Ouders klagen Facebook aan om extreme uitgaven kinderen

Facebook wordt in de Verenigde Staten aangeklaagd door ouders van kinderen die zonder toestemming hoge bedragen hebben uitgegeven in spelletjes op het sociale netwerk. Dat meldde Nu.nl vorige week. Het gaat om een massaclaim, geïnitieerd door twee ouders wier kinderen elk zo’n duizend dollar aan creditcardbestedingen hadden gedaan op Facebook.

Kinderen kunnen volgens de wet niet zomaar aankopen doen. De wet (art. 1:234 BW) zegt dat ze handelingsonbekwaam zijn, wat inhoudt dat hun ouders of voogd toestemming moet geven voor alle transacties die zij doen.

Daar is een uitzondering op: als de transactie normaal is voor een kind van die leeftijd, dan wordt de toestemming geacht gegeven te zijn. Je kunt dus een kind van tien niet verbieden zijn zakgeld te verstoken bij de Jamin of Albert Heijn, maar wel bij de fietsenhandelaar.

Vandaag de dag durf ik wel te zeggen dat het normaal is dat kinderen van zeg een jaar of tien, twaalf dingen kopen in online spellen. Daarmee zou een aankoop van een paar euro niet terug te draaien zijn. Bij vele honderden of zelfs duizenden euro’s ligt dat anders, dat is geen bedrag dat een tien-, twaalfjarige normaal heeft dus zo’n aankoop kan door de ouders worden herroepen.

Probleem is alleen dat de aanbieder van zo’n spel snel zal zeggen “hoezo kind, het was uw creditcard dus u heeft zélf die aankopen gedaan”. En een volwassene die een aankoop doet, kan die niet zomaar terugdraaien. Dus hoe bewijs je dat het je kind was?

Je beroepen op de Wet koop op afstand (binnen veertien dagen alles ongedaan maken) is niet heel kansrijk. Het gaat hier om een online dienst die direct geleverd wordt, en zolang je er maar duidelijk op gewezen wordt dat dit zal gebeuren, heb je daarna geen annuleringsrecht meer.

Het blijft een probleem, online uitgaven door minderjarigen. Ik weet het, verantwoordelijkheid van ouders, maar als je ziet in de praktijk dat dat niet wérkt, dan moet je toch iets anders gaan verzinnen. In-app aankopen verbieden dan maar?

Arnoud

18 reacties

  1. Er zit toch een wachtwoord op? En hoe komen die kinderen aan die credit card? Die ouders zijn gewoon naïef & nalatig en proberen dat op Facebook te verhalen. Als ze diezelfde energie zouden steken in het opvoeden van hun kinderen hadden we deze blogpost niet eens gehad.

    1. Wat ik vaak lees is dat het de tablet van de ouders is en de ccin het account is opgeslagen. Het probleem is dat er veel alleen maar om verificatie wordt gevraagd bij het toevoegen van de cc en daarna niet meer. De kinderen hebben de cc dus niet eens nodig. Jij noemt het nalatig van de ouders, ik noem het nalatig van de verkoper dat hij geen enkele verificatie gebruikt en klakkeloos aanneemt dat alles klopt.

    2. Helemaal eens! Als jij je creditcardgegevens opslaat in een device, dan moet je dat device vervolgens beschouwen als iets waar je net zo veilig mee om gaat als je creditcard. Als je dat niet snapt, dan moet je wellicht geen creditcard hebben.

      Natuurlijk mag je dat niet zo maar van mensen verwachten, want de bank die deze persoon zonder omkijken die creditcard heeft verstrekt, draagt naar mijn mening het risico ervan. Het wordt echt tijd dat mensen een toets moeten gaan afleggen voordat ze financiële producten en diensten kunnen afnemen, zodat je in ieder geval de verantwoordelijkheid bij klant kunt leggen.

      Heel veel mensen maken onverstandige financiële keuzes, omdat ze gewoon te weinig begrip hebben van hoe het systeem werkt. Als ze dat begrip wel hebben, en alsnog die keuzes maken, dan mag je ze ook voor de volle 100% verantwoordelijk houden voor de gevolgen. Maar zo lang je de MediaMarkt binnen kunt lopen, op krediet een 75″ LED TV meekrijgt en je daar je nieuwe iPhone met een duur maandabonnement aan kunt koppelen, en niemand die ook maar ergens checkt of je hier de gevolgen van begrijpt, daar kan ik echt niet bij.

