Internetrecht door Arnoud Engelfriet

1. Geen iTunes voor jou, Kim Jong-Il
Ik begin met een klassieker: Apple verbiedt in de iTunes voorwaarden het gebruik van de software bij de productie of ontwikkeling van massavernietigingswapens:

You also agree that you will not use these products for any purposes prohibited by United States law, including, without limitation, the development, design, manufacture or production of nuclear, missiles, or chemical or biological weapons.

Dit is een mooi stukje cargo culting: high-end software kan onder exportverboden of dual use regelingen rondom wapenhandel en -ontwikkeling vallen. Om te voorkomen dat je software in die categorie komt, kun je maar beter je klant verbieden Dus komt er een verbod daarop in de licenties voor die software. En dat komt dan ook in de voorwaarden voor gewone software.

2. Dit verbod vervalt bij de Zombie Apocalyps
Maar deze kende je nog niet: ga je via de Amazon marketplace in hout handelen, dan geldt ook zo’n verbod tegen gebruik of handel met militaire doeleinden. Echter, dit vervalt wanneer de Zombie Apocalyps zich voor zal doen:

However, this restriction will not apply in the event of the occurrence (certified by the United States Centers for Disease Control or successor body) of a widespread viral infection transmitted via bites or contact with bodily fluids that causes human corpses to reanimate and seek to consume living human flesh, blood, brain or nerve tissue and is likely to result in the fall of organized civilization.

3. Jouw testresultaten zijn van mij
Je zou zeggen dat als je kijkt hoe software werkt, dat dan jouw toegenomen kennis is. Sommige EULA’s – zoals die van analyticspakket Crobox – denken daar anders over:

10.5 The Customer acknowledges that details of the Product, and the results of any performance tests of the Product, constitute Crobox’s Confidential Information.

Dit is juridisch bindend maar natuurlijk wel heel vervelend.

4. Tot de dood van de Koningin ons opzegt
Een Engelse softwarelicentie – die ik helaas niet mag publiceren – bevatte een wel heel aparte einddatum:

This license shall be in force for the period ending at the expiry of 21 years from the death of the last survivor of all the lineal descendants of her Majesty Queen Elisabeth II who have been born on the date of this agreement, whichever comes later.

Dit blijkt dus een in Engeland niet ongebruikelijke clausule. Onder Engels recht zijn eeuwigdurende overeenkomsten problematisch, maar door het op te hangen aan een gebeurtenis die technisch niet eeuwig hóeft te zijn zou je dat dan omzeilen.

5. Op voorwaarde van persoonlijke groei en het nemen van maatschappelijke verantwoordelijkheid De “Replace Tekst” softwarelicentie eist een zoektocht naar zingeving:

You agree to admit your own fallibility and to embrace personal growth to the benefit of yourself, and those around you.
You agree to act responsibly towards the environment and to help improve the environment however you see fit.
You agree to treat all people with respect and to help other people in whatever way you are most passionate about.

In een zakelijke context minder gek; menig inkoopcontract bij een groot bedrijf eist dat je maatschappelijk verantwoord onderneemt, geen kinderarbeid toepast, milieuvriendelijk werkt en je bedrijfsprocessen continu verbetert. Waarom dan niet je persoonlijke mentale processen?

Arnoud

Regelmatig sturen mensen me “De directie stelt zich niet aansprakelijk”-bordjes, waarvoor mijn dank. Af en toe zitten er ook varianten tussen waar ik schele juridische jeuk van krijg, zoals deze (dank GJ):

Waar te beginnen. Allereerst dat het een geprint tekstje is, dus iemand die dacht “dat ga ik eens even régelen, dan is het afgelopen met dat gezeik”. Altijd mooie motivatie voor allerhande bordjes.

Daarnaast het ontbreken van een punt en het gecentreerd zijn van alle tekst. Ergerlijk.

Juridisch belangrijkst is natuurlijk de combinatie van “je moet het afgeven” met “wij zijn niet aansprakelijk”. Ehm, nope. Je aansprakelijkheid afwijzen is sowieso al moeilijk met bordjes, maar als je mensen verplicht iets bij jou af te geven dan ben je daar verantwoordelijk voor. De wet noemt dat een bewaarnemingsovereenkomst en de bewaarnemer is gewoon aansprakelijk voor verlies of diefstal.

Wie nog meer van dit soort maffe bordjes heeft: ik houd me aanbevolen!

Arnoud

Even blijven liggen: de facebookpagina ‘Klantenservice’ maakt al een tijdje het leven zuur van veel grote Nederlandse bedrijven en hun klagende klanten, las ik bij het AD. Een ‘satirisch protest tegen domme mensen’ noemen ze het zelf. Afzeikhumor kun je het ook noemen, zeker als de initiële grap op zeker moment wel eens klaar is. Maar wat me verbaasde, is dat nog geen bedrijf juridische stappen ondernam tegen deze grapjurken.

“Je komt inderdaad over als een mongool, dus ons inziens heeft de desbetreffende medewerker correct gehandeld.” En dat dan in reactie op je klacht op de Facebookpagina van een bedrijf, van een account dat “Klantenservice” heet en daarmee stiekem toch wel een beetje de indruk wekt de klantenservice van dat bedrijf te zijn. Oh nee wacht, je bent vast dom als je dat denkt want iedereen weet dat de klantenservice van een bedrijf zal reageren met een account met de bedrijfsnaam erin. Of zoiets.

