Rijk worden van schadeclaims lijkt me niet de bedoeling, ook niet voor fotojournalisten

Zonder toestemming overnemen op sociale media van professioneel gemaakte beelden is diefstal. Zo, met die fijngevoelige opening start NVJ-secretaris Thomas Bruning zijn betoog dat het een schande is dat rechters tegenwoordig maar zo weinig geld toewijzen bij foto-auteursrechtinbreuk. Rechters zijn steeds kritischer, bovendien krijg je je proceskosten niet meer vergoed én de grote techbedrijven zijn nergens aansprakelijk voor te houden terwijl die er eigenlijk het meest van profiteren. Men stuurde een brandbrief naar de minister van Justitie met diezelfde strekking. (En mijn gevoel is dan ook dat het er vooral om gaat die techbedrijven, die toch al aardig onder vuur liggen, nog eens wat extra te kunnen aanpakken.)

Wie deze blog wat langer leest, weet dat ik me behoorlijk kwaad kan maken om rechters die juist ongemotiveerd enorme bedragen toewijzen bij wat ik een kleine inbreuk noem. Dat leidde tot een onderzoeksartikel in 2012 en een vervolg in 2015, waarin ik grofweg twee stromingen in de rechtspraak onderscheid. De ene vindt dat inbreuk niet moet kunnen, en ziet het toewijzen van hoge schadeclaims als de manier om dit te bestrijden. De andere ziet een hoge schadeclaim als overvragen – als jij normaal 50 euro vraagt voor je foto, dan kun je niet nu 3500 vragen omdat het gaat om inbreuk en er maar eens een voorbeeld gesteld moet worden.

De laatste jaren zie je inderdaad dat rechters wat vaker richting dat laatste standpunt gaan. Formeel juridisch klopt dat: de schade is de gemiste inkomsten uit licenties, daar allerlei opslagen en verdriedubbelaars bij doen is gewoon niet hoe het werkt in het schadevergoedingsrecht. Ook niet als je al héél vaak door inbreuken getroffen bent. In de analogie: dat er elke dag jongetjes in je voortuin lopen om hun voetbal op te halen, betekent niet dat je vandaag een bal lek mag steken omdat je er eindelijk eentje te pakken hebt.

De NVJ ziet dit iets anders:

Iedereen die publiceert op digitale kanalen dient zich ervan bewust te zijn dat professioneel beeld waarde vertegenwoordigt en dat ongevraagd hergebruik feitelijk diefstal betreft. Omdat de ‘pakkans’ op het wereldwijde web bij dit soort hergebruik klein is, zou er van de straffen hiervoor een stevige preventieve werking moeten uitgaan.
Het is natuurlijk waar dat straffen ook een preventieve werking moeten hebben. Als ik zie wat een ander voor straf krijgt, dan zal ik zelf ook minder snel geneigd zijn het te doen. Alleen, straffen worden uitgedeeld onder het strafrecht – en dit soort claims zijn burgerlijk recht, schadevergoedingsrecht.

Het NVJ pleit echter niet voor harder politie-optreden bij online inbreuk (en de politie & het OM gaan dat ook echt niet doen). Ik begrijp uit de brief dat men eerder zou willen dat men zélf mensen mag straffen, door zelf eens driemaal of viermaal de geleden schade te gaan claimen én graag de volledige advocaatkosten vergoed krijgen. Dus inderdaad, waar men een foto voor 75 euro verkoopt dan mag er nu 8000 euro worden afgetikt. Moet je maar niet stelen. Maar hoezo mag de fotograaf dat geld dan in eigen zak steken, sinds wanneer gaan boetes naar het slachtoffer?

Maar goed, ik denk dat de NVJ ook wel weet dat die trend van dalende schadevergoedingen niet te keren is. Het lijkt vooral een opmaat om de grote techbedrijven op de korrel te kunnen nemen:

Ons pleidooi is dan ook helder: maak socialemediabedrijven altijd (financieel) verantwoordelijk voor de publicatie van tekst en beeld, dat zonder toestemming is gepubliceerd op hun platformen en herintroduceer een vergoeding bij auteursrechtschendingen, die recht doet aan de werkelijk geleden schade.
Hiervoor wil men aanhaken bij de Richtlijn auteursrechten uit 2019 die nu in de wet verwerkt moet worden, het gewraakte artikel 17 dus. Bij iedere geuploade of overgenomen foto moet er dus meteen afgerekend worden. Dat is niet helemaal hoe de Richtlijn werkt: die bevat weliswaar de regel dat men aansprakelijk kan zijn als platform, maar kort gezegd pas nadat blijkt dat er te weinig is gedaan om de inbreuk te voorkomen. Voor strengere Nederlandse regels lijkt mij geen ruimte te zijn.

Dat gezegd hebbende, leuke opsteker dat de tendens anno 2020 dus écht lijkt te zijn dat rechters het aansprakelijkheidsrecht toepassen volgens het boekje.

Arnoud

 

88 reacties

  1. “Omdat de ‘pakkans’ op het wereldwijde web bij dit soort hergebruik klein is” ik geloof niet dat we die brief serieus hoeven te nemen. Met bots wordt het web afgestruind en foto’s op postzegelformaat, foto’s van 15 jaar geleden, foto’s op vergeten blogs worden gevonden.

  2. Stel het OM gaat niet meer vervolgen bij autodiefstal / joyriding, waarbij de auto binnen een week wordt teruggevonden. Zou je het dan terecht vinden als slachtoffers slechts de kosten van een huurauto van een week kunnen verhalen op de daders? En geen advocaatkosten? Of is dit geen goede vergelijking?

    De situatie zoals we die nu hebben, met spam-, cookie-, privacy-, auteursrechtenwetgeving is zo ongeveer dat overtreders er in vrijwel alle gevallen gewoon mee wegkomen en de consequenties dusdanig laag, dat zelfs al volgen er meerdere claims, overtreders uiteindelijk financieel beter af zijn, dan wanneer ze zich wel aan de wet zouden hebben gehouden.

    1. Dat idee gaat er wel van uit dat de overtreders in dit soort zaken willens en wetens zonder te betalen gebruik hebben gemaakt van die foto’s of afbeeldingen. In werkelijkheid zijn het natuurlijk veelal gewoon mensen die wat plaatjes gebruiken van Internet om te gebruiken als illustratie bij hun blogpost, op social media, op forums etc. De “daders” zijn geen geharde criminelen, maar mensen die in deze tijd van allerlei gratis diensten niet in staat zijn om het onderscheid te maken tussen vrij te gebruiken content en content waarvoor men zou moeten betalen. Ik vind ook dat je dat normale mensen eigenlijk niet kwalijk kan nemen, het Internet staat bomvol gratis content. Gratis nieuws, gratis filmpjes, gratis apps, gratis spelletjes, gratis studiemateriaal, waarom zou die foto van een paard niet gratis te gebruiken zijn door Marietje op d’r facebookpagina?

