De Telefoongids snapt nog niet helemaal hoe het internet werkt, las ik gisteren bij De Jaap. De gids blijkt mensen via twitter te vragen of ze een positieve tweet over een bedrijf mogen copypasten in de review-sectie van hun bedrijvengids. Eh, wat?
De URL in al die tweets verwijst naar deze pagina waar je kunt toestaan dat DTG “al mijn recensie-tweets op haar site gebruikt”. Allemaal? Dus niet alleen deze ene?
Omineus vind ik “en ontvang dit bericht niet meer.” bij die optie, want die ontbreekt bij de optie “Ik ga er niet mee akkoord dat detelefoongids.nl mijn recensie-tweets op haar site gebruikt.” Oftewel je mag nee zeggen maar dan gaan we het elke dag opnieuw vragen? Hm.
Nu vond ik die voorwaarden wel érg kort, ik ben gewend dat er ergens tien pagina’s A4 staat die in kleine lettertjes (liefst lichtgrijs in 6punts Arial) meldt dat alle auteursrechten overgaan naar DTG, dat je het merk DTG niet zonder toestemming mag gebruiken en dat men nooit en te nimmer aansprakelijk is als een telefoongids ontploft.
Ik moest flink zoeken, maar toen vond ik de voorwaarden van de reviewsectie van de Telefoongids. Die lijken me van toepassing, hoewel daar formeel geen sprake van is want als je een bedrijfsvermelding opent dan staat daar “Review dit bedrijf” maar het floepvenster waar je dan geacht wordt te typen, verwijst nergens naar die voorwaarden. Beetje onlogisch dus. (De voorwaarden zelf zijn op zich trouwens best netjes.)
Ik snap werkelijk niet waarom DTG zo moeilijk doet. Het lijkt mij evident dat je een tweet over een bedrijf mag citeren in het kader van aankondiging/bespreking. Dat blijkt immers met zo veel woorden uit de Funda-jurisprudentie. Als Jaap (zonder “De”, de huizensite dus) een stukje advertentie van een makelaar mag overnemen, dan mag DTG een stukje recensie overnemen van een recensent. En omdat het hier gaat om een korte tekst, mag deze integraal worden overgenomen.
Jammer dat ze negatieve recensies niet plaatsen, zoals de enorme hoeveelheid boze mensen die de Telefoongids al vele malen hebben afgezegd en nog steeds ieder jaar in de kliko kunnen gooien.
DTG begrijpt inderdaad niet hoe social media werkt, maar toestemming vragen is – even afgezien van de wijze waarop dat nu gebeurt – toch netjes? Zeker nu het niet gaat om een retweet, maar om een publicatie in een ander medium.
Het is buitengewoon netjes, en daardoor opmerkelijk. Het is alsof een fotograaf op een borrel bij elk gesprekje even inbreekt met “Goedenavond, mag ik een foto van u maken”. Keurig, daar niet van, maar hoogst ongebruikelijk. En als je dan dat twitteraccount van DTG leest dan zie je waar dat toe leidt.
(Muggenziftersmodus)
Het is ‘nooit of te nimmer’, of beter nog ‘nooit ofte nimmer’. ‘Ofte’ was ooit een variant van wat nu ‘of’ is.
(/Muggenziftersmodus)
Wel kan ik middels de genoemde pagina blijkbaar toestemming geven voor elk willekeurig twitter-account wat helemaal niet van mij is maar waarvan ik de naam toevallig weet.
@ Hans: en aangezien op de twitter pagina van de telefoongids alle twitternamen te vinden zijn aan wie ze deze vraag gesteld hebben, kan iedereen die namen zo invullen. Kortom: toestemming is niets waard.
Maar als je dan geen toestemming geeft, mogen ze je dan ook niet meer citeren? Als het mag zonder toestemming vragen, waarom zou het dan niet mogen na toestemming vragen en die niet krijgen? Als ik een journalist vertel dat hij me niet mag citeren bij een uitspraak die ik in het openbaar doe hoeft die journalist zich daar toch niet aan te houden, omdat hij zich toch gewoon mag beroepen op het citaatrecht?
@Fokko: Citeren mag altijd. Toestemming vragen is zinloos dus. Maar het kan in theorie tegen je werken: als jij toestemming vraagt, erken je dat je die nodig hebt. En dan sta je zwakker als je vervolgens hetzelfde gaat doen met een beroep op een wettelijke uitzondering.
De situatie die jij beschrijft is iets anders. Daar wordt contractueel afgesproken dat de bron de uitspraak zal doen op voorwaarde dat deze niet wordt gepubliceerd. Dan doet de journalist dus afstand van zijn recht om te citeren. Dat is op zich legaal, en in die situatie zal de rechter het tóch citeren van de bron als onrechtmatig aanmerken. (Mits de bron kan bewijzen dat de toezegging er was.)
Omdat je ondertussen als bron ondertussen wel in de media staat met je als off-the-record bedoelde opmerking, ben je wel de pineut. Vandaar dat je op iedere mediatraining leert dat journalisten nóóit off the record zijn en dat je nooit mag verwachten dat je opmerking off the record blijft. Zeg dus nooit iets dat je niet ook op Nu.nl terug zou willen zien met jouw naam erbij.
Ik besef dat ik nu een hoop goeie journalisten tegen het zere been schop maar als uitgangspunt is het niet verkeerd. Je leert vanzelf die goeie journalisten kennen waar je dan een uitzondering voor kunt maken.
Bij mij heeft de actie van de Telefoongids ook vragen opgeroepen.
Ik heb bij Telefoongids navraag gedaan en het blijkt dat ze een pilot aan het doen zijn waarbij ze willen kijken hoe klanten op het gebruik van reviews reageren. Dan is het wat mij betreft slim om ’toestemming’ te vragen. Dan lok je reacties uit en kan je zien hoe twitteraars hierop reageren.
http://klantinteractieblog.nl/customer-experience/telefoongids-nl-start-pilot-tweets-gebruiken-als-review/