Als je via internet iets bestelt, dan moet je dat natuurlijk gewoon betalen. Alleen, als de koper betwist iets gekocht te hebben, hoe hoog ligt dan de bewijslast voor de verkoper? Die vraag kwam onlangs aan de orde bij een rechtszaak over via internet gekochte studieboeken. De koper kwam er onderuit enkel door te stellen dat niet zij maar haar stiefvader de aankoop heeft gedaan. Is dat werkelijk genoeg?
De feiten achter het vonnis zijn eenvoudig genoeg. Op naam van de gedaagde werden studieboeken besteld, deze werden ook geleverd maar de bijgesloten factuur bleef onbetaald ook na aanmaning. Daarop stapte de verkoper naar de rechter: er was gekocht, dus er moest worden betaald.
Het kort maar krachtige verweer luidde simpel genoeg dat niet de gedaagde zelf maar haar stiefvader de boeken had gekocht. En dat slaagde, met een eveneens zeer korte motivatie:
Bedoelde feiten sluiten immers niet uit dat haar stiefvader de bestelling heeft gedaan en daarbij de gegevens van [gedaagde] heeft ingevuld. De door Van Dijk gestelde feiten kunnen de haar stelling dat [gedaagde] partij is bij de door overeenkomst waarop de vordering is gebaseerd derhalve niet dragen.
En ja, het is ergens zo simpel. Wie stelt een overeenkomst te hebben met A, moet bewijzen dat A het akkoord heeft gegeven. Dat je de naam van A in je administratie hebt, is daarvoor natuurlijk best wel weinig als bewijs. Zelfs als ook het adres van A is ingevuld, kom je er niet want ook dat kan iedereen invullen. Heel misschien kun je wat gefronste wenkbrauwen krijgen als bewezen wordt dat het op dat adres is afgegeven, maar ook dan blijft het mager.
Toch zal het voor de praktijk vaak wel meevallen, omdat op internet het immers zeer normaal is dat je vooraf betaalt (of creditcard-autorisatie geeft). De naam en adres zijn dan voor de winkel minder van belang. Bij achterafbetalingen heb je dus een probleem als winkelier, maar in de praktijk gaat het zo vaak goed dat de meeste winkels dit risico graag willen nemen.
Arnoud
Is bij een dienst met terugkerende betalingen een eerste betaling icm de opgegeven naw gegevens een goede indicatie dat je zaken doet met een bepaalde persoon of organisatie?
Ik denk het wel, maar ik zou wel iets meer eisen dan enkel betaling. Zeker bij wat grotere bedrijven worden facturen vaak betaald zonder dat gecheckt wordt of de dienst gecontracteerd is (dit is waarom spookfacturen werken). Dus ik zou bijvoorbeeld bij een internetdienst bewijs van een inlog willen zien, of afname van een levering goederen of genot van een andere dienst. Ook al is het maar vijf minuten, als jij in die auto rijdt dan heb je ‘m gehuurd conform het huurcontract dat je niet tekende.
Alleen een overeenkomst komt tot stand door een aanbod en aanvaarding daarvan. Dat je vijf minuten in de auto rijdt betekent niet dat je het aanbod dus aanvaard hebt. Je kan altijd inbrengen dat je even mocht proefrijden.
Aanvaarding kan ook worden afgeleid uit een feitelijke handeling zoals instappen en wegrijden. Maar je hebt gelijk, je kunt zeggen dat je wilde proefrijden. Het komt dan neer op Haviltexen hoe partijen de situatie over en weer moesten begrijpen: was er sprake van een uitnodiging tot onderhandelen, en is proefrijden een reëel iets bij autohuur, of was het klip en klaar dat alleen een huurder mocht wegrijden?
Echt verrassend is het ook niet. Als je wel verantwoordelijk gehouden kunt worden opent dat een enorme deur naar misbruik: iemand bestelt om je dwars te zitten allerlei spullen op jouw naam en vervolgens zit jij met de gebakken incassoperen. En opent ook de deur voor malafide bedrijven die zomaar iets opsturen dat je ‘besteld’ zou hebben om je daarna een poot uit te draaien.
