Internetrecht door Arnoud Engelfriet

Een lezer vroeg me:

Help! Ik ben zo stom geweest een pakketje voor mijn buren een paar huizen verderop aan te nemen. Natuurlijk zat er iets breekbaars in, natuurlijk heb ik het op z’n kant gezet en natuurlijk sprong de kat er tegenaan waardoor het stuk is (de “krák” van porselein was niet te missen). Ik leef niet zo goed met deze buren, dus hoe groot is mijn probleem nu?

De hoofdregel uit de wet is natuurlijk dat de webwinkel moet zorgen dat het pakket bij de besteller (de buur dus) terecht komt. Dat is nu niet gelukt, dus de buur kan gaan klagen en de webwinkel kan het dan opnieuw sturen. Praktisch gezien zal de winkel zeggen: uw buurman van nummer 7 heeft het pakket, gaat u daar maar langs. Dat is dan geen fijn gesprek, maar ik zie geen juridische claim die de buur van verderop bij de buur van nummer 7 kan leggen.

Iets anders wordt het wanneer de buur bij de winkel meldt dat de buurman van nummer 12 het stukgemaakt heeft. In hun onderlinge relatie verandert dat niets: of het nou de postbode of de buurman was, is immers niet relevant. De webwinkel moet zorgen dat het pakket aankomt. Maar voor de webwinkel kan het interessant zijn om toch eens een aansprakelijkheidsstelling eruit te gooien (afhankelijk van waarde en wat z’n verzekeraar zegt, natuurlijk).

Waar ik dan even mee zit, is welke juridische hoedanigheid je precies hebt als buurman van nummer 12. Voor de hand ligt bewaarneming, je krijgt iets waar je op past totdat de eigenaar het weer wil hebben (art. 7:600 BW):

Bewaarneming is de overeenkomst waarbij de ene partij, de bewaarnemer, zich tegenover de andere partij, de bewaargever, verbindt, een zaak die de bewaargever hem toevertrouwt of zal toevertrouwen, te bewaren en terug te geven.

In zo’n situatie zou ik dan zeker even met je eigen verzekeraar contact opnemen, want als de webwinkel zich echt meldt met een claim dan is dat een zakelijk geschil over aansprakelijkheid dat een consumentenverzekeraar gewoon kan oppakken. Maar de boze buur heeft niets te claimen bij jou.

Arnoud

Bron: The Guardian, Pete Reynolds

Dit is toch wel de grappigste juridische analyse ooit: zeerechtdeskundige Samira Nadkani fakkelt het concept van het libertarische cryptocurrency-schip Satoshi helemaal af, maar dan ook echt hélemaal. Het is dan ook een té mooi voorbeeld van hoe de tech bros uit Silicon Valley denken de maatschappij opnieuw uit te kunnen vinden op hun eigen manier, zonder al die legacy code in de vorm van oude wetgeving en regeringen. De grap is dan met name dat juristen dit al véél langer doen dan programmeurs, en dus concepten als “we gaan met een schip op de blauwe oceaan onze eigen maatschappij zijn” al in 1609 hebben geadresseerd (laatste commit 1982).

Het verhaal staat in The Guardian te lezen, maar de kern is dat een stel cryptolibertariërs hun eigen maatschappij willen beginnen en alles opnieuw opzetten, maar op land daarvoor geen plek kunnen vinden. Dan maar de zee op, met een autarkisch cruiseschip. Je krijgt dan hele communities van schepen, die met elkaar samen optrekken als dat in hun belang is, of juist splitsen als men uit elkaar groeit. Zo krijg je een flexibele maatschappij, die groeit naar behoeftes. En we stemmen op de blockchain en betalen met crypto en natuurlijk hebben we niets te maken met die weary giants of flesh and steel. Ja, gaan we doen.

Dat werd dus een oud P&O cruiseschip dat de MS Satoshi werd genoemd, met pandemiekorting van 90% gekocht. Daarna op Reddit plannen maken, wat niet helemaal ging zoals verwacht omdat mensen maar bleven zeuren over praktische details zoals je eigen keuken in je cabine of welke huisdieren je mee mag nemen (juridische cringe, niet voor VvE-survivors). Toch doorgezet, schip opgeknapt en naar Panama waar men hoopte vlak buiten de kust te mogen gaan liggen, de status van schip eraf en dan als permanent drijvend platform zonder juridische verplichtingen te blijven dobberen en crypto minen.

Dat ging mis, onder meer omdat Panama eiste dat het afval niet in de kustwateren gestort werd. En oh ja, je bent gewoon een schip en houd je aan onze regels. Zoals een verzekering hebben, wat niet lukte omdat geen verzekeraar zich eraan wilde wagen.

The Ocean Builders’ great freedom project, whose intrinsic purpose was to offer an escape from oppressive rules and bureaucracy, was being hobbled by oppressive rules and bureaucracy. As Elwartowski would reflect a few months later on Reddit: “A cruise ship is not very good for people who want to be free.”

All of this is so utterly beyond basic common sense. For these SeaPods to be beyond formal territorial legal systems (and therefore not infringing on government right to resources), they would have to be further than 200 nautical miles from any shore. So probably deep sea. And one of the big issues you have in deep sea is: 1. Most materials we construct with aren’t suited for salt water which will tend to wear them down. 2. Deep sea constructions are SUPER TRICKY and very carefully regulated already cause people tend to die. 3. It’s hard?

“High-speed wireless internet would come from land” YOU CANNOT GET HIGH SPEED WIRELESS INTERNET FROM LAND IN THE DEEP SEA. YOU UTTER BEANBAG. THERE IS AN ENTIRE INDUSTRY WORKING TO PROVIDE SATELLITE INTERNET TO SHIPS AND IT’S A GENUINE ISSUE FOR SEAFARERS, I AM JUST.

