Als klantenservicemedewerker Monique (52) tijdens een burn-out op vakantie gaat en daar een foto van plaatst op LinkedIn, zijn haar collega’s daar niet over te spreken. Dat berichtte het AD onlangs. De foto ging dan ook binnen het uur naar HR. Hoe zat dat ook alweer juridisch?
Het bericht deed mij terugdenken aan de beginjaren tien, toen er ook screenshots van Hyves en Facebook naar HR gingen als bewijs van onterechte ziekmeldingen en dergelijke. (Denk aan deze of deze blogs). Daar was veel meer de discussie of dat van de toen-nog-Wbp mág, meekijken op social media en gebruiken in een arbeidsgeschil.
De discussie nu is gelukkig iets volwassener. Want ja, je mág op vakantie als je ziek bent (mits je gewoon vakantiedagen inzet daarvoor, uiteraard). Daar hoef je geen aparte toestemming voor te hebben. Je hoeft dan ook niet beschikbaar te zijn voor bedrijfsarts of reïntegratie – je bent met vakantie. Het enige is dat je vakantie je reïntegratie niet mag hinderen.
Van dat laatste was geen sprake. Uit het bericht:
Op dag drie van haar vakantie plaatst Monique een foto op LinkedIn van zichzelf met een grote rugzak op haar rug en nordic walkingstokken in haar handen bij een bergmeer. ‘Langzaam weer een beetje lucht in mijn hoofd’, plaatst ze bij de foto.Als frequent Linkedinner vind ik hier wel wat van, want dit is niet helemaal waar het zakelijk netwerk voor bedoeld is. Los van of je ziek bent, heel zakelijk is deze update niet.
De collega’s viel het ook op: ‘En wij maar werken’, ‘Nou, sterkte nog verder hè’, ‘Fijn dat het weer goed gaat met je rug’ en ‘En wij maar werken’ zo doet het AD een greep. (De rugpijn had geen duidelijke fysieke oorzaak en werd door de bedrijfsarts als symptoom van de burn-out aangemerkt.)
Eenmaal thuis wordt gelijk steviger ingezet op de reïntegratie: ‘Een rug die sterk genoeg is om met een rugzak de bergen in te trekken, kan ook op een bureaustoel zitten.’ Of dat hier klopt, is iets voor diezelfde bedrijfarts. Maar als de pijn een symptoom is van een burnout is die uitspraak natuurlijk kletskoek.
Het probleem is hier met name de ophef onder collega’s. Dat mag niet meespelen bij de vraag of iemand ziek is en hoe het herstel gaat, maar als “goed werknemer” moet je ook tijdens ziekte en herstel je best doen om dergelijke ophef te vermijden.
Arnoud
“maar als “goed werknemer” moet je ook tijdens ziekte en herstel je best doen om dergelijke ophef te vermijden.”
Sorry, maar ik vind het te ver gaan om enige verantwoordelijkheid kinderachtig gedrag te voorkomen bij de werknemer te leggen.
Nog even los van het feit dat een collega met burn-out al een paar jaar geleden het advies kreeg ontspannende dingen te doen. Dat komt dan wellicht op niet nadenkende collega’s als vakantie over, maar is gewoon het medisch advies volgen.
Met collega’s als deze word je als burn-out patient alleen maar zieker gemaakt. Ik denk dat de werkgever hier schuld heeft aan het creëren van of laten ontstaan van een ziekmakende werkomgeving.
Dat was ook mijn eerste gedachte, met een werkcultuur zoals nu geschetst verbaast het me niks dat iemand een burn-out heeft.
Ik vind het te ver gaan om te oordelen dat een zieke werknemer, als goed werknemer, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid, geen foto op social media mag zetten als hij of zij ziek is op straffe van het verwijt zich niet als goed werknemer te hebben gedragen. Waarschuwing, aantekening, schorsing, het gaat met allemaal te ver.
Dat is dan ook niet wat ik verdedig. Het verwijt volgt uit het gegeven dat de betreffende foto binnen de omstandigheden tot ophef bij collega’s leidt. Een goed werkgever geeft geen ophef als dat vermijdbaar is. Daaronder valt ook nadenken over hoe een vakantiefoto tijdens ziekteperiode over kan komen.
Een goede werkgever zou in een reactie op de ophef ook in richting van de collegae kunnen reageren. “Wij vinden dit een goed idee! De collega werkt aktief aan haar genezing en is zelfs bereidt daarvoor een deel van de kosten en vakantie hiervoor op te offeren. Wij verheugen ons op het moment, dat ze volledig hesteld weer haar bijdrage kan leveren.”
Werknemer bedoel je denk ik?
Overigens niet geheel mee eens. Wellicht dat Linkedin er niet de meest handige plek voor is gezien het zakelijke kenmerk, maar als ik door een burnout thuis zit en op m’n niet-zakelijke social media een foto zou posten van een vakantie, zou ik eventuele reacties van collega’s niet als mijn probleem zien. Helemaal niet als ik het gewoon netjes met m’n werkgever afgestemd heb. Als ze naar m’n werkgever stappen zou ik dan ook verwachten dat die zegt dat het met hen overlegd is en dat er geen probleem is.
“Een goed werknemer geeft geen ophef als dat vermijdbaar is. Daaronder valt ook nadenken over hoe een kort rokje tijdens de zomerperiode seksistische opmerkingen van mannelijke collega’s kan uitlokken.”
You see problem?
