Nee, een prijs van 402 euro is niet geloofwaardig als de ketting 40 duizend is

Als je op de site van de Bijenkorf een diamanten ketting ziet voor 402 euro, dan kun je er niet zomaar op vertrouwen dat die prijs echt is. Zeker niet gezien de samenstelling en werkelijke waarde – namelijk 40 duizend euro. En wat dan al helemaal niet meehelpt, is dat je eerder al gekeken had in de winkel én op de site naar dergelijke kettingen, zodat je wist dat je in de tienduizenden euro’s zou moeten zitten. Die ketting heb je dan dus niet gekocht, ook al werd je betaling geaccepteerd, je aankoop per mail bevestigd en je ketting meegegeven in de winkel door een medewerker. Dat maak ik op uit een recent vonnis van de rechtbank Rotterdam. En ja, die laatste vond ik ook opmerkelijk.

Prijsfouten komen bij webwinkels vaker voor, maar zo bont als deze had ik ze nog niet gezien. Een ketting met als omschrijving ‘Phanthere de Cartier van 18k witgoud met diamanten’, uitgevoerd in wit goud en hij bevatte 176 briljant geslepen diamanten, onyx en smaragd. De ketting ging normaal voor € 40.200 en nu per abuis voor slechts 402 euro, hoe slordig wil je het hebben?

Een vrouw zag de ketting voor die prijs, bestelde en kreeg hem nog mee ook. Dat de webshop van de Bijenkorf de bestelling accepteerde, snap ik nog wel. Alles gaat immers automatisch, inclusief de ontvangst- en betaalbevestiging. Maar toen, hoe kon dit gebeuren:

[naam gedaagde] heeft op 1 april 2018 de ketting online besteld bij de Bijenkorf. Op 2 april 2018 heeft [naam gedaagde] de ketting opgehaald in de boutique van Cartier in de Bijenkorf te Amsterdam. De ketting is toen aan [naam gedaagde] geshowd door een medewerker en er is een toelichting gegeven over het product. Aan [naam gedaagde] zijn de garantieformulieren uitgereikt. De ketting is vervolgens verpakt en in een Cartiertas gedaan. Daarna is de ketting in een merkloze tas gedaan met een dichte bovenkant.

Een dag later ontdekte de winkel haar fout, waarop de vrouw werd aangesproken om de ketting terug te geven. Dat ging niet meer volgens haar, omdat deze als bruidsgeschenk aan een familielid in Marokko was gegeven. Betalen van het prijsverschil wilde ze ook niet, omdat zij meende dat de online bevestiging en het meegeven in de winkel duidelijk aangaven dat er voor €402 een rechtsgeldige koop tot stand gekomen was.

Een prijsfout kan snel voor rekening van de winkel komen. Zoals we uit het Otto-arrest weten, kan een winkel alleen aan een genoemde prijs ontkomen als blijkt dat de consument wist of had moeten weten dat de prijs niet geloofwaardig was. De consument kan daarbij een zekere onderzoeksplicht hebben, zoals de rechtbank hier aanneemt

Omdat [naam gedaagde] van plan was een aanzienlijk bedrag te besteden, had van [naam gedaagde] verwacht mogen worden dat zij een onderzoek zou doen naar de juistheid van de prijs van de ketting (artikel 3:11 BW). Zeker in deze tijd waarin via internet veel informatie beschikbaar is en het daardoor gemakkelijker is om prijzen te vergelijken, had van [naam gedaagde] verwacht mogen worden dat zij een onderzoek zou doen naar wat zij voor rond de € 400,- aan sieraden kon kopen.

Als ze dat onderzoek had gedaan, dan had ze bij het zien van deze specificatie aan de prijs moeten twijfelen. In deze samenstelling zou een geïnformeerde consument namelijk moeten weten dat dit rustig meer dan tienduizend euro kan kosten. En dan moet je aan de bel trekken.

De vrouw had nog gesteld dat de verstrekking van de ketting in de winkel een teken was dat het wél klopte allemaal. En ik moet zeggen dat ik daar wel wat in zie. Je zou verwachten dat de mensen van de afdeling Cartier die regelmatig kettingen van tienduizenden euro’s uitdelen, éven op de bon kijken. Al is het maar om te checken of de online betaling is doorgekomen, en dan zou je toch die ontbrekende nullen moeten zien.

