Voor opzeggen van een opdracht moet de opdrachtnemer in verzuim zijn. Dat kan op twee manieren: allereerst door hem formeel in gebreke te stellen (met een redelijke uiterste termijn waarbinnen het af moet zijn), en ten tweede doordat hij een “fatale termijn” oftewel een harde deadline overschreden heeft. Wanneer is daar sprake van in een IT-project? Een recent arrest laat zien hoe moeilijk dit te bepalen is.
Vliegschool AIS wilde een website, gekoppeld aan de domeinnaam aisflightacademy.nl. Na enige tijd ging een voorlopige site online op die domeinnaam. Maar de opdrachtgever zag nog een aantal punten, en trok aan de bel: afgesproken was dat begin januari opgeleverd zou worden, en ook na enige vertraging was de site er nog niet.
De vliegschool meldde daarop, kort gezegd, “laat maar, gooi die site weg en geef me de domeinnaam dan doe ik het zelf wel”. Een logische reactie die ik wel vaker zie bij opdrachtgevers. Alleen: mág dat wel? Nou, niet zomaar. Je kunt een opdrachtnemer niet zomaar wegsturen, ook niet als hij trager levert of als er continu gedoe is met wat hij oplevert.
In deze zaak stelde de vliegschool dat een fatale termijn was afgesproken, maar het Hof accepteert dat niet. Er was namelijk alleen gesproken van “de eerste week van januari”. Dat is niet echt specifiek en hard, en bovendien was nergens gezegd wat er zou gebeuren als dat niet werd gehaald. Oftewel, die datum was niet meer dan een richttermijn, een “zou leuk zijn als je dan wat had”. Want zo gaat dat altijd in de IT, dus dat moet je weten bij een IT opdracht. Zet er dus expliciet bij “het moet en het zal 9 januari af anders mag opdrachtgever de opdracht annuleren zonder kosten” als dat is wat je bedoelt. (En dan gaat je IT-er natuurlijk piepen dat dat onhaalbaar is, maar dan heb je het issue op tafel.)
De vliegschool mocht dus niet annuleren, en zit daarmee gewoon vast aan de factuur. Belangrijker: hij kan de domeinnaam (nog) niet opeisen, want die zou hij pas krijgen na betaling. Immers:
het is gebruikelijk dat de bouwer van een website de domeinnaam op zijn naam registreert en na afronding van de opdracht en betaling daarvoor overdraagt aan de opdrachtgever.aldus het Hof. Nou heb ik daar enige twijfels bij in zijn algemeenheid maar ik kan niet ontkennen dat het voorkomt, zeker niet bij “full service” bureaus.
Daarbij bleek dat de IT-er ook aisflightacademy.nl, ais-flightacademy.nl en aisflightacademy.com had geregistreerd terwijl dat niet in de offerte stond. Moesten ook die (na betaling) worden afgestaan? Ja, zegt AIS, want er was in latere mail gezegd “De dingen die we aan moeten schaffen zijn $domeinnamen”, en “we” sloeg op ons. Dus kom maar op met die domeinnamen.
Eh, nee, zegt het Hof. Een contract is niet alléén maar de lettertjes op papier (of in de mail) maar ook hoe die lettertjes bedoeld waren en hoe je dat op mocht vatten als wederpartij. Zeker nu er óók een mail was met daarin “Wij hebben de volgende domeinen voor jullie aangevraagd”, waarbij je je kunt afvragen of dat betekent “Deze domeinnamen moeten op jullie naam komen” of “Deze gaan wij voor jullie beheren, fijn he”.
Omdat AIS nog niet op die laatste mail had kunnen reageren, krijgt ze daar nog een periode voor. Ik ben heel benieuwd naar het eindvonnis.
Het laat maar weer eens zien hoe belangrijk het is om duidelijk uit te schrijven wat de bedoeling is van je contract en wat je allemaal wel en niet wilt dat er gebeurt. Anders gaat het fout, en dan ben je dus van 2008 tot 2012 aan het procederen.
Arnoud
Arnoud, even juridisch nitpicken: voor (de juridische term) opzegging is geen verzuim nodig bij de overeenkomst van opdracht (7:408 BW), wel voor ontbinding zoals hier speelde. Voor niet-juristen en kort door de bocht: opzeggen is met de opdracht ophouden vanaf nu (en dus ook betalen voor het werk tot nu toe), ontbinden is annuleren vanaf het begin van de opdracht zodat je niets meer hoeft te betalen.