Het alternatief is nog veel vervelender: stel dat de bewijslast wel bij de ontvanger zou liggen, hoe kan die ooit bewijzen iets niet besteld te hebben?
Dat is dus onder andere waar sommige groepen internettrollen om bekendstaan: ze doxxen je huisadres en bestellen vervolgens doodleuk twintig pizza’s op jouw adres met betaling aan de deur. En dat kan inderdaad ontzettend in de papieren lopen!
Andersom is misbruik echter ook mogelijk. Als iedereen bij Van Dijk nu ineens claimt dat zij het niet besteld hebben, hoeft niemand iets te betalen. Het lijkt er namelijk op dat dit meisje wel gewoon de boeken heeft aangenomen en al die tijd in huis heeft gehad (gebruik is lastiger aan te tonen). Ik denk dat het omkeren erger zou zijn, maar het zou toch jammer zijn dat een stukje klantvriendelijkheid moet worden opgeofferd omdat er mensen misbruik van maken.
Het kind kan (en zal waarschijnlijk) nog om de oren worden geslagen met “ongerechtvaardigde verrijking”. Die boeken waren immers nodig voor haar opleiding.
Dat kan alleen als je kunt bewijzen dat zij de boeken in haar bezit heeft. Hoe ga je dat doen met de bewijsstukken die volgens het vonnis er zijn?
Ik lees in het vonnis niet dat ze ontkent de boeken te hebben. Zij ontkent enkel de bestelling te hebben gedaan.
Die boeken worden volgens mij aangetekend verstuurd. Dus bij ontvangst zal een handtekening zijn gezet en wellicht zelfs een documentnummer van een ID bewijs zijn genoteerd. Ik weet niet of dit als bewijs is opgevoerd. Maar iemand zal die boeken moeten hebben…
Dus tenzij een ander de boeken in ontvangst nam én ze ontkent een studie te volgen, waar die boeken die op haar naam zijn besteld bij passen, dan lijkt mij voldoende aannemlijk dat zij ongerechtvaardigd is verrijkt. Daarnaast zal ze op zijn minst aangifte van fraude met persoonsgegevens moeten doen bij de politie om haar bewering kracht bij te zetten. (edit: zie inderdaad ook de reactie van hAl hieronder)
De verkoper kan toch (mits ze kunnen bewijzen dat ze de boeken in bezit heeft) gewoon die boeken komen (of laten) ophalen bij haar?
Ze mag ze inderdaad niet zomaar houden, maar daar gaat deze zaak niet over.
Ik denk dat ze zelfs de boeken moet houden, anders word het weer een dicussiepunt wie het ophalen gaat betalen of dat het de goede boeken zijn o.i.d….. Doos met stenen terug… en wie heeft dan weer bewijslast…?
Iets ongevraagd ontvangen betekend gewoon dankjewel. Is ooit al eens bedacht voor bedrijven als termeulenpost en nog een paar die van die ‘gewonnen’ envelopjes stuurden en ook boeken enz. Hele stapels heb ik er van. En als ze die terug wilden heb ik ze ooit 1 aangetekende brief gestuurd dat ze die konden ophalen en meteen de kosten die ik heb moeten maken voor die ‘rotzooi’ die ze mij gestuurd hebben. Daar is toen een eind aangemaakt. Dus als mij wat opgestuurd word zonder dat ik wat besteld heb. zeg ik dankjewel. En bewijs maar.
Over vooruitbetalen bij een internetbetaling zijn ook zaken gevoerd. En durf de stellig wel aan dat alleen de optie creditcard met autorisatie onvoldoende is.
Ik denk dat het punt bij vooraf betaling niet zozeer het bewijs van overeenkomst is, maar wel het feit dat de verkoper het geld in handen heeft en dus verder geen schade heeft. Bij een abonnement kan dat anders zijn natuurlijk.
