Auteursrecht-incasso, Cozzmoss stijl

Weblogger beboet wegens auteursrecht-inbreuk, schrijft Marketingfacts. En die is dan nog netjes. Elders lees ik blogposts over copyright-aasgieren, Kotsmos, Amerikaanse toestanden, Siciliaans aandoende intimidatie, chanteurs en provocateurs en zo kan ik nog wel even doorgaan. Henk Blanken is zowat het enige tegengeluid.

Weblogster Cinner kreeg een blafbrief van een bedrijf genaamd Cozzmoss, dat “schendingen opspoort en de kosten voor u verhaalt op degene die inbreuk heeft gemaakt op uw auteursrecht.”

Nu mag je zonder toestemming niet zomaar hele teksten overnemen van een ander. Op teksten zit auteusrecht. Je kunt er natuurlijk wel gewoon naar linken. Ook mag je uit een webpagina citeren. Ik heb geen idee hoe veel er nu precies overgenomen was en of dat onder het citaatrecht zou vallen. Maar het gaat mij om die “boete”. Bedrijven kunnen namelijk geen boetes opleggen. Dat kan alleen de rechter.

Als de auteursrechthebbende vindt dat zijn copyright geschonden is, dan moet hij naar de rechter en aantonen dat er werkelijk sprake is van inbreuk. Is dat het geval, dan moet hij aantonen hoe veel schade hij heeft geleden, en dan moet de inbreukmaker die vergoeden. Zet de auteur zelf het artikel gratis en vrij op internet, dan zal de schade door een eveneens gratis herpublicatie niet zo vreselijk groot zijn lijkt mij.

Nu mag je als rechthebbende (of vertegenwoordiger) natuurlijk best een schikking voorstellen. Rechtszaken zijn tenslotte duur en verre van snel afgehandeld. En dat schikkingsvoorstel kan prima je normale factuurbedrag zijn. Of iets meer. Maar dat is feitelijk niet meer dan gewoon een aanbod, en het staat de wederpartij vrij om er al dan niet mee akkoord te gaan. Ik vind het ietwat kwalijk als een bedrijf zo’n schikkingsvoorstel presenteert als een voldongen feit of zelfs het woord “boete” gebruikt.

Wat de meeste mensen hier steekt, is de hoogte van de gevraagde schikking. Cozzmoss komt aan dat bedrag door de schade gelijk te stellen aan drie maal het bedrag dat men normaal gefactureerd zou hebben als er netjes om toestemming was gevraagd. Plus nog eens een vierde maal dat bedrag omdat de naamsvermelding zou ontbreken. Dat staat namelijk netjes zo in de algemene voorwaarden van de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Dat mag, maar daar heeft een inbreukmaker niet zo veel mee te maken natuurlijk. Algemene voorwaarden gelden pas als je een contract sluit met de rechthebbende.

Deze passage:

Elk gebruik van een bijdrage dat niet is overeengekomen, wordt beschouwd als een inbreuk op het auteursrecht. Bij inbreuk komt de leverancier een vergoeding toe van tenminste drie maal het overeengekomen honorarium.

is dus geen wet maar een voorstel van de leverancier aan degene die het werk wil gebruiken. Je kunt daar wel van alles zetten, en het zou een mooie boel worden als de inbreukmaker zomaar aan die voorwaarden gehouden wordt.

En nee, het is zeker geen vaste prik dat de rechter die bedragen overneemt als inschatting van de schade. Zo vonniste de rechter in de Galeries.nl zaak (over inbreuk op auteursrecht op een foto):

[eiser] heeft betoogd dat de richtprijzen van de Fotografenfederatie in de fotografiebranche als gebruikelijk worden aanvaard … In beginsel zouden deze richtprijzen derhalve als uitgangspunt kunnen gelden bij de begroting van de door [eiser] gederfde licentievergoeding. De rechtbank is echter van oordeel dat onverkorte toepassing van de richtprijzen in deze zaak niet tot een realistisch en redelijk resultaat leidt.

En over de specifieke vergoeding voor de ontbrekende naamsvermelding:

Voor toekenning van de door [eiser] gevorderde additionele vergoeding van 200% van de gebruikelijke vergoeding overeenkomstig artikel 15 van de Algemene Voorwaarden van de Fotografenfederatie, bestaat geen ruimte. Toepasselijkheid van die voorwaarden is immers niet tussen [eiser] en [gedaagde] overeengekomen en er bestaat evenmin een wettelijke grondslag voor het opleggen van een dergelijke verhoging, die naar het oordeel van de rechtbank het karakter van een boete heeft.

Bij een commerciële site kan dat anders uitpakken. Een bedrijf wordt geacht te weten dat er auteursrecht op teksten of foto’s zit, en welke tarieven er daar normaal voor gerekend worden. Die kunnen dus wel degelijk deze standaardvergoedingen opgelegd krijgen als schadevergoeding. Zie bijvoorbeeld de Go2Web zaak.

Cozzmoss zelf heeft een wat merkwaardige blogpost als reactie, waar de reaguurders vooral roepen dat hun reacties verwijderd zijn. Als bedrijf een blog op Punt.nl hebben is sowieso wat apart.

Arnoud<BR/> PS: Jolie, als je wilt weten wat ik er van vind, dan kún je me natuurlijk ook mailen hoor 🙂

44 reacties

  1. Vraag is natuurlijk of Cozzmoss bij de rechter in deze specifieke zaak in het gelijk zou worden gesteld. Cinner heeft geen commerciele belang bij de publicatie; de rechter houdt daar misschien rekening mee. Maar hij zal ook het belang van de auteur meewegen. Diens belang zou enorm worden geschaad indien een niet-commerciele site voortaan gratis en zonder expliciete toestemming complete artikelen over zou kunnen nemen. Denk je niet dat we met een zaak als deze bij de rechter alleen over de hoogte van de vergoeding zouden kunnen twisten?

  2. Cozzmoss zal wel gemachtigd zijn om namens de auteursrechthebbende te procederen. Dan is het belang van Cozzmoss bij publicatie niet meer relevant. Zo werken b.v. BREIN of de Buma ook. Ze treden op namens de rechthebbenden, en het is hun belang dat de rechter meeneemt.

    Je hebt natuurlijk een punt. Als je geen vergoeding kunt vragen voor niet-commercieel hergebruik, holt dat het auteursrecht een heel eind uit. Dan ga ik alles gratis herpubliceren en haal ik het braaf weg als de boze brief komt. Lijkt me ook weer niet de bedoeling.

    Ik viel vooral over de hoogte van de “boete” en de manier waarop die werd vastgesteld. Dat iets in de algemene voorwaarden van de NVJ staat, maakt het nog geen redelijke schadevergoeding.

