Het Duitse Copytrack vindt elke week honderden gevallen van verkeerd gebruikt beeldmateriaal en stuurt – vooral kleine – Nederlandse ondernemers claims voor soms voor meer dan duizend euro. Dat meldde BNR vorige week. Bekend verhaal, maar extra dubieus: Wie bij Copytrack online betaalt moet akkoord gaan met de algemene voorwaarden van het bedrijf. Hiermee verplichten gebruikers zich tot het betalen van de boeterekening van 900 euro, als foto’s nogmaals online worden gevonden.
Zoals ik ook tegenover de BNR journalist aangaf: Het frustrerende is, dit alles speelt binnen de wet. Als je een foto overneemt zonder toestemming dan moet je (als zakelijke partij) betalen. Alleen: hoe veel? De Hoge Raad heeft véle jaren geleden gezegd dat de gemiste licentie-inkomsten de schade zijn. Dus, wat vraagt die fotograaf normaal, wat kost deze foto in de beeldbank. Is dat een foto van 15 euro, dan is de schade 15 euro. Ben jij een exclusieve fotokunstenaar en krijg je 5000 euro per kopie dan is dat je schade. Net zoals het bekrassen van een custom built Spyder meer kost dan het oplappen van een oude Opel Corsa.
Schimmig wordt het vanwege de vele verhogingen die er arbitrair ingefietst worden. CopyTrack spant de kroon: je kunt alleen betalen via hun portaal, waar je en passant akkoord zou gaan met hun algemene voorwaarden met daarin een boetebeding(!). Dat kan, als deel van een schikking mág je afspreken dat vervolginbreuken 1000 euro kosten ongeacht de schade. Maar normaal lijkt me dat je daarover onderhandelt, niet dat je een stiekem vinkje ergens onderaan de pagina laat bungelen.
Mijn advies is en blijft dan ook: zoek zelf uit wat de foto écht kost, en betaal dat met 25% opslag (jurisprudentie). Ga niet in discussie, zij hebben geen énkele interesse in jouw argumenten en ze gaan nooit van z’n leven erkennen dat het bedrag omlaag mag. Maak het bedrag dus over en negeer de discussie. Dat werkt, ik ken niemand die vervolgens voor het verschil (hun eis minus jouw betaling) is aangeklaagd.
Je mág ook heel principieel in discussie gaan, bijvoorbeeld door te weigeren te betalen tot men een machtiging liet zien of een notariële akte die de inbreuk documenteert. Die ga je niet krijgen; wat je wél kan krijgen dan is een dagvaarding waar jij als weigerachtige inbreukmaker ingeschilderd wordt.
Dát is dan weer niet handig bij de kantonrechter die zich afvraagt waarom jij als persoon in de fout (je had immers een recht geschonden, dat weet je anders had je de factuur van de gekochte foto wel laten zien) niet gewoon betaalt wat de schade was.
Wat er wél aan te doen is? Klagen bij de opdrachtgevers, waarom ze met zo’n schimmige club in zee gaan. BNR vroeg DPG Media over de samenwerking met Copytrack:
DPG Media laat weten dat de samenwerking met het bedrijf tegen de loep wordt gehouden. ‘Wij hebben recent signalen ontvangen dat de communicatie van Copytrack stevig overkomt’, schrijft een woordvoerder. ‘Wij zullen deze signalen met Copytrack bespreken en zo nodig de werkwijze aanpassen.’ DPG zegt niet bekend te zijn met de hoge boetes die het bedrijf in rekening brengt.Arnoud
Het woordje ‘verkeerd’ kun je gerust weglaten in je eerste zin. Copytrack stuurt voor elk gebruik een claim. En erger Copytrack controleert niet of haar opdrachtgever de rechten heeft. Nog erger, als mensen niet betalen gaat de opdrachtgever ertussenuit en vordert Copytrack op eigen naam schadevergoeding voor het mislopen van inkomsten.
Zou de rechter er niet gevoelig voor zijn, als je argument voor niet betalen is: “Ze boden geen fatsoenlijke manier aan om te kunnen betalen.” Immers, ze hebben een vermeend recht op schadevergoeding, en geen recht om een overeenkomst met boetebeding af te dwingen. En als ze een schadevergoeding willen, moeten ze een manier aanbieden om te kunnen betalen.
Als ze jou een postadres en een bankrekeningnummer meedelen kun je ze een brief sturen en een (door jou gekozen) bedrag overmaken. De rechter verwacht dat je zelf enige moeite gedaan hebt om met hen in contact te komen. En als zij het te lastig vinden om op een brief te reageren zal de rechter daar zijn consequenties aan verbinden.