De rechtbank vindt dat niet relevant, zeer tot mijn verbazing:

Hoewel dit het vertrouwen aan de zijde van [naam gedaagde] wel in enige mate versterkt zal hebben, is dit is echter bij de beoordeling van de vraag of sprake is van gerechtvaardigd vertrouwen niet relevant. Het vertrouwen moet namelijk zijn gebaseerd op feiten en omstandigheden die aanwezig waren ten tijde van de aanvaarding. De ontvangstbevestigingen en het ophalen van de ketting in de winkel zijn pas van na de aanvaarding van het aanbod, zodat deze er niet toe doen.

En ja, het klopt dat dit bevestiging achteraf is. Maar als ik een duur product voor een lage prijs koop, en achteraf de klantenservice bel die zegt “nee hoor, die prijs klopte, veel plezier met uw dure televisie voor 99 euro” dan mag ik toch ook veronderstellen dat het alsnog allemaal klopt? Het voelt nogal onredelijk om dán achteraf te zeggen, nee klopt niet, dank voor het navragen en stuur maar terug.

Ik denk dat uiteindelijk bij de rechter de doorslag gaf dat mevrouw echt wel wist dat ze zwaar onder de prijs kocht. Dat soort onredelijk gedrag wordt je dan zwaar aangerekend. Zo lees ik:

Volgens de Bijenkorf blijkt uit [] onderzoek dat vanaf het IP-adres waarvan de ketting is besteld vaker op Cartier producten is gezocht en daarnaast ook op Gucci producten die in dezelfde prijscategorie vallen. Gelet echter op hetgeen hiervoor is overwogen staat al voldoende vast dat [naam gedaagde] er niet gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat het de wil van de Bijenkorf was om de ketting voor € 402,- te verkopen. Daarom wordt aan dit bewijsaanbod niet toegekomen.

Hoewel dit is geformuleerd als een ten overvloede, lees ik er een sterke aanwijzing in dat de rechter de conclusie had dat mevrouw wist dat ze fout zat. En dan is de juridische redenering daarheen snel gemaakt.

Arnoud

45 reacties

  1. Het valt ook wel erg op dat je 1 april een ketting koopt, 2 april hem ontvangt, en 3 april is de ketting al in Marokko en kan die niet meer terug. Alles kan, en misschien loog ze, maar dat wekt bij mij toch de indruk dat mevrouw wist dat ze iets deed dat niet helemaal klopte.

    Dat gezegd hebbende, ik vind het wel een interessante dat een bedrag op een website niet altijd aangenomen mag worden. Kunnen webwinkels nu ook iets met, bijvoorbeeld, aangekondigde foute prijzen? Er zijn websites en social media waar wel eens een fout geprijsd artikel langskomt. Kunnen de klanten worden gesommeerd het artikel terug te geven of het verschil te betalen als ze aantoonbaar op een pagina zijn geweest die zo’n prijsfout wereldkundig maakt, of een account op social media volgt die zich daarop focust? En speelt het bedrag daarbij een rol?

    1. Ja, het bedrag speelt zeker een rol, een grote rol zelfs. De mogelijkheid om de koop op deze manier ongedaan te maken geldt alleen als de prijs zo laag is dat de koper redelijkerwijs had moeten weten dat die niet klopt. Simpelweg een fout maken is niet voldoende, indien dat niet betekent dat de prijs duidelijk buiten de normale range voor het bewuste product valt.

      1. Het ging me meer om de grootte van het bedrag. Een Mars (andere chocoladerepen zijn verkrijgbaar) van 1 cent is duidelijk ook een grote factor van verschil en je kunt redelijkerwijs weten dat dat niet echt de prijs is. En met zulke kleinen bedragen kun je misschien nog zeggen dat er een actie kan zijn waarbij ze gratis zijn, maar wat als een TV van 100 euro voor 1 euro wordt aangeboden? Geldt het voor elk product waarbij de prijs buiten de range valt, of geldt het alleen voor (normaliter) bijzonder dure producten?