    Als er meer overgenomen is dan mag van b.v. citaatrecht, is er sprake van inbreuk. Dus ja, dan heb je het alleen nog over de hoogte van de schadevergoeding. Het werk zal waarschijnlijk al zijn weggehaald, dus een vordering tot staken heeft niet veel zin meer.

    Arnoud

  3. Haha Arnoud, die PS 🙂 ik ging er helemaal vanuit dat er een reden voor stilte was (en je gaat toch niet zomaar d? specialist aan zijn mouw trekken ;-)) Maar zonder gekheid:

    Heel helder stuk, tof, die recherlijke uitspraken / andere zaken erbij… Echt inhoudelijk kan ik nu niet reageren omdat we op t punt staan naar ons Renovatie-Bouwvalletje zonder webconnectie (snik) te gaan ;-/

  4. Je schrijft: ‘het gaat mij om die ???boete???’. Maar staat eigenlijk wel vast dat Cozzmoss dat woord (dal dan niet intimiderend) gebruikt? Is het niet slechts de verwoording van Cinner of een sympatiserende blogger?

    En over: “Zet de auteur zelf het artikel gratis en vrij op internet, dan zal de schade door een eveneens gratis herpublicatie niet zo vreselijk groot zijn lijkt mij.” Dat wordt natuurlijk anders als de auteur (of diens uitgever) de betreffende website commercieel exploiteert met advertenties. Een kopie kan dan bezoekers en omzet wegzuigen.

    Verder vind ik het een beetje flauw dat je op typefouten zit te seo’en (auteusrecht) 😉

  5. Klopt, die nuance viel me vanochtend ook op. M. van de Kerkhof schrijft, in de ANGObrief namens Cozzmoss: […] genoodzaakt deze vordering over te dragen aan een incassobureau.” Dit woord heeft m.i. weldegelijk de connotatie dat de eiser gerechtigd is de claim te doen, en de ander verplicht is te betalen, zie bijv: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vordering — waar overigens ook een informele betekenis van het woord vordering staat.

    En in haar blog schrijft Van den Berg over “Boete” maar dat geldt een zaak die niet van Cozzmoss is.

    Waarschijnlijk is het woord eringeslopen toen iemand dit nieuws in Eigen Woorden probeerde samen te vatten 😉

    Blijft staan dat Cozzmoss het schikkingsvoorstel presenteert als een voldongen feit, zie ook bovengequote zin van M. van de Kerkhof.

  6. Ja, je hebt helemaal gelijk Arnoud.. Sterker nog, wij hebben dit zelfs z?lf meegemaakt 🙂 (E. had een klant die ineens bedacht een heel CMS niet te betalen. Na lezen van allerlei wetteksten, (+vriendelijke brieven, telefoontjes, netwerken, etc) hebben we de zaak rechtstreeks overgedragen aan de Gerechtsdeurwaarder. De enige die ?chte stappen kon nemen: dat wist de bedrijfsadvocaat ook, dus betaalden alles, via de Gerechtsdeurwaarder, incl. diens kosten.)

    Maar niemand kon ANGO of CiNNeR overtuigen dat er ook gaten in de brief van Cozzmoss zitten. Het lijkt erop dat zo’n 80 anderen, of zo’n 10 mensen per maand, de brief van Cozzmoss ook interpreteren als “geen speld tussen te krijgen.”

    Ik ben benieuwd of er ook mensen zijn die hem op de stapel “Weeskinderen uit Zuidamerika” oftewel “CBF-loos” leggen, tot Cozzmoss bereid is om naar de rechter te gaan… (ik hoop een beetje dat ze er zijn, een proefproces uitlokken kan niet, omdat je dan nooit eerlijke omstandigheden schept zoals CiNNeR en ANGO wel hadden.)

  7. Begrijp me niet verkeerd, de basis van Cozzmoss’ brief lijkt terecht te zijn. Een heel artikel integraal overnemen is in principe niet toegestaan zonder toestemming. Dus om dan een boze brief te sturen uit protest tegen die inbreuk, is op zichzelf terecht. Maar je kunt niet zomaar zeggen “mijn schade is drie maal mijn gewone tarief, graag betalen” in zo’n brief.

    Wat bedoel je met “eerlijke omstandigheden”? Een proefproces uitlokken is niet zo’n probleem hoor. Plaats ook zo’n tekst integraal, wacht de boze brief af en ga naar de rechter voor een verklaring van recht dat je geen inbreuk maakt. Alleen ben ik dan niet je advocaat 😉

    Arnoud

  8. Heldere uiteenzetting in een storm van informatie over auteursrechten en auteurhebbenden. Wilde aan de reacties toevoeoegen dat er geen sprake was van boete maar het woord ‘schadeclaim’is gebruikt. En – voor mij het intimiderende deel – er niet gesproken werd van een incassobureau maar inschakeling van een advocaat waarvan de kosten eveneens op mij verhaald zouden worden. Misschien kan iemand mij daar meer over vertellen of dat mag. Normaal gesproken is twee weken al niet standaard voor betaling van een factuur lijkt me. En in dit geval zou niet alleen het schikkingsbedrag vervallen maar komen er onmiddelijk advocaatskosten bij, waarvan ik geen idee heb waarom dat zou zijn anders dan dat het voor de rechter gesleept zou worden (die dat lijkt me niet zou waarderen, het bedrag is voor mij hoog maar relatief gezien voor de meeste advocaten de moeite niet waard).

    Verder dacht ik met name geen poot te hebben om op te staan omdat ik inderdaad het artikel integraal had overgenomen, met bronvermelding maar dat zal er niet toe doen.

    Had nog een vraag, is het inderdaad zo dat nieuwslogs breaking news mogen overnemen maar lifelogs niet?

  9. Twee weken is inderdaad onredelijk kort zou ik zeggen. En meteen gaan dreigen met incassobureau of advocaat vind ik ook wat erg hard. Overigens kunnen zij die kosten niet op jou verhalen, dat kan alleen de rechter bepalen. Voor auteursrecht-zaken is het dan weer wel zo dat, als de rechthebbende wint, jij de volledige rekening van diens advocaat betaalt. Normaal gesproken is dat een vast bedrag(je), maar voor intellectueel eigendom is het de volledige rekening, tenzij de rechter het bedrag onbillijk veel vindt.

    Het overnemen van ‘breaking news’ mag inderdaad als je je regelmatig bezighoudt met publiceren van nieuws. Dit is nog nooit getest voor blogs, maar ik zou niet weten waarom het niet zou kunnen bij een blog die over actualiteiten commentaar geeft. Het moet alleen wel in de context van nieuwsgaring zijn. Gewoon een leuk artikel copy&pasten omdat je wat vulling nodig hebt, is duidelijk niet de bedoeling.

