Grapperhaus wil delen privégegevens om te intimideren strafbaar maken

Demissionair minister Grapperhaus van Justitie heeft een wetsvoorstel ingediend om het delen van privégegevens van een persoon met als doel om diegene te intimideren, strafbaar te stellen. Dat las ik bij de NOS. Het zogeheten doxing is nu nog moeilijk aan te pakken, maar als het aan Grapperhaus ligt gaat dat veranderen. Het wetsvoorstel bevat een strafbaarstelling van het gebruik van persoonsgegevens voor intimiderende doeleinden.

Doxing is de wat merkwaardige internetterm voor “iemands identiteit achterhalen”. Veel mensen op internet zijn anoniem, en het kan dan een sport zijn te achterhalen wie dit werkelijk is. En soms heeft dat vervelende gevolgen voor die persoon, variërend van rare brieven bij de buren of stapels pizza’s tot de buurt moeten ontvluchten. Maar omdat bij het publiceren van die gegevens vaak niet direct wordt opgeroepen om de betrokkene iets aan te doen, blijkt het in de praktijk moeilijk om doxing strafrechtelijk aan te pakken.

Het nieuwe wetsvoorstel introduceert een lagere strafrechtelijke lat:

Hij die zich identificerende persoonsgegevens van een ander of een derde verschaft, deze gegevens verspreidt of anderszins ter beschikking stelt met het oogmerk om die ander vrees aan te jagen dan wel aan te laten jagen, ernstige overlast aan te doen dan wel aan te laten doen of hem in de uitoefening van zijn ambt of beroep ernstig te hinderen dan wel te laten hinderen, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.
Er is een uitzondering opgenomen voor het geval je te goeder trouw mocht denken dat de publicatie in het algemeen belang was. (Dat is de standaardtruc om klachten over censuur te pareren.)

Het achterliggende probleem is dat er vaak wel sprake is van intimidatie of angst aanjagen (gericht op mensen weg te jagen of ergens mee te laten stoppen) maar dat dat niet op het niveau van strafbare bedreiging met geweld komt. Of in ieder geval, het is een stuk moeilijker: als iemand een foto van je dochter publiceert en zegt “wie weet waar ze naar school gaat, en is daar een drukke weg vlakbij” dan is dat geen evidente bedreiging maar wie dit ziet over zichzelf, zal daar toch van schrikken. Dat is dus een vorm van intimidatie die niet strafbaar is.

Het gaat niet zo ver dat iedere vorm van publiceren van persoonsgegevens als doxing aangemerkt kan worden. Het doel van de publicatie moet wel die intimidatie, vrees aanjagen zijn. En daar zit hem natuurlijk de kneep: bij een politicus langsgaan met zes man met hooivorken en een fles wijn voelt intimiderend, maar je kunt natuurlijk zeggen “haha ja nee we komen net van het werk en wilden even een fles wijn geven, gewoon gezellig”. Nou heb ik de stelregel dat wie een juridisch argument begint met “haha ja nee”, automatisch verloren heeft, maar gelukkig werkt het Nederlands recht niet zo.

Juridisch is wel nog van belang dat het niet uitmaakt of je werkelijk bang wérd van de intimidatie, van de doxing. Als de dader de bedoeling had je bang te maken, dan is dat genoeg. Hiermee wil men voorkomen dat vervolging niet zou kunnen bij mensen die in het openbaar zeggen er boven te staan, bijvoorbeeld. Om diezelfde reden is er geen aangifte van het slachtoffer vereist: het OM kan optreden op basis van enkel de publicaties, en als ze dan het oogmerk rond krijgen dan zou dat genoeg moeten zijn.

Het wetsvoorstel ligt ter internetconsultatie en moet daarna nog door Tweede en Eerste Kamer. Dus het zal nog even duren voor het echt van kracht is.

Arnoud

 

31 reacties

  1. Ik vraag me bij dit soort dingen af: wat is de zin?

    Iemand die bereid is om iemand te bedreigen, gaat die zich veel aantrekken van een wet die zegt dat je privegegevens niey mag hebben met het doel om te bedreigen?

    [Dit doet me een beetje denken aan de vraag op de US visa waiver: ‘Bent u van plan om deel te nemen of heeft u ooit deelgenomen aan terroristische handelingen, spionage, sabotage of genocide?’ Als je dat van plan bent/gedaan hebt, dan is het toch geen daadwerkelijke afschrikking dat je daarover moet liegen op een formulier, of ben ik nou gek?]

