Wat nou als je URL de inhoud *is*?

hash-signEen lezer wees me op dit Slashdotbericht over “unhosted data”: je kunt in een URL achter het #-teken alle data opnemen die je wilt, dus ook bijvoorbeeld een foto of tekstbestand in gecodeerde vorm. Vervolgens kun je die URL verspreiden zoals dat met alle URL’s kan, waardoor je de content verspreidt zonder dat je die ergens hoeft te hosten. Leuk idee, maar kom je er bij de rechter mee weg?

Ik noem rechters wel eens Do-What-I-Mean compilers van het recht, en dat is vanwege dit soort grappen. Het idee op zich is natuurlijk nieuw, maar uiteindelijk gaat het er bij het recht nooit echt om hoe iets nu precies technisch werkt. Wat je doet, speelt wel mee, maar het effect van wat je wilt bereiken weegt minstens zo zwaar.

Als je in feite niets anders van plan bent dan de wet omzeilen, dan heb je toch echt een probleem. Rechters hebben misschien weinig verstand van URL’s, maar ze hebben al meer dan 500 jaar ervaring met bijdehante figuren die met “ja nee maar eigenlijk doe ik alleen maar” aankomen en dan de meest fantastische verhalen ophangen terwijl duidelijk is wat er eigenlijk gebeurt. Daar wordt dus al snel doorheen geprikt.

In dit geval zegt de bedenker, ja nee maar eigenlijk stuur je dan mensen alleen een URL. Dat is niet waar: je stuurt mensen een stuk content, al dan niet in strijd met andermans rechten (of een andere wet). Juridisch gaat “het is maar een URL” hem dus niet worden – you can’t hack the law.

Het doet me denken aan oudere grappen waarbij bijvoorbeeld een film werd gecodeerd tot een heel groot priemgetal. Wie daar bezwaar tegen had, wilde in feite priemgetallen verbieden. Nee: je bent een film aan het verspreiden. Dat jij voor een manier kiest waarbij de codering een priemgetal oplevert, is dan niet meer relevant.

Natuurlijk, het is een leuke truc en het zal een stuk lastiger zijn om dit soort informatieverspreiding aan te pakken dan ‘gewoon’ een site waar dingen gepubliceerd staan. Maar dat iets lastiger aan te pakken is, betekent nog niet dat het juridisch ineens vernieuwend is.

Arnoud

41 reacties

  1. Het doet me denken aan oudere grappen waarbij bijvoorbeeld een film werd gecodeerd tot een heel groot priemgetal
    Dat klopt niet helemaal: het ging om een priemgetal dat de broncode gaf voor een DVD-decryptietool. Het was dus geen copyrightzaak, maar iets onder de DMCA.

    1. Ging het niet om de master key voor HDCP. Wat gepubliceerd is, was geen film die tot een priemgetal gecomprimeerd wass. Het priemgetal is de master key waarmee je HDCP product keys kan maken.

      Hiermee kan iedereen een HDCP decoder maken zonder een key van de Digital Content Protection LLP te hoeven kopen, waarbij een contract moet worden getekend met allerlei voorwaarden, zoals geen unencrypted stream opslaan of kopieën mogelijk maken. In landen met een EUCD of DMCA heb je er nog steeds weinig aan, maar de rest van de wereld kan hiermee decryption boxes maken en HDCP beschermde content in HD afspelen op niet HDCP ondersteunende (oude) TVs.*

      De hele discussie toen was dat er DMCA takedowns kwamen voor mensen die het priemgetal publiceerde, omdat het als een circumvention device werd gezien. Iets wat ik altijd onzin heb gevonden, het getal zelf doet namelijk niets zonder een apparaat (of onwaarschijlijker software) dat er gebruik van kan maken. Dat apparaat of die software is het circumvention device, niet dat getal.

      Dan krijg je van die verboden getallen onzin, terwijl die getallen niets doen.