      1. Je hebt gelijk Gregorius, maar waarom jatten de zielenpoten altijd dezelfde foto’s? Het antwoord: omdat die beelden zich meestal onderscheiden van de massa. Dus het neusje van de zalm voor nop. Dat is pas zielig, maar dan voor de makers.

        1. Tuurlijk, ze kiezen de mooiste foto’s uit de eerste paar pagina’s van zoekresultaten, maar dat verandert niets aan het idee dat het voornamelijk onwetendheid is, en geen doelbewuste actie om auteursrecht te omzeilen. Dat is natuurlijk vervelend voor de makers/eigenaars/rechthebbenden, maar het blijft naar mijn idee vooral onbekendheid en onwetendheid.

    2. Ik vind dat je alle schade moet kunnen claimen, maar als er weinig schade is dan moet je dat niet kunnen opblazen om zo een afschrikwekkend effect te creëren.

      Bij die joyriding zou ik ook kosten benzine, slijtage en misschien onderhoudsbeurt (heb jij wellicht een noodstop gemaakt, of de remkabel half doorgeknipt als deel van jouw ‘grap’) wel meenemen. Maar net als de kosten huurauto is dat allemaal concreet te berekenen dus weinig discussie, wat mij betreft. Dat is hier het lastige, er is geen objectieve manier om de schade te berekenen dus iedereen roept maar wat.

      Het uiteindelijke probleem is natuurlijk dat er geen strafrechtelijke handhaving is. Bij dat joyriding komt de politie erbij, en word je veroordeeld tot taakstraf en/of boete. Dat hakt er wel in.

      1. Vroeger waren er BuRaFo bonds-tarieven: nationaal vastgestelde tarieven voor wat de publicatie van een foto gemiddeld mocht kosten. Die tarieven kenden een struktuur voor “correcte plaatsing” en vroeger ook een overzicht van alle mogelijke fouten die men kan maken (zie dit artikel van Dirk Zwager over de gedachtes hierachter: https://www.dirkzwager.nl/kennis/artikelen/fotografenfederatie-voorwaarden-3x-vangen/). In praktijk verdubbelde het tarief als er geen toestemming was voor hergebruik zonder toestemming (dus zowel in de krant als de website), verdubbelde het tarief nog eens als men de wettelijk verplichte naamsvermelding vergat (want dit is een soort reclameuiting voor de fotograaf), als men de foto zonder toestemming bewerkt (tast de integriteit van het beeld aan).

        Er werd in die voorwaarden extreem zwaar getild aan het ongevraagd plaatsen buiten de bedoelde context, en dan is al heel snel de sky de limit. Je kunt immers een foto volledig uit zijn verband trekken, en daarmee de integriteit (en in sommige gevallen zelfs het toekomstige werk) van de fotograaf in gevaar brengen. Dat is ook de reden waarom in de fotografie zwaar getild wordt aan het vooraf toestemming moeten verkrijgen voor plaatsing. Dus dat men via het privaatrecht daar een vergoeding tegenover zet, is misschien ook wel terecht.

        1. Ja, die tarieven ken ik. Dat zijn verboden prijsafspraken, daarom zijn ze in ik meen 2004 losgelaten door de Fotografenfederatie. Maar die opslagen et cetera hadden toen een correcte structuur: dat stond in de AV van de fotografen, die van toepassing waren op opdrachtgevers. Inbreukmakers waren meestal óók klanten, dus niet raar dat je de AV dan naar analogie toepast. Daar werkte het wel.

          Het punt is dat we nu veel inbreuken hebben die losstaan van de originele, professionele opdracht of zelfs de professionele handel. Dan kun je niet 1-op-1 met tarieven gaan gooien, dan moet je gewoon net als iedereen je schade aantonen.

    1. Vooral denk ik dat die tarieven door marktwerking steeds lager worden. Ik weet vrij zeker dat het modale tarief voor een simpele licentie op een foto onder de 100 euro ligt, uitschieters naar boven zijn echt bijzonder. Maar bij schadeclaims is het gek genoeg áltijd minstens 250 euro of wat Foto Anoniem maar uit de dikke duim heeft gezogen.

  3. Je hebt denk ik gelijk Arnoud. Maar wat daarbij ook speelt is dat tegenwoordig bijna iedereen (hobby)fotograaf is met niet zelden fraaie resultaten. Maar facturen van uitgevoerde transacties met boven gemiddelde bedragen kunnen deze mensen meestal niet tonen.

    Ik heb het meegemaakt dat ik met 26 bewijsstukken van mijn eerder gerealiseerde hogere tarief, de rechter mij de helft van die hoogte toewees plus ook nog eens gedeelde kosten. Omdat ik als rechtspersoon procedeerde waren alleen al de griffierechten E 476,– plus opmaken dagvaarding, dossier met bewijsstukken en kosten deurwaarder. Resultaat: inbreuk toegewezen met niet onaanzienlijk financieel verlies. De massa inbreukmakers heeft gewonnen want ik (en velen met mij) laat de meeste inbreuken lopen. En zou dat de bedoeling van de wetgever zijn geweest? Zegt het voort: JATTEN LOONT.

    1. Dat zie ik wel, Bert. Als veel van je beroepsgenoten dingen roepen zonder facturen, dan ontstaat een sfeer van onwilligheid waar jij dan last van krijgt.

      Ik ben wel benieuwd hoe de rechter concreet dat formuleerde? Een met facturen onderbouwd schadebedrag lijkt mij geheel volgens de regelen der kunst. Speelden er andere factoren, zoals een ander type inbreukmaker ten opzichte van de gefactureerde klanten (bv particulier versus grootbedrijf-klanten)?

    2. Bert, veelclaimers als BeeldigBeeld verpesten het voor degenen die wel wat te claimen hebben. Beeldigbeeld claimt meer dan waar ze voor verkoopt en Beeldigbeeld claimt inbreuken uit een periode waar ze de rechten nog niet had. Ik noem BeeldigBeeld, er zijn veel meer veelclaimers die het niet zo nauw nemen met de “waarheid”. Beeldigbeeld is het duidelijkste voorbeeld omdat die pas sinds 2012 bestaat en de tarieven online staan.

      1. En Arnoud heeft gelijk dat dit niet 3 keer basisprijs rechtvaardigt tenzij de leveringsvoorwaarden waren overeengekomen. Toch blijft het argument boven het onderwerp hangen dat als er geen soort compensatie gerechtvaardigd zou zijn, menigeen niet zou kopen maar zou jatten. Je loopt dan immers geen risico: niet gekocht gratis, gejat alleen maar het basistarief.

        1. Dat klopt, en ik ben de eerste te erkennen dat dat wringt. Normaal zou het strafrecht dat oplossen: als jij een appel jat uit mijn groentewinkel, krijg ik wellicht twintig cent schadevergoeding maar de strafrechtelijke boete (en in theorie zelfs celstraf) zorgt er voor dat jij dat wel uit je hoofd laat. Maar bij auteursrecht heeft het OM expliciet beleid dat er niet wordt vervolgd (behalve in hier niet relevante gevallen). Dus je mag het zelf opknappen en het recht laat je in de steek.

