Een genoegen om te lezen: een rechter die genoeg heeft van prutswerk van grote bedrijven die menen nog geld te krijgen van consumentklanten. Een lezer wees me op één uitspraak, en enig googelen gaf me nog meer uitspraken van deze Maastrichtse rechter Staal, die allemaal in niet mis te verstane bewoordingen bedrijven fileren die met prutsvorderingen komen.
Incasso bij vermeende wanbetalers leidt veelvuldig tot procedures bij de kantonrechter. Nu is dat op zich terecht, maar je moet als bedrijf wel onderbouwen waar die incasso op gebaseerd is. Zomaar een bedrag roepen en een stapel facturen overleggen kan natuurlijk niet. En het lijkt erop dat dat wel gebeurt, als ik deze vonnissen lees.
Wellicht is dit omdat het lopendebandwerk is voor deze bedrijven, maar juist bij lopendbandwerk mag je verwachten dat alle dossiers gewoon op orde zijn. Zó moeilijk is een checklist met bij te leveren materialen en samenvatting van gebeurtenissen toch niet?
Je mag je als professionele procespartij dan ook diep schamen als een vonnis zo opent:
Als de vordering van ED al niet had moeten stranden op een volstrekt ontoereikend exploot, kan in ieder geval na het voortgezette debat geconcludeerd worden dat ED niet naar behoren gereageerd heeft op het inhoudelijke verweer van [gedaagde] en evenmin de procesrechtelijke en inhoudelijke gebreken die aan het exploot kleefden in de repliek opgeheven heeft.
Of zo:
Hoewel de wijze van procederen van CAK-BZ alleszins een totale afwijzing van haar vordering zou rechtvaardigen wegens evidente schending van artikelen 21 en 111 Rv
De vorderingen worden integraal afgewezen, en terecht. Bij zulke procedures is het bedrijf de ervaren partij, die ook nog eens alle bewijzen heeft (zoals meterstanden of logfiles) om vast te stellen of er contractsbepalingen geschonden zijn. Deze partij behoort dan ook dat adequaat te onderbouwen en aan te geven waar de schending zit.
Nog eentje:
Door het ontbreken van essentieel te achten documenten is de inhoud van de overeenkomst tot energielevering door ED aan [gedaagde] niet komen vast te staan, terwijl ter zake ook geen bewijs aangeboden is.
In een Ziggo-zaak laat “Ziggo volledig in het midden” waar rente en incassokosten op gebaseerd zijn:
De loutere stelling dat betrokkene ’tekort geschoten (is) in de nakoming van zijn verplichtingen”, is niet toereikend om tot ontbinding over te gaan (zoals Ziggo wel lijkt te veronderstellen), maar stellig ook niet om daarop een recht op rente en op vergoeding van kosten te baseren. Het vagelijk aanduiden van “vervaldata van de facturen” en ‘sommaties” evenmin, omdat daaraan noch concrete data als moment van intreden van verzuim verbonden zijn (het woord “verzuim komt in het hele exploot zelfs niet voor), noch de verbinding gelegd is met de verzuimgrond in concreto (per factuur of voor een reeks facturen).
Ook UPC krijgt ervan langs:
De vordering van UPC rammelt aan alle kanten, nog daargelaten het gedateerde karakter [uit 2006, AE] van de zaak dat op zijn minst enige uitleg van de kant van UPC gerechtvaardigd zou hebben.
De grootste rammel zit al meteen aan het begin: er is geen contract of schriftelijke afspraak in het geding gebracht. Tijdens de zitting switchte UPC ook nog eens van uitleg. De rechter ziet zich dan ook geconfronteerd met een niet-onderbouwde stapel facturen en oordeelt dat UPC daarmee echt onvoldoende heeft aangeleverd.
