Mag een winkel na levering je bestelling alsnog annuleren??

bol-bulkweken-60-kortingEen lezer (dank!) wees me op deze Tweakersdiscussie met de volgende casus: Iemand kocht een televisie bij Bol.com “met forse korting”, kreeg deze ook geleverd maar hoorde de maandag erop dat de order was geannuleerd want ‘kennelijke vergissing’. Het ging om een korting van 50%, wat op zich best een vergissing kan zijn, alleen had Bol.com in die periode net haar “Bulk 10-daagse” en dan mag je als consument toch wel forse kortingen verwachten. Maar los van die vraag, kán dat eigenlijk wel, een order annuleren nadat deze geleverd en betaald is?

Ja, dat kan. Wanneer er inderdaad een prijsfout is gemaakt die de consument had moeten kennen, dan is er namelijk gewoon überhaupt geen overeenkomst tot stand gekomen. Juridisch gezegd: die overeenkomst is nietig, bestaat niet en heeft nooit bestaan.

De discussie bij prijsfouten gaat altijd over de vraag of de consument deze had moeten onderkennen. Het onderliggende juridische punt is of men er gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat hier een aanbod werd gedaan voor die prijs. Als dat niet zo is, dan is er geen rechtsgeldig aanbod gedaan. En een overeenkomst heb je pas als je (ook weer rechtsgeldig) akkoord hebt gegeven op een rechtsgeldig aanbod.

Als er geen aanbod is gedaan, is er ook niets te accepteren. Het maakt daarbij niet uit dat er dan vervolgens allerlei geautomatiseerde processen in werking zijn getreden die normaal pas gebeuren nadat er wél een acceptatie was. Die bewijzen niet dat er een overeenkomst is.

Juridisch gezien is er dan weliswaar geleverd, maar dat was zonder grondslag gebeurd. De winkel stuurde voor de grap een televisie, en de klant heeft zonder enige reden eens wat geld overgemaakt. Dat kan, maar is niet juridisch relevant om te concluderen dat men dan toch zaken wilde doen voor die prijs. De wet noemt dit allebei “onverschuldigde betaling” en zegt dat die teruggevorderd kunnen worden door de partij die ze deed.

Als je profiteert van een prijsfout waar je niet op mocht vertrouwen, dan helpt het dus niet om te zeggen “maar je hebt de televisie geleverd”. Ja, dat hebben ze, maar nu moet hij terug. Net zoals jij je geld terug moet krijgen.

Natuurlijk kun je je hier afvragen óf het aanbod reëel was, of je erop mocht vertrouwen. Ik noem al jaren de “Wij zijn knettergek geworden-week” als voorbeeld: als een winkel dát zegt, dan kunnen ze niets meer inbrengen tegen welke prijsfout dan ook. Bij een gewone actie zou ik dat ook verwachten, hoewel het wel uitmaakt of men zegt “op het hele assortiment” of dat je toch even moet zoeken naar welke artikelen een bulk-kortingssticker hebben. Maar als er zo’n sticker op zit en de winkel belooft in algemene uitingen “tot 60% korting”, dan houdt het snel op. Dan kun je niet meer zeggen “die 50% korting was een foutje, stuur maar terug die boel”.

Arnoud

58 reacties

  1. Ik heb het al eerder gezegd toen het om Teufel ging, en ik blijf er bij:

    Naar mijn mening kan een verkoper die het bestelproces volledig geautomatiseerd heeft, zich niet zomaar onbeperkt beroepen op die zelfde automatisering als excuus als het mis gaat. (…) [Als de winkel geen beveiligingen inbouwt], kan die niet alle verantwoordelijkheid op de klant afschuiven als het systeem dingen toestaat die niet toegestaan hadden mogen worden.
    Dat gold toen voor een kortingscode, dat geldt hier voor een verkeerde prijs. Het is gewoon de verantwoordelijkheid van de verkoper de prijzen te controleren. Natuurlijk, als de klant op zijn of haar klompen aan had kunnen voelen dat dit écht de bedoeling niet was, dan valt de klant nog wat te verwijten. Maar anders moet de verkoper gewoon het verlies nemen.