    1. Tot op zekere hoogte heb je gelijk: Een gek die iets wil laat zich door de dreiging van straf daar niet vanaf houden. Het probleem nu is echter, dat het slachtoffer (ook als zhij zegt niet onder de indruk te zijn) nu geen enkele mogelijkheid heeft hier echt iets tegen te ondernemen. Dat dit gaat veranderen is, vooral gezien vanuit de slachtofferpositie, goed. In het verleden had ik regelmatig te doen met slachtoffers van (in)direkte bedreigingen. Het ergste voor hen was meestal niet de bedreiging op zich, maar het onveilige gevoel nooit te weten wat er gaat gebeuren. Staat de malloot om de hoek en wacht op je? Of staat de malloot bij de school van je kind? Of bij het werk van je vrouw? Zelfs als zhij er niet staat, veilig voel je je niet. Voor de slachtoffers was het dan heel frustrerend dat politie/justitie niet echt iets kon doen zolang er niet daadwerkelijk iets gebeurde. Met dit wetsvoorstel wordt er een poging gedaan hier voor de slachtoffers verbetering in te bringen. Dat vind ik dus goed.

      1. Natuurlijk is het erg als je daar slachtoffer van wordt, maar gaat dit helpen?

        Het wetsvoorstel zegt ‘hij die zich …persoonsgegevens van een ander of een derde verschaft, deze gegevens verspreidt of anderszins ter beschikking stelt’.

        Hoe ga je daarmee de slachtoffers helpen? Als iemand je bedreigt met ‘ ik weet waar je dochter naar school gaat….’, zelfs al weet hij het inderdaad, heeft hij dan die nieuwe wet overtreden? Ik zie dat niet hoor.

        Er zijn zoveel soorten van ‘subtiele’ bedreiging die (volgens mij toch) niet echt door deze wet aangepakt kunnen worden. Hoogstens pak je er mensen mee die breed gaan rondvragen op internet ‘waar woont minister xyz?’ of die het adres spontaan aanbieden zodat anderen ‘eens een praatje kunnen gaan maken.’

        Maar de ontevreden ex-partner of de boze voetbalsupporter heeft niets te vrezen van deze wet.

        1. Ja, als de dader met enig feit laat weten wáár de dochter naar school gaat, dan is dat zeker strafbaar onder deze nieuwe wet. Enkel “ik weet waar” is niet genoeg, maar “oh bij de Jan van Galenstraat is zo’n druk kruispunt, past ze wel op bij het oversteken” is bij een online bericht aan te pakken.

          De kern is niet dat we subtiele bedreigingen aanpakken (“Hallo meneer de vegetariër, graag komen wij een vleesschotel aanbieden vanavond, gewoon gezellig”) maar dat het publiceren van persoonsgegevens in intimiderende context strafbaar wordt. Een vage zin “iemand zou jou eens op je bek moeten slaan” wordt een stuk intimiderender als je huisadres erbij staat.

          1. Het lijkt me dat deze wet vooral tegen de schreeuwers op internet bedoeld is, en de mensen die ervan uitgaan dat als ze maar hard genoeg roepen er wel een paar mensen opstaan om de dreigen echt te maken.

            De mensen die echt willen bedreigen (mensen die boos zijn op journalisten, boeren die bij een minister thuis voor de deur staan, militante antivaxxers, etc) die pak je er niet mee. Daar weet/vermoed je als potentieel slachtoffer wel van dat die de gegevens die ze nodig hebben toch wel hebben.

            Die doen dus over het algemeen niet persoonsgegevens verspreiden of anderszins ter beschikking stellen.

            Die doen hoogstens het ‘zich verschaffen’ deel van het wetsvoorstel, en dat is toch wel gemakkelijk, als we eerlijk zijn, relatief passief en onder de radar te doen.

            Ik begrijp misschien niet goed hoe het in dat bedreigerswereldje toegaat, maar, echt, ik zie het nut niet.

            Neem nu die Belgische militair die de Belgische viroloog Marc van Ranst (waarschijnlijk) iets wilde aandoen, een paar weken geleden. Hoe had je die nu in een vroeg stadium op basis van dit wetsvoorstel willen pakken? Het enige wat hij waarschijnlijk gedaan heeft is wat rondgooglen om zijn adres te vinden. Mag niet, natuurlijk (‘zich verschaffen’), maar kom er maar eens achter.