    Of je het bericht dan ook mag archiveren: geen idee, echt niet. Aan de ene kant zou ik zeggen, zodra het nieuwtje er af is, kun je net zo goed linken naar het origineel als naar jouw kopie. Aan de andere kant, kranten archiveren ook alles dus als zij het mogen, waarom jij niet?

    Arnoud

  10. In de brief wordt gesteld dat indien niet binnen 14 dagen is betaald, het schikkinsaanbod vervalt en zij de vordering overdragen aan de advocaat, waarbij de volledige schade gevorderd zal worden vermeerderd met de advocaatkosten. Het maakte op mij wel indruk in eerste instantie, pas enkele dagen later ging ik me afvragen of dat inderdaad zo in zijn werk gaat.

    Kan een lifelog ook aan nieuwsgaring doen in de ogen van een rechter? Voor mijn idee is dat zo als je veel schrijft over een bepaald onderwerp waarbij de nieuwsberichten daarover van belang zijn, maar ik heb geen idee of dat juridisch dan ook zo is.

    Het archiveren gaat vanzelf en heb nog nooit nagedacht of ik berichten zou moeten aanpassen na enkele dagen omdat de nieuwswaarde verdwijnt. Ik bewaar mijn arcief voornamelijk omdat het ook een beeld geeft van wat me bezig hield en er persoonlijke dingen bij zitten die we leuk vonden bewaard te houden. Gebruik het zelf ook als mijn geheugen het weer eens laat afweten 🙂

  11. @Cinner: Als je zo’n schikkingsvoorstel niet aanvaardt, dan is het aan de tegenpartij om je voor de rechter te dagen en is alles ter beoordeling van de rechter. De tegenpartij kan van alles claimen, maar kan in feite niet dreigen met gevolgen, anders dan het feit dat ze gaan claimen voor de rechter. Je hebt duidelijk iets gedaan wat niet mocht (niettegenstaande het gehuil van de blolven), maar er zijn z?veel verzachtende omstandigheden (aard en context van het ‘citaat’, nieuwskarakter, geen commercieel oogmerk, lage aannemelijke schade etc.), dat het interessant zou zijn geweest het voor de rechter te laten komen.

    Als ik rechter was, dan zou ik je wel veroordelen, maar met een pietluttige schadevergoeding. Dat geeft een signaal af dat kopi?ren niet mag, maar ook dat te heftige claims niet op zijn plaats zijn. Maar ja, ik been geen rechter.

  12. @Rene: ja dat heb ik later ook begrepen. Maar aanvankelijk zat de stress goed hoog en werd het doel bereikt, ik zag al torenhoge kosten voor me opdoemen die ik nooit zou kunnen voldoen (hoewel Ronald van den Hoff me al snel aanbood garant te staan, toen heb ik het uiteindelijk geschikt in verband met mijn gezondheid).

    Ik heb als leek ook het idee dat de rechter zelden kijkt naar de omstandigheden maar alleen de feiten op een rij zet en daarop oordeelt. Mensen om me heen die rechtzaken hebben meegemaakt heb ik wel eens meer recht dan rechtvaardigheid gezien. Kan helemaal niet inschatten hoe dat met zoiets als dit zou verlopen eigenlijk.

  13. @CiNNeR: je schrijft “Kan een lifelog ook aan nieuwsgaring doen in de ogen van een rechter? Voor mijn idee is dat zo als je veel schrijft over een bepaald onderwerp waarbij de nieuwsberichten daarover van belang zijn”

    Deze uitzondering op de auteurswet is gemaakt voor de pers, kranten en televisie dus met name. Het idee is dat actueel nieuws bekendgemaakt moet kunnen worden, en dat je dan geen tijd hebt om te gaan onderhandelen over een licentie of vergoeding. Maar zodra je ‘gewoon’ informatie verzamelt, val je niet meer onder deze uitzondering. Schrijf je bijvoorbeeld een boek, dan kun je tenslotte gewoon de rechthebbende benaderen en een vergoeding afspreken, is de gedachte.

    Is er ‘brekend nieuws’ over ME, dan mag je zo’n nieuwsbericht dus op je blog laten zien om zo je lezers snel te informeren. Grofweg als het dezelfde dag op NU.nl kwam zeg maar. Maar een achtergrondartikel uit de wetenschapsbijlage van de NRC Handelsblad mag je niet overnemen.

    Arnoud

  14. Ok dankjewel. Lijkt me in de praktijk weer moeilijk aan te tonen als het bericht mee de archieven in gaat. Deze zaak gaat over drie jaar terug bijvoorbeeld.

    Ik denk dus dat ik voorzichtig mag concluderen dat lifeloggers makkelijk tussen wal en schip vallen hiermee en beter aan de veilige kant kunnen gaan zitten.

  15. Het lijkt me aardig om een paar misverstanden in de oorspronkelijke blog uit de weg te ruimen. “Algemene voorwaarden gelden pas als je een contract sluit met de rechthebbende.”

    Dat klopt op zich, maar bij het bepalen van de schade in het geval van inbreuk op iemands auteursrecht zijn er weinig harde maatstaven. Daarom kijkt de rechter naar “wat in het handelsverkeer gebruikelijk is” en dan duiken die algemene voorwaarden op als maatstaf plus al die jurisprudentie waarin de algemene voorwaarden van een beroepsvereniging worden gevolgd.

    Het tweede misverstand is de suggestie dat “in de Galeries.nl zaak (over inbreuk op auteursrecht op een foto)” de betrokkene er genadig af is gekomen omdat de auteur zich niet kon beroepen op de leveringsvoorwaarden van de Fotografenfederatie. Dat neemt niet weg dat de uitgeverij een schadevergoeding van ??? 900 voor het gebruik van een foto zonder toestemming, ??? 1.131 aan proceskosten van de eiser plus daarbovenop de kosten van de rechtszaak die de rechtbank je in rekening brengt. Om dat de inbreukmaker dacht er goedkoper vanaf te komen en eerder maar deel van de vordering betaalde (maar te weinig) komt op de schadevergoeding nog een dotje wettelijke rente, die op het ogenblik tegen de 10% loopt (art. 118a BW).

    Wie denkt: ik laat het op een proces aankomen moet eerst maar uitrekenen wat de kosten daarvan zijn.

    Ook grappig is in een alinea de stelling: “Maar het gaat mij om die ???boete???. Bedrijven kunnen namelijk geen boetes opleggen. Dat kan alleen de rechter.” En in de alinea daarop staat dan weer: “Zet de auteur zelf het artikel gratis en vrij op internet, dan zal de schade door een eveneens gratis herpublicatie niet zo vreselijk groot zijn lijkt mij.”