Als de gedaagde de boeken heeft ontvangen omdat deze op zijn naam/adres werden afgeleverd dan had deze de boeken gewoon moeten weigeren of netjes terug moeten sturen. Het lijkt me dat een rechter dat ook wel zou hebben bevestigd als dat het geval was geweest.
Als de gedaagde aangeeft dat de stiefvader zijn naam zonder zijn toestemming heeft gebruikt en de boeken bij zichzelf heeft laten afleveren en deze boeken niet wil betalen of terugsturen dan is er sprake van fraude en is een aangifte bij de politie wel gepast. De eventuele verklaring van de stiefzoon tijdens de rechtszaak dat zijn naam oneigenlijk door de stiefvader is gebruikt is dan meteen bewijsmateriaal.
Wat verder nogal ontbreekt in het vonnis is een beoordeling of de leermiddelen passend waren voor een studie van de gedaagde. Als dat het geval was dan had de rechter ook eenvoudigweg kunnen vragen aan de gedaagde waar deze dan de betreffende leermiddelen heeft aangeschaft/gehuurd.
Ik vind dit geheel nogal onbevredigend en makkelijk afgedaan aanvoelen
Dit soort studieboeken wordt normaliter neit thuis bezorgd maar op het postkantoor, en het lijkt me reëel te vermoeden dat die stiefvader het meekrijgt (zelfde naam en kan claimen de vader /verzorger te zijn). Mag je dan nog zeggen dat de zoon het pakket ontvangen heeft en dus moet betalen of retourneren? Dat voelt ook niet helemaal eerlijk.
Waarom moet die zoon aangifte doen? Hij is niet befraudeerd, dat is de studieboekenwinkel. Het voelt alsof jij vindt dat hij schuld erkent als hij geen aangifte doet, dat vind ik nogal raar.
Wat als de rechter dat vraagt en er komt geen fatsoenlijk antwoord? Of iets als “die heb ik van mijn oudere zus geleend”? Je koopt dingen als iemand dat zegt, tenzij je kunt bewijzen ze elders gekocht te hebben?
De zoon hoeft geen aangifte te doen maar de gedupeerde kan dat wel als de stiefvader en stiefzoon allebei weigeren te betalen of de boeken terug te sturen.
Toen ik in 2012 studeerde, kreeg ik de studieboeken (eveneens van Van Dijk, de partij in het vonnis) gewoon thuisbezorgd (wellicht omdat het postkantoor in de buurt reeds permanent gesloten was?).
Is BW 7:7 lid 1 dan niet van toepassing? Gedaagde stelt immers ongevraagd een pakket met een rekening toegezonden gekregen te hebben. Gedaagde moet niets lijkt me.
Een pakket dat er klaarblijkelijk uitziet als door jou besteld is geen toezending bedoeld in artikel 7:7 BW. Het gaat daar om artikelen die je ongevraagd krijgt en waarbij de afzender bedoelde jou te overtuigen dat je deze artikelen wil hebben. Bij zo’n nepbestelling wil de afzender jou niet overtuigen, hij gaat er vanuit dat jij allang besloten had het te willen hebben. Daarom moet dus een nepbestelling retour afzender, en een “Kijk een heerlijke wijn, stuur deze terug of factuur volgt”-pakket mag je houden.
Wie draait er op voor de retour afzender kosten? De verzender mag ik aannemen. Heb je nog een meldplicht jegens de verzender dat je een pakket hebt wat je niet had besteld?
Als je post weigert neemt de postbode het gewoon weer mee. Zelfde als ‘retour afzender’ op een envelop schrijven. Zolang het ongeopend is kost dat niets.
Het gaat hier om een stapel (les) boeken, niet een evelopje. Plus dat het goed geadresseerd is aan bewuste persoon. Hier is eerder de vraag wat zou een reden zijn om het te weigeren. En dan heb je dus meteen antwoord op de kwestie kosten.
Wat is een nepbestelling? Alles wat aangeboden word aan de deur waar ik niet voor hoef te betalen pak ik aan. Of ik nu moet tekenen of niet. Heb ik besteld, dan word er betaald of is er al betaald, Alle andere zaken zeg ik dankjewel en is het aan de tegenpartij om e.a. te bewijzen.
