Als je een contactverbod hebt, mag je iemands blog dan nog wel lezen? Nee, ik heb geen contactverbod en ook geen stalker maar die vraag kwam ik tegen in een vonnis over een executiegeschil. Die term klinkt in dit verband trouwens enger dan ie is: de vraag was of men dwangsommen kon opeisen wegens overtreding van het contactverbod.
Wat er precies is gebeurd, is niet te achterhalen, maar in oktober 2011 heeft de rechtbank Arnhem een persoon verboden om zich op te houden in een bepaald gebied of om een ander persoon te contacteren. Volgens die andere persoon was dat verbod overtreden, waarop een deurwaarder duizend euro aan dwangsommen kwam incasseren. Daarop stapte de ene persoon naar de rechter (zodat we hem nu, iets minder verwarrend, “eiser” kunnen noemen) om die andere persoon (gedaagde) dit recht te ontzeggen.
Kern van het geschil was of dit verbod overtreden was. Ik citeer het letterlijk, omdat executiegeschillen altijd gaan over wat er exact staat en hoe je dat precies mag uitleggen.
[De rechtbank] verbiedt [eiser] gedurende zes maanden na betekening van dit vonnis [gedaagde] aan te spreken, hetzij direct, hetzij telefonisch, dan wel door middel van sms-berichten en om berichten over [gedaagde] te verspreiden via twitter, e-mail, dan wel anderszins op internet te zetten.
De rechter in het executiegeschil mag niet toetsen of het verbod terecht is (daar is hoger beroep voor) maar moet onderzoeken of het geschonden is, gezien het doel en de strekking van het verbod.
Er waren twee zaken gebeurd: 1) de gedaagde had een mail van de eiser ontvangen, en 2) de gedaagde had een bezoek aan zijn of haar blog geregistreerd door de eiser.
Eerst maar de mail. Er staat inderdaad “e-mail” in het verbod, maar als je goed leest dan staat er “om berichten over gedaagde te verspreiden via e-mail”. Dus verspreiden oftewel derden lastigvallen met die berichten. En de gedaagde zélf lastigvallen is niet hetzelfde. Daarmee is het verbod niet overtreden.
Je zou denken, is e-mail niet een vorm van “aanspreken” maar daar maakt de rechter geen woorden aan vuil. Of wellicht las hij de “hetzij” bij die bijzin als een beperkende opsomming: het is verboden gedaagde aan te spreken, als daarbij één van deze middelen wordt gebruikt. Een telegram zou dus nog wel mogen, net als e-mail.
Idem voor de blog. Er staat niets over blogs, en het bezoeken van een blog is op zich geen “aanspreken”. Een reactie plaatsen ook niet, maar dat kun je wel onder “berichten over gedaagde op internet zetten” scharen lijkt me. Alleen was dat niet gebeurd.
Arnoud
Analoog berichten verspreiden over gedaagde mag dus ook. Het contactverbod lijkt me nogal slecht opgesteld als er zoveel gaten in zitten.
Een zwak vonnis voor een contectverbod als je toelaat dat iemand niet mag bellen maar die persoon dan nog wel mag mailen. Of misschien wel zwakke interpretatie van deze rechter. Het valt toch niet te verwachten dat er een 100% opsomming van alee mogelijke communicatiemiddelen in elke vonnis staat.
Zijn briefjes aan bakstenen ook toegestaan of zou de rechter daar wel iets van gevonden hebben…
De vraag is waarom er niet gewoon gezegd is “geen contact op welke wijze dan ook”, met eventueel een uitzondering voor noodgevallen. De rechter heeft in eerste instantie de eiser gevolgd, die had het zelf ook specifiek over “[gedaagde] aan te spreken, hetzij direct, hetzij telefonisch, dan wel door middel van sms-berichten” alsook om berichten over gedaagde op internet te zetten.
Wellicht dacht men dat “hetzij” een illustratieve opsomming aanduidt, maar het is natuurlijk een beperkende opsomming op die manier. En dan gaat het mis. Als er “zoals” had gestaan voor “telefonisch/mail/sms” dan was het goed gegaan.
Allereerst een opmerking over de titel: Het eerste deel van het verbod is inderdaad een contactverbod, het tweede deel (en daartegen werd kennelijk geoordeeld) is geen contactverbod, maar meer een publicatieverbod.
Of een email inderdaad onder het contactverbod zou moeten vallen, dient naar mijn mening beoordeeld te worden op basis van niet alleen het letterlijke verbod, maar ook de argumentatie die de rechter gaf om het verbod toe te kennen, of als die ontbreekt, de argumentatie van de aanvrager van het contactverbod om dit aan te vragen. Nu die ontbreekt, is het moeilijk om er een beoordeling van te geven. Wel zou gezegd kunnen worden dat, aangezien de rechter de bewoording van de eiser heeft overgenomen, het een soort ‘eigen schuld dikke bult’ verhaal is: Je hebt zelf de bewoording van het verbod opgesteld, dus als er onduidelijkheid is dan had je zelf kunnen zorgen dat het duidelijker was en de tegenpartij niet, dus wordt elke onduidelijkheid in je nadeel uitgelegd.
Waarom er zo’n zwak verbod is toegewezen:
Ik trek hier conclusies over de kwaliteit van een advocaat.@5 Zou het niet kunnen zijn dat [gedaagde] een niet heel erg sterke zaak had, in eerste instantie. En dat de rechter haar dus technisch gezien in het gelijk heeft gesteld maar geen centje meer wou geven dan wat zij letterlijk vroeg (inclusief alle gaten). Een hoger beroep zou daar wellicht verandering in kunnen brengen.
Wel dom van [eiser] om dit risico te nemen. Blogs lezen kun je ook anoniem, en die mail had hij natuurlijk niet mogen versturen (juridisch IMO wel, maar slim is het niet).