Een lezer vroeg me:
Op diverse plekken lees ik over een wet uit Texas die sociale media zou verbieden om burgers te censureren. Maar dit zijn toch gewoon private partijen, als die je niet moeten dan hebben zij toch het recht je weg te sturen?Het is inderdaad de hoofdregel dat socialmediaplatforms hun gebruikers aan regels mogen onderwerpen, en als je die overtreedt ze de berichten weg mogen halen (of zelfs je account opheffen). Dat is in zoverre problematisch dat die platforms enorme macht hebben, waardoor verwijderd of geblokkeerd worden een enorme impact kan hebben. Als ik niet op Linkedin kan schrijven, valt 80% van mijn klantenbestand buiten mijn bereik. Dat is maatschappelijk een probleem.
In Texas zien ze dit als een zo groot probleem dat er een speciale wet is gekomen: HB 20. Deze vermeldt naast een boel regels over transparantie het volgende:
A social media platform [met meer dan 50 miljoen gebruikers, AE] may not censor a user, a user’s expression, or a user’s ability to receive the expression of another person based on: (1) the viewpoint of the user or another person; (2) the viewpoint represented in the user’s expression or another person’s expression; or (3) a user’s geographic location in this state or any part of this state.De term ‘viewpoint’ wordt niet gedefinieerd maar de strekking is duidelijk: als een ingreep door een platform gebaseerd is op een standpunt, dan is die ingreep verboden. (Punt 3 is gericht op het voorkomen dat de platforms Texanen als geheel de toegang ontzeggen.) Als het standpunt overigens ‘illegal expression, content or activity’ is, dan is het platform juist verplicht om binnen 48 uur in te grijpen. Ook een overtreding van de huisregels mag met een ban worden afgestraft. Dus hoe dit tegenover elkaar moet uitwerken, is juridisch niet duidelijk. Politiek wel: dit is natuurlijk bedoeld om de perceptie van “je mag niks meer zeggen” tegen te gaan.
Direct na invoering kregen Big Tech het voor elkaar dat de Supreme Court de wet on hold zette, maar in september werd dat ongedaan gemaakt. Nu is het dus afwachten of de Supreme Court een definitieve uitspraak gaat doen, en als die in het voordeel van Texas is dan zou iedere staat dus regels kunnen stellen die een forse beperking geven van de ondernemingsvrijheid van deze bedrijven.
De uitspraak van de 5th Circuit is, eh, apart om te lezen; ik haal er een sterk gevoel uit van “de conclusie is ‘moet kunnen’ nu nog een redenering verzinnen”. Maar dat kan aan mij liggen. De kern is deze passage, die aanhaakt bij jurisprudentie over een wet die kranten verplichtte een weerwoord te plaatsen van politici die zich aangevallen voelden door krantenartikelen. In de Miami Herald-zaak bepaalde de Supreme Court dat die wet ongeldig is, omdat je dan kranten verplicht bepaalde speech van anderen te faciliteren, met alle kosten en problemen (geen ruimte voor ander nieuws) van dien.
The Platforms are nothing like the newspaper in Miami Herald. Unlike newspapers, the Platforms exercise virtually no editorial control or judgment. The Platforms use algorithms to screen out certain obscene and spam-related content.8 And then virtually everything else is just posted to the Platform with zero editorial control or judgment. … Thus the Platforms, unlike newspapers, are primarily “conduit[s] for news, comment, and advertising.” … And that’s why the Supreme Court has described them as “the modern public square.”Daar komt bij dat het de platforms niets kost (in tegenstelling tot die krant) om berichten te laten staan. En omdat de ruimte onbeperkt is, moet het ook geen probleem te zijn om er een bericht aan te hangen waarin je als platform afstand neemt (voor de kenners: Pruneyard). De platforms hameren dan nog op het probleem van het weren van racisme, nazi’s en terrorismeverheerlijking, maar dat is slechts hypothetisch aldus de rechter. Oké.
