Voor verzekeraars is internet een dankbare bron om dubieuze claims te verifiëren. Weinig dingen zo eenvoudig als even op Facebook kijken of iemand daar poseert met de zonnebril die een week eerder als gestolen opgegeven is, of op Twitter nalezen of een ziek persoon toch naar een feestje is geweest. Al in 2011 werd in de media gemeld dat verzekeraars ook daadwerkelijk dergelijke online controles uitoefenen van claims. Vooral als ze vermoeden dat er fraude in het spel is, kijken ze naar de Facebook- of Hyvespagina van degene die declareert, aldus RTL Nieuws op 7 november 2011. En het gebeurt ook vandaag nog.
In een geruchtmakende zaak in 2012 moest een man een arbeidsongeschiktheidsuitkering van verzekeraar Aegon terugbetalen tot een bedrag van €75.336. De uitkering werd verstrekt na een bedrijfsongeval met als gevolg ernstige fysieke en psychische klachten, zoals niet meer dan 20 minuten te kunnen lopen of zitten. Feitenonderzoek op internet een jaar later liet echter zien dat de man op sportief, zakelijk en sociaal gebied ook na het ongeval nog actief was geweest. Zo kwam hij vijf maal voor in de online uitslagenlijst van de Amstel Curaçao Race (80 kilometer) en werd hij vermeld als succesvol deelnemer een wielertocht van 250 kilometer van Luxemburg naar Valkenswaard. En dat terwijl de man had gezegd “als een zombie op een fiets te zitten” en pijnstillers te moeten slikken. Ook werd hij op online foto’s (met bijschriften) gesignaleerd als vaste supporter en in een krantenartikel omschreven als “vaste chauffeur en psychologisch begeleider” van een lokaal zaalvoetbalteam.
Heel recent speelde hetzelfde punt, maar dan nog een stapje erger: niet alleen internetonderzoek maar ook een persoonlijk onderzoek, oftewel structureel volgen. De vrouw in deze zaak was slachtoffer van een aanrijding door een persoon verzekerd bij Reaal. De conclusie van een neuroloog was dat de vrouw een “whiplash-like injury” had opgelopen, met pijn in de nek, rechterschouder en arm als gevolg. Dit leverde een aantal beperkingen op bij haar werk, hetgeen leidde tot een langdurig reïntegratietraject.
De aanleiding is niet geheel duidelijk, maar op enig moment besloot Reaal een persoonlijk onderzoek naar de vrouw te laten uitvoeren. Dit onderzoek bestond uit een dossieranalyse, deskresearch en uit het volgen, observeren en filmen van de vrouw. De ‘deskresearch’ bestaat uit internetonderzoek – naar ik vermoed googelen op naam van mevrouw, mogelijk aangevuld met andere persoonsgegevens zoals e-mailadressen of telefoonnummers.
Het internetonderzoek riep enkele vraagtekens op:
Uit de informatie van internet is naar voren gekomen dat betrokkene actiever lijkt te zijn dat wat ze heeft verklaard. Zo kan ze bijvoorbeeld meer dan alleen maar e-mails beantwoorden (ze is actief op diverse forums en schrijft blogs), lijkt ze actief (op zoek) te zijn met zaken gerelateerd aan recruitment en lijkt ze een actiever sociaal leven te hebben dan wat ze heeft verklaard.
Het advies op basis van bovenstaande was om over te gaan tot een persoonsgerichte observatie bij wijze van vervolgonderzoek. Deze observatie onthulde dat de vrouw actief is geweest met verschillende activiteiten, waaronder:
- Het meerdere malen brengen en halen van haar kind naar en van school;
<li>Het op verschillende dagen winkelen en spullen kopen in verschillende winkels;</li>
<li>Het aanwezig zijn als een begeleider van schoolkinderen bij een ijsbaan en vermoedelijk ook bij een kinderfeest;</li>
<li>Het sporten in een sportschool; </li>
<li>Betrokkene is daarbij meerdere malen waargenomen terwijl ze gevulde tassen bij zich droeg.</li>
<li>Het in december een week lang afwezig zijn (geen brandend licht in huis, auto onder dik pak sneeuw bedolven), vermoedelijk op vakantie.</li>
(Ik noem dit even zo uitgebreid zodat jullie je ook wat onprettig voelen bij het idee van drie maanden lang op deze manier in de gaten gehouden worden.)