      2. BeeldigBeeld: nooit van gehoord. Rechters doorzien misplaatste claims heus wel.

        Hoe meer je goed werk publiceert of verkoopt, des te meer inbreuken kunnen ontstaan (het alleenrecht van de maker, art 1 Aw) en daarmee loop je het risico vanzelf veelclaimer te worden. Wat is daar mis mee? De maker is toch het slachtoffer?

        1. Nee, rechters zien de misplaatste claims niet. Het gaat mis omdat de hoofdprijs gevraagd wordt voor een reeds openbaar gepubliceerde foto (anders was ie niet vindbaar op Google) en omdat er geen bewijs geleverd hoeft te worden of het daadwerkelijk een inbreuk is. Juristen gokken er gewoon op dat een bepaald verweer niet gevoerd wordt. Zo heeft BeeldigBeeld voor heel wat inbreuken, gemaakt voor de tijd dat zij de beeldbanken kocht, geld geïnd. Als je BeeldigBeeld niet kent, een dame met 4 beeldbanken. Meer dan 1000 fotografen wereldwijd. https://www.martinebakx.com/2019/07/beeldigbeeld.html

            1. Ik zou niet zo snel zeggen dat het komt doordat de wetgeving niet op orde is. Het strafrecht voorziet wel degelijk in mogelijkheden om te straffen. Het is het beleid dat niet op orde is.

              Wat je zou willen als OM niet vervolgt, dat in dit soort gevallen op zijn minst het civielrecht in een passende mogelijkheid tot afschrikken voorziet. Met passend bedoel ik dat een boete opgelegd kan worden die in verhouding staat tot de schade en die betaald wordt aan de staat. Dat zorgt er in ieder geval voor dat er geen voordeel meer zit aan kopieren en gokken dat niemand het merkt want als je betrapt wordt ben je toch niet duurder uit.

              Wat je niet wil is Amerikaanse forfaitaire ‘schadevergoedingen’ die in geen verhouding staan tot de werkelijke schade.

  4. Ik zie dat fotograferen (een groot deel ervan, uitzonderingen daargelaten ) niet als creatieve activiteit, maar als veel proberen (licht, camerainstellingen, opnamehoek, etc) met af en toe een treffer. Een toevalstreffer bij een amateur, en een gerichte treffer bij een professioneel, maar nog steeds niet echt een creatieve prestatie.

    De professional moet, net als iedere vakman, zijn kost verdienen met beter zijn dan de amateur, en dan is ‘beter’: veel vaker een goede, verkoopbare, foto, maken. De professional moet niet zijn kost verdienen met overdreven tarieven voor de occassionele treffer.

    Ik vind het belachelijk dat een beperkte licentie op een basic, maar professioneel genomen, fotootje honderden euro’s moet kosten. Dat is niet in overeenstemming met de productiekosten, en ook niet met het creatieve werk, want dat is voor 95% van de foto’s maar marginaal.

    En kom nu niet aan met ‘ja maar ik moet er wel honderden euros voor vragen want ik kan er maar 1 per week verkopen’. Dat is gewoon een teken dat er veel te veel aanbieders in die markt zijn.

  5. cg: Vragen kan je wat je wilt maar de inkoper betaalt wat hij het waard vindt. Ook ‘fotootjes’ en ’toevalstreffers’. En dat moet je bij inbreuk kunnen aantonen. Simpeler kan ik het niet maken.

    1. Met alle respect voor jouw, en iedereens, werk, maar bij inbreuk betaalt de inkoper niet wat hij het waard vindt, maar wat de verkoper het waard vindt (plus nog een ‘boete’). En daar zit het probleem.

      Er zijn veel te veel, op zich triviale, foto’s, die, sorry dat ik het zeg, naar mijn mening het niet waard zijn om onder de sterke bescherming van het auteursrecht te vallen. Het auteursrecht zorgt voor kunstmatig hoge prijzen. Dat kan maatschappelijk te verdedigen zijn als je als maatschappij besluit dat je creatievelingen wilt ondersteunen, maar het geeft ook maatschappelijke nadelen, dat moet je je ook realiseren. Auteursrecht is gewoon verstoring van de marktwerking, met al zijn nadelige gevolgen.

      1. Tja, als de inkoper gewoon de wet had gevolgd en voor plaatsing toestemming had gevraagd, dan had hij over de prijs kunnen onderhandelen. Dus jou commentaar is dat bij de overtreding van de wet door de inbreukmaker geen koehandel over het te hanteren tarief gevoerd kan worden?

        1. Nee, mijn commentaar is dat velen het bestaan van auteursrecht(met al zijn consequenties, positief en negatief) als een natuurlijke standaard zien, terwijl ik betoog dat het juist een uitzondering op een natuurlijke situatie is, waarbij niet iedere toevallige audiovisuele uiting er onder hoeft te vallen.

          Uitzondering daargelaten is een fotograaf meer een vakman zoals een loodgieter of een tandarts dan een kunstenaar zoals Herman Brood of Vincent van Gogh of Harry Mulisch.

          Als je een fotograaf in huurt voor een huwelijksreportage kost dat (ik doe maar een gooi) 1000 euro of zo, en daar krijg je honderden, zo niet duizenden, mooie foto’s voor. Maar O wee als je de foto’s individueel wilt kopen (O nee, niet eens kopen, slechts geografisch en in de tijd beperkt en qua medium beperkt een niet exclusieve licentie wilt nemen), dan betaal je ineens honderden euro’s per foto, of meer. Is dat logisch, of is dat gelegaliseerde afpersing?

          1. Ik heb een tijdje een grote groep fotografen gemanaged. Er zit een enorm verschil in de fotografen, en ook de kwaliteit die men structureel mee naar huis neemt. Er zijn zeker broodfotografen waarbij de creatieve inspanning zich beperkt tot het indrukken van de knop. Een zuiver registrerend beroep waarbij onderscheidend vermogen ver te zoeken is. Je zou daar wat mij betreft wel de discussie kunnen hebben of ze het copyright waard zijn. Maar voor veel andere fotografen is dat niet zo, kijk eens op de “World Press Photo” of bij Hollandse Hoogte. Zelfs de meest standaard taferelen worden daar toch echt wel creatief in beeld gebracht. En die stijl herken je overal in, zoals veel mensen een van Gogh herkennen, herken ik nog steeds aan de fotostijl “mijn” oude fotografen door de compositie en lichtgebruik. Dus er zit overduidelijk ruimte voor creativiteit en net zoals je slechte portretschilders hebt, heb je ook slechte fotografen.

            Er zit in de tarieven wel een verschil: die huwelijksfotograaf huur je per uur in, niet per beeld. Dus de fotograaf hoeft alleen maar op te komen dagen en “zijn ding doen”. Gewoon acht uur “risicoloos” op de juiste momenten afdrukken. Overigens, zoals mijn zwager kan beamen, is ook daar goedkoop wel terug te zien in de kwaliteit van het eindproduct. Dit is gewoon het uurtarief wat je betaald, inclusief eventuele onkosten. Alle variabelen zijn dan goed te managen voor de fotograaf.

