Een Russische onderzoeker heeft een USB-stick ontwikkeld waarmee het mogelijk is om computers te vernielen, las ik bij Security.nl. De USB-killer stuurt een stroomstoot op -220 Volt naar het moederbord van de computer waar je hem insteekt, en dat is redelijk fataal. Oké, leuk, maar dan wordt het juridisch interessant: stel je stopt die in je tas, met het idee dat een dief zo zijn laptop opblaast als hij het ding vindt en in dat apparaat steekt. Mag dat dan?
Het vernielen van een computersysteem (fysiek stukmaken) is strafbaar, art. 161sexies Strafrecht. Of je dat nu doet door het ding in de sloot te gooien of door een hoog voltage op een USB-poort te zetten, doet daarbij niet ter zake. Stuk is stuk. Echter, de wet eist hier wel “gemeen gevaar”, oftewel gevaar in het algemeen. Als je bijvoorbeeld een huis in brand steekt, dan schep je ‘gemeen gevaar’ voor alle huizen in de buurt. Maar specifiek één ding vernielen is nog geen “gemeen gevaar”.
Natuurlijk is één ding vernielen wel strafbaar, art. 350 Strafrecht. Het maakt in zoverre uit dat bij deze vorm van vernieling er maximaal twee jaar cel kan worden opgelegd, en bij “gemeen gevaar”-vernieling zes jaar.
Echter, hier zet je niet zelf opzettelijk die spanning erop. Je hebt een voorwerp in bezit waarmee dat kan, in de stille hoop dat een dief zelf zo onoplettend is. Dan maak je dus zelf niets stuk. Toch loop je ook dan tegen de strafwet aan. Er zijn namelijk twee redenen waarom dit strafbaar kan zijn (art. 47 Strafrecht:
- Uitlokken: in dit geval door gelegenheid of middelen geven om het misdrijf te plegen.
- Doen plegen: middels een ander het misdrijf laten gebeuren.
Bij uitlokken loop je tegen het probleem aan dat de dader (als het goed is) zijn eigen laptop opblaast, en dat is niet strafbaar. Ook het uitlokken daarvan is dus niet strafbaar.
Meer kans maak je met “doen plegen”. Dat houdt in dat je niet zelf het misdrijf pleegt, maar een ander dit laat doen. En dan niet in de zin van iemand ompraten (dat is uitlokken namelijk) maar door hem als willoos werktuig in te zetten. Hij had geen idee, kon er niets aan doen en was zich er niet van bewust, maar door jouw snode plannetje deed hij het toch. En dat lijkt me aardig te passen bij wat hier gebeurt. De truc is dat het ding een onschuldige USB-stick lijkt, waarvan iedereen weet dat je die gewoon in je computer kunt steken. Oftewel: jij vernielt die laptop, weliswaar op afstand en met een (willoze) handlanger, maar toch.
Natuurlijk kun je zeggen, ik haalde niemand over, het ding zat in mijn tas en die werd nota bene geját door deze persoon. Maar de intentie van deze USB-killer is duidelijk om schade aan te richten bij een ander. Daar zit een oogmerk van eigenrichting in, en dat is in het strafrecht Niet De Bedoeling. En dan word je al heel snel strafbaar geacht via een constructie als “doen plegen”.
(Meelezende elektrotechnici, waarom is het voltage hier zo belangrijk? Ik dacht altijd dat je dood ging van ampères, niet van volts.)
Arnoud
Wat als ik hem in een tas bij mijn eigen laptop stop, in de hoop dat een laptop dief die opblaast? Lijkt mij legitieme reden, maar wat als die hem dan in een andere stopt, hoe ligt dan de aansprakelijkheid?
Ik meen dat het dan nog steeds geen legitieme actie is.Als een dief jouw laptop steelt, is het op dat moment jouw laptop niet meer, maar die van de dief! Dus als je die laat opblazen, ben je nog steeds fout. Tenminste, dit is de uitleg die ik kreeg van een agent over een gestolen fiets waar ik de reservesleutel nog van had (stond niet op slot toen hij bij mij in de tuin stond waar hij uit werd gestolen). Als ik mijn fiets ergens zag mocht ik hem dus niet zomaar meenemen, zelfs niet als ik met die reservesleutel de fiets van het slot kon halen. Sterker nog, als de dief opgepakt werd moest hij afstand doen van de gestolen fiets, anders kreeg ik hem niet eens terug (want, niet van mij meer). Beetje WTF moment. En een flinke deuk in het vertrouwen in de logica binnen onze wetgeving….
