Is een akkoordknop genoeg voor elektronisch akkoord?

i-agree.pngEen lezer vroeg me

Ik ben websitebouwer en maak een webshop voor een klant. Natuurlijk zit daar een bestelpagina in met de bekende knop “Akkoord”. Maar nu zie ik op internet soms een invulveld waar je zelf “Akkoord” moet intypen. Is dat eigenlijk niet beter? Zelf ‘akkoord’ intypen is minder foutgevoelig; op een button kun je per ongeluk klikken.

Juridisch gezien is er geen vereiste aan de vorm waarin het akkoord is gegeven. Een knikje met je hoofd is ook rechtsgeldig, om eens wat te noemen. Iets discutabeler is “Voortgezet gebruik van deze site impliceert akkoord met de voorwaarden”, maar in theorie zou ook dat genoeg kunnen zijn.

De enige vraag is of jij kunt bewijzen dát het akkoord is gegeven. Staat het knikje op film, dan is dat bewijs. Bevestigt iemand per mail, dan is die mail ook bewijs. Bewijs mag worden aangevochten, dus denk goed na wat voor manier je hanteert.

Een risico bij een akkoordknop is dat mensen per ongeluk op de knop drukken. Per ongeluk “akkoord” intypen is iets moeilijker. Maar die knop wordt zó veel gebruikt dat ik me niet kan voorstellen dat dit een reëel probleem zou worden. En goed verdedigbaar is dat het per ongeluk indrukken jouw schuld is: de winkelier kan niet zien of jij per ongeluk of met opzet klikt, en mag er dan (art. 3:35 BW) van uitgaan dat de klik bedoeld was als bestelklik.

Daar komt bij dat je bij internetbestellingen altijd een bevestiging moet sturen (art. 6:227c BW). Tot die tijd mag de besteller annuleren. Dus als iemand per abuis op de knop drukt en meteen mailt dat het een fout was, dan zit hij goed. En oh ja, de sitemoet vooraf een gelegenheid bieden (zoals een contactformulier) waarmee mensen “niet gewilde handelingen” kunnen herstellen.

Arnoud

9 reacties

  1. Ik plaats altijd: [x] Ik ben tevreden met de bestelling zoals deze is, ik Ga akkoord met de Algemene Voorwaarden en ben bekend met de inhoud daarvan.

    [x] = Vinkje, staat niet standaard aan uiteraard 🙂

    Overigens is geen slecht idee, het gebruik van een vinkje voor acties die ‘zo goed als’ niet herroepbaar zijn te gebruiken. Zoals het verwijderen van een database of iets.

  2. Dit soort dingen blijft lastig. Het kan je overkomen dat je als partij die betaling vordert, moet gaan bewijzen dat het echt die wederpartij was die op dat moment achter die computer zat en oook nog eens op akkoord heeft geklikt. zulke eisen zijn niet de norm, maar het komt voor en het is een viervoudig onmogelijke opgave.

    Het verzenden van een bevestiging is leuk, maar (1) toon maar eens aan dat de ander die heeft ontvangen en (2) de bevestiging van een overeenkomst die niet (bewezen) bestaat, heeft geen waarde.

    Dat alles kunnen we echter niet 1-2-3 opossen. Ik denk dat er in dit soort invulformulieren beter meer aandacht besteed kan worden aan 6:227a-1-d (vaststelling identiteit partijen). Eigenlijk is er (voor partijen die elkaar nog niet eerder hebben ontmoet) geen manier om daaraan goed te voldoen zonder hulp van zoiets als DiGiNotar of een DigID (en we weten hoe goed dat loopt). Het zou goed zijn als dat probleem op een voor iedereen gemakkelijk toegankelijke manier zou worden opgelost.

  3. Net zoals Sebastiaan al aangeeft zie je meestal een combinatie van een verplicht maar standaard uit vinkje “Akkoord met de voorwaarden” en een bestel/verzend knop. Dat zorgt voor een dubbele check, waardoor per ongeluk bestellen al een stuk lastiger wordt. Het woord “akkoord” in moeten typen is extra safe maar lijkt me onnodig omslachtig.

  4. @3, vergelijkbare problemen heb je ook in gewone winkels waar op bestelling geleverd wordt; daar wordt (bij duurdere zaken) veelal een aanbetaling gevraagd. De aanbetaling werpt ook een drempel op tegen op andermans naam bestellen. Je zou ook in een webwinkel kunnen vragen om een aanbetaling, al is het maar een symbolisch bedrag. Je krijgt via iDeal of een kredietkaartmaatschappij een bevestiging van de identiteit van de betaler, die je kunt koppelen aan de bestelling.

  5. Maar dat is natuurlijk een extra drempel voor de klant. Als ondernemer wil je dat je klanten zo min mogelijk moeite hoeven te doen en zo min mogelijk tijd kwijt zijn met bestellen. Door 1-cent-betalingen ter identificatie te gaan eisen kun je weleens die incidentele klanten kwijtraken en op die manier geld door het toilet spoelen.

  6. @Rodney, dat is een afweging die de ondernemer moet maken. Weegt de extra winst uit “impulsaankopen” op tegen de tijd en kosten van het juridische gehakketak met klanten die ontkennen een bestelling geplaatst te hebben. Die afweging kan per productgroep verschillen en je kunt vaste klanten vrijstellen van het doen van een aanbetaling.

    Ik dacht toch eerder aan een aanbetaling in de orde van 10% van de verkoopprijs, in plaats van een symbolische cent (of euro.)

  7. Prettig om te zien dat de bouwer advies vraagt; jammer om te zien dat er een wildgroei kan plaatsvinden in zelfbedachte manieren waarop websites zichzelf proberen in te dekken. 1. Er is een defacto standaard, namelijk 90% van de websites die gewoon met een knop werken. Een Nederlandse rechter zal minimaal van een klant verwachten dat die niet heel erg verrast kon zijn door een accoord knop. 2. Via de wet ‘koop op afstand’ kan een klant prima van de koop afkomen. 3. Er is geen eis aan de vorm van het accoord, dus je kunt afwijken van de norm, maar je bent een oplossing aan het bedenken voor een probleem dat niet bestaat.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.