  2. Is het niet aan de koper om met aantoonbaar bewijs te komen dat hij met een meerderjarige van doen had? Die stuurt immers de rekening en zal dus moeten aantonen dat die terecht is!

    Het gebruik van credit cards op telefoons en tablets door kinderen zonder toestemming is inmiddels ook al zo gewoon geworden, dat je als verkoper er gewoon niet meer vanuit mag gaan dat dit door volwassenen wordt gedaan, zeker niet als het om spelletjes gaat die (ook) veel door kinderen gespeeld worden.

    En als de rekening hoog op dreigt te lopen, mag je in zo’n geval dan niet van een ondernemer verwachten dat hij een keer gaat nadenken en gaat verifiëren dat het daadwerkelijk om een volwassene gaat? Dienst blokkeren totdat er bewijs van is? Op zijn minst kan je als de kosten boven een (relatief laag) grensbedrag komen vereisen dat er opnieuw geauthoriseerd wordt via een dienst als verified by VISA. Als je als ouder je kind dat wachtwoord hebt gegeven, dan verdien je het gewoon om de rekening te krijgen. Maar zelfs bij enkele grote webwinkels hoef ik dit niet eens te doen en het is zo makkelijk!

    Sorry, maar dit soort problemen accepteer je als verkoper nu eenmaal als je creditcards accepteerd als betaling en geen extra maatregelen neemt!

    1. Waarom zou je als verkoper dat doen? Kostbare maatregelen nemen, die in potentie ook nog eens conversie kosten? Dan kun je beter die enkele klager die zijn kind niet heeft opgevoed, gewoon zijn geld terug geven. Het is immers niet alsof je kosten moet maken om 20.00 credits aan iemands candycrush account toe te voegen.

      1. Dat is een afweging voor de verkoper en ik kan mij best voorstellen dat hij daar voor kiest. Dan moet hij alleen niet dwars gaan liggen als blijkt dat sommige van de aankopen betwist worden. Hij heeft zelf gekozen om geen checks te doen en hij kan vandaag de dag niet meer met droge ogen roepen dat het probleem hem onbekend was.

        Uberhaupt vind ik het persoonlijk nogal vreemd dat er geen belletjes gaan rinkellen als er voor honderden euros aankopen worden gedaan in een simpel facebook spelletje. En omdat er zoals jij zegt uberhaupt nauwelijks marginale kosten zijn voor dit soort transacties vind ik het persoonlijk nalatig dat je geen controles uitvoert.

  3. Creditcards zijn het echte probleem. Maar ja, dit speelt in de VS, en daar zijn creditcards nou eenmaal de norm, en ze hebben er een enorme claim-cultuur. Het verbaast me dus helemaal niet.

    Dit is toch iets waarbij Bitcoin het wat beter doet. Een Bitcoin wallet werkt vanuit bezit i.p.v. schuld, dus je kunt niet meer uitgeven dan je hebt. Ook is het extreem laagdrempelig om iedereen zijn eigen portemonnee te geven: app installeren, bitcoins overmaken en klaar is kees. Er is dus geen enkele reden om kinderen toegang te geven tot de volledige koopkracht van de ouders.

    Het is dus net als contant geld, maar dan met het voordeel dat het op het internet uitgegeven kan worden.

  4. Toen onze kinderen noch thuis woonden hadden we het envoudig geregeld: Papa heeft de creditcard, als ze iets wilden aanschaffen moesten ze papa toegang tot het spel geven, laten checken of iets passend was (leeftijdsgrens etc) en dan besloot papa met blik op het beschikbare zakgeld of er gekocht kon worden. Gegevens werden niet opgeslagen op de computer, dus “stiekem” nog iets kopen was niet mogelijk.

    Om te controleren of de aankoop correct werd uitgevoerd werden screenshots gemaakt en als papa de afrekening had van de kaart, werd met het zakgeld verrekend.

    En als papa niet thuis was? Heel eenvoudig, dan moesten ze wachten. Het probleem van “zonder toestemming kopen” deed zich dus niet voor, bovendien bleven we zo als ouders in grote lijnen wel geinformeerd welke spellen er werden gespeeld. Voor ons hoorde dat tot onze verantwoording als opvoedende.

