Hoe kan meneer Wright nu het auteursrecht op het Bitcoin white paper hebben zonder Satoshi te zijn?

De Australiër Craig Wright, die zonder enig bewijs al tijden claimt de uitvinder van Bitcoin te zijn, heeft in Engeland de rechtbank hem het auteursrecht op de originele Bitcoin white paper laten geven. Dat las ik bij Boing Boing, en dat roept natuurlijk vele vragen op. Dat paper is in 2008 gepubliceerd onder het pseudoniem Satoshi Nakamoto, en nog steeds is niet bewezen wie dat was (of zelfs maar of het één persoon was). White slaat wild om zich heen met claims en rechtszaken, en nu is er dus een overwinning.

De kern van de zaak is het auteursrecht op het originele white paper, waarin Nakamoto de architectuur en werking van het bitcoin systeem (en de concepten van de blockchain) voor het eerst uiteen zet. Het paper wordt gezien als revolutionair en staat natuurlijk aan de basis van alle cryptocoins en alle “X op de blockchain” technologiepitches en -investeringen.

Maar wie heeft het auteursrecht? Nou ja, Nakamoto natuurlijk. Ook als we niet weten wie dat is: je verliest je auteursrechten niet omdat je onder pseudoniem publiceert (art. 9 Auteurswet). Handhaving is iets ingewikkelder, omdat je als eiser in een rechtszaak moet zeggen wie je bent, en dan ben je de functie van je pseudoniem natuurlijk kwijt.

In dit geval heeft Wright geen moeite met het verlies van die anonimiteit, hij wil juist erkend worden als de auteur. Maar tegelijk mag het paper niet zomaar overal opduiken, de motivatie vind ik lastig te begrijpen maar luidt als volgt:

“It is not Dr. Wright’s intention to silence or intimidate anyone, merely to protect his inherent rights to his own intellectual property. Similarly, Dr. Wright does not wish to restrict access to his White Paper (which is freely accessible on his blog, https://craigwright.net/bitcoin-white-paper.pdf) but does not agree that it should be used by supporters and developers of alternative assets, such as Bitcoin Core, to promote or otherwise misrepresent those assets as being Bitcoin given that they do not support or align with the vision for Bitcoin as he set out in the White Paper.”
Wright heeft vervolgens met een beroep op zijn auteursrecht bij de Engelse rechter (hij woont in dat land) geëist dat het paper wordt verwijderd bij Bitcoin.org, waarvan de eigenaar net als Nakamoto alleen onder pseudoniem opereert. Dan zou je zeggen, dan zal die wel bewijs eisen dat Wright Nakamoto is, want in het recht geldt: wie eist, bewijst. Of iets preciezer, als de ene partij iets ontkent dat de ander stelt, dan moet de ander met bewijs van zijn stelling komen. Dus laat maar zien dat jij Nakamoto bent.

Dat ging hier alleen een tikje anders, omdat de eigenaar van Bitcoin.org zich niet bekend wilde maken. En in Engeland geldt dan, dan mag je ook geen verdediging voeren. Juridisch kom je dan uit bij een default judgment oftewel een verstekzaak, waarin de rechter niet inhoudelijk toetst (behalve of het totaal onzinnig is) maar eigenlijk direct de eiser gelijk geeft. Waarom deze persoon zich niet verweerde, is niet helemaal duidelijk.

Was er wel een verweer geweest (“welnee, jij bent Nakamoto niet”) dan had Wright dus met bewijs moeten komen. Dat kan van alles zijn, gebruikelijk bij auteursrecht op papers is dat je conceptversies laat zien. Alleen de auteur zal die allemaal hebben, is dan de gedachte. Of, bij online publicaties, inloggen op het oude account van Nakamoto en zeggen “Hallo ik heet Craig Wright”. Hier is er natuurlijk nog een mogelijkheid, namelijk het uitgeven van een van de vroegste bitcoins.

Of, iets gecompliceerder, een nieuw bericht signeren met de geheime sleutel die hoort bij die wallet). Dat heeft Wright gedaan, alleen blijkt de betreffende elektronische handtekening gekopieerd van een oud bericht van Nakamoto uit 2009. Wright heeft nooit willen zeggen welk bewijs hij heeft.

Vervelend is natuurlijk wel dat zo’n verstekvonnis in de pers toch snel rondgaat als “de Engelse rechtbank erkent dat Wright Nakamoto is”, of in ieder geval dat Wright en zijn advocaat dat gaat doen. (Ik weet niet wat het is maar de manier van schrijven van zijn advocaat irriteert me mateloos.) Maar het is dus betekenisloos, er heeft geen rechter inhoudelijk getoetst wat Wright aan bewijs heeft aangedragen. Er was geen bewijs.

Arnoud