Via Security.nl:
Onlangs ben ik begonnen met werken bij een nieuwe werkgever. Daar is een mailadres gekoppeld aan mijn werkaccount. Dat mailadres bevat mijn geboortenaam. Ik wil die naam echter niet gebruiken voor mijn werk. Ik gebruik op mijn werk, in mijn zakelijk netwerk, en óók bij al mijn eerdere werkgevers namelijk al bijna 20 jaar een andere (eveneens wettelijke) naam: de naam van mijn man. Onder die naam ben ik bekend. Ik heb gevraagd om mijn mailadres aan te passen. [Dat wil men niet]De reden zoals opgegeven: men wil uniformiteit, met daarachter dat als je gaat scheiden je weer terug gaat naar je geboortenaam (laten we volwassen mensen geen ‘meisjes’-verwijzingen geven, oké) en oh ja het is ook technisch heel ingewikkeld dus daar hoef jij je mooie hoofdje niet over te breken. Nee die laatste verzin ik. Maar goed, dit is een juridische blog: heeft deze werknemer hier mogelijkheden?
Het simpele antwoord staat in artikel 1:9 lid 1 BW:
Een vrouw die gehuwd is of die gehuwd is geweest dan wel wier partnerschap geregistreerd is of is geweest en die niet is getrouwd na beëindiging van de registratie of is hertrouwd dan wel niet een geregistreerd partnerschap is aangegaan na beëindiging van het huwelijk of opnieuw is aangegaan, is steeds bevoegd de geslachtsnaam van haar echtgenoot of van haar geregistreerde partner te voeren of aan de hare te doen voorafgaan dan wel die te doen volgen op haar eigen geslachtsnaam. [En de man ook, zie lid 3]“Steeds bevoegd te voeren”, je hebt dus het recht om je als zodanig voor te stellen en onder die naam door het leven te gaan. Alleen in officiële overheidscommunicatie gebruikt men altijd de geboortenaam. Waarom precies is mij nooit duidelijk geworden, want juist daar hebben ze de bsn om je uniek te identificeren en zo de rest een labeltje-uit-beleefdheid moeten zijn. Wie het wetsartikel weet, ik hoor het graag.
Als je dat recht hebt, dan behoort een werkgever dat ook te honoreren. Dat volgt voor mij evident uit het goed werkgeverschap (art. 7:611 BW), een open norm die werkgevers hebben te respecteren. En dan is het niet genoeg om te zeggen, je krijgt ook een alias waar mensen heen kunnen mailen (zonder mogelijkheid van reply’en vanaf mobiel). Want je staat nog steeds met de geboortenaam in het bedrijfsbrede adresboek.
Daar zal dus een andere oplossing voor moeten komen. Ik geloof graag dat het gedoe is, en in veel Microsoft-omgevingen is het inderdaad niet triviaal om eens gegeven namen aan te passen, dit vereist een accountmigratie en dat is meer dan enkel het veld “Achternaam” laten bewerken. Maar in principe zou dit een kwestie van eenmalig een bak werk en het dan wél netjes laten werken moeten zijn.
Ik krijg er sterk een “geen zin” gevoel van, als ik het bericht zo lees.
Arnoud
Even uitgaande van een Windows omgeving: Een Account (sAMAccountName), displayName en email-adres zijn natuurlijk 3 verschillende dingen. Bij het aanpassen van de displayName en/of een email adres ken ik eigenlijk niet zoveel problemen.
Ik heb inderdaad wel problemen gezien wanneer een account aangepast moest worden. Veel applicaties zijn gewoon niet zo netjes geschreven en kunnen hier niet goed tegen waardoor de account-gebruiker geconfronteerd wordt met instellingen die verdwenen zijn, rechten die niet meer kloppen, etc.. Die migreren is lang niet altijd mogelijk.
Ik kan natuurlijk niet voor het genoemde bedrijf spreken maar simpel weg aannemen dat je een accountnaam niet wil aanpassen omdat het veel werk is, is wel wat kort door de bocht. Het is ook veel gezeur voor de account-gebruiker. De woordkeuze “mooie hoofdje” kan natuurlijk absoluut niet. Maar kan me wel voorstellen dat je iemand wat tegen zichzelf wil beschermen. Het liefst zou je zoiets een keuze geven en goed informeren. Maar “voorspellen” waar en wanneer je hier last van hebt/gaat krijgen is nog best complex en daarom ook lastig uit te leggen aan een niet ICT-er.
Een accountnaam is in de regel niet iets waarmee je communiceert. Ik snap ook niet waarom bedrijven zo graag de naam van een persoon als accountnaam gebruiken. Een oud-werkgever van mij had een prefix en dan een personeelsnummer als accountnaam. Ik kan me niet herinneren dat daar ooit discussie was over geboortenaam. Maar goed dit gebruik zal wel nooit meer veranderen.
Waar dit overigens wel lastiger mee geworden is is dat steeds meer producten een UPN gebruiken en dat lijkt, in veel gevallen, natuurlijk wel op een email adres.
Dat is eigenlijk wel een hele goeie, dat je iemands medewerkersnummer of salarisnummer gebruikt voor de accountnaam, zodat de voor- en achternaam enkel nog display-informatie wordt.
Ik werk voor een IT-bedrijf met een behoorlijk aantal klanten en er zijn vier smaken in omloop wat usernames betreft:
Dat is inderdaad de beste optie, alleen wordt het niet breed geaccepteerd dat je als een nummer wordt gezien. Wij gebruiken vaak voorletter en achternaam als account, maar moesten daarbij al een aantal creatieve afwijkingen maken i.v.m. dubbelingen. We hebben al medewerkers in dienst met exact dezelfde voor en achternaam. (Waarbij de 2e gelukkig i.v.m. de functie (nog) geen account / email adres nodig heeft).
Oh ja, dat heb je dan ook nog. Kan heel pijnlijk zijn: ik ken een bedrijf waarbij een van de senior VP’s dezelfde voor- en achternaam (zeg Hans de Vries) had als de marketingstagiair. Die had dan _2 achter de achternaam in het mailadres, maar als je dan “Hans” typte werd zijn naam ingevuld waarbij het emailadres voor het gemak niet zichtbaar was. Erg handig, zeker toen het bedrijf opgesplitst en verkocht zou worden en alle geheime stukken bij de stagiair kwamen.