  5. Bij vele honderden of zelfs duizenden euro’s ligt dat anders, dat is geen bedrag dat een tien-, twaalfjarige normaal heeft dus zo’n aankoop kan door de ouders worden herroepen.

    Maar het gaat hier niet om aankopen van honderden of duizenden euro’s, het gaat in veel gevallen om veel aankopen van een klein bedrag. Als een kind bij de AH voor 10 euro snoep komt kopen, dan kijkt niemand daar van op. Komt dat zelfde kind nou iedere dag gedurende een maand voor 10 euro snoep kopen, dan valt het nog niemand op, aangezien het 28-31 losse transacties (afhankelijk van het aantal dagen van de maand) zijn. Aan het eind van de maand is het kind echter wel 280-310 euro lichter. Komt het kind nu twee keer per dag in die periode, dan nog zal het niet echt opvallen, maar is het bedrag nog eens een factor 2 hoger. Gezien over de maand is het een compleet onlogisch bedrag, maar iedere losse transactie is prima te verantwoorden, en dat is denk ik waar het hier ook over gaat. Het kind geeft niet in 1 keer 1000 euro uit voor een fantastisch-dit-moet-je-absoluut-hebben Farmville/Candycrush/whatever aankoop (een nieuwe fiets), maar 80 cent voor een extra leven (een pakje kauwgum en/of wat fris). Maar ja, 100 extra levens per dag (want je wil wel lekker door blijven spelen ipv de hele tijd moeten wachten op het spel) over een periode van een maand, dat tikt wel aan.

    Een limiet stellen per aankoop zou een oplossing zijn, maar dan moet er dus ook een limiet komen op het totaal uit te geven bedrag per dag/week/maand.

    1. Het verschil is dat de AH geen aankoop historie heeft als hij iedere volgende dag komt, de online dienst heeft dat wel. Die kan dus precies zien wat er gebeurt. En als zoals hierboven gezegd het doel is om whales te creëren, danmag je ook verwachten dat ze enige moeite doen om te zorgen dat die belangrijke klanten wel echt bestaan.

  6. Ik heb op mijn eigen afgeschermde account het vinkje gegevens onthouden uit staan. Voor mijn kind (wilde minecraft op de tablet) heb ik een prepaid google play card gekocht.

    Ben benieuwd hoe oud die kinderen zijn, facebook limiet is 13 jaar…….

    Is wel een “enorm gedoe” elke keer password ingeven of zo’n card kopen (via buitenland) maar wel veilig. Mijn kind kan hooguit 15 euro verbranden en dan is het op.

    Probleem is dat facebook en google etc geen echte kinderaccounts hebben en veel papa’s en mama’s niet de moeite nemen om hun cc te beveiligen omdat dat moeite kost.

    Oplossing geen CC card cachen en ja dan moet je dat elke keer ingeven is wel zo veilig. Of kinder accounts maar ja dan moet je als facebook (google etc) veel dure maatregelen nemen want dan gaan de risicos omhoog.

  7. Lastig probleem, snap ik. Maar wat ik niet zo goed snap is waarom er zo moeilijk gedaan wordt over restitutie. Okee, als bedrijf hoef je misschien wettelijk gezien geen geld terug te storten, maar ik doe zelf veel liever zaken met bedrijven waarvan ik weet dat ze niet moeilijk doen over retourneren en ruilen. Bij een online dienst is dat wat lastiger aangezien je er al gebruik van gemaakt hebt, maar daar zou toch iets op te verzinnen moeten zijn. Dat lijkt me wenselijker dan allerlei juridische toestanden.

  8. Het probleem bij online aankopen is dat kinderen dan dus toegang moeten hebben tot het betaal-account van hun ouders. (iDeal, PayPal, creditcard.) Als kinderen hun eigen computer hebben dan zou ik niet weten hoe gegevens van de betaal-account van de ouders op de PC/tablet/telefoon van de kinderen komen. Dus zou het niet mogelijk zijn dat kinderen via hun eigen apparaat dergelijke aankopen doen. Hoewel? Bij mobiele providers kun je ook aankopen doen via je beltegoed! Hopelijk hebben ouders de mobieltjes van hun kinderen tegen dergelijke betalingen afgeschermd.