    Hoe vertaalt zich dit naar fysieke winkels? Als deze TV bij een willekeurige elektronicagigant had gestaan en daar (per ongeluk) tegen te hoge korting was verkocht, was de situatie dan anders geweest? Had de klant dan een telefoontje kunnen verwachten dat men geld bij had willen hebben of anders de TV terug?

    1. Volgens mij is dit precies hetzelfde als bij fysieke winkels. Het enige is dat het hier makkelijker mis gaat, omdat bij fysieke winkels er nog wel eens een kassamedewerker zegt “hee die prijs klopt niet denk ik, even de chef vragen” en bij een webwinkel dat niet gebeurt. De juridische situatie is echter niet anders.

      Ik ben het denk ik wel met je eens nu. Bij zo’n automatisch proces kun je niet het risico doorschuiven. En hier komt er bij dat het een stuntweek was, dus dan is het vertrouwen in lage prijzen er al helemaal snel.

      1. (…) omdat bij fysieke winkels er nog wel eens een kassamedewerker zegt “hee die prijs klopt niet denk ik, even de chef vragen” en bij een webwinkel dat niet gebeurt. De juridische situatie is echter niet anders.
        Maar wanneer mag de klant er dan op vertrouwen dat de koop écht gesloten is? Blijkbaar dus nog niet eens als het product ontvangen is. Hoe ver mag een winkel (web of “fysiek”) dan nog terug in de boeken kijken en een koop ongedaan maken?

        1. De klant mag erop vertrouwen dat de koop echt is als het aanbod redelijkerwijs te vertrouwen was. Het gaat dus niet om “ik heb geld gegeven en werd niet getackeld bij de uitgang” maar “dit is gewoon een faire prijs voor dit mooie product”.

          Een winkel kan natuurlijk achteraf altijd zeggen, dit was niet onze bedoeling. Maar of dat rechtsgeldig is, hangt dus af van “dit is gewoon een faire prijs” en niet van “je hebt al geleverd”.

            1. De vraag is dan waar je de aanvaarding doet. Is dat als je het neerlegt bij de kassa “deze graag” of is dat als je ze in je mandje stopt? Als het mandje het moment is, dan kan de kassajuffrouw (m/v) niet meer ingrijpen bij een kleine prijsfout, maar dan mag jij het product niet meer terugleggen. Terugleggen betekent dan immers ontbinden van de overeenkomst, en dat recht heb jij niet.

              1. Ik maak wel eens mee dat ik mijn pinpas vergeet en dat ik daar bij de kassa pas achter kom. Gelukkig heb ik altijd een bankstel in mijn broekzak zitten, en tussen de kussens daarvan zoek ik op dergelijke momenten naar muntjes waarmee ik alsnog mijn boodschappen kan betalen. Heb ik niet genoeg muntjes bij me, dan wijs ik op een of twee boodschappen en zeg: die niet. De cassière (vrijwel altijd een -e) haalt die producten dan opnieuw door de scanner en haalt ze op die manier van mijn bestelling af.

                Hypotheses: – Er was nog geen aanvaarding, dus nog geen koop, dus dit kan prima. – Er was wel aanvaarding, maar winkelier en consument tonen zich coulant en regelen dit buiten rechte. – Er was wel aanvaarding, maar uit het gewoonterecht blijkt in een dergelijk geval een retourregeling te gelden (elke supermarkt laat je bij de kassa nog producten uitsluiten van de koop als blijkt dat je niet genoeg geld bij je hebt).

                De supermarkt heeft zijn aanbod in het rek gedaan. Aanvaarding blijkt uit het verplaatsen van de boodschap van het mandje naar de lopende band. Als de prijs verkeerd is, kan de supermarkt zich altijd nog op een vergissing beroepen.

