Als je paspoort niet lang genoeg meer geldig blijkt, mag je je vakantie dan annuleren? Ja, zij het dat je een andere reden nodig hebt – de knop op de website vermeldt de verkeerde tekst. Als daar niet ondubbelzinnig staat dat je moet betalen, dan heb je geen rechtsgeldige bestelling geplaatst.
In deze zaak werd een vakantie naar Turkije geboekt. Echter, om naar Turkije te kunnen reizen, moeten de paspoorten van de reizigers ten minste zes maanden geldig zijn vanaf de dag van de terugreis. Dat bleek niet het geval, zodat men op het vliegveld terug naar huis werd gestuurd.
De vakantiesite had hierover geïnformeerd, dus het lijkt vrij kansloos om dan je geld nog terug te krijgen. Maar men had een andere fout gemaakt: op de knop waarmee het bestelproces eindigt staat ‘doorgaan’. En dat is een probleem, want je bestelknop moet over betalen gaan (alweer sinds 2012).
De rechtbank legt uit hoe het boekingsproces verliep:
Onder de alle (vooraf ingevulde c.q. aan te klikken) vinkjes moet een betaalmethode worden geselecteerd, waarbij kan worden gekozen voor iDeal of Credit Card. [eiser] heeft voor iDeal gekozen. Vervolgens moet de bank worden geselecteerd. Daaronder staat een grote roze knop met daarop de tekst ‘DOORGAAN’, al dan niet gevolgd door de naam van de gekozen bank. Als op die knop wordt geklikt, wordt de website van VakantieDiscounter verlaten en doorgelinkt naar de betaalomgeving van de geselecteerde bank.Je zou denken dat als je een betaalmethode kiest en dan “doorgaan” klikt, dat je dan verwacht bij een betaalscherm uit te komen. Maar dat is niet waar de wet de lat legt. Die formuleert het (art. 6:230v lid 3 BW) als volgt:
Een knop of soortgelijke functie wordt daartoe op een goed leesbare wijze aangemerkt met een ondubbelzinnige formulering waaruit blijkt dat het plaatsen van de bestelling een betalingsverplichting jegens de handelaar inhoudt.En dat moet “in niet voor misverstand vatbare termen en op goed leesbare wijze” gebeuren ook nog, aldus de voorgaande zin. De kern is dus: de knop. Niet het proces als geheel, niet het finale scherm ná de betalingsprocedure. (Het Hof van Justitie spreekt van “op de bestelknop of soortgelijke functie aangebrachte formulering“, dus ik denk ook de tekst direct onder de knop maar dat is het wel zo’n beetje.)
Nu deze knop “doorgaan” niet aan de wet voldoet, is de overeenkomst vernietigbaar. Dat wil zeggen: de rechter haalt er een streep door, en er is nooit een overeenkomst geweest. Dit is anders dan ontbinden oftewel ongedaan maken, daarbij wás de overeenkomst er wel maar nu niet meer. Het gehele bedrag plús wettelijke rente moet dus terug.
Ik denk dat ik niet snap waarom 12 jaar na de wetswijziging en 2 jaar na een best wijd gepubliceerde uitspraak van de hoogste rechter dit soort knoppen nog steeds iets anders vermelden dan “Naar betalen”, “Afrekenen” of iets dergelijks. Maar ik zal aan vakantie toe zijn.
Arnoud
Er zijn prejudiciële vragen gesteld aan de Hoge Raad over bestelknoppen. In de conclusie gaat de AG uitgebreid in op de achtergrond (Parket bij de Hoge Raad 28 november 2023, ECLI:NL:PHR:2023:1083).
https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:PHR:2023:1083
Een belangrijke reden lijkt mij dat er niet wordt gehandhaafd op een relatief eenvoudig te handhaven overtreding van de Wet handhaving consumentenbescherming door de ACM.