Daar ging die agent dan toch wat kort door de bocht volgens mij. Een dief kan geen eigenaar zijn van het gestolen goed. Voor eigendomsoverdracht is namelijk een geldige ’titel’ nodig, zoals een koopovereenkomst of een schenking. Civielrechtelijk is en blijft het dus jouw fiets. En als eigenaar heb je in principe áltijd het recht je eigendom terug te eisen.
Wat mogelijk is, is dat de dief de fiets doorverkocht heeft en dat er op zeker moment een koper te goeder trouw was die het in een winkel kocht. Die is dan wél eigenaar geworden en dan kun jij de fiets niet opeisen. Zie deze blog voor meer uitleg. Maar om nu van die uitzondering de hoofdregel te maken en op die grond revindicatie te weigeren gaat me echt te ver.
Blij te horen dat Oom Agent het dit keer (in ieder geval, deze keer) fout had. Al zou je verwachten als slachtoffer dat meneer Agent weet waar hij over praat; het zal tenslotte niet de eerste fiets zijn die gestolen is hier. Als de dief de fiets door had verkocht is het vervelend maar begrijpelijk dat ik die niet meer terug kan eisen.
Het ligt wel wat genuanceerder. Je hebt het recht om de fiets op te eisen, desnoods via de kantonrechter (want een politietaak is het in beginsel niet), maar je moet dan wel bewijzen dat het jouw fiets is. Zonder veroordeling staat niet vast of de fiets door diefstal is verkregen. Je bewijspositie is dan niet zo sterk, ook niet met een reservesleutel.
Het afstand doen van de fiets is een vorm van zelfincriminatie, dus is het ook niet heel vreemd als iemand dat niet doet.
Hoezo is een veroordeling nodig? Ik stel eenvoudigweg dat ik de eigenaar ben, kijk maar hier zijn de sleutels. En dan mag nu die willekeurige pipo die naast de fiets staat, daar wat van vinden. Dat vind ik een prima bewijspositie. Als ik bij een fietsenrek kom en ik maak die fiets los, dan zal geen agent zeggen “ho ho, bent u wel eigenaar van die fiets”. Waarom dan wel als er iemand anders naast staat die zegt “hee dat is mijn fiets” maar geen sleutel of niets heeft?
Het is volgens mij geen eigenrichting om je eigen fiets van het slot te halen en ermee weg te fietsen. Ook niet als een ander zonder enig bewijs roept “nee dat is mijn fiets”. Laat hém lekker een rechtszaak beginnen, toch?
De bezitter wordt geacht de eigenaar te zijn, dus als de dief/bezitter jou tegenspreekt als jij claimt de eigenaar te zijn, dan zal jij het bewijsvermoeden moeten weerleggen. In dit geval hebben zowel Charles als de eigenaar een sleutel, dat bewijst nog niets (anders had de dief alleen de sleutel mee hoeven nemen; in dat geval was Charles de willekeurige pipo in jouw verhaal). Zelfs als jij het aankoopbewijs hebt en je postcode is ingegraveerd; als de dief een plausibel verhaal heeft over wanneer hij die fiets van jou heeft gekocht en dat je de reservesleutel niet had (“daar heb ik geen vraagtekens bij gezet, de postcode in het frame klopte immers”) dan wordt het zonder veroordeling wel lastig.
Goed punt. Ik heb er denk ik moeite mee dat een persoon zonder bewijs kan stellen bezitter te zijn, en dat dan de bewijslast bij mij komt dat ík de eigenaar ben.
Ik zou wel vinden dat een verhaal zonder steunbewijs onvoldoende moet zijn. Als ik aankoopewijs+sleutel+postcodegravure aanwijs, en ontken dat er een overeenkomst is, dan ligt de civielrechtelijke bewijsbal toch bij hem? Waarom zou een agent dan mogen zeggen “nee Arnoud, die fiets krijg je niet mee”?
