Politie Los Angeles gevraagd om socialmedia-accounts burgers te noteren

Agenten van het politiekorps van de Amerikaanse stad Los Angeles hebben instructies gekregen om van elke burger die ze spreken de socialmedia-accounts en e-mailadressen te noteren, ook als er geen verdenking van een misdrijf is. Dat meldde Security.nl vorige week. Diverse lezers vroegen me of de Nederlandse politie dat ook zou mogen, en zo ja wanneer dan.

Wanneer agenten uit LA een burger spreken en de gegevens op een “field interview” kaarten noteren zouden ze ook om socialmedia-accounts en e-mailadres moeten vragen, zo blijkt uit instructies van het politiekorps. De via de kaarten verkregen informatie gaat in een systeem van het bedrijf Palantir, dat informatie uit allerlei bronnen samenvoegt voor analyses. Dat is natuurlijk saillant, Palantir is een dubieus bedrijf en ligt ook in Nederland onder vuur.

Maar laten we even een stapje terug doen. Stel de data gaat alleen politiesystemen in, en wordt niet gedeeld met vage particuliere clubs van derden. Zou het dan wel mogen? Het doel van field interviews in LA is gestructureerd noteren wat een getuige verklaarde, inclusief data zodat je die getuige kunt terugvinden voor bijvoorbeeld vervolgvragen. De social media gegevens kun je gebruiken voor dergelijk contact, en je kunt ook dingen correleren: tegen mij zegt hij A, op Twitter roept hij net B, dat is raar. Of: hij zegt de verdachte niet te kennen maar is op Instagram vriendjes met haar, daar ga ik eens nader achteraan.

In Nederland ken ik zulke formulieren niet. In de meeste gevallen is het ook niet relevant wat je op social media doet, tenzij hetgeen waar je over getuigt natuurlijk direct daarmee te maken heeft. En dan is het weer niet gek dat de agent vraagt onder welk account je online bent, zodat men zelf kan zien wat er gezegd of gedaan is of verder kan rechercheren.

Een stap verder gaat het inzien van een account. Dat kun je in Nederland niet eisen van een getuige, dat deze privéberichten of toegang tot het account verschaft. Daarvoor zal een bevel van de rechter-commissaris nodig zijn. Maar ik kan me dan ook weer niet veel situaties voorstellen waarin je die informatie vraagt bij een getuige, in plaats van vordert bij de informatiedienstverlener als deel van een lopend onderzoek.

Arnoud

23 reacties

  1. Het verschil tussen de US en Nedeland begint bij de vraag naar een ID. In de meeste amerikaanse staten moet de politie “redelijkerwijs vermoeden dat er een misdaad is begaan, wordt begaan of wordt gepland” om iemand te verplichten zijn/haar ID te geven. “Ik dacht, goh wat doet die meneer, even kijken wie het is,” zoals in Nederland kan gebeuren, is dus niet zonder meer legaal (4th amendment). Niemand is verplicht vragen die politie stelt in het kader van een onderzoek te beantwoorden, en vooral in de US is men goed beraden dit dan ook te laten. Dit voorop stellend is het de vraag of de instructie zoals deze aan de poitie van L.A. gegeven is, iemand verplicht zijn social media accounts te geven. Ik zelf ben buitengewoon terughoudend met het beantwoorden van vragen die de politie stelt, op vordering krijgen ze mijn ID en daar is de kous mee af.

    1. In Nederland gelden dezelfde regels voor het mogen vragen naar een ID. In art 8 van de Politiewet 2012 wordt vermeld dat er sprake moet zijn van een noodzaak, zonder dat daar een definitie van wordt gegeven.

      In het vonnis van een zaak die mijn broertje heeft aangespannen tegen de lokale politie (sorry Arnoud, kan de uitspraak niet vinden op uitspraak.nl. Was bij de rechtbank Haarlem in 2008) werd de vloer aangeveegd met de politie. “De wet op de identificatieplicht is geen speelgoed voor opsporingsdiensten” en “Er moet een noodzaak zijn om de identiteit van de [ ] te kennen. Onder noodzaak wordt verstaan het moeten uitschrijven van een proces-verbaal of een controle van de rijbevoegdheid voor het bestuurde voertuig.” Er werd wel toegevoegd dat een burgemeester een noodbevel af kan geven waarmee preventief fouilleren én ID vragen geregeld wordt, zolang deze maar tijdelijk van aard is.

