De 31-jarige Amsterdamse Efthimia D. is veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 70.000 euro vanwege cyberstalken, meldde Nu.nl een paar weken terug. En nee, Nu.nl snapt het verschil niet tussen boetes en schadevergoeding. Het duurde even maar het vonnis is nu beschikbaar. En de zaak is complexer dan ik dacht: de Nederlandse rechter paste Californisch recht toe om de zaak te kunnen beslissen.
De zaak is een vervolg op een eerdere in Amerika gevoerde procedure. De vrouw plaatste allerlei berichten over de Amerikaanse filmmaker Christopher Johnson en actrice Mariana Tosca op Twitter, Facebook, weblogs en diverse websites. De rechtbank in Los Angeles legde een contactverbod (restraining order) op en bepaalde dat de berichten moesten worden verwijderd. Maar die uitspraak had niet het beoogde effect, omdat de plaatser van de berichten in Nederland verbleef. Update (3 juli 16:19) zie ook de reactie op de feiten door Efthimia in de comments.
Daarop stapten de filmmaker en de actrice met behulp van advocaat Cees Nierop naar de Nederlandse rechter, want die kan wél een effectief vonnis opleggen. Bovendien kan die een dwangsom toevoegen aan een eventueel verbod, zodat je ook daadwerkelijk naleving van het vonnis kunt afdwingen.
Alleen: de publicaties waren in het Engels, bij een Amerikaanse hostingpartij ondergebracht en gericht tegen twee mensen die in Californië wonen. Is de Nederlandse rechter dan wel bevoegd? En naar wiens wetboek moet je dit beoordelen, het onze of het Californische?
Dit zijn twee verschillende vragen, en de Nederlandse rechter komt hier tot twee verschillende antwoorden. Hij is bevoegd want de gedaagde woont hier (kort gezegd) maar hij moet Californisch recht toepassen want het handelen van de gedaagde had daar zijn voornaamste uitwerking.
Inhoudelijk heeft de rechter weinig moeite met Amerikaans recht: ze hebben daar ook defamation, dat is Engels voor smaad, en wat ik hier lees kan gewoon écht niet, dus dat is defamation, als ik het even kort door de bocht mag samenvatten. Nou snap ik dat volledig gezien de uitingen, maar in de VS werkt defamation net even anders dan bij ons smaad: een waarheid is nooit smaad, ongeacht hoe erg deze je reputatie aantast en ongeacht hoe relevant de opmerking is voor het publieke debat vandaag de dag. Niet dat ik daarmee de uitingen legaal acht, want er zat veel meer tussen dan alleen roddels over oude feitjes (wat bij ons al genoeg kan zijn voor smaad overigens, een oude koe oprakelen kan smaad zijn). Maar het is wel een belangrijk verschil tussen ons en hun rechtssysteem.
Dat de rechtbank in LA de uitspraken ook verboden heeft, toont dan weer wel aan dat uiteindelijk de rechter hier wel goed zat. En hij pakt meteen door: het negeren van een TRO levert stalking op, en dat is een strafbaar feit in Californië. En gezien de aard van de feiten vindt de Nederlandse rechter het dan ook gepast om zelf ook een verbod op te gaan leggen.
Het contactverbod is breed, en omvat naast een echt contactverbod ook een publicatieverbod:
onder eigen naam, een andere naam, anoniem of via anderen berichten via tekst in het algemeen, foto’s, video’s, geluidsfragmenten, podcasten of op welke wijze dan ook op het internet te plaatsen over eisers, familie en vrienden van eisers, zakenpartners van eisers, bedrijven van eisers danwel bedrijven waar zij werkzaam zijn
In Nederland zou de rechter normaal erg terughoudend zijn met zo’n generiek verhaal, omdat het raakt aan de vrijheid van meningsuiting. Het liefst verbiedt de rechter alleen de specifieke uitingen (“of verhalen van gelijke strekking”) maar niet “ieder bericht over eiser”. Maar dit was zo’n extreem geval met een stroom aan smadelijke uitingen dat ik het totaalverbod ook naar Nederlands recht wel zou kunnen snappen. En in de VS kan dit ook, ondanks de zeer ruime free speech-wetgeving.
Opmerkelijk is nog dat de rechter “punitieve schade” toewijst, althans een voorschot daarop. Punitive damages zijn een typisch Amerikaans fenomeen. Het is een soort van civiele boete, we vinden wat je deed zó erg dat we naast de echte schade er nog wat bovenop doen, gewoon omdat het kan en in de hoop dat het pijn doet nu. Dat kennen wij niet. Alleen de werkelijke schade (met bonnetjes bewezen) komt in aanmerking voor vergoeding. Maar omdat hier Amerikaans recht wordt toegepast, is het wel mogelijk om punitieve schadevergoeding op te leggen.
Arnoud<br/> Afbeelding: endlessorigami.blogspot.com
Ik vind het toch best wel eng dat buitenlands recht toegepast wordt. Nu is Amerika nog enigszins vergelijkbaar met Nederland.
Maar waar ligt de grens? (Of gebeurd dit trouwens vaker?) Want op zo’n manier is bijna de shariarechtbank werkelijkheid. Bovendien; punitive damages kennen wij niet. Nou ja, handen afhakken, zweepslagen en de doodstraf ook niet. Maar daar-en-daar doen ze dat ook.
Goed, uploaden (van ‘illegaal materiaal’) mag ook in Nederland niet. Maar als ik nu toevallig naar duizenden Amerikanen heb geüpload en mijn IP adres komt voor in een Amerikaanse rechtszaak (de voornaamste uitwerking van illegale publicatie is immers dat er ergens een nieuwe kopie is gekomen). Ja meneer, in Amerika bent u veroordeeld tot het betalen van een bedrag gelijk aan de Nederlandse staatsschuld. Dus of u even wilt betalen.
De grens ligt bij de openbare orde en de goede zeden. Buitenlandse rechtsregels die daarmee in strijd zijn, worden niet toegepast. Dus nee, dat hand afhakken kan niet. Maar de rechter zou wel naar het recht van Saoedi-Arabië kunnen beoordelen of jij getrouwd dan wel gescheiden bent, en in het laatste geval of je schadevergoeding moet betalen als hun recht dat bepaalt. Vindt de rechter schadevergoeding in die situatie ongepast, dan moet hij onderbouwen dat dat tegen de openbare orde in Nederland in gaat.
Dat auteursrechtenverhaal zou kunnen ja. Maar even puur abstract bekeken: vind je dat zo gek? Als je in Amerika iemands auteursrechten schendt dan wéét je dat dat tot bizarre claims lijdt. En hier zit je dan fysiek in Nederland maar ben je actief in Amerika. Ik vind het dan niet gek dat je dan onder Amerikaans recht valt.
Het probleem is dat ‘ik’ de rechten hier schend. Het opnieuw publiceren is immers wat niet zomaar mag. Maar de downloaders zijn wereldwijd. (En ja, ik zette het expres even simpel neer door alleen van Amerikaanse downloaders uit te gaan. Maar in een Amerikaanse zaak zullen vaak alleen Amerikaanse IP-adressen genoemd zijn. In die zaak zal je toch de voornaamste uitwerking in Amerika hebben gehad. Dan denk ik niet dat je je kunt verontschuldigen door: “Maar ik uploadde ook naar Azië en Afrika hoor!”.)