Maar Section 230 dan? Die vermeldt expliciet dat platforms niet aansprakelijk zijn als ze content modereren, naast dat ze niet aansprakelijk zijn voor wat ze doorlaten. Klopt, aldus de 5th Circuit, maar let op dat Section 230 begint met vast te stellen dat een platform per definitie geen uitgever of auteur is van wat men doorgeeft. Daarom zijn argumenten van het soort “wij mogen modereren net zoals kranten” niet van toepassing. In Amerikaansrechtelijke free speech-taal: het ingrijpen door platforms telt niet als een meningsuiting van de platforms zelf. En er staat wel dat men mag ingrijpen, maar zoals de rechter het leest alleen bij illegale en semi-illegale content. (Dit klopt niet.)
Er is nog een relevant verschil, als ik de uitspraak goed begrijp:
The Platforms do not choose or select material before transmitting it: They engage in viewpoint-based censorship with respect to a tiny fraction of the expression they have already disseminated.Kranten, radio en televisie kiezen vooraf wat ze opnemen. Platforms grijpen achteraf in, nadat de mening al is gepubliceerd. Dit is kennelijk een wezenlijk verschil? Ik zie het niet: of je nu berichten doorlaat ná controle, of achteraf op basis van klachten diezelfde controle doet, komt toch op exact hetzelfde resultaat neer? Hooguit dat je dan meer klachtgestuurd ingrijpt (als niemand over je klaagt, mag je blèren wat je wil) maar dat lijkt me juist een makkelijke manier van bepalen waar je de beperkte controlecapaciteit inzet, namelijk daar waar controverse is.
Overigens zal de Digital Services Act (DSA) in Europa ook regels stellen over moderatie door grote bedrijven. Daarbij is de insteek echter niet dat alles moet kunnen: men moet duidelijke en transparante huisregels hebben, en bij een ingreep specifiek motiveren welke huisregel is overtreden en op welke manier. Dit creëert voor mijn gevoel een betere balans tussen de belangen van het bedrijf en de gebruiker.
Arnoud
Maar als het platform er voor kiest om zich expliciet niét te richten op de staat Texas, dan is zo’n Texaanse wet toch niet van toepassing?
Toch wel: section 143A.002 zegt in lid 3 namelijk dat je mensen ook niet mag censureren op basis van
De toegang weigeren met het argument “u bent in Texas, daar doen wij geen zaken” is daarmee per definitie censuur.Hoe de Texaanse staat omgaat met een veroordelend vonnis tegen een partij waar je geen dingen van in beslag kunt nemen in de staat, is een vervolgvraag. Alles van Facebook/Meta staat in Californië, voor zover ik weet. Dan kom je bij de Amerikaanse Grondwet (de Full Faith and Credit clause, Article IV, Section 1) die bepaalt dat staten elkaar helpen bij tenuitvoerlegging van vonnissen. Wat dus neerkomt op “in Californië kennen ze ook de onrechtmatige daad, dus dit Texaanse vonnis moet in Californië worden uitgevoerd” en dan de schadeclaim halen van de Californische bankrekening van Meta. Maar zie deze blog uit september, mogelijk heeft Californië daar geen trek in en komt er dan een anti-HB20 wet in die staat.
Dus als Hyves heel groot geworden was en zich exclusief op Europa had gericht, dan hadden ze toch Texaanse gebruikers moeten accepteren?
quote: Sec. 120.002. APPLICABILITY OF CHAPTER. (b) This chapter applies only to a social media platform that functionally has more than 50 million active users in the United States in a calendar month.
Nee dus.
“geografische locatie”
Hoe zit dat als ik als Nederlander een VPN uit Texas gebruik? Het adres leidt immers naar Texas, dus in zekere zin is dat dan mijn “geografische locatie”, tenzij men een heel uitgebreid onderzoek gaat opzetten en het uiteindelijk naar Nederland herleid.
De wet geldt voor mensen in Texas, dus je moet in je dagvaarding stellen (en bij betwisting door het platform bewijzen) dat je daar was ten tijde van de blokkade. Dat gaat niet lukken.
A, oké. En als je nu een weekendje fysiek naar Texas gaat?
De wet zegt letterlijk “resides in this state”. Residency oftewel verblijfsstatus vereist een verblijfsduur van een jaar plus een eigen woonplek.
Oké, duidelijk. Dank voor je toelichting!
Ik lees: This chapter applies only to a user who: (1) resides in this state; (2) does business in this state; or (3) shares or receives content on a social media platform in this state. Als Vistaus een weekendje naar Texas gaat, valt hij toch onder punt 3. Het is immers een OR en geen AND.