      Als gevolg van de uitspraak heeft de politie alle (>20 !) boetes voor het niet kunnen tonen van een ID moeten verscheuren. Hoe kom je aan zoveel controles, denk je dan? Door een scooter te hebben die lijkt op eentje met helmplicht maar toch een typegoedkeuring heeft voor een blauw plaatje, en tweemaal daags langs het politiebureau te moeten rijden. Ze mogen controleren of je blauw plaatje wel een blauw plaatje mag zijn.

        1. Je neemt dan een levensgroot risico een boete te krijgen voor niet tonen op eerste vordering (art. 447e Strafrecht). De agent hoeft jou de noodzaak niet vooraf te noemen, laat staan jouw instemming met die noodzaak af te wachten. Ik vrees dat die uitspraak uit 2008 een tikje achterhaald is door de maatschappij in 2021.

          Het is algemeen onjuist dat een noodzaak alleen bestaat bij “Onder noodzaak wordt verstaan het moeten uitschrijven van een proces-verbaal of een controle van de rijbevoegdheid voor het bestuurde voertuig.” De wet kent een open norm. Als de auto om drie uur ’s nachts met draaiende motor op een industrieterrein staat, dan lijkt mij aan die norm voldaan als je als agent identificatie gaat eisen van de bestuurder. Ook als je alleen staat te wachten op je plassende passagier.

          1. De wet is toch niet veranderd sinds 2008, of heb ik dat mis. Je kan dan dus daarnaa vrolijk die boete gaan aanvechten op grand van dit (blijkbaar gecensureerde) vonnis. Ook hebben we volgens mij nog altijd een toonplicht, maar geen draagplicht, dus als ik na eerste vordering zeg, prima, wandel maar even mee naar mijn huis, dan laat ik hem zien, dan ben ik nog steeds terstond begonnen met de noodzakelijke handelingen om het ding te tonen.

            Dan hebben we nog die krankzinnige uitzondering op grond van geloofsovertuiging: als orthodoxe jood hoef je dat ding niet te tonen. Nu is mijn geloofsovertuiging dat het tonen van een ID op eerste vordering niet nodig is, en is discriminatie op grond van geloof ook niet toegestaan — en de eerste die mij een rationeel criterium kan geven hoe een serieus geloof van een niet-serieus geloof kan worden onderscheiden moet nog geboren worden. Het kenmerk van een geloof is namelijk dat het irrationeel is.

            Normaal gesproken zal ik mijn ID gewoon tonen om van het gezeur af te zijn, maar zal ik daarna de agent wel even om zijn ID vragen en zijn rechtvaardiging, zodat ik eventueel een klacht tegen de agent kan indienen.

            Iedere interactie met een agent opnemen is inderdaad verstandig, en tegenwoordig met een mobiel heel makkelijk. Als je je ID bij je telefoon verpakt heb je gelijk een goede reden om gelijk dat ding te pakken kun je hem in een beweging aanzetten.

            Tenslotte, heeft de ID plicht bijgedragen aan het verminderen van de misdaad? Ik denk dat sinds het is ingevoerd de misdaad alleen maar is toegenomen, dus die ID plicht heeft niet echt veel geholpen. Wat mij betreft afschaffen, en gewoon mensen die zich voldoende verdacht gedragen meenemen naar bureau voor onderzoek, zodat anderen met rust gelaten kunnen worden.

            1. Artikel 8 van de politiewet spreekt over redelijkerwijs noodzakelijk en dat zwakt noodzakelijk alweer een beetje af. De voorbeelden die Arnoud noemt zijn goed en geven een goed beeld van wanneer je wel wil weten wie iemand is. Als iemand bijvoorbeeld antecedenten heeft op het gebied van diefstal/inbraak en iemand loopt in de directe nabijheid dan kunnen die antecedenten bijdragen in de verdenking of het ontbreken daarvan.