Dat je inlogt met een gebruikersnaam is toch niet hetzelfde als ‘als nummer gezien worden’. Zijn mensen tegenwoordig zo (over)gevoelig dat men over een personeelsnummer struikelt? De kans op dubbele namen is dermate groot, dat ik dat risico niet zou willen nemen. En numerieke toevoegingen aan een mailadres ogen zó amateuristisch…
Dit.
Ik ben zelf nog al snel gevoelig voor dit soort dingen. Maar ik log op werk gewoon in met een account nummer en dat heeft me nog nooit gestoord.
Maar wat mij betref zijn Windows login (op werk, lees domain login via AD) , display name en email adress dan ook drie verschillende dingen. En die windows login krijgt toch niemand anders te zien. Dat men helaas vaak ook kan inloggen door een emaila dres in te tiepen maakt het natuurlijk veel lastig voor de gebruiker. Maar ik neem aan dat dat ook gewoon mapped naar de zelfde interne ID.
Plus het is in sommige branches ook heel normaal. Buschauffeurs bijvoorbeeld loggen op de computer in de bus (om het maar even simpel te houden) in met hun personeelsnummer voordat ze gaan rijden.
Juist niet, toch? Althans, dat haal ik uit de tekst van de Rijksoverheid:
Ik ben overigens ook heel benieuwd of dit ergens wettelijk geregeld is. Enige wat ik kan vinden is art. 2.25 Wet basisregistratie personen:
Maar dat houdt natuurlijk geen verplichting in om iemand als zodanig aan te spreken.
Ik zie bij best veel overheidsbrieven dat men vasthoudt aan de geboortenaam, met name in de gezondheidszorg maar ook de belastingdienst doet dat. Ik weet niet precies waarom.
Mijn vrouw voert haar eigen achternaam, altijd gedaan ook, maar krijgt van officiële instanties, ik meen ook gemeente, ongevraagd post onder mijn naam. (En de hare? Weet ik niet meer.)
Overigens heb ik al ongeveer drieduizend keer mensen proberen uit te leggen dat het gaat om een recht tot voeren van een naam, maar dat de naam zelf niet officieel wijzigt. Bijna niemand wil dat geloven.
Het schijnt in bijvoorbeeld Duitsland wel echt te veranderen.
Tot iemand aangeeft me xe/xim/xir/xor aangesproken te willen worden. Probeer dan daar maar eens onderuit te komen zonder een bezoekje aan HR. Terwijl het verzoek van deze dame een stuk meer geaccepteerd is, al eeuwen lang kunnen vrouwen kiezen de naam van hun echtgenoot te gebruiken.
Dat is echt vanuit een Nederlands standpunt gezien. In heel veel Europese landen, zelfs buurlanden, wordt het als ouderwets en vrouw-denigrerend gezien om de naam van je partner te gebruiken. Je bent immers wie je bent, je wordt niet gedefinieerd als volwassen zelfstandige vrouw door je partner!
Nu, van mij krijgen mensen veel vrijheid, ze mogen doen wat ze willen, ook getrouwde vrouwen. Maar een getrouwde vrouw die graag met de naam van haar echtgenoot aangesproken wil worden, heeft toch wel een streepje achter bij mij. En iemand die er zo’n punt van maakt om Arnoud in te schakelen heeft twee streepjes achter.
Zelfs als de wet zegt dat het mag. Voor mij geeft het blijk van enige domheid dat je het wilt, en van veel domheid als je het hoog speelt.
Fijn dat jij “ook getrouwde vrouwen” veel vrijheid geeft. Sorry, ik vind dit echt een héle rare reactie van je. Welk punt in de juridische discussie wil je hiermee maken?
Welk punt ik wil bereiken: betogen dat de casus eigenlijk een non-issue is, die voorkomt uit een ouderwetse en irrationele praktijk die moderne vrouwen al lang tegen de borst zou moeten stuiten. (maar ik wil vrouwen natuurlijk niet vertellen wat ze zouden moeten vinden over hun eigen zaken)
En impliciet, omdat ik niet vind dat werkgevers aan iedere irrationele vraag moeten meewerken, dat ik meer op de hand van de werkgever ben, in dit geval. Maar dan… de dame lijkt toch de wet aan haar kant te hebben, dus eigenlijk: verbazing daarover.
En natuurlijk, uit goed werkgeverschap kan de werkgever wel meewerken, en daarmee een conflict vermijden, maar een plicht om dat te doen… daar heb ik het moeilijk mee.
Dus eigenlijk is het punt: op basis van algemene principes vind ik het onrededelijk om de werkgever te verplichten om mee te werken.
Je ontwijkt het punt door te stellen dat iemand niet moet zeuren, reden: er zijn ook andere normen en die zijn ook goed. Het bedrijf heeft nu een keuze gemaakt en jij zoekt er (in het buitenland) een norm bij.
De twee punten die je ontwijkt zijn: (1) mag iemand zélf stellen hoe hij/zij genoemd wordt (binnen wettelijke grenzen, ondertekend ‘Heer en Meester van het Universum’) en (2) als iemand een wettelijk erkende naam heeft, mag het bedrijf dit dan negeren (en in het buitenland winkelen voor andere normen zodat ze niks hoeven aan te passen) ?
Iemand mag zelf weten hoe hij genoemd wil worden, maar mag dat niet opleggen aan anderen. Zhij mag beleefdheid verrwachten van anderen, dat wil zeggen een serieuze poging om aan de voorkeur van die persoon tegemoet te komen, maar als die ander zich vergist of het moeilijk te implementeren/onthouden vindt, dan is dat niet verboden of verkeerd, hoogstens onbeleefd.
Je kunt voor jezelf wel besluiten dat je vanaf je identificeert als Darth Vader met een onbepaald geslacht, maar dat wil nog niet zeggen dat iedereen in de wereld daar maar aan moet meewerken. Ik kan me bijvoorbeeld goed voorstellen dat je werkgever ervoor past om jou het emailadress Darth.Vader@bedrijf.nl te geven.
Ik vind het ten eerste heel vreemd dat iemand onder een andere naam dan zijn/haar eigen naam, gekregen van zijn/haar lieve vader en moeder, door het leven zou willen gaan. Maar goed, van mij mag het.