Als een Amerikaan hier softdrugs koopt en die naar Amerika smokkelt. Dan ben ik toch ook niet de aansprakelijk per Amerikaans recht. Het effect is echter hetzelfde: een illegaal goed is door iemand geleverd en het is in Amerika terechtgekomen.
Het punt van ‘voornaamste uitwerking’ lijkt mij een erg grijs gebied, ook al hebben we daar dan ook de rechters voor.
… Ik had een stukje verzonnen over hoe pedofilie niet strafbaar zou zijn door volgens buitenlands recht getrouwd te zijn met een minderjarige (vanaf 12 jaar). Maar daar ging iets fout. Misschien maar goed ook. [sorry, ik heb nu teveel vrije tijd]
De term TRO komt een beetje uit de lucht vallen, waardoor lezers het stuk opnieuw gaan lezen om te kijken of ze wat gemist hebben. Ik had echter Google nodig om te ontdekken dat het om de wel genoemde “restraining order” gaat, die blijkbaar temporary was.
Ik vraag mij af waarom de rechter de zaak naar Amerikaans Recht behandelt en niet ervoor kiest dat de verdachte aan America wordt uitgeleverd. Hoewel… Uitlevering vindt natuurlijk alleen plaats in strafzaken terwijl dit een civiele kwestie is. Gewoon twee wereldburgers die een onderling geschil hebben. In dat opzicht best logisch want dan zijn zaken als hand afhakken, lijfstraffen en dergelijke niet van toepassing. Een civiele kwestie is vaak meer een kwestie van geld.
Maar toch zorgelijk: auteursrechten worden op internationaal niveau geschonden. Als ik een server in de USA zou huren en daar massaal MP3 bestandjes ga aanbieden terwijl ik opereer vanuit Nederland zou ik dus mogelijk in Nederland volgens Amerikaans recht veroordeeld kunnen worden, want de schending is gepleegd op “Amerikaans grondgebied”.
@Wim 5. Over jouw tweede punt. Daar zitten inderdaad ook mijn zorgen. Als ik mijn ‘legaal’ gedownloadde mp3-tjes in een cloud opsla, dan weet ik niet waar dat is. Maar feitelijk zou ik in Amerika aan het downloaden kunnen zijn.
Laat die Nieuwe Wereldorde maar gewoon komen. Dan weten we zeker dat we niets meer mogen 🙂
Mag er dan dus ook beroep worden aangetekend volgens de Amerikaanse gang van zaken? Het lijkt me dat het systeem daar toch anders werkt dan bij ons, maar dat zou dan vreemd zijn omdat die Californische wetgeving ook uit gaat van alle beroepsprocedures en aanverwanten die wij hier misschien niet kennen.
@Alex, vraag is natuurlijk wie en wat er allemaal bij betrokken is. Diverse Cloud-providers hebben ook servers in Europa of Asie. Daarnaast gaat het er ook om wie er verder bij betrokken zijn. Als jij die MP3’s alleen binnen Nederland aan anderen aanbiedt kunnen ze in de USA eigenlijk alleen de betreffende server dichtgooien. Mocht je ook MP3’s aan Amerikanen hebben aangeboden dan gaat het al snel richting kwesties zoals bij MegaUpload.
Vind wel dat de rechters in Nederland zeer terughoudens dienen te zijn met dergelijke kwesties. Zeker ook omdat wij allen dankzij het Internet steeds meer grensoverschrijdend bezig gaan.
@7. Bart Interessant punt. Maar wat nu als de veroordeelde in een hoger beroep in Nederland toch onschuldig verklaard zou worden? Probeer dat dan maar weer in Amerika gekopieerd (…) te krijgen. Laat staan dat je dan nog makkelijk zelf een (schade)vergoeding kunt ontvangen.
Werkt dat andersom ook? Voorbeeld: ik woon in Ierland en hier is The Pirate Bay niet verboden. Als ik vanaf hier een proxy opzet die gericht is op de Nederlandse markt, kan Brein dan ook naar de Ierse rechter stappen?
Wat een ongelooflijk onwenselijke situatie. Dit is natuurlijk een opmars naar punitive damages op gebied van Intellectueel Eigendomszaken. Lees, tonnen/miljoenen-claims aan particulieren voor het torrenten.
Ik hoop op een gedegen hoger beroep.
Hebben wij in Nederland niet zoiets als de Amerikanen de ACLU hebben? … die naar de aard van een zaak besluiten zich er mee te bemoeien, als ze zien dat grondrechten worden geschonden…?
Dat er sprake is van een Amerikaanse hostingpartij is eigenlijk wel een gegeven bij nagenoeg alle populaire (micro)blogsites. Ik kan eigenlijk geen uitzondering bedenken.
Ik word niet warm van dat de publicaties in het Engels zijn. Dat is de internationale voertaal; de enige conclusie die ik daaruit zou trekken is dat de uitdrukkingen niet specifiek voor een Nederlands publiek bedoeld zijn.
Dan blijft eigenlijk alleen het feit over dat de uitingen zijn gericht aan twee Amerikanen. Dat vind ik toch dunnetjes om Amerikaans recht van toepassing te laten zijn. In het vonnis lijkt de rechter het neer te laten komen op waar de schade geleden is, en omdat de klagers woon- en werkachtig zijn in de V.S. is de schade dus geleden in V.S. en is Amerikaans recht dus van toepassing wat betreft het “materiële deel” van het geschil. Tsja.
Moet ik mijn (online) publicaties nu gaan toetsen op basis van de wetten van alle nationaliteiten van alle mensen die daarin besproken worden?
Het is opvallend dat de meeste reacties komen van mensen die bang zijn dat hun illegale content uitwisselingen nu tot boetes kunnen leiden. Eenvoudige oplossing is natuurlijk om je content gewoon op legale wijze aan te schaffen en niet uit te wisselen tenzij dat expliciet is toegestaan door de rechthebbende.
Leuk gezegd hAl maar bij ons is downloaden uit illegale bron legaal. Moet je dat dan maar niet meer doen?
Bij ons is onbeleefde zaken zeggen over de Thaise koning legaal, maar in Thailand niet. Dus ook maar je mond houden en alleen nette dingen zeggen?
@Arnoud: mag ik jou -ietsje offtopic- vragen of jij van Nederlanse varianten/initiatieven op de Amerikaanse ACLU ? Ik kom er niet via ‘eventjes googlen’
@14:”Leuk gezegd hAl maar bij ons is downloaden uit illegale bron legaal.” Strand een veroordeling in Nederland voor downloaden op basis van internationaal recht dan niet op de grens in antwoord 2. Een veroordeling hiervoor is in Nederland ’tegen de goede zeden’.
Alhoewel, dit zou al eerder moeten stranden op jurisdictie; met downloaden in Nederland veroorzaak je geen schade in de VS.
Is het niet beter om het internet te beschouwen als een internationale “vrije zone” waar geen wetten gelden? Natuurlijk is de consequentie daarvan dat het Internet een “gevaarlijke” zone vol hackers, leugenaars, afpersers en piraten zal blijven, maar ik kan me een samenleving voorstellen die dat accepteert, en de gevaarlijkste aspecten aanpakt met technische i.p.v. juridische middelen. Dat is veel veiliger dan iedere internetgebruiker potentieel blootstellen aan de gevaren van alle idiote wetgeving die op deze planeet bestaat.
Ik zie dit naar analogie van de vrijheid van geweten en de vrije meningsuiting die we tegenwoordig hebben. De uitvinding van de boekdrukkunst heeft tot eeuwen van religieuze oorlogen en revoluties geleid. Die hielden pas op toen we tot het besef kwamen dat ideeën niet tegengehouden kunnen worden. Nu, met de uitvinding van het internet, lijkt de geschiedenis zich te herhalen.
