Google mag gegevens rechtspersonen openbaar maken, las ik bij Rechtspraak.nl. De rechtbank Amsterdam vonniste vorige week over een zaak waarbij je via Google Maps en Google Street View het vestigingsadres van een stichting kon vinden.
Nou is dat op zich geen privacyschending, want dat speelt pas bij adressen en dergelijke van natuurlijke personen en een stichting is dat niet. Maar in de naam van deze stichting komen de namen van twee natuurlijke personen voor die wonen op het vestigingsadres van de stichting. Daarmee is dus zowel de naam van de stichting als vestigingsadres stiekem toch een persoonsgegeven, en er was geen toestemming om die persoonsgegevens op internet te zetten, aldus deze bestuurders.
Inderdaad, die zeer letterlijke en daarmee zéér verstrekkende lezing van de Wbp die mij al tijden de keel uitkomt. Het kan niet waar zijn dat het zó makkelijk is om allerlei gegevens weg te krijgen omdat je er direct of indirect aan te herkennen zijn.
De kantonrechter is gelukkig verrassend nuchter:
Het enkel vermelden van een straatnaam en huisnummer met daarbij een niet erg gedetailleerde luchtfoto van het pand dat op die locatie staat, zonder vermelding van gegevens over de bewoner, kan naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter niet worden beschouwd als een gegeven dat naar zijn aard op een persoon betrekking heeft. De door Google verschafte informatie bevat geen faciliteit waarmee deze informatie aan een bepaalde persoon valt te koppelen.
Hiermee komt dus enige praktische redelijkheid terug in het privacyrecht. Niet “met die letters kun je mijn naam maken” is genoeg om van een privacyschending te kunnen spreken, er moet een duidelijke aanwijzing zijn dat men daadwerkelijk een persoon op het oog had.
Maar die stichtingsnaam dan, waar letterlijk hun achternamen in stonden? Nou,
De naam van een rechtspersoon waarin de naam van een natuurlijk persoon is verwerkt kan niet zonder meer beschouwd worden als een gegeven dat betrekking heeft op die natuurlijke persoon en daarmee onder de werkingsfeer van de Wbp worden gebracht. De band tussen een natuurlijk persoon en de rechtspersoon die zijn naam draagt kan immers zeer divers zijn.
Ook hier dus een “laten we wel wezen”-toets. Theoretisch gezien zijn hiermee allerlei privacygevaren denkbaar, maar in de praktijk zullen mensen achter deze vermelding niet meer zoeken dan “goh daar zit een stichting en die heet X”. Een dergelijk generiek stukje informatie kan niet en hoort niet onder de privacywet te vallen.
Dit soort conflicten gaan we vaker krijgen nu meer en meer data op internet ontsloten wordt en daarbij ook direct of indirect mensen hun naam of adres terug zien. Het gaat mij écht te ver om dat allemaal uit te kunnen poetsen met de privacywet, zeker als het gaat om archieven of diensten die een algemeen nut hebben (en ja ook Street View valt daaronder). Omgekeerd snap ik ook wel dat er situaties zijn die echt te ver gaan, maar waar je de lijn precies moet trekken daar ben ik nog niet uit. In ieder geval niet hier.
Wie heeft een suggestie, hoe krijg je een goede balans tussen het algemeen nut en de privacy?
Arnoud
Niet direct een antwoord op je vraag, maar een reactie op het geval zelf: Ze hebben er zelf voor gekozen om die stichting hun namen mee te geven. Als ze voor een andere stichtingsnaam gekozen hadden had dit probleem niet gespeeld. Dus beetje een eigen schuld verhaal.
Dat is een goed punt. De problematiek snap ik iets beter bij eenmanszaken, die op hun huisadres gevestigd moeten zijn en dat ook op hun site moeten zetten. Net als hun BTW nummer, wat in feite hun BSN is met NL er voor. Dáár zie ik nog wel een privacyprobleem.
En ik vrees dat de enige manier om er achter te komen waar de lijn ongeveer ligt is door veel en vaak procederen, na genoeg uitspraken komt er vast wel een iets duidelijker beeld van waar de lijn zou kunnen liggen. Nu alleen nog zorgen dat het mogelijk blijft te procederen en de drempels die het kabinet wil opwerpen laag houden.
De site rechtspraak.nl van de rechterlijke macht filtert de naam van de stichting wel weg uit de uitspraak.
Hun anonimiseringsregels baseren zich op dezelfde WBP als deze uitspraak maar dan blijkbaar met een andere interpretatie.
Klopt. Hun regels zijn lekker simpel:
Oftewel “ik zie een persoonsnaam -> knip”. Terwijl de wet toestaat een afweging te maken bv. vanwege de nieuwswaarde.Zo is het vonnis van het zeilmeisje ook geanonimiseerd, terwijl iedereen weet dat ze Laura Dekker heet. Omdat ze zelf publiciteit zocht en haar prestaties nieuwswaardig zijn, is noemen van haar naam gerechtvaardigd (art. 8 sub f Wbp) maar Rechtspraak.nl wil die afweging niet maken.