    Afgezien van een feit dat in een auteursrechtzaak een rechter geen boete oplegt (het is geen strafzaak) maar alleen een schadevergoeding toewijst (en een auteur ook alleen maar om een schadevergoeding vraagt), vindt Engelfriet dat een bedrijf niet mag zeggen wat de hoogte van de schade is (“Dat kan alleen de rechter”) maar vindt hij dat hij dat zelf wel kan. Als je in het ene geval vindt dat alleen een rechter het kan doen, dan ook in geval twee.

    Hans Hermans

  16. @Hans: “dan duiken die algemene voorwaarden op als maatstaf plus al die jurisprudentie waarin de algemene voorwaarden van een beroepsvereniging worden gevolgd.”

    Houd er wel rekening mee dat het hier gaat om inbreuk door een particulier die zonder winstoogmerk publiceert. Die jurisprudentie gaat vrijwel altijd over commercieel hergebruik. Ik citeer nu net jurisprudentie waarin deze niet wordt gevolgd vanwege de redelijkheid en billijkheid, en waarin bovendien inroepen van de AV afgewezen wordt omdat er geen contractuele relatie bestaat.

    Als je jurisprudentie kent waarin een particulier een schadevergoeding opgelegd kreeg die geheel conform de AV van eiser werd berekend, hoor ik dat graag.

    En over de “boete”: ik schreef dan ook met opzet “boete” tussen aanhalingstekens. Dit woord wordt in de discussie steeds gebruikt (“Cozzmoss legt boete op”, “website krijgt boete” etc) maar het woord is, zoals jij ook al aangeeft, onjuist. Bedrijven kunnen geen boetes opleggen.

    Ik heb er geen moeite mee als Cozzmoss zegt dat hun schade gelijk is aan drie maal het normale tarief voor gebruik van het artikel. Zij zijn eiser, en de eiser moet de schade aangeven. Maar ik ben wel benieuwd naar bewijs dat ze deze schade hebben geleden. Wie stelt, bewijst, nietwaar. Ik stel beargumenteerd dat de schade niet zo hoog kan zijn, nu eiser het artikel zelf ook gratis op internet publiceer.

    Ben benieuwd naar je reactie.

    Arnoud

  17. Als ik het goed begrijp was het betreffende artikel een interview. Wie heeft daar eigenlijk de auteursrechten op? Ik heb die vraag eens op het blog van Lawrence Lessig gesteld, en de Amerikaanse IP-hoogleraar Tim Wu omzeilde hem: “The copyrightability of an interview was on an exam of mine, featuring Ali-G. The hard question is, what if the interviewee does something like compose a limmerick during the interview?” Waarom dat de moeilijke vraag was weet ik niet, omdat niemand me eenduidig kon aangeven wat nu het antwoord is. De moeilijke vraag bij een interview lijkt me: wie is de auteur? Het lijkt me dat je daar een heel ruim grijsgebied hebt.

  18. @Arnoud en een beetje @Cinner

    Ik vergat nog iets bij het opsommen van de kosten van het jatten van een foto door de website Galeries.nl. Behalve de schadevergoeding, de proceskosten voor de eiser,de kosten van de rechtbank en de wettelijke rente heeft de website ook kosten voor het eigen juridische advies, om nog maar niet te praten van de kosten van de tijd die er in zo’n procedure gaat zitten. Galeries.nl is naar schatting meer dan ??? 2.500 kwijt en mogelijk zelfs meer dan ??? 3.000. Dat voor ??n foto. Ik vind daarom dat Cinner haar handjes mag dichtknijpen vanwege het schikkingsvoorstel dat Cozzmoss haar deed. In plaats daarvan pruilt ze nog na.

    In het aangehaalde vonnis gaat het over een bedrijf dat verlies zegt te leiden met de website waarop zonder toestemming een foto was geplaatst. In andere gevallen zie je het verweer dat er geen winstoogmerk is. Op zich maakt dat de schade niet kleiner en de hoogte van de schadevergoeding ook niet.

    Blijven drie punten over. 1. de toepasbaarheid van de ALV. Die zijn niet toepasbaar omdat er geen overeenkomst is. Dat zei ik al. Maar ze zijn een handvat om de hoogte van de schade te bepalen en worden daarvoor ook gebruikt. In de zaak tegen galeries.nl is de berekening, die vanwege de fotograaf naar voren werd gebracht, niet juist en dat is een van de redenen om niet het gevraagde bedrag toe te kennen. De tweede reden is dat de ALV en de bijbehorende prijzen van de Fotografenfederatie ten aanzien van de tarieven voor het gebruik van een foto op een website op een verkeerde voet staan. Ik dat al eens met succes in een rechtszaak naar voren gebracht. De rechter vond in de galeries.nl-zaak ook dat deze tarieven niet kloppen. En wat de gebruikelijke opslag betreft voor het publiceren zonder toestemming, die vind je vaak terug in de jurisprudentie en soms niet. Zo’n toeslag is overigens niet onredelijk. Behalve de inkomstenderving heb je de kosten van opsporing en aanmaning en evt. die van de tijd die het kost om een rechtszaak voor te bereiden. Als een ander jouw auteursrecht had gerespecteerd had je al die kosten niet gehad.

    1. Is er jurisprudentie waarin een particulier drie keer het normale publikatietarief moet betalen bij het publiceren van iemands werk zonder toestemming? Ik ken helemaal geen jurisprudentie waarin een particulier moet betalen, simpelweg omdat het in die gevallen niet tot een rechtszaak komt, en als dat wel gebeurt, dan wordt/werd zo’n vonnis niet gepubliceerd.

    Onlangs is een Amerikaanse huisvrouw wel tot forse schadevergoedingen veroordeeld omdat ze gelegenheid gaf tot het downloaden van muziek. Dat er hier zulke vonnissen nog niet zijn wil niet zeggen dat ze er niet komen.

    1. Je schrijft: “Ik stel beargumenteerd dat de schade niet zo hoog kan zijn, nu eiser het artikel zelf ook gratis op internet publiceer.” Als ik een artikel voor een krant schrijf en het vervolgens zelf op mijn website plaats, dan wil dat niet zeggen dat een ander dat zomaar kan overnemen en ik daar geen schade aan heb. Websites vechten om bezoekers en lezers en ze mogen mijn verhaal kopen om hun website aantrekkelijker te maken. Daarnaast houd ik het recht om aan iemand toestemming te geven zonder dat ik daar geld voor vraag. Het een doet aan het ander niets af. Daar komt nog een ander mogelijk schade-element bij. Ik mag beslissen waar iets wel of niet gepubliceerd mag worden. Als ik met mijn artikel geen bijdrage wil leveren aan iemands website, dan is dat mijn goed recht en daar hoef ik niet eens een reden voor op te geven. Als mijn verhaal daar toch op terecht komt leid ik schade en heb ik recht op wat men gewoonlijk smartegeld noemt. Het feit dat iemand zonder mijn toestemming mijn verhaal ergens publiceert beperkt mij in mijn zeggenschap over mijn werk en dat levert alleen al een schade op.