Nee. Ik veel bedrijfstakken en/of functies zijn kledingvoorschriften volkomen normaal. Je verwacht van een politieagent dat die in uniform is, en van de directeur van de bank dat die een pak draagt. Als je in een bedrijfstak of functie zit waar het dragen van een korte rok kan en geaccepteerd is, dan zijn seksistische opmerkingen volkomen ongepast en niet acceptabel (even daargelaten de vraag waar en wanneer dat dan wel gepast en acceptabel zou zijn..) en moet iemand dat gewoon kunnen dragen. Als iemand cancan-danser is, of zwemles geeft, dan is het volkomen geaccepteerd om het werk uit te voeren in een korte rok of een badpak. Als iemand persvoorlichter of financieel directeur van een bank is, dan is het niet acceptabel om het werk uit te voeren in een korte rok of een badpak. En ja, als iemand in een spannend stoeipakje of een te (met nadruk op te) korte rok op het werk verschijnt, dan moet daar wat van gezegd kunnen worden omdat het maatschappelijk niet als gepast gezien wordt. Ook dan zijn seksistische opmerkingen natuurlijk niet op z’n plaats.
“Nee. Ik veel bedrijfstakken en/of functies zijn kledingvoorschriften volkomen normaal. “
Zeker. Maar dat maakt het maken van seksistische opmerkingen nog steeds niet acceptabel. Opmerkingen over het feit dat het korte rokje in de zomerperiode niet past in de kledingvoorschriften wel.
Volgens mij heb ik letterlijk gezegd dat het maken van seksitische opmerkingen ongepast en onacceptabel is, of de korte rok nu wel of niet conform de kledingvoorschriften is? Dat “Nee” was het antwoord op de vraag “You see problem”.
Ooit van “victim blaming” gehoord ? Zoals men vaak zegt: Als je het probleem niet ziet, dan ben je het probleem. In dit geval is dit gezegde heel duidelijk van toepassing, dus ik ga hier verder geen woorden meer aan vuil maken.
Volgens mij denk je dat ik het tegenovergestelde bedoel van wat ik bedoel. Lees het nog eens rustig.
Als er geen gevolg zit aan het verwijt dat de werknemer zich niet als goed werknemer heeft gedragen, hetgeen ik betwist, dan is een dergelijk verwijt betekenisloos. Overigens wordt de werknemer hier wel met de kennis van nu veroordeeld, terwijl dit beoordeeld moet op het moment waarop de foto’s geplaatst zijn. Een verwijt aan de werknemer gaat mij veel te ver, ook als er geen gevolgen aan vast zitten.
Ik heb hier in het verleden hele slechte ervaringen mee gehad bij een vorige werkgever tijdens een burnout die ik had. En dat was niet eens een vakantie maar o.a. een verjaardag waar ik was. Dus nu heb ik een persoonlijk radiostiltebeleid voor als ik ziek ben. Niet dat ik nog veel op social media doe tegenwoordig.
Ik doe al een tijdje niets meer met Facebook en heb Twitter de deur uit gedaan toen Musk het kocht (ik zag de bui al hangen).
Maar mijn regel is vanaf het begin geweest: Collega’s op LinkedIn vrienden en familie op Facebook, Twitter anoniem. Al mijn FB posts waren beperkt tot vrienden (niet eens vrienden van vrienden) en eind van elk jaar verwijder ik alle posts die op dat moment ouder dan een jaar zijn. (Tegenwoordig hooguit 3-4 posts 😀 )
Het zou, onder normale collega’s, geen probleem moeten zijn. Ik denk dat een vakantie juist kan bijdragen aan een spoediger herstel, maar hoe dan ook als de vakantie was afgestemd met werkgever en bedrijfsarts dan zou er verder geen probleem moeten zijn.
Wat Monique zich had moeten bedenken is dat het misschien niet zo’n goed idee was om zoiets te posten als je weet dat je het soort collega’s hebt die daar moeilijk over gaan doen. Klinkt als een prettige bedrijfscultuur.
Tja, ik heb een LinkedIn account omdat mijn werkgever mij vroeg om er eentje te maken. Ik heb zelfs twee accounts, waarvan een puur prive is. En ik gebruik eigenlijk geen van beiden. 🙂 Waarom ik ze dan heb? Tja, de baas vroeg het mij. 🙂
Mag ik, uit nieuwsgierigheid, vragen waarom je baas/chef/manager je vroeg om een linkedin account te maken? Is het onderdeel van je werk dat je actief bent op social media? Een Linkedin account is persoonlijk (tenzij je een social media account van de werkgever beheert als onderdeel van je werk, bijvoorbeeld persvoorlichter of community support) dus ik vraag me af wat je werkgever hier van je verwacht.
Ik heb er ook mee te maken gehad, toen ik werkte in de detachering vroeg mijn werkgever me ook om mijn linkedin-profiel door te geven zodat dat in het systeem met CV’s en andere informatie kon worden opgenomen. Ik heb dat altijd geweigerd om te doen waarvoor ik meerdere keren op ’t matje heb moeten komen. Maar ja, het is persoonlijk, ze konden me niet dwingen om akkoord te gaan met de voorwaarden van linkedin, ook omdat het geen onderdeel was van mijn werk.
Ik werd gevraagd het aan te maken om dezelfde reden als jij. Ik heb dat gedaan, maar wel pas nadat ik zwart op wit van mijn baas had dat het 1. mijn persoonblijke account was en 2. dat ik niet contacten moest verwijderen na uitdiensttreding/iets op LinkedIn posten na uitdiensttreding niet gold als overtreden van het contact verbod met klanten.
Ik had de horror verhalen toen al gelezen van mensen die al hun contacten in LinkedIOn hadden en het voor werk gebruikten om vervolgens de werkgever het account te zien claimen bij vertrek.