“Op geen enkel moment zijn er tijdens de observatie ogenschijnlijk enige fysieke beperkingen bij betrokkene waargenomen”, sluit het rapport af. Hierop werd een medisch advies aangevraagd, dat pleitte tegen het bestaan van de door de vrouw geclaimde klachten. Daarop stapte de vrouw naar de rechter, met onder meer de eis om het persoonlijkonderzoeksrapport als bewijs uit te laten sluiten bij de herbeoordeling van haar arbeidsongeschiktheid.
Hoewel een persoonlijk onderzoek als dit een inbreuk op de privacy oplevert, is het vaste jurisprudentie (Hoge Raad 16 juni 1987, NJ 1988, 850) dat een inbreuk op de privacy op zich geen reden is om bewijs uit te sluiten in civiele procedures. Daarvoor moet de inbreuk “rechtens ontoelaatbaar” zijn, en daarvan is pas sprake als er méér is dan alleen een schending op zich. Een ongeoorloofd inzetten van camera-observatie door een werkgever was in 2001 bij de Hoge Raad geen reden om gebruik van de beelden in een ontslagprocedure bij de kantonrechter te verbieden.
Een bijzondere omstandigheid in deze zaak is dat verzekeraars sinds 1997 werken met de zogeheten Gedragscode Persoonlijk Onderzoek. Deze code geeft de beginselen aan die een verzekeraar in acht moet nemen bij het uitvoeren van een persoonlijk onderzoek. Als centraal beginsel geldt dat een onderzoek als in deze zaak alleen mag worden verricht als voldaan is aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit.
De rechtbank stelt vast dat niet aan deze eisen is voldaan bij het persoonlijk onderzoek, zodat het rapport wordt uitgesloten van het bewijs. Een verzekeraar die de Gedragscode schendt, behoort niet te worden beloond door het aldus verkregen bewijs te kunnen gebruiken, lijkt hier de gedachte. Afgezien van het rapport is er geen bewijs van fraude of misleiding, zodat een eerder deskundigenrapport leidend wordt verklaard. Partijen moeten nu opnieuw in gesprek om tot een vaststellingsovereenkomst te komen.
Opmerkelijk genoeg rept de rechtbank met geen woord over de toelaatbaarheid van het online onderzoek. De Gedragscode zelf werkt dit ook niet nader uit, tenzij men onder “inwinnen van informatie bij derden” ook het raadplegen van zoekmachines of openbare websites van derden rekent (artikel 7.2). In de hierboven aangehaalde zaak uit 2012 had de rechtbank ook geen moeite met een internetonderzoek naar een verzekerde. Daarmee lijkt het vooralsnog geen praktisch juridisch probleem te zijn om verzekerden te googelen bij claims. Maar hoe ver mag men daarbij gaan?
Arnoud
Als ik moest kiezen tussen het on-line gevolgd worden en het beschreven persoonlijke observatieproject, dan zou ik het wel weten. Als ik zoiets zou merken, zou ik meteen de politie bellen.
En wat gaan die dan doen? Als ik niks beters te doen heb en ik ga de hele dag achter je aan lopen met een bloknote om alles te registreren wat je doet in de openbare ruimte en ik overtreed daarbij geen wet, dan is er toch weinig wat de politie kan doen?
Die verzekeraars doen dit natuurlijk niet omdat ze het leuk vinden om iemand te volgen, dus zodra een beetje duidelijk is dat de persoon met whiplashklachten echt in een rolstoel zit en niet kan werken, dan zal het ‘onderzoek’ vrij snel ophouden. Maar als ze die persoon eerst signaleren bij ‘Fit for Free’ en vervolgens twee zware boodschappentassen de Jumbo uit zien sjouwen, dan lijkt me dat je even verder zult gaan kijken om een case te bouwen tegen deze fraudeur.
Ja het is een erg onprettig gevoel en het gaat wellicht te ver. Maar aan de andere kant, deze vrouw belazerd de boel en er zullen goede redenen geweest zijn om zo’n (duur) onderzoek in te stellen.Wat mij betreft zou het mogen, wellicht na goedkeuring van een soort verzkeringsombudsman of zo iets. Op die manier is er wel extra controle over de nut en noodzaak.
Dit soort fraude raakt niet alleen de verzekeraar maar kost ons veel allemaal geld. Ik zie niet in waarom een verzekeraar niet hetzelfde mag doen als een marketeer voor linksdraaiende schroevendraaiers. Als iedereen toch alles maar op google en facebook gooit dan moeten ze het zelf maar weten. Mensen hebben toch niets te verbergen?