Totdat het zover is, is het beter om zoveel mogelijk van wat je online doet anoniem te doen. De mensen die denken dat ze niets te verbergen hebben zouden eens moeten kijken naar wat men in het buitenland zoal aan wetgeving heeft.
Is het niet beter om het internet te beschouwen als een internationale “vrije zone” waar geen wetten gelden? Natuurlijk is de consequentie daarvan dat het Internet een “gevaarlijke” zone vol hackers, leugenaars, afpersers en piraten zal blijven, maar ik kan me een samenleving voorstellen die dat accepteert, en de gevaarlijkste aspecten aanpakt met technische i.p.v. juridische middelen. Dat is veel veiliger dan iedere internetgebruiker potentieel blootstellen aan de gevaren van alle idiote wetgeving die op deze planeet bestaat.
Ik zie dit naar analogie van de vrijheid van geweten en de vrije meningsuiting die we tegenwoordig hebben. De uitvinding van de boekdrukkunst heeft tot eeuwen van religieuze oorlogen en revoluties geleid. Die hielden pas op toen we tot het besef kwamen dat ideeën niet tegengehouden kunnen worden. Nu, met de uitvinding van het internet, lijkt de geschiedenis zich te herhalen.
Totdat het zover is, is het beter om zoveel mogelijk van wat je online doet anoniem te doen. De mensen die denken dat ze niets te verbergen hebben zouden eens moeten kijken naar wat men in het buitenland zoal aan wetgeving heeft.
Hoe naief ben jij dan? Elke handeling op internet heeft toch een weerslag op het werkelijke leven? Alles heeft toch te maken met echt geld, echte belangen, echte misbruikte kinderen, echte spullen?
Wanneer zijn die opgehouden dan? Aha, een soort chaos, een anarchie waar het recht van de sterkste geldt. Wat een goed idee… Homo homini lupus est.Wat eigenlijk nodig is, is een globale wetgeving voor alles wat internet-gerelateerd is. Vastgelegd door de Verenigde Naties en wereldwijd aangenomen. Maar ook dat werkt niet omdat ieder land toch weer eigen regels wil hanteren.
Waar je gewoon rekening mee moet houden is dat je respect hebt voor andere culturen op het Internet zodat je ook geen problemen met hen krijgt. Maak een spotprent over Mohammed en bepaalde landen zijn niet meer geschikt als vakantieplek. (Want je wilt je kop er wel bij houden.) En ook de koning van Thailand beledigen is onverstandig als je ooit naar Thailand wilt. En bedreig de President van America met de dood en je loopt al risico om uitgeleverd te kunnen worden.
@16. Elroy
Tuurlijk lijdt de content industrie van Amerika wel schade als je hun producten ‘illegaal’ download! Arnoud schreef immers: Of wordt er geen schade in Amerika geleden?@20: Er is een verkoop minder in Nederland. Dat betekent dat er in Nederland mogelijk schade is geleden, niet in Amerika. Voor zover je een download een schade mag noemen. Het is ridicuul om aan te nemen dat iedereen alles wat hij download anders gekocht zou hebben.
Zoek maar eens op youtube naar copyright math. (ringtone infringement FTW)
@21 Elroy. Sorry, ik had een 🙂 moeten gebruiken in mijn verhaal. Natuurlijk ben ik het met jou eens dat niet elke download een gemiste verkoop betekend. Maar dat zal de industrie natuurlijk niet toegeven. Zij zullen dus tegen de rechter zeggen dat zij schade ondervonden hebben.
En hoezo beperkt tot Nederland? Ik had een gedownloade mp3 ook op iTunes kunnen kopen. Daar heeft Nederland weinig mee te doen. En van veel content ligt het eigendom toch in Amerika. Uiteindelijk mist daar dus iemand inkomsten. De tussenpersonen verdienen alleen maar wat marge.
Dat klopt. Maar meningsuiting heeft ook weerslag op het werkelijke leven. Vergeet niet dat er extreem gevaarlijke meningen zijn! Toch hebben we vrije meningsuiting. Waarom? Omdat we vertrouwen op het vermogen van onze medemens om, in aanwezigheid van een open debat tussen heilzame en schadelijke meningen, een verstandig oordeel te kunnen maken.
Zoiets ja. Maar overleven in die anarchie is niet zo heel moeilijk: het komt neer op “laat je niet beetnemen, en hecht geen waarde aan onzin”. En kies verstandige vrienden die de zelfde principes volgen.
Als de anarchie op het internet jou schade toebrengt in de “echte” wereld, dan zou ik die gene verantwoordelijk houden die de oorzaak-gevolg-keten heeft overgebracht van de “virtuele” naar de “echte” wereld. Als jouw bankaccount gehackt wordt, dan kan je de bank daarop aanspreken: die had voor een goede beveiliging moeten zorgen. Als je vrienden je raar aankijken omdat er smadelijke dingen over je geschreven worden, dan moet je je afvragen of dat wel echte vrienden zijn. Misschien verdienen zij het dat er ook wat smadelijke dingen over hen geschreven worden.
Dit kan dan, waar noodzakelijk, wel met wetgeving geregeld worden: de “echte” wereld is aan grenzen gebonden, dus als iemand voor een schadelijke “virtueel->echt” overgang zorgt, dan kan die schade ofwel bij de grens tegengehouden worden, ofwel die persoon bevindt zich binnen de grenzen, waar hij/zij juridisch aangepakt kan worden.
Het zijn niet alleen landen die hun eigen regels willen: het zijn ook de individuele mensen die dat willen. Het verschil is dat soevereine staten in staat zijn hun wil door te drukken, en individuen niet.
Het probleem verplaatsen van nationaal naar internationaal niveau lost het niet op, maar maakt het eigenlijk alleen maar erger. Het is een soort vrijheid/veiligheid-schijnafweging, en wat dat betreft ben ik het eens met Benjamin Franklin: “Any society that would give up a little liberty to gain a little security will deserve neither and lose both”. Je bent misschien af van de kleine criminelen, maar de grote criminelen in de politiek worden des te meer onbeheersbaar.
Dat klopt. Maar meningsuiting heeft ook weerslag op het werkelijke leven. Vergeet niet dat er extreem gevaarlijke meningen zijn! Toch hebben we vrije meningsuiting. Waarom? Omdat we vertrouwen op het vermogen van onze medemens om, in aanwezigheid van een open debat tussen heilzame en schadelijke meningen, een verstandig oordeel te kunnen maken.
Zoiets ja. Maar overleven in die anarchie is niet zo heel moeilijk: het komt neer op “laat je niet beetnemen, en hecht geen waarde aan onzin”. En kies verstandige vrienden die de zelfde principes volgen.
Als de anarchie op het internet jou schade toebrengt in de “echte” wereld, dan zou ik die gene verantwoordelijk houden die de oorzaak-gevolg-keten heeft overgebracht van de “virtuele” naar de “echte” wereld. Als jouw bankaccount gehackt wordt, dan kan je de bank daarop aanspreken: die had voor een goede beveiliging moeten zorgen. Als je vrienden je raar aankijken omdat er smadelijke dingen over je geschreven worden, dan moet je je afvragen of dat wel echte vrienden zijn. Misschien verdienen zij het dat er ook wat smadelijke dingen over hen geschreven worden.