      • * Een handig persoon met electronica kennis, een FPGA setje en een soldeerbout,, zou er in een DMCA land ook wat mee kunnen, hij zal zijn creatie echter niet kunnen verkopen. Maar wat hij privé doet komt natuurlijk niemand achter.
  2. Ik heb even een voorbeeld gemaakt met jouw logo er in.

    Dit logo staat nergens gehost, behalve in je eigen cache en nu ook in mijn reactie. Het moeilijke hierbij is dus dat je al deze links weg zal moeten halen als je het er niet mee eens bent. Zodra deze op honderden sites staat is het onbegonnen werk. In de normale situatie hoef je alleen maar de bron weg te halen.

    Het gaat er dus niet zo zeer om of een rechter hier geen korte metten mee kan maken maar wie je voor de rechter roept. Als dit alleen maar voor shabby doeleinden gebruikt gaat worden dan is het wellicht simpel maar zodra er óók legitiem gebruik van gemaakt wordt zie ik niet in hoe je dit aan kan pakken en wie er verantwoordelijk gesteld kan worden.

    1. Snap je punt. Of er ook legitiem gebruik van gemaakt kan worden, is voor mij niet zo belangrijk. Dat geldt voor MP3 en MKV ook, en toch is dat geen enkel argument wanneer iemand een muzieksite of videostreamer offline laat halen omdat er spul staat in strijd met zijn auteursrechten.

      Dat het moeilijk is dat geloof ik graag. Waar ik dan bang voor ben, is de botte bijl. “Je mag dat muziekje niet hosten op je server.” “Oké, het staat nu in de cloud.” “Cloudhosters zijn bij deze aansprakelijk voor gehoste content.” “Auw. Nou, dan staat het nu op Bittorrent.” “Het publiceren van magnetlinks naar illegale Bittorrent content is vanaf nu ook illegaal.” “Goed, ik codeer het nu in een URL en die kan iedereen copypasten.” “De aanwezigheid van een #-part is onrechtmatig tenzij het naar een anchor/id op de betreffende pagina wijst.” “Prima dan codeer ik het in een querystring.” “Het is onrechtmatig een URL te publiceren tenzij naar legaal online gezette content.”

      Dat wordt toch alleen maar een eindeloze wapenwedloop met gigantische collateral damage?

          1. Het is een normale juridische escalatie, waaruit blijkt dat de drogreden glijdende schaal, helemaal niet zo’n drogreden is, maar een waarneembaar verschijnsel.

            Het is juridisch natuurlijk gewoon nodig als je het doel wil bereiken. Daarom is het zo belangrijk dat je vooraf goed kijkt hoe je de wet formuleert en dat je rekening houdt met de gevolgen van de glijdende schaal. Op dat punt heb ik geen enkel vertrouwen in de politiek, die lijken vooral gedreven door scoringsdrang en dan krijg je slechte wetten.

            De EUCD is geschreven om technisch niet haalbare auteursrechten bescherming juridisch af te dwingen en heeft een onacceptabele bijvangst: Vrijwel alle uitzonderingen op het auteursrecht zijn betekeningsloos geworden en zelfs buiten het auteursrecht is er schade. Of denk jij dat toen de EUCD werd gemaakt en vervolgens geïmplementeerd, de makers er aan dachten wat er zou gebeuren als bedrijven het antikopieer systeem ook gebruiken om zichzelf rechten te geven die ze op basis van het auteursrecht helemaal niet hebben?

      1. Misschien is het idee daar achter wel dat men hoopt dat de juridische kant van de wapenwedloop dusdanig absurd wordt, dat het algemene publiek ook doorheeft dat het absurd is, en er dus democratisch besloten wordt om dan maar het hele auteursrecht onderuit te schoffelen.