Ik denk dat het hier om situaties gaat waar de dief bijvoorbeeld op de fiets zit, of er mee in de hand loopt, of als ie in de tuin of het schuurtje van de dief staat.
Als de dief hem net in een openbaar fietsenrek geparkeerd heeft, dan wegloopt, en ik maak hem met mijn sleuteltje open en stap op, en dan komt de dief aanrennen met de mededeling dat het zijn fiets is, dan is de fiets ondertussen weer in mijn bezit.
Maar hetzelfde geldt als de dief net het slot opengebroken heeft en er op wil wegfietsen en jij komt aanrennen. Als hij dan beweert dat het zijn fiets is zul jij met bewijzen moeten komen, omdat hij hem op dat moment in bezit heeft.
Is dat ongeveer wat je bedoelde?
In de sitautie dat de dief erop fietst, is het lastig inderdaad wie je moet geloven. Maar wat nu als ik hem (zonder slot) geparkeerd zie in een tuin waar ik zonder hek over te klimmen heen kan gaan, en ik neem hem mee? Ik heb nog steeds die postcodegravure en misschien wel een foto van mezelf op die fiets een half jaar terug.
Ik denk dat als oom agent ziet dat je hem meeneemt, dat je dan een probleem hebt, ook al heb je een postcodegravure en een passend sleuteltje. Maar als je hem meeneemt en later komt de dief klagen bij de politie dat jij hem uit zijn tuin hebt gehaald, dan zal de zaak wel weer anders liggen. Het lijkt me ook erg moeilijk voor een buitenstaander om te bepalen waar de grens ligt, en wie er in eerste instantie gelijk krijgt (en wie er dus een rechtszaak zal moeten starten voor zijn gelijk), dus ik denk dat ‘in bezit hebben’ daar een goede vuistregel is. Maar hoe het nou precies zit zou ik ook niet weten.
Als een tasjesdief glashard beweert dat die tas van hem is, mag oom agent dan voor rechter spelen en aan de hand van het aanwezige bewijsmateriaal (id-bewijs in portemonnee in tas of zo) een voorlopige beslissing maken?
Een dief is een bezitter te kwader trouw en dus geen eigenaar. Wel kan dat individu eigenaar worden door verjaring, zie 3:105 BW. Voor de liefhebbers zie ook: http://www.recht.nl/55270/proefschrift-bezit-te-kwader-trouw-verkrijgende-en-bevrijdende-verjaring/
Wellicht dat de vehikels res nullius en res derelicta hier nog voor enige nuancering kunnen zorgen. Een res derelicta is een prijsgegeven zaak; een zaak die geen eigenaar meer heeft. Het bewust “verliezen” van een Usb-stick (met wat voor een inhoud dan ook), kan je kwalificeren als het prijsgeven van dat apparaat. De “dief” verkrijgt dan de eigendom. Voor het actief wegnemen zonder toestemming geldt dat niet. De dief wordt dan bezitter te kwader trouw. Wie een res nullius, een roerende zaak die aan niemand toebehoort, in bezit neemt, verkrijgt daarvan de eigendom, zie artikel 5:4 BW.
Een fatsoenlijke burger die, de Usb-stick wil uitlezen om de eigenaar op te sporen, gun je de gevolgen niet. Hij heeft niet de intentie de stick voor zichzelf te houden (, is dus geen bezitter) en is te kwalificeren als houder. Welllicht dat hij zich kan beroepen op zaakwaarneming. Zijn wederpartij, de Usb-stick “verliezer”, moet dan de schade die de zaakwaarnemer heeft geleden vergoeden, voor zover het belang (van de “verliezer”) naar behoren is behartigd.
Het, door een “echte” dief, gebruiken van de gestolen Usb-stick, past in de categorie bedrijfsrisico 😉
Zou de eerste vraag niet moeten zijn of het legaal is om zo’n USB stick in jouw bezit te hebben? Ik zie geen reden waarom je zo’n stick niet zou mogen hebben. Geen van de hier aangehaalde artikelen geeft daarin enige houvast.
