Een lezer vroeg me:
Ik heb een event gemaakt voor een boottocht met collega’s. Ik had 60 mensen nodig, en al na drie weken had ik via Facebook genoeg aanmeldingen om te boeken. Op de dag zelf bleek echter nog niet de helft op te komen dagen, en nu zit ik met een financiële strop want ik heb de reservering voorgeschoten. Kan ik de rest nu aanklagen wegens contractbreuk?
Om mensen aan te spreken op contractbreuk, is allereerst vereist dat er een contract (overeenkomst) is. Juridisch gezien is dat vrij makkelijk: is er een aanbod gedaan en heeft de ander daar akkoord op gezegd? De manier waarop, doet er niet toe. Akkoord gaan kan met een creatieve inktkrabbel op papier maar ook langs iedere andere weg. Zolang maar duidelijk is dát je akkoord wilde gaan en waarméé je akkoord wilde gaan.
Op de knop “Ik ben erbij” klikken bij een feestuitnodiging op Facebook lijkt me een prima manier om akkoord te gaan met het aanbod een evenement bij te wonen. Als er gezegd is dat daar kosten aan verbonden zijn, dan moet je die dus betalen.
Echter, de vraag is wel hoe serieus je zo’n aanmelding moet opvatten. Het is bekend dat mensen dit nog wel eens zien als een niet-bindend iets, “ik kom” betekent in de praktijk “ik denk dat ik kom maar weet het niet zeker”.
En dat is juridisch relevant: wanneer het ‘gebruik’ of de gewoonte in een bepaalde situatie wat anders is dan wat je puur taalkundig of juridisch zou concluderen, dan wint dat gebruik. Op de veemarkt koop je pas die koe als er handjeklap is gedaan, ook al ben je het meteen eens over de prijs. Als het dus een gebruik is op Facebook dat iedereen “ik kom” zegt en bedoelt “misschien”, dan mag je uit een aanmelding niet concluderen dat men werkelijk wil komen. Je zult dan moeten nabellen of mailen om een expliciet akkoord te krijgen.
Compleet niet-wetenschappelijk of representatief onderzoek: Hoe zien jullie een “Ik ben erbij” op Facebook?
Arnoud