    Het internet biedt schier onbeperkte mogelijkheden om werk van anderen te jatten en opnieuw te gebruiken. Gelukkig biedt het internet ook mogelijkheden om dit jatwerk op te sporen en het door middel van schadeclaims te beperken.

    ? Hans Hermans

  19. @Ren? en @Hans: Herpublicatie mag niet zonder toestemming, afgezien bij actueel nieuws en nog een paar irrelevante gevallen. Dat is duidelijk. Ook is het niet zo dat op internet publiceren betekent dat je nooit schade zult hebben door een gratis herpublicatie op internet.

    Ik vraag me alleen af of je zo makkelijk kunt varen op wat iemand in algemene voorwaarden zet, en gewoon kan stellen dat hij recht heeft op (al dan niet drie maal) zijn normale tarief. Dat veronderstelt dat de kopieerder dat bedrag betaald zou hebben.

    Schade bestaat hier m.i. vooral uit gederfde inkomsten uit betaalde herpublicaties. Hoe meer je je werk zelf gratis aanbiedt, hoe kleiner de kans dat mensen je nog willen betalen voor een andere herpublicatie. Waarom zou ik iets in een tijdschrift (of wat dan ook) zetten en jou veel geld betalen, als mijn publiek het waarschijnlijk toch al gelezen heeft op internet?

    Hans heeft gelijk dat die beslissing over al of niet publiceren ook tot schade kan leiden. Alleen, ook daar weer: als je het zelf al op internet zet, bied je het al aan een breed publiek aan. Hoe selectief kun je dan nog zijn met je betaalde klanten? Exclusiviteit zit er niet in, in ieder geval.

    En wat advertenties betreft, als de herpubliceerder die er bij heeft, dan kun je winstafdracht vorderen in plaats van schadevergoeding.

    Arnoud

  20. @Branko: Hoi! 🙂 “De moeilijke vraag bij een interview lijkt me: wie is de auteur? Het lijkt me dat je daar een heel ruim grijsgebied hebt.”

    Inderdaad. De journalist stelt vragen, en de ge?nterviewde geeft antwoord (met een beetje geluk nog op de vraag ook). Als je dat letterlijk uittypt, ligt het auteursrecht bij de geinterviewde, met hooguit voor de literair geformuleerde vragen een mede-auteursrecht bij de journalist.

    Een journalist zou kunnen stellen dat hij meegewerkt heeft aan dat antwoord, doordat hij de juiste vragen stelde en zo een stukje van de creativiteit in het antwoord leverde. Ook koos hij de richting van het interview, het soort vragen enzovoorts. Dat zijn creatieve keuzes en leveren auteursrecht op.

    In veel gevallen zal de journalist de letterlijk gegeven antwoorden flink bewerken voordat hij publiceert. Die bewerking leidt dan tot een eigen auteursrecht voor de journalist, maar tegelijkertijd heeft hij toestemming nodig van de ge?nterviewde voor deze bewerking (“derivative work”, zou Lessig zeggen) van diens woorden.

    Soms wordt het interview zelfs min of meer gefaked: de journalist neemt een tekst van de “ge?nterviewde” en bouwt deze om naar een vraag-antwoord tekst.

    Het hangt dus af van welk deel van het uiteindelijk gepubliceerde artikel gemaakt is door de journalist en welk deel door de ge?nterviewde. En dat is inderdaad moeilijker dan luisteren welk percentage van de tijd wie aan het woord was.

    Arnoud

  21. @Hans: ik denk dat je appels met peren vergelijkt. Maar goed, ga eens fictief op de stoel van de rechter zitten en geef mij onderbouwd aan wat de werkelijk geleden schade hierin specifiek is, zonder de argumenten voor mensen die liedjes downloaden of aantoonbaar commercieel belang hebben. Immers er zijn drie argumenten om geleden schade te bepalen (die niet van Cozzmoss komen, die speciferen geheel geen schade maar stappen meteen over op de standaard bepalingen en leveringsvoorwaarden). Karin heeft inkomsten misgelopen omdat ik niet voor het artikel betaald heb, Karin loopt wellicht inkomsten mis omdat ik andere sites de kans ontneem een exclusief recht op het artikel te verkrijgen door het te kopen en ik zou een of ander gewin gehad kunnen hebben bij het kopieren van het arikel in een eigen posting door bv bakken bezoekers aan te treken ermee.

    Geen van de argumenten staat in deze zaak nogal stevig. Het artikel zou niet aangekocht zijn door mij en is bij mijn weten door niemand aangekocht, alleen geplaatst bij cozzmoss om extra inkomsten uit claims en google adds te genereren. Het artikel verloor na plaatsing snel nieuwswaarde en is commercieel van geen kanten aantrekkelijk om exclusief echt op te verkrijgen. Sterker, het recht zal nooit exclusief kunnen zijn, cozzmoss plaatst het immers zelf publiekelijk beschikbaar evenals de krantensite waar het op geplaatst was. Verder ben ik een hobbylog zonder reclame en een kleine, specifiek georienteerde bezoekerskring. Er is geen gewin geweest, ik heb alleen kosten om mijn hobby uit te kunnen oefenen en dat is dat.

    Daarnaast is het artikel niet gecopy-paste omdat ik spontaan zelf niets wist te schrijven, het is in een posting geplaatst om de inhoud geen geweld aan te willen doen in een context van postings over dit onderwerp.

    In mijn ogen probeer je van een mug een olifant te maken door met hoge bedragen te smijten en je gesteund te zien door standaard voorwaarden en jurisprudentie uit zaken van een andere aard, omvang en ernst. Karin de Mik noemde het zelf een fikse snelheidsovertreding waar menigeen er alleen een kapot fietslampje in kan zien. De enige verdediging die ik aldoor lees is het principe dat auteursrecht heilig is. Dat kan je vinden, maar is erg weinig specificatie van welke schade hier gesuggereerd wordt. Een schade die ondanks de enorme hoeveelheid schrijfsels over deze zaak, niemand nog heeft onderbouwd inclusief de betrokken de partijen.

    Verder is het simpel zo dat de blogosphere en mass van mening blijkt te zijn dat er enkele veranderingen aangebracht zouden moeten worden in de auteurswet van 1912. Heeft niets te maken met ‘pruilen’ of ‘mijn handjes dichtknijpen’. (ik heb maar aangenomen dat je er graag een reactie op wilde aangezien je het ook in mijn shoutbox en commentaren nog eens citeerde).