              Afschaffen van de identificatieplicht ben ik beslist tegenstander van. Ook wanneer er nu nog niet voldoende is voor een verdenking zoals bedoeld in artikel 27 kan er wel inzage worden gevorderd in een identiteitsbewijs. Bijvoorbeeld om te waarschuwen of om de gegevens van iemand op te nemen waarvan er op dat moment nog niet voldoende verdenking is bij een incidentlocatie. Zo kan iemand later alsnog als getuige of verdachte worden gehoord. Daarmee is de noodzaak tot aanhouden ook minder en dat scheelt nogal in het feit of iemand direct door kan naar zijn werk bijvoorbeeld.

              Daarnaast heb je bij het rijden door rood licht bijvoorbeeld ook geen verdenking omdat het een gedraging is van de Wet Mulder i.p.v. overtreding of misdrijf.

            2. Je hebt een toonplicht, maar dat is geen thuisgaanhalenrecht. Je moet hem laten zien op eerste vordering, dus direct en zonder reistijd. Dit was een raar politiek gedrocht: we wilden geen draagplicht (want WOII) maar we wilden wel dat iedereen indien noodzakelijk direct zich kon identificeren. Dus dan krijg je deze. (Ik benadruk dit omdat jouw opstelling jou geld gaat kosten, wat vervelend voor mensen is die jouw advies volgen.)

              Er is geen rationeel criterium ter onderscheid van een legitiem en een niet-legitiem geloof. Zie de Pastafari-jurisprudentie. Het gaat erom dat jij het oprecht beleeft en dat de maatschappij erkent dat dit iets is om te beleven. “We know it when I see it” is een legitiem antwoord in het recht.

              1. Ja, en dit zijn dus allebei gedrochten waarmee de politiek het vertrouwen in de rechtstaat op zeer ernstige wijze ondermijnt, en corruptie in de hand werkt — alleen al om die redenen moeten we dit soort gedrochten afwijzen: woorden in de wet moeten gewoon betekenis hebben. (Mijn advies is trouwens gewoon bij je te dragen en te overhandingen, en daarna te vragen naar de reden, en als er geen bevredigend antwoord is of het ruikt naar willekeur, de politie met een reeks WOB verzoeken te bestoken om de redenen en allerlei gerelateerde informatie, zoals gehanteerde interne richtlijnen, opleiding over wetgeving, enzovoort, enzovoort, te achterhalen.)

                Het “We know it when we see it” argument mbt “religie” is volslagen onacceptabel, omdat hiermee bijzondere onverdiende privileges in stand worden gehouden, waardoor enorme maatschappelijke onrust ontstaat, getuige de rellen in Urk en Krimpen aan de IJssel. Het enige criterium voor een “legitieme” religie is blijkbaar dat je in het verleden hebt aangetoont bereid te zijn grof geweld te gebruiken om je zin door te drijven, want alleen religies die aan dat criterium voldoen krijgen bijzondere privileges, zoals een ontheffing van de covid maatregelen, het verbod een hoofdbedekking te dragen op ID documenten, en het verbod op sexueel mishandelen van kinderen (“besnijden”). Het moge duidelijk zijn waar zo’n criterium uiteindelijk toe oproept. Ik pleit al heel lang voor het schrappen van “godsdienst” uit artikel 1 van de grondwet, omdat het idee al geheel gevangen wordt onder het begrip “levensovertuiging”, en dat het apart en eerst noemen van “goddienst” in wezen al discriminatie is, waarbij bepaalde vormen van een levensovertuiging worden voorgetrokken — waarmee artikel 1 dus in strijd met zichzelf is.

            1. Je zal wel moeten kunnen uitleggen wat de link is tussen het probleem en de persoon. Als die er niet is mag je weigeren. Ik neem dan ook aan dat het gevraagd is en niet gevorderd. Dat (vragen ipv vorderen en de vrijwilligheid) is trouwens ook altijd een lastig ding, maar soit.