De ACM heeft ook al vijf jaar de bevoegdheid om als ‘mystery shopper’ aankopen te doen, maar heeft daar bij mijn weten nog nooit gebruik van gemaakt. Terwijl bijvoorbeeld heel veel verkopers de informatieverplichtingen in art. 6:230m jo 6:230v BW niet volledig of verkeerd nakomen. Het zijn feitelijk de rechters die via ambtshalve toetsing handhaven.
Slechts heel af en toe komt de ACM in actie, maar voor mijn gevoel alleen als de misstanden heel erg groot zijn.
Maar hoe raar is het dat je pas na een (mislukte) vakantie terug kan vallen op deze reden. Dat geweigerd zijn op de vlucht is toch echt hún schuld geweest, en maakt het dus niet anders dan anderen die wél op vakantie waren geweest. Kan iedereen dan nu zijn geld terug krijgen?
Ik mis een link naar de (recente) uitspraak. Maar als dit eerste aanleg is, gok ik dat een hoger beroep er iets van zal vinden.
Ik vind het een leuk achterdeurtje om een bedrijf aan te pakken dat willens en wetens die knop niet op orde heeft. Misschien kun je het ook wel gebruiken als blijkt dat het geboden hotel of eten ter plaatste zwaar ondermaats was.
Als het hotel zwaar ondermaats was, zijn er andere oplossingen om tot resultaat te komen.
Maar op deze manier kun je een bedrijf dus ook ‘pakken’ als er helemaal niks mis was met het hotel.
Ik denk dat dit nog een staartje gaat krijgen. Misschien met ‘ongerechtvaardigde verrijking’? Immers, de klant is dus een vakantie rijker geworden, terwijl het bedrijf nu voor de (inkoop)kosten daarvan moet opdraaien. Dat de klant zelf de vakantie heeft verpest, doet daar niet aan af. Ik vraag me alleen af of je van een ongerechtvaardigde verrijking mag spreken als de overeenkomst was vernietigd.
Nee. Dit is consumentenrecht, de wet is zo ter bescherming van de consument. Je hoeft geen nadeel te hebben om je recht te mogen halen, en inroepen van ongerechtvaardigde verrijking is niet aan de orde. Er is een rechtvaardiging: een wettelijke plicht waar letterlijk bij staat “de ovk is dan niet bindend”, is niet nagekomen.
Hoi,
Ik heb de consument (“Van de W.”) bijgestaan in de betrokken procedure. Naar onze mening kan een handelaar zich gewoonlijk wel, maar in een geval als het onderhavige niet met succes beroepen op onverschuldigde betaling of ongerechtvaardigde verrijking.
Van de W. heeft onderkend dat de gevorderde vernietiging van een overeenkomst (op afstand) in beginsel met zich meebrengt dat de reeds ingetreden gevolgen ongedaan moeten worden gemaakt door (a) teruggave van de prestatie (art. 6:203 BW), (b) betaling van een waardevergoeding (art. 6:210 BW) of (c) betaling van een schadevergoeding (art. 6:78 BW en art. 6:212 BW).
Echter, zoals de kantonrechter heeft overwogen, vormt art. 6:230v lid 3 BW de implementatie van art. 8 lid 2 Richtlijn consumentenrechten, zodat een richtlijnconforme uitleg is aangewezen. Uit de genoemde richtlijnbepaling vloeit voort dat de sanctie na een ontoereikende tekst op de bestelknop behoort te zijn dat alleen de consument niet aan de betrokken overeenkomst op afstand is gebonden. Daarom is slechts gedeeltelijke vernietiging van de pakketreisovereenkomst gevorderd, in zie zin dat alleen Van de W. daaraan niet is gebonden. De kantonrechter is daarin meegegaan.
Met andere woorden: als de vernietiging van een overeenkomst op afstand is gegrond op art. 6:230v lid 3 BW, kan een vordering van de handelaar uit onverschuldigde betaling of ongerechtvaardigde verrijking, gelet op het bepaalde in art. 8 lid 2 Richtlijn consumentenrechten, in het geheel niet aan de orde zijn. Ik denk dat de A-G bij de Hoge Raad daaraan heeft voorbijgezien in zijn min of meer recente conclusie (HR (A-G) 28 november 2023, ECLI:NL:PHR:2023:1082).