Ik vind ten tweede dat er een zeer anti-emancipatisch luchtje hangt aan het gebruik door een getrouwde vrouw van de naam van haar man. Alsof de vrouw vanaf haar huwelijk deel uitmaakt van de familie van haar man, en niet meer van haar eigen familie. Alsof de vrouw ondergeschikt is aan de man. We moeten eskimo’s nu Inuit noemen, we mogen alleen nog over totslaafgemaakten spreken, zwarte Piet mag niet meer zwart zijn, en we mogen de koffiebrengster geen koffiejuffrouw niet meer zo noemen want dat is zo denigrerend. Allemaal prima, maar we mogen wel sociale druk leggen op vrouwen die trouwen zijn om de naam van hun man aan te nemen? Dat wil er bij mij niet in. Dat is zo jaren 50 Maar ook dit mag van mij.. Als die vrouw dat wil, moet ze het voor mij niet laten. Maar als ze dan morgen voor vrouwenrechten opkomt (bijvoorbeeld tegen uithuwelijken, of tegen sociale druk om minder te werken dan haar man), vindt ik haar hyprocriet.
En ik snap eigenlijk eerlijk niet dat ik hier zo alleen in sta en zoveel tegenwind krijg. Het stoort me dat we ons enerzijds zo bewust zijn tegenwoordig van mogelijke ongewenste gevolgen van onnadenkend taalgebruik, en dat we iedereen daarin tegemoet proberen te komen, en dat er dan anderzijds vrouwen zijn die het prima vinden dat ze door taalgebruik dat (wij mij betreft) past bij twee generaties geleden, als ‘afhankelijk van hun man’ worden neergezet.
Ik winkel niet in het buitenland voor normen, ik heb die normen meegemaakt in het buitenland en ik vond ze eerst ook vreemd, met mijn Nederlandse opvoeding, maar ben eigenlijk langzamerhand tot het besluit gekomen dat Nederland wat dat betreft achter loopt, onverlicht is (terwijl NL behoorlijk voorop loopt in allerlei andere progressieve issues).
Jij hebt de volgorde van mijn redenering verkeerd: De NL norm is (naar mijn mening) fundamenteel vrouwonvriendelijk, en daaruit volgt dat het puur een beleefdheidskwestie of het bedrijf meewerkt. Niet andersom, alsof ik eerst zou vinden dat het bedrijf prima bezig is en daar dan een willekeurige norm bij zoek.
Arnoud zegt dat ik ongelijk heb, dat de wet zodanig is dat die vrouw het wel kan eisen. Prima, als dat wettelijk kan, dan kan het. Dus nee, dan mag dat bedrijf dat niet negeren. Maar ik mag het toch wel vreemd vinden?
Joni Mitchell heet nog steeds zo, ook al was ze maar heel kort met die man getrouwd.
Was er niet ook zo iets met mevrouw Neelie Smit-Kroes?
Waarom je zo veel tegenwind krijgt? Ik denk vanwege de sterk normatieve ondertoon in je berichten, waarin je regelmatig laat doorschemeren dat het ongemak van de aanspreker eigenlijk net zo zwaar moet wegen als de wens van de aangesproken persoon. Het is meer dan beleefdheid, het gaat om persoonlijke expressie. Dit is wie ik ben, dat is meer dan opzoeken welke aanspreekvorm een doctorandus ingenieur (hbo) heeft.
“Je kunt voor jezelf wel besluiten”. Dit is een mooi voorbeeld. Door het voorbeeld van Darth Vader op te voeren, ridiculiseer je de wens van mensen om de naam van hun partner te willen voeren. En ik lees er een stille verwijzing in naar voornaamgebruik, Robin die graag “die” genoemd wil worden is eigenlijk net zo raar als Jan die zich nu Darth Vader noemt. Dat stoort want Robins wens is legitiem en behoort in de maatschappij van vandaag gehonoreerd te worden.
Je hebt gelijk dat het raar aandoet dat een vrouw de naam van haar man mag aannemen, een overblijfsel uit oude tijden waarin de vrouw op datzelfde moment haar stemrecht en juridische bekwaamheid verloor (behalve voor de boodschappen, art. 214 Burgerlijk wetboek oud). Echter, a) het is een récht van vrouwen, niet een plicht en b) het geldt ook voor mannen die met vrouwen dan wel met mannen trouwen.
Hypocrisie bestrijd je door de tegenstrijdigheid te benoemen en dáár een punt van te maken, niet door zelf dan te bepalen welke van de posities onacceptabel is en die dan te negeren of als “beleefdheid” af te doen.
Ik ben geen socioloog, maar ik denk dat de meerderheid van de vrouwen er niet eens bij nadenkt als ze de naam van hun man nemen en het doet omdat iedereen het deed/doet. Ik geloof eerlijk niet dat daar een actieve wens en een actief besluit achter zit bij de meesten. En zo wel: is dat dan een geinformeerd besluit in die zin dat die mensen zich realiseren dat het een relict is van een historisch-maatschappelijke positie van vrouwen waar ze het niet mee eens zijn?
En ja, ik vindt dat iedereen volledig vrij mag zijn om zich te laten noemen zoals zhij wil, en dat het niet aan anderen is om redenen daarvoor te beoordelen, of zelfs daar maar naar te vragen. Maar net zoals zij vrijheid hebben om te zeggen: vanaf nu wil ik graag dat jullie me ABC noemen, hebben anderen de vrijheid om daarvan af te wijken (bijvoorbeeld omdat ze het niet wisten, of omdat ze het vergeten waren, of omdat ze iemand al 30 jaar als Jan kennen en er nu emotionele problemen mee hebben om hem/haar Wilma te noemen, of omdat gewoon omdat ze denken, terecht of onterecht, dat die ander een overdreven aandachtszoeker is).
Ja, de maatschappij als instituut moet het honoreren, maar de individuele leden van de maatschappijk mogen hun eigen keuzes maken. Als iemands wens om aangesproken te willen worden met voornaamwoorden die niet bij zhaar geboortegeslacht passen valabel is, dan is iemand anders’ keuze om daar niet aan mee te willen werken toch zeker ook valabel?
Als je iemand verkeerd (anders dan zhij wenst) aanspreekt, is dat een sociale faux-pas, maar meer niet. Het is lullig, je wilt het niet doen, maar je hebt het per ongeluk toch gedaan. Het is niet anders dan wanneer je de ene persoon aanspreekt met de naam van een ander, omdat je ze beiden 20 jaar niet gezien hebt en ze door elkaar haalt. Oeps. sorry.
Ik heb er moeite mee om van de wens van de een een plicht voor de ander te maken. Daarom heb ik het over beleefdheid.