            1. Voor een belangrijk deel wel. En ik vind dat goed. Natuurlijk zijn er altijd mensen die écht gevaarlijk zijn, niet vroeg op te sporen zijn en met kille deskundigheid toe zullen slaan. Maar net zoals we moord óók strafbaar stellen ondanks dat er gevoelloze huurmoordenaars zijn die weten hoe ze weg moeten komen, vind ik het een goed idee om een daadwerkelijke misstand bij de online wanuitingen aan te pakken ondanks dat er figuren zijn die straf weten te ontlopen.

        2. De slachtoffers voelen zich, net als de politie overigens, vaak zo machteloos bij doxing. Niet strafbaar, dus de politie kan weinig of niets doen. Slachtoffer voelt zich alleen gelaten en de politie krijgt de schuld. Niet zelden hoor je dan “moet er eerst echt iets gebeuren?” en het eerlijke antwoord zou dan moeten zijn “ik ben bang van wel.”, wat echter niemand uitspreekt. Met deze wetgeving krijgt de politie (justitie) de kans om iets vroeger te reageren en hebben de slachtoffers niet langer het gevoel, alleen te worden gelaten.

          1. Hoe vervelend het soms ook is: We hebben onschuldpresumptie. Dat betekent dat allerlei daden waarvan iedereen met gezond verstand kan aanmenen dat er iets niet pluis is, dat ze niet netjes zijn, toch niet strafbaar zijn. Iemand die jou op straat voor 30 Euro een fiets aanbiedt is ook niet strafbaar, hoewel je wel weet dat er iets niet klopt.

            Het is nu eenmaal voor veel dingen zo dat je concreet iets gedaan moet hebben, alvorens je strafbaar bent. Dit is suboptimaal voor (potentiele) slachtoffers en voor het voorkomen van criminaliteit, maar nodig om te voorkomen dat onschuldigen scheef worden aangekeken of elke keer moeten uitleggen wat ze aan het doen zijn (of zelfs gestraft worden omdat ze nu eenmaal slechte uitleggers zijn of de schijn tegen hebben (donkere huidskleur)).

            En natuurlijk kun je het ‘faciliteren’ van bedreiging op zich ook strafbaar stellen, zoals dit wetsvoorstel doet, maar het komt toch wel op een hellend vlak, wat mij betreft, en begint het vermoeden van onschuld te bijten.

              1. Er zijn genoeg dingen die subjectief vervelend zijn voor andere mensen, en er zijn zelfs dingen die objectief vervelend zijn voor andere mensen, en die gewoon mogen. Dat hoort nu eenmaal bij een ‘ vrije samenleving’.

                ‘ Zo’n uitlating ‘ is nogal een brede term, dus ik kan niet echt antwoorden op ‘is zo’n uitlating doen niet een concreet iets ?’ Als we als voorbeeld nemen wat je zelf schrijft: ‘als iemand een foto van je dochter publiceert en zegt “wie weet waar ze naar school gaat, en is daar een drukke weg vlakbij”’

                Ik zou dat zelf heel vervelend vinden, en daar waarschijnlijk wel van wakker liggen. Dus dat vrees aanjagen is dan wel gelukt.

                Maar er spelen drie dingen 1) Moet je over het algemeen wel wetgeven maken op basis van ‘gevoelens’ die een uiting opwekt bij een ander? Jij bent namelijk als persoon die de uiting doet niet verantwoordelijk voor de gevoelens die dat opwekt bij een ander (extremen daargelaten). Ik ben daar terughoudend in, en vind over het algemeen het feit dat iemand zich ergens onprettig bij voelt onvoldoende om wetgeving te maken of andere actie te ondernemen. Dat is micro-managen en met de waan van de dag meedraaien, daar zou het strafrecht boven moeten staan. De individuele en collectieve vrijheid heeft ook zijn rechten. Als iemand zich stoort aan een bourkini in het zwembad, dan heeft hij gewoon pech, en als hij zich stoort aan blote borsten op een schilderij van vrouwe justitia, dan heeft hij ook gewoon pech. En als een vegetarier zich stoort aan het feit dat ik op een terras een grote biefstuk eet, idem dito.