    2. In theorie geldt dat in Nederland ook. De politie en andere toezichthouders mogen alleen vragen naar identiteitsbewijzen als daar een aanleiding toe is. Het is in Nederland echter een wassen neus omdat ze niet verplicht zijn te zeggen wat hun aanleiding is. In de VS zijn ze dat wel, dus daar kan je de telefoon pakken en een filmpje opnemen van een agend die om identificatie vraagt en hem vragen wat zijn grond daarvoor is en als hij die niet geeft of hij geeft een grond die niet in de wet voorkomt en hij zelf verzint (genoeg voorbeelden te vinden op Youtube) dan toon je het niet en als hij dan overgaat tot een arrestatie of andere actie is het een payday.

      Ik ben kort nadat de toonplicht werd ingevoerd een tweetal keer gevraagd naar mijn identificatie bij het aankomen bij het winkelcentrum bij mijn huis. De eerste keer vroeg ik terwijl ik die pakte waarom eigenlijk en was het antwoord dat er een zakkenroller actief was. Waarop ik na het tonen fijntjes opmerkte dat een intelligent agent dan mensen die al in het winkelcentrum zijn controleert en niet mensen die aankomen lastig valt. Was hij niet zo blij mee.

      De tweede keer was ik met vrienden en vermoede ik dezelfde onzin reden en vroeg ik waarom voor ik ID toonde. Antwoord was ‘hoef ik niet te zeggen’; toen werd ik dwars en heb ik geweigerd. Ik zou meegenomen worden naar het bureau … “prima ik heb alle tijd, wat is jouw ID zodat ik een klacht kan indienen?” Agenten zijn verplicht zich te identificeren, maar dat wilde hij niet. Dus ik gaf aan prima, als hij mij meeneemt naar het bureau kom ik daar toch wel achter. En met een groep getuigen dat wij van buiten winkelcentrum aankwamen lopen dat ik met genoegen zijn rechtvaardiging af zou wachten.

      Uiteindelijk werd ik weggestuurd met de mededeling die neer kwam op ‘ik heb hier geen tijd voor’. Tegenwoordig neem ik alle interacties met de politie op, want dit was helaas niet de enige keer dat ik te maken had met politie die denken dat de regels voor hen niet gelden.

    3. Een belangrijk verschil tussen de USA en Nederland is dat er in de VS geen bevolkingsregister is. Hier kan de politie, nadat ze van iemand de identiteit heeft vastgesteld, op een later moment altijd contact opnemen omdat ze aan de hand van dat ID de adresgegevens kan achterhalen. In de VS kan dat niet; dit soort informatie kan heel handig zijn om op een later moment met getuigen contact op te nemen.

      Of het redelijk is dat die informatie in een systeem van Palantir gaan is dan weer wat anders. Ik kan me goed voorstellen dat je daarom zou besluiten die informatie niet te geven.

  2. Maar ik kan me dan ook weer niet veel situaties voorstellen waarin je die informatie vraagt bij een getuige, in plaats van vordert bij de informatiedienstverlener als deel van een lopend onderzoek.

    Wellicht als de prive-berichten van die getuigen op dat betreffende platform end-to-end encrypted zijn? Dan kan je ze immers effectief niet vorderen bij dat platform en moet je bij de zender of de ontvanger aankloppen.

    1. Palantir bied twee voordelen aan de politie en diensten:

      • Geavanceerde software die zich met de industrie kan meten. Vrijwel niet goedkoper te maken, door: zelf te ontwikkelen, of in opdracht te laten doen door een consultancy bedrijf.

      • Afwentelen van – verantwoordelijkheid en strict toezicht. Palantir is nog steeds een commercieel bedrijf, met minder “checks and balances” dan een overheid of dienst. Zie het als een reclame bedrijf: deze weten vrijwel alles van je voorkeuren (inclusief geaardheid, politiek, religie), welke sites je bezoekt, wat soortgelijke groepen mensen nieuw en hip vinden, etc. Een overheid kan daar nooit mee wegkomen. Maar ze kunnen wel navraag doen bij het reclame bedrijf over een verdachte.