            Als je per gepubliceerd beeld betaald wordt, dan wordt dat spel radicaal anders. Als het beeld te slecht is publiceert men het niet, en krijg je domweg niet betaald (of veel minder). Dat is de realiteit voor heel veel freelance persfotografen. Als je 1000 opnamen hebt moeten maken voor dat ene beeld, en daar dagen voor tot aan je nek in de modder hebt gestaan, maakt niet uit. Als je weken onderweg bent geweest met allerlei reiskosten, jouw probleem. Als je een superbeeld in portait hebt, maar men zoch landscape, wordt het bij de collega gekocht. Als een idioot met een smartphone net een beter getimde foto maakt of met een tientje af te schepen is, jammer voor jou. Allemaal risico fotograaf. Dus als je per beeld betaald, dan betaal je ook voor alle onkosten en de mogelijke risico’s die de fotograaf loopt. In praktijk betaal je voor de mogelijkheid dat er veel werk gestoken wordt in iets waar jij of een andere opdrachtgever niet voor gaan betalen.

            Mijn ervaring met de commerciele kant van de fotografie is dat fotografen heel vaak inkomsten mislopen, en dat men het liefst per uur betaald wordt, ook als freelancer. Maar klanten betalen het liefst per beeld omdat men dan “het beste beeld kan kiezen”, ondanks dat men daarmee de kleine ondernemer die het risico maar moet lopen dupeert.

            1. Ik zie, in jouw betoog, toch ook een element van: het aanbod is groter dan de vraag. Als die fotografen allemaal graag een freelance klus willen hebben, en als ze steeds gekkere fratsen uit willen en moeten halen om een bijzondere foto te nemen, dan is dat toch ook een teken dat ze met te veel zijn, of niet?

              1. Nee, dit is een probleem van alle tijden: in mijn tijd (20+ jaar geleden) gebeurde het vrij vaak dat je werd gevraagd om een foto te maken, waarna het bijbehorende artikel werd geschrapt en had je weer eens twee uur voor niets in de kou staan kleumen. Toen stonden er ook al tig fotografen aan de zijkant van een voetbalveld. Het is een gezond concurrerend vak waar de betere fotografen best wel boven komen drijven en een redelijke boterham kunnen verdienen. Maar het is ook een risicovol vak, zeker als de klant bewust alle risico’s bij de fotograaf neerlegt (inclusief alle risico’s die uit zijn eigen redactionele beslissingen voortkomen), dan moet je ook niet vreemd opkijken dat de fotograaf je een risico-opslag laat betalen.

  6. Uit nieuwsgierigheid nog een vraag: Is er uberhaupt wel daadwerkelijk schade als de gebruiker van zo’n foto nooit de intentie heeft gehad om een professionele foto te gebruiken en ook geen commercieel doel voor ogen had? Met andere woorden, wat is de schade die de rechthebbende daadwerkelijk heeft als gevolg van het dupliceren van een digitaal bestand?

    Voorbeeld: Ik wil een foto-taart laten maken bij een bekende aanbieder van rookworsten en tompoucen voor mijn dochter die van paarden houdt. Ik zoek op Internet naar een foto van een paard die ik er een beetje leuk uit vind zien. Ik download de foto en laat de taart maken. Nu blijkt die foto gemaakt te zijn door een professionele fotograaf. Ik heb nooit de intentie gehad zijn of haar auteursrecht te schenden, als ik naar een pay-wall was gestuurd om die foto te downloaden zou ik hebben bedankt. Ik heb er, bij wijze van spreken, geen cent voor over om die foto te mogen gebruiken (genoeg paardenfoto’s tenslotte). Er is dus geen omzetverlies. Is er dan wel daadwerkelijk schade? Is het niet ook de verantwoordelijkheid van die rechthebbende dat ik die foto’s niet zomaar kan vinden? Als er een groot watermerk op zit dan laat ik die foto wel links liggen tenslotten. Hoe moet ik als argeloze gebruiker het onderscheid maken?

    1. Bij inbreuk op vermogensrechten (zoals auteursrecht) is de hoofdregel (Hoge Raad, alweer jaren 50 ergens) dat de schade is wat de rechthebbende voor dit soort situaties had kunnen bedingen in een licentieovereenkomst. Daarbij wordt dan genegeerd dat de inbreukmaker nee had kunnen zeggen of slim had kunnen onderhandelen, anders zegt iedereen namelijk dat hij uit principe alleen gratis werk afneemt. Daarom kijk je in de praktijk naar de eerder gefactureerde prijzen in deze categorie gebruik. Vraag jij altijd 100 euro per foto, dan ben je nu dus 100 euro misgelopen.

      Verder is de juridische aanname dat het jouw probleem is of je andermans rechten schendt. Niemand verplicht je om via Google Afbeeldingen vage bronsites te raadplegen. Koop gewoon stock bij bekende sites, zeg maar. Een rechthebbende heeft geen waarschuwingsplicht – dat kan ook niet, als ik mijn foto verkoop aan Nu.nl dan publiceren die high-res zonder watermerk en dan neem jij die versie over. Hoe zou ik jou dan hebben kunnen waarschuwen?

      1. Het wordt tijd dat we een variant van Fair Use kennen in Nederland (moet echt onderdeel worden van onze implementatie van de Nederlandse implementatie van Artikel 17 (was 13) van de EU Copyright Directive).

        Bovendien; een bepaling van 70 jaar geleden lijkt mij hierin – zeker richting consumenten die zich slechts niet goed geïnformeerd hadden – de plank mis te slaan gezien de ontwikkelingen die we doorgemaakt hebben en hoe makkelijk beschikbaar content is geworden.

        1. Ik heb héél, heel veel claims van foto-rechthebbenden langsgezien van de categorie “u heeft een postzegelversie van mijn foto drie maanden gebruikt op uw site met 50 bezoekers per jaar met hooguit een zeer generiek commercieel motief”. Het aantal claims waarbij ik dacht, hier zou fair use een mooi verweer zijn geweest kan ik op de vingers van twee handen tellen. Het feit dat je weinig geld verdient of dat het gewoon een triviale foto is, is geen fair use argument.

          1. Zo’n claim is leergeld. Maar eigenlijk zou dit op middelbare scholen behandeld moeten worden. Wanneer ga je een overeenkomst aan en wat mag je zoal doen op het internet. In mijn tijd was daar niets over verteld. Zo heb ik in mijn jonge jaren eens hosting niet opgezegd, vanuit het idee als ik niet betaal wordt het vanzelf wel stopgezet. En een afbeelding zet je met een paar klikken op je site. Je hebt in wezen niet het idee dat je ineens te maken hebt met allerlei rechten.