Groeten, Max Hazekamp
Link naar uitspraak toegevoegd. Het punt is denk ik dat deze fout in álle gevallen maakt dat je je geld terugkrijgt, want er is niet duidelijk gemaakt dat je moest betalen. Dus eigenlijk doet het er niet toe dat deze mensen geweigerd waren. Al waren ze drie weken tot volle tevredenheid weg: ze zijn niet goed voorgelicht, en als straf moet het bedrijf daarom terugbetalen.
Ik snap wel waardoor dit nog zo vaak fout gaat (tekst op/rond knoppen). Zeker voor de kleinere partijen kan het zijn dat ze iemand zonder juridische kennis de website laten maken en niet altijd een jurist het laten controleren (zeker niet na elke wijziging) of er bijvoorbeeld software wordt gebruikt die bv het Amerikaanse recht volgt. Maar voor grotere partijen (wat voor mijn gevoel VakantieDiscounter is) had ik verwacht dat een jurist het bestelproces (en wijzigingen) wel had gecontroleerd en waar nodig verbeteringen door had gegeven.
Als dit soort uitspraken door bekende media en op (a)sociale media goed wordt gedeeld (zeker zodra er hoger beroep is geweest of geen beroep meer mogelijk is) worden mensen zich hier ook bewuster van.
Met iDeal vind ik overigens dat de interpretatie nog wel wat genuanceerder mag dan hier nu wordt gedaan. Als iemand in een bestelflow zijn bank-identifier erbij moet pakken om een specifiek bedrag over te maken, dan zit er in die flow volgens mij ondubbelzinnige communicatie jegens de koper dat er hier sprake is van betalingsverplichting en/of dat hij expliciet weet dat hij iets aan het betalen is dat hij zojuist besteld heeft.
Waar het artikel denk ik wel tegen wil beschermen is dat je op een knop “Doorgaan” klikt op een site, er een bevestigingsschermpje komt en je twee weken later een factuur thuis krijgt met daarna een incassobureau.
Of als je wel iDeal in gaat middels een knop Doorgaan, maar ervoor kiest die transactie te annuleren. En dat het bedrijf dan alsnog later een factuur stuurt die het wil gaan opeisen, terwijl je zelf dacht dat door iDeal te annuleren je er toch vanaf zag. Daar vind ik wel wat voor te zeggen dat het bedrijf dat dan niet mag als er nergens op “betaalverplichting” hebt geklikt.
Mijns inziens zou een flow met “iDeal die je zelf expliciet bevestigd en betaald hebt” toch voldoende bewijs moeten opleveren dat de consument niet misleid is over waar die exact mee bezig was.
Daar neig ik ook een heel eind naar, maar juridisch-formeel komt het iDeal scherm pas ná het sluiten van de overeenkomst. Je kunt die betalingsprocedure dus wel afbreken, maar dan mag het bedrijf langs andere weg betaling afdwingen.
“Hmm, hier staat Doorgaan, even kijken wat er nog komt. Wacht wát, moet ik betalen? Nee, dat wilde ik niet, cancel.” “Dag, u heeft een overeenkomst met openstaande betaling, graag binnen 14 dagen overmaken anders incassobureau.”
Ik zie nog wel een probleem bij deze interpretatie. Ik heb nog nooit een website met iDeal betaald waarbij je na een mislukte betaling niet op het bestel scherm terug komt, danwel naar het bestelscherm terug moet om een nieuwe betaal poging te doen.
Als daar klikken een overeenkomst aangaan betekent waarvoor betaling gevordert kan worden, dan plaats je formeel dus ook een tweede bestelling als je nog een keer op die knop drukt om weer bij iDeal te komen.