                2) Zou een dergelijke uitlating “wie weet waar ze naar school gaat, en is daar een drukke weg vlakbij”’ wel verboden moeten zijn? Het is natuurlijk niet netjes om dat te doen, en het creert angst, en is ook een risico (klein, maar toch) dat een actie wordt uitgevoerd. Maar risico’s zijn er sowieso, dat is inherent aan de samenleving. Het feit dat de dochter op de fiets naar school gaat en dus een ernstig verkeersongeval kan krijgen is een concreet risico, waar je wellicht banger voor moet zijn. Of het feit dat de dochter mogelijk gewelddadige vrienden opdoet op school. Of het feit dat onder groepsdwang de dochter gevaarlijke dingen doet? Kortom: is het concrete risico, het concrete ongemak, wel zodanig groot dat we daar het strafrecht voor moeten gebruiken?

                3) En dan nog… is een dergelijke wet wel het optimale middel. Zou je niet beter af zijn als je ‘ bedreiging’ wat breder definieert, zodat ook ‘ wie weet waar ze naar school gaat, en is daar een drukke weg vlakbij”’, als bedreiging op zich wordt gezien en op zichzelf strafbaar wordt?

                1. Ik bedoelde met “concreet iets” dat een uiting ook concreet is, iets waar je over kunt oordelen. Het is niet “elke handeling die het slachtoffer een onprettig gevoel geeft” of iets dergelijks abstracts.

                  Het gaat er niet om of mensen zich ergens aan storen of zich onprettig over voelen. Dat is te licht als bezwaar om een punt van te maken in het strafrecht. Maar vrees aanjagen, dat gaat wel een stapje verder. Als mensen stoppen met deelname aan het publieke debat vanwege zulke vrees, dan gaat er iets mis. We hebben al diverse delicten waarin vrees een bestanddeel is: denk aan chantage, waarbij ik profiteer van jouw vrees dat een geheim uitkomt. Is dat ook een geval “dat jij je onprettig voelt bij de openbaring van dat geheim” of toch een ingrijpender kwestie? Verder ook stalking bijvoorbeeld, systematisch mensen opjagen, lastigvallen en ze zo een angstgevoel geven.

                  Ik vind “risico’s zijn er sowieso” écht geen argument. Ja, je kunt een omvallende boom op je hoofd krijgen maar dat is toch absoluut geen argument dat ik jou op je hoofd mag slaan? Er is een wezenlijk verschil tussen dingen die gewoon gebeuren en dingen die mensen je bewust aandoen. En zelfs als we het risico nemen dat mijn dochter met drugsdealende vriendinnen omgaat en dan in een ripoff deal belandt, dan nog rechtvaardigt dat niet dat iemand die mij een staatsgevaarlijk jurist vindt (ik citeer), dan op Facebook gaat zeggen waar mijn dochter naar school gaat en of iedereen uit wil kijken.

                  Ik heb liever specifieke delicten dan generieke, anders kom je in de knel met de duidelijkheid (lex certa). “Al hetgeen een ander lichamelijk letsel oplevert, is strafbaar met maximaal 20 jaar cel afhankelijk van de ernst” is geen wetboek van strafrecht. Dan liever 400 delicten met per geval een duidelijke toets (is voor stalking 2x lastigvallen genoeg, is een valse naam al oplichting, is dronken rijden moord etc).

    2. Misdaadjournalist Chris Klomp schreef recent over het stopgesprek:

      Een stopgesprek wil in het kort zeggen dat de politie de verdachte bedreiger aanspreekt op zijn of haar gedrag. Dat kan aan de deur (grote impact), maar dat kan ook door de bedreiger op het politiebureau uit te nodigen voor een goed, of zoals u wil: een stevig gesprek (eveneens grote impact). De keus is doorgaans vrij simpel: kappen of er volgt aangifte en vervolging.
      Dat vereist natuurlijk dat er een strafbaar feit aangewezen kan worden. Dit wetsvoorstel heeft daar dus zeker toegevoegde waarde bij, want een stopgesprek werkt vaak echt. Een hoop doxers (zeker op internet) heeft geen idee van impact of strafbaarheid, en laat zich dus zeker wel afschrikken.