  7. De tarieven van Foto Anoniem zijn tegenwoordig helemaal van het padje. Het tarief geldt nu per jaar, dus als een auteursrechthebbende pas na vijf jaar aanklopt, kom je op een heel fors bedrag. De stichting publiceert geen jaarrekening, en ik betwijfel dat ze ooit een foto voor internetgebruik hebben verkocht. Toch gaan veel kantonrechters mee in die tarieven.

    Je kunt je afvragen of dat met de manier van procederen te maken heeft, maar hier lees ik een reactie van Tom M. die een offerte van dezelfde fotograaf had opgevoerd waaruit bleek dat het tarief fors lager was dan de beweerde schade. De kantonrechter schoof dat zo terzijde. Waarom worden alle zaken waarin een fotograaf zijn schade onderbouwt met Foto Anoniem ipv eigen facturen niet afgewezen onder verwijzing naar art. 21 Rv (“Partijen zijn verplicht de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren”)? De rechterlijke macht is enorm overwerkt, maar door een podium te bieden aan deze dubieuze claims, hebben ze dat deels aan zichzelf te danken.

    Aan de andere kant heb je de particulieren van wie een foto wordt gebruikt. In mijn ervaring zijn rechters dan veel terughoudender met het toepassen van de tarieven van Foto Anoniem, ook als je wijst op de lange lijst uitspraken waarin dat tarief wordt gevolgd. Dan gaat de rechter makkelijker mee in het betoog dat er geen auteursrecht op een foto rust, of dat de particulier geen foto’s verkoopt en dus geen schade heeft geleden. Dit terwijl de tarieven van Foto Anoniem zijn bedoeld voor de situatie waarin je niet weet wie de fotograaf is, en de kans dus groot is dat het om een particulier gaat.

    1. De particuliere hobbyfotograaf heeft – mits er aan de eisen van bescherming wordt voldaan (en dat is in 98% van de zaken het geval) – dezelfde rechten als de prof. In ieder geval ook de persoonlijkheidsrechten. Wel zal de schade van de hobbyist veelal gering of mogelijk nihil zijn. Overigens verkoopt Foto Anoniem niets behalve dat je daar vrijwaring kunt afkopen als de maker van een werk niet valt te achterhalen en je – ondanks art. 2 Aw (het meest vergeten artikel van de Auteurswet) – dat beeld toch wilt gebruiken.

      1. En waarom zou de schade van de hoobyfotograaf gering of nihil zijn? Het is toch het werk en zijn kwaliteiten dat de schade bepaalt, niet de (relatief toevallige, en vrij te kiezen, en met de tijd varierende) juridische status van de maker? Is dezelfde foto meer waard als hij door jou gemaakts is dan door mij?

          1. Hetzelfde argument vanuit het perspectief van de inbreukmaker wordt altijd snel van tafel geveegd (“als ik nog nooit iemand een cent heb betaald voor een foto en dat ook nooit van plan ben te doen, waarom heeft deze fotograaf dan nu recht op mijn geld voor gebruik van zijn foto?”)

            Dat er nooit een eerdere transactie heeft plaatsgevonden, betekent niet dat je er geen prijs op kunt plakken. Je kunt gewoon aansluiten bij reguliere prijzen van andere foto’s. Het feit dat deze specifieke foto is overgenomen toont aan dat deze foto minstens zo waardevol is als andere foto’s. Toch gaan rechters in de praktijk niet in dat argument mee (zo is althans mijn ervaring), terwijl ze bij een professionele fotograaf wel meegaan in de fantasietarieven van Foto Anoniem.

            1. Maar de inbreukpleger zit fundamenteel aan de andere kant van het probleem. Uiteindelijk gaat het erom, er is een recht (een vermogensrecht) en dat is geschonden. Dat mag niet. Dan is de vraag, wat is de compensatie om dat weer ongedaan te maken. Is geld logisch, een andere tegemoetkoming of zeggen we bagatel, net zoals de buurjongen die ongevraagd over je gazon loopt maar geen sporen achterlaat.

              Je moet dan een vuistregel hebben, en de HR heeft bedacht dat je dan kijkt naar wat de rechthebbende normaal zou hebben gekregen aan geld. Die vuistregel werkt alleen als je de onderhandelingspositie van de inbreukmaker negeert, want anders zou je altijd uitkomen bij “maar de inbreukmaker wil niets betalen dus de schade is nul” en dat kan niet waar wezen, een vuistregel die altijd op nul uitkomt. Maar als je zegt, we weten dat de rechthebbende altijd 100 euro krijgt (gezien zijn facturen) dus we pakken dat bedrag, dan heb je een mooie werkende vuistregel volgens mij.

              Wat is er mis met deze benadering? Welke inbreukmakers benadelen we nu al te zeer? Welke fotografen krijgen nu onredelijk veel vergoedingen, of juist geen?

              Ik kan alleen bedenken dat de particulier die zijn foto’s nooit verkoopt, nu ook geen geld krijgt. Dat is inderdaad pijnlijk, maar er is een tegemoetkoming: als de inbreukmaker commercieel handelt, kan de particulier vragen om winstafdracht (artikel 27a Auteurswet). Blijft over de situatie dat particulier A een foto overneemt van particulier B, en dat beiden daar geen cent aan verdienen of op mislopen. Dat is dan nog steeds een inbreuk op recht, maar voor mij het equivalent van je camper op de oprit van de buren zetten. Mag niet, maar daar gaan we geen geldbedragen voor vorderen. Weg met dat ding, niet meer doen, klaar.

              Kunnen we een stapje terugdoen en scenario’s schetsen met de gewenste uitkomst? Ik denk dat we zo verder komen.

              1. Gewenste uitkomst: Ik vind enkele euro’s tot een of twee tientjes reeel als prijs voor een standaard foto voor een standaard website/blog. Zeker als zo’n foto toch al overal staat (en de exclusiviteit dus, niet door toedoen van de inbreukpleger, toch al behoorlijk uitgehold is). Voor honderden Euro’s moet er toch al iets bijzonders aan de hand zijn: een heel bijzondere foto, of een zeer groot publiek oid.

                Dat fotografen daarvan misschien niet kunnen leven (in een duur land als Nederland) is vervelend voor hen, maar nu niet direct een reden om het anders te zien. Er zijn zoveel beroepen die niet kunnen overleven in Nederland, bijvoorbeeld stokers van stoomtreinen, vertalers Klingon-Esperanto, telefonistes in telefooncentrales, of producenten van componenten voor IPads, of waarvan we er als land maar een handvol nodig hebben (dirigenten van symfonieorkesten, bijvoorbeeld).

                Subsidair gewenste uitkomst: dat amateurfotografen dezelfde vergoeding kunnen krijgen als professionals. Die HR uitspraak is 70 jaar oud, het afnemende verschil in technische mogelijkheden van beiden, en de maatsschappelijke trend van het vager worden van het verschil tussen amateur en professioneel en bijklusser, werknemer of ondernemer, geven wel aanleiding om dat eens te herbekijken.