Vind het wel grappig dat iedereen rustig spyware apps op de telefoon installeert en alles op social media zet. Dan kan je moeilijk over zoiets gaan whinen. Van mij zullen ze weinig op facebook vinden en ik fraudeer niet met verzekeraars.
Als een arts na onderzoek een medische diagnose stelt, en de persoon in kwestie gedraagt zich niet zoals gebruikelijk bij zo’n diagnose, is dit dan verzekeringsoplichting, medisch onverstandig gedrag tav herstel, voorspoediger dan voorspelt herstel of foutieve diagnose?
Feit is, dat bij een aanrijding schade wordt geleden en de schuldige partij deze schade dient te vergoeden. Niet de kosten, maar de schade. Dit is een fundamenteel verschil.
Zo heb ik ooit een aanrijding gehad waarbij de tegenpartij weigerde de schade aan mijn motor te vergoeden, tenzij ik een rekening van een door hun goedgekeurd schadeherstelbedrijf kon overhandigen. Ik heb ze er toen fijntjes aan moeten herinneren dat ik niet verplicht ben om mijn schade te laten herstellen bij een bedrijf (en al helemaal niet een bedrijf naar hun keuze) en ik dat prima zelf mag doen, of zelfs helemaal niet, maar dat dit hun niet ontslaat van de plicht om de mij toegedane schade te compenseren. Pas na maanden en uiteindelijk inschakelen van een advocaat is er betaald.
Met andere woorden, als een verzekering twijfels heeft bij een claim wil dat niet zeggen dat de verzekering niet hoeft te betalen. Ik zou het wel normaal vinden als er in zo’n geval gevraagd wordt naar een tweede onafhankelijk medisch onderzoek om te zien of de eerste diagnose correct is en eventueel aangepast moet worden. Op het moment dat de schade vastgesteld is, dan dient de verzekering gewoon te betalen, ongeacht de voorspoedigheid van eventueel herstel. Of zelfs eventuele incorrecte vaststelling, want dan had de verzekeringsmaatschappij naar mijn mening gewoon hun werk beter moeten doen op het moment dat de schade vastgesteld werd.
Het schaduwen van personen door private ondernemingen en dan het beschuldigen van die personen van fraude omdat het gedrag niet in overeenstemming lijkt te zijn met de medische diagnose gebruikt bij de schadevaststelling te bizar voor woorden.
Het menselijk lichaam is natuurlijk niet vergelijkbaar met een motor. Het gaat in dit soort zaken vaak om misgelopen inkomsten (door niet kunnen werken) over een hele lange periode. Dan maakt het nogal uit of je voor 100% arbeidsongeschikt bent of
slechts
voor 60%. Zo’n diagnose is ook moeilijk te stellen en op voorhand al te bepalen hoe het ziektebeeld zich ontwikkeld en hoe snel iemand hersteld. Zeker metvage
klachten als whiplash.Bij zulke diagnoses moet je vaak maar afgaan op wat de patiënt verteld en is niet objectief vast te stellen hoe erg iets is. Een tweede medische keuring heeft dan ook niet heel veel zin als de patiënt de boel bij elkaar liegt.
Als jij claimde dat de motor total-loss was en dat blijkt niet zo te zijn heb je toch ook geen recht op volledige schadevergoeding?
Daarvoor heb je dan ook de schade expert die de schade vaststelt. Dat doe je niet zelf.
Net zoals dat je ook niet zelf doctortje speelt en een eigen diagnose maakt waar de verzekering op uit gaat betalen.
Als de schadevaststelling niet klopt, is dat niet de schuld van de persoon die de schade heeft geleden, maar van degene die de schade heeft vastgesteld. In het geval van medische claims is dat een arts.
Bij grote en kostbare medische schades zou je kunnen besluiten dat een diagnose van een arts van beide partijen noodzakelijk is, maar uiteindelijk wordt de schade vastgesteld door een expert en niet door de persoon in kwestie zelf.
Ten eerste, dit speelde ten tijde van het vaststellen van de schade en is daar dus een onderdeel van. De verzekeraar probeerde aan te tonen dat de schade die ze leed niet zo hoog was als de schade die ze claimde.