En terug sturen ? Wat stuur je terug ? en wat haal je op je hals bij het terug sturen. En wie betaald die retour kosten? Ook als ze het op willen halen, je bent alleenstaand en kan dat niet thuisblijven…
Gewoon dankjewel zeggen. Jij hebt niets besteld.
Twee woorden: Redelijkheid en Billijkheid.
Geef die grens dan eens aan.
Want wat jij redelijk en billijk vind is bij een ander wat anders. Dat is dan ook meteen het verschil rijk en arm, ook in Nederland. Al willen veel mensen dat niet zien, ook hier slapen mensen onder de brug en in kartonnen dozen. Als je niet ingeschreven staat, dus je wil jou gegevens nergens geven ben je klaar hier in NL. Geen uitkering geen huisvesting enzovoort, kan je gaan bedelen en dat mag dan weer niet, dus kom je in het gevang en word je gedwongen met geweld. Ergo, hier leven in NL is je privacy opgeven. (kan ik het overigen gedeeltelijk mee eens zijn)
En waar ligt dan de grens tussen die wijn en een pakket volgens jou?. Readers-digist stuurde ook dikke pakketen zonder dat je het had bestelt. Kilo’tje of 15 en Lekturama was er ook zo een die op die manier zaken deed, en een of andere munten boer die jou munten toestuurde van ettelijke honderden guldens. Dus waar ligt de grens. Zelf heb ik meegemaakt dat ik een echt dure stofzuiger toegestuurd kreeg. netjes op mij naam maar niet besteld, ooit wel wat gekocht daar.( zo’n 1400 euro) Komt bij dat verzender verantwoordelijk is en blijft, voor de bestelling, tot het bestelde op de goede manier aankomt bij degenen die besteld heeft. En als je wat aangeboden krijgt wat op jouw naam staat, aangetekend en wel, moet je van goede huize komen om het te weigeren. Over aangetekende stukken is ook jurisprudentie over. gewoon aanpakken. Want dat is jouw verantwoording. Wat je vervolgens dan ontvangen hebt is dan wel de vraag, want je hebt het niet besteld. Vandaar ook dat aangetekende stukken vaak samen gaan met gewone post en e-mail of zelfs met koerier. En wat je niet besteld hebt hoef je niet terug te sturen, alle vervolgacties zijn dan heel listig want de verzender zegt dit en de ontvanger wat anders.
Het gaat erom of uit de zending en/of omstandigheden duidelijk moet zijn dat het ongevraagd opgestuurd is met als doel jou over te halen om het te kopen. Bij die pakketten en Lekturama-praktijken was dat altijd wel soort van duidelijk, al was het maar in de kleine lettertjes “Dit is een aanbod dat u aanvaardt door niets te doen” of zo.
Als je gewoon een pakketje krijgt met factuur, dan zie ik geen omstandigheden waaruit duidelijk zou worden dat men je dit wil verkopen. Dat is gewoon “hier is je bestelling, veel plezier”. En ik vind niet dat je dan mag zeggen dat het een ongevraagde verkoopzending is, men wil je dit niet verkopen je hébt dit gekocht (althans denkt men). Bij Lekturama dacht er niemand dat je het hád gekocht toen het op de post ging.
Hoe zit het dan precies? Is het zo dat je bij de Lekturama verplicht bent het terug te sturen (kortom, ongevraagd moet je ineens een handeling doen om iets niet te kopen), of is het gewoon dat je het moet teruggeven als ze het komen halen?
Die praktijken zijn dus onwettig, je mag niet iemand iets sturen en zeggen “u koopt dit tenzij u het terugstuurt”. Artikel 7:7 BW maakt duidelijk dat je zo’n toezending gratis mag houden ongeacht wat erbij staat. Maar de constructie destijds was inderdaad dat je de koop aanvaardde door niets te doen, stilzitten is in theorie ook als rechtshandeling op te vatten namelijk (“Wie niet op de foto wil, moet nu weggaan”). Ik weet niet meer of het terugsturen geld kostte.