In mijn ervaring komt die tweede betaling wel degelijk bij de oorspronkelijke bestelling terecht. Er zijn ook winkels die je dan én een betalingsherinnering order 1 én een orderbevestiging order 2 sturen, die mijd ik dan vervolgens.
Nou ik denk dat dat heel simpel is: omdat die aanbieders, met name die van leuke maar dure producten als vakanties, heel graag zo min mogelijk de aandacht willen vestigen op hoeveel het je uiteindelijk kost. Al die websites zijn er op ingericht om zoveel mogelijk je in de verleiding te brengen.
Het is niet voor niets dat er zoveel heisa is over prijzen die niet kloppen omdat er allemaal toeslagen en extra kosten bij komen; de aanbieders willen graag dat je veel en zo lang mogelijk nadenkt over de vakantiebestemming, en zo min mogelijk over dat het je dan uiteindelijk geld gaat kosten. Die websites zitten vol met truukjes om mensen over te halen, sommige bekende zoals het toevoegen van termen als “Nu!” of “Slechts” of de prijs 699,- maken i.p.v 700,- en andere minder bekend, zoals het boven in de standaard zoekresultaten plaatsen van dingen die eigenlijk net iets te duur zijn, zodat als mensen iets verder naar beneden scrollen ze een “aangename” verrassing krijgen. Dit is het truukje dat je de eerste twee vakanties bijvoorbeeld 1099,- prijst met een score van 8.7, en dan daaronder eentje van 999,- met een score van 8.8. Dan denken mensen dat ze met die laatste een hele goede deal gevonden hebben en raken ze enthousiast. Restaurants doen ditzelfde met de prijzen van wijn.
Maar deze klant heeft dus een problematische vakantie gehad en is uiteindelijk niet gegaan. Hoe zou dit uitpakken als de klant wél een leuke vakantie had gehad maar na afloop alsnog deze zaak had aangespannen? Was de uitkomst dan hetzelfde geweest, en had de klant dus een gratis vakantie gehad?
Inderdaad, dan was de vakantie gratis geweest. Deze consument was hoe dan ook verkeerd voorgelicht over de betalingsverplichting en “Een overeenkomst die in strijd met dit lid tot stand komt, is vernietigbaar.” aldus de wet.
Ook als de tegenprestatie (de vlucht en vakantie) al genoten is? (en niet meer onbeschadigd kan worden geretourneerd). Die knoppen moeten duidelijk zijn hoor, maar onder de omstandigheden dat je al wel op vakantie bent geweest vind ik het niet meer redelijk dat het bedrag dan terug zou moeten.
Bij vernietiging wordt de overeenkomst geacht nooit te hebben bestaan. Je krijgt dan dus de situatie dat iemand onverplicht op vakantie mocht en onverplicht geld gegeven heeft aan de reisorganisatie (niet het hotel/vliegmaatschappij, daar is niet geboekt).
Dit is wezenlijk anders dan bij ontbinding, daar staat in de wet dat er ongedaanmakingsverplichtingen ontstaan. De vraag is dan op welke grond de reisorganisatie wel geld mag vragen. Als ik iemand op vakantie meeneem, waarom mag ik achteraf en zonder contract dan zeggen dat die moet betalen?
De enige echte route is de ongerechtvaardigde verrijking en/of onverschuldigde betaling. Als iemand per abuis geld naar mij overmaakt, dan moet ik dat terugstorten want dat was onverschuldigd. Dus om die reden moet de reisorganisatie de reissom terugstorten.