          1. Dus moet de anti-auteursrechten kant net zolang doorgaan tot facebook stuk is 😉 Bijvoorbeeld als je bij het uploaden van een foto standaard een dag moet wachten tot ie is goedgekeurd door de mpaa (om maar iets absurds te noemen). Of als er een stel populaire memes worden verboden, misschien dat het dan al mis loopt.

        1. Je zit altijd nog met het rechtsfilosofisch idee achter auteursrecht: als je iets creatiefs gemaakt hebt, dan is het jouw intellectuele eigendom. Voor altijd (ook logisch, want ik kan de inhoud van mijn hoofd niet overdragen). Je kan alleen de exploitatie van het fysiek afgeleide werk uitbesteden. Ik ben geen kenner, maar ik heb gelezen dat bij de discussie bij de invoering van het auteursrecht rond de Franse Revolutie ook allerlei theoretische beschouwingen waarbij een werk eindeloos foutloos gekopieerd kon worden, zijn meegenomen. Het auteursrecht is ook een recht dat het individu beschermt tegen grote krachten.

          Welke technische ontwikkeling er ook is, dat filosofische punt blijft gewoon staan als de basis. Wil je dat veranderen, dan moet je die filosofische discussie aangaan, maar ik denk niet dat er grote steun voor is voor het alternatief dat alles maar collectief eigendom moet zijn. Dat leidt al snel of tot moreel heel vervelende situaties – een anti-oorlogsboek wordt met wat kleine aanpassingen vaak gemakkelijk een geweldsverheerlijkende film.

          1. Het is niet zo zwartwit dat het óf volledig eigendom is óf volledig collectief bezit. Je kunt bijvoorbeeld prima verdedigen dat elk eigendomsrecht uitzonderingen nodig heeft in het algemeen belang. Denk aan het kunnen onteigenen van grond, of het recht van overpad dat door de rechter opgelegd kan worden.

            Bij IE is bijvoorbeeld het citaatrecht een inbreuk op het eigendomsrecht: ik mag stukjes van jouw werk herhalen, omdat dat maatschappelijk gezien nodig/belangrijk is. En ik mag jouw werk belachelijk maken ook (recht van parodie). Natuurlijk zijn er grenzen, maar die liggen niet meteen bij de startstreep van de uitzondering.

            De BUMA/Stemra is een gigantische inbreuk op de IE van muzikanten, want je móet meedoen en je kunt er niet aan ontsnappen. Maar voor de maatschappij is dit beter. Daarom hebben we dat toegestaan. Waarom doen we niet zoiets vergelijkbaars voor internet?

            1. Ik zou er zelf heel erg voor waken het citaatrecht een inbreuk op auteursrecht (niet eigendomsrecht) te noemen: het is een beperking van dat auteursrecht, of in andere woorden, het auteursrecht heeft zich nooit uitgestrekt tot die citaten. Daar is het niet voor bedoeld, en daar is het niet voor geschreven. Dat sommige snoodaards het wel zo proberen te interpreteren is een ander verhaal.

              De BUMA/Stemra (en de andere clubs in dat pand in Hoofddorp gevestigd) is in theorie inderdaad een organisatie die als smeerolie moet dienen. In de praktijk is het een corrupte bende die heel erg eenzijdig voor de belangen van een partij (uitgevers) opkomt, ten koste van alle anderen (consumenten en de meeste artiesten). Het zou vele malen beter zijn de aan hen toegekende wettelijke taken daar weg te halen en door een onafhankelijke overheidsinstelling (zoals de belastingdienst) uit te laten voeren.

          2. Niet iedereen accepteert dat uitgangspunt. Ikzelf verwerp bijvoorbeeld het hele idee van “intellectueel eigendom.” Hooguit accepteer ik tijdelijke monopolierechten om een marktfalen te voorkomen voor producten met een hoge initiële investering maar lage kopieerkosten, om te voorkomen dat ‘freeloaders’ het onmogelijk maken in dergelijke producten te investeren. Dergelijke regelingen dienen dan echter wel gebaseerd te zijn op heldere economische modellen, waarvan is aangetoond dat ze het beoogde doel ook inderdaad bevorderen.

