Wanneer steel je iets bij een zelfscansupermarkt?

Een lezer vroeg me:

Ik vroeg me zo af, nu winkelketens zoals de AH inzetten op zelfstandig scannen en afrekenen, wat doet dat met de aansprakelijkheid? Een vergissing van de kassa medewerker in uw voordeel (of nadeel) lijkt mij opeens heel anders te liggen wanneer je het zelf doet.

Dit is ingewikkelder dan je denkt; menig juristenborrel werd ongezellig omdat deze discussie langskwam. De onderliggende vraag is namelijk wanneer je iets koopt in de supermarkt en hoe je dat vaststelt – en in hoeverre de objectieve vaststelbaarheid relevant is bij de vraag of je iets koopt.

Je koopt iets wanneer je het aanbod van een product aanvaardt. Dat moet blijken uit een of andere handeling die (mede) gericht is op het juridisch willen sluiten van een koop. Een ding bij de kassa neerleggen en zeggen “deze graag” is volgens mij genoeg. Maar je kunt ook zeggen, op het moment dat je het product in je mandje legt dan wil je het al hebben (en ben je bereid te betalen, zo mogen we redelijkerwijs veronderstellen) dus dan heb je het dán al gekocht.

Ook mogelijk is dat je zegt, pas als je afrekent koop je het echt, want tot dat moment is het doodnormaal je te bedenken in de supermarkt. En de gewoonte in een branche weegt mee bij de vraag of je een rechtshandeling verricht. (Normaal is niet vereist dat je betaalt om een koop te sluiten, juridisch gezien; betaling is een verplichting die ontstaat door het sluiten van de overeenkomst.)

Als je als bezoeker van de supermarkt zelf een product scant en daarna afrekent op basis van wat je gescand hebt, dan lijkt het meest logische moment om het moment van scannen aan te wijzen als het moment dat je dat product koopt. Die scan is vrij expliciet bedoeld als “dit wil ik hebben”, en de algemene voorwaarden die je gedachteloos wegklikt zeggen dat ook. Maar je creëert weer een nieuw probleem dan: mag je dan dingen achteraf weer terugleggen, of is dat een ontbinding waar je instemming van de supermarkt voor nodig hebt? Ik zou zelf dan ook het moment van afrekenen (dus de scanner bij de kassa houden en het afrekenproces doorlopen) logischer vinden.

Wanneer steel je dan? Dat doe je op het moment dat je je een product toeëigent zonder dat dat mag (“wederrechtelijk”) met de bedoeling het te houden. Dat zou je bijvoorbeeld doen als je het in een geprepareerde tas doet of stiekem in je jaszak, omdat je dan duidelijk van plan bent naar buiten te lopen met dat product zonder te betalen. Of omdat je even geen mandje had, en daarna verstrooid naar buiten loopt. Inderdaad, dan steel je niet maar het lijkt wel zo. Dat noemen strafrechtjuristen de discussie over opzet, was je het van plan of had je in ieder geval de aanmerkelijke kans aanvaard dat je straks lekker buiten stond met een niet-betaald product?

Dat laatste stond centraal in een rechtszaak uit 2015 over een persoon die een deel van de inhoud van zijn winkelwagentje niet had gescand met de zelfscanner. Volgens het OM was dat diefstal, ook als het niet volledig opzettelijk was. Als het slordigheid was, dan was het zó slordig dat we het toch opzet noemen – voorwaardelijke opzet:

Het standpunt van de officier van justitie komt er op neer dat het feit dat verdachte wist hoe het scanapparaat werkt en dat de weggenomen goederen voor meer dan de helft van de waarde ervan niet waren afgerekend, maakt dat verdachte bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij deze goederen heeft weggenomen met het oogmerk om zich die wederrechtelijk toe te eigenen.

De rechtbank zag echter nog een ander probleem:

In de aangifte namens Albert Heijn wordt niet verklaard dat is gezien wie tijdens het boodschappen doen het scanapparaat heeft bediend. Verdachte en zijn dochter, die samen boodschappen aan het doen waren, hebben beiden verklaard dat de dochter van verdachte het scanapparaat heeft bediend, nadat verdachte de producten had gepakt. Verdachte heeft daarnaast echter nog verklaard dat hij ook zelf producten heeft gescand. De bewijsmiddelen sluiten derhalve niet uit dat de dochter van verdachte een deel van de in de boodschappenkar gelegde producten ten onrechte niet heeft gescand. … Nu niet kan worden vastgesteld welk deel van de boodschappen ten onrechte door verdachte niet is gescand, kan niet wettig en overtuigend worden bewezen dat verdachte heeft gehandeld met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening.