Daarnaast wordt de schade natuurlijk gewoon bepaald op basis van de gegevens die aangeleverd worden. Als deze gegevens niet blijken te kloppen dan klopt de schade ook niet. Volgens jouw stelling is liegen en bedriegen goed, zo lang je maar niet gesnapt wordt….
Waarom perken die verzekeraars zichzelf in met zo’n gedragscode?
Ik denk ook dat verzekeraars ook gewoon de zg. sleepnetmethode moeten gaan toepassen, en wel op ALLE verzekerden. Iedereen die een uitkering krijgt standaard een jaar volgen. Niet fysiek (te bewerkelijk) maar zeker – al dan niet in samenwerking met AIVD e.d. – digitaal.
Het kan zijn dat er vanuit de politiek gedreigd is met wetgeving… En ieder onderzoek naar een ontvanger van een uitkering houdt de verwerking van persoonsgegevens in. Probeer als verzekeraar iedere keer maar aan de rechter uit te leggen dat jouw belang bij fraudebestrijding groter is dan het belang van de ontvanger bij zijn privacy.
Voor iedereen die “fraude” roept: kunnen de observaties passen in het beeld van iemand die bezig is te revalideren van een schouderblessure? Ga (op advies van fysiotherapeut) naar de sportschool om schouderspieren te verstevigen… Een minder belastbare schouder betekent nog niet dat je thuis moet blijven zitten.
Maar als jij aan je verzekeraar hebt gemeld dat je 100% arbeidsongeschikt bent en daarvoor gecompenseerd wil worden, dan is het wel vreemd dat jij gedrag vertoont waartuit blijkt dat je zeker niet 100% ongeschikt bent…
Deze vrouw had “beperkingen bij haar werk” en claimde geen 100% arbeidsongeschiktheid. Ook met een lichte blessure kun je behandeling door een fysiotherapeut nodig hebben (extra onkosten); niet goed kunnen tillen betekent in sommige beroepen dat je je werk niet goed kunt doen. Misschien zijn aanpassingen aan woning of werkplek noodzakelijk…
Dit klinkt niet alsof je kunt helpen bij activiteiten op school, zware boodschappen kan tillen, naar de sportschool, etc.
Been there, done that. Sterker, wegens een zware rug/heup blessure moet ik tegenwoordig fitnessen om weer te herstellen. En als je dergelijke pijn hebt is een maraton van 80 km of een wielertour van 250 km niet te doen. Dan moet je of een kilo ibuprofen hebben ingenomen of de blessure valt wel mee. Het gekke is wel dat ik met mijn rug met gemak boodschappentassen van een tiental kilo’s kan tillen en andere zware zaken kan tillen. Maar bukken of lang zitten/liggen/staan is onmogelijk. Fitness kan ik ook, maar bepaalde oefeningen zijn desondanks onmogelijk terwijl andere oefeningen een makkie zijn. Ik kan dus een uur fietsen op de hometrainer maar geen 5 kilo boven mijn hoofd tillen… (Gelukkig draag ik geen boodschappen boven mijn hoofd…) Ik probeer dan ook te doen wat ik kan zonder het te forceren. Probleem is alleen dat ik momenten heb dat ik gewoon even niets kan…
Ik vind het wel een onprettig idee dat fraudeurs vaak zo makkelijk er mee wegkomen.
Het is dan toch wel heel apart als je dat soort claims maakt je dan blijkbaar wel naar de sportschool kan gaan.De whiplash diagnose is altijd al een heel vage diagnose geweest van klachten waaraan geen duidelijke fysieke oorzaak is aan te wijzen. Deskundigen zijn het ook zelden eens over die diagnose en/of de behandeling die daaraan verbonden zou moeten zijn. Ik kan me best voorstellen dat verzekeraars mensen met dit soort klachten extra bekijkt omdat het heel fraudegevoelig is. Bijvoorbeeld steekproefsgewijs.
Moet een verzekeraar uitgaan van het principe: “Iedere Nederlander is een potentieel fraudeur, dus we mogen lekker breed een sleepnet door allerlei gegevens trekken om fraude tegen te gaan.” of zien we liever: “We nemen aan dat iedereen te goeder trouw is, totdat er aanwijzingen zijn voor het tegendeel.” Het eerste uitgangspunt betekent dat iemand die een schadevergoeding wil ontvangen (of ooit ontvangen heeft) door een verzekeringsmaatschappij “gedwongen” kan worden om waslijsten aan triviale vragen te beantwoorden: – Zie ik U hier aan het bergbeklimmen? * Nee, dat is mijn oudere broer, twee jaar geleden. – Dan eisen wij wel een door Uw broer getekende verklaring. (En dat terwijl je in de ziektewet zit, veel tijd kwijt bent met revalideren en de rekeningen zich opstapelen.)