Dit kan dan, waar noodzakelijk, wel met wetgeving geregeld worden: de “echte” wereld is aan grenzen gebonden, dus als iemand voor een schadelijke “virtueel->echt” overgang zorgt, dan kan die schade ofwel bij de grens tegengehouden worden, ofwel die persoon bevindt zich binnen de grenzen, waar hij/zij juridisch aangepakt kan worden.
Het zijn niet alleen landen die hun eigen regels willen: het zijn ook de individuele mensen die dat willen. Het verschil is dat soevereine staten in staat zijn hun wil door te drukken, en individuen niet.
Het probleem verplaatsen van nationaal naar internationaal niveau lost het niet op, maar maakt het eigenlijk alleen maar erger. Het is een soort vrijheid/veiligheid-schijnafweging, en wat dat betreft ben ik het eens met Benjamin Franklin: “Any society that would give up a little liberty to gain a little security will deserve neither and lose both”. Je bent misschien af van de kleine criminelen, maar de grote criminelen in de politiek worden des te meer onbeheersbaar.
Maar de vraag is natuurlijk of je wel over vrijheid kunt spreken indien er geen wetgeving is. Je krijgt dan het recht van de sterkste. Een beetje natuurlijke selectie op het Internet. Sites die zwaar beveiligd zijn zullen het weten te overleven, net als diverse kleine websites die nauwelijks opvallen. Maar veel sites op het Internet zullen ten onder gaan bij een gebrek aan wetgeving.
Daarnaast is wat op Internet gebeurt gekoppeld aan wat er op de wereld zelf gebeurt. Internet is maar een schaduw van ons dagelijkse leven. Sterke landen zullen dan hun invloed doen gelden op het Internet en de rest moet maar toezien op wat er gebeurt. Nu al blijkt hoe krachtig de aanwezigheid van de USA is, aangezien de USA diverse domeinnamen gewoon uit de lucht heeft weten te halen. Zelfs websites die buiten de USA opereren! Kijk naar hoe MegaUpload gewoon neer is gehaald! En hoe de ICANN zelfs aanwijzingen aanbiedt over hoe domeinnamen uit de lucht te halen zijn. En natuurlijk ACTA en vergelijkbare verdragen die nog meer macht neerleggen bij de USA en de rest van de wereld uiteindelijk zal moeten buigen voor de wil van 1 Staat.
Als het om Internet gaat heeft de USA een extreem dikke vinger in de pap. Daar kan geen wetteloosheid tegenop…
Geachte heer Engelfriet,
Ik ben Efthimia Dilpizoglou, de zogenaamde Twitterstalker. Ik had het geapprecieerd als u eventjes contact had opgenomen met mijzelf of met mijn advocaat om een aantal onjuistheden in het ANP bericht dat de advocaat van de eisers heeft doen verspreiden om mij in de media af te maken en ervoor te zorgen dat ik uberhaupt nooit meer aan een baan kom om de dwangsom af te betalen.
Enfin, ik zal eventjes een paar dingen corrigeren en reageren op een aantal reacties. Ik ben het slachtoffer van een malafide rechtszaak en van censuur. Ik ben ervan overtuigd dat wat ik op het internet over de eisers heb geplaatst geen stalking is. Door mij voor stalker uit te maken hoeft niemand meer te informeren naar wat ik daadwerkelijk geschreven heb en waarom ik het zo urgent vond om dat te doen.
1) Mijn naam is dus Efthimia en NIET “Efthima”. De advocaat van de eisers kan mijn naam nog steeds niet spellen. Overigens is hij niet de enige advocaat die namens de eisers heeft opgetreden. Voor de duidelijkheid: de Amerikaanse eisers hebben 7 advocaten voor zich werken aan deze rechtszaak, 4 in de VS (twee in de Staat New York – advocaten die beiden geen pro hac vice toestemming hadden gekregen om in Californie te mogen practiceren en zich dus schuldig maken aan Unlawful Practice of Law (UPL) – en 2 in de Staat Californie) en 3 in Nederland, 2 peperdure for-profit IPR advocaten en strafrechtadvocaat Cees Nierop. Waarom iemand als strafrechtadvocaat een civiele zaak met IPR aspecten heeft aangenomen is een vraag die werkelijk niemand stelt. Ik heb daar mij eigen uitleg over (zie hieronder bij #12).
2) Op dit moment loopt een tuchtklacht bij de Amsterdamse deken omdat de advocaat van de eisers niet de moeite heeft genomen om de werkelijke identiteit van een van de eisers vast te stellen conform de Europese richtlijnen. Een van de eisers hanteert namelijk een zogenaamd “Fictitious Business Name”, dat zij gebruikt heeft om meerdere andere FBNs mee te registreren. Zij probeert op deze manier haar werkelijke identiteit te verdonkermanen door een ketting aan Fictitious Business Names die weer geregistreerd zijn onder weer andere Fictitious Business Names te creeren, wat fraude is onder de Californische Business Code. Ik heb als gedaagde het recht te weten wie mij voor de rechter sleept, en de advocaat van de eisers moet conform de Europese richtlijnen dit bij voorbaat vaststellen om fraude bij het aannemen van internetopdrachten te voorkomen. Dat heeft hij niet gedaan, hij heeft de internet-opdracht zomaar aangenomen zonder te controleren wie daarachter zat, en ik verkeer als gedaagde nog steeds in de absurde kafkaesque postitie waarbij ik niet eens weet wie mij daadwerkelijk voor de rechter heeft gesleept.
3) Wij hebben inmiddels vastgesteld dat de bedrijven van de eisers oftewel uberhaupt niet bestaan, of uitsluitend als zogenaamde “Fictitious Business Names” geregistreerd zijn. Werkelijk geen enkel bedrijf is als taxexempt of LLC geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Hoe kunnen de eisers ooit schade hebben geleden als hun zogenaamde bedrijven nieteens daadwerkelijk bestaan? Hoe kan mij twee jaar lang het zwijgen worden opgelegd met betrekking tot niet-bestaande bedrijven? Kan iemand mij dat uitleggen? De advocaat van de eisers heeft uberhaupt niet de moeite genomen om zelf vast te stellen of de bedrijven van de eisers bestaan. Het enige dat hij had hoeven doen om het bestaan van deze bedrijven vast te stellen is deze bij het Californische equivalent van Kamer van Koophandel op te zoeken. Wij hebben inmiddels gedaan wat de advocaat van de eisers zelf niet nodig vond om te doen, en wat blijkt: geen enkel bedrijf komt uberhaupt voor bij de Business Database van de Secretary of State, alleen maar een enkel bedrijf komt voor in de database van de Better Business Bureau of Los Angeles, en alleen maar twee bedrijven staan uitsluitend als Fictitious Business Names geregistreerd bij de County Clerk database voor Fictitious Business Names voor de gemeente Los Angeles… onder het FBN van een van de eisers, wat een ketting aan FBNs is en dus fraude is onder de Californische Business Code. De rest van de bedrijven van de eisers komen helemaal nergens voor, in geen enkele overheidsdatabase! Dit alles hebben we pas na de zitting kunnen vaststellen omdat de advocaat van de eisers zijn bewijsstukken pas op het allerlaatste nippertje had gedeponeerd. Pas na de zitting hebben we kunnen vaststellen dat de bewijsstukken die de eisers aan de rechter overhandigd hebben vervalst zijn en dat de bedrijven helemaal niet bestaan. Het moge hiermee duidelijk zijn dat ik het slachtoffer ben van een malafide rechtszaak. Mij is een dwangsom en een zwijgplicht opgelegd met betrekking tot niet-bestaande bedrijven! Dit is ongehoord, kafkaesque en had nooit moeten gebeuren als de advocaat conform de Europese richtlijnen had gehandeld.