Op de achtergrond woog hierbij mee dat de supermarkt de administratieve last van wat je wel en niet wil kopen, volledig bij de klant legt. “Indien door de klanten al dan niet opzettelijk fouten worden gemaakt lopen zij het risico om strafrechtelijk aangesproken te worden”, en ik proef daaruit dat de rechter dat wel een beetje stevig vond als consequentie van een stukje gemak dat de supermarkt aanbiedt. Zó makkelijk gaat dat niet.

Arnoud

45 reacties

  1. “Indien door de klanten al dan niet opzettelijk fouten worden gemaakt lopen zij het risico om strafrechtelijk aangesproken te worden”

    Daar zou je omgekeerd eens mee moeten komen. Een aanbieding blijkt regelmatig niet goed in de kassa te zijn verwerkt, en daar kom je vaak pas achter als je al hebt afgerekend en het bonnetje even nakijkt (soms pas als je al thuis bent). Dan kan je even langs de service-balie lopen om het alsnog recht te zetten maar ik denk dat men je nogal glazig aan zal kijken als je er meteen de politie bij haalt vanwege oplichting ofzo…

  2. Ook mogelijk is dat je zegt, pas als je afrekent koop je het echt, want tot dat moment is het doodnormaal je te bedenken in de supermarkt. En de gewoonte in een branche weegt mee bij de vraag of je een rechtshandeling verricht. (Normaal is niet vereist dat je betaalt om een koop te sluiten, juridisch gezien; betaling is een verplichting die ontstaat door het sluiten van de overeenkomst.)

    Ik voel me niet geroepen hiervoor de jurisprudentie in te duiken, dus ik vraag het maar gewoon: kun je dit niet ouderwets op de wilsvertrouwensleer gooien? Ik kan me namelijk werkelijk niet voorstellen dat er mensen zijn die een supermarkt inlopen in de veronderstelling dat ze een product kopen zodra ze het in hun mandje leggen i.p.v. het af te rekenen. Een dergelijke interpretatie is toch ook zo ver verwijderd van het maatschappelijk verkeer dat je zoiets onmogelijk in je algemene voorwaarden kan verstoppen, of wel?

    1. Ik heb nog wel een mooie technische toevoeging vanuit het perspectief van AH.

      Het moment van “koop” en dus juridische aanvaarding begint op het moment dat je de scanner terughangt in de machine en jouw boodschappen lijst synchroniseert met Albert Heijns servers. Dat is het moment waarop ook de betalings verplichting ontstaat voor de gescande boodschappen. Voor dit moment kun je onbeperkt toevoegen/verwijderen van je ‘scanlijst’.

      Niet gescande boodschappen dien je dus op dat moment ook te verwijderen uit je winkelmand/jas/zak/etc. anders is dat juridisch diefstal (volgens AH).

      Pas na die eventuele verwijdering van niet-gescande boodschappen kun je naar een pin-apparaat lopen en de betaling starten. Dat is dan ook het moment waarop AH gaat controleren of je mogelijkerwijs niet gescand hebt.

      Overigens: Onofficieel beleid: Niet gescande dingen tijdens controle zullen alsnog betaald worden danwel teruggegeven aan de winkel. Je bonus-kaart zal ook in aanmerking komen voor vaker controleren. Hoe vaker het mis gaat, hoe vaker je gecontroleerd wordt. (Dat proces gebeurt automatisch door servers van albert heijn. de medewerker zal alleen aangeven klopt/klopt niet op hun handscanner).

      Mark.

    1. Vrij simpel, lijkt me; in de basis wordt hier een aanbod gedaan door een geautomatiseerd systeem op basis van verkeerde aannames, en jij aanvaard dat aanbod door te betalen. Daarmee is in principe een geldige koopovereenkomst gesloten; de AH zou zich moeten beroepen op dwaling om de koopovereenkomst ongeldig te laten verklaren. Lijkt mij een flinke verspilling van middelen en tijd, helemaal aangezien een degelijke advocaat ook zou opvoeren dat de AH het risico op dwaling aanvaard heeft door het in bedrijf nemen van het systeem.