Als je legaal zo’n USB stick mag hebben, dan kom je bij de vraag uit dit artikel. Arnoud komt op “doen plegen” onder artikel 47. Als ik dat artikel lees dan twijfel ik of dat gaat lukken. Letterlijk: “Artikel 47 1. Als daders van een strafbaar feit worden gestraft: 1°. zij die het feit plegen, doen plegen of medeplegen; 2°. zij die door giften, beloften, misbruik van gezag, geweld, bedreiging, of misleiding of door het verschaffen van gelegenheid, middelen of inlichtingen het feit opzettelijk uitlokken. 2. Ten aanzien van de laatsten komen alleen die handelingen in aanmerking die zij opzettelijk hebben uitgelokt, benevens hun gevolgen.”
1 sub 1 lijkt mij toch echt niet te passen, ‘doen’ impliceert een actief handelen als in een huurmoord of iemand dreigen. Daar waar de wetgever nalaten straftbaar heeft willen stellen doet deze dat expliciet. Zie bijvoorbeeld Art. 23 Boek 5 BW
Dan kom je bij 1 sub 2, lok je een feit uit door misleiding? Ik zou zeggen dat dit zo is als je de usb stick ergens bewust achterlaat, zodat iemand hem vindt en gebruikt. Als hij echter in je (laptop)tas zit en die wordt gestolen, dan gaat dat mij toch echt te ver. Opzettelijk uitlokken impliceert direct intentie, dus dan moet ook je intentie zijn dat je (laptop) tas gestolen wordt, dat gelooft niemand.
Ik zie niet hoe je dat bewijs rond gaat krijgen
Doet me erg denken aan “The Bastard Goes to the Trade Show”.
Je gaat vooral dood van Ampéres, klopt (een paar milli-Ampéres zijn al voldoende als je die door je hart gejaagd krijgt), maar spanning is net zo belangrijk: zonder spanning geen stroom. 🙂 De 220 volt van de stick zorgt er alleen voor dat de vernieling wat sneller gaat: als je een boostconverter in zo’n ding bouwt die maar 50 volt genereert, zullen de meeste beveiligingen op het moederbord dat nog wel op kunnen vangen. Er zitten altijd wel wat snubber-diodes in de datalijnen die statische pieken en dergelijke afvangen. Hooguit gaat de controllerchip deels stuk omdat die uitgang op wordt geblazen door de hogere spanning. Soms zitten er (vooral bij hubs) zogehete transient suppressors in de datalijn die pieken tot ettelijke kilovolts kunnen weerstaan. Door er gewoon keihard langdurig* 220V op te zetten, ben je er zeker van dat die beveiligingen op een gegeven moment de geest geven en de spanning de controllerchip en achterliggende infrastructuur verder kan vernielen. (* een piek duurt hooguit een paar milliseconden: de stick geeft 220V zolang hij kan, wat zeker 5-10 seconden kan zijn. Als je hem in een oplaadpoort stopt, duurt het zolang de poort spanning blijft geven)
De laptop in het demonstratiefilmpje heeft vrijwel zeker een aantal opgeblazen chips en verdampte printsporen rond de plek zitten waar de stick in is geplugd.
Mooi idee: zet er gewoon op dat er 220 V opstaat, hoewel dat niet zo is, dan zal een dief wel uit zijn hoofd halen om te proberen jouw vertrouwelijke data uit te lezen.
Waarom volt/geen ampere: Ik ben geen elektrotechnicus, maar in principe is volt de de drijvende kracht waar, met een gegeven weerstand, de amperes uit volgen. Als je dus veel amperes wilt om iets kapot te maken moet je wel veel volts hebben, want de weerstand, daar kun je niets aan veranderen (toch niet zonder de computer open te schroeven en extra verbindingen aan te leggen)
In termen van waterstroming: volt is het hoogteverschil, weerstand = de dikte van de buis, en ampere is het waterdebiet wat daaruit volgt.
Toevallig vond ik twee weken geleden een sleutelbos met een USB stick. Omdat ik vertrouwen heb in de mensheid, en vice versa, stopte ik de stick in mijn laptop, vond een PDF met een adres en bracht de sleutelbos terug naar de dankbare eigenaar. Met een USB-killer zou ik sterk adviseren om een adres-etiket op je spullen te plakken 🙂
Ik heb recent als bedankje een USB-stick van een welbekend Nederlands bedrijf ontvangen. Nu geloof ik eigenlijk wel dat het een echte flashdrive is en dat er waarschijnlijk geen rotzooi (per ongeluk) op staat.