      Maar ik kan me dan ook weer niet veel situaties voorstellen waarin je die informatie vraagt bij een getuige

      De getuige is een extra datapunt. Elk object, of dit nu een persoon is, een pistool, een bende, een nachtclub, is geregistreerd in de database van Palantir. Elke relatie tussen objecten (persoon A verkocht pistool aan persoon B, persoon B lid van bende C, die bende bezoekt vaak nachtclub D) ook. De getuige navragen voor meer informatie, deze noteren, en koppelen, is waardevol. De getuige kan mogelijk getuigen in nog meer zaken. Of de getuigenis kan vals blijken. Of geforceerd door een partner en werkelijke dader, deze relatie is identificeerbaar op Facebook. Makkelijker, schaalbaarder, en minder intensief dan vordering.

      Kortom en cynisch: al deze informatie wordt gevraagd om de panoptische database te verbeteren. Niet voor persoonlijk gebruik door agent. Maar geformaliseerde en gedwongen samenwerking (gemakkelijker als dit via bedrijf met uniforme standaarden loopt, niet committee). Niet als deel van een lopend onderzoek. Maar om een toekomstig onderzoek te ondersteunen. Vrijwel al de social media informatie zit al in het systeem. Dit hoeft niet te worden ingelezen naar aanleiding van verstrekking. Men wil alleen getuigen kunnen koppelen aan een object, zoals een overval. Een foto van gezicht zou ook voldoende zijn.

      Dit is ook de reden dat men vraagt naar social media accounts en oude telefoonnummers bij reizen naar Amerika: Dit wordt dan nagechecked in Gotham-achtige software. Men kan weer meer IDs koppelen aan een enkele identiteit. En de reis zelf is natuurlijk een object met relaties, en je wil alle reizigers in 1 vliegtuig als relatie tot die reis zelf hebben. Overigens is meta-informatie via object-relatie-grafiek database vaak voldoende, en hoef je niet meer de ge-encrypte berichten zelf in te lezen, om recherche onderzoek goed te steunen.

  3. Palantir is een dubieus bedrijf en ligt ook in Nederland onder vuur.

    Dit gaat mij te snel. Palantir wordt in de media slecht afgebeeld. De context ontbreekt vaak; journalisten hebben nooit samengewerkt met de overheid of kennis hierover. De eigenaar van Palantir (als ik zijn naam schrijf, dan gaat er ergens een belletje af, hahaha) is conservatief, machtig, en rijk, en dit is reeds voldoende voor het imago van duistere boosdoener. Hij heeft Gizmodo om zeep geholpen (rechtszaak gesponsord van Hulk Hogan voor publiceren sex tape), als wraak voor het lasteren met zijn seksuele geaardheid, en journalisten vergeten dat niet.

    Uit het gelinkte artikel “verdacht van privacy-schendingen”. Dit artikel leest heel raar, als je gewoon “software” leest, in plaats van Gotham Palantir. Of oom agent nu Microsoft Excel gebruikt, om de Access database van een ander district te importeren en te doorzoeken, of een geavanceerdere vorm van software door Palantir geleverd, zou er toch niet moeten doen?

    Het publiek heeft het recht om te weten hoe burgers door de software worden beoordeeld, wie het gebruikt, waarvoor het is gebruikt en wat voor soort gegevens er zijn verwerkt.

    Door bedrijven, door fraude opspoor instanties, maar toch niet voor rechercheurs bij de politie? Deze moeten burgers laten weten dat ze Google Maps kunnen gebruiken om in de achtertuin te kijken?

    Het is onduidelijk of Palantir en/of de organisaties die de software gebruiken, zich aan de AVG-eisen houden.

    Hoezo is dat onduidelijk? De politie zal zonder de AVG-eisen werken? Hoe kan de politie, realistisch, de AVG overtreden? Voorbeelden? Zal dat echt in software ingebakken worden? Moet je dan niet bij de hoofd IT zijn oid?

    Palantir-software is op een groot aantal problemen gestuit, waaronder het blootleggen van gegevens van burgers.

    Blootleggen aan wie? Terrorisme-dreiging analisten? Iedereen is toch bijna een burger? Prive-gegevens van burgers mag de politie of inlichtingendienst toch prima opslaan?