Even voor mijn begrip, – de betreffende informatie is dan toch ook gewoon via de KvK te vinden? – lees ik goed dat het ging om “Stg.[Stichting; vzr] Mr. [eiser]/mr. [eiseres], [A-straat nr]” kortom dat het twee personen betreft die meester in de rechten zijn?
Begrijpelijke uitspraak, je kunt ook een andere naam voor een stichting verzinnen.
Maar zelf vond ik het ook niet zo prettig dat mijn holding BV (waar mijn naam -helaas- duidelijk in staat) zichtbaar was op Google maps. Zeker niet, toen ik las dat mensen met kwade bedoelingen hun diefstallen plannen door te checken op welke woonadressen ook bedrijven gevestigd zijn. Daar verwachten ze meer te kunnen halen. Mijn vermelding in Google maps is echter ‘spontaan’ verdwenen toen ik de KvK een mailtje heb gestuurd met het verzoek mijn gegevens niet meer door te verkopen voor direct-maildoeleinden. Mooie tweeslag, dus: geen vermelding meer in Google maps en meteen ook veel minder verkooptelefoontjes.
Valt mij op dat Arnoud Laura D. bij haar volledige naam noemt. 🙂
Maar betekent dit dat als iemand eenmalig de publiciteit opzoekt, hij of zij daarmee eigenlijk voor altijd volledig genoemd kan worden? En mag iemand genoemd worden indien hij of zij onvrijwillig in de publiciteit kwam?
@Wim, 8: De WBP is heel helder dat bepaalde gegevens (religie, ras, seksuele voorkeur) een hogere bescherming verdienen dan algemene gegevens als naam, adres en woonplaats. Als iemand de publiciteit zoekt met zijn juridisch adviesbureau wil dat nog niet zeggen dat je een vrijbrief hebt om zijn seksleven te bespreken. Aan de andere kant, naar mijn mening mag je op het adviesbureau terugkomen als het failliet gegaan is en de persoon net een hoogleraarsbenoeming gescoord heeft.
@MathFox, waar het ook om gaat is als je in een plaatselijk krantje een bepaalde wijk in Amsterdam bespreekt, of je dan ook mag noemen dat een bepaalde bekende Nederlander hier woont. En dan praat ik niet over de super-beroemde personen maar mensen die door hun acties, blogs of andere zaken enige publieke bekendheid hebben gekregen. Laura D. of Arnoud E. bijvoorbeeld. 🙂
En ik bedenk mij net nog een ander dilemma, want namen zijn niet uniek. Hoe uniek is de naam “Katja Schuurman” bijvoorbeeld? Ja, die actrice is publiekelijk zeer bekend. Maar een oud omaatje van 90 met diezelfde naam kon wel eens worden verward met deze actice als het b.v. om adresgegevens gaat. Als dit omaatje graag vernoemd wil zijn en de actrice juist niet, (of andersom) wat gaat er dan voor? Zeker als beide personen ook per ongeluk vlak bij elkaar zouden wonen met misschien nog geen 500 meter afstand tussen beide woonplekken.
Wim, ik zie verschillende tinten grijs tussen zwart en wit. Het gaat daarbij om een afweging tussen in hoeverre de betrokkene de informatie zelf kwijt wil aan het beoogde publiek en de relevantie van de informatie voor het verhaal dat het krantje wil schrijven. Het Amsterdamse Sufferdje kan een prima verhaal over Paul de L. schrijven met de vermelding dat hij “in de grachtengordel” woont. Het noemen van een huisnummer is daarbij niet relevant, dus dat mag niet in het artikel zonder toestemming van Paul.
Nee, ik heb geen medeleven met de stalker die 500 meter verderop voor het huis van oma Schuurman Katja staat te stalken. 🙂 (Omdat de ene Katja de ander niet is, mag ieder persoon toestemming geven voor de eigen gegevens.)
Die hele kvk-inschrijving blijft voor vele eenmanszaken echt een ramp. Leuk als je bedrijfsnaam de term ‘fotografie’ bevat bijvoorbeeld. Het wordt allemaal wel heel makkelijk gemaakt om te inventariseren waar spullen van waarde zijn te ‘verkrijgen’.
En het ‘moet je je bedrijf maar anders noemen’ houdt ook wel ergens op natuurlijk. Dan kunnen we dus tegen een fotograaf zeggen ‘moet je maar geen fotograaf worden’ of een bedrijfsnaam bedenken die zo onduidelijk is dat niemand meer weet waar je voor in te huren bent 🙁
Interessante beslissing en interessante bespreking -zoals steeds-, die bevestigt wat we aan Belgische cliënten al eerder adviseerden ivm bijvoorbeeld managementvenootschappen, die vaak een persoonsnaam meekrijgen. Voor zover ik weet was/is er bij ons nog geen rechtspraak ter bevestiging, maar deze uitspraak zal minstens als guide line kunnen dienen, ook bij ons.
Mvg, Bart Van den Brande Sirius Legal