      2. Maar het hangt ervanaf wat er “normaal” is. Stel: Media Markt geeft regelmatig 50% korting op smartphones. Vervolgens geven ze een keer 50% korting op een gloednieuwe iPhone en achteraf zeggen ze “dat was een foutje”, klopte het dan redelijkerwijs niet? Immers, je kunt zeggen “maar een iPhone is nooit voor die prijs te koop”. Aan de andere kant kun je ook zeggen “maar Media Markt geeft regelmatig 50% korting op smartphones, dus het kwam op mij niet raar over”.

    2. Zoals de rechtbank het nu eigenlijk stelt, mag de winkel bij teruggave zelfs om schadevergoeding vragen, omdat het product niet meer nieuw is. Ik zou als klant dit vonnis zéker aanvechten. Ik vind het onredelijk om het verkochte én geleverde product te moeten retourneren.

    3. “Het valt ook wel erg op dat je 1 april een ketting koopt, 2 april hem ontvangt, en 3 april is de ketting al in Marokko en kan die niet meer terug.”

      Vind ik niet. Ik koop ook wel eens cadeautjes die ik 1 dag later aan de persoon in kwestie geef. Nu zijn dat wel niet van dit soort juwelen, maar toch. Daarbij: ik weet ook niet of ze letterlijk bedoelde “in Marokko”. Misschien bedoelde ze dat het onderweg was naar Marokko en zei ze voor het gemak “in Marokko”?

  2. Ik vindt wel dat de bijenkorf hier wel makkelijk wegkomt.

    Ten eerste is dat een bedrijf met een zeer goede reputatie, waarvan je mag verwachten dat ze correct communiceren.

    Ten tweede, als ze spullen van 40000 € verkopen (dat is meer dan een modaal jaarsalaris!) mag je toch verwachten dat ze driedubbel checken dat alles correct op de website site staat, zowel inhoudelijk, zoals gewicht en aantal diamanten, als ook qua prijs. Juist omdat het zo’n duur sierraad is wat ze aanbieden, mag je als klant ervan uitgaan dat de gegeven info correct is.

    1. Ach kom op. Waar het om gaat is dat die vrouw niet te goeder trouw was. Ze wist donders goed dat die prijs niet klopte. Als er op de website van Audi een gloednieuwe A4 voor 400 euro wordt aangeboden, vind je dan ook dat men daarvan uit mag gaan?

      1. Ik vind dat de aannames van de Rechtbank zeker niet aantonen dat de vrouw niet te goeder trouw was. Hooguit dat ze nú niet te goeder trouw is omdat ze misschien geen zin heeft om het product te retourneren. Maar ten tijde van de aankoop, vind ik dat zeker nog niet het geval. Zie ook wat ik hieronder erover hebben geschreven.

        1. De Rechtbank zegt ook niet dat ze te kwader trouw was, maar denkt dat volgens mij wel en ik ook maar dat maakt eigenlijk niet uit. Het gaat om het gerechtvaardigd vertrouwen. Let wel: we hebben het hier om een factoor 100 prijsverschil. Ik geloof niet dat ze dacht dat een ketting met 176 diamanten 400 euro kostte en als ze dat wel dacht dan weet ze niet wat een diamant is. Maar stel dat ze wel echt zo onwetend was. Is dat dan echt een onwetendheid die de wet moet beschermen? Stel dat iemand te goeder trouw denkt dat een gloednieuwe Audi A4 400 euro kan kosten, moet zo’n koper dan beschermd worden? Hoe zit het met het belang van de verkoper? Bij het beoordelen van gerechtvaardigd vertrouwen mag je toch wel van een redelijke basiskennis en verstandelijk vermogen bij de consument uitgaan?

          1. Een chocoladereep of een TV kopen de meeste mensen vele malen gedurende hun leven, dus weten ze wel zo’n beetje wat die kost. Een Cartier halsketting van goud en met veel diamantjes (wel heel minikleine diamantjes BTW (176 diamanten voor 1.1 karaat, dat zijn suikerkorreltjes!)) kopen de meeste mensen niet eens 1 maal in hun leven.

            Hoe moeten ze nu weten wat een realistische prijs is? Ik weet toch ook niet wat een eilandje in de Stille Zuidzee of een nieuw passagiersvliegtuig kost.