  3. Twee jaar geleden bij de supermarkt om de hoek: Man zet een gigantische berg boodschappen op de band en rekent die af, maar was vergeten dat hij vanwege het volle karretje een kratje bier onder op het frame had gezet.

    Bij uitlopen van de winkel een bewaker die hem tegenhoudt. De man, duidelijk verrast, doet zijn verhaal en wil het kratje afrekenen, hij wil het immers hebben. Nee was het antwoord u bent een winkeldief, wij gaan aangifte doen en het kost u 181 euro. De man zet het kratje op de grond en wil doorlopen. Wordt door bewaker met fysiek geweld tegengehouden!

    Nu heb ik hier in de tijd dat ik zelf nog studeerde en in een winkel werkte cursus over gehad. Dus ik heb die man mijn naam en adres gegeven en gezegd door te lopen en tegen die ‘beveiliger’ dat als hij die man met nog een vinger aanraakte ik tegen hem zou getuigen wegens het gebruik van onnodig geweld. En tevens zou getuigen over het hele incident waar ik getuige van was en dat er m.i. zeker geen sprake was opzet.

    Toen had ik natuurlijk ruzie met de beveiliger, maar die man was met achterlaten van een kratje bier pleite en de winkel naar ik aanneem een klant armer.

      1. Dat hangt van het protocol rondom winkeldiefstal af. Voor hetzelfde geld ga je mee, word je een paar uur ingesloten (of als het ’s avonds is: tot de volgende ochtend) en krijg je pas daarna te horen dat je niet wordt vervolgd. En ik weet vrij zeker dat daarbij véél uitmaakt of je een grote Hollandse man bent of niet.

        1. Ik geef de politie het voordeel van de twijfel, maar steek mijn hand er niet voor in het vuur. De politie weet vaak een strafbaar feit van een civiel geschil te onderscheiden. Als een beveiliger je op heterdaad aanhoudt, dan is het verstandiger op de politie te wachten. (Het is zijn recht een met redelijk vermoeden op heterdaad betrapte dief aan te houden.)

          En ergens moeten we het de dief niet te makkelijk maken. Als je een krat op een daarvoor, uit het zicht, bestemde rek vergeet af te rekenen, ben ik het met Elroy eens. Maar dat is toch wat anders dan bij een zelfscan-kassa vergeten meer dan de helft te scannen. En als ik het goed lees is de verdachte bij dat laatste er alleen van af gekomen omdat niet is bewezen dat hijzelf heeft gescand/ingepakt.

      2. Ik kan je verzekeren dat ik als klant die niets misdaan heeft zelf ook niet op de politie zou wachten.

        Ze willen graag 181 euro als vergoeding voor de tijd die ze kwijt zijn. Iets zegt me dat als ik mijn uur tarief (ca $500/uur) bij ze in rekening breng voor verspilde tijd er een doodse stilte volgt.

        En de bewaker die mij fysiek tegen probeert te houden gaat met gepast geweld zelf tegen de vlakte. Wie denkt die gast dat hij is? eerst mij valselijk beschuldigen en dan geweld gebruiken?

        1. Je reactie is begrijpelijk maar zeer onverstandig. Het gebruik van geweld is eigenlijk altijd fout, behalve ter afwending van directe bedreigingen. Een bewaker tegen de vlakte werken is echt zeer zelden daarvoor nodig, en zeker gezien deze comment klinkt het als vooral terugmeppen / eigenrichting en dat is gewoon keihard mishandeling. Niet doen.

          1. Ik gebruik niet voor niets het woord gepast! Die bewaker draaide bijna die kop kleinere man zijn arm uit de kom omdat hij door wilde lopen. Dat kan hij bij mij beter niet proberen, ik draai terug en ben zeker geen kop kleiner!

            Hoe het verder escaleert is aan hem. Ik zal gepast reageren. Dat heb ik die bewaker ook onmiddellijk gezegd toen ik tussen beide kwam. Probeer dat niet bij mij, ik verweer me en dat verlies je. Hij had daarna vooral nog een grote mond.

            Wellicht had ik niet tegen de vlakte moeten zeggen, dat is wat voorbarig.

            1. Ik kan niet meer editten, dus even reactie op mezelf: Ik heb zelf trainingen hiervoor gehad toen ik nog in een winkel werkte. Elke training was vrij duidelijk in dit scenario: diefstal is eigenlijk nooit bewijsbaar tenzij je iemand het heel bewust heb zien verstoppen in de winkel en ermee naar buiten zien lopen. En dan eigenlijk ook alleen als dat op video vastligt!