Je haal zo vaak die Artikel 7:7 BW aan dat ik hem toch maar eens opgezocht heb. Hij is redelijk kort en daar staan leuke dingen in. Ook over digitale leveringen en ongevraagde diensten:-)
Wat nog wel eens gebeurde is dat je in een hotel had geslapen en je bij uitchecken een rekening kreeg voor de telefoon, een service die voor je klaar had gestaan, maar niet gebruikt. Ik had dan altijd het antwoord dat mijn vrouw voor hun had klaar gestaan en dat ik dan van hun nog geld kreeg…. Zaken die je niet van te voren weet en mee akkoord bent gegaan ga je niet betalen.
En wie niet op de foto wil…. maak maar geen foto.
Daar kwam het wel op neer, maar dan moest je wel door veel papierwerk heen. Volgens mij bestaan ze niet meer. Terecht wat mij betreft
Jij haalt nu Lekturama eruit als voorbeeld, daar was toen uiteindelijk iedereen het er wel over eens dat het niet klopte. Maar zo is het niet begonnen.
Neem nu het voorbeeld van die stofzuiger die mij toegestuurd is, naam goed, adres goed. alles goed aangetekend, en ik heb netjes getekend. De afzender een mail gestuurd, maar nooit wat van gehoord. Tijd laten staan want ik ga geen kosten maken om een doos die maar net door de deur ging terug te sturen. Want dan word het mijn risico en mijn verantwoording, inclusief wat in de doos zit. En ik weet niet, kan ik ook niet weten, wat er besteld is, misschien wel een deel-levering of fout geleverd, bedenk het maar. Ik neem die verantwoordelijkheid niet om het terug te sturen. En het laten ophalen, zelfde verhaal, wordt je later aangeschreven dat je iets kapot gemaakt hebt of dat er niet inzit wat hun opgestuurd hebben. Het bewijs word dan omgedraaid en dat risico neem ik niet. Dat ik dan een leuke stofzuiger heb is dan meegenomen. Het correct verzenden tot en met de aankomst is goed geregeld in de regels van de beurtvaart en CMR en daar valt postnl, DHL enz. en alle anderen ook onder. Als je de correcte papieren hebt is de “vracht” ook automatisch verzekerd met een beursgenoteerde onderneming.
Transport is ook de enige uitzondering wat betreft pandrecht. Of wel eerst de transport kosten betalen en dan pas je product. Is leuk bij bederfelijke goederen:-)
Als jij ongevraagd een pakket krijgt, dan zijn er dus twee mogelijkheden: 1. Dit is een reclamezending, die jou wil aansporen het te kopen. Je mag het dan houden of op kosten van de afzender retourneren (art. 7:7 BW, zie lid 3 voor de kostenregeling). 2. Het is een ‘echte’ bestelling, dus de afzender denkt dat jij hierom gevraagd hebt. Dat pakket mag je niet houden, het moet terug want het is nog steeds eigendom van de afzender. Dit zal op zijn kosten moeten gebeuren, maar jij hebt wel de plicht hem te informeren dat jij de zending hebt ontvangen en mee te werken aan het terugsturen.
Jouw stofzuiger gaat over geval 2, en volgens mij doe je niets fout. De verkoper moet het maar komen halen en dat gebeurt dan onder zijn verantwoordelijkheid. Bij een kleine zending kan ik misschien nog iets zien in dat jij naar het postkantoor gaat en het aangetekend verstuurt, nadat zij de kosten daarvan aan je hebben betaald. Het lijkt me onredelijk dat je in dat geval het pakket weigert terug te sturen. Fouten worden gemaakt en in een samenleving help je elkaar die weer op te lossen.