            Misschien dacht ze wel… ‘Goh, dat valt goed mee voor zo’n sjiek uitziend sierraad, ik dacht dat Cartier wel 1000 Euro kost, snel kopen!’

            1. Misschien dacht ze wel… ‘Goh, dat valt goed mee voor zo’n sjiek uitziend sierraad, ik dacht dat Cartier wel 1000 Euro kost, snel kopen!’

              Gezien de eerdere bezoeken dacht ze niet alleen dat een dimanter Cartier ketting veel meer kostte maar wist ze dat ook.

            2. Jij hebt een wel erg pessimistisch beeld van de kennis en het beoordelingsvermogen van je medemens. Toon mij de vrouw die niet weet dat diamanten duur zijn. En dat je ze niet vaak koopt wil niet zeggen dat je niet weet dat ze duur zijn. Het is mij wel bekend dat een Rolls-Royce duur is, maar heb er nog nooit een gekocht. Diamanten heb ik pas 1x in mijn leven gekocht. Maar goed, zoasl ik al zei: zelfs als ze wel zo onnozel was vind ik niet dat de wet die in dit geval dient te beschermen. Ze had dan immers uberhaupt niet door wat ze aan het kopen was dus dan was ze even blij geweest met een ketting die echt 400 euro kostte. Iedereen blij en mag zijn baan houden.

              1. Nee hoor.

                Ik citeer uit wat nl-x schreef: ‘Ik zoek op Bijenkorf.nl naar Cartier, en die 40’200 euro kostende ketting krijg ik als eerste restultaat terug, terwijl dat voor een doorsnee klant echt niet is waar ze op zochten. De tweede resultaat is namelijk maar 2’100 euro en de derde is 1’260 euro. Is het dan echt onredelijk om te veronderstellen dat een prijs van 420 euro dan ook kan? ‘

                Het is best geloofwaardig dat die klant geloofde dat een standaard cartier-dingetjes 1000-2000€ kost, en dan is het helemaal niet ongeloofwaardig dat er ook basic cartier dingetjes van 400€ zijn. Misschien wilde ze alleen een Cartier sierraad geven om de naam, en had ze helemaal niet in de gaten dat het veel meer was dan een basic dingetje dat ze kocht.

                  1. Tja, ik zie niet echt in waar ik op in moet gaan.

                    1) Jij vindt het ongeloofwaardig dat ze niet wist wat de echte prijs was. Ik vind dat helemaal niet zo ongeloofwaardig en geef aan waarom. Maar uiteindelijk is het speculatie van zowel jou als mij, we weten niet wat ze wist.

                    2) Jij vind dat als je een bepaalde mate van onnozelheid hebt, de wet je niet zou moeten beschermen. Daar kunnen we een hele boom over opzetten, en ik ben daar inderdaad niet op ingegaan, maar er is wel iets voor te zeggen dat hoe onnozeler je bent, hoe meer bescherming van de wet je verdient. Aan de andere kant worden, als mensen te gemakkelijk onnozelheid kunnen pleiten, normale zakelijk activitieiten waarin wilsbekwaamheid wordt verondersteld, lamgelegd. Maar goed, dit is besides the point.

                    3) Jij gaat, naar mijn mening, te gemakkelijk over de fout van de Bijenkorf heen. Ja, het kan voorkomen dat iemand een chocoladereep van 1€ per ongeluk voor 1 cent aanbiedt. Maar het zou niet mogen voorkomen dat een exclusieve verkoper van exclusieve en dure juwelen iets van 40000 € voor 400€ aanbiedt. Dat is net als een arts die een verkeerd been afzet of een notaris die een overdrachtsakte van een huis verknoeit. Dat kan gebeuren, maar dat zijn geen zaken waar je als normaal burger rekening mee hoeft te houden, daarvoor is de (te verwachten) professionaliteit van de arts, de notaris en de Bijenkorf groot genoeg.