Of is het een stukje satire naar de mensen toe, een maatschappijkrities signaal dat op een misstand wil wijzen?

Mensen laten soms achterlijke reacties achter. Het niveau is zo ontzettend treurig. Ze reageren vanuit hun emoties, smijten met van alles en nog wat en zonder enige vorm van redenering. Dan gaat het kriebelen om te reageren.

De vraag is dan alleen, moet je dat dan doen door die domme mensen keihard af te zeiken of zijn er andere manieren om dat punt te maken?

Maar goed, dit is een juridisch blog en geen humortheoretisch blog. Zijn ze aan te pakken, die Klantenservice-grapjassen?

Men gebruikt een eigen, neutrale stockfoto van een vriendelijke dame met koptelefoon, en in de naam of het bericht wordt nergens expliciet de naam genoemd van het bedrijf ‘namens’ wie men reageert. Je zou dus kunnen zeggen, dit is een willekeurige pipo die een duit in het zakje doet.

Toch vind ik dat men uiteindelijk de indruk wekt namens het bedrijf te spreken, want de reacties benoemen vrijwel altijd ‘wij’ en de term “Klantenservice” in de context van een reactie op een klacht of vraag. Dat voelt voor mij hetzelfde als naast een kassa gaan staan en “Kan ik u helpen” zeggen tegen een winkelende klant. Hoewel je dan strikt gesproken niet zégt daar te werken, wekt dat alles bij elkaar wel de indruk.

Of dat tegen de wet is, is echter een lastiger vraag dan je denkt. Immers, er zijn wel allerlei regels over oneerlijke handelspraktijk en zo, maar dit is geen hándel want welke commerciële activiteit ontplooit men hier? De enige juridische grond is de kapstok van artikel 6:162 BW: dit is maatschappelijk onzorgvuldig dus het zou verboden moeten worden. Maar als je daarmee moet komen, is het wel een zwaktebod.

En ja, dat is natuurlijk de grap en mensen hadden maar slimmer moeten zijn en even dubbelchecken hoe de webcare van het bedrijf heet waar ze op reageren. Dus wellicht biedt dat dan een rechtvaardigingsgrond – de vrijheid van meningsuiting mag ook worden gebruikt om te beledigen en shockeren.

Alleen: hoe zeg je dan, ja jongens het was leuk, ga eens wat anders doen?

Arnoud

Ok, wat was u denkende. Dat was mijn eerste gedachte bij het lezen van dit vonnis over twee concurrerende fietsenzaken waarbij de één een domeinnaam had geregistreerd die vrijwel identiek was aan die van de concurrent. En wel op het moment dat ik las “Deze domeinnaam wordt gelinkt aan een pornografische website.” Echt. Het vastleggen… Lees verder

Sjongejongejonge, wat zullen de Duqu-makers daar wakker van liggen: de beruchte spionagemalware Duqu bevat open source-code die onder de ‘virale’ licentie GPL vallen, las ik bij Webwereld. Duqu blijkt open source blokken te bevatten van derden en die licentie te negeren. Tsja, wat moet je met zo’n berichtje? Ik noem het maar ‘grappig’, wanthet is… Lees verder

Ik heb het onder “Grappig” gerubriceerd maar het is natuurlijk om te huilen: het is verboden te linken naar de website van de UEFA zonder hun voorafgaande schriftelijke toestemming. De gebruiksvoorwaarden van de site zijn daar heel duidelijk in. Duidelijk, maar ook dom: hoe kan ik me akkoord verklaren met voorwaarden waarvan ik het bestaan… Lees verder

Deeltje zoveel in de vraag: Mag je camerabeelden gebruiken als bewijs in een strafzaak? Hier is veel over te doen, omdat camerabeelden worden gezien als “bijzondere persoonsgegevens” en daarmee de privacywet in werking treedt. De wet kent dan ook extra waarborgen voordat de politie die gegevens mag gebruiken. Eén zo’n waarborg is dat de politie… Lees verder

Helemaal vergeten te melden: ik heb toestemming om het beeldmerk van DigiD te mogen tonen, dus bij deze –> Eind november blogde ik over het product DigiD Machtigen, waarbij ik algemene voorwaarden aantrof die me nogal verbaasden. Allereerst überhaupt waarom horen er “algemene voorwaarden” bij een overheidsdienst? En meer specifiek, waarom bepalen die algemene voorwaarden… Lees verder

In 2010 blogde ik dat het Weens Koopverdrag regelmatig uitgesloten wordt in allerlei algemene voorwaarden. Het duikt echter nog regelmatig op, ook in softwarelicenties. En daarover vroeg een lezer me waarom dat überhaupt nodig is: software is toch niet iets dat je kunt ‘kopen’? Nou, daar heeft die lezer dus helemaal gelijk in. Software koop… Lees verder

Eind 2010 deed ik vijf voorspellingen voor 2011. Eens zien wat daarvan terechtgekomen is: Meer aandacht voor webwinkels door de Consumentenautoriteit: hm, niet echt. In maart legde men een boete op voor fouten van affiliates, maar dat was het wel. Wél kregen vijf elektronicaconcerns hoge boetes voor misleiding over garantie en conformiteit, iets waar ook… Lees verder