Sorry ja, je hebt gelijk dat het een OR is. Ik denk dat ik die laatste las als “platform in this state” dus een platform gevestigd in Texas, en daarom niet relevant. Maar bij nader inzien klopt dat niet. Als je Facebook of Instagram openklikt en je wordt geweerd “want Texas” dan is dat dus al genoeg. Waarom 1 of 2 dan nog nodig zijn?
Die Amerikaanse wet is ingegeven door Repblikaanse rancune, en alleen daarom heel erg verdacht. Daarnaast denk ik dat de vrijheid van meningsuiting inderdaad ook moet gelden voor grote bedrijven, en dat als platforms een te grote machtsbasis krijgen, je dat moet aanpakken via bestaande of nieuwe anti-kartel wetgeving. Zeker voor media bedrijven zou ik zelf willen stellen dat zij nooit een dominante positie zouden moeten krijgen, en moet je dus zowel vertikaal als horizontaal die bedrijven opslitsen. Vertikaal: ben je een platform voor retailers, dan mag je niet zelf ook een retailer zijn; horizontaal: niet meer dan 25% van de mogelijke accounts, wordt je groter, dan wordt je opgesplits, en de accounts 50-50 random verdeeld. Natuurlijk krijg je dan grote problemen met het netwerk, die je alleen kunt oplossen als er goede standaarden komen voor kruisreferenties en overdracht van accounts.
Yup, het is een mooi voorbeeld van hoe verrot het hele land en de politiek daar is.
De oorsprong van deze wetgeving lag namelijk in het verwijderen van berichten van ‘conservatieve’ politici en nieuws media toen ze onzin over Chloroquine en Ivermectine schreven. Dat ging door met 6 januari en alle mogelijke Trump onzin.
De republikeinse pundits en politici framen dit als ‘conservatieven worden gecensureerd, liberalen niet’, ze weten zelf wel beter, maar hun volgens zijn dom dus werkt dit. Toegeven dat ze zelf erg doorzichtig liegen en bedriegen en de ‘liberalen’ veel minder en in ieder geval veel minder doorzichtig liegen zullen ze nooit doen. En dan krijg je in een land met een verrot de facto twee partijen stelsel dus dit soort wetten in de staten waar de leugenaars aan de macht zijn.
Hier in Nederland hebben we helaas ook veel van dat dom volk dat denkt dat hun gevoel belangrijker is dan wetenschappelijk bewijs en dat ze vervolgd worden om hun mening, maar omdat wij evenredige vertegenwoordiging hebben is er voor de meeste partijen (en de over grote meerderheid gelukkig) nog steeds geen reden om die naar de mond te praten in een poging om een meerderheid van >50% van de stemmen te kunnen verkrijgen.
Het kan nog erger: zelfs een boek als Harry Potter of The catcher in the rey wordt in sommige staten in bibliotheken verboden. Omdat de inhoud niet aansluit bij Republikeinse waarden of als porno wordt gezien. Zie ook https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/verboden-in-de-vs-boeken-heel-veel-boeken~b915afac/
Eh wat? Demonitize??? Als ik dit goed lees betekent dit dat Youtube een video van een Texaanse youtuber niet kan demonitizen en dus verplicht is advertenties te laten zien bij de video. Onbegrijpelijk. En kan iemand uit New York even naar Texas rijden om dan van daar uit even te uploaden? Je hoeft er immers niet eens te wonen. En een band die een keer per jaar optreedt in Texas, doet die ‘business’ in Texas? Dan geldt het meteen voor hen ook. Het wordt voor een internetsite compleet onwerkbaar om dit allemaal re realiseren, zeker als er meerdere staten komen met weer afwijkende regels.
Na vijf minuten prutsen heb ik het opgegeven om beide citaten mooi in een blockquote te krijgen. Preview ziet er steeds wil goed uit.
“Dat is in zoverre problematisch dat die platforms enorme macht hebben, waardoor verwijderd of geblokkeerd worden een enorme impact kan hebben. “
Die geven wij ze zelf, omdat we geloven, dat ze meer dan zijn ‘just websites’, zoals Iain Davis zegt.
Dat is helemaal juist, en nu zien we tot welke onaanvaardbare gevolgen dit heeft geleid. Daarom doet de wetgever er wat aan. “Met elkaar in gesprek gaan” blijkt niet echt te werken.