    Palantirs relatie met de Amerikaanse overheid en inlichtingendiensten.

    Elk geavanceerd technologie-bedrijf heeft relaties met haar overheid en inlichtingendiensten. Amerika is nog wel bondgenoot toch? Of mag alles vanuit Amerika op de zwarte lijst? In Nederland werkt Fox-it met overheid en inlichtingendiensten. Staan ook nog wel wat informele kanalen open. Dat is toch alleen een probleem als je zwaar anti-kapitalistisch of overheids-wantrouwend bent?

    [Koppelen van databases en deze tonen via een portaal] Het werk van Palantir heeft toegang gegeven tot een grote hoeveelheid gevoelige gegevens van Europese burgers en bedrijven.

    Dan is het werk dus goed gedaan. Het toont ook een afkeer van het tonen van een goede wil. Wat deze software oplost:

    • Een sportleraar uit Limburg wordt veroordeeld voor kindermisbruik, maar kan echter na 5 jaar gewoon weer aan de slag als concierge bij een Duitse lagere school; het register gaat 15 km de grens niet over.

    • Een agent vindt een pistool op straat na een overval, ze noteert het pistool en serial nummer in de zaak dossier. Dit wordt ingescanned en toegevoegd aan de dossierkasten in een bewaakte loods. 5 jaar later, arresteert een andere agent een 17-jarige jongen voor samenscholen en vandalisme. De jongen wordt niet, en was niet, als hoog-risico bij de buurtwerkers geregistreerd, omdat de link tussen het gevonden pistool, waarvan de neef van de jongen de uiteindelijke eigenaar bleek, nooit werd gelegd.

    • In verschillende grote steden vernemen controleurs en agenten een toename van illegale prostitutie uit Senegal. Omdat er per stad hoogstens 5 vrouwen worden gevonden, gaat men uit van een kleine lokale bende, maar de onafhankelijk uitgevoerde onderzoeken door een enkele beschikbare agent leveren niets op. Men had kunnen weten dat het om 35 vrouwen ging, landelijk, in een periode van 5 maanden. Een team van samenwerkende rechercheurs, door software ondersteund, vindt uiteindelijk dat de bende vanuit Brussel opereert en ook in Frankrijk actief was.

    Palantirs controversiële bedrijfspraktijken en geschil over gegevens eigendom.

    Dit punt heeft niets met privacy-schending te maken. Het gaat om een patentgeschil over een algoritme. Je kan daar op meerdere manieren instaan, zonder iets over privacy te zeggen, of te gaan twijfelen.

    Specifiek over of politie om accounts mag vragen: indien dit voor communicatie doeleinden is, en daarvoor gebruikt wordt, mijn inziens prima, en vergelijkbaar met vragen van telefoon-nummer, heden ten dage.

    Een ander is natuurlijk: volgens mij mag de politie vrijwel alles vragen. “Kunt u uw zakken even leegmaken?” is wat anders dan iemand onderwerpen aan een fouillering. Toen de politie langsging bij een mevrouw die op Twitter nogal activistisch overkwam, daartoe aangezet door de burgemeester die zenuwachtig werd, daartoe ingelicht door een slim software systeem dat alle Tweets classificeert op risico tot staatsondermijning, werd gevraagd haar Telegram account / ID over te dragen, en of de agent even op photo album mocht kijken of er iets over gele hesjes te vinden was. Natuurlijk naar. Natuurlijk aangetast in je privacy en vrijheid. Maar volgens mij mag de politie daar gewoon naar vragen, en dien je zelf “Nee bedankt” te zeggen, alvorens je mag gaan klagen.

    1. De politie is juist heel beperkt in wat ze mogen vragen. Ze mogelijk namelijk alleen vragen waarvoor ze een grond hebben om het te vorderen. De gedachte is immers dat vanwege de gezagsverhouding een vraag van een agent niet zo vrijblijvend is als een vraag van een ieder ander persoon.