              De beveiliger in kwestie heeft als het goed is dezelfde instructie gehad en weet dus dat hij als puntje bij paaltje komt geen poot heeft om op te staan. Vandaar dat ze altijd met veel poeha aankomen en proberen te overbluffen. Als zo’n beveiliger wetend dat hij geen bewijs heeft met geweld begint iemand tegen te houden, dan heb je het recht om je met gepast geweld daartegen te verweren.

              Even voor de duidelijkheid, die beveiliger mag niet meer dan jij of ik. Met andere woorden in geval van op heterdaad betrappen mag hij jou met gepast geweld staande houden tot de politie of iemand anders met meer bevoegdheden er is om het over te nemen. Een artikel vergeten af te rekenen is geen heterdaad en hij heeft dus geen enkel recht om wat voor geweld dan ook te gebruiken.

              1. “Even voor de duidelijkheid, die beveiliger mag niet meer dan jij of ik.” Voorzichtig met dit soort aannames; waarschijnlijk heb je dit ergens in de jaren tachtig gehoord, toen het ook klopte. Veel gemeenten zetten ook BOA’s in en helaas mogen die wel meer dan jij en ik.

                1. Gemeenten wellicht, maar een beveiliger in de dAH is geen ambtenaar en al zeker geen BOA. ALs dat wel gebeurt dan moet de overheid eens heel snel uit gaan leggen waarom er publieke middelen worden gespendeerd aan het beveiligen van een winkelpand.

                  Voor een gewone beveiligingsmedewerker geldt nog steeds dat deze niet meer of minder mag dan jij of ik. En voor staande houden bij heterdaad moet hij toch echt een goede grond hebben om heterdaad aan te nemen. Ik heb mijn hele studietijd in een winkel wat bijverdiend en vrijwel elke ‘winkeldief’ ging vrijuit. Men was al blij dat een diefstal voorkomen was en een winkelverbod was opgelegd. Dat laatste is namelijk helemaal geen bewijs voor nodig. Dus ook al viel er niets te bewijzen, de winkel mocht je niet meer in.

          2. Op het moment dat een persoon iemand van zijn vrijheid beroofd, begaat hij een strafbaar feit en daarin persisteert nadat hij daar op gewezen is (onbedoeld vergeten af te rekenen is geen grondslag voor een burgerarrest, want geen misdrijf) gaat hij dan een belangrijke grens over waarbij deescalatie en ontwijken niet meer werkt. Dan is het gewoon zelfverdediging om je met gepast geweld te ontrekken aan die vrijheidsberoving. Iemand tegen de vlakte meppen zal meestal niet nodig zijn, maar je even losdraaien van een greep, of een ruitje intikken wat mij betreft wel. Desondanks is het in deze concrete situatie meestal handiger zelf de politie te bellen, en vanaf het begin alles te filmen als bewijsmateriaal.

                1. Als het goed is heeft iedereen identificatie bij zich waarmee de politie ter plekke kan vaststellen dat je niet dakloos bent. Hechtenis is totaal overbodig voor iemand die zich kan identificeren.

                  Heb je wel eens meegekeken in hun systeem wat ze allemaal zien als ze jouw naam in voeren? Daar wordt je bijna onwel van!

  4. Bij de introductie van nieuwe ‘scan-winkels’ geeft AH zelf aan, dat je de boodschappen meteen in je eigen tas (en dan dus ook jas zou ik zeggen) mag doen. Overigens werd één keer bij een controle vastgesteld dat ik een fles water te weinig had gescand. Vriendelijk werd mij verzocht daarvoor alsnog te pinnen. Niks geen gedoe over winkeldiefstal.

  5. “ik proef daaruit dat de rechter dat wel een beetje stevig vond als consequentie van een stukje gemak dat de supermarkt aanbiedt” kop spijker plank. De AH wil bezuinigen op personeel, en de klant wordt plots strafrechtelijk aangesproken op fouten die voorheen door personeel werd gemaakt.

    Bij niet zelfscan-kassa’s is het gebruikelijk om van producten die gescand worden toch nog af te zien en het product bij de kassa achter te laten. Bijvoorbeeld omdat het product toch duurder was dan je in eerste instantie dacht, of omdat de totaalprijs hoger werd dan waar je rekening mee hield.