    2. Praktisch gezien; Cash betalen . Als je hiermee voorbij de kassa was gekomen, hadden ze de TV nooit terug kunnen halen.

      Dat is dan weer het nadeel van online kopen, je bent nooit anoniem. Zie ook die terughaal actie van Amazon toen met de Kindle. Had je dat boek niet als eBook gekocht dan had Amazon dat fysieke boek terug moeten halen. Los van het feit dat dat ze niet lukt, als je een achteraf illegaal verspreid boek in de boekenwinkel koopt en cash betaald, kunnen ze het nooit terug halen.

      Mensen kijken mij altijd raar aan als ik zeg een voorkeur te hebben voor cash en offline als creditcard en online geen duidelijk financieel voordeel oplevert. Maar als ik garantie wil heb ik altijd een bon + garantiebewijs, andersom wordt ik nooit lastig gevallen om reviews, met reclame folders of wat voor andere meuk dan ook. Ze weten simpelweg niet wie ik ben.

  2. Heel vroeger had je van die (lekturama?) winkels die je een boek of iets uit het niets opstuurden, en als je die dan hield, je ineens veel moest betalen. Kun je in dat kader niet zeggen “bol.com stuurt mij ineens een tv op, die mag ik dan houden?”

    Want als bol.com mij uit het niets een TV opstuurt, ga ik die ook gebruiken en echt niet voor betalen. 🙂

    1. Want als bol.com mij uit het niets een TV opstuurt, ga ik die ook gebruiken en echt niet voor betalen.
      Dat is natuurlijk onzin, want het is niet “uit het niets”.

      Er is (elektronische) communicatie geweest tussen de koper en de verkoper en er is geld betaald (naar mening van de verkoper en bij nader inzien te weinig).

      1. Nee, er is niet bij nader inzien te weinig betaald. Er is bij nader inzien te veel betaald. Zo doende de onverschuldigde betaling. Immers, achteraf blijkt er geen overeenkomst te hebben bestaan.

        Ik vind het zelf wel twijfelachtig of er sprake is van “uit het niets”. Oke, het is niet “uit het niets”, want het opsturen was gevolg van het kopen van die tv. Maar ja, het is de verkoper zelf die daarna de overeenkomst (kopen) nietig verklaart, dus hij maakt er zelf “uit het niets” van. Misschien dat “uit het niets” roepen de giegeltoets niet doorstaat. Maar ja, het terugclaimen van een reeds verkochte tv omdat ‘sorry foutje bedankt’ vind ik de giegeltoets ook niet doorstaan.

    2. Zie elders op het blog voor een antwoord op je vraag. Als je niks besteld hebt…..

      Wat mij een beetje steekt in deze casus is dat een winkelier klaarblijkelijk een waanzinnig aanbod mag doen om maar klanten zijn winkel in te lokken, daarbij veel bijvangst (verkoop van andere artikelen) kan verkrijgen, en ook nog eens later mag roepen ‘Foutje, bedankt.’ voor die klanten die gebruik maakten zijn originele lokkertje. Dat riekt naar oplichting. Of tenminste, naar oneerlijke handelspraktijken. Goedkoop omzet scoren door ‘valse beloften’.

      1. Nou ja, wás het een vals aanbod? Als het reëel is gezien de context dan hang je er gewoon aan vast als winkel.

        Opzettelijk een irreëel lage prijs neerzetten lijkt me een oneerlijke handelspraktijk (misleiding: art. 6:193c lid 1 sub d BW) of de zwarte lijst art. 6:193g sub e en f BW). Bewijzen dat het opzet was, zal niet meevallen voor een consument.