Bij de Hoge Raad ligt nu een zaak over een online gesloten opleiding tot doktersassistent waarbij ook de knop niet voldeed. De conclusie-PG gaat uitgebreid in op het dilemma van consumentenbescherming versus de implicaties van vernietiging:
De Hoge Raad had eerder bepaald dat als je een mobiele telefoon op krediet koopt en dat krediet is in strijd met de wet verstrekt, dan heb je een gratis telefoon gekregen: Oftewel: als je weliswaar de overeenkomst vernietigt maar vervolgens de winkel al het geld laat houden bij wijze van compensatie voor de onverschuldigde levering, dan heeft de winkel geen prikkel om de knop aan te passen. De bedoeling is de winkel pijn te doen als ze dingen niet goed regelen.Dat voelt dan wel weer onbillijk bij hele dure dingen (zoals een reis). De standaard oplossing is dan de gevolgen verzachten, hier en daar wat wegstrepen en de overeenkomst gedeeltelijk in stand houden omdat andere dingen wél goed gingen. Hier gaat dat niet:
De PG concludeert vervolgens dat de specifieke situatie dat alles netjes gedaan en conform wens is uitgevoerd, NIET zou moeten leiden tot terugbetaling:
Je hebt anders gezegd geen belang meer bij de vernietiging, je had nergens last van, werd nergens toe gedwongen zoals bij een incassobureau na je niet-gewenste overeenkomst bij een “Doorgaan”-knop. Daarom zou als je dán de vernietiging inroept, er ruimte moeten zijn voor een waardevergoeding.Deze rechter heeft daar nul aandacht aan besteed, mogelijk omdat de reisorganisatie er niet over is begonnen. Ik ben dus nu zeer benieuwd naar wat de HR zelf gaat zeggen.
Maar in hoeverre ligt dan de weg open voor alle klanten van deze reisaanbieder om hetzelfde te doen? Want deze knop was natuurlijk voor alle klanten hetzelfde. Dat betekent dus dat de reisaanbieder elke reis die het ooit verkocht heeft (of tenminste van de mensen die er een zaak van maken) moet terugbetalen? Dat betekent toch direct een faillissement van de reisaanbieder.
Klopt. Je zou denken dat dit een prikkel is voor reisaanbieders om toch eindelijk die knop eens in orde te maken.
Hoe is dit geen misbruik van recht?
De vakantie is niet genoten…
Na een genoten vakantie geld terug vragen op grond van een “verkeerde tekst op een bestelknop” zou ik wel tot misbruik van recht rekenen.
Omdat de wetgever dat heeft besloten, specifiek door de wet zo te schrijven dat het op deze manier werkt en dat je dit kunt doen als consument.
Ik pak het betreffende artikel er eens bij
Primair is dat het de consument op niet voor misverstand vatbare wijze duidelijk is gemaakt dat de bestelling een betalingsverplichting inhoudt.
Aan die voorwaarde is voldaan, ruim, als de consument op de betaalpagina van zijn bank komt.
Dit is nu juist niet van toepassing. Er was wel een knop. Echter, de aanvaarding is niet geschied door het klikken op die knop, maar door stappen later in het bestelproces.
De ‘indien’ uit de wet is dus niet van toepassing op deze casus.
Met andere woorden, de wet stelt: de knop moet aan bepaalde voorwaarden voldoen, indien de handelaar zich op het indrukken van die knop wil beroepen als bewijs van aanvaarding.
Anders niet, dan zijn de gewone regels van aanvaarding van een aanbod van toepassing.
De wet laat duidelijk ruimte om de overeenkomst op een andere manier te aanvaarden dan door een knop met bepaalde kenmerken. Ik zou zeggen dat dat in deze casus het geval is. Het aanbod is duidelijk aanvaard.
Dat er ergens in het bestelproces een knop was die niet tot een een aanvaarding leidde is correct, maar irrelevant voor de vraag of er uiteindelijk een aanvaarding was.
Interessante opvatting, maar lijkt me erg lastig om de aanvaarding van een overeenkomst te tijdens een interactie met een derde partij waar je niet direct deelneemt aan het proces. Weet je dan pas dat je een overeenkomst hebt als je de betaling binnenkrijgt? Lijkt me allemaal vrij vaag.
Je weet dat als ondernemer inderdaad pas heel laat. Dat is niet ideaal, maar dat is nu eenmaal de consequentie van de slechte inrichting van je eigen aankoopproces.
Dat het niet ideaal is voor de ondernemer is echter geen reden om te stellen dat er helemaal geen overeenkomst is.