    Als je nu een product bij een zelfscan-kassa achterlaat, kun je bij het afrekenen beschuldigd worden van diefstal, omdat je misschien wel het product toch na afrekenen mee zou willen pakken. Er ligt niet eens een “toch maar niet” rek, waar je producten kan weg leggen. En midden in het scan proces helemaal naar de schappen terug lopen is natuurlijk geen doen.

    1. Een staandehouding voor winkeldiefstal kan pas na de kassa. Dus weglopen en het meepakken van dat ene product, dan zouden ze moeilijk kunnen/mogen doen. Maar bij achterlating kunnen ze dat niet, want het verlaat de winkel niet.

  6. Ik begrijp niet helemaal waarom het feit dat de betaling plaatsheeft door middel van een zelfscankassa juridisch gezien relevant is voor de vraag of en wanneer iemand iets heeft gestolen. Als ik mijn boodschappen afreken bij een normale kassa maar ik laat iets in mijn wagentje achter in plaats van het op de band te leggen, is dat juridisch gezien niet equivalent aan iets niet zelf scannen? Of het moment waarop er sprake is van “iets kopen” nu is op het moment van het in een mandje of wagentje leggen, of pas op het moment van bij de kassa aankomen of pas na het doen van de betaling is toch hetzelfde? Het is dezelfde serie aan handelingen, en bij bijde methodes is het mogelijk dingen te vergeten en dingen bewust proberen te stelen. Welk verschil zie ik hier over het hoofd?

    1. Simpel gezegd zie je hier het vereiste van opzet over het hoofd; voor diefstal moet je de intentie hebben je een object wederrechtelijk toe te eigenen, en vergeten iets te doen staat niet gelijk aan het opzettelijk nalaten. Bij het in het karretje laten liggen is er nog een tweede check; er moet ook een bepaalde nalatigheid van de kassamedewerker zijn.

      Kort door de bocht; als de student achter de kassa per ongeluk de barcode van een blik bier scant in plaats van de barcode van het sixpack is het een vergissing, maar als ik het doe wil de AH het meteen oppakken alsof ik opzettelijk de boel loop te flessen, terwijl ik redelijkerwijs geacht kan worden minder kennis te hebben van het scan- en afrekenproces dat nu naar mij toegeschoven wordt dat die student die het voorheen deed.

      1. Maar die intentie van opzet kan er toch in beide gevallen zijn? Ik kan iets uit mijn wagentje niet scannen, ik kan ook iets niet op de band leggen. Meer concreet is mijn vraag denk ik: “Is er juridisch gezien een verschil tussen winkeldiefstal plegen door niet af te rekenen bij een zelfscankassa of door niet af te rekenen bij een normale kassa?”

        1. Dat verschil is er niet. In beide gevallen geldt, heb je opzettelijk en wederrechtelijk iets je toegeëigend zonder daarvoor te hebben willen betalen? De discussie is vooral wanneer je die opzet mag veronderstellen als de ‘dader’ zegt dat het een vergissing was. Als jij het in een aluminium tas steekt en stiekem naar buiten glipt, dan is die discussie veel lastiger dan wanneer je een scanfout maakte (het blikje ipv de sixpack, mooi voorbeeld). Maar het is elke keer een “omstandigheden van het geval” discussie, er is geen algemeen kader. Zie je eruit als een zwerver en maak je die scanfout, dan word je denk ik eerder als dief aangemerkt (“jaja leuke smoes”) dan wanneer je een 50-jarige dame van gegoede uitstraling bent.

        2. Ik had het helderder kunnen verwoorden; diefstal is er door de aantoonbaarheid van de intentie; zodra er een kassamedewerker een tweede check doet, is in principe de kans op vergeten nihil, en moet er vaak verwijtbaar gehandeld zijn door de klant, zoals het bewust aan het zicht onttrekken van de boodschappen. Bij zelfscan is er geen check op intentie om niet te betalen voor een product, en dus een grotere kans dat een ‘vergissing’ daadwerkelijk een vergissing is.

          Maar concreet jouw vraag; als ik ervan uit ga dat ik in de winkel een pak melk ga stelen, ik bewust dat pak melk niet op de band leg, dat niet wordt opgemerkt, en ik het pak niet afreken, pleeg ik net zozeer diefstal als wanneer ik in de winkel een pak melk wil stelen, het bewust niet scan, en ik het pak niet afreken. Dan moet je echter wel de aanname over de intentie kunnen onderbouwen, en dát is waar een kassamedewerker beter functioneert dan een geautomatiseerd systeem.