Op deze manier wordt het natuurlijk een beetje een karikatuur. De verzekeraars waar ik mee te maken heb gehad gaan uit van goeder trouw waarbij ik maar zelden bewijs hoefde te laten zien.
Ook bij deze zaak lijkt dat zo te zijn. Er waren echter meerdere aanwijzingen dat het met de ziekte wel mee zou kunnen vallen. Zo heeft de arts al verklaard dat er tegenstrijdigheden waren. De vrouw heeft eerst nog een paar jaar gewoon gewerkt (en promotie gekregen) en werd pas na zwangerschapsverlof en een nieuwe baan ziek.
Dat zijn, wat mij betreft, voldoende signalen om even te kijken of alles wel klopt. Als daarna een internet onderzoekje (facebook/twitter) een beeld laat zien dat niet past bij het beeld wat de vrouw zelf schetst, mag je best nog een stapje verder gaan.
Het is niet zo dat de verzekeraar bij de eerste claim al een privé detective voor haar deur heeft gelegd.
Als we het erover eens zijn dat verzekeraars en consumenten juridisch ongelijkwaardige partijen zijn en we gaan uit van onschuld tot het tegendeel aangetoond is, dan betekent dat dat verzekeraars terughoudend moeten zijn in fraude-onderzoek. Ik ben het met je eens dat fraude aangepakt moet worden, maar niet ten koste van privacy en rechtszekerheid.
(Ik vind het rapport wel tendentieus en de hoeveelheid “bevindingen” mager voor drie maanden.)
Geen bezwaar tegen incidentele controle… Maar mag een verzekeraar Facebook gaan scrapen op iedereen die ooit een uitbetaling gehad heeft? Waar ligt de grens?
De grens ligt bij de verzekerde, die ervoor kiest om bepaalde informatie openbaar te maken. Als je iets verborgen wilt houden voor de verzekeraar moet je het niet online plaatsen, vind ik. Je bent dan immers je eigen privacy aan het schenden.
Laat ik het zo formuleren: Ik declareer een deuk in mijn auto bij de verzekeraar van meneer X die vergeten was mij voorrang te verlenen. Ik begrijp dat de verzekeraar gaat kijken of mijn naam op de zwarte lijst voorkomt en dat ik nota’s die de schade aantonen moet indienen… Maar heeft de verzekeraar dan ook het automatisch recht om op Facebook (etc.) te zoeken of ik daar misschien een account heb en wat ik daar over het ongeval opgeschreven heb? Mag de verzekeraar mij (standaard) vragen om een lijst met mijn “social media” accounts en ben ik dan verplicht die te geven?
Nee je hoeft dat niet te geven en de verzekeraar hoeft ook niet op je social media accounts te kijken. De schade is redelijk objectief vast te stellen door een schade expert.
Maar als jij claimt dat er ook een dure laptop bij dat ongeluk kapot is gegaan, waarom mag de verzekeraar dan niet even kijken op je twitter? Waarom is dát een aantasting van je privacy, terwijl je er zelf voor kiest om alles op twitter/fb te gooien? Mag de verzekeraar wel even bij de RDW checken of de auto wel van jou is? En even vragen of je een rijbewijs had?
En wat nu als ik je nu ga opzoeken op FB, is dat ook een aantasting van je privacy? Of de docent van je kinderen, je tennisleraar, een zakelijke afspraak? Kortom wie mag het wel en wie niet en vooral waarom?
Nee!