      2. Maar als jij allerlei kabels koopt bij die televisie die je terug moet sturen dan kun je de kabels natuurlijk ook gewoon retourneren. Bij bol.com is dat heel makkelijk, maar het lijkt me sowieso dat de volledige overeenkomst ongedaan wordt gemaakt en niet alleen specifiek die televisie. Dit soort zaken zijn meestal geen goede reclame dus lokkertjes als dit zul je niet snel tegen komen (overigens wel een aantal Chinese webwinkels die erom bekend staan).

    1. Als je in koeieletterreclames tot wel 60% korting belooft en vervolgens 50% korting geeft, lijkt me dat volledig binnen de verwachting van de consument vallen. Ik zou dan ook niet weten hoe ik als simpele consument zou kunnen weten dat dat niet kan kloppen.

  3. Als we er even vanuit gaan dat in de koop terecht teruggedraaid is, kun je dan als klant eisen dat de winkelier:

    1. voordat de koop retour afzender gaat, het aankoopbedrag terugstort?
    2. het geleverde bij jou thuis komt inpakken en ophalen, op een tijdstip naar jouw keuze, en zo niet jou een tijdsvergoeding betaalt voor het terugzenden?
    1. Als de koop alleen terecht teruggedraaid kan worden als je als klant had kunnen weten dat het niet klopte, dan had je toch ook kunnen weten dat je de tv niet had moeten uitpakken enzovoort ? Het idee er achter is dan dat je opzettelijk misbruik hebt gemaakt van die kennelijke fout, en volgens mij heb je dan weinig te eisen.

      1. Het kan best voorkomen dat je twijfel hebt over of een aanbieding foutief is. Maar ik denk dat je het leveren best mag zien als aanwijzing dat er geen fout is gemaakt. Met andere woorden, ik denk dat je van een consument niet hoeft te verwachten dat hij zijn ontvangen pakketten een tijdlang ongeopend laat staan. Als dan later blijkt dat de bestelling toch foutief was, okee, dan moet je meewerken, maar ik vind het dan niet redelijk dat je als consument moet opdraaien voor de (tijds)kosten. De winkelier had tenslotte best een controlemoment vooraf in zijn bedrijfsproces in kunnen bouwen.

        1. Nou nee. Als je twijfel hebt over een aanbieding, dan mail je even met de klantenservice met de vraag of de aanbieding klopt. Als die vervolgens zegt dat de aanbieding okee is, dan is die okee, en dan kan die dus ook niet meer teruggedraaid worden.

          En als je niet mailt maar gewoon de bestelling doet terwijl je wel twijfels hebt, dan zit je gewoon fout en dan mag je dus ook opdraaien voor alle bijkomende kosten.

          1. Tsja, m.i. leg je de lat wel erg hoog voor de consument. Het klinkt zo’n beetje alsof je vindt dat een consument de winkelier moet voorbehoeden voor fouten. Beetje overdreven, denk ik zo.

            Twijfel is nog geen zekerheid van een fout, en ik voel me als consument niet verplicht om voor een aankoop eens uitgebreid te gaan onderzoeken of een genoemde prijs al dan niet redelijk is. Als later blijkt dat er sprake is geweest van een fout, dan mag degene die de fout heeft gemaakt zijn of haar fout weer goedmaken. Denk je ook niet? Het omgekeerde geldt ook: als ik het verkeerde artikel bestel, dan maak ik de fout en draai ik op voor de (tijds)kosten voor het terugsturen.

            Eigenlijk gaat het om twee fouten: ten eerste het aanbieden van het artikel onredelijk ver onder de marktprijs, en ten tweede het niet controleren van de winstmarge van een bestelling voordat deze het magazijn verlaat. En je maakt mij niet wijs dat je dat niet kunt automatiseren als bol.com.

            Overigens heb ik het natuurlijk niet over de situatie waarin de consument weet dat het om een fout gaat. Een televisie voor vijf euro, dat kan natuurlijk niet kloppen.