            Dat iets wat je gemaakt hebt van jouw is geld in de fysieke wereld alleen voor zover je dat hebt gebouwd met grondstoffen en componenten die van jouw zijn, en in de abstracte wereld moet je (zelfs als je jouw uitgangspunt wil handhaven), geldt ook dat je alleen kunt bouwen omdat anderen voor jou de grondstenen hebben gelegd. Elk werk bestaat noodzakelijkerwijs voor een groot deel aan elementen ontleent aan het publieke domein, en het is daarom niet meer dan redelijk dat wat jij daaraan toevoegt op zijn beurt op termijn weer beschikbaar komt voor anderen om weer verder op te bouwen.

            1. Het idee van intellectueel eigendom vind ik een raar idee.

              Een idee is tenslotte op de keper beschouwd een raar ding: ik heb ‘m, en als ik hem aan jou vertel, hebben we er allebei een kopie van. En jij kunt hem weer aan anderen vertellen, en dan hebben die anderen ook allemaal het idee. Een idee is geen schaars goed in economische zin, en daarom vind ik het begrip “eigendom” daar erg slecht bij passen. Aangezien de diersoort mens van nature een sociaal dier is en graag dingen met zijn medemensen deelt, lijkt het ook niet echt lekker bij onze aard te passen.

              Het auteursrecht zie ik meer als een vorm van “goh, artiest, wat leuk dat je dat muziekje gemaakt hebt! Daar willen we wel meer van, dus als beloning geven we je een X aantal jaar het monopolie op dat muziekje zodat je genoeg er aan kunt verdienen om meer te schrijven”. En daar kan ik op zich helemaal achter staan, vooropgesteld dat 1. de balans niet doorslaat richting de compleet belachelijke termijnen die we nu hebben en 2. de vergoeding ook daadwerkelijk bij de artiest terecht komt en niet bij de grote multinationale platenmaatschappijen en aanverwanten.

              1. Ideeën zijn specifiek uitgesloten van auteursrecht. Auteursrecht gaat over creatieve werken, dus een liedje, een film, een acht uur durende opera. Die zijn uniek per maker. Er is absoluut geen tekort aanbod van verschillende werken, maar het zal niet voorkomen dat twee dezelfde mensen exact hetzelfde werk maken. Met minimalistische abstracte kunst of twee-akkoordenliedjes kun je wel op het randje komen of je kan als kunstzinnig statement op zich een exacte kopie maken, maar dat zijn dan uitzonderingen die bekeken moeten worden.

                Mensen zijn wel een sociaal dier, maar dat betekent niet dat je alles altijd met iedereen wilt delen. Die fascistische groep die de vakantiefoto van jouw blonde dochtertje op het strand bijvoorbeeld als achtergrond wil gebruiken, wil je die daar echt mee delen? Leuk blog ook van je ex, “Gênante pogingen tot erotische poëzie van die loser die ik gelukkig gedumpt hebt.” Had ik nooit achter je gezocht!

                1. Heb je de rechtzaak in de VS over Blurred Lines een beetje gevolgd? Een ieder die verstand van muziek heeft hoort dat dit nummer niet gekopieerd is van Got to Give it up. Het is zeker een nummer in het zelfde genre, maar er is werkelijk maat of progressie hetzelfde.

                  Toch heeft een jury in de VS bepaald dat het een kopie is! Een auteursrecht op het ‘gevoel’ van een liedje!

            2. Uiteraard is dat meegewogen. Daarom vallen ideeën ook niet onder het auteursrecht, maar alleen werken. Je kunt gerust een tekenfilm maken over een eend. Zelfs een eend met een kort lontje en een spraakgebrek kan leiden tot twee versies die elkaar niet bijten en toch allebei wereldberoemd zijn: Donald en Daffy. Of denk aan alle varianten op “wat excentrieke politieman lost moord in pittoresk Engels stadje op” die de KRO al heeft uitgezonden. Dat gaat allemaal terug tot Arthur Conan Doyle en Agatha Christie.