Ben ik nou zo paranoïde dat ik die alsnog niet zomaar in mijn Windows PC stop? Of zijn mensen veel te goedgelovig? Een recente Amerikaanse hacker tv serie kijken helpt het vertrouwen niet…
Er zijn wel meer manieren waarop een USB-stick schade kan aanrichten:
het kan (in ieder geval bij oude windows-versies) op het moment van erin steken via autorun.inf automatisch software op je PC starten, en op die manier de controle over je PC overnemen (kan onzichtbaar gebeuren).
het kan zich (naast de opslag-functie) ook voordoen als USB-toetsenbord, en dan d.m.v. gegenereerde toetsenbord-aanslagen programma’s starten, programma’s van het internet downloaden en starten, en op die manier de controle over je PC overnemen.
doordat USB controller-chips op de meeste computers slecht beveiligd zijn, kan het data op je computer aanpassen, de controle over je PC overnemen en andere USB-apparaten infecteren, zelfs zonder dat dit zichtbaar is voor antivirus-software. Lees hier meer.
Deze hoogspannings-variant kende ik nog niet, maar eerlijk gezegd vind ik dit nog vrij mild vergeleken met wat er verder nog mogelijk is met USB-sticks. Als je schade hersteld is door voor een paar honderd euri een nieuwe computer te kopen, dan is dat een stuk beter dan als je praktisch nooit meer een computer kunt vertrouwen.
Over het USB-keyboard verhaal kun je hier meer lezen: http://gizmodo.com/watching-a-usb-hack-in-action-makes-me-never-want-to-le-1672704228
Voornamelijk proof-of-concept als je het mij vraagt, want deze hack is namelijk nogal specifiek voor zijn eigen Mac geschreven. Maar goed, het idee is leuk.
Wordt het verhaal nog anders als: 1) Je op de usb stick een waarschuwing schrijft? 2) De dief een rechercheur is die de usb stick bij een huiszoeking in beslag heeft genomen?
Precies mijn gedachten!
3) Je de stick met waarschuwing aan de vriendelijke douane inspecteur op het vliegveld afgeeft?
Dat “doen plegen” komt op mij nogal vreemd over. De dief moet hem namelijk eerst zelf stelen voordat jij hem “doet plegen” zijn laptop op te blazen. Dus dat zou impliceren dat je de voorafgaande diefstal ook zelf hebt “doen plegen”. De hele truc werkt alleen als het “willoos werktuig” wel eerst zelf besluit om diefstal te plegen, zonder daartoe door enig ander te zijn aangezet.
Even aangenomen dat het strafbaar is.Ik wil die aangifte wel eens zien. “Ik jatte zijn tas, er zat maar voor een paar tientjes aan spullen in en nu is mijn computer nog stuk ook!”
Vergis je niet in de brutaliteit van een dief. Voor een diefstal krijgen ze niets aan straf, de bekende draaideur. Dus als hun schade groter is dan jouw schade zullen ze zondermeer aanklagen.
Ik kan je wel in contact brengen met een slachtoffer van zo’n dief als je wil. De dief wilde een tas stelen, het slachtoffer hielt deze echter stevig vast. Omdat deze bleef trekken deelde slachtoffer een muilpeer uit en de dief ging tegen de vlakte en brak daarbij door een ongelukkige val de arm. Dief ging er vandoor en dan denk je afgelopen.
Helaas; ’s middags stond de politie bij het slachtoffer of die even mee wilde naar het bureau, de dief had aangifte gedaan van mishandeling!
Gewoon een gevalletje noodweer (of misschien noodweerexcess), waarschijnlijk is die kennis na een kort gesprekje op het bureau weer naar huis gegaan.
Resultaat is wel dat het slachtoffer zichzelf verdedigen c.q. voor zichzelf opkomen de volgende keer waarschijnlijk wel uit zijn hoofd laat.