            1. Tja dat is nou bijna precies de situatie waar ik het wel over heb, en ook de situatie waarin zo’n aankoop kan worden teruggedraaid: De situatie waarin de consument had kunnen weten dat het om een fout gaat. Je kunt onmogelijk bewijzen dat hij het wist, maar wel dat hij het had kunnen weten. Dus dat is waar het recht vanuit gaat.

              Het is dus ook complete onzin dat bol.com in dit geval zich hierop probeert te beroepen.

  4. Ik vraag mij echter het volgende af. De televisie is geleverd en dus ook meteen uitgepakt en geinstalleerd, toch? Mogelijk zelfs ingebouwd, bekrast, schoon gemaakt en gebruikt. Hoe wil bol.com dit apparaat dan weer terughalen en hoe compenseren ze de klant voor het ontstane ongemak? Maar bol.com heeft al aangegeven dat mensen die de TV geleverd hebben gekregen deze dus gewoon mogen houden. Prima compensatie. 🙂

    1. In dit geval was het duidelijk geen kennelijke vergissing, dus hopen ze dat door ‘coulant’ te zijn ze er vanaf zijn bij de mensen waar nog niet geleverd is.

      Maar als het wel een kennelijke vergissing is, dan lijkt me dat de klant bol.com zal moeten compenseren voor het ongemak van het moeten terughalen van de tv, plus alle beschadigingen en krassen, waardedaling, enzovoorts. Dan heeft die klant namelijk misbruik proberen te maken van een fout in het systeem (waarvan de klant wist dat het een fout was!).

      1. Het lijkt mij een beetje overdreven om uit een (eventuele!) vergissing bij een professional, ook al is die vergissing (als je er goed over zou nadenken als klant, en alle beïnvloeding van reklame en laagsteprijsgaranties etcetera in de kolom ernaast wegdenkt) ‘kennelijk’, te concluderen dat er dan dus sprake is van misbruik door de klant.

        Wanneer de overeenkomst ongedaan gemaakt wordt, moeten alle partijen zoveel mogelijk in de positie gebracht worden die zij gehad zouden hebben wanneer er geen levering had plaatsgevonden. Het lijkt mij dan ook verdedigbaar dat Bol er alles aan doet om de klant te compenseren voor de geïnvesteerde uitpak-, inbouw-, uitbouw- inpak- en verzendtijd. Dat Bol daarnaast ook schade heeft van krasjes op en waardedaling van de tv is hun eigen ondernemersrisico dat makkelijk vermeden had kunnen worden door zorgvuldiger te handelen. Ofwel: die schade moet Bol maar voor lief nemen.

        1. Het is helemaal niet overdreven. Je maakt het overdreven door ‘kennelijk’ te vervangen door ‘als zus en zo en blablabla kennelijk’. Als je de beginsituatie gaat aanpassen dan is alles te bewijzen.

          Maar je moet het andersom zien: Het is alleen een ‘kennelijke’ vergissing wanneer er ‘dus‘ sprake is van misbruik (of grove nalatigheid).

          Er is een grijs gebied, en in dat grijze gebied zal een rechter praktisch zijn en meewegen of er al geleverd is enzovoort, maar als de rechter vindt dat je misbruik hebt gemaakt danwel grof nalatig was, dan zie ik niet in waarom die rechter jou niet ook zal opzadelen met alle extra kosten voor het terugdraaien van de overeenkomst.

          En als de rechter dat niet vindt, dan zie ik niet in waarom hij dan wel zou goedvinden dat de tv teruggegeven moet worden.

  5. Ik vind het toch wel zorgelijk dat dit (althans in theorie(*)) mogelijk is. Wanneer weet je dan echt of iets wel of niet jouw eigendom is? “Eigendom” is een toezegging van de maatschappij aan het individu: “dit is van jou; wij blijven er van af”. Zolang een transactie reversibel is, is het uit de transactie volgende eigendomsrecht onbetrouwbaar: de maatschappij zegt dan “dit is van jou, tenzij wij beslissen dat het niet van jou is”.