      Dat formulier van de douane is simpelweg om je zonder nadere formaliteiten uit te kunnen zetten als blijk dat je loog. Liegen tegen de overheid is immers apart strafbaar, en makkelijker te bewijzen dan een rechtszaak over terrorisme in de VS. Heeft hier verder niets mee te maken.

      1. Maar geldt die onwetendheid ook niet voor veel andere zaken? Zo zie ik veel mensen gewoon plaatjes ‘jatten’ van het Internet om deze op sociale media te herplaatsen maar ook ebooks en software delen met andere personen of zelfs aan hele groepen weggeven. Ook zie ik vaak vragen voorbij komen over hoe je sites kunt hacken of b.v. de telefoon van je vriendin kunt hacken zodat je mee kunt lezen met haar berichten…

        Een stopgesprek is dan misschien wel handig, maar zou die dan niet vaker uitgevoerd moeten worden? En als deze vaker wordt uitgevoerd, verliest deze dan niet het gewenste effect?

  2. Stel: een webshop heeft een reeks boze klanten, maar de website vermeldt geen gegevens van de uitbater. Een of meerdere boze klanten posten op reviewsites of fora klachten over de webshop en dat zij weten wie erachter zit, met de NAW-gegevens (eenmanszaak op privéadres?) van de uitbater. Dit natuurlijk om te zorgen dat potentiële klanten die posts vinden en dan niet bij de webshop kopen en dat iedereen eenvoudig naar de rechter kan om geld terug te eisen. Lijkt mij te kwalificeren als met het doel om vrees aan te (laten) jagen en beroepsuitoefening ernstig te (laten) hinderen, of mis ik hier iets?

    1. Er is een uitzondering in het wetsvoorstel:

      Niet strafbaar is degene die te goeder trouw heeft kunnen aannemen dat het algemeen belang het zich verschaffen, verspreiden of anderszins ter beschikking stellen van de gegevens, bedoeld in het eerste lid, vereiste.
      Het publiceren van die gegevens lijkt me in beginsel in het algemeen belang, mede omdat de wet (art. 3:15d BW en 6:230m BW) al eist dat een online shop de vestigingsgegevens publiceert op de eigen site. Verder, als het doel is om een rechtszaak aan te spannen dan is dat niet “vrees aanjagen” in de zin van de wet. Dat is niet wederrechtelijk (iedereen mág rechtszaken aanspannen) en er valt niets te vrezen van het rechtssysteem. Vrees gaat echt over je fysieke veiligheid of inbreuk op je eigendommen en dergelijke.

      Als het adres er staat met “laten we met z’n allen kansloze rechtszaken aanspannen zodat ie failliet gaat” dan heel misschien, maar nog steeds vind ik dat niet echt een vorm van doxing.

      1. Toch kan ook die laatste strategie heel nadelig zijn voor het slachtoffer. De scientology kerk maakte er een gewoonte van om dat te doen met criticasters, en het rechtsysteem is onvoldoende ingesteld om dat soort misbruik de kop in te drukken, zeker als je dat “crowdsourced” met een hele groep gelijkgestemden. Er bestaat zoiets als een procedeerverbod (https://www.hupkesadvocaten.nl/juridische-stalking-kan-de-rechter-een-procedeerverbod-opleggen/), maar dat is een vrij uitzonderlijk middel.

  3. Wordt het hierdoor ook makkelijker om social media platforms aan te pakken waar doxing veel plaatsvind. Nu het evident juridisch onrechtmatig is kun je social media platform vragen (dwingen) de content weg te halen en mogelijk de accounts te sluiten of om de aanmeldingsgegevens (ip adressen) van een account te verstrekken.

    1. Als het platform een vestiging in de EU heeft is het mogelijk in Nederland een rechtszaak aan te spannen. En dan heb je een “evident onrechtmatig” argument in de hoofdzaak. Het bericht laten verwijderen (en verwijderd houden) zal vrijwel zeker toegekend worden; account sluiten niet (dat is een zaak tussen platform en gebruiker). Of je persoonsgegevens van de plaatser van het bericht krijgt hangt van de belangenafweging af die de rechter moet maken.

  4. Ik denk dat het in eerste instantie een belangenafweging is van het platform en pas als die weigert een belangenafweging van de rechter. Het zou in mijn ogen zeker passend zijn als een account evident onrechtmatig heeft gehandeld jegens een individu om op verzoek diens gegevens aan het slachtoffer of diens advocaat te verstrekken. Daar hoeft echt geen rechter aan te pas te komen. Juist door deze wet worden veel twijfelachtige situaties ineens evident onrechtmatig en kan een platform die ook zonder rechter wel beoordelen.