Als zo’n bedrijf zich dan nooit meer meldt, vanaf welk moment mag je dan zelf beslissen wat je ermee doet, en zitten daar nog limieten aan? Je kunt toch moeilijk tot in de eeuwigheid een niet-opengemaakte (in dit voorbeeld ook nog omvangrijke) doos in je huis laten staan. Je bent geen garagebox. En mag je dan, na een bepaalde tijd, gebruiken, weggooien, doorverkopen?
Vanaf het moment dat duidelijk is dat het bedrijf het niet meer komt halen, mag je het als achtergelaten en dus jouw eigendom beschouwen. Dan mag je ermee doen wat je wil.
Er is geen regel zoals “na drie mails” of “Na zes weken”, je moet het onderbouwen aan de hand van de specifieke situatie. En let op dat jij de bewijslast hebt dat je geen reactie kreeg ondanks jouw pogingen. Ik zou bijvoorbeeld twee mails naar info@ wat weinig vinden, een keertje bellen (dit neem je op uiteraard) en misschien nog een brief of een oproepje naar de webcare zou ik wel van belang vinden.
Wat dus zou impliceren dat je dus ‘wel’ wat moet doen als je ongevraagd e.a. thuisgestuurd krijgt. Als het een bedrijf is waar het duidelijk is waar ik een mailtje naar toe kan sturen, want het lijkt mode te worden om formulieren te gaan gebruiken zodat contacteren lastiger word, dan 1 maal met ontvangst en lees bevestiging en hoge prioriteit.
Zo niet dan wacht ik het wel af. En laat ik het wel buiten staan, want binnen heb ik er geen ruimte voor. Dit is voor risico verzender las in net in het wetboek:-) (sorry het is nu weg)
Ja, je moet iets als je ongevraagd een foutieve zending krijgt. Die is niet van jou en het is onredelijk dat je ‘m meteen in de kliko stopt of voor jezelf houdt zonder te piepen. Verder vind ik persoonlijk het te mager dat je éénmaal een mailtje stuurt, welke opties je daarbij ook aanzet. Zeker bij grote bedrijven moet je weten dat dat geen logisch kanaal is. Als je werkelijk zegt, ik wil één poging nemen en daarna is het klaar (wat ik een tikje onredelijk vind maar goed), bel dan hun klantenservice en neem dat gesprek op als bewijs.
De wet lijkt mij hier duidelijk:
“”Het uitblijven van een reactie van een natuurlijk persoon, die handelt voor doeleinden buiten zijn bedrijfs- of beroepsactiviteit, op de ongevraagde levering of verstrekking wordt niet als aanvaarding aangemerkt. Wordt desalniettemin een zaak toegezonden als bedoeld in de eerste zin, dan is het in lid 1 bepaalde omtrent de bevoegdheid, de zaak om niet te behouden.””
Dus zelfs het uitblijven van een reactie is toegestaan. Maar zo lomp ben ik dan niet. Maar alle risico’s zijn voor verzender.
Dat geldt alléén als je een reclamezending krijgt, niet als je per abuis een bestelling geleverd krijgt. Bij een per ongeluk bij jou bezorgd iets moet je echt actie ondernemen en gaat 7:7 BW niet op.
En hoe moet ik dan zien dat iets per ongeluk bezorgt is? Kan alleen als je iets al ontvangen hebt en getekend. En dan wanneer is iets reclame?
BTW dat is een aanhaling die jijzelf gaf.. Artikel 7:7 BW
Over de stofzuiger dat was allemaal goed adres naam enz. Kan je niet aan zien dat het per ongeluk was. Pas bij openmaken zie je dan dat je het niet besteld hebt. Dus waar staat dat ik actie moet ondernemen?
Allereerst kun je de postbode vragen het etiket te mogen zien, en je kunt de zending dan weigeren als dat je niets zegt of als je van die winkel geen bestelling verwacht. Maar als je het al ontvangen hebt, dan maak je het open en zie je dat het niet voor jou is. Dan is het eigenlijk al meteen een ongelukje; reclame is immers wél voor jou bestemd.