                    1. Als je notaris of arts iets voor je verknalt lijdt je schade en die moeten ze vergoeden. Echter in dit geval was er helemaal geen schade bij de ‘burger’. Ze kon gewoon haar geld terugkrijgen en als ze het had geprobeerd had ze misschien wel meer eruit kunnen krijgen maar ze ging voor de hoofdprijs. Een kadootje van EUR 40.000. Ik zie niet in waarom de Bijenkorf gestraft moet worden voor een gebrek aan professionaliteit en de mevrouw beloond voor onnozelheid. Er is geen enkel belang mee gediend of rechtsgevoel mee bevredigd.

                      1. OK, je hebt wel een punt mbt schade of geen schade. Aan de andere kant: Schade is voor mij hetzelfde als negatieve winst. Voor mij is schade dus ook het niet krijgen van een extreem goede deal. Voor de inhoudelijke beoordeling vind ik eigenlijk de vraag of er schade is onstaan of dat er een winst is misgelopen niet relevelant. (En ik denk dat er wel schade is: Het ding is als bruidsgeschenk gegeven. Hoe groot is, denk je, de immatriele schade als ze het moet terugvragen?)

                        En de Bijenkorf wordt niet gestraft. Die wordt er door zo’n geval op attent gemaakt dat ze hun bedrijfsprocessen niet in orde hebben. Leergeld.

                        De Bijenkorf zal andersom ook met plezier iets voor 1 € inkopen en voor 10€ verkopen. Dat is nu eenmaal de aard van winkels/handelaars: Die verdoezelen de echte waarde van een product.

              2. Ik kan me ergens wel vinden in wat je zegt, maar ben je het er niet mee eens dat het wat vreemd is dat De Bijenkorf er wel een beetje makkelijk mee wegkomt? Immers, de kassamedewerker van die afdeling keek alles na en liet alles aan de mevrouw zien, dus dan had hij/zij toch ook moeten zien dat die prijs niet klopte en aan de bel moeten trekken?

                1. Het is overduidelijk dat De Bijenkorf een fout heeft gemaakt, waar mensen werken worden fouten gemaakt. Ik weet niet wat je precies bedoelt met er ‘makkelijk mee wegkomen’. Ze hebben er wel een rechtszaak over moeten voeren en of ze die ketting of het geld ook krijgen is nog maar afwachten. Ik zou zeggen dat de dame er makkelijk mee wegkomt als zij zomaar 40.000 euro in haar zak mag steken.

        1. Alle handelaren adverteren niet-kloppende prijzen en pakken je bij de kassa, is dat wat je zegt? Ik geloof er geen bal van. Natuurlijk speculeren veel handelaren dat jij niet elders gaat zoeken of het goedkoper is, maar dat vind ik heel wat anders dan “niet-kloppende prijzen”.

  3. En ja, het klopt dat dit bevestiging achteraf is. Maar als ik een duur product voor een lage prijs koop, en achteraf de klantenservice bel die zegt “nee hoor, die prijs klopte, veel plezier met uw dure televisie voor 99 euro” dan mag ik toch ook veronderstellen dat het alsnog allemaal klopt?

    Dat is een verkeerde vergelijking want deze vrouw heeft helemaal niet nagevraagd of de prijs wel klopte.

    Op zich is het raar dat de Bijenkorf hier nu beter van wordt, ze maken immers (forse) winst op de ketting maar het lijkt me maatschappelijk toch wel gewenst dat we niet helemaal overgaan naar het recht van de sterkste/slimste/meest oplettende.

  4. Ik zie hier zeker wel een hoger beroepje aankomen. Dit vonnis lijkt me niet erg stevig in elkaar zitten.

    Of er nou werd gelogen over waar de ketting nu is of niet. Ik vind dat de consument recht heeft op een duidelijke grens wat betreft dat een koop definitief is. En deze lijkt mij hier overschreden.

    Daarnaast vind ik de overwegingen “mevrouw keek wel eens naar Cartier en Gucci vanaf haar IP” niet erg steekhoudend. Immers, Cartier en Gucci producten heb je ook wel voor rond de 400 euro. En er even naar kijken maakt je echt geen expert. Ik heb het net nog even geprobeerd: Ik zoek op Bijenkorf.nl naar Cartier, en die 40’200 euro kostende ketting krijg ik als eerste restultaat terug, terwijl dat voor een doorsnee klant echt niet is waar ze op zochten. De tweede resultaat is namelijk maar 2’100 euro en de derde is 1’260 euro. Is het dan echt onredelijk om te veronderstellen dat een prijs van 420 euro dan ook kan? De vergelijking met Gucci vind ik al helemaal raar, want het duurste Gucci-product op Bijenkorf.nl is maar 3’500 en het goedkoopste 41,25 euro.