  22. @Arnoud Om niet in herhaling te vallen een paar korte reacties. 1. Je schrijft: “Ik vraag me alleen af of je zo makkelijk kunt varen op wat iemand in algemene voorwaarden zet..” Omdat het soms moelijk is om de schade exact te bepalen varen rechters vaak op de algemene leveringsvooraarden, omdat die een goede indicatie zijn van de handelsgebruiken. Dat blijkt uit de jurisprudentie. Maar dit had ik al gezegd.

    1. Je schrijft: “…en gewoon kan stellen dat hij recht heeft op (al dan niet drie maal) zijn normale tarief. Dat veronderstelt dat de kopieerder dat bedrag betaald zou hebben.” De kopieerder kan altijd stellen dat hij maar 5 euro voor het gejatte artikel zou hebben betaald en dat de schade dus maar 5 euro is. Haha. Als je iets koopt (in dit geval gebruikt) zonder naar de prijs te informeren ga je accoord met de prijs die wordt gevraagd. Dat is dus de prijs die de auteur gewoonlijk zou vragen. En je gaat accoord met een toeslag voor het extra werk van opsporing en inning. Dat zijn kosten. En met een toeslag voor het waardeverlies omdat je niet meer zelf je werk kunt vermarkten op de plaatsen die je zelf zou kiezen. Zijn we weer terug bij de tarieven, voor zover ze deel uitmaken van de leveringsvoorwaarden. En anders bij de tarieven die de auteur gewoonlijk hanteert.

    2. Je schrijft: “Waarom zou ik iets in een tijdschrift (of wat dan ook) zetten en jou veel geld betalen, als mijn publiek het waarschijnlijk toch al gelezen heeft op internet?” Dat veronderstelt dat iedereen elke dag 3 miljard webpagina’s zou bezoeken, want alleen dan kan hij het al gelezen hebben. De werkelijkheid is natuurlijk dat juist de komst van het internet heeft aangetoond dat de wereld van de informatie bestaat uit allerlei deelmarkten en uit allerlei platforms. Daarom wordt content nu uitgevent naar verschillende platforms en bieden kranten hun nieuws aan in druk, op websites, in streams (rss), per e-mail, per sms, per radio en wat er verder mogelijk is of wordt. Iedere publicatie is een openbaarmaking en een auteursrechtelijk relevante handeling. Wil iemand mijn artikel, dat ik zelf al op mijn website heb gezet, elders gebruiken, of het op een website is of niet, dan moet hij daarvoor betalen. Als hij de prijs te hoog vindt kan hij het weglaten. Dat is de vrijheid van handelen. Wat niet kan is iets wel gebruiken en er niet de vastgestelde prijs voor betalen.

    Iedereen snapt dat je bij Albert Heijn de door Albert Heijn vastgestelde prijs voor een kilo suiker moet betalen, ook als je die elders goedkoper kunt vinden, of als je vindt dat een kilo suiker maar de helft van de gevraagde prijs waard is. Zo is het bij artikelen (en foto’s) ook.

    ? Hans Hermans

  23. @Cinner Ik heb de regels voor het vaststellen van de schade, zoals dat door rechters gebeurt, in mijn vorige post uiteengezet.

    Je schrijft: “Verder is het simpel zo dat de blogosphere en mass van mening blijkt te zijn dat er enkele veranderingen aangebracht zouden moeten worden in de auteurswet van 1912.” Dat kan wel zijn, maar dan had de blogosfeer in de jaren 2000-2003 zich maar moeten laten horen toen de herziening van de auteurswet aan de orde was en de discussie o.a. via het internet (website van het ministerie van Justitie) en per e-mail gevoerd kon worden. Maar toen kon het “de blogosphere en mass” niets schelen. Verder zijn er altijd wel mensen die het met een wet niet eens zijn. Er zijn heel wat mensen die vinden dat ze in een stad harder moeten kunnen rijden dan 50 km. Verschillen van mening blijven er.

    “De blogosphere en mass” viel ook over het opleggen van een boete door Cozzmoss. Die boete heb jij ervan gemaakt. Eerst ten onrechte zeggen dat er een boete zou zijn opgegelegd en dan hard roepen dat een bedrijf geen boete kan opleggen, zo kan ik ook wel een discussie voeren en winnen.

    ? Hans Hermans

  24. @Hans: ik begrijp wat je zegt over algemene voorwaarden, en voor commercieel hergebruik ga ik daarin met je mee. Maar dat de jurisprudentie ook deze maatstaf hanteert bij niet-commercieel hergebruik, heb ik nergens kunnen vinden. Sterker nog, ik citeer in het artikel de Galeries.nl zaak waar vanwege het niet-commerciele karakter de rechter een matiging op grond van de redelijkheid&billijkheid toepaste.

    “De kopieerder kan altijd stellen dat hij maar 5 euro voor het gejatte artikel zou hebben betaald en dat de schade dus maar 5 euro is.” Dat is niet wat ik zei. Wat ik zei, is dat je niet mag veronderstellen dat het tarief van de auteur ook werkelijk betaald zou zijn, en dat dit tarief dus de gemiste inkomsten zijn. Elk tarief is onderhandelbaar, en de eiser zal moeten bewijzen dat hij werkelijk dat bedrag gemist heeft. Anders zet ik namelijk gewoon 10.000 euro per pagina als standaardtarief in mijn algemene voorwaarden. Dat loopt lekker binnen!

    Arnoud

  25. @Hans: in je enthousiasme me te willen neerzetten als mongolide blondje haal je een en ander door elkaar. Ik heb hier en elders alleen rechtgezet dat het niet om een boete maar een schadeclaim ging, de woorden die je in mijn mond legt zijn niet van mij afkomstig. Je boosheid over de nu lopende discussie met betrekking tot de auterswet wil je blijkbaar ook graag bij mij deponeren maar ook daar kan ik de credits niet voor nemen, daar zijn vele anderen bij betrokken. Wellicht kun je die opzoeken om je vol verve in betreffende discussie te gooien.

    “Ik heb de regels voor het vaststellen van de schade, zoals dat door rechters gebeurt, in mijn vorige post uiteengezet.”

    Dat vroeg ik niet maar zal dat ook maar aan je enthousiasme wijden. Het door jou genoemde zijn alleen de richtlijnen die gevolgd kunnen worden, nog steeds kan je niet melden wat de werkelijke schade hier geweest is.

  26. Vorig jaar diende er bij de rechtbank Amsterdam een zaak die mogelijk wat inzicht kan verschaffen in hoe een rechter in dergelijke zaken de geleden schade bepaalt. Een populair weekblad (denk gerust: miljoenenomzet) plaatste vier foto’s waarvoor het geen toestemming had. Aanvankelijk had het weekblad 1500 euro voor die foto’s geboden, maar de fotograaf had dat afgewezen. Vervolgens plaatste het blad de foto’s toch, en werd het aangeklaagd. De fotograaf vroeg 10.000 euro schadevergoeding. Waar dat op gebaseerd was is niet helemaal duidelijk.