Staat jouw naam erop en heb je het niet besteld, dan ga je na of het bedoeld is als reclame. Staan er aanprijzingen bij, zoals een brief die uitlegt wat een fantastisch product het is en waarom je het wilt hebben. Wat staat er op de factuur, zie je kleine letters “Dit is geen factuur maar een aanbod” of iets anders.
Uiteindelijk gaat het om een inschatting, het recht heeft geen zwangerschapstest die onweerlegbaar aantoont dat het reclame is. Maar de bewijslast dat het reclame is, ligt bij jou. Jij beroept je op artikel 7:7 BW, dus moet jij aantonen dat het opgaat (art. 150 Rechtsvordering). Als het niet opgaat, dan ben je ongerechtvaardigd verrijkt en moet je het teruggeven (art. 6:212 BW).
Dat is een beetje dezelfde denkwijze als wanneer je bijvoorbeeld iemand de trambaan ziet oversteken terwijl er net een tram aankomt. Roep je dan een waarschuwing, of denk je ‘niet mijn probleem, te veel moeite om te roepen’.
Het is ook niet logisch dat de stiefvader boeken voor de studie van de stiefzoon heeft besteld nadat die al uit huis was.
Tenzij je bedenkt dat de relatie sterk verslechterd is, waardoor het ineens voor de hand gaat liggen dat die stiefvader wil pesten. En voor een scholier is het best lastig zich verweren tegen een grote club die zegt “je naam stond op het formulier en het zijn studieboeken dus betalen vriend”. Effectieve pesterij dus.
Ik vind dat erg vergezocht. De juiste schoolboeken bestellen voor een studeren/schoolgaand kind is een complex proces. Als je wilt pesten bestel dan iets simpels als geluidsapparatuur die bovendien ook nut heeft voor de stiefvader als die het in ontvangst genomen heeft.
Ik denk dat de bestelling wel degelijk door de stiefzoon is gedaan maar ofwel heeft plaatsgevonden ofwel voordat de uithuisplaatsing plaatsvond ofwel de stiefzoon (per ongeluk) het oude adres op de bestelling heeft opgevoerd en dat de stiefzoon nu de boeken niet krijgt van de stiefvader en daarom aangeeft dat de stiefvader ze heeft besteld met het idee dat die de boeken vasthoudt en ze dan ook maar moet betalen.
Stiefdochter.
En wat jij hier allemaal aanvoert, dat had de (advocaat van de) verkoper allemaal kunnen aanvoeren in de rechtzaak. Dan was dat ook als overweging in het vonnis teruggekomen. Als ze dat niet doen denken ze blijkbaar zelf dat dat ze niet gaat helpen in hun zaak.
Het is ook mogelijk dat de stiefvader uit bemoeizucht of iets dergelijks “vast de boeken voor haar besteld heeft”, op haar naam. En daar was ze niet van gediend. Hoe dan ook, lijkt me dat er nog wel wat te vangen is bij de stiefvader?
Jullie zijn allemaal zo negatief. Waarom is de stiefvader de slechterik die problemen wil veroorzaken.
Er is een verslechterde relatie, maar ik zie ook best als motief dat de stiefvader de verwachting/hoop had dat de relatie weer zou verbeteren, en als toenaderingspoging de boeken besteld heeft met ook wel de intentie om die te betalen. (Nee, dat kon hij niet (gemakkelijk) op zijn eigen naam doen, omdat bij die bestelsystemen de naam van de leerling al in het systeem aangemaakt is, samen met de door de school voorgeschreven boeken. Het is dan veel gemakkelijker om gewoon in te loggen en een paar keer de juistheid van de gegevens te bevestigen)
Op zich dacht ik hier ook aan, maar dan rest de vraag, waarom zorgde hij niet dat er betaald zou worden? Ik vond het wat moeilijk daar een goed antwoord op te geven.
“op internet het immers zeer normaal is dat je vooraf betaalt ” Volgens de wet is dat helemaal niet zo normaal, er mag immers slechts maximaal 50% vooraf worden gevraagd. Daarbij betekent betalen niet automatisch dat je zelf de koper bent.