                1. Maar beleid kun je niet maken op basis van “ik vind”. Waar komt die mening vandaan? Waarop baseer je “enkele tientjes”?

                  De constructie van de HR heeft de charme van meegroeien. Een fotograaf die aantoonbaar duur en succesvol is, krijgt hoge schade vergoed. Net als de eigenaar van een dikke Bentley meer schadevergoeding krijgt dan de weduwe in een twintig jaar oud Toyotaatje.

                  1. Jij vraagt ‘wat is je gewenste uitkomst?’, ik zeg het en dan krijg ik de wind van voren. Nou moe!

                    Waar haal ik die tientjes vandaan? Ga eens kijken op shutterstock, de mooiste foto’s voor ruim onder de 10 euro. Voor verreweg de meeste mensen voldoen die fotos ruimschoots, die hebben geen foto van honderden euro’s nodig voor de website van hun MKBtje of hun hobbyblog. En dan kan de professionele fotograaf wel zeggen ‘ja maar die van mij is uniek, kijk eens naar de belichting en de compositie’, maar de klant wil geen unieke foto met een uitgebalanceerde compositie, maar gewoon een leuk plaatje om zijn lap tekst wat aan te kleden. Voor zo’n klant voldoet die unieke foto niet beter dan een foto van 8$ van shutterstock, of zelf een gratis foto, en heeft dus ook niet meer waarde.

                    Het is niet omdat sommige wijnen terecht tientallen € per glas kosten, dat een klant die een glaasje wijn bestelt in het dorpscafe in Lutjeknor er rekening mee moet houden dat hij 25€ moet aftikken, of wel?

                    En wat betreft die Bentley: Die Bentley heeft meer objectieve waarde dan die Toyota, daarom krijgt die eigenaar meer schadevergoeding, en nergens anders om.

                    Wat jij zegt, en de HR, komt erop neer dat een Volkswagen gemaakt in een land met dure werknemers meer waard is dan dezelfde (!) Volkswagen gemaakt in een land met goedkope werknemers, hoewel je bij de dealer niet kunt kiezen waar de auto gemaakt wordt die je net besteld hebt en het gewoon toeval is welke auto je geleverd krijgt.

                    1. Wat ik bedoelde, is hoe je bij je prijsstelling komt. Ik begrijp dat jij zegt, marktonderzoek en dan een conform modaal tarief vaststellen. Oké, dat kan. Het voelt oneerlijk voor die partij die door hard werken duur en exclusief is. Hetzelfde als wanneer ik met mijn dikke Bentley aangereden word en dan te horen krijg “een modaal schadeherstel is 2400 euro, alstublieft”. Maar het kan.

                      1. Sorry Arnoud, niet eens.

                        Die schade aan die auto’s kun je objectief vaststellen, namelijk de kosten van het terugbrengen in de staat voor het ongeluk.

                        Bij auteursrechtinbreuk kun je die schade niet objectief vaststellen. Het is dan wat eenzijdig om alleen naar de producent en belangenclubjes daarvan te luisteren. Natuurlijk werken zij volgens zichzelf superhard en maken buitengewoon exclusieve werken. En natuurlijk zullen ze er wel een paar voor een bijpassende prijs verkocht hebben, immers ook voor (vermeende) superexclusieve dingen is een markt, weliswaar een kleine markt, maar toch.

                        Maar dat wil niet zeggen dat al hun werken zo bijzonder zijn dat ze een dergelijke hoge prijs waard zijn, en ook niet dat zij om een of andere reden boven de marktwerking staan. Als het overgrote deel van de foto’s voor tientjes verkocht wordt, heb wel iets uit te leggen als je denkt dat jouw foto 500€ waard is, zelfs al heb je er een paar (ongetwijfeld die paar positieve uitschieters) verkocht voor dat bedrag.

                        Ook mijn bakker werkt superhard en maakt volgens zichzelf het lekkerste brood uit de omgeving. Toch kan hij zijn broden niet voor 10 maal de prijs bij andere bakkers verkopen.

                        Ik blijf erbij: Je moet uitgaan van het product en daar de waarde zo objectief mogelijk van vaststellen. En voor mij is dat de marktwaarde die voor een (in de ogen van de meerderheid van de klanten) vergelijkbaar werk betaald wordt.

                          1. Bert, Ik realiseer me nu pas, we praten langs elkaar heen… Jij redeneert, comfortabel vanuit een positie alsof de AW in steen gebeiteld staat (en dat is waarschijnlijk ook min of meer zo), je hebt makkelijk praten.

                            Ik probeer juist de (on)eerlijkheid van de AW te betogen.

                            Als de AW er niet was, zou het dan in het maatschappelijk belang (NIET: jouw belang) zijn dat die er kwam, en in de huidige vorm? Een eerlijke vraag aan jou!

                            Wat mij betreft (maar dat zal je niet verbazen) zeker niet: 1) De duur van de bescherming is idioot lang, dat is maatschappelijk onverdedigbaar 2) Er is geen serious minimum creatief niveau om eronder te vallen: het is niet in het maatschappelijk belang dat iedere loze kreet eronder valt, alleen serieuze creatieve bijdragen aan het culturele erfgoed van de mensheid. 3) De interpretatie is veel te veel naar de rechtenhouder, en heeft geen begrip voor de onbewuste inbreukpleger. Als iemand door jouw achtertuin loopt heeft hij duidelijk jouw eigendomsrecht geschaad, maar hij krijgt er geen rekening voor gepresenteerd. Maar als hij een kopie maakt van een van je honderduizenden fotos heeft hij ineens een halsmisdaad begaan? Kom nou toch. De consequentie van inbreuk op de AW zijn buiten proportie vergeleken met inbreuk op andere eigendomsrechten. (bijvoorbeeld krakers die een pand kraken en die je er pas na maanden uitkrijgt met achterlating van een hoop schade). Dat verschil is maatschappelijk onverdedigbaar.

                            1. het is niet in het maatschappelijk belang dat iedere loze kreet eronder valt, alleen serieuze creatieve bijdragen aan het culturele erfgoed van de mensheid.

                              En wie gaat dat bepalen? Een subsidiecommissie? Een Kulturkammer für entartete Kunst? De rechter? Het publiek in een televisieprogramma?

                              1. Ik zat te wachten op z’n reactie. Ik weet dat ‘een minimumniveau’ neigt naar overheidsbemoeienis met de vrijheid van de kunstenaar, en dus censuur, maar ik had niet gedacht dat er in een klets al een Godwinnetje zou komen.

                                Wie gaat dat bepalen? De rechter natuurlijk, maar dan moet hij over zijn angst heenstappen om voor nazi uitgemaakt te maken.

                        1. Maar zo werkt het nergens. Als ik zeer exclusief brood bak, dan kan ik een hogere prijs pakken. Bij diefstal zegt dan niemand, bij Appie kost het brood een euro. Mijn brood, mijn prijs, mijn schade.