Natuurlijk, fouten kunnen gemaakt en daar zou de ander niet direct uit zhaar vel van moeten springen. De belangrijkste vraag: pas je je gedrag aan nadat je die faux pas hebt gemaakt? “Oeps sorry” wordt normaliter gevolgd door “ik zal het niet meer doen”. Toch?
Het is geen ‘gedrag’ om fouten te maken, het is een vergissing.
Als ik eenmaal weet dat iemand graag anders aangesproken wil worden zal ik daar natuurlijk rekening mee houden. Maar ook ik draag een historie van 50 jaar mee waarin duidelijk was wie man is en wie vrouw is, en waarin dat onveranderlijk was, en waarin ik die persoon al 30 jaar ken als man, dus dat het waarschijnlijk is dat ik me nog wel een paar keer zal vergissen en haar als man aanspreek.
Mijn brein is erop getraind om mensen in te delen in mannen en vrouwen, en daar mijn taalgebruik op aan te passen. Twee varianten, die niet met de tijd veranderen. Het is niet ontworpen om van honderden of duizenden mensen bij te houden door middel van welke van tientallen varianten zij willen worden aangesproken.
Dus ik zal er rekening mee houden, nog meer dan ik al deed want ik wil niemand tegen de borst stoten, maar ik kan niet toezeggen dat ik het niet meer zal doen.
“Ik ben geen socioloog, maar ik denk dat de meerderheid van de vrouwen er niet eens bij nadenkt als ze de naam van hun man nemen en het doet omdat iedereen het deed/doet.”
Dus? Dat geldt voor andere dingen toch ook? Leren de meesten fietsen omdat ze graag wíllen fietsen of alleen omdat al hun vrienden op school een fiets hebben en ze graag mee willen fietsen? En nemen de meesten een baan omdat ze graag wíllen werken of omdat ze anders hun huis e.d. kwijtraken? En zo kan ik nog wel even doorgaan…
Fietsen of een baan komt niet voort uit historische discriminatie.
Voor mij is het gebruik van de achternaam van haar man door een getrouwde vrouw in dezelfde categorie als het gebruik van het woord ‘slaaf’, of zelfs het n-woord: Het houdt (delen van) een historische discriminatie in stand.
@cg Uit uw formuleringen meen ik op te mogen maken dat u een man bent. Als vrouw begin ik me steeds meer te storen aan uw buitengewoon paternalistische houding naar vrouwen toe. Als er iets is wat afgeschaft zou moeten worden is het dat een man meent te moeten bepalen wat goed is voor vrouwen, hoe ze over bepaalde onderwerpen moeten denken en welke keuzes ze zouden moeten maken. Wij zijn prima in staat om dat zelf te doen, en willen daarin – zeker als de wet dat uitdrukkelijk toestaat – ook gefaciliteerd worden door onze omgeving.
Dat de ICT te vaak nog niet zover is zegt veel over de daar heersende cultuur. Een cultuur die overigens niet alleen daar heerst: de wereld is ontworpen op het mannelijke model (twee van de bekendste voorbeelden hiervan zijn medisch onderzoek en ‘crash test dummies‘) en het is de hoogste tijd dat dat verandert.
Beste Manja, dan leest U selectief.
Maar het verbaast me niet dat ik van mansplaining beticht wordt. Sommige mensen geven geven nu eenmaal meer om de manier waarop de boodschap gebracht wordt, of om wie de boodschapper is, dan om de inhoud.
Maak niet overal een strijd tussen bepaalde groepen in de samenleving van, aub, daar worden we geen van allen beter van. Ik heb echt geen verborgen politieke agenda om vrouwen (of wie dan ook) als onmondige wezens neer te zetten.
@cg Ik heb zes citaten verzameld, te beginnen met deze: “een ouderwetse en irrationele praktijk die moderne vrouwen al lang tegen de borst zou moeten stuiten. (maar ik wil vrouwen natuurlijk niet vertellen wat ze zouden moeten vinden over hun eigen zaken)” U wilt vrouwen “natuurlijk niet vertellen wat ze zouden moeten vinden”, maar dat is dus wel exact wat u hier doet, en dat waarschijnlijk zonder dat u dat zelf doorheeft. Ook in de andere citaten laat u doorschemeren dat vrouwen niet nadenken over de keuzes die ze maken maken, maar dat ze gedwee de sociale normen en de mening van hun echtgenoot volgen:
@Manja Selectief citeren is makkelijk.
Veel mensen denken (volgens mij) niet goed na voor zichzelf maar volgen culturele conventies en de waan van de dag. Daar zittten logischerwijs zowel veel mannen als veel vrouwen tussen. Dat ik vrouwen vermeld is omdat dat het onderwerp was, niet omdat ik denk dat mannen gemiddeld beter zijn. (en dat ik dat moet uitleggen en verdedigen vind ik dan op zich weer jammer)
Ik wil niemand zeggen wat ze moeten doen, mannen niet en vrouwen niet, maar ik wil mensen graag opmerkzaam maken op (wat ik zie als) opvallende zaken in hun keuzes, met het doel ze een ander gezichtspunt te laten zien, dat ze dan hopelijk accepteren. Of niet accepteren, dat mogen ze natuurlijk zelf weten. (en dat dat niet duidelijk was vind ik dan ook weer jammer)
Als jij eerlijk denkt dat er een andere hoofdreden is dan simpelweg volgen van sociale conventies, dat veel vrouwen, ook in de eenentwintigste eeuw, de naam van hun echtgenoot aannemen, en andersom nauwelijks, wil je me dan uitleggen wat die reden is? Wil je me jouw gezichtspunt meedelen?
Wat is een irrationele vraag?
Elke werkgever die ik in mijn leven heb gehad heeft in eerste instantie mijn achternaam fout in contracten, account namen en e-mailadressen geschreven. Twee daarvan hebben met het zelfde slappe excuus als hier genoemd mij de hele diensttijd met deze foute naam laten inloggen en alleen displaynaam gewijzigd en gezord dat ik een e-mail alias kreeg waarvan ik ook kon verzenden.
Ik erger mij daar mateloos aan en gelukkig blijkt het bij de meeste werkgevers wel gewoon te kunnen worden aangepast. En als dat bij een fout kan, kan het bij een andere reden ook.