    Ongeacht of zo’n beslissing wel of niet altijd in redelijkheid wordt gemaakt: in zo’n maatschappij is je eigendom niet veilig. Zou het niet beter zijn om in een maatschappij te leven die echt harde, betrouwbare afspraken maakt met het individu? Dat zelfs wets-wijzigingen niets wijzigen aan de geldigheid van eerder gemaakte afspraken?

    (*) Ik vind 60% als kortings-actie op televisies helemaal niet zo ongeloofwaardig. De techniek verandert snel, en het kan bijvoorbeeld gaan om een te grote voorraad van een ouder model, dat toch al op het punt stond om flink minder waard te worden.

    1. (*) Ik vind 60% als kortings-actie op televisies helemaal niet zo ongeloofwaardig. Ik ook niet. Ik heb zelfs wel eens van een speciaal gebruikte techniek digitale camera’s aangeboden gezien en verkocht zien worden, waar de korting nog veel groter was tegenover de prijs die werd gehanteerd er net voor. Mensen zagen die nieuwe techniek kennelijk niet zodanig zitten dat men er massaal voor warm liep. Leveranciers van de inmiddels uitlopende modellen wilden snel van die voorraad verlost zijn, waarbij de prijs “kelderde”.

  6. Stel een verkoper van vlees en bloed laat in bovenstaande casus alles passeren, maar daarna wordt het argument gebruikt dat “de baas” het niet zo heeft bedoeld. Naar mijn mening moet de baas in geval van een gedeeltelijk autonoom systeem zijn verantwoordelijkheid nemen. En dan niet na afloop, maar in en over dat systeem. Brakke ICT bindt in die zin de verantwoordelijke.

  7. Wat me in het gelinkte artikel opvalt is dat het Bol zelf is dat claimt dat er sprake is van een ‘kennelijke vergissing’. Is dat niet enorm op de zaken vooruitlopen? Bol kan hooguit beweren dat er sprake is van een vergissing. Wat moet je in zo’n geval doen als de klant zegt dat er helemaal niet duidelijk sprake is van een vergissing?

    Nu ik wat Google, zie ik dat de term ‘kennelijke vergissing’ in Bols AV voorkomt. Makkelijk te vinden, want blijkbaar is dit lang niet de eerste keer dat Bol een spectaculaire aanbieding doet en die intrekt zodra de slachtoffers, pardon, klanten op het aanbod zijn ingegaan. Hebben zij die term ‘kennelijke vergissing’ zelf bedacht of komt hij ergens vandaan?

    1. Die komt uit het Otto-arrest. Als er sprake is van een kennelijke (evidente) vergissing, dan is de verkoper niet gebonden aan de overeenkomst. De consument had dan immers moeten begrijpen dat de prijs niet klopte.

      Natuurlijk kun je van alles wel evident nóemen, maar dat heeft geen effect. Je moet als winkel nog steeds onderbouwen waarom het evident is. En dan denk ik altijd: als je het moet gaan uitleggen, is het niet evident. Evident zie je meteen, duh.

  8. ‘De wet noemt dit allebei “onverschuldigde betaling” en zegt dat die teruggevorderd kunnen worden door de partij die ze deed.’

    Zouden verkoper en koper in dit geval, want te kwader trouw, onmiddelijk in verzuim zijn?

    En in het topic komt ook de vraag naar de verjaring naar voren, wat zou die zijn? Drie of vijf jaar komen langs.

  9. Bij de ‘Wij zijn knettergek geworden-week’, mag je dan wel zomaar aannemen dat de uitlatingen van het bedrijf kloppen, of moet je toch nog nagaan dat het niet letterlijk waar is? Zou bijvoorbeeld een herhaalde verklaring dan volstaan, of moet er een psychiater aan te pas komen?