                          Ander voorbeeld. Ik breek de vingers van een beroemd pianospeler. Dan heeft die toch meer schade dan wanneer ik dat jou aandoe? Ook al zijn er vast hele hordes amateur spelers die alleen voor een fooi kunnen optreden.

                          1. In geen van je voorbeelden wordt een kopie gemaakt en het origineel (het brood, of de pianospelervingers) met rust gelaten. Ken je deze nog: “You wouldn’t download a car”.

                            De moeilijkheid is dat er aangenomen wordt dat een inbreukmaker die specifieke foto anders gekocht zou hebben tegen het tarief voor die specifieke foto, in plaats van een soortgelijke foto tegen een veel lagere prijs. Iets wat blijkbaar normaal is…

                            Ik vind het heel moeilijk te verkopen dat iemand 200+ euro schade zou hebben veroorzaakt omdat hij ergens een leuk plaatje voor zijn blog had gedownload, terwijl soortgelijke plaatjes bij de meeste stockphoto sites voor rond een tientje te krijgen zijn.

                          2. Schade? ligt er helemaal aan wat je onder schade verstaat, zo subjectief. En daar ligt meteen het probleem. Schade aan de vingers is exact hetzelfde, wat hij met die vingers kan is een andere zaak. Maar dan nog wie bepaald dat. Ik voor mij zou het belangrijker vinden om met mijn vingers iets anders te doen dan piano spelen, en dar dan geld voor krijgen. want ook dat moet je dan apart zien. Je zegt het zelf al hordes die het voor een fooi doen, en wat mij beteft net zo mooi als die beroemde speler. Want over smaak valt niet te twisten….

                              1. Dat snap ik nu nooit beroemd heeft meer rechten net als rijk. Voor iemand die zijn geld moet verdienen met zijn handen zijn zijn vinger net zo belangrijk, want anders heeft hij niet te eten. MAW leg mij eens uit Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers, Zie boek Rutger Bregman.

                                Of word dit dogma door de elite in stand gehouden

                          3. Maar zo werkt het nergens. Als ik zeer exclusief brood bak, dan kan ik een hogere prijs pakken. Bij diefstal zegt dan niemand, bij Appie kost het brood een euro. Mijn brood, mijn prijs, mijn schade.

                            Jouw vergelijking klopt niet. Jij mag inderdaad je lekkere broden maken en verkopen voor wat je wil. Maar als jouw broden gewoon tussen de andere broden van de Appie liggen, en pas bij de kassa merk je dat dat brood 25€ kost, maar mag je hem niet terugleggen vanwege de hygiene. Dat is meer de situatie waarin de onbewiste inbreukplegers zich bevinden.

                            Foto anoniem vraagt 360€ ext BTW voor een jaarlicentie op een website voor 1 foto. Ik weet niet of je het doorhebt, maar dat is drie dagen werken!!!! voor iemand met een modaal inkomen. Welke andere inbreuk op welke andere wet kun je als particulier zo gemakkelijk plegen met zulke zware consequenties? Je kunt voor dat bedrag verdorie 12 keer te snel rijden in de bebouwde kom (dus 12 keer mensenlevens in gevaar brengen) of 8 keer zwartrijden in de trein.

                            Als een licentie op een foto echt zoveel waard is, zijn alle fotografen driedubbel multimiljonair op basis van hun voorraad aan foto’s. En dat zijn ze niet, ergo…..

                            1. De vergelijking met het brood gaat natuurlijk een beetje mank in zoverre dat een auteursrechtinbreuk pas na afloop wordt geconstateerd en de ‘schade’ al is geleden. Ik vermoed dat het algemene oordeel over de door jouw geschetste situatie anders gaat zijn wanneer iemand het brood al (half) opgegeten heeft als deze bij de kassa komt.

                              Natuurlijk geldt dat in een hoop van deze uitspraken de verhouding aardig zoek lijkt; jaren later honderden euro’s moeten aftikken (plus allerlei kosten) voor het plaatsen van een kleine foto op een hobby-website, voelt niet fair. Al moet gezegd dat in sommige van de zaken die hierover gevoerd zijn, de overtreders vaak ook schuldig zijn aan een ‘het zal zo’n vaart wel niet lopen’-mentaliteit, waardoor de incasso- en gerechtskosten de totale som doen exploderen.

                              Hier staat wel tegenover dat copyright-inbreuken gewoonweg niet mogen, en dat het ook niet wenselijk is dat men zomaar auteursrechten of verzoeken van een rechthebbende kan of mag negeren, omdat vervolging “toch financieel niet haalbaar is” of het goedkoper/eenvoudiger is om niet te betalen tot de rechthebbende bij je aanklopt. Het lijkt me lastig om daar een balans in te vinden.

                  2. Eventueel schadeherstel aan de Bentley kost meer dan de schade aan een Trabant. Maar dat wil niet zeggen dat de eigenaar van de Bentley daar maar één cent aan verdient. De Toyota vind ik trouwens ook te duur.

                2. Er zijn zoveel beroepen die niet kunnen overleven in Nederland, bijvoorbeeld […], vertalers Klingon-Esperanto

                  Huu!!! Ik ben zelf bijvoorbeeld een uiterst kundig en superprofessioneel vertaler into-Interlingua, maar verdien daar helemaal geen eens geen geld mee! Heel erg onrechtvaardig. Ik ga een brandbrief voorbereiden. Dit onrecht kan en mag niet voortduren in dit land!

        1. Mooi arrest. Ik begrijp er alleen niks van dat de rechter (in eerste aanleg al) ging voor het bedrag van de schikkingsaanbod dat maar de helft was van de oorspronkelijke eis. Immers: een schikkingsvoorstel doe je omdat je geen zin hebt in het hele juridische traject. Maar nu de (amateur)fotograaf alsnog het juridische traject af moest gaan, lijkt het me dat de schikkingsvoorstel van tafel is.

          Ontopic gaat de rechter dus blijkbaar wel mee met een verwijzing naar Foto Anoniem door een amateur. Ik had eigenlijk wel een discussie verwacht over ‘waarom foto anoniem en niet een ander bron met andere prijzen?’. Maar die kwam er dus niet.

  8. Dezelfde foto die door mij als gediplomeerd prof met 56 jaar ervaring is gemaakt, is als manier van zeggen ‘meer waard’ dan die van een hobbyist / amateur, zelfs als zijn beeld mooier is dan mijn beeld. Niet omdat mijn beeld op zich meer waard zou zijn maar omdat mijn schade (de gederfde gebruiksvergoeding) groter is. Tenzij de amateur zijn schade bewijst met het tonen van zijn laatste 10 facturen met zijn vaste tarief aan publicatierechten van bijv. E 500,– per beeld van het laatste jaar.

  9. Een ander punt voor de hoogte van de schade is dat een foto vaak wel ergens online is te vinden, dikwijls op de website van de fotograaf zelf. Een website kan er dan voor kiezen om die foto te embedden, of om de foto zelf te hosten. In het eerste geval is er geen inbreuk op het auteursrecht (Bestwater), in het tweede geval wel. De bezoeker van de website merkt geen verschil. Waarom nemen we in dat tweede geval dan toch aan dat er schade is geleden? Waarom wordt de vergelijking gemaakt met de hypothetische situatie dat er een licentie was aangeschaft, en niet met de situatie waarin er voor embedden was gekozen?