Daarnaast heb ik in mijn werk ook te maken met geslachtswijzigingen, dan krijg je gewoon van de rechter de plicht om naam en geslacht van deze persoon te wijzigen. Je hoeft dan echt niet aan te komen dat het voor jouw lastig is de accountnaam te wijzigen van Henk naar Ingrid, je hebt het te doen.
Die functionaliteit hoort er dus gewoon zijn en ontbreken kan geen excuus zijn om het niet te doen!
Ik zie geen slap excuus in mijn post. Verklaar je nader.
Die functionaliteit hoort er inderdaad gewoon te zijn. Maar alleen met een goede reden (fout rechtzetten, naams- of geslachtswijziging) niet zomaar omdat Johannes een midlife crisis krijgt en ineens Giovanni genoemd wil worden.
En ik vind de reden die de dame in de case opgeeft, niet goed genoeg, in elk geval niet goed genoeg om de werkgever te dwingen. Maar ik heb inmiddels wel door dat ik de wet niet aan mijn kant heb.
Voornaamswijziging is gewoon een wettelijk recht en kan zich in meerdere situaties voor doen https://www.rechtspraak.nl/Onderwerpen/Wijzigen-voornaam Aleen zal Johannes naar Giovanni niet zo makkelijk worden toegestaan als ik ik de voorwaarden bij mijn link erbij pak.
Vroeger deden ze in Angelsaksische landen meen ik zelfs de voornaam van de echtgenoot erbij! Zij bestond dat helemaal niet meer individueel, maar alleen als de vrouw van.
Huh? Denigrerend? Maar het is toch aan de vrouw zélf om die beslissing te maken? Als ik wil dat mensen op straat mij aanspreken als “lelijke man” (even er van uitgaande dat mensen me ook zo wíllen noemen), dan is dat denigrerend, maar mijn eigen keus. Ik snap totaal dus niet hoe een eigen keus denigrerend kan zijn, ook niet in het geval van een vrouw die haar eigen achternaam kiest. Bovendien mogen mannen tegenwoordig ook hun eigen achternaam kiezen als ze met een man trouwen, is dat dan ook denigrerend?
Als die vrouw dat willens en wetens en welbewust wil, tja, dan mag dat natuurlijk. Maar we weten allebei dat het een cultureel overblijfsel is uit een tijd waarin vrouwen ondergeschikt waren aan mannen. Het is dus geen ‘keus’, in ieder geval geen vrije keus: er is druk van familie, samenleving, (misschien wel van de eigen man die erop gerekend had), traditie, cultuur om de naam van je man aan te nemen.
Het gaat niet om die naam of om de vrije keus, het gaat erom dat het gebruik/de regel om de naam van je man aan te nemen niet meer van deze tijd is, maar natuurlijk mag iedereen zeggen: noem mij maar XYZ.
Ouderwets taalgebruik houdt een ouderwetse mentaliteit in stand.
Dank! Het schiet bij mij altijd in het verkeerde keelgat wanneer volwassen mannen naar hun vrouwelijke collega’s refereren als meisjes. Dat meisje achter de bali, dat meisje achter de telefoon. Donder op met zulk gedrag op de werkvloer! Extra frustratie aangezien zo’n houding op de werkvloer vaak samen gaat met bepaalde geloofsovertuigingen.
Inhoudelijk. Dit soort brakke software bestaat helaas vrij veel… maar dat is een probleem van de werkgever. Koop dan betere software in, welke goed overweg kan met naamswijzigingen. In dit geval sta ik helemaal achter de werknemer. We leven in een tijd waarbij het steeds vaker voor komt dat namen en aanroepen veranderen en de software moet daar gewoon mee overweg kunnen.
Met een beetje begrijpend lezen kom ik tot een heel andere conclusie. De meisjesnaam is de naam die een vrouw gebruikte toen ze nog een meisje was. Nu ze volwassen en getrouwd is, is ze geen meisje meer en gebruikt ze ook niet de meisjesnaam. Het is niet allemaal zo negatief.
Dat kan ook zijn “Nu ze volwassen is, is ze geen meisje meer”. Het vrouw of meisje zijn wordt tegenwoordig bepaald door iemands volwassenheid en niet door iemands burgerlijke stand. Meisje of juffrouw zijn in die laatste context dan achterhaald.
Het gebruik van meisje en jongen kan nog aanvaardbaar zijn als er een groot verschil in senioriteit (qua leeftijd of status) is. Dan zou het wel opmerkelijk zijn als er daarbij onderscheid wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen. Als je een 20-jarige vrouw achter een balie ‘meisje’ noemt dan zou je een 20-jarige man in dezelfde situatie ook ‘jongen’ moeten noemen.
Het vrouw of meisje zijn wordt ook niet bepaald door het woord wat iemand anders gebruikt, maar is gewoon hoe je je zelf voelt. En misschien is dat in de ene situatie wel als volwasssene, en in de ander situatie helemaal niet. Als je als 17-jarige een vrouw wordt genoemd of als 19-jarige een meisje (of jongen/man), dan is dat niet meteen een reden om boos te worden en de andere persoon van van alles te beschuldigen
Ik vind dat het alleen kan als het een minderjarige betreft. Ik zou bijvoorbeeld nooit zeggen dat een vakkenvulster van 15 jaar een vrouw is, maar een vakkenvulster van 22 jaar is uiteraard gewoon een vrouw.
Meerderjarigheid is ook maar gewoon een juridische constructie. Waarom zou de keuze of je iemand een vrouw of een meisje noemt moeten afhangen van wat de tweede kamer ooit besloten heeft over meerderjarigheid? Was dan 35 jaar geleden (toen was meerderjarigheid nog 21) iemand van 20 een meisje, en hocus pocus, ineens door een wetswijziging werd ze een vrouw?
De maatschappij is anders tegen vrouwen aan gaan kijken. Een van de veranderde opvattingen is wanneer je een vrouw ‘meisje’ noemt, en die opvatting is geworden dat je dat alleen nog doet bij duidelijk minderjarige vrouwen. Dit omdat de term vaak gebruikt werd in een neerbuigende vorm, “ach meisje haal jij even koffie”, iets dat ook tegen een veertigjarige gezegd kon worden. Dit accepteert de maatschappij niet meer.
En terecht dat de maatschappij dat niet meer accepteert.
Maar mijn punt ging er eigenlijk over dat de grens die Vistaus noemt ongeschikt is, want een jurische constructie is. Iedereen ontwikkelt zich anders, en in verschillende contexten is de grens, voor zoverre die al te definieren is, anders. Iedere poging om een grens aan te geven is dus bij voorbaat gedoemd.