    Dit is nog los van de technische geneuzel over of een IP wel voldoende aangeeft of dezelfde persoon aan het browsen was.

    En andersom gebeurt het vaak dat winkels voor doen komen dat een product toch echt X euro waard is, en het dan ook voor die prijs verkopen. Tot ontsteltenis van de koper wanneer datzelfde product een week later met 70% korting wordt aangeboden. Tsja, blijkbaar was het dus toch niet zoveel waard… Een wettelijk recht op geld terug heb je dan ook niet. (Tenzij de winkel vooraf bepaalde toezeggingen doet.)

    Wat is tenslotte nog frappant vind is dat de rechter ook gewoon 100% van de “schade” richting de klant schuift. De schade is gesteld op 100% van de verkoopprijs minus wat al was betaald. Ik zou het veel redelijker vinden om de inkoopprijs van de Bijenkorf te hanteren, en dan ook nog eens de Bijenkorf een bepaald percentage van de schade laten dragen, omdat zij zelf ook deels schuld heeft. (Idem wat betreft de juridische kosten van ruim 1000 euro.)

    Dus ja, laat maar komen dat hoger beroep.

    1. Wat is tenslotte nog frappant vind is dat de rechter ook gewoon 100% van de “schade” richting de klant schuift. De schade is gesteld op 100% van de verkoopprijs minus wat al was betaald. Ik zou het veel redelijker vinden om de inkoopprijs van de Bijenkorf te hanteren, en dan ook nog eens de Bijenkorf een bepaald percentage van de schade laten dragen, omdat zij zelf ook deels schuld heeft. (Idem wat betreft de juridische kosten van ruim 1000 euro.)

      Geen klachten van de gedaagde over het schadebedrag is blijkbaar voldoende om het toe te wijzen:

      De Bijenkorf heeft gesteld dat haar schade € 39.798,- bedraagt (het verschil tussen de daadwerkelijke koopprijs van de ketting en het door [naam gedaagde] betaalde bedrag). Door [naam gedaagde] is de hoogte van dit bedrag niet betwist, zodat dit zal worden toegewezen.

      1. Ja, dat is wrang maar zo werkt het burgerlijk recht. Wat A stelt en B niet betwist, is de waarheid. Alleen als de rechter hele rare dingen ziet (bv. als de Bijenkorf 3 ton schade had geëist) dan mag/moet hij ambtshalve ingrijpen. Maar met deze toelichting vind ik 39.798 euro niet op dat niveau. De vrouw heeft niet gesteld dat de Bijenkorf eigen schuld heeft, en dan mag de rechter dat er niet zelf bij verzinnen.

        1. Wat als je iets niet kunt weerleggen? Als de vrouw bijvoorbeeld had gesteld dat ze helemaal niet eerder op de website was geweest, laat staan naar Cartier-producten had gezocht.

          Het zou wel heel wrang zijn als een partij gewoon bewijzen mag verzinnen, puur omdat het tegenbewijs niet is te leveren.

          1. Als partij A iets stelt, en B ontkent, dan moet A bewijzen dat het waar is. B hoeft in principe geen tegenbewijs te geven, totdat A met bewijs aankomt natuurlijk. In de praktijk zie je wel een soort van mengvorm, waarbij A niet alleen iets stelt maar meteen al wat bewijs aandraagt. Dan kan B niet zeggen “dat is niet waar” en achterover leunen maar moet B iets meer toelichting geven.

            In dit geval zou de vrouw prima dat hebben kunnen zeggen, maar dan zou ik zoekopdrachten gekoppeld aan haar account/cookie mooi tegenbewijs vinden. Na inlog op uw account is er gezocht naar ‘cartier’ en ‘sieraad’ en is onder meer deze ketting vele malen bekeken. Vanaf uw account is meerdere malen besteld en die bestellingen zijn naar tevredenheid afgehandeld. Dus dat account is van u, dus dat zoeken heeft u gedaan.

