De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) heeft Stichting Voor Mijn Kleinkind op de vingers getikt vanwege de manier waarop zij kleinkinderen in contact probeert te brengen met hun grootouders. Dat meldde Nu.nl vorige week. Grootouders die geen contact hebben met hun kleinkinderen kunnen daar een oproep plaatsen, die deze kleinkinderen dan kunnen vinden (via bijvoorbeeld een zelfgoogel) en zo alsnog contact leggen als zij dat willen.
De privacytoezichthouder ziet een dergelijke site als een overtreding van de Wet bescherming persoonsgegevens. “Uit zo’n oproep tot contact kun je afleiden dat er problematische familieomstandigheden zijn”, zegt vicevoorzitter Wilbert Tomeen. En dat levert een verwerking van persoonsgegevens op die zonder toestemming van álle betrokkenen (dus ook de ouders van die kleinkinderen) eigenlijk niet te rechtvaardigen is onder de Wbp. Ook niet met een wachtwoord.
In 2009 werd de website Kleinkind onbereikbaar door de rechter verboden. Er werd “op grove wijze inbreuk op de privésfeer van de kleinkinderen en de ouders [] gemaakt” door zomaar gegevens van kleinkinderen vindbaar te maken.
Pfoe. Ik blijf dit zó lastig vinden, het is heel gevoelige materie waar het recht eigenlijk niet voor bedoeld is. Maar bovenal: ik snáp het niet. Als je ruzie hebt over het mogen zien van je kleinkinderen, dan is het toch sowieso géén goede manier om buiten de ouders om publiek te gaan maken dat je die niet mag zien? Ik snap de frustratie, maar dat levert toch gewoon nóóit op wat je wilt, namelijk ouders die van gedachten veranderen?
Arnoud
Ja, het is lastige materie als je ziet wat mensen in (en na) een relatie elkaar aandoen. Het probleem van de grootouders is dat zij part noch deel hebben aan de ruzie tussen het (ex-)stel, wel negatieve gevolgen van de ruzie ondervinden en geen juridische grond hebben om de negatieve gevolgen aan te pakken. (Zo is het familierecht in Nederland.)
Ik heb het idee dat het doel van deze grootouders niet zozeer het beinvloeden van de ouders is, maar meer het beinvloeden van de publieke opinie. En daarom moet de website natuurlijk verboden worden.
Het is daarom extra sneu dat ze ook geen oproepje op internet mogen plaatsen. Wellicht is door de gezaghebbende ouder ook de hele familie van de ex-partner zwart gemaakt, en denken de kinderen ten onrechte dat er (ook) iets mis is met de grootouders en/of dat de grootouders hen niet wil zien…..
Privacy is een ding, maar zou niet iedereen ook een grondrecht moeten hebben om (ergens) aan te kunnen geven dat contact gezocht/gewenst is…. (Het lijkt door de privacy regels soms wel dat je juridisch eigenlijk helemaal geen contacten meer mag leggen via internet.)
Er is een grondrecht op familieleven en ik denk dat een bescheiden contactverzoek van de grootouders daar onder past.
Hoe het contact daarna precies vorm gegeven moet worden hangt helemaal van de specifieke situatie af, maar ik wil af van een absoluut beslisrecht voor de verzorgende ouder.
Ik zie het nut van de website niet echt in.
De enige situatie waarin ik me kan voorstellen dat dit handig is, is als het contact tussen grootouders/kleinkinderen verloren is in de eerste situatie, en de kids nu oud genoeg zijn om in de tweede te vallen, maar waarbij de ouders zelf verzwegen hebben dat er überhaupt grootouders zijn?
Wat denk je van “De buurvrouw van de kinderen vindt de oproep en helpt het contact te herstellen”
Ik ken een geval waar de moeder opeens besloot het contact met haar ouders te verbreken, waardoor ook het contact tussen grootouders en kleinkinderen verstoord raakte. Gelukking waren de kleinkinderen daar oud en eigenwijs genoeg om nog een beetje contact te houden.
Dat is inderdaad een goede. Daar komt dan meteen ’t privacy gedoe in het spel, want wat heeft die buurvrouw er mee te maken dat de moeder het contact met haar ouders verbroken heeft?
(Afgezien van dat het natuurlijk super voor kleinkinderen/grootouders is als het op zo’n manier toch geregeld wordt, tenzij er dan weer een gegronde reden is waarom ouders die beslissing maken…)
Er zijn in het familierecht genoeg gevallen waarin kinderen het slachtoffer (of speelbal) worden in de conflicten tussen hun ouders onderling of in conflicten tussen de ouders en andere familileden. De “wettelijk vertegenwoordiger” blijkt de belangen van de kinderen te negeren om zo virtuele “winst” op de conflictpartij te boeken. (Emoties winnen het van gezond verstand.)
Ik zie bij het probleem van “onbereikbare kleinkinderen” een inbreuk op het recht op een familieleven. Dat mag een rechter dan afwegen tegen de privacyinbreuk van publicatie van contactinformatie op een website. Jammer dat het schadelijke wangedrag van bepaalde ouders niet bestraft wordt.
Als “onbereikbare kleinkinderen” een inbreuk zijn op het recht op een famillieleven, dan is contact maken met (minderjarige) kleinkinderen buiten de wettelijk verzorger om ook een inbreuk op het recht op een famillieleven. En ik denk dat de rechten van de ouders/verzorgers boven de rechten van de grootouders gaan.
Daarnaast is er een tweede overweging: Zelfs als het de ouders/verzorgers verwijtbaar is dat er geen kleinkind-grootoudercontact is, dan nog is het discutabel of het in het belang van het kind is om het contact tegen de wil van de ouders/verzorgers toch te leggen. Uiteindelijk is het minderjarige kind wel van hen afhankelijk, en niet van de grootouders. Uiteraard zijn er genoeg uitzonderingen en grensgevallen te bedenken waarin een andere beslissing beter is. Maar een algemene website maakt die afweging al helemaal niet.