    Natuurlijk kan het gebeuren dat het kind via een apparaat van de ouders dergelijke aankopen doen. Je neemt dan als ouder een risico omdat kinderen niet goed beseffen waar ze mee bezig zijn. Zo kwam mijn vader ooit in problemen met zijn Windows 95 PC omdat zijn kleinzoon een belangrijke folder (Ik meen de Windows folder) had verwijderd of verplaatst. Geen idee wat er precies mis ging maar via een systeem-herstel was het nog net te herstellen… Maar zo zouden kinderen dus ook per ongeluk aankopen kunnen doen omdat de betaal-gegevens gewoon “alvast” ingevuld zijn op de PC van de (groot)ouders. Je moet dan ook afvragen of je kinderen zonder supervisie op een PC mag laten. Bij mij komen ze in ieder geval niet erop.

  9. Valt me op dat de mensen hier wel heel makkelijk de schuld meteen bij de ouders leggen. Ik zie dit meer als elektronisch bankieren. Ook daar kun je bij elk fraudegeval wel zeggen, hadden de mensen maar voorzichtiger moeten zijn, maar dat is te kort door de bocht. De aanbieders hebben ook een verantwoordelijkheid. Sterker nog, degenen die elektronisch bankieren het beste kunnen beveiligen zijn de aanbieders, dus moet je die ook verantwoordelijk maken voor een adequate beveiliging. Hetzelfde geld denk ik voor online betalingen door kinderen. Ook daar zijn de aanbieders degenen die het beste structureel misbruik (bijv. door misleidende reclame) kunnen voorkomen. Zij maken die betalingen zo makkelijk. En dus moet je er voor zorgen dat juist zij ook financieel belang hebben bij het voorkomen van ongewenste betalingen. Aansprakelijk voor misbruik dus, en pas als zij kunnen aantonen dat de betalingen toch echt puur de ouders te verwijten zijn, zijn de ouders de pineut. En ik verwacht dat de rechtzaak ook precies over dit punt zal gaan. Een volkomen terechte zaak dus.

    1. Probleem is dat ouders gewoon deels schuldig zijn aan dit alles doordat ze hun kinderen laten “spelen” met iets dat geld kan kosten. Feit is dat deze betalingen niet mogelijk zijn als de gebruiker het systeem hiervoor niet heeft ingesteld. Als je niet je creditcard nummer aan Facebook hebt afgegeven dan kan Facebook jou ook geen extra kosten in rekening brengen. Misschien kun je het beter vergelijken door je kind naar de McDonalds te brengen en de medewerkers daar te vertellen dat het kind mag bestellen wat het wil terwijl zij naar hun werk gaan. Als ze dan later terugkomen blijkt het kind aan alle klanten maaltijden uitgedeeld te hebben om zo alle speeltjes te kunnen verzamelen en is de rekening opgelopen tot enkele duizenden euros. Is daar de McDonalds dan schuldig aan? Hoe hadden zij moeten weten dat dit niet mocht als je daar geen extra instructies voor hebt gegeven?

  10. Dit is eigenlijk hetzelfde als er met Apple in-app aankopen gebeurde. Wij waren ook de pineut door onze jongste zoon. De 1e keer alles terug gekregen van Apple. De tweede keer (ik weet het…stom, stom, stom) niet. Dat ging om ~€300 en ~€500,- erdoorheen in twee dagen omdat hij het wachtwoord had geraden.

    Begin 2014 heb ik het op tweakers op het topic “‘Minder dan één procent mobiele gamers zorgt voor helft in-app-aankopen'” al helemaal uitgeschreven: klik

    Ik vind dat in-app aankopen wettelijk gemaximaliseerd moeten worden, zeker omdat veel van die spelletjes gemaakt zijn om kinderen en minder oordeelkundige mensen een loer te draaien. Dus bv: maximaal 10x het aankoopbedrag van de app. per dag. En is de app. gratis?….Jammer dan, geen in-app aankopen.

    1. Ik erger me ook mateloos aan de manier waarop er geadverteerd wordt. En een maximumbedrag is misschien een goede optie, maar om te zeggen dat gratis apps geen in-app aankopen mogen aanbieden vind ik een beetje ver gaan. Dat is hetzelfde als een entreeprijs vragen voor een supermarkt. Maar goed, je hebt in ieder geval een pientere zoon.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.