Ja, iedereen ontwikkelt zich anders – daarom zei ik ook “IK VIND dat het alleen kan als […]”. Ik heb niet gezegd dat anderen zich aan mijn opvatting moeten conformeren.
Dat is waar. Er lopen twee argumentaties hier: enerzijds waarom de werkgever het juridisch moet accepteren, anderzijds waarom het maatschappelijk wenselijk is dat partijen zoals werkgevers hierin meegaan. De comments gaan met name over dat laatste, dat het hóórt. De weerstand tegen dat eerste (dat het wettelijk moet) komt vanuit de opvatting dat het niet hoort. Jouw standpunt dat het vrouwen in een achterhaalde positie dwingt (naam man aannemen is ouderwets/a-feministisch) is er daar eentje van.
Zeg Ruud, ik stoor me aan je taalgebruik. Niet uit een geloofsovertuiging, maar omdat het kleuterniveau is. Ook vind ik de insinuatie naar “bepaalde geloofsovertuigingen” voor het gebruik van ‘meisje achter de bali [sic]’ niet onderbouwd.
In eerdere blogs heb je vaak gezegd: de werkgever bepaald hoe/waarmee het werk wordt uitgevoerd. Waarom zou dat in dit geval anders zijn?
Dat zit hem zo te lezen in de combinatie van beide artikelen die genoemd worden. Je hebt een recht om je naam zo te gebruiken en als je dat recht niet kan benutten omdat je werkgever dat onhandig vind is dat geen goed werkgeverschap (wat verplicht is).
De crux zit hem dan dus in of het echt geen goed werkgeverschap is. Ik denk dat de details er in de praktijk wel toe gaan doen. Wat zijn de gevolgen voor de gebruiker van het account en voor het bedrijf? En wat is er gedaan om die gevolgen te minimaliseren?
Het is hier anders omdat de werkgever zich ‘goed’ heeft te gedragen, en dat impliceert het respecteren van rechten van de werknemer. Een simpel voorbeeld is dat je niet de hele dag je werknemers via camera’s volgt, maar het hanteren van de naam waartoe men gerechtigd is, is daar ook een voorbeeld van.
Dit is eigenlijk een kwestie van gebrekkig ontwerp/beheer waardoor het eenvoudig aanpassen van een naam lastig kan zijn. Als allerlei systemen worden gekoppeld en je verandert de naam in het ene dan kun je daarmee ineens niet meer bekend zijn in het andere. (bijvoorbeeld single signon of dat gegevens aan de oude naam staan gekoppeld) Dan kan een naamswijziging niet alleen veel werk kosten maar kan het ook gebeuren dat je telkens iets stuk maakt omdat daar geen rekening mee was gehouden.
En dan krijgt de IT afdeling al snel het idee dat het minder moeite kost om de werknemer er van te overtuigen dat de naam niet veranderd kan worden dan om uit te zoeken wat er gedaan moet worden om in de systemen die naam aan te passen.
Dat kan goed voorkomen worden door je zaken op orde te hebben en houden. Dat mensen bij trouwen en scheiden van naam veranderen is algemeen bekend en kan dus best vooraf bij het ontwerpen van een systeem en het beheer ervan worden meegenomen.
Hoewel ik het in beginsel wel met je eens ben dat dit best bij het ontwerp meegenomen kan worden, blijkt het in de praktijk nog niet zo eenvoudig om dit als een selectie criteria op te nemen.
Zeker bij sector-specifieke applicaties heb je niet altijd een keuze om dan maar naar een concurrent te gaan voor een “zelfde” toepassing. Die is er vaak gewoon niet of zijn de verschillen zo groot dat er maar één realistische keuze is vanuit een business perspectief. Zelf de applicatie aanpassen is in veel gevallen ook geen optie.
Dit is inderdaad een probleem wat niet meer behoord voor te komen. Maar helaas hebben we in de ICT nog steeds te maken met veel slecht geschreven “zolder” applicaties die enorm belangrijk zijn voor een bedrijf.
Goed punt, en zeer ergerlijke kwestie: je systeem is brak, en het is makkelijker iedere individuele klager af te wimpelen met “het ligt aan u” in plaats van je baas te ergeren door om een herimplementatie te vragen.
Ik dacht dat we ondertussen gelijkwaardigheid hadden qua naamvoeren na huwelijk/geregistreerd partnerschap. Je mag als man tegenwoordig ook de naam van je vrouw voeren (al is dat wel wat zeldzaam). Flauw dan dat er hier nog onderscheid gemaakt wordt tussen m/v.
Is men hier gewoon vergeten de wetstekst aan te passen?
Nee, daar is dus lid 3 voor.
Het is wel degelijk gelijk, maar om hysterische redenen* is in lid 1 enkel over de vrouw gesproken en is een lid 3 toegevoegd dat zegt “waar in lid 1 vrouw staat, mag je ook man lezen”.
Van wat ik zo snel uit de parlementaire geschiedenis kan vinden komt het vooral omdat er op hetzelfde moment een wetsvoorstel voor het geregistreerd partnerschap werd behandeld. Ik zie hier
Als er nog ergens aandacht is geschonken aan de opmerkingen van deze leden dan kan ik het niet meer vinden.
Dank je. Niets is zo permanent als een tijdelijke oplosssing inderdaad.
Weet niet welk systeem jij gebruikt… maar zowel in de cloud als OnPrem heb ik meermaals deze wijziging doorgevoerd, zowel bij trouwen als bij scheiding. De username (onder water) laat zich niet zomaar wijzigen, maar het e-mailadres (publiekelijk zichtbaar) is 2 minuten werk en het veld achternaam ook. En je kunt ook beide adressen voeren dmv aliassing, waardoor de dame na een wijziging ook op het oude adres bereikbaar blijft.
Dat dacht ik dus ook, maar op vele plekken zie ik reacties als deze:
Elders lees ik dat bijvoorbeeld het adresboek dan de geboortenaam blijft gebruiken, en dat je Onedrive-mappenstructuur blijft bestaan met de originele naam als padnaam. Dus die onderwaternaam komt nog regelmatig bovendrijven op kleine plekken.
Mijn ervaring is dat het tussen de Microsoft dingen onderling wel goed werkt maar dat het vaak fout gaat op het moment dat iets anders daarmee gekoppeld is.