    1. Er zit een aparte toets in of ondanks de evidente onrechtmatigheid afgifte van NAW gegevens desondanks proportioneel is. Een ‘meeloper’ die eenmalig meedoet met zo’n doxingactie is misschien te licht om aan te klagen, dus dan zou weghalen en doorlopen genoeg moeten zijn.

  5. Maar wat als de persoonsgegevens van een fictief persoon zijn? Zou de persoon ook echt moeten bestaan om het doxen strafbaar te maken maar geldt ook dat dit strafbaar is als de betreffende persoon fictief blijkt te zijn, maar de doxer daar niet van op de hoogte was?

    Ik gebruik namelijk voor testdoeleinden nog wel eens fictieve namen met een bijbehorend adres en andere gegevens om deze persoon wat echter te doen lijken. Dat is handig in software die ik ontwikkel die dergelijke informatie moet verwerken. (Wat veelal ook betekent dat ze test-accounts krijgen bij Facebook, LinkedIn, Twitter en zelfs een email adres dat werkt.) Alleen, het is verrassend hoe snel Google dergelijke gegevens blijkt op te pikken. En als iemand anders dan opeens diezelfde persoonsgegevens gaat misbruiken om deze fictieve figuren te intimideren…

    Nee, in 15 jaar tijd is dat nooit echt gebeurd, maar toch… Zou het strafbaar zijn als je alleen al de intentie had om iemand te intimideren?

  6. Hij die zich identificerende persoonsgegevens van een ander of een derde verschaft, deze gegevens verspreidt of anderszins ter beschikking stelt
    Begrijp ik het goed dat het niet strafbaar is, als je al gegevens van iemand hebt en deze verspreidt (met het oogmerk etc)? Je hebt ze immers niet eerst hoeven te verschaffen. Waarom staat er niet gewoon ‘Eenieder die identificerende persoonsgegevens van een ander verspreidt of …’

    En wat zou het verschil zijn tussen een ander en een derde? Waarom kiest men er voor beide te noemen?

      1. Misschien kan ik het uitleggen:

        Hij [ de boze boer] die zich identificerende persoonsgegevens van een ander [de minister van Landbouw] of een derde [de dochter van de minister] verschaft, deze gegevens verspreidt of anderszins ter beschikking stelt…..

        En let op: er staat niet het werkwoord verschaffen (dus: ter beschikking stellen) maar ‘zich verschaffen’ (dus: vinden/kopen/krijgen/uitzoeken)

  7. Ik denk dat dit voorstel gekomen is door Vizier Op Links (een rechtse actie-groep). Maar oorspronkelijk is deze methode overgenomen door linkse actie-groeperingen. Bijvoorbeeld het telefoonnumer posten van iemand die verdacht wordt van racisme. Of zijn of haar baas bellen. Posten waar de kinderen naar school gaan.

    Ik hoop dus wel dat dit voorstel gelijkmatig wordt toegepast. Men denkt vaak dat “racisten” deze sociale justitie verdienen, maar het is een glijdende schaal, en goed om hard aan te pakken. Vaak is je baan verliezen een grotere straf dan een boete uit derde categorie, en deze straf wordt toegepast door mensen die het begrip “racisme” heel ruim trekken.

    Maar ik denk dus dat het vooral ingezet gaan worden om (sticker) acties van Vizier op Links aan te pakken. Dan komt het voor politici te dichtbij. Liever zie ik zelf vrijheid van uitdrukking zegevieren. De (adres)gegevens zijn immers reeds openbaar, iemand verzameld ze slechts.

    1. De aanleiding wordt niet letterlijk genoemd, maar in de memorie van toelichting wordt een paar keer genoemd dat undercoveragenten op die manier hun identiteit onthuld krijgen. Dat klopt met berichten uit februari dat Grapperhaus iets wil doen aan het ‘doxen’ (het delen van informatie over mensen op sociale media) van agenten. “Dat is echt het lafste en laagste dat er is.”