    1. Het voelt wel wat gekunsteld aan, maar embedden is in principe geen herpublicatie – je verwijst enkel naar de bronpublicatie van de rechthebbende. Op het moment dat deze besluit gebruik te maken van zijn rechten en zijn/haar werk niet langer te publiceren of te wijzigen, is deze ook bij jou niet meer of in de gewijzigde vorm te vinden. Dat verschilt wezenlijk van het zelf hosten van dat werk, waarmee je de rechthebbende die mogelijkheid ontneemt.

      Stel dat jouw televisie-winkel in brand staat. Ik ren snel naar binnen en trek de grootste nieuwe 72″ ultra-HD OLED uit de etalage naar buiten net voordat het hele gebouw tot de grond toe afbrandt, en neem het toestel mee naar huis. Dan maakt het voor jou uiteindelijk ook geen verschil en heb ik jou onder de streep ook geen (extra) schade toegebracht – maar het is nog niet in orde.

      1. Ik begrijp dat er auteursrechtelijk een wezenlijk verschil is tussen embedden en herpubliceren, maar zolang de bronpublicatie online staat, zie ik geen schade.

        Ten aanzien van het voorbeeld van de tv denk ik dat je civielrechtelijk alleen aansprakelijk bent voor de waarde van een verbrande televisie (als revindicatie niet mogelijk is en het vaststaat dat de televisie anders zou zijn verbrand). Voor de schadeberekening is het vaste jurisprudentie dat de schade wordt begroot op basis van een vergelijking van de financiële situatie waarin de verkoper verkeert na de diefstal en de situatie waarin hij zonder de diefstal zou hebben verkeerd.

      2. Uhhh “je verwijst enkel naar de bronpublicatie van de rechthebbende”. Als je embedt (hotlinkt) verwijs je niet naar de bronpublicatie. Een bezoeker kan geeneens zien dat de foto van een andere server komt. De schade voor de fotograaf is zelfs groter omdat je ook nog eens bandbreedte steelt. Je dient AANKLIKBAAR TE VERWIJZEN als je embedt, alleen dan geldt het niet als nieuwe publicatie. Op die manier levert het de fotograaf ook wat op, naamsbekendheid en linkbuilding. Ik ben inmiddels heel benieuwd waarom iedereen toch denkt dat embedden zonder aanklikbaar verwijzen is toegestaan?

          1. Ik had een uitgebreide reactie geschreven aldaar. Deze verschijnt niet. Staat me vaag iets bij dat dat onder dat stuk al eerder gebeurd is. Dus hier nog even kort (en mijn allerlaatste reactie): De denkfout die iedereen maakt is dat een bestand op een server een publicatie zou zijn. Dat is is het niet. Je publiceert op het moment dat je insluit en dient te linken naar de bronPUBLICATIE als je niet wilt dat het als nieuwe publicatie wordt gezien.

            1. Sorry, die reactie was per abuis als spam aangemerkt. Hij is nu ontspamd en staat live.

              Zou je alsjeblieft een vervolgreactie willen plaatsen waarin je puntsgewijs citaten uit Svensson en Bestwater plaatst om je punt te ondersteunen? De reacties hierboven komen met citaten die je standpunt tegenspreken, dus dan is enkel een generieke verwijzing niet genoeg voor je weerwoord.

              1. Ik heb de arresten niet doorgeploeterd. Ik redeneer vanuit het persbericht wat destijds bij het Svensson-arrest is verschenen: https://curia.europa.eu/jcms/upload/docs/application/pdf/2014-02/cp140020nl.pdf Het komt er op neer dat een embedded bestand niet als nieuwe publicatie wordt gezien als dat bestand 1. elders al openbaar toegankelijk is 2. het voor de lezer duidelijk is waar het openbaar toegankelijk is en 3. verdwijnt als het op de openbaar toegankelijke plaats verdwijnt. Een embedded youtube filmpje is openbaar toegankelijk (=gepubliceerd) op het platform zelf en de embed verdwijnt als het op het platform verwijderd wordt. Bestwater heeft toegevoegd dat het de embedder niet aan te rekenen is als de embed illegaal is. Logisch, want de embed verdwijnt als de bronpublicatie verwijderd is.

                  1. Poeh, ik weet niet meer waar ik letterlijk de term “aanklikbare verwijzing” i.c.m. Svensson heb gelezen, mocht ik het nog tegenkomen zal ik het hier plaatsen. Wel weet ik dat ik sindsdien “embedded hyperlinken” lees als “insluiten en aanklikbaar verwijzen naar de bronpublicatie”. Ik heb snel even voor je gegoogeld en kwam deze tegen https://www.ie-forum.nl/artikelen/hvj-eu-svensson-hyperlinken-naar-beschermde-werken-kan-zonder-toestemming-2 “1) Artikel 3, lid 1, van richtlijn 2001/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2001 betreffende de harmonisatie van bepaalde aspecten van het auteursrecht en de naburige rechten in de informatiemaatschappij moet aldus worden uitgelegd dat het plaatsen op een website van aanklikbare links naar werken die op een andere website vrij beschikbaar zijn, geen handeling bestaande in een mededeling aan het publiek vormt.” 1. Van een bestand op een server weet je niet of het op een andere website vrij beschikbaar is 2. Geen nieuwe mededeling als duidelijk is waar de oorspronkelijke mededeling staat. (Zou een mooie boel wezen als je niet aan bronvermelding zou hoeven doen.) 3. Als het op de andere website niet meer vrij beschikbaar is, is het automatisch een mededeling.

  10. 2. het voor de lezer duidelijk is waar het openbaar toegankelijk is en

    2. Geen nieuwe mededeling als duidelijk is waar de oorspronkelijke mededeling staat. (Zou een mooie boel wezen als je niet aan bronvermelding zou hoeven doen.)
    Dit criterium lees ik toch echt nergens. In zowel Svensson als BestWater wordt er juist de nadruk op gelegd dat de indruk wordt gewekt dat het werk niet van een ander afkomstig is. Een bronvermelding speelt alleen bij citaatrecht, en daarvan is hier geen sprake. Hier wees ik erop dat het aannemelijk is dat die verwijzing bij BestWater in het geheel niet bestond. Ik nodig je toch uit om de arresten zelf door te lezen. Met Google Translate lukt dat prima.

    1. Ik ben daar een beetje gek, vrijwillig arresten doorlezen. Ik ben geen jurist die hier dr kost mee verdient. Ik probeer enkel de onwetende die een onredelijke sommatiebrief krijgt wat wijzer te maken. Pro deo. En op die ontdekkingstocht verbaas ik me over wat er allemaal met de grootste stelligheid beweerd wordt.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.