Dan is bijvoorbeeld in een applicatie de gebruikersnaam het ID van de medewerker waar alles aan wordt gekoppeld. Verandert de gebruikersnaam in de AD dan werkt ineens de single signon niet meer. Of de gebruiker is ineens autorisaties kwijt omdat die naar de oude gebruikersnaam verwezen.
Of er is überhaupt geen koppeling. Er is wel ooit afgesproken om bij het aanmaken van een account een vaste naamgeving te gebruiken maar dat blijft dan handwerk. De applicatie blijft dan met de oude naam werken terwijl de gebruiker verwacht met de nieuwe naam te kunnen inloggen of werk aan de nieuwe naam toe te wijzen.
In dit geval wil men blijkbaar ook de username zelf aangepast hebben, dat heeft meer invloed hoewel het ook zeker niet onmogelijk is. Overigens kan het aanpassen van het primary emailadres ook invloed hebben op SSO-koppelingen. Het kan zijn dat er binnen de applicatie dan ook een aanpassing nodig is.
Lees ik het goed dat gescheiden echtgenoten de naam van de ex-partner mogen blijven gebruiken, todat ze een nieuw huwelijk/geregistreerd partnerschap aan gaan? Deze bepaling lijkt me van toepassing voor een weduw(e/naar), maar zoals ik het lees dus breder geformuleert.
Klopt, het is breder dan na overlijden. Als je scheidt en nooit hertrouwt, mag je dus levenslang de naam van je expartner blijven voeren. Alleen bij ‘gegronde redenen’ kan de expartner dit via de rechtbank laten verbieden, ik kan daarvan geen voorbeelden vinden.
Een mogelijke reden kan zijn dat je na je huwelijk bekendheid bent gaan verwerven met deze naam, en dat je met je carrière door wilt. Denk alleen al aan je citation index, als mevrouw Jansen ineens weer De Vries heet dan heeft ze geen citaties meer op haar naam en herkent niemand haar nieuwe publicaties.
En andersom, is voor de ex partner een goede reden ook dat je niet meer geassocieerd witl worden, via het gebruik van je geboortenaam, met die andere persoon?
De wetgever vindt dat je in principe moet tolereren dat je expartner met jouw naam rond blijft lopen, dat is een gevolg van gehuwd zijn geweest. Bij bijzondere omstandigheden kun je de rechter vragen dit recht af te nemen. Maar als je écht niet wil dat je partner jouw naam gebruikt na een scheiding, dan moet je maar niet trouwen.
Goh, hier zitten toch wel een paar rare aspecten aan:
Zoals je zegt ‘ Een mogelijke reden kan zijn dat je na je huwelijk bekendheid bent gaan verwerven met deze naam, en dat je met je carrière door wilt. Denk alleen al aan je citation index, als mevrouw Jansen ineens weer De Vries heet dan heeft ze geen citaties meer op haar naam en herkent niemand haar nieuwe publicaties.’
Maar het recht om die naam te voeren vervalt als je hertrouwt, terwijl de reden om het te willen, zoals je bovenstaand uitlegt, niet vervalt. Dan lijkt het er meer op dat het niet om die reden is, maar om andere redenen (cultuur-historisch?).
Ook vind ik het onredelijk dat mijn ex partner kan meeliften op mijn goede noem (en die wellicht kan vervuilen).
En denk ook eens aan de sterk vergrote mogelijkheden tot ID-fraude/vermogensfraude die die ex-partner heeft als die wettelijk dezelfde naam mag blijven voeren.
Ik blijf het raar vinden, het hele verhaal van partnernamen. Als iemand dat wil, gedurende het huwelijk, bon, goed, OK dan. (hoewel ik niet zie waarom iemand dat zou willen, voor mij is dat een ouderwets symbool teken van eigen identeit (gedeeltelijk) opgeven, maar soit). Maar na een scheiding? Waarom in ’s hemelsnaam?
‘ dan moet je maar niet trouwen’ is ook wel een heel gemakkelijk antwoord. Als je wel wilt trouwen, maar niet die voorwaarde wilt accepteren, wat moet je dan? Iemand het recht ontzeggen om te trouwen is nogal een ‘ biggie’, en iemand dwingen te accepteren dat de ex nog jouw naam blijft gebruiken is ook niet niks (vind ik).
“Ik blijf het raar vinden, het hele verhaal van partnernamen. Als iemand dat wil, gedurende het huwelijk, bon, goed, OK dan. (hoewel ik niet zie waarom iemand dat zou willen”
Om dezelfde achternaam te hebben als de kinderen bijvoorbeeld. Ik ken redelijk wat vrouwen die vooral om die reden de naam van hun echtgenoot voeren.
Je mag ook beide namen voeren, dus Jenny de Vries die met Hendrik van Kampen trouwt wordt dan Jenny van Kampen-de Vries.
Gezien de inflexibiliteit klinkt als een grotere organisatie, en bij de meeste grotere organisaties is het niet de IT afdeling die dit soort zaken uitvoert of bepaalt. Het beleid wordt gemaakt door HR (of hoger) en accounts worden aangemaakt en aangepast via speciale software die informatie uit de HR systemen gebruikt om accounts in de AD, LDAP en andere doelsystemen aan te maken, aan te passen en te verwijderen. Een IT-er die daar zelfstandig tussen gaat zitten staat een heel erg onplezierig gesprek te wachten.
De vraagsteller zal dus moeten gaan klagen bij HR of hoger in de boom. Vervolgens zal er een onderzoek gestart worden naar de technische haalbaarheid van de gewenste aanpassing aan het systeem en de gevolgen voor de bedrijfsprocessen. Dan krijg je inspraakrondes met allerlei stakeholders (bij voorbeeld applicatie eigenaren, vrouwen die wel hun meisjesnaam willen blijven gebruiken, privacy fanaten die willen dat iedereen onder een nickname werkt, etc, etc, etc). Maar laten we er van uit gaan dat er een akkoord komt. Vervolgens gaat de IT afdeling (of een externe consultant) in de ontwikkel/test/acceptatie omgeving de gewenste aanpassingen maken. Dan moeten key-users en applicatiebeheerders gaan testen of alles nog naar behoren functioneert, en dat soort tests staan heel laag op het prioriteitenlijstje. Uit die tests komen altijd een paar brakke (maar bedrijf kritische) applicaties te voorschijn waar een workaround/fix voor gemaakt moet worden. Als dat allemaal achter de rug is kan hetzelfde worden doorgevoerd in de productieomgeving, en komen er nieuwe bugs naar boven want de tests zijn nooit afdoende. Geschatte doorlooptijd? 2-4 jaar. Kosten? Een stuk minder dan de proeftijd van de klager beëindigen. In het beste geval wordt het meegenomen tijdens een redesign/life cycling van het systeem.