Vragen mag altijd, toch. Ik mag toch ook om jouw login gegevens van je mail account, je bankrekeningnummer en je pincode vragen? 🙂 Maar feitelijk gezien is alles wat je online publiceert richting de Gehele Wereld gewoon publieke informatie die iedereen mag gebruiken. Aan die informatie kunnen verder ook geen rechten worden ontleend wat betekent dat je op Facebook rustig kunt melden dat je 80 kilometer hebt hardgelopen terwijl je eigenlijk in een rolstoel zit. Je hebt het recht om op de sociale media te liegen en te overdrijven en het is aan de verzekeraar om aan te tonen dat je beweringen online ook echt de waarheid zijn. Alleen, bij de civiele rechter zal het een beetje vreemd overkomen als de verzekeraar jouw beweringen voor waar aanneemt en je dus wegens fraude wil korten. Foto’s zullen hierbij wat overtuigender overkomen dan alleen tekst. Desondanks zal de verzekeraar duidelijk bewijs moeten hebben en dus meer dan de opmerking: “Ik heb gisteren een maraton gelopen en ga er vandaag nog eentje rennen…”
Wim, vragen mag niet altijd. Er is namelijk geen gelijkwaardige relatie. Veel mensen zullen niet weten dat ze mogen weigeren of bang zijn voor de consequenties. Zo mag een baas niet ales vragen aan,z’n werknemer of een leraar aan,z’n leerling.
Ik ben het met je eens dat verzekeraars en consumenten zeer ongelijk zijn. Onschuld tot tegendeel bewezen, klinkt natuurlijk leuk maar een gezonde dosis wantrouwen mag er best zijn omdat er nu eenmaal veel gefraudeerd wordt.
In dit geval vindt ik dat je best even een desk-research mag doen als een verzekerde na zo’n lange tijd ziek wordt én als de arts zegt dat er tegenstrijdigheden zijn. Dat onderzoek bestaat dus uit het raadplegen van openbare bronnen zoals Facebook, Twitter en evt andere sites. Als je daar zaken vindt die weer niet overeenkomen met het ziektebeeld dan weet ik niet zo goed wat voor andere stappen je nog hebt.
Natuurlijk kan je, zoals de rechter zegt, even om opheldering vragen bij de verzekerde. Ik neem aan dat ze dat in bepaalde mate ook wel hebben gedaan. In de trant van,
hoe is het nu met u en hoe is het de afgelopen maand gegaan
. Ik zou daar ook niet alle feiten (en bronnen) op tafel leggen. Als deze verklaring vervolgens weer niet strookt met je bevindingen mag je wat mij betreft best iemands gangen na gaan. Hierbij moet er wel enorm goed gekeken worden naar de privacy van die persoon en ik denk ook dat 3 maanden veel te lang is.Wellicht zou een onafhankelijk orgaan zich hierover moeten buigen. De financiële ombudsman* in de rol van een soort van OvJ. Deze zou de zaak moeten kunnen bekijken en beoordelen of de bewijzen sterk genoeg zijn om een stap verder te gaan met het onderzoek.
Maar hoe zou jij het voor je zien? Hoe moet de verzekeraar zorgvuldiger handelen en toch fraude proberen aan te tonen? Uiteindelijk moet het aangepakt worden omdat vrijwel elke Nederlander hier gewoon aan mee betaald dmv zijn premie.
* Ik weet dat de financiele ombudsman niet helemaal onafhankelijk is, maar het is maar een voorbeeld.
Je lijkt er van uit te gaan dat fraude veel voorkomt, maar hoe groot is het percentage (bewezen) fraudeurs nu eigenlijk? (Graag met een bronvermelding!) Er zijn al verschillende stappen om fraude tegen te gaan: De verzekeraar vraagt om een onderbouwing van de schade… Er bestaat een zwarte lijst… Bij “indicaties” kan een gericht onderzoek gestart worden. Ik begrijp best dat er meer onderzoeken gestart worden dan dat er fraudegevallen bewezen worden, maar dat is nog geen reden voor het toepassen van “100% controle”.
Schade door verzekeringsfraude wordt geschat op 900 miljoen. Percentage weet ik niet maar dit is genoeg vindt ik.
Is het niet logisch dat als de arts zegt dat er tegenstrijdigheden zijn dat je dan verder onderzoek doet? Wat is daar het probleem mee?
[edit] nog een bron:
“we gaan uit van onschuld tot het tegendeel aangetoond is”
Waarom zouden we daarvan uitgaan? We leven toch niet in een detectiveroman?
Nee maar wel in een rechtstaat. Dit is toch wel een van de bouwstenen van de rechtstaat.