  4. De politie is juist heel beperkt in wat ze mogen vragen. Ze mogelijk namelijk alleen vragen waarvoor ze een grond hebben om het te vorderen. De gedachte is immers dat vanwege de gezagsverhouding een vraag van een agent niet zo vrijblijvend is als een vraag van een ieder ander persoon.

    Daar ben ik blij om, en die gedachte kan ik mij ook in vinden. Misschien ben ik meer de landelijke agenten gewend (waar iemand 20 jaar lang fietsenlichten controleert, zeg maar), want die vragen je het oor van het lijf. “Waar ga je naartoe?” “Heb je vuurwerk in je zakken zitten?” “Heb je gedronken?” “Als dat fietslicht niet gerepareerd is voor Zondag, ik vraag het je moeder in de kerk, dan krijg je nog een extra boete erbij.” “Wat zit er in je tas, toch geen eieren, heh? 100 over-datum donuts?! stap maar even in. Wij gaan een kort ritje maken en jij mag teruglopen!”.

    Als student in grotere stad, was het bij dat soort zoekvragen: “Ben ik verdachte en houdt u mij staande? Zo niet, dan loop ik door naar huis. Goede nacht!”. Altijd het idee gehad dat dit soort zoekvragen, een tandje onder staande-houding zat, en standaard repertoire was. Als de politie langskomt voor een waarschuwingsgesprek naar aanleiding van posts op social media, dan vragen ze toch echt om minstens de deur open te doen voor een babbel. Moet je nog wel even “Nee, bedankt!” zeggen. Vorderen en vragen is semantisch een beetje troebel. Als men vordert de deur open te doen, kom je niet met een “Nee, bedankt!” weg.

    Overigens ben ik nog even gaan zoeken wat de stand is bij politie, privacy-inbreuk, naleven AVG, navragen social medias of smartphone afgeven, en ik ben me rot geschrokken. Dat is gewoon een zooitje en onverdedigbaar! Dingen waar je een CISO mijn inziens zo voor mag ontslaan.

    Vorige zomer meldde minister Ferdinand Grapperhaus (Justitie en Veiligheid, CDA) aan de Tweede Kamer dat de CIOT-database kampte met ‘administratieve onjuistheden en onvolledigheden’ en dat er wat betreft toegang tot de gegevens ‘op een aantal punten nog niet volledig wordt voldaan aan de regelgeving’. Voor agenten die vertrekken bij de politie of die een andere functie krijgen, wordt bijvoorbeeld niet ‘actief de toegang beëindigd’ tot de database.

    ‘De politie is een veelpleger’, concludeert Zenger van Bits of Freedom. Doordat de politie de grenzen van de wet opzoekt en technologie ervoor zorgt dat de politie veel meer kan, is het belangrijk dat iemand de politie controleert. Op veelplegers kun je maar beter toezicht houden.

    https://decorrespondent.nl/10329/hoe-de-politie-de-wet-overtreedt-en-ermee-wegkomt/881452566192-9bf2c343

    Ik mag dan hopen dat een commercieel bedrijf wat database-software levert, een betere gebruikersadministratie heeft, die, zeg, checked of het account gekoppeld is aan iemand die daadwerkelijk bij de politie werkt… maar ook goed om daar naar te kijken, al is het maar voor de zekerheid.

    1. Inderdaad. Er wordt vaak genoeg fout gehandeld, en meestal is het gewoon incompetentie met goede intenties, dus iedereen die hiervan in standje ‘zullen we dan maar meteen naar anarchie gaan’ slaat, is bij voorbaat al af.

      Bijvoorbeeld, het overgrote gedeelte van de mensheid, dus ook rechters, heeft geen flauw benul van statistiek, dus je moet het OM nooit ofte nimmer een big-data bak geven om in te graaien naar verdachten, want dan worden er ineens onschuldige mensen veroordeeld “omdat de kans een op een miljoen is dat het een toevallige match was”.

      1. Voor wie hier aan twijfelt (de onkunde van rechters inzake statistiek) lees je in in de zaak tegen Lucia de Berk. Die zat onschuldig in de gevangenis omdat een ‘expert’ en de rechter dachten dat ze verstand van statistiek hadden.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.