    Waar ik op doel is dus: wanneer mag je aannemen dat het de bedoeling is, terwijl gezond verstand zou zeggen dat dat niet zo is. Bij een ”Wij zijn knettergek geworden-week’ zullen de kortingen kortingen niet van dien aard zijn dat je meteen moet denken dat dat echt zo is, maar stel dat een wjuwelier een bord maakt: ”Ik lijk wel knettergek, mega-kortingen” en dan alle sieraden (met een materiaalwaarde tussen de 100 en 10000€) in de winkel voor 1€/stuk aanbiedt (en het winkelpand voor 200€).

    Mag je dan aannemen dat het gewoon een scherpe uitverkoop is?

    1. Daar is geen hard criterium voor. Waar het om gaat, is of jij redelijkerwijs mocht denken dat dit een reëel aanbod was. “Alles in deze bak 1 euro” is voor een bak met kleine spulletjes een reëel aanbod, en “sorry, die sokken hadden in een andere bak gemoeten” dus geen tegenargument. Ligt er een LED televisie tussen die sokken, dan mag je daarvan níet denken dat het reëel is want redelijkerwijs liggen LED tv’s niet in zulke bakken.

      Hoe meer er wordt geroepen over aanbiedingen en acties, hoe eerder je mag denken dat het aanbod reëel is. Een fout geplakte sticker bij de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf is dus echt hun probleem. Ze roepen overal dat het dwaas hoge kortingen zijn.

      Als je gezond verstand zegt “dit klopt niet”, en jij lijkt enigszins op de gemiddelde Nederlander, dan is het aanbod niet reëel. Ben je toevallig inkoper bij de Bijenkorf en weet je daarom dat het niet kan kloppen, dan telt jouw mening niet 🙂

      1. Allemaal leuk en aardig, maar als de kassadame zegt dat dat niet in de bak had mogen liggen en dat een andere klant dat verkeerd achtergelaten moet hebben, dan kan je hoog of laag springen, maar je krijgt het niet mee voor die prijs. En je kan moeilijk een euro op de toonbank gooien en de winkel uit lopen.

        Enigszins aanverwant, ik heb een keer gehad bij de Action dat ik bij de kassa stond met een paar boeken (ja, die verkopen ze bij de Action) en dat de kassadame mij na het scannen vertelde dat ze deze niet (meer? los?) mochten verkopen en ze in een bak achter de kassa deponeerde. Het maakte niet uit wat ik zei, ik kon de boeken niet kopen.

        1. Meestal als je dan op je strepen staat en de manager er bij haalt, halen ze bakzeil. Dit was toch zo toen ik zelf in supermarkten heb gewerkt.

          Is natuurlijk wel veel gedoe. Je moet bijna staan ruzie maken om iets te kopen in een winkel, erg raar fenomeen.

      2. Dat is natuurlijk wel redelijk, alleen het bijeffect is, dat je bij aanbod waarvan je zou (behoren te) denken dat het niet reëel is (maar dat op het moment zelf toch echt met de wil van de verkoper correspondeert), nooit zeker kan zijn of de overeenkomst standhoudt als de verkoper erop terugkomt binnen de verjaringstermijn voor onverschuldigde betaling. Natuurlijk zal de waardedaling bijvoorbeeld bij een tv zodanig zijn dat het vaak niet interessant zou zijn voor de verkoper, maar bijvoorbeeld bij juwelen zou dat veel minder het geval kunnen zijn.

        1. Een aanbod kan niet én irreëel zijn én toch overeenstemmen met de wil van de verkoper. Als ik van mijn auto af wil voor één euro en dat bevestig ik tien keer in aanwezigheid van getuigen (en een psychiater die zegt dat ik niet gek ben) dan heb jij rechtsgeldig mijn auto voor één euro.

