Mag je op Twitter dreigen met militair ingrijpen?

Amerikaans president Donald Trump heeft via Twitter opnieuw een waarschuwing gegeven aan Noord-Korea, las ik in De Morgen. “Alle militaire eenheden zijn volledig klaar”, klinkt het. En eerder, omineuzer: fire and fury zou het regenen, als Noord-Korea niet ophoudt met haar dreigementen. Wat de semi-serieuze vraag oproept, mag dat wel, op Twitter een ander land dreigen met militair ingrijpen of zelfs nucleaire aanval?

De Twitter TOS en meer specifiek de Twitter Rules zijn duidelijk:

Any accounts and related accounts engaging in the activities specified below may be temporarily locked and/or subject to permanent suspension.
Violent threats (direct or indirect): You may not make threats of violence or promote violence, including threatening or promoting terrorism. (…)
Hateful conduct: You may not promote violence against or directly attack or threaten other people on the basis of race, ethnicity, national origin, sexual orientation, gender, gender identity, religious affiliation, age, disability, or disease.

Het zou bij dergelijke acties niet uit moeten maken wat je status is, of je nu spreekt als gewone individuele burger of als politicus. Alleen zijn dit soort regels natuurlijk niet bedoeld voor situaties waarin landen uitingen doen. Het strafrecht (waar deze normen aan ontleend zijn) is immers bedoeld voor de burger, niet voor een regeringsleider die officiële uitspraken doet. (En ja, wat Trump twittert is officieel.) Het voelt dus niet helemaal logisch om de Twitter TOS te hanteren om een presidentiële uitspraak met regeringsbeleid erin aan te pakken. Alsof je de Kijkwijzer wat laat vinden van een grensconflict.

De kans dat Twitter wat gaat doen tegen het account van Trump lijkt me dan ook minimaal. Weliswaar zeggen ze dat de regels voor iedereen gelden, maar men weegt nieuwswaarde mee en je kunt veel vinden van Trump, maar nieuwswaarde heeft het zeker wat hij Twittert.

Arnoud

8 reacties

  1. Ik vind het eigenlijk onverantwoord als politici van geopolitiek relevante landen dit soort platforms gebruiken. Als zo’n platform een beveiligingsfout heeft, dan kunnen accounts van politici worden gehackt, en hackers kunnen dan diplomatiek desastreuze uitingen doen in naam van deze politici. De beveiliging van zo’n platform wordt dan een zaak van (inter)nationale veiligheid.

    Als platformbeheerder zit je er natuurlijk niet op te wachten dat veiligheidsdiensten continu security audits bij jou willen gaan doen om de nationale veiligheid te garanderen. Eigenlijk zou je dus ofwel belangrijke politici van je platform weren, ofwel gebruikers zelf verantwoordelijk maken voor hun (gebrek aan) beveiliging. In het tweede geval zouden gebruikers eigenlijk ook in staat moeten zijn om hun account te beveiligen. Je zou kunnen denken aan digitale handtekeningen op alle berichten, maar ik zie niet hoe dat met de huidige browser-technologie zou kunnen. Je hebt wel TLS, maar dat kijkt alleen naar de hostnaam waar de hele pagina vandaan komt. Voor zover ik weet kan je in TLS geen onderscheid maken tussen handtekeningen van de hoster en van de auteur.

    1. Waarschijnlijk past een PGP-signature niet in de 140 tekens, maar het is wel een goed idee. Het lijkt me niet moeilijk een twitter client (of een browserextensie oid) te schrijven die weet waar je private key staat om een signature te maken van hetgeen je schrijft. De public key van POTUS zou bij iedereen bekend moeten zijn, zodat iedereen zelf kan vaststellen dat het inderdaad een bericht van de president is.

      Key-paar kan van president op president worden doorgegeven. Of zo.

      1. Die handtekening hoeft ook niet in je bericht te passen. Kan ook achter de schermen worden afgehandeld. En anders kan er een uitzondering worden gemaakt in het bericht. Dat doet Twitter nu ook met bijv. afbeeldingen: die links tellen niet meer mee met de 140 tekens. Datzelfde zou dan evt. kunnen voor de handtekening.

      2. Key-paar kan van president op president worden doorgegeven. Of zo.

        Beter: elke president maakt een nieuw key-paar, dat wordt ondertekend door de vorige president, die daarna ook zijn eigen key-paar intrekt. Dit beperkt het aantal mensen dat een geldig key-paar heeft.

    2. Ik denk dat het allemaal wel meevalt. Het doel van zo’n hack zou moeten zijn om uitingen te doen die de achterban zou wegjagen, maar de achterban kent de politicus al, en weet wat ze van de politicus kunnen verwachten. Het is dus redelijk aannemelijk dat een hack en bijbehorende tweets al snel ontmaskerd zullen worden. Daar hoeft niet eens security bij aan te pas te komen, aangezien de veiligheid van de bedrijfszijde vrij hoog zal zijn, en een hack dus eerder een geval van wachtwoord raden is (al dan niet geautomatiseerd).

      De zwakke schakel zal dus zijn de sterkte van het wachtwoord van, en de frequentie van het veranderen van het wachtwoord van de politicus in kwestie.

      En, zoals gezegd, waarschijnlijk krijg je dan twee NOS berichten een paar uur van elkaar. Één met “Politicus X baart opzien met radicale tweet” en de volgende “Politicus X slachtoffer van Twitter-hack”.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.