    De rechter oordeelde dat hier inderdaad door het weekblad inbreuk was gemaakt op de auteursrechten van de fotograaf.

    De rechter wees geen schadevergoeding toe, en veroordeelde beide partijen tot het betalen van de kosten van de rechtzaak.

    Dat is vreemd; dit lijkt mij volstrekt in te druisen het rechtsgevoel van Hans Hermans, die vindt dat er zelfs bij non-commercieel gebruik door een partij die niet kapitaalkrachtig is wezenlijke schade is.

    Maar wat vond de rechter? Hoe kwam hij tot dat oordeel? Deze schrijft:

    “De commerci?le waarde van de vier foto???s is echter gering te achten, nu zij reeds op internet voor eenieder toegankelijk zijn.”

    “Vooralsnog is niet aannemelijk geworden dat de materi?le schade die [eiser1] door het publiceren van de foto???s heeft geleden nog niet voldoende is weggenomen door het plaatsen van de onder 1F geciteerde mededeling en door het aanbod een vergoeding van ??? 1.500,- te betalen.”

    “Dat de commerci?le exploitatie-mogelijkheden van auteursrechten, portretrechten en/of merkrechten van [eiser1] en [eiser2] door de publicatie van reeds eerder openbaar gemaakte foto???s zijn aangetast is evenmin aannemelijk geworden.”

    Het lijkt mij met name dat de fotograaf en zijn advocaat een nogal knullige aanklacht hebben ingediend. Beter gezegd: de rechter kijkt niet naar de werkelijke schade, maar naar de aannemelijkheid van de claims en van de verweren.

    Zie LJN AV4204 op rechtspraak.nl.

    (Overigens volstrekt terzijde: de rechter heeft een wat vreemd argument. Hij schrijft: “De conclusie tot zover is dat het schenden van de Licentie door gedaagden geen schade (meer) oplevert.” Volgens mij kun je een licentie niet schenden; hooguit kun je hem niet nakomen. De eventuele schade is hier geleden door het schenden van het auteursrecht van de fotograaf.)

  27. @Arnoud: je schrijft “En wat advertenties betreft, als de herpubliceerder die er bij heeft, dan kun je winstafdracht vorderen in plaats van schadevergoeding”. Ik had het echter over advertenties bij de online publicatie van de auteursrechthouder. Als hij die heeft, dan heeft hij omzet ook al zet hij zijn creatieve prestatie gratis en vrij op internet. Als anderen zijn werk kopi?ren, dan trekken ze wellicht bezoekers weg van de auteursrechthouder en schaden ze zijn omzet. Die omzetderving staat geheel los van winst die de schender al dan niet realiseert. Daarmee is n.m.m. jouw bewering “Zet de auteur zelf het artikel gratis en vrij op internet, dan zal de schade door een eveneens gratis herpublicatie niet zo vreselijk groot zijn” onjuist.

    Los daarvan – en nu begeef ik me als juridische leek op glad ijs tussen juristen – ik herinner me dat ik eens een uitspraak van een rechter heb gelezen waarin op basis van jurisprudentie van de Hoge Raad wordt gesteld dat het claimen van winstafdracht pas aan de orde kan zijn als schade niet aannemelijk kan worden gemaakt. Een vreemde uitspraak, vind ik overigens.

  28. Wat een mooie discussie. Ik wil met dit bericht proberen te evalueren en tevens mijn beoordeling erbij plaatsen.

    Ik zie voor en tegenstanders.

    Wat mij betreft is die mailing of post van cozzmoss absoluut niet juridisch waterdicht.

    Auteuren hebben het volste recht om zich te verenigen en hun inkomsten daardoor veilig proberen te stellen. Een organisatie als Cozzmoss probeert dat voor zijn 7 aangesloten leden. Dat auteuren recht hebben op een vergoeding kan ik begrijpen, al zijn ze op het moment dat het artikel geplaatst wordt reeds betaald of worden dat binnen afgesproken termijn. Een eventuele vergoeding daarna valt dan onder de beoordeling of de ‘kunstzinnige of historische waarde” van het artikel dusdanig is dat het voorafgegane werk meerdere keren beloond dient te worden.

    De organisatie Cozzmoss daarentgen is echter niet wethoudend, en kan dus alleen maar een claim neerleggen namens de in hun ogen gedupeerde auteur. Een claim op basis van een oude wet die feitelijk herzien moet worden gezien de steeds complexere wereld van nieuwsgaring en verspreiding daarvan. In deze wet is niet precies daar waar het gaat om de eerder genoemde waarde van het artikel.

    Helemaal complex wordt het als dagbladen/weekbladen enz. enz. gebruik maken van free lancers. Daarvan blijkt het recht bij de laatsten te liggen en blijkt het copyright van de publicist ( dagblad en of anderen) dus ook een “vreemde situatie” te veroorzaken.

    Zowel het dagblad als de freelancer kan dan in feite iemand dan aanspreken en claimen van artikelen. Na Cozzmoss kan dan ook – in het geval van Cinner- het NRC een claim neerleggen luidt de hierboven besproken “waarde van het artikel”

    Dit is denk ik een probleem waar veel onduidelijkheden bestaan, en dan denk ik aan de mensen die copypasten, maar ook aan de “bedrijven” die de media overnemen. Bij het artikel op de website ( NRC) staat niet vermeld dat de auteur, en in dit geval dan ook weer Cozzmoss de rechtmatige eigenaar van het artikel is. Indien een bedrijf ( welke op de hoogte zou moeten zijn van de auteursrechten regeling) een overeenkomst heeft met het betreffende dagblad, dan nog zou Cozzmoss met een claim kunnen komen volgens de beredenering van Cozzmoss in hun brieven. Zelfs als het dagblad een overeenkomst sluit met het bedrijf of de particulier die het artikel wil hebben.

    Mij bekruipt het gevoel dat Cozzmoss dagelijks bezig is met het zoeken naar berichten ( zelfs in de cache geheugens van zoekmachines) om geld te verdienen samen met de auteurs van de oorspronkelijke artikelen. Cozzmoss werft op hun site dan ook auteurs om samen met hun geld te kunnen genereren.

    Laat onverlet dat een auteur geld behoort te ontvangen voor een door hem/haar geschreven artikel.

    Ik vind het “omgekeerd denken” als de auteur meent dat hij bij meerdere media betaald had gekregen indien de copy paster (bedrijf of particulier!) niet het artikel had overgenomen. Op deze veronderstelling is naar mijn gevoel de in de door cozzmoss verstuurde brieven, en in de discussie besproken “schade geleden”, sectie bedoeld.