      2. Het wordt inderdaad een “eindeloze wapenwedloop met gigantische collateral damage”. Hopelijk ligt daar ook de oplossing: er moet toch een punt zijn waarop de bevolking zoiets heeft van “en nou is het afgelopen met die collateral damage!”?

        Er zijn al bepaalde groepen mensen die op die manier vervelende ervaringen hebben opgedaan met intellectueel eigendomsrecht, maar tot nu toe is dat te insignificant gebleven om invloed uit te oefenen op de politiek. Naar mate de samenleving meer digitaliseert, en steeds meer mensen steeds vaker te maken krijgen met de beperkingen die uit dat recht voortvloeien, zou dat best wel eens kunnen veranderen.

        Je schrijft wel “you can’t hack the law”, maar via de democratische route zou het toch moeten kunnen?

        1. Het probleem van auteursrecht is dat er een kleine groep is die er (soms buitenproportioneel) van profiteert, en een hele grote groep die een klein beetje pijn ervan heeft. Dat maakt het het ideaal voor scheef gelobby, waarbij politici een klein beetje geld van iedereen weggeven, om een kleine groep een groot plezier te doen.

          Voorbeeld: Disney investeert 20 miljoen dollar in herverkiezingsfondsen en krijgt er in 1995 in de VS prompt een verlenging van de auteursrechten voor terug die naar schatting Disney zo’n 2 miljard oplevert.

          Ander voorbeeld: De verlenging van de naburige rechten van 50 naar 70 jaar; maatschappelijk gezien totaal zinloos, maar een paar grote jongens verdienen er blijkbaar genoeg aan om de lobbykosten er driedubbel en dwars uit te halen, terwijl iedereen in het publiek er een paar centen armer van wordt. — de facto zijn waarschijnlijk zelfs de artiesten die nu nog vol in het vak staan de grootste verliezers, omdat die nu nog langer moeten opboksen tegen de concurrentie van de grote klassiekers, die nu nog langer een deel van het kopersbudget blijven opsnoepen.

          1. De langdurige auteursrechten (vind ik ook onzinnig) en disney zijn een veel aangehaald argument van tegenstanders maar toch is dat voor de discussie over illegaal downloaden eingenlijk nauwelijk interessant. Het illegaal downloaden gaat vrijwel exclusief over recente content. Bijvoorbeeld 99,5% of zelfs meer van alle video die illegaal gedownload wordt is minder dan 50 jaar oud.

          2. Google en ISPs lobbyen net zo hard of misschien wel nog harder voor versoepeling van het auteursrecht. Gratis content! Auteursrecht is ook iets dat waar journalisten, fotografen, grafisch ontwerpers, choreografen, muzikanten, beeldend kunstenaars, mode-ontwerpers, enz, enz, van profiteren. Dat is net “een kleine groep”. Dat gaat om een substantieel deel van de bevolking. Verder kan iedereen er een beroep op doen als het nodig is, hetzij als ze ineens de creatieve geest krijgen, hetzij om verspreiding van iets dat ze niet openbaar willen hebben tegen te gaan. Dankzij de “Nee, tenzij…”-regel van het auteursrecht kan dat zonder daarvoor vooraf contracten te hoeven opstellen of advocaten in te schakelen.

            1. Ehh.. WAT? Het tegen gaan van verspreiding van iets wat je niet openbaar wilt hebben is wat mij betreft de walgelijkste vorm van misbruik van auteursrecht. Auteursrecht is uitdrukkelijk bedoeld om publicatie te stimuleren. Daarom is de bescherming die auteursrecht biedt minder sterk als er een journalistiek belang mee gemoeid is. Het schenden van privacy is op zichzelf al onrechtmatig. Er zijn wel gevallen waarin ik het iets beter verteerbaar vind (met name in situaties waarin het machtsverschil tussen partijen groot is: de zwakkere partij heeft meestal geen makkelijke bewijspositie in een onrechtmatige daads-actie, maar een veel eenvoudigere in een auteursrecht-actie) maar dat vind ik eerlijk gezegd vooral een probleem van het onrechtmatigedaads-procesrecht.