Dat is wel een heel erg kort door de bocht ‘waar rook is moet vuur zijn’ redenering, er zijn in het verleden genoeg van dit soort malafide bureau’tjes geweest die lukraak schikkingsvoorstellen hebben gestuurd voor verzonnen inbreuken. Wanneer ze claimen dat je een foto hebt maar er geen foto is kun je immers ook geen faktuur laten zien, wie eist bewijst, dus laat ze maar met bewijs op de proppen komen dat je een foto hebt gebruikt, én ze bevoegd zijn om daarvoor aan te klagen.
In Duitsland is het met hagel schieten en versturen van ‘Abmahnungen’ en hopen dat iemand uit angst maar betaalt een verdienmodel.
Wanneer het om een verzonnen inbreuk blijkt te gaan, dan is het immers niets anders dan fraude.
Er zijn in Nederland helemaal niet “genoeg van dit soort malafide bureautjes geweest met verzonnen inbreuken”. Ik krijg al sinds 2012 ongeveer wékelijks mensen met dergelijke brieven die hulp willen en daar zat geen enkel geval tussen van een nepbrief van een niet-geautoriseerde.
Lang niet iedere claimer overlegt meteen de procesmachtiging of bewijs van overdracht auteursrecht, maar daaruit kun je niet concluderen dat sprake is van een nepclaim.
Als je onderzoek hebt of publicaties over nepclaims dan hoor ik dat graag.
Niet zozeer nep claims, maar in het verleden was Tineye niet zo goed als heden ten dage en ik kan niet uitsluiten dat er wat onterechte claims zijn verstuurd. Aan de andere kant komen die niet bij jou vermoed ik, aangezien in mijn (n=1) geval een e-mail voldoende was om er af te zijn.
(Overigens een Duitse partij indertijd die in het Duits communiceerden. Hoorden die obv EU wetgeving niet in het Nederlands met mij te communiceren?)
“daar zat geen enkel geval tussen van een nepbrief van een niet-geautoriseerde”
Ik zie andere claims, niet vreemd want mensen vragen mij alleen om hulp als ze denken dat de claim niet klopt. De grootste zaak die ik zag was voor 101 foto’s en daar bleek bij de rechter dat VAAAM AG (met Ryde, Kodakone, Leeway advocaten) slechts voor 1 foto een procesvolmacht te hebben. Gelukkig was er buitengerechtelijk gevraagd naar bewijs van exclusieve rechten. Anders vrees ik dat de rechter er automatisch vanuit gegaan was dat VAAAM AG gerechtigd was om voor Kintzing, Art Images, Blaublut, Instar en Avalon te procederen. https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBAMS:2023:2028
Tenzij je geen nota hebt en geen inbreuk hebt gepleegd.
Ik ben ooit aangeschreven vanwege een foto op mijn website die – toegegeven – heel erg veel leek op de foto die ik beschuldigd werd te hebben gekopieerd. Ik heb teruggestuurd dat het een eigen gemaakte foto betrof en dat ik het raw bestand had om dat aan te tonen. Verder ga ik niet meer in op correspondentie, de zaak was voor mij afgedaan. Nooit meer wat van gehoord. Sindsdien schiet ik alle foto’s in RAW en bewaar ik mijn die foto’s offline als bewijs. Nooit meer gebeurd, maar wat is dan ook de kans dat je een foto maakt die zo lijkt dat Tineye er van in de war raakt.
Wat ik overigens wel heb gezien is foto’s op Flickr die met CC BY-SA licentie online stonden en later opeens op all rights reserved stonden! Dus als je die gebruikt (risico want wie zegt dat de plaatser de rechten heeft) neem dan in ieder geval een screenshot waaruit de CC licentie blijkt!
Vervolgvraag. Stel, je maakt het licentiebedrag plus 25% over. Is dat dan meteen aan te merken als het afnemen van een licentie? Of moet je daar apart voor betalen?
Het is een schadevergoeding, geen licentie. Je krijgt dus niet ineens gebruiksrechten voor de toekomst, ook niet als je de schade begroot op de kosten van een eeuwigdurende licentie of als “voor eeuwig” de enige optie op de menukaart is.
ANP zet ook zo’n Belgische boevenbende in voor claims.(permission machine) Feitelijk is dat geautomatiseerde verwerking en in vele gevallen van persoonsgegevens. Alleen die duiding gaf ze al genoeg stress om met een aanzienlijk lagere vergoeding genoegen te nemen. Er zijn genoeg argumenten die de houdbaarheid van hun claims beïnvloeden.
Iets voor een aanvullend blog ?
en DPG Media neemt geen foto’s over zonder de rechtenhouder te contacteren???
Mijn ervaring is anders.
DPG heeft als nieuwsorganisatie wellicht nog de mogelijkheid om zich te beroepen op de persexceptie, als de overgenomen foto nieuwswaarde heeft.