Het trieste is dat door zijn aangifte van poging tot diefstal zijn naam bekend was en zo’n dief je dus kan treiteren. Leg maar uit waarom de politie je thuis, of nog erger op je werk komt ophalen omdat ze je ‘even willen spreken’. Het is uiteindelijk niets geworden inderdaad, maar je bent er toch tijd aan kwijt.
Ik weet niet of “doen plegen” hierop van toepassing is, want degene die de usb-stick in zijn computer steekt, begaat geen misdrijf (je eigen spullen vernielen is in het algemeen niet strafbaar). Ik zou twee aspecten onderscheiden: 1. Het bezit van de usb-stick. Dit is volgens mij niet strafbaar (in ieder geval niet onder art. 46 Sr omdat het niet bestemd is voor een delict waar acht jaar of meer gevangenisstraf op staat). 2. Het moment waarop de usb-stick wordt gebruikt. De oorspronkelijke eigenaar is hier zelf schuldig aan art. 350 Sr (via voorwaardelijk opzet). Dat hij zelf de usb-stick niet in een pc steekt, is m.i. niet relevant. Bij de Hoornse taart was het ook iemand anders die de taart in stukjes sneed en opdiende.
Het misdrijf is het vernielen van de laptop van de usb-stickdief, andermans laptop dus. Dat het willoos werktuig de eigenaar is van de te vernielen laptop, verandert daar niets aan volgens mij. Het gaat erom of de doen-pleger strafbaar is, en niet of de feitelijk pleger dat is.
Je hebt gelijk! In de literatuur staat dat er sprake is van doen plegen als “iemand opzettelijk teweegbrengt dat een ander een strafbaar feit begaat”. Dat vereist dus dat de feitelijke pleger een strafbaar feit begaat. Echter staat iets verderop in dat boek (onderaan p. 155) bij de bespreking van het Terp-arrest dat ook bij kwaliteitsdelicten sprake kan zijn van doen plegen, wat jouw visie ondersteunt. Op p. 156 (vanaf “Tegenwoordig (…)”) staat dat je de doen-pleger ook direct als pleger kunt zien.
Maar is het niet legitiem om zo’n ding te hebben als een soort digitale zelfmoordpil? Als onbevoegden (of voor mijn part de politie) dreigen zich toegang tot mijn laptop te verschaffen dan steek ik er gauw zo’n ding in. Laptop naar de vaantjes maar data blijft safe. Alleen zal zo’n stick je harde schjf wel weer niet om zeep helpen.
De verschillende onderdelen van het moederbord en de geïntegreerde componenten van die onderdelen zijn van elkaar geïsoleerd door middel van een diëlectricum. Een voorbeeld is het gate oxide van een MOS transistor of een isolatie tussen twee geleiders van een capaciteit. Dat diëlectricum gaat stuk bij een te hoge spanning. Daardoor valt de isolerende werking weg en krijg je kortsluiting – en doen je componenten het niet meer.
Voor wat het waard is: ik zou zoiets nooit in mijn tas stoppen. Ik wil het risico op vergissingen door mijzelf niet lopen…
“Uitlokken: in dit geval door gelegenheid of middelen geven om het misdrijf te plegen.” Wat is daar uitlokken aan? Het ziet er uit als een gewone USB-stick, de fatale functie is verborgen (zichtbaarheid zou zelfs minder uitlokken tot gebruik). Het misdrijf is het opblazen van de computer, dat lok je dan niet uit, want dat bega je in dit geval zelf. Het ‘uitgelokte’ misdrijf, de diefstal, staat hier niet centraal.
“Meelezende elektrotechnici, waarom is het voltage hier zo belangrijk? Ik dacht altijd dat je dood ging van ampères, niet van volts.” Je gaat dood van de energie, dus het ding moet ook voldoende lading bevatten. Energie = potentiaalverschil (volt) keer ampère (stroomsterkte). Ampère geeft aan hoeveel coulomb (eenheid van lading) er per seconde stroomt.