              1. Auteursrecht is uitdrukkelijk bedoeld om publicatie te stimuleren. Dat is ook een doel, maar zeker niet het enige en ook niet het belangrijkste. Zie voor uitleg deze handige inleiding op het auteursrecht van UNESCO en dan vooral het hoofdstuk over Moral Rights en daarin weer specifiek de stukjes over ‘right of disclosure’ en ‘right to withdrawal’. Het meest bekend voorbeeld van een auteur die hier gebruik van maakte is de schrijver JD Salinger. Ook heel bekend is The Say the Clown Cried, de film waarvoor regisseur Jerry Lewis zich zo schaamt dat hij niet wil dat hij verschijnt.

                1. Dat zo’n film dan niet verschijnt is ergens ook wel weer jammer, want daarmee kunnen toekomstige regisseurs niet leren van zijn fouten. (offtopic is de bronoorzaak hier meer de maatschappij waarin we leven en waarin we geen fouten mogen maken, ook niet als je regisseur bent … )

                  Bedankt voor de link, dat ga ik van ’t weekend eens rustig lezen, want het lijkt erg interessant.

    2. Daarnaast is het feitelijk onjuist. De data staat wel ergens gehost, namelijk op deze server. Dat iemand het bas64 encodeert en er http://urlhosted.graphicore.de/# voor zet, want dat is wat er feitelijk gebeurd, doet daar niet aan af. De data staat hier gehost. De comment komt gewoon vanaf de server, en staat dus ergens gehost.

      “Ja, maar het staat in de cloud.” is een argument tégen de legaliteit van dit geheel. De cloud bestaat niet, da’s gewoon iemand anders z’n computer.

      1. Nee, het logo staat nergens bij urlHosted en ook niet op iusmentis.com. De code om het logo te reproduceren is in de URL opgenomen en urlHosted vertaalt dat terug naar het plaatje. In feite kun je dus zeggen dat je auteursrechtinbreuk pleegt door het verspreiden van de base64-representatie van een plaatje. Iedereen die de URL publiceert pleegt inbreuk (want op jouw eigen server staat dan de code om het logo te reproduceren).

        Maar… dan is dit toch niet nieuw? Als ik base64 encoded het logo van Coca-Cola op mijn eigen site zet, dan is dat toch ook inbreuk en niet anders dan de URL-variant (die het alleen maar gemakkelijk naar een plaatje terugvertaalt?).

        1. De persoon die de data bij Google heeft opgeslagen (want daar staat de URL (=data) nu), jij in dit geval begrijp ik. Het maakt daarin geen verschil of je de data nu in de database van blog.iusmentis.com of van Google opslaat.

          Het plaatsen van deze link is niet anders dan linken naar myprivatesite.com/een-disney-dvd.iso, je linkt in beide gevallen naar auteursrechtelijk beschermd materiaal.

          Google kan zich, als hoster, beroepen op 6:196c BW. We kunnen het met honderd redirects doen, maar daar wordt het niet anders van. Technische kunstgrepen als dit, hoezeer ik de creativiteit ook bewonder, zijn natuurlijk om het systeem te fucken. Daar laat een rechter zich niet voor lenen.

        2. Het lijkt me dat degene die de data publiceert de inbreuk pleegt. Dat ben jij. Dat je dat doet met behulp van allerhande technieken (Dell laptop, IETF TCP protocol, Google server, whatever) lijkt me allemaal niet zo relevant.

          Disclaimer: I am not a lawyer, but I watch actors play lawyers on high-def television.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.