Een lezer vroeg me:
Mede naar aanleiding van de recente uitspraak over het blokkeren van Lookmovie en Flixtor vroeg ik me het volgende af. Oorspronkelijk was het idee dat als een ISP zuiver een doorgeefluik was en dus niets filterde, hij nergens voor aansprakelijk was. Dat is ondertussen fors anders met al die blokkades. Mag je nu als consument denken “OK, deze website is niet geblokkeerd door de ISP, al of niet op verzoek van Stichting BREIN, dus de rechten voor die films zullen wel vrijgegeven/verlopen zijn cq. de eigenaar van de website zal wel bepaalde contracten hebben waarmee ze die films op hun website mogen plaatsen.”Het was inderdaad oorspronkelijk zo dat een ISP (toegangsprovider) niets hoefde te doen omdat hij alleen doorgaf en niet opsloeg of selecteerde. Echter, sinds 2000 stond al in de wet dat een gerechtelijk bevel mogelijk moest blijven. Daaruit is in de Pirate bay zaken geconcludeerd dat een provider sites moet blokkeren als deze evident en grootschalig inbreuk maken, vandaar de dns-blokkade op TPB, EZtv en nog een paar.
Het is onjuist dat je aansprakelijk wordt voor wat je doorlaat als je op last van de rechter een site blokkeert. Zeker voor een ISP, die is volgens de wet nooit aansprakelijk ongeacht of ze weten of niet wat ze doorlaten. Ze mogen dus welbewust alle troep doorlaten die langskomen in volle wetenschap van het strafbare karakter. Het enige dat ze moeten doen, is blokkeren wat de rechter zet.
Het gevolg is wel dat je als consument dus niet mag concluderen dat een site ‘dus’ legaal is omdat hij niet geblokkeerd is. Lang niet alle onrechtmatige streamingsites komen bij de rechter, en dat hoeft ook helemaal niet. Het blijft daarmee je eigen verantwoordelijkheid om na te gaan of een dienst legaal handelt.
Arnoud
Dit is wel even wennen zeg!
Hi Arnoud, het verhaal klopt niet helemaal.. in 2000 hadden we al de Notice and Takedown processen tussen de ISP’s. Bij Notice and Takedown was dat afspraak zodra aan ISP kennis had van het aanbieden van illegale content dat de ISP desbetreffende site zou afsluiten. Ook voor Kinderporno en Discriminatie waren soort gelijke afspraken, maar daar gingen de melding via de meldpunten en niet via de abuse team zoals bij notice and takedown.
Zie ook: https://zoek.officielebekendmakingen.nl/dossier/kst-28197-15.pdf
Na het om zeep brengen van de vereniging van Nederlandse Internet Service Providers (NLIP) zijn al deze afspraken in de vergetelheid geraakt…
Ik begrijp niet wat dit te maken heeft met de vraag waar je als consument op mag vertrouwen qua legaliteit?
Hoe staat dit in verhouding tot Artikel 17 van de EU Copyright Directive (2019-2021) en de rol van content service providers (dus niet internet service providers)? Streaming sites zoals Youtube, en de meer schimmige sites, worden nu geacht een redelijke inspanning te doen om auteursrechtinbreuk tegen te gaan, toch?
Waarom mag een consument dan niet ervan uitgaan dat een gratis film op Youtube, of een toegankelijke streaming website, rechtmatig is?
En hoe is dit eigenlijk breder geregeld in de wet? Als de wetgever niet handhaaft, en de content provider is illegaal (maar adverteert dit natuurlijk niet), heb je dan een legitieme reden om als consument de verantwoordelijkheid op anderen af te schuiven, als je bijvoorbeeld een blafbrief van Brein krijgt of een civiel proces?
Je mag er toch van uit gaan dat een tweedehands fiets voor een gangbare prijs niet gestolen is? Maar een camera-opname van een film die nog in de bioscoop draait, daar had je het van kunnen weten?
Je mag er volgens mij dus niet vanuit gaan omdat nergens in de wet staat dat dit het uitgangspunt is. Het algemene uitgangspunt is dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn of haar naleving van de wet, en dat je dus ook zelf moet nagaan of informatie die je krijgt, wel klopt. Er zijn uitzonderingen zoals in het bestuursrecht dat je mag vertrouwen op wat een bestuursorgaan zegt, maar dat is dus niet de hoofdregel.
Wat die fiets betreft, het gaat over een vermoeden hebben van de status als gestolen fiets (art. 417bis Sr). Dat is dus niet hetzelfde als “de prijs is gebruikelijk”, als je ‘m koopt onder een brug en er zit een kapot slot op en je betaalt dezelfde prijs als bij de fietsenwinkel dan moet je nog steeds enige vermoedens hebben.