4) De rechter is geen “hij” maar een “zij”. Het is rechter Marianne van Walraven, precies dezelfde rechter die vroeger als rechter Marianne van Hees door het leven ging en in 2005 journalist Maurice de Hond tot een ieders vebazing een gigantische dwangsom had opgelegd, wat De Hond overigens in Hoger Beroep met enig succes heeft aangevochten (dat laatste vergeet men vaak te melden, het staat ook niet in zijn Wikipedia artikel). Twee maanden voordat Van Walraven mij de mond heeft gesnoerd heeft zij blogger Micha Kat eveneens de mond gesnoerd, op soortgelijke bevooroordeelde wijze als bij mij, misbruikmakend van het grensoverschrijdende aspect van de zaak om met levensruinerende dwangsommen de gaan smijten. Marianne van Walraven heeft een reputatie voor het doen van werkelijk bizarre uitspraken. Kan het zijn dat zij haar naam veranderd heeft om deze reputatie aan het zicht te onttrekken? Als je zoekt op “rechter M van Walraven” bij Google krijg je alleen haar uitspraken van de afgelopen twee jaren te zien, en niet de juridische ravages die zij daarvoor verricht heeft zoals in het geval van Maurice de Hond. Toeval?
5) Wat dit betreft: “Maar die uitspraak had niet het beoogde effect, omdat de plaatser van de berichten in Nederland verbleef.”. Ik “verblijf” niet in Nederland, ik BEN een Nederlandse, al meer dan 10 jaar! Ik heb inmiddels mijn Nederlands paspoort aan een Nederlandse journalist laten zien naar aanleiding van een interview om te bewijzen dat ik geen Amerikaan ben. Dit hadden wij kunnen corrigeren als u eventjes contact met ons had opgenomen. Ik ben ook nooit Amerikaan geweest, ik heb ook nooit gewerkt in Amerika. Ik ben voor het laatst in oktober 2010 in Californie geweest als toerist. Het Californisch recht is toegepast uitsluitend op basis van het argument dat Twitter, Youtube, Facebook, WordPress en Posterous allemaal Californische bedrijven zijn, wat een foute interpretatie is, want volgens het Europees recht neem je jouw jurisdictie overal met je mee op het internet, en ben je dus altijd Nederlander op het net. Dit hebben ze zo gedaan om zogenaamde data-havens zoals het IJslandse IMMI project te voorkomen; het heeft dus geen zin voor een Nederlander om gebruik te maken van IMMI want je neemt de Nederlandse wet overal met je mee het net op. Desondanks werd ik door de rechter gedwongen om ook mijn Nederlandse website bij een Nederlandse host (Greenhost) offline te halen, OP BASIS VAN CALIFORNISCH RECHT! Dit kan niet kloppen.
Het Restraining Order dat ik in de bus heb gekregen vanuit Californie kunt u hier bekijken (inderdaad, ze slepen je daar voor de rechter gebruikmakend van een standaard-formuliertje!):
http://www.alpine.courts.ca.gov/Portals/0/Forms/Civil%20Harrassment/ch140.pdf
Als u eventjes doorbladert, kun u het volgende lezen: “[This order] is enforceable anywhere in all 50 states, the District of Columbia, all tribal lands, and all U.S. territories”. Er staat toch op het Restraining Order zelf dat het uitsluitend binnen de VS enforceable is? Waarom moet ik mij als Nederlander houden aan een Amerikaans RO als op het RO zelf staat dat het uitsluitend binnen Amerika geldt? Is dit de harmonisering die jullie voor ogen hebben wanneer jullie het hebben over de harmonisering van het internationaal rechtsverkeer?
6) “Alleen: de publicaties waren in het Engels, bij een Amerikaanse hostingpartij ondergebracht en gericht tegen twee mensen die in Californië wonen”. Geachte heer Engelfriet, u hebt de publicaties nooit gezien, u kunt ze ook niet meer zien omdat ik gedwongen ben om deze offline te halen, dus op basis waarvan maakt u de bovenstaande uitspraak? Zal ik bij u langskomen op kantoor met een USB stick met mijn website en blog zodat u zelf kunt zien wat erop stond? En ik heb niet uitsluitend gebruik gemaakt van Amerikaanse service providers. Mijn website bijvoorbeeld, voordewaarheid.nl, stond op een Nederlandse server van een Nederlandse host (Greenhost). Een aantal van mijn andere comments over de eisers zijn gepost op Britse websites die in GB worden gehost – een waarvan op dit moment principieel weigert om mijn comments te verwijderen, omdat de webmaster het met mij eens zijn dat het hier censuur betreft, en dat de stalking aantijging uitsluitend als excuus voor censuur wordt ingezet. Vindt u het niet een beetje raar dat een Nederlandse rechter op basis van Californisch recht een Britse website meent te kunnen voorschrijven wat zij wel of niet mogen posten? Geen wonder dat die webmaster uit eigen beweging weigert tot censuur van mijzelf over te gaan. Die Brit die pikt het gewoon niet dat een Nederlandse rechter hem de Californische les voorleest.
7) “Dat de rechtbank in LA de uitspraken ook verboden heeft, toont dan weer wel aan dat uiteindelijk de rechter hier wel goed zat.”. Ten eerste was het geen rechtbank in Los Angeles, maar in Burbank, een buitenstad van Los Angeles. Ooit van Google Maps gehoord? Ten tweede ben ik niet gedagvaard en zijn uitsluitend de vonnissen betekend. Ik heb een verklaring van een advocaat die naar het Californische exploot heeft gekeken en dit bevestigd heeft. Ik heb nooit “my day in court” in Burbank gehad, zoals dat heet. Overigens moet u het artikel over Restraining Orders in Wikipedia lezen, en dan specifiek de volgende passage:
Misuse of restraining orders is claimed to be widespread. Elaine Epstein, former president of the Massachusetts Bar Association, has remarked, ???Everyone knows that restraining orders and orders to vacate are granted to virtually all who apply???In many cases, allegations of abuse are now used for tactical advantage.???
A 1995 study conducted by the Massachusetts Trial Court that reviewed domestic restraining orders issued in the state found that less than half of the orders involved even an allegation of violence. Similarly a West Virginia study found eight out of 10 orders were unnecessary or false.[4] The low burden of proof for restraining orders has led to some high-profile cases involving stalkers of celebrities obtaining restraining orders against their targets.
http://en.wikipedia.org/wiki/Restrainingorder#Burdenofproofand_misuse
Er wordt in Amerika aan de lopende band gesjoemeld met Restraining Orders omdat deze zo gemakkelijk te verkrijgen zijn. Daarom zijn 8 van de 10 ROs vals danwel overbodig. Ik ben het slachtoffer van zo’n malafide Restraining Order.
