Aanbieders van e-books mogen in Nederland klanteninformatie doorspelen aan stichting Brein, las ik bij Nu.nl. Nou ja, mag: mag met apart gegeven toestemming onder de privacywet. Een beetje flauw dus, want met dergelijke toestemming mag zo ongeveer alles.
Naar aanleiding van eerdere berichtgeving dat Brein dit zou hebben afgesproken met ebookverkopers werden Kamervragen gesteld. In het antwoord hierop zegt de minister nu dat zoiets een verwerking van persoonsgegevens is en dat “de meest voor de hand liggende verwerkingsgrond” de uitdrukkelijke toestemming is.
Eh ja. Wanneer iemand zegt dat het gebruiken van privacygevoelige gegevens mag mits met toestemming, bedoelt hij eigenlijk dat het niet mag tenzij dat expliciet apart is gevraagd, na een stukje uitleg én mensen die toestemming mogen weigeren. Dat is immers de definitie van ’toestemming’ onder de privacywet. Een e-boekverkoper kan dus Breindoorgiftetoestemming bedingen als deel van de verkoop, maar zal dat wel met een apart aanvinkvakje moeten vragen:
We weten van de cookiewet dat je bij een weigering weer mag weigeren je dienst te leveren. Een ebookverkoper kan dus zeggen, ik verkoop je dat ebook niet want je hebt me geen Breindoorgiftetoestemming gegeven.
Echter wat zegt nu de minister:
In casu lijkt daarvoor doorslaggevend of een klant ondubbelzinnig en uit vrije wil ingestemd heeft met de gegevensverwerking met het oog op handhaving van de op eboeken rustende intellectuele eigendomsrechten. Bij deze beoordeling zal – mede gelet op een vrije toegang tot informatie en cultuur – een rol spelen of een klant ook langs andere weg kennis kan nemen van het boek.
Oftewel: als dit boek niet óók op papier te koop is, dan is er in feite sprake van een afgedwongen toestemming want toegang tot boeken, tot informatie is zo belangrijk dat “dan lees ik wel géén boek” geen optie is. Dat is wel een opmerkelijke visie, die zeker ook in andere internetsituaties leuke toepassing kan opleveren.
Iets logischer lijkt mij de grond van het “dringend eigen belang” – wie écht absoluut die gegevens nodig heeft en redelijkerwijs niet om toestemming kan vragen, mag zonder toestemming werken mits hij maar de privacy van de betrokken personen zo veel mogelijk respecteert. Dat schemert hier door:
Webwinkels kunnen zelf belang hebben bij het bewaren van klantgegevens bijvoorbeeld ten behoeve van het optreden tegen distributie van e-boeken zonder toestemming van de rechthebbende.
Dat zou dan formeel onder “goede uitvoering van de overeenkomst” vallen. Maar of het dan noodzakelijk is de gegevens aan Brein te geven?
Meer algemeen: gaat dit nut hebben? Wie zal zich laten afschrikken door deze gegevensregistratie?
Arnoud