Lijkt mij leuk: maak zo’n USB-stick en plaats er een duidelijke waarschuwing op: “Hoogspanning! 220 Volt!” en ga vervolgens met die USB-Stick naar de USA. Daar willen ze graag de inhoud van laptops en andere devices controleren dus als zo’n controleur dan die stick in een douane-PC steekt… 🙂 Tja, wat dan? Je hebt ze immers gewaarschuwd maar de kans is groot dat je langer in de USA gaat blijven dan je van plan was. 🙂
Alles gaat als het goed is eerst door de x-ray heen, daarop is duidelijk te zien of het een echte usb-stick is of niet. Een echte heeft meestal maar een enkele grote component (de opslag chip) erop zitten, een killer heeft meerdere componenten met een significant formaat (condensatoren en de DC/DC converter)
Leuk bedacht maar een USB-stick zit in mijn handbagage en niet door de scanner. Daarnaast is een USB-stick erg klein en zal men goede ogen moeten hebben om dit onderscheid te kunnen maken op basis van de vieze sokken en andere spullen in mijn enorme hutkoffer vol bagage. En ik kan natuurlijk de binnenkant van de USB-stick met behulp van een aluminium hoesje (of lood?) gewoon weer een solide vorm geven. Verder ga je er van uit dat men bij de douane weet hoe een USB-stick er precies van binnen uit ziet. En dat men een condensator kan herkennen, vergeleken met een normale chip. Ja, het is mogelijk dat er eentje wel kennis van zaken heeft maar de meesten zullen het een gewone USB-stick vinden. Of ze de waarschuwingen negeren? Da’s de volgende vraag.
De laatste keer dat ik met het vliegtuig reisde ging de handbagage echt wel door de scanner hoor. Ik weet niet hoe gevoelig die metaaldetectoren staan afgesteld, maar ik kan me voorstellen dat een USB-stick het wel af kan laten gaan, dus je zult ‘m waarschijnlijk wel uit je broekzak moeten halen.
Grote kans dat een douane-medewerker weinig verstand heeft van elektronica, en dat het verschil totaal niet opvalt. MP3-spelers van vergelijkbaar formaat bevatten waarschijnlijk wel een paar condensatoren voor het analoge deel van de elektronica.
Als eventuele aanvulling op reeds gegeven correcte stroomspanninguitleg: kWh. Gaat ook een beetje daarover.
Ja, je gaat dood van ampères. Je gaat ook dood van een hoog voltage als er geen limiet is op de ampères, want U = I * R (U: voltage, I: ampères, R: weerstand). De hoge voltages op hekken zijn alleen maar veilig omdat de ampères beperkt zijn. Op het moment dat je zo’n hek aanraakt daalt de weerstand en door de beperking in ampères daalt dus ook het voltage. Zonder deze beperking zou je dood gaan.
Nee, de weerstand blijft gelijk en was al hoog, daardoor stort de spanning in en blijft de stroom zeer beperkt. Verder klopt het: je schrikt maar gaat niet dood. Daarom heet het ook schrikdraad.
Wat ik me in eerste instantie afvraag: Is het nog steeds strafbaar als er duidelijk een waarschuwingssticker op zit met: “Pas op, stop deze stick NIET in je computer!”? En als de USB-killer als boobytrap gebruikt wordt samen met een stick met legitieme data, zodat het ding pas in werking treedt als een verkeerd wachtwoord wordt ingevuld?
Als het slachtoffer voldoende is gewaarschuwd kun je denk ik niet meer van een “doen plegen” spreken, maar dan is zijn eigen nieuwsgierigheid de boosdoener geweest. Alsof je een bordje neerzet met “PAS OP, HIER LIGT EEN LANDMIJN!”, dan moet je niet gek opkijken als je been er af ligt als je onder het bordje gaat staan.
Erg stoere post. De USB-killer doet me denken aan de luciferfloppy. In de Anarchist Cookbook stond beschreven hoe je doormiddel van luciferkopjes in een diskette een brandje kon veroorzaken als deze in een floppy drive werd gestopt.
Daarmee doet mij de USB-killer denken aan een brandbom: Door een chemische reactie zaakschade veroorzaken. Ofwel een stroomstootwapen/munitie, vallend onder categorie II van de wet wapenbezit.
Daar ben ik het toch niet mee eens. Er zijn zat schadelijke dingen die je in je PC kunt steken. Ook een reguliere USB-stick met autorun-truukjes is gewoon link, al dan niet met U3 of iets soortgelijks.