          Het gaat hier om situaties waarin de verkoper niet wilde verkopen voor die prijs, maar wel de indruk wekte dat hij dat wilde. Als die indruk redelijk is (“Alles 50% korting behalve de gestickerde artikelen” en dan een sticker vergeten), dan zit hij desondanks vast aan de prijs en valt er niets te vernietigen. Als de indruk irreëel was én hij wilde het niet, dan is de koop nietig en moet alles terug.

          1. Maar moet je er dus vanuitgaan dat een aanbod, als het onwaarschijnlijk is, ook echt beter niet aangenomen kan worden, tot tien getuigen en een psychiater hun oordeel hebben gegeven. Dat is in de praktijk niet werkbaar zou ik vermoeden.

            Dus welke bruikbare criteria zijn er om te bepalen dat een irreëel bod toch reëel is, of blijft een irreëel bod in de praktijk gewoon irreëel tot eventuele terugvordering is verjaard?

            1. Ja dat moet je zeker. Lijkt me ook logisch en redelijk. Zeg nou eerlijk, als iemand die je verder niet kent je op een feestje aanbiedt om zijn auto aan je te verkopen voor 100 euro, zou je dat dan aannemen? Ik niet in ieder geval.

              “Tien getuigen en een psychiater” is natuurlijk niet iets wat je letterlijk moet nemen. Het gaat er gewoon om dat je een rechter er van moet kunnen overtuigen dat jij er van overtuigd was dat het de wil van de verkoper was om dat bod te doen.

              1. Precies, je blijft dus een grijs gebied houden, wat op zich geen ramp is, maar het zorgt er wel op dat mensen zich onrecht aangedaan voelen, en eventueel ook voor wat werk voor rechters.

                Ik heb zelf de neiging een aanbod dat ’te goed is om waar te zijn’ af te slaan, niet alleen omdat het dat ook heel goed kan zijn (tot jaren erna), maar ook omdat ik het in strijd met de goede zeden vind.

  10. Wat ik niet snap is dat de klant zou moeten weten dat 50% korting niet redelijk zou zijn. Dat is toch een courante kortingspercentage? Het is niet alsof Bol deze televisie voor 1 euro of zelfs 59 euro heeft geleverd. Dan kun je nog eens twijfelen, maar als ze veel reclame maakt over je Bulk week, dan mag je als klant toch wel stevige korting verwachten. 50% is stevig, maar toch verre van uitzonderlijk. Weet ik veel als klant hoeveel Bol betaald heeft voor tien containers van dat model? Of misschien is het nieuwe model bijna daar en moet het oude weg, wegens weldra onverkoopbaar?

    De kosten van zo’n recall kunnen best groot zijn. Wat als je je nieuwe OLED-scherm meteen aan de muur hangt? Zit je daar met al die zichtbare gaten in je muur…

  11. “Alles 50% korting behalve de gestickerde artikelen” en dan een sticker vergeten), dan zit hij desondanks vast aan de prijs en valt er niets te vernietigen.

    Uit het leven gegrepen complicerende omstandigheid: de winkelier beroept zich erop dat een andere klant kennelijk een sticker heeft verwijderd (of in het eerdere voorbeeld: sokken uit het rek in de aanbiedingsbak heeft gegooid). In hoeverre ontlast hem dat?

      1. Dus dat klanten er in een winkel soms een zooitje van maken is bedrijfsrisico van de winkelier. Niet onlogisch ook: hij heeft daar tenminste enige invloed op. Toch is ook dit iets wat in de praktijk nauwelijks afdwingbaar blijkt.

  12. Interresant dat geschreven wordt dat de overeenkomt niet bestaan heeft. Ik vraag mij af hoe dit samenwerkt met art 7 boek 7 bw. Wat de consument het recht geeft om het geleverde om niet te behouden, mits het de consument niet is toe te rekenen is dat het hem is toegezonden. Het lijkt mij niet dat je tegelijkertijd kan menen, dat er geen overeenkomst is en dat er een overeenkomt is aangegaan.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.