Juridisch gezien betaal je ná het sluiten van de overeenkomst. Waarom moet je anders betalen? Een duidelijke betaalinterface is dus per definitie geen argument dat je aan deze eis hebt voldaan.
Het kan zijn dat mensen bij de betaalinterface komen en dan denken “oh nee dit wil ik niet, gauw annuleren”. Echter, in het systeem sta je dan al als reiziger/klant met alleen je factuur nog open. Je krijgt dan dus een incassobureau achter je aan. Daarom formuleert de wet het zo dat je vóór het sluiten heel letterlijk moet hebben gezien dat er een betalingsverplichting gáát komen als je nu verder gaat.
het kan toch best dat het precieze moment van aanvaarding niet geheel duidelijk is, maar dat wel duidelijk is op een gegeven moment dat er een aanvaarding is? Al is het maar een seconde voordat je je betaalopdracht geeft.
(Als je van Amsterdam naar Brussel wandelt is het misschien niet duidelijk wanneer je de grens bent overgegaan, maar als je in Brussel aankomt is het wel duidelijk DAT dat gebeurd is.)
Nee, dat klopt niet. Dat is alleen het geval als de verkoper (onterecht) heeft aangenomen dat er al een aanvaarding was, en alreeds een bevestigde bestelling in zijn systeem aangemaakt heeft, voordat er echt een aanvaarding was. Dat is gewoon een fout in de bedrijfsprocessen van de verkoper, waar zhij de consequenties van moet dragen.
Waar het heel kort op neerkomt (volgens mij): De knop voldeed niet als aanvaarding, maar aanvaarding op andere wijze kan ook. Vernietiging is dus alleen correct als die knop het enige element is in de handelingen van de klant waaruit aanvaarding blijkt.
(Stel: jij vraagt op de markt wat een bloemkool kost, en de verkoper zegt: 2€. Jij geeft hem zonder iets te zeggen een muntje van 2€ en ontvangt de bloemkool. Dan is er toch ook een overeenkomst?)
Waarom zou het juridisch niet tegelijk kunnen? Eerlijk oversteken? Het aanvaarden van een bod (sluiten van een overeenkomst) door middel van een betaling?
Een koop is toch een prestatie tegenover een tegenprestatie? Waarom zou het een voor moeten gaan op de ander? Of ik neem een product, en ik heb dan een schuld die ik moet aflossen, of ik betaal iets en ik heb een product tegoed. Of… Ze vinden tegelijk plaats.
Ik zou niet snappen waarom wij het een ondernemer onmogelijk willen maken om een overeenkomst te sluiten bij de betaling, hetgeen ik dus zie gebeuren in deze zaak van Vakantiediscounter. Want ik merk op, dat hoe de rechter er naar kijkt, er geen bewoordingen mogelijk zijn om het wél goed te doen. Terwijl de ondernemer noch de consument er op zitten te wachten op een betalingsverplichting afdwingen nadat er al een overeenkomst tot stand is gekomen. De ondernemer heeft liever géén overeenkomst, dan een overeenkomst waarbij hij zelf achter de centen aan moet gaan. En de consument wil tot het moment van betalen nog van gedachten willen veranderen.
Het juridisch probleem is dat je pas hóeft te betalen als er een overeenkomst is. Waarom geef ik jou anders geld? Tegelijk kan, maar bij elektronische betaling ontstaat dan het probleem dat de transactie kan mislukken (geen saldo, afgebroken, geen verbinding met bank). Dan is het moment van sluiting niet meer gelijk aan het moment van betalen. Was dan de overeenkomst alsnog niet tot stand gekomen?
De bedoeling van de wetgever was het bestrijden van ondernemers die na de “doorgaan” knop claimen dat er betaald moet worden, terwijl hordes consumenten dat niet verwachtten. Het is daarbij goed mogelijk dat je dan dus door de betaalinterface verrast wordt en die dan afbreekt. De wet steekt het alleen nét iets anders in door te zeggen dat de overeenkomst vernietigbaar is. Dat betekent grofweg dat de consument de kéus heeft de overeenkomst in stand te laten, als het uiteindelijk helemaal prima was.