Eigenlijk is het alleen maar een principe voor de strafrechter, en verder niets. Als je kijkt naar de nieuwsmedia dan zijn er vaak mensen juist schuldig voor het tegendeel is bewezen. Als er b.v. een overval wordt gepleegd en de politie pakt meteen 3 verdachten op dan denkt iedereen al meteen dat ze schuldig zijn. En als dan later de echte dader wordt opgepakt en de drie onschuldig blijken te zijn dan staat er niemand klaar om hun excuses aan te bieden en sommigen vinden hen nog steeds schuldig, simpelweg omdat ze opgepakt zijn. Nee, in Nederland is “schuldig tenzij het tegendeel wordt bewezen” wel degelijk de norm, behalve bij de strafrechter. (Meestal dan…)
De civiele rechter oordeelt niet over schuld of onschuld, maar over gelijk en ongelijk en alles ertussen. 🙂
Vandaar ook dat verzekeraars gerust kunnen aannemen dat hun klanten schuldig zijn aan fraude, tenzij het tegendeel wordt aangetoond. Ze moeten alleen die koppige rechters overtuigen die het tegenovergestelde principe hanteren en dat is best vervelend voor hen. 😉
@Jarno: Nee, hoor. Dat is een juridisch principe uit het strafrecht. De verzekeraar is ook helemaal niet geïnteresseerd in schuld of onschuld, die wil alleen weten wat er betaald moet worden.
Een civiele rechter gaat er van uit dat verklaringen en bewijsstukken correct zijn; iemand die “fraude” roept zal gevraagd worden om dat aan te tonen. Ik ga terug naar “Een verzekeraar zal moeten aannemen dat een claimant ter goeder trouw is, tenzij er aanwijzingen zijn voor het tegendeel.”
Ja en nee. Als jij de tegenpartij van fraude beschuldigt dan hoef je daarvoor geen hard bewijs te geven. Je kunt gewoon stellen dat de tegenpartij een bewering heeft gedaan en dan is het aan de tegenpartij om deze bewering te ontkennen. Als er geen ontkenning volgt dan kan de rechter besluiten die bewering aan te nemen. Civiel recht heeft geen hard bewijs nodig, hoewel het natuurlijk wel handig is. Bij civiel recht gaat het vaak ook over mondelinge afspraken die gewoon niet aan te tonen zijn. Het gaat er meer om wie de rechter het meest weet te overtuigen.
Zoals Gijs opmerkt: Het kan ook heel goed een voorspoediger herstel zijn dan eerder was ingeschat.
Is het dan fraude als de persoon dat niet actief meldt? Is het dan fraude als dat herstel te wijten is aan het feit dat de patient boven verwachting intensief oefeningen heeft gedaan of op eigen kosten een experimentele behandeling in het buitenland heeft ondergaan?
Ik kan me goed voorstellen dat de patient het niet meldt omdat deze vind sowieso te weinig te hebben gekregen en/of nog steeds veel levensgeluk mis te lopen
Er is wel iets voor te zeggen dat de schade objectief wordt vastgesteld, zeg een half jaar of een jaar na de gebeurtenis, en dat alles wat dan nog komt, positief of negatief, voor eigen rekening van de schadelijder is.
Let op, ook ik ben tegen fraude, en dat mag wat mij betreft met alle middelen worden opgespoord, maar het feit dat iemand zegt immobiel te zijn en drie jaar later vrolijk voetbalt, ziet er verdacht uit, maar is zeker niet direct fraude.
Ik weet een beetje hoe dit soort trajecten gaan. Sowieso wordt je geacht om alle relevante dingen te melden. Dus als jij beter bent dan moet je dat melden. Doe je dat bewust niet dan is dat fraude. Net als dat je na een diefstal je dure Rolex als gestolen opgeeft en deze een week later onder je bed vindt. Of jij van mening bent dat je te weinig hebt gekregen heeft daar helemaal niets mee te maken.
Verder is er in dit soort zaken vrij regelmatig contact tussen de twee partijen en vaak door een verzekeringsarts die regelmatig vraagt hoe de vorderingen zijn. Als je daarbij blijft herhalen dat je alleen nog maar in bed kan liggen en de deur niet uitkomt, terwijl dat niet zo is, dan is het fraude.