      Verder vind ik het lastig aan te wijzen wat het verschil is tussen honderd mensen die je werkgever bellen en zeggen “deze werknemer van u plaatst racistische berichten en zet uw bedrijfsnaam op zijn profiel, wilt u hem ontslaan” versus honderd mensen die je huisadres posten en zeggen “ik wou dat er vanavond iemand langskwam die je vrouw het ziekenhuis in sloeg”. Maar gevoelsmatig is het niet hetzelfde. Zie jij dat ook zo?

      1. Het eerste waar ik aan dacht bij dit wetvoorstel was de vele gevallen op Twitter waar een boosmaakfilmpje wordt gepost, en dan een paar die roepen “Z’n vrouw geeft les op deze en deze school”, “hier het telefoonnummer van de baas”, “hier de Yelp van het familiebedrijf”, “vertel meteen zijn leveranciers wat je van hem vindt, hier een lijstje”. Het is dan niet eens duidelijk of de man (of vrouw, vaak met naam Karen) echt racistisch is geweest. Racisme is immers ook een formeel strafbaar, maar zo’n filmpje haalt die standaard vaak niet. Dus dan maar met z’n honderden bellen, met als gevolg:

        ernstige overlast aan te doen dan wel aan te laten doen of hem in de uitoefening van zijn ambt of beroep ernstig te hinderen dan wel te laten hinderen

        De “akties” aan de andere kant van het politieke spectrum zijn vaak veel grover en angstaanjagender. Ik snap bijvoorbeeld echt dat je je bedreigt voelt als men gaat stickeren in je buurt. Dreigen met geweld is gangbaarder. Dus ook een goed wetsvoorstel voor dit soort fratsen, als de lat voor bedreiging (artikel 285 ) te hoog ligt. Maar als je zo (in)direct dreigt met geweld, pak ze dan maar voor beiden doxxen en bedreiging. Eens dat dit een tandje hoger is (en de motivatie onverdedigbaar).

        Mijn punt was denk ik dat linkse doxxing akties veel vaker voorkomen, en dat de publieke opinie voor die akties positief is (wordt niet als misdaad gezien). Ik hoop dat Twitter, in het geval het een Nederlands persoon betreft, dus strenger optreed tegen dit soort akties, nu het letterlijk verboden gaat worden. Het is mijn inziens erg lelijk, dichtbij bendevorming, om met z’n honderden op te treden tegen iemand die niet veroordeeld is. Het was lelijk in de 4chan tijd, en het werd er niet mooier op toen linkse en anti-racistische groeperingen deze methode overnamen.

        1. En als we echt lang teruggaan, dan is het in Nederland gestart met kafka.nl, nog steeds actief. Als men dan ging legitiem ging demonstreren met een (extreem)-rechtse vereniging, stonden ze in de bosjes met een telelens en hadden ze infiltranten en agent provocateurs. Linkse krakers renden dan op zo’n groep af, kregen een pak slaag natuurlijk, en dan sta je met naam en toenaam op internet en in krakersblaadjes. Jaagt ook vrees aan, misschien besmeuren ze nog de voorruiten van je ouders, of iets anders naars, zoals nagemaakte blafbrieven, of de fotos, waarin je een langsrennende kraker schopt, naar de baas (links over het algemeen slimmer dan pizzas bestellen). Of je werd ontslagen, of je kreeg politie, of je hield je voortaan gedeisd en verre van politieke inmenging.

          Ik denk dat de diensten dankzaam gebruik hebben gemaakt van de site. Want wat is het doel nu uiteindelijk? Het rapporteren van nieuws? Uiteindelijk hoop je natuurlijk dat die laffe racist uitgeschakeld wordt.

  8. Nou heb ik de stelregel dat wie een juridisch argument begint met “haha ja nee”, automatisch verloren heeft, maar gelukkig werkt het Nederlands recht niet zo.
    Naast de “giecheltoest” ook de “haha ja nee”-toets? Ik ben voorstander.

  9. Geen gek idee, deze wet. Het hele idee achter het publiceren van persoonsgegevens of een adres is niet dat iemand meteen opgezocht wordt, maar puur intimidatie: Men weet waar je woont. Zoals een kogelbrief niet gewoon een brief is die extra postzegels vereist, maar zegt: Ik heb een wapen én ik weet waar je huis woont. Dat is geen zogenaamde meningsvrijheid (wat is de mening dan?) en ook geen oproep om iemand kwaad te doen; maar het heeft echt maar één doel: intimideren. Dus geen slecht idee.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.