    Hier zou inderdaad een proefproces over moeten komen denk ik

  29. @Hans 19 en 23

    Die wettelijke rente waar hans over spreekt staat in art. 6:119a BW en niet in art. 118a. Die wettelijke rente is de rente op handelstransacties en bedroeg toe hans zijn reactie schreeft 11,07% (inmiddels 11,2%) en niet tegen de 10%. Belangrijker is dat hans enerzijds betoogt dat de ALV niet van toepassing zijn omdat er immers geen overeenkomst is, maar vervolgens wel de wettelijke rente voor handelstransacties van toepassing acht. Dat kan niet.

  30. Misschien een rare vraag maar.. Cozzmoss bewaard voor zover ik begrepen heb de “bewijzen” tegen de auteursrechtschenners!!! Dus, dat betekent dat ze gegeven opslaan van internet toch?

    Nu zie ik ook dat veel websites een copyright hebben op de techniek die is gebruikt. Ik bedoel de software van blogs of forums.

    Als Bedrijf ( want dat is mozz toch?) mag je toch geen copyright kopieeren om er zelf geldelijk gewin aan de maken?

    Dat opslaan van bewijzen mogen toch alleen opsporingsbevoegde instanties?

  31. Als jij meent dat iemand jouw auteursrecht (of een ander recht) overtreden heeft, dan mag je daar zelf bewijs van verzamelen. Dat heb je namelijk nodig in jouw rechtszaak tegen die overtreder. Dat heet “civiel recht”: rechtszaken tussen personen. Opsporingsinstanties verzamelen bewijs ten behoeve van strafrecht: rechtszaken tussen de overheid en verdachten.

    Het is toegestaan om ten behoeve van bewijs in een civiele zaak kopie?n te maken van andermans werk. Het moet dan natuurlijk wel bewijs zijn in die zaak, en niet zomaar een leuke webpagina.

  32. Interessante discussie. Het lijkt mij dat Arnoud gelijk heeft dat er verschil is tussen een inbreuk gemaakt door een commerci?le site en een inbreuk gemaakt door een niet-commerci?le site. En dat verschil vloeit m.i. ook gewoon voort uit de wet.

    In beginsel moet de inbreukmaker de werkelijke schade vergoeden. Als je zonder toestemming een heel artikel overneemt dat ergens gratis is geplaatst, is het eigenlijk maar de vraag of er schade is. Het bewijs van een bepaald minimum bedrag aan schade zal vaak niet zijn te geven.

    Daarom kent de Auteurswet art. 27a, vergelijkbaar met art. 6:104 BW. De rechthebbende kan de rechter vragen de schade te begroten op het bedrag van de winst die de inbreukmaker door die inbreuk heeft genoten. (@Rene: voor winstafdracht is het juist nodig dat aannemelijk is d?t er schade is geleden.)

    Als een bedrijf voor de bedrijfsvoering zonder toestemming een foto overneemt, kun je redeneren dat dat bedrijf in ieder geval een foto nodig had en zonder die inbreuk had moeten betalen voor een vergelijkbare foto. De bedrijfswinst is dan door de inbreuk verhoogd met het bedrag dat niet is betaald aan die hypothetische vergelijkbare foto. De richtprijzen kunnen dan mooi dienen als uitgangspunt.

    Het werkt dus subtiel: de af te dragen winst is niet het bedrag dat wordt bespaard door geen licentie te nemen op de overgenomen foto, maar de extra winst die wordt gemaakt door inbreuk te maken.

    Als een particulier die aan zijn site geen geld verdient inbreuk maakt, is het voor de rechthebbende dus zinloos om toepassing van art. 27a Auteurswet of art. 6:104 BW te vragen. Deze inbreukmaker hoeft dus slechts de werkelijk geleden schade te vergoeden. Het is dan wel zaak dat de inbreukmaker bij de rechter gemotiveerd verweer voert tegen de hoogte van het door de rechthebbende gevorderde bedrag.

    @Sven: ook art. 6:119a BW is niet juist. Wettelijke rente bij schadevergoedingen op basis van onrechtmatige daad wordt berekend op basis van art. 6:119 BW.

    Veel van wat Hans Hermans hier schrijft vindt geen steun in het recht. Bijv. “Het feit dat iemand zonder mijn toestemming mijn verhaal ergens publiceert beperkt mij in mijn zeggenschap over mijn werk en dat levert alleen al een schade op.” Nee, die beperking in je zeggenschap levert nog geen vorderbare schade op in de zin van art. 6:95 BW. Het is (zonder verdere onderbouwing) geen vermogensschade, en het is ook geen ander nadeel dat op basis van de wet voor vergoeding in aanmerking komt. De wet kent een gesloten systeem van schadevergoeding, zie art. 6:95-110 BW.

  33. @bona fides Moet ik nu uit uw woorden opmaken dat Hans wettelijk zwak staat? Ik heb begrepen uit de Cinnerzaak ( En vele anderen zoals elfsteden en anbo zaak) dat Cossmozz juist precies in lijn met Hans schrijft, doet, handelt en vordert.!!!

    Dus in principe maak ik nu op dat Cossmozz in feite op bangmakerij, of zoals arnoud al schreef “blafbrief” speculeert?

    Is hun handelswijze dan niet aanvechtbaar?

  34. Ik heb ook een brief gekregen van cozzmoss, vreemde is dat cozzmoss nergens in het telefoonboek staat, en dat er zich tientallen bedrijven op het in de brief genoemde adres bevinden. Ik heb mijn twijfels of dit ?berhaubt wel een correct bedrijf is. Ik zou een artikel op een site hebben staan, welke ik uit een archief heb van een magazine, deze bied deze dienst aan tegen betaling, nou claimt die cozzmoss dat het artikel door hun beschermd zou zijn, lijkt me dan ook niet zinnig om de factuur van hun te betalen.

  35. Ook wij hebben een schadeclaim van cozzmoss ontvangen.

    Na grondig onderzoek menen wij te kunnen bewijzen dat de handelingen van cozzmoss niet rechtvaardig zijn. Om deze reden willen wij cozzmoss voor de rechter dagen. Echter wij zijn geen juristen en dienen dus een goede advocaat te contacteren. En onder het mom van samen staan we sterker ( ook financieel ) willen wij ??n ieder die ook een schadeclaim heeft ontvangen, oproepen om zich bij ons te melden.

    Reageer hier met je naam + emailadres ( eventueel telefoonnr ) en wij nemen contact met je op.

  36. @ AK

    Dit soort initiatieven zijn uiteraard geweldig, maar om te vragen om je naam + email + telefoon nummer op een blog te zetten gaat echt te ver tegenwoordig. Zeker vanuit mogelijk privacy oogpunt.

    Elke (spam/laster) idioot weet je nu te vinden. Lijkt me niet handig. AK geef anders een email adres op waar mensen zelf naar toe kunnen mailen.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.