Gelukkig blijkt dit waarschijnlijk nog tijdens je proeftijd en kan je dus gewoon je spullen bijeen pakken en de deur uitlopen. Beter als wanneer men deze restrictie pas tijdens je scheiding brengt…
Poe, ik vind het nogal wat om ontslag te moeten nemen vanwege iets dat wettelijk niet zo hoort te zijn.
Niet vanwege de wet, maar vanwege het feit dat betreffende club met zo’n gemak procedures boven mensen stelt. Natuurlijk, procedures en regels moeten er zijn, maar er is blijkbaar geen enkele belangenafweging gemaakt hier. Ik zou daar niet willen werken.
Dit is dan niet het enige he, dit is het eerste.
Wat zou er gebeuren als de medewerker een auto-replay instelt met als inhoud: “Uw bericht is niet gelezen omdat persoon X niet onbekend is. Bedoeld u persoon Y, dan kunt contact opnemen met het secretariaat omdat Y niet per mail bereikbaar is gemaakt.”
Daarmee drijf je de situatie wel heel erg op, en waarschijnlijk zijn andere paden beter. Maar het punt is: de werkgever noemt je X, maar jij indentificeerd je niet met X. Dus waarom zou je reageren als iemand je X noemt? (ik reageer ook bewust niet als iemand mij Nelis noemt)
Dan kom je bij de tegenhanger van goed werkgeverschap, namelijk het goed werknemerschap. Een goed werknemer is redelijk en flexibel. Bovenstaande opstelling is dat niet. Je zegt zelf al dat je dingen op de spits drijft, dat is hét recept om een conflict te creëren en dat hoor je dus niet te doen.
Volgens mij kun je twee dingen doen (naast accepteren en het laten rusten), en dat zijn 1) onder protest werken met de tool en regelmatig blijven vragen waar de oplossing blijft 2) de tool weigeren te gebruiken omdat jouw naam er niet in staat
Dat laatste is niet zonder risico, werkweigering is grond voor ontslag. Maar een goed werkgever zou dus de tool moeten configureren zoals het hoort, inclusief de gekozen naam waartoe je bevoegd bent. Maar op die manier merken collega’s en klanten niets van je conflict, en dat is volgens mij zoals een goed werknemer behoort te doen. Je zegt ook niet “op vrijdag werk ik onder protest want mijn baas weigert overwerk uit te betalen” in je handtekening.
Het is een beetje een dubbele, want Outlook is natuurlijk ook maar een tool. Het alternatief is om dus geen Outlook te gebruiken, maar dan komt er uiteindelijk wel gedoe als er geen reactie op mails komt. Maar dat is denk ik wel beter dan de werkgever min of meer aan de schandpaal nagelen.
Uniformiteit is soms wel fijn, bv voor docenten. Het is best handig dat je een e-mail aan de hand van een naam kan bepalen. Dubbele namen maken dan wel een erg lang e-mail adres wat kansen op spelfouten vergroot. Dus dan vind ik het niet zo gek dat je werknemers voorschrijft de ‘eerste’ of ‘laatste’ achternaam te gebruiken: voor of na het streepje. Dat is voor studenten makkelijk te onthouden. Met Outlook en Gmail gaat alles natuurlijk veel makkelijker tegenwoordig, type gewoon iets wat je weet over die persoon en het mail adres komt vanzelf. De noodzaak is een beetje weg hiervoor. Maar ja beleid verander je ook niet elke per jaar als er weer een nieuwe techniek beschikbaar is….
Zou dit wel mogen: werknemer eenmalig de keus geven, maar niet de mogelijkheid de achternaam te veranderen? Of wellicht maximaal eens per X aantal jaar?
Het hangt een beetje af van de sector waarin je werkt, maar ik kan me goed voorstellen dat het in bepaalde situaties wenselijk is privé en werk gescheiden te houden en dat niet alle zakelijke relaties weten hoe vaak iemand het trouwt en scheidt. En bij gekoppelde accounts van externe partijen (waarbij je inlogt met je mail) moet je dan overal je mail veranderen. Kost een hoop tijd.
Verder zijn er bij wijziging ook allerlei praktische overwegingen, zoals hoe lang je een alias in de lucht houdt. En na hoeveel jaar mag een adres hergebruikt worden? Veel bedrijven hebben daar al beleid voor bij uitdiensttreding, maar als werknemers hun mail adres kunnen veranderen wordt de kans op dubbele of sterk op elkaar lijkende wel steeds groter…
Een principiële werknemer vs een pragmatische werkgever. Ik kan best begrijpen dat de mevrouw in kwestie graag de naam die ze in het dagelijks leven gebruikt als (onderdeel van) haar e-mailadres wil hebben. Net zo goed als ik kan begrijpen dat de werkgever niet allerlei aanpassingen wil hoeven te doen als iemand trouwt (en andermens naam gaat voeren) of scheidt (en de geboortenaam weer uitsluitend gebruikt). Want als je als werkgever toe gaat staan de huwelijksnaam te gebruiken, doe je dat niet alleen voor iedereen die gehuwd is, maar biedt je ook die optie aan alle werknemers die in de toekomst nog gaan trouwen. Als je dan, zoals bijvoorbeeld bij de politie, ruim 60.000 medewerkers hebt, is dat niet te meer doen. Een geboortenaam is vast en wijzigt niet, dus dat je die naam kiest voor e-mail lijkt mij verdedigbaar.
Die naam kies je dan niet alleen voor je e-mail he?
Je hebt dan dus een collega Annie Jansen en een collega Bert Jansen. Bert zijn e-mail adres is bert.jansen@example.com en Annie haar e-mail adres is annie.pietersen@example.com.
Annie mag nu kiezen tussen overal op haar werk haar meisjesnaam voeren, of eeuwige verwarring, waarbij ze ook een deel van haar werk-mails niet ontvangt. Die komen immers terecht bij annie.jansen@example.com, dat is het e-mail adres van Annie de Jong (met geboortenaam Jansen).