Als op de knop had gestaan “Boeken met betaalplicht” of “Afronden en betalen”, dan had de consument geen poot gehad om op te staan. Dan was vooraf duidelijk geweest dat er een betalingsverplichting was ontstaan.
“maar bij elektronische betaling ontstaat dan het probleem dat de transactie kan mislukken (geen saldo, afgebroken, geen verbinding met bank). Dan is het moment van sluiting niet meer gelijk aan het moment van betalen. Was dan de overeenkomst alsnog niet tot stand gekomen?”
Ja. Natuurlijk ja. Dat is wat de ondernemer in dit geval ook wilt. Betaling mislukt, overeenkomst niet tot stand gekomen. Iets wat ik als consument ook wil. En iets wat we van oudsher gewend zijn. “Ow sorry, ik kom een gulden te kort. Ik leg de pindakaas wel terug.” … Nooit een caissière meegemaakt die toen zei, “Nee, koop is koop!” En genoeg beveiligingsmedewerkers die je boos aankeken als jij al een hap nam van je croissant, voordat je had betaald, terwijl dat juridisch misschien wel zou mogen.
Dat is bij boekingen wel anders, daar is achteraf betalen zeker geen rare manier van doen. En omdat het gaat om duizenden euro’s (met navenante commissie) zal ik écht niet “oh ach laat maar hoor” zeggen als iemand de iDeal transactie afbreekt. Jij boekt, jij betaalt.
Ja dat snap ik wel. Maar de bedoeling van de wet is niet de consumenten die wel verwachtten dat er betaald moet worden en dat ook doen een ontsnappingsmogelijk te geven, maanden of jaren later.
Daarom stelt de wet ook :
en laat dus expliciet ruimte voor de ondernemer om te stellen en bewijzen dat de aanvaarding op een andere wijze/ander moment in het bestelproces gedaan is.
Zeker is die ruimte er. Maar dat is meestal niet hoe het proces is ingericht. En met reden: men wil je snel aan een overeenkomst binden, omdat dat geld in het laatje brengt.
Natuurlijk, en het is ook logisch dat de wet minimumvereisten stelt.
Maar dat betekent niet, zoals je stelde:
of
Alleen de behoorlijk uitzonderlijle combinatie van (een incorrecte knop) AND (een afwezigheid van andere aanvaardingsbewijzen) kan tot deze uitslag leiden.
De foute knop op zich is irrelevant als de ondernemer zich niet op die knop beroept.
Vakantiediscounter heeft niet verloren vanwege een verkeerde knop, maar vanwege de afwezigheid van andere aanvaardingsbewijzen.
“Afronden en betalen” lijkt mij niet aan die wet te voldoen. Dat zou je nog steeds kunnen interpreteren als dat je op de volgende pagina de boel afrondt.
Ik zou dan verwachten op zijn minst “Afronden en naar betalen”, zodat duidelijk is dat je nu afrondt en naar de betalen pagina gaat. Maar is duidelijk dat afronden en betalingsverplichting is en dat je geen annuleringsopties meer hebt? Ik zie expliciet melden dat je een betaal plicht hebt als je op die knop drukt eigenlijk als enige optie die eenduidige aan de wet voldoet.
De klant zet zijn recht niet in om een ander te schaden. De klant zet zijn recht ook niet voor een ander doel dan dat waar de bepaling voor in de wet opgenomen. Er is ook geen onbalans tussen de belangen van partijen die zodanig is dat in redelijkheid het belang van de klant hiervoor moet wijken.
Mensen klikken gewoon makkelijker op een knop dan op een knop of
Dubieuzere websites weten dat en maken daar gebruik van. Het zijn ook altijd dezelfde branches die in de fout gaan zoals de reisbranche en de energieverkoop branche