Soms gaan mijn juridische tenen echt zó krom staan bij het lezen van een vonnis, dat wil je niet weten. In een vonnis van medio april werd een man strafrechtelijk veroordeeld voor het inzetten van een “heimelijk geplaatst track&trace-systeem” dat hij onder iemands auto had gehangen.
De man had eind 2012 een Haicom GPRS tracker gekocht, een GPS/GSM-combinatie die zijn locatie periodiek doorbelt zodat live tracking van waar het apparaat zich bevindt, mogelijk wordt. Hij had dit apparaat bevestigd onder de auto van een ander, met als doel te achterhalen waar deze ander zijn boot had verstopt. Ik neem aan door te zien waar die meneer heenrijdt en dan na te gaan of dat een loods voor een boot is.
Toen de eigenaar het ding ontdekte, deed hij aangifte waarna de plaatser werd vervolgd. Maar er is in het strafrecht geen artikel dat het wederrechtelijk continu vaststellen van iemands locatie verbiedt. Nou ja misschien stalken, het opzettelijk en wederrechtelijk stelselmatig inbreuk maken op iemands persoonlijke levenssfeer. Maar dat was niet ten laste gelegd. Dus wat nu?
De officier had artikel 139d Strafrecht van stal gehaald. Volgens dit artikel is het strafbaar om een gesprek, telecommunicatie of andere gegevensoverdracht af te tappen of op te nemen als je daar niet toe bevoegd bent. Oké, maar welke gesprekken of telecommunicatie worden (wordt? Ruud, help) er afgeluisterd als je een GPS/GSM-tracker plaatst?
Je wilt misschien je schoenen uitdoen als je ook last hebt van krommende juridische tenen, want dit is dan wat de rechtbank zegt:
Door een SIM-kaart in het track&trace-systeem te plaatsen heeft verdachte dit systeem zodanig ingericht dat hij door middel van een geautomatiseerd werk, te weten een computer, via de door de leverancier meegeleverde software kon inloggen en vervolgens kon beschikken over de gegevens die via gsm-masten werden overgedragen.
Oftewel: er wordt wederrechtelijk telecommunicatie met de GSM mast afgetapt. Meneer krijgt via een GSM (gprs) verbinding data binnen over de locatie van een GPS-apparaat, en dat mag niet. Want, eh, ja want. Want. Ja. Eh.
De rechtbank is van oordeel dat in het onderhavige geval het door middel van een geautomatiseerd werk (computer) oproepen van alle door het technisch hulpmiddel (track&trace-systeem) opgevangen signalen uit de ether (interceptie) dient te worden aangemerkt als aftappen.
Want ja eh dat is aftappen. Hùh.
Ik snap hier werkelijk niets van. De GSM-communicatie is legaal, want meneer heeft zelf de SIM-kaart gekocht en het abonnement (prepaid?) geactiveerd. Dat men vervolgens ongewenste/ongepaste/strafbare data over die verbinding transporteert, maakt het nog geen áftappen van die verbinding. Net zo min als wanneer ik een strafbare uiting per mail verzend.
Als je zegt, maar hij mócht die GPS-data niet overdragen: prima, maar waar staat dat in de wet? Plus, dan nog tápt hij deze niet. Dat gaat inherent over het meeluisteren/meekijken bij andermans dataoverdracht.
Dus nee. Hier klopt echt weinig van. (Ik denk wel dat dit soort track&trace strafbaar is, maar dan als stalking dus.) Het voelt als, dit moet niet legaal zijn dus laten we de wet zo uitleggen dat het niet legaal is. En dat is écht verkeerd.
Waarmee niet gezegd is dat de rechtbank de ballen verstand heeft van techniek – ze weten er meer van dan de politie want die schrijft consequent “gsp” als ‘ie “gps” bedoelt. Maar dat terzijde.
Arnoud