8) “En hij pakt meteen door: het negeren van een TRO levert stalking op”. Ten eerste, een TRO is een termporary restraining order, en geen Restrainig Order. Ik stel voor dat u zich eventjes verdiept in het proces voor TROs en ROs, want u loopt hier twee verschillende dingen door elkaar te halen waardoor uw lezers het ook niet meer kunnen volgen. Een TRO gaat over op een RO als de TRO een aantal keren door de eisers vernieuwd wordt. Aangezien ik niet eens wist dat de eisers TROs hadden gekregen – zij hebben maandenlang lopen procederen in Burbank om de TROs te krijgen, en liepen deze steeds te vernieuwen zonder mij daarvan op de hoogte te stellen – wist ik dus niet dat zij achter mijn rug om de TROs steeds lieten vernieuwen om zo tot een RO te komen. Moet ik nog steeds uitleggen dat dit malafide is? Ik heb nooit “my day in court” in Burbank gehad en werd daardoor het slachtoffer van een verstekvonnis (default judgement).
9) “Maar dit was zo???n extreem geval met een stroom aan smadelijke uitingen dat ik het totaalverbod ook naar Nederlands recht wel zou kunnen snappen. En in de VS kan dit ook, ondanks de zeer ruime free speech-wetgeving.”. Ik stel voor dat u het volgende eventjes doorneemt: http://www.nytimes.com/2011/12/16/technology/judge-dismisses-case-of-accused-twitter-stalker.html en dan specifiek http://www.documentcloud.org/documents/274948-twitterstalkingmotion121511.html Mijn uitspraken zijn in de Verenigde Staten zelf legaal. In tegenstelling tot wat u insinueert zijn mijn uitspraken over de eisers helemaal niet “extreem” en vallen zij allen onder protected speech. Ik stel voor dat u eventjes doorbladert naar Appendix A in dat .pdf van de Cassidy casus. Alle uitspraken die u daar ziet zijn protected speech in Amerika. Hoe denkt u een uitspraak te kunnen doen over wat er in de VS door de beugel kan als u zich niet eerst verdiept hebt in de doorslaggegevende Cassidy jurisprudentie? Denkt u ook een mening te hebben over abortus in Amerika zonder eerst kennis te nemen van Roe vs. Wade? Ik vind het zeer kwalijk dat Nederlandse advocaten uitspraken lopen te doen over Amerikaanse rechtskwesties op basis van nattevingewerk en horenzeggen. Overigens hadden we u op de hoogte kunnen stellen van de Cassidy jurisprudentie als u eventjes contact met ons had opgenomen.
10) “Vindt de rechter schadevergoeding in die situatie ongepast, dan moet hij onderbouwen dat dat tegen de openbare orde in Nederland in gaat.” Het voor IPR zo belangrijke argument van de openbare orde heeft mijn advocaat in haar pleidooi opgenomen, maar Van Walraven heeft mijn advocaat toen zij dat onderdeel van het pleidooi voorlas nog net niet uitgelachen. De openbare orde is voor deze rechter kennelijk maar om te lachen, vandaar dat zij accoord is gegaan met de absurde en vexatoire dwangsommen zonder de realiteitswaarde daarvan te toetsen. Dit is dezelfde rechter die toentertijd als PvdA politica in de stad Leiden vond dat het geen zin had om tegen de Koppelingswet te protesteren, met het argument dat het van hogerhand/”van Europa” kwam, en dan heeft het natuurlijk geen zin om ertegenin te gaan. Het tekent deze rechter. Als het maar van hogerhand komt (Amerika, Europa) hoeven we niets meer te toetsen en gaan we over tot Befehl ist Befehl. Gaat Van Walraven straks ook de Californische doodstraf in Nederland toepassen met het argument dat “het feit dat Nederlands recht geen doodstraf kent uiteraard geen belemmering is voor het uitvoeren van Californische doodstraffen in Nederland”?
11) “Als je in Amerika iemands auteursrechten schendt dan wéét je dat dat tot bizarre claims lijdt.”. Ik heb hun auteursrechten niet geschonden. Hier doet u weer een uitspraak over documenten die u nooit met uw eigen ogen hebt gezien. Ik heb een Twitter account gemaakt dat een parodie was op een van de eisers (wat expliciet toegestaan door Twitter, de rechter heeft dit feit totaal genegeerd) en een collage gemaakt met een foto van de eisers, wat Fair Use is. De lezing die Van Walraven geeft van Fair Use in haar uitspraak is door en door fout; zij heeft die foute lezing van Fair Use klakkeloos van de advocaat van de eisers overgenomen. Fair Use is er niet alleen voor de journalistiek, het onderwijs en de wetenschap, maar voor het publieke discours als zodanig. Het is juridische kolder om te insinueren dat uitsluitend journalisten, wetenschappers en onderwijzers zich mogen beroepen op Fair Use; letterlijk iedereen die meedoet aan het publieke debat mag zich beroepen op Fair Use. Hieruit blijkt dat Van Walraven de Fair Use clause die haar is overhandigd uberhaupt niet heeft doorgelezen (“for purposes such as criticism, comment”), wat overigens heel typisch is voor deze rechter, want ook in andere zaken weigert zij inhoudelijk kennis te nemen van datgene dat daadwerkelijk geschreven is.
12) “Ik vraag mij af waarom de rechter de zaak naar Amerikaans Recht behandelt en niet ervoor kiest dat de verdachte aan America wordt uitgeleverd.”. Omdat dit een civiele zaak is. De C in CH-140 staat dus voor CIVIL, en niet criminal. Iedereen denkt meteen bij Amerika aan extradition proceedings, wat echt tedentieus is. Er zijn in mijn geval geen extradition proceedings, want ik heb geen misdaad gepleegd. Sterker nog, ik heb mijn FBI dossier moeten opvragen door middel van een FOIA request om te bewijzen dat meineed is gepleegd toen de advocaat van de eisers in het Engelstalig onderdeel van zijn exploot meende dat er aangifte tegen mij was gedaan door twee agenten van de Violent Crimes Unit van de FBI in Los Angeles. Wat blijkt: ik kom uberhaupt niet voor in het centrale systeem van de FBI! Moet ik nog een keer gaan uitleggen dat ik het slachtoffer ben van een malafide rechtszaak? Cees Nierop is strafrechtadvocaat en heeft een civiele zaak aangenomen buiten zijn rechtsgebied, met de intentie van de civiele zaak tot een strafzaak te doen ombuigen. Vandaar dat Nierop om de lange arm vroeg, wat door de rechter is afgewezen (God mag weten waarom zij juist dat had afwezen). Overigens heeft hoofdofficier Louman mij inmiddels per brief aangeraden om aangifte terug te doen tegen Nierop naar aanleiding van de meineed met betrekking tot de FBI aangifte (een zeer belastende aantijging die dus absoluut niet waar blijkt te zijn, en uitsluitend was opgenomen in het exploot om mij zwart te maken tegenover de rechter) en het gebruik van vervalste documenten met betrekking tot de niet-bestaande bedrijven van de eisers. Iedereen vindt het kennelijk de gewoonste zaak van de wereld dat een strafrechtadvocaat dit allemaal doet om een civiele zaak tot een strafzaak om te buigen. Ooit gehoord van “acting in bad faith”?
13) “Ik vraag mij af waarom de rechter de zaak naar Amerikaans Recht behandelt en niet ervoor kiest dat de verdachte aan America wordt uitgeleverd.”. Nee dus. Ik moet me uitsluitend aan Californische wetten onderwerpen en mocht van de rechter geen beroep doen op de Cassidy jurisprudentie of het eerste amendement in mijn verweer. Amerikaans recht wordt jou in Nederland uitsluitend opgelegd, en jij mag je er niet op beroepen om jezelf te beschermen tegen malafide rechtszaken die buiten jouw medeweten om aan de andere kant van de wereld worden gevoerd. Als je je bijvoorbeelt beroept op Fair Use, weigert de Nederlandse rechter de Fair Use clause uberhaupt door te lezen, en wordt jou doodleuk verteld dat je geen Fair Use rechten hebt omdat je geen journalist, wetenschapper of leraar bent (wat nou comment, wat nou criticism?)! Dit gaat dus door voor “harmonisering” onder het IPR: uitsluitend plichten en geen rechten.