  7. Dan vraag ik me toch af; als het ‘vergeten’ af te rekenen gezien kan worden als voorwaardelijke opzet, hoe zit het dan bijvoorbeeld met de bejaarde die het pak koekjes in het mandje van de rollator vergeet? Strikt genomen aanvaard zo iemand natuurlijk een veel groter risico om iets te vergeten dan de 40-jarige die nog even snel na het werk wat boodschappen doet. Is er al een kader om dit soort onderscheid aan te toetsen?

  8. Hier op het Tweaker forum een voorbeeld van iemand die een zak Gamba’s vergat te scannen bij de AH. Gevolg: – Winkelverbod – Boete van 181,- (AH) – Dossier aangemaakt politie – Vingerafdrukken & foto’s genomen – 6 uur in de cel gezeten – Verhoor gehad Hier wordt nog een veroordeling van justitie aan vast gehangen. Dit kan zowel een geldboete als een taakstraf zijn.

    1. Lees even de TS zijn laatste reactie in de thread, dit is wat hij ontving van de OvJ:

      “Op mijn kantoor is een proces-verbaal binnengekomen, waarin u als verdachte bent aangemerkt. Inmiddels heb ik besloten u daarvoor niet verder te vervolgen.

      De reden hiervoor is dat naar mijn oordeel:

      er onvoldoende bewijs is

      Een eventueel eerder verstrekte dagvaarding / (verkorte) oproeping voor een trechtziting komt hiermee te vervallen.

      Deze zaak is hiermee afgedaan, tenzij a. ik op grond van nieuwe feiten of omstandigheden deze beslissing moet herzien. b het gerechtshof alsnog een vervolging beveelt. Dat kan als een anders, die is benadeeld door een feit waarvan u nu verdacht wordt, zich beklaagt over mijn beslissing u niet te vervolgen.

      Met andere woorden hij is door de winkelier lastig gevallen, de politie had zelf al heel snel kunnen constateren dat er geen bewijs is en meenemen voor verhoor is totaal overtrokken. Het is echt niet voor het eerst dat ze in die situatie komen.

      Meer dan aangifte aannemen, identiteit vaststellen van TS en verklaring opnemen als hij die af wenst te leggen hadden ze niet hoeven doen. De rest is niet meer dan ongewenst machtsvertoon en intimidatie van de politie en ondertussen maar klagen dat er geen respect voor ze is, gek hè …

      1. Betaal nooit die € 181, want je krijgt ze niet terug als de zaak geseponeerd wordt. Ze zijn pas bereid terug te betalen, als je vrijgesproken wordt. Anders dan de politie vind een OvJ een winkelverduistering zelden de moeite van het vervolgen waard.

  9. Maar je kunt ook zeggen, op het moment dat je het product in je mandje legt dan wil je het al hebben (en ben je bereid te betalen, zo mogen we redelijkerwijs veronderstellen) dus dan heb je het dán al gekocht.

    Word je dan ook eigenaar? En als je het product nog teruglegt, is het zeker opeens tweedehands?

    Wanneer steel je dan? Dat doe je op het moment dat je je een product toeëigent zonder dat dat mag (“wederrechtelijk”) met de bedoeling het te houden.

    Hoe zit dat dan bij prijsfouten? Een kassamedewerker zou het meteen opvallen als de prijs van een product veel te laag is, en deze zou waarschijnlijk òf de prijs aanpassen, òf het product opzij leggen. Heeft de zelf afrekenende consument een plicht, bij twijfels over de prijs hulp te zoeken, of de koop te annuleren?

  10. Een vraag in het verlengde hiervan die mij al een tijdje bezig houdt: als ik in een baldadig moment bij een zelfscannende medemens een artikel uit zijn wagentje pak en terugleg in het schap zonder dat hij het merkt, ben ik dan strafbaar ?

        1. Door het terugleggen in het schap wordt niet voldaan aan het oogmerk van wederrechtelijke zelfverrijking; je wordt er zelf immers niet beter van. Dan is het geen diefstal.

          En je kunt eventueel ook de discussie verder voeren; zolang de koop niet gesloten is, is het voorwerp nog eigendom van de winkel; zolang jij de winkel er niet mee verlaat, doe je effectief niets verkeerd.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.