En ja, bij ontbinden is zomaar wegsturen niet mogelijk met als reden dat ‘je er geen vertrouwen meer in hebt’. Eerst nog een kans geven, in juridische termen: in gebreke stellen.
Ik vind dat de rechter wel erg naar de opdrachtnemer heeft aangeschurkt. Het lijkt me dat het registreren van extra domeinnamen als dat niet is afgesproken nogal dubieus is als je die niet op dezelfde wijze bereid bent om over te dragen als de wel in het contract afgesproken domeinnaam.
Als je daar niet toe bereid bent is het namelijk een soort domeinkaping met extra voorkennis die uit de opdracht voorvloeit. Dat lijkt me onrechtmatig.
@hAl, Ik lees nergens dat de opdrachtnemer niet bereid is om de (extra) domeinnamen, na betaling, over te dragen aan AIS. Daarbij wel de opmerking dat de extra namen geen deel uitmaakten van de offerte en voor “meerwerk” is het gebruikelijk om een aparte (redelijke) vergoeding te vragen.
@hAl
In het arrest staat dat AIS in een mail aan de websitebouwer aangeeft dat ‘we’ nog wat moeten doen. Gezien de websitebouwer als opdrachtnemer een aantal handelingen moet verrichten namens AIS is het niet erg vreemd dat dit geïnterpreteerd kan worden als een aanvulling op de opdracht.
Gaat het misschien om deze lekkende website?
Gezien dat er in die link letterlijk “AIS Flight Acadamy” staat (inclusief spelfout), mag ik aannemen van wel.
Ik citeer, uitspraak het hof of Arnoud? : “het is gebruikelijk dat de bouwer van een website de domeinnaam op zijn naam registreert en na afronding van de opdracht en betaling daarvoor overdraagt aan de opdrachtgever.”
Ik heb hierover iets anders gelezen op domjur.nl, of mag ik dat hier niet noemen… ? Ik heb een kwestie gelezen over een webbouwer, die domeinen registreerde op zijn naam en dat hij niet wilde meewerken aan het verhuizen van die domeinnamen. De webbouwer, wat ik ook ben, wordt vaak gepasseerd, omdat mensen zich beroepen op de overeenkomst tussen deelnemer 1, registrar tegenwoordig, en de SIDN. Een registrar wilt zijn deelneming ook niet op het spel zetten, royering. Dus de webbouwer wordt gepasseerd.
Dat is niet het enige, ik als webbouwer registreer ook wel eens een domeinnaam op naam van mijn bedrijf, dat deed ik voorheen omdat ik dan geen registratiecontract van de klant af hoefde te wachten. Tegenwoordig zijn die domeinregistratiecontracten niet meer nodig? Ik dacht het niet, maar weet het nog niet zeker. Daarnaast gaat het tegenwoordig allemaal geautomatiseerd, dus kan ik ook gelijk het hostingpakket inrichten en de database, kortom, ik kan gewoon gelijk aan het werk 🙂 In elk geval, to the point: Een webbouwer had dit ook gedaan, domein op zijn naam en de klant had een openstaande post, de domeinen werden toch gevorderd en er werd ook ’te kwader trouw’ aangetoond, waarom?! Omdat de intentie van de webbouwer niet bleek uit de overeenkomst! Dus dat “te kwader trouw”, werd ook nog in zijn schoenen gelegd.
Hoe meer ik lees, hoe ingewikkelder het wordt. Inmiddels ben ik bezig mijn bedrijf wat te laten groeien en ik zelf ook, mogelijk dat mijn bedrijf nog steeds hobbysfeer over zich heen had, maar voor mij was dat “te kwader trouw” dat ik las wel een vette alarmbel. Ik ben nu bezig overeenkomsten beter te maken, simpelweg door mijn goedwillende intenties op schrift te stellen, maar eer dat gedaan is en de kosten die gemoeid zijn daarmee. PFFFF
Ik ben blij als de tijd weer aanbreekt waarop ik ‘gewoon’ en ‘een’ website kan maken, waar mij ook gewoon om ‘een’ website 😉 gevraagd wordt en mij ook weer alleen daarop kan concentreren.
Zal het artikel nog eens opsnorren en hier een link plaatsen…NOT ;P Domjur.nl dus.