14) “Maar wat nu als de veroordeelde in een hoger beroep in Nederland toch onschuldig verklaard zou worden? Probeer dat dan maar weer in Amerika gekopieerd (???) te krijgen. Laat staan dat je dan nog makkelijk zelf een (schade)vergoeding kunt ontvangen.”. Ik kan het mij niet veroorloven om in Amerika terug te gaan procederen, dat weten de eisers, hun advocaten en die rechter allemaal dondersgoed. Ik was afhankelijk van een RvR subsidie om mijn Nederlandse advocaat uberhaupt te kunnen betalen, ik kon mij maar een enkele advocaat veroorloven, en dat was zeker niet een peperdure IPR advocaat zoals die van eisers. Alle IPR advocaten in Nederland zijn dure for-profit advocaten, onbetaalbaar voor de doorsnee Nederlander. Het kost mij $3500 per restraining order om een malafide RO in Californie ongedaan te laten maken. Hier gaat het om twee ROs, dus $ 7000. Ik heb simpelweg geen 7000 dollar. Ik ben arm, dus zelfs als ik in Nederland zou worden vrijgesproken kan ik helemaal niets aanvangen om de eisers in Californie aansprakelijk te houden voor 1) het gebruikmaken van vervalste documenten met betrekking tot hun niet-bestaande bedrijven, 2) het hebben gepleegd van meineed met betrekking tot de FBI aangifte, en 3) de media-campagne die Cees Nierop op gang heeft gezet om ervoor te zorgen dat ik nu voor het leven gestigmatiseerd ben als “die Twitterstalker” en voor de rest van mijn leven in de bijstand mag vertoeven, omdat niemand mij zal willen aannemen. Doordat ik arm ben en geen geld heb kan ik mij uitsluitend verdedigend opstellen tegenover de eisers. Is dit niet pure klassenjustitie door de internationalisering van het rechtsverkeer? Minima die met malafide transnationale rechtszaken opgescheept raken omdat ze zich geen dure for-profit IPR advocaat kunnen veroorloven? Of een Los Angeles advocaat van $ 400 per uur, want die kan ik mij natuurlijk ook niet veroorloven, en ik heb als Nederlander in Californie geen recht op rechtsbijstand, alleen in Nederland. Is dit het IPR dat jullie toejuichen? Is dit het IPR waar wij allemaal zo veel beter van zullen worden?
15) “Hebben wij in Nederland niet zoiets als de Amerikanen de ACLU hebben?”. Nee, dat hebben wij dus niet, wij hebben geen sociale IPR advocaten om zulke transnationale zaken voor de doorsnee Nederlander aan te vechten, en wij hebben hier ook geen anti-SLAPPsuit wetgeving zoals in Californie, zodat ik mij daarop kan beroepen om mijn uitingen over de eisers te verdedigen – een deel van de inmiddels gecensureerde uitingen gingen over Amerikaanse vriendjespolitiek tussen de entertainment business en het zogenaamd progressieve politieke veld aldaar. Het ACLU in Los Angeles heeft uberhaupt niet gereageerd op de brief die ik ze maanden geleden al gestuurd had over mijn kwestie. Het EFF kan dit alles overigens ook geen bal schelen.
Mocht wie dan ook bewijzen willen zien van het bovenstaande, schroom niet om contact met mij op te nemen. Ik kan ALLES bewijzen wat ik hierboven heb geschreven. Ik ben geen stalker, ik ben een blogger die de mond gesnoerd is door de 7 advocaten van de eisers en een rancuneuze rechter met een reputatie voor het doen van bizarre uitspraken, dezelfde rechter die eerder Maurice de Hond en Micha Kat geprobeerd heeft kapot te maken.
drs. Efthimia Dilpizoglou 020 – 61 41 629
Over welke advocaten gaat het hier? Arnoud Engelfriet is namelijk geen advocaat. Als er eventjes contact met hem was opgenomen, was ook deze onnauwkeurigheid uit de wereld geholpen.
Overigens is het wat overdreven om van Arnoud te verwachten dat hij elk bericht in de pers navraagt op nauwkeurigheid, al heeft Arnoud al het een en ander gedaan door het vonnis erbij te lezen.
@25 Efthimia Dilpizoglou
Uw verhaal geeft zeker een heel andere kijk op de zaak. Ik wens u dan ook veel succes in uw doorgaande zaken toe.
Eén ding moet ik wel opmerken:
Dat was puur op mijn eerste bericht gericht en niet op uw zaak. Gezien deze blog in het korte verleden vaak auteursrecht heeft behandeld en ik daar ook zelf in geïnteresseerd ben, zwaaide het onderwerp af.Geachte E. D., (@25)
Ik ben geen jurist maar zoals velen hier alleen maar iemand die geinteresseerd is in ICT-gerelateerde juridische kwesties. Zo ook deze kwestie. En in deze post gaat het erom dat in bepaalde gevallen het Amerikaans Rechts ook in Nederland toegepast kan worden indien iemand in Nederland zich met onrechtmatige zaken bezig houdt. Uzelf werd hierbij dus verder niet genoemd en feiten zijn onder andere afkomstig uit de uitspraak van de Rechtbank in Amsterdam en niet alleen een ANP bericht.
Wat mij echter meteen opvalt is dat U niet bijdraagt aan de discussie zelf maar dat U uw standpunt aan het verdedigen bent en dit blog dan ook misbruikt om de betreffende slachtoffers verder te beschuldigen. Daar is dit blog zeker niet voor bedoeld en het kan uw zaak zelfs verder in gevaar brengen omdat de Rechter nu ook uw antwoord in dit blog kan lezen en meewegen met zijn oordeel over hoe U beschuldigingen over deze twee personen online blijft plaatsen.
Wat U hier bespreekt hoort niet thuis in een blog maar in een rechtzaak. U claimt, dus U zult moeten bewijzen. Wat U nu doet is gewoon voortzetten wat de rechter U heeft verboden. Is dat verstandig?
Lijkt mij niet en indien dit mijn blog was, had ik uw post meteen verwijderd. Dit omdat U gewoon uw eigen situatie steeds moeilijker maakt.
Daarnaast is uw schrijven dusdanig lang dat ik betwijfel of iedereen het wel helemaal zal lezen of, net als ikzelf, ophoudt voorbij punt 3 waarin U uw beschuldigingen gewoon voortzet.
Ik blog op basis van het vonnis (dat juist is totdat in hoger beroep blijkt van niet) en op basis van publieke informatie. Ik kan niet bij elk bericht hoor en wederhoor doen bij alle betrokken partijen, en dat hoeft ook niet. Ik dank Efthimia voor de bijdrage en heb de naam gecorrigeerd plus een linkje opgenomen in het artikel.
@28 Wim ten Brink:
Hoezo? Ik (en jij) weet toch helemaal niet wat de gewraakte uitspraken zijn? En het lijkt me sterk dat de gewraakte uitspraken in @25 zijn herhaald. Misschien dat het misschien smadelijk is hoe de rechter nu wordt behandeld… Maar persoonlijk vind ik het wel van publiek belang als een rechter keer op keer opmerkelijke dingen doet.