Het maakt niet uit hoe ze beter is geworden (eigen arbeid, eigen kosten, etc) het gaat er om dat ze claimt dat ze niets kon en bleek dat ze best wel
veeliets kon. De schade die ze leidt is dat ze nooit meer kan werken, als dan blijkt dat ze dat toch (in zekere mate) kan, dan is haar schade gewoon minder groot. Let wel, de definitieve schade was nog niet berekend, als dat wel gedaan was, was het wellicht een andere zaak.En wat als de verzekeraars een deal sluiten met Facebook, Twitter of Linkedin? Of niet direct die verzekeraar natuurlijk, maar een ingehuurd bureautje van ex-politiemannen (ontslagen wegens geweld), criminelen (op zoek naar wittere boorden) en jong afgestudeerde rechtenstudenten (zonder scrupules) . Een fraude rapport zullen ze hoe dan ook van u maken, daar worden ze immers van betaald. Dus ze gaan dieper op zoek. Ze gaan loggen wie er op uw profiel inlogt, waar u op zoekt, wanneer u inlogt. Men legt onderwerpen aan door uw text te analyseren, zodat al uw praat over CGI plaatjes in één mapje komt. Die foto waar u een paar seconden bukt om in beeld van uw modeltrein te komen? Bingo! U liep de laatste meters van een marathon langs de lijn mee om een vriend, die vaak op uw profiel keek, te steunen? Bingo! In het mapje sportevenementen ermee. U meld u ziek, maar vertoond Twitter activiteit om 4 uur ’s nachts “griep is zo vervelend #kots”? Bingo! Wie ziek is hoort op bed te liggen. Genoeg reden om eens dieper te gaan kijken in uw leven.
U heeft weinig inkomen nu uit een kering, en kan u geen auto veroorloven. Boodschappen bezorgen zich echter niet zelf. Daarom elke dag lopend naar de supermarkt voor wat toilet-papier en een doos eieren. Dan besluit je om uit je rut te komen en een etentje te organiseren voor vrienden. Hoe nu? U loopt met twee aardig volle tassen de Jumbo uit, komt thuis en wrijft uw nek, en zegt: dit had ik beter niet kunnen doen. Al helemaal niet als u had geweten dat iemand u al 7 dagen aan het volgen is, en nu de Bingo! foto heeft geschoten.
Maar stel, men vind dus echt helemaal niets. Dan komt men langs en neemt men uw brievenbus mee. Misschien niet dat louche fraude bedrijfje, maar iemand die zij weer inhuren als ze niets kunnen vinden, en naar sterkere tactieken moeten uitkijken.
Dit zijn commerciele bedrijven die, vaak zonder direct toezicht en zonder bemoeienis van de overheid, opereren als opsporingsdiensten. En commerciele opsporingsdiensten moeten dat fraude rapport vullen, die moeten niets weten van de WBP.
@OP: “een inbreuk op de privacy” – serieus?
Ik snap dat je het begrip privacy zo ver kunt oprekken dat het volstrekt betekenisloos is geworden, maar wat is daar dan nog het nut van? Maakt een moeder die vaststelt dat haar zoontje een vieze neus heeft die moet worden afgeveegd, inbreuk op de privacy van het kind? Maakt de buurman die een pakketje heeft aangenomen en die even kijkt of het licht al brandt, inbreuk op de privacy van zijn buren?
De verzekeraar moet vaststellen of de verzekerde gebeurtenis inderdaad plaatsvindt of heeft plaatsgevonden. Dat kan deze 100% doen door de verzekerde op zijn blauwe ogen te geloven, maar dat is niet bepaald zorgvuldig naar de overige klanten toe die dit in hun premies zullen merken. De verzekeraar zal dus op zijn allerminst steekproefsgewijs moeten controleren of de verzekerden wel de schade hebben geleden die ze beweren te hebben geleden. Dat is geen inbreuk op de privacy, dat is gewoon hun werk.
Iemand drie maanden volgen zonder dat diegene dat weet lijkt me wel degelijk een inbreuk op de privacy. Misschien is het zelfs wel stalking. Verder is er een reden dat stelselmatige obseratie alleen door de politie mag worden ingeset, na het voldaan hebben aan bepaalde voorwaarden. Ik kan me in ieder geval niet herrinneren dat de verzekeraars eenzelfde bevoegdheid hebben gekregen van een wet. De rechter keurt het volgen van de vrouw ook niet goed, dus mag de verzekeraar het ook niet doen! Dus als een actie normaal een inbreuk op de privacy zou zijn, maar omdat je die handeling doet voor je werk zou het ineens geen privacyschending opleveren? Ik vind dat de verzekeraar veel te ver gaat, ik snap dat je als verzekeraar fraude wil bestrijden, maar ook een verzekeraar staat niet boven de wet en zal dus maar gebruik moeten maken van toegestane middelen. (Zoals openbare FB pagina’s bekijken.)