Update (25 maart 2012) nog eentje om het af te leren:
Het gevorderde ontbeert door niet-naleving van de op Ziggo rustende gemotiveerde stelplicht een toereikende feitelijke grondslag. Bewijsmogelijkheden heeft Ziggo bovendien tegenover de gemotiveerde tegenspraak van [gedaagde] niet genoemd en een bewijsaanbod is niet gedaan, zelfs niet in globale gedaante. Een herkansing bij repliek komt Ziggo niet toe. Zeker nu zij zich zelf als”repeatplayer” bij voorkeur aan een comparitie van partijen wenst te onttrekken, mogen hoge eisen gesteld worden aan de inhoudelijke kwaliteit van haar processtukken. Bij een zo evidente schending van procesregels door Ziggo zou [gedaagde] een feitelijke procesronde ontnomen worden als Ziggo zonder enige consequentie het werk mag (over)doen dat zij voorafgaand aan dagvaarding had moeten verrichten en in de inhoud van het exploot tot uitdrukking had moeten brengen.
Ik word vrolijk van zo’n lijst vonnissen, maar die vrolijkheid wordt al snel weer getemperd door het besef dat die bedrijven hier echt niet anders van gaan werken. In vrijwel alle gevallen leiden de uitspraken namelijk tot slechts afwijzing van de vordering (die allang afgeboekt is) of schadevergoeding van 100 à 200 euro (dikke boehoe). Daar schrikt een groot bedrijf als UPC of Ziggo echt niet van.
Een hogere prikkel is dan ook nodig, maar afgezien van een boete van de Consumentenautoriteit zie ik die zo niet. En ik vermoed dat de CA niet op korte termijn toekomt aan incassogedrag van bedrijven.
Arnoud
Inderdaad bemoedigend om te lezen dat rechtszaken volgend uit een (onterecht) incasso traject gewoon gewonnen kunnen worden door de consument.
Als je dit stadium bereikt hebt als vermeende afnemer van Gas/Water/Licht/Internet/Telefonie dan heb je waarschijnlijk al een aardig partijtje intimiderende brieven gehad van incassso-bureau(‘s) en/of de deurwaarder(s). In de aanloop naar de rechtszaak blijft steeds de angst dat je wel eens zou kunnen verliezen.
De toegewezen schadevergoedingen vind ik dan ook een lachertje. ???2500,- lijkt me meer in de richting ter compensatie van al het leed en de zenuwen. Dat geeft dan meteen wat meer druk aan de betrokken bedrijven om hun administratie eens op orde te brengen.
Het komt in het algemeen neer op consumentenbescherming. Dit is daar een mooi aspect van. Komt er in de toekomst misschien meer ruimte tot indienen van een schadevergoeding/vergoeding gemaakte kosten en uren voor verweer? (los van emotionele schade etc)
“Een hogere prikkel is dan ook nodig” Daar ben ik het absoluut mee eens. Er is overigens een aanknopingspunt dat menig klager, rechter, jurist nog over het hoofd ziet. Het gedrag van een aantal van de genoemde bedrijven is namelijk wellicht in strijd met de MVO verklaringen die ze in de jaarverslagen hebben opgenomen.
Helaas is het niet verboden om in strijd te handelen met je MVO verklaring. Of beter gezegd, je kunt je als consument niet beroepen op die verklaring want die is niet bedoeld om plichten jegens consumenten in het leven te roepen.
Ik weet wel een leuke prikkel. Maak op je blog een rubriek KRVDM (kansloze rechtszaak van de maand), dan kunnen wij lezers ons vermaken met de bewoordingen waarmee de rechter een en ander aan de kaak stelt. En wie weet heeft het effect. Een beetje publiciteit doet soms wonderen…
Aangezien het hier gaat om partijen die aan de lopende band en op profesionele basis dergelijke procedures aanspannen zou ik wel wat zien in een boete wegens het verspillen van kostbare tijd van een toch al overwerkte rechtbank. Want voor elke procedure die de rechter haalt is er een veelvoud aan klanten die dan maar betalen uit angst voor hogere kosten als ze het onverhoopt toch verliezen. Het feit dat je door zo’n grote club voor de rechter gedaagd wordt is voor bijna iedereen knap intimiderend. Lijkt een beetje op die politieagent die niet mag vragen wat hij ook niet zou mogen eisen.
En terecht! Jammer genoeg worden vaker zulke zaken aangespannen en dat geheel onterecht. Hoeveel geld, tijd en moeite wordt hierin gestoken?
Interessant artikel in ieder geval!