“It would be a remote worker’s regulatory paradise.” Except no, because you’re on a vessel STILL in territorial waters (and so subject to regulation) and even if you went to deep sea, you’re on a flagged ship (subject to regulations).

Arnoud

Facebook-gebruikers zijn verantwoordelijk voor onwettelijke reacties die anderen achterlaten op hun posts. Dat meldde De Tijd, op basis van een arrest (45581/15) van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Opvallend, noemt de krant het: eerlijk gezegd valt dat wel mee. Want het gaat niet zozeer om de reacties zelf, maar om hoe je daarmee omgaat als moderator.

Het betreft de Franse politicus Julien Sanchez, die burgemeester is namens de extreemrechtse partij Rassemblement National. Op zijn Facebookpagina hadden derden in 2011 haatdragende reacties geschreven onder een openbaar bericht van hem over een Europees Parlementslid. De reacties gingen zo ver over de schreef dat de Franse autoriteiten ingrepen: een Franse rechtbank veroordeelde de auteur van de commentaren, maar legde ook Sanchez een boete van 4.000 euro op.

De politicus meende dat hierdoor zijn mensenrechten geschonden waren, omdat het niet zijn commentaren waren en hij toch mensen opgeroepen had om hun commentaar te matigen en in de gaten te houden. Bovendien kon hij toch moeilijk elke dag alle berichten in de gaten houden, en had hij niet het idee dat de reacties juridisch over de schreef gingen. Nadat ook in hoger beroep de veroordeling in stand bleef, stapte hij naar het Europese Mensenrechtenhof (wat iets anders is dan het EU-Hof, voor de duidelijkheid).

Het EHRM bevestigt de veroordeling van de politicus. Diens uitingsvrijheid werd in het geheel niet geschonden, het ging uitsluitend over het feit dat hij niet adequaat modereerde wat derden zeiden. Helemaal nu het ging om een bericht van hem over een politieke tegenstander, in een context waarvan je als politicus dan moet weten dat er heftige reacties kunnen komen. Dit haakt terug op de eerdere uitspraken van het EHRM over de gevolgen van je eigen controversiële publicaties (Delfi).

Het Hof kijkt ook nog specifiek naar de situatie als beheerder van een Facebookpagina:

Voor het Hof is het legitiem dat een dergelijke status specifieke verplichtingen met zich meebrengt, met name wanneer, zoals de verzoeker, de houder van de wall van een Facebook-account besluit geen gebruik te maken van de hem geboden mogelijkheid [tot moderatie], maar in plaats daarvan ervoor kiest om het toegankelijk te maken voor alle doelgroepen. Met de nationale rechtbanken is het Hof van oordeel dat een dergelijke bevinding met name geldig is in een context waarin duidelijk onwettige opmerkingen zullen verschijnen, zoals in het onderhavige geval.

Arnoud

Deze week ben ik met vakantie. Daarom vandaag nog eenmaal een bijzondere terugblik naar het internetrecht.  De suggestie is niet nieuw, maar ik wil er toch eens op terugkomen: het internetrijbewijs. Oftewel je mag pas internet gebruiken nadat je een proeve van bekwaamheid hebt afgelegd, een of andere praktijktoets bijvoorbeeld gericht op online veiligheid, awareness… Lees verder

Deze week ben ik met vakantie. Daarom de komende dagen eens een bijzondere terugblik naar het internetrecht.  In 2006 was er veel te doen over stemcomputers. Waarom we willen stemmen met computers is mij nog steeds een raadsel; afgezien van “dan heb je meteen de uitslag” heb ik nog geen fatsoenlijk argument voorbij zien komen…. Lees verder

Deze en volgende week ben ik met vakantie. Daarom de komende dagen eens een bijzondere terugblik naar het internetrecht. De AVG is alweer drie jaar oud, en lijkt zowaar indruk te maken bij bedrijven. Dat is bij diens voorganger de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp) en het eukaryootje de Wet persoonsregistratie wel anders geweest. Ja natuurlijk,… Lees verder

Deze en volgende week ben ik met vakantie. Daarom de komende dagen eens een bijzondere terugblik naar het internetrecht. De zesentwintig woorden die het internet hebben gemaakt, zo wordt Section 230 van de Communications Decency Act wel genoemd. Dit artikel zegt kortweg dat platforms zoals Facebook (maar ook webhostingbedrijven) niet aansprakelijk zijn voor wat hun… Lees verder

Deze en volgende week ben ik met vakantie. Daarom de komende dagen eens een bijzondere terugblik naar het internetrecht. In oktober vorig jaar maakte IBM bekend haar services-divisie af te splitsen, zodat IBM als een pure cloudservicedienstverlener verder kon gaan. Dit is opmerkelijk, omdat IBM juist een van de grootste dienstverleners is (of was) op… Lees verder

De Australiër Craig Wright, die zonder enig bewijs al tijden claimt de uitvinder van Bitcoin te zijn, heeft in Engeland de rechtbank hem het auteursrecht op de originele Bitcoin white paper laten geven. Dat las ik bij Boing Boing, en dat roept natuurlijk vele vragen op. Dat paper is in 2008 gepubliceerd onder het pseudoniem… Lees verder

De Hoge Raad heeft het cassatieberoep van Dutch FilmWorks verworpen, las ik bij Tweakers. Door deze art. 81-afdoening hoeft Ziggo definitief niet de gegevens van klanten die illegaal zouden downloaden af te geven aan het bedrijf. Dat was immers de uitkomst van het hoger beroep van eind 2019. En dat bevestigt ook dat het Lycos/Pessers-arrest… Lees verder