E.D. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je het vonnis aanvecht. Ik weet natuurlijk niet wat er echt ten grondslag aan heeft gelegen en of je toch niet echt te ver ging in je handelen. Maar het toepassen van buitenlands recht op deze manier vind ik verontrustend.
PS. Ik lees met opzet langs alle boze/beschuldigende kreten gericht aan Arnoud heen. Ik kan me wel voorstellen dat gezien de emoties en frustraties dingen er zo krom uit komen.
@nl-x, Het gaat in deze post om dat Nederland in bijzondere situatie het Amerikaans Recht kan toepassen. Hoewel het interessant is dat de zaak zelf hier verder beschreven wordt, denk ik dat het niet verstandig is voor Efthimia D. om verder op het Internet uit te weiden over deze kwestie, vooral omdat de post zaken noemt die door de tegenpartij nog steeds als smaad gezien kunnen worden.
Bedenk wel dat dit gewoon een publiekelijk blog is met een uitgebreid publiek. Dit is geen rechtzaal waar dit soort zaken beter besproken kunnen worden. We kunnen hier ook geen wederhoor toepassen en krijgen eigenlijk maar een eenzijdig beeld van mevrouw Efthimia D. te horen.
Bovendien, Mevrouw Efthimia D. is dus veroordeeld wegens smaad en als ik haar post zie, zie ik allerlei beschuldigingen staan richting de tegenpartij, advocaten en de rechter. Deze post lijkt mij dan ook niet in haar belang en geeft een eenzijdige blik in de gehele discussie. Daarom hoort de post hier volgens mij ook niet thuis.
Ik heb vanmiddag een korte interne kennislunch gehouden voor mijn collega’s bij ICTRecht (het bedrijf van Arnoud) over deze zaak.
Het komt nu dan ook als mooie verrassing dat de gedaagde in deze interessante zaak in persoon heeft gereageerd op Arnoud’s blog. (of in elk geval dat lijkt te hebben; identiteiten zijn gemakkelijk voor te houden op internet). Desalniettemin ervan uitgaande dat Efthimia echt Efthimia is, wil ik haar in elk geval ook graag danken voor haar reactie. (Al lijdt Arnoud nu misschien schade doordat meerdere van zijn medewerkers de lange reactie nu ook hebben gelezen;-))
Bij het lezen van het vonnis kwam ik een aantal keuzes van de rechter tegen die ik graag nader gemotiveerd had gezien. Ik zal een aantal daarvan opsommen; wie weet heeft Efthimia of haar advocaat er nog iets aan.
Er is geen enkele motivering gegeven over de hoogte van de immateriële schadevergoeding en waarom exact het gevorderde bedrag waarschijnlijk toewijsbaar zou zijn of waarom juist dat bedrag redelijk is gelet op de vastgestelde inbreuk en de geleden immateriële schade. Natuurlijk, het is een kort geding, maar er mag toch wel iets van uitleg over? Overigens zou de rechter wat mij betreft ook nader inhoudelijk hebben mogen ingaan op de inhoud van het Californische recht zelf hieromtrent.
Er wordt voor beide eisers een identiek bedrag van 26.764,87 toegewezen, dat bewezen zou zijn aan de hand van nota’s. Nu vraag ik mij af hoe een dergelijk specifiek bedrag voor ieder van hen exact gelijk kan zijn wat de werkelijk geleden schade betreft. Ik had van de rechter graag een verklaring gehad omtrent de schadeposten die op de nota’s zijn vermeld.
Ik had het punt over openbare orde ook opgemerkt. Nu we hier geen punitive damages kennen, lijkt me dit op zijn minst meer motivering waard dan ‘naar het oordeel van de voorzieningenrechter is dit niet in strijd met de openbare orde’. Ik heb zojuist even nagezocht en zie genoeg aanknopingspunten voor het standpunt dat punitive damages /wel/ in strijd zijn met openbare orde.
Zie ook Kamerstukken II 2000/01, 26 608, nr. 5, p. 13 (nota naar aanleiding van het verslag): ???Wanneer de omvang van de schade aan de hand van de lex causae wordt bepaald, dient ook aan de hand van dit recht te worden bepaald of punitive damages kunnen worden toegewezen. Dat de Nederlandse rechter een dergelijke schadevergoeding op grond van een buitenlandse lex causae toewijst, komt als ongewenst voor. De oplossing voor deze problematiek kan worden gevonden in het algemene leerstuk van de openbare orde. De openbare orde-exceptie geldt als een voorbehoud bij de toepassing van het door de verwijzingsregels als toepasselijk aangewezen recht.???
Zie daarnaast ook Rb Utrecht 8 feb 2012, LJN: BW1631.
“geldt dat een dergelijke vordering (strekkende tot betaling van ???punitive damages???) in strijd is met de Nederlandse openbare orde in de zin van artikel 10:6 BW, nu dit een bovenmatige schadevergoeding zou inhouden tot een hoogte die volledig in strijd is met het Nederlandse aansprakelijkheidsrecht (vgl. Tekst en Commentaar artikel 10:6 BW, aantekening 2c). Om die reden is ook deze vordering ondeugdelijk.”
iemand uitmaken voor psychopaat en zeggen dat iemand punishment verdient is nog geen bedreiging. Hoe de rechter het aannemelijk acht dat iemand die in Nederland dergelijke berichten stuurt zich ook daadwerkelijk naar Amerika zal begeven om de personen iets aan te doen, had m.i. onderbouwd moeten worden. Gezien de citaten uit het vonnis (het zijn er niet zo heel veel) kreeg ik de indruk dat de ’twitterstalker’ gewoon een gek was. Of het dan aannemelijk is dat zo’n gek uit Nederland op het vliegtuig stapt en de mensen ook echt iets aan gaat doen? Lijkt me niet. Uit de reactie hierboven van Efthimia blijkt dat ze niet gek is. Gezien ik de uitingen niet in context heb kunnen bezien, kan ik echter niet zeggen of dat gunstig of juist nadelig is mbt de bedreigingsclaim;-)
-“De aard van de kort gedingprocedure brengt echter mee dat de voorzieningen zullen worden beperkt tot de duur van twee jaar.” Ik mis opnieuw motivering. Is het vaste praktijk dat vonnissen in kort geding geen langere verboden toewijzen dan twee jaar? Waarom wordt dan wel de schadevergoeding volledig toegewezen? Die schadevergoeding lijkt me voor de gedaagde een stuk groter probleem dan een verbod?
Geachte Matthijs,
Wat leuk dat u van mening bent dat ik niet gek ben 🙂 Ik geef eerlijk en openlijk toe dat ik inderdaad nogal “fringe” en niet-populaire meningen heb over allerlei onderwerpen, maar het feit dat mijn meningen niet mainstream zijn wil niet zeggen dat ik dusdanig gek ben dat ik iemand wat aan ga doen. Ik blog over niet-populaire onderwerpen en ventileer daarbij niet-populaire meningen en inzichten. Dat is alles, eigenlijk. En nu dat Van Walraven mij categoriaal censuur heeft opgelegd – ik moest zelfs Youtube filmpjes die helemaal niets met de eisers te maken hadden verwijderen, simpelweg omdat de eisers EEN frame uit een of ander minuten-durende filmpje in het exploot hadden opgenomen – kan niemand meer zien wat ik daadwerkelijk had geschreven. Dit is absoluut censuur, ook als ik