            Dan mag mevrouw weer dat ze haar account deelt of dat de buurman haar hackt, en dan wordt het interessant.

  5. Volgens de Bijenkorf blijkt uit [] onderzoek dat vanaf het IP-adres waarvan de ketting is besteld vaker op Cartier producten is gezocht en daarnaast ook op Gucci producten die in dezelfde prijscategorie vallen.

    En niemand die hier iets over opmerkt? Het verandert misschien niet echt de situatie, maar mocht de Bijenkorf de persoonlijke zoekopdrachten van een klant volgens de AVG-/GDPR-richtlijnen wel analyseren met het doel deze eventueel te kunnen gebruiken voor het beslechten van een zakelijk contractgeschil?

    Dat lijkt me niet gebonden aan in de algemene voorwaarden vermelde doelen waar IP-adressen en zoektermen doorgaans voor worden bewaard.

          1. Een “gerechtvaardigd belang” van de verwerker kan ook een verwerkingsgrond zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat een webwinkel een selectie uit haar weblog bestanden veiligstelt om bewijsmateriaal te hebben in een betalingsgeschil. Wanneer het alleen gaat om het IP van de persoon met wie het conflict speelt is de privacy-impact voor derden vrijwel nihil.

            1. Maar dan zouden ze dat toch wel zo expliciet mogelijk moeten aangeven in hun privacy policy?

              Zoiets als “Wij kunnen uw bezoekgeschiedenis bewaren en gebruiken als mogelijk bewijs bij geschillen inzake een koopovereenkomst” oid.

              1. Om de Website te laten werken hebben wij bepaalde informatie nodig. Deze informatie bestaat uit uw IP-adres (het nummer –minus de laatste 3 cijfers- van uw computer dat het mogelijk maakt uw computer te herkennen), het type browser (het computerprogramma om internetpagina’s mee te kunnen bekijken), het besturingssysteem dat u gebruikt, en de pagina’s die u op onze Website bezoekt. Ook maken wij gebruik van cookies en technieken die vergelijkbaar zijn met cookies, zoals link-tracking. Door middel van link-tracking herkennen wij u als u vanuit onze e-mails doorklikt naar de Website.

                Dit doen wij onder andere om de gebruiksvriendelijkheid van onze Website te verhogen en om de Website te beveiligen, om uw ervaring van onze diensten te optimaliseren, informatie voor u te personaliseren, u te herkennen bij een volgend bezoek en om u ook via andere kanalen aanbiedingen te kunnen doen.

            2. Dat ben ik met je eens, maar dan is De Bijenkorf is nog steeds ongerechtvaardigd bezig in dit geval omdat ze dat NIET hebben opgenomen in hun privacybeleid. En dat moet, voor zover ik begrepen heb, wél van de AVG.

  6. Lang geleden deed de volgende grap in Utrecht de ronde: Vraagt Bram aan Moos hoe hij zou reageren als hem ’s nachts op het Janskerkhof een bijna nieuwe fiets voor een tientje zou worden aangeboden. Moos zou reageren met die kan ik zelf ook wel stelen.

    1. Of op de Voorstraat. Daar heb ik dit schone aanbod zelf ook nog wel eens gekregen… Zelfs een keer toen ik al op mijn eigen fiets zat.

      Maar inderdaad, het is in feite de zelfde discussie: Mag je als consument aannemen dat het om een geldig aanbod gaat, of zou je beter moeten weten als consument. Zou je moeten weten dat hier spraken is van een administratieve fout, of heling?

      Ben het in deze affaire eens met de rechter. De koper heeft alle schijn tegen zich: Ze wist dat de kettingen doorgaans honderdmaal duurder waren en toevallig is de ketting een dag later verdwenen.

  7. “Die ketting heb je dan dus niet gekocht, ook al werd je betaling geaccepteerd, je aankoop per mail bevestigd en je ketting meegegeven in de winkel door een medewerker.”

    Dat je haar niet kunt eisen voor het aangegeven bedrag, dat is tot daar aan toe, maar verkocht blijft verkocht. Professionals worden geacht op te letten. Ik vind het wat ver gaan om de ketting dan terug te eisen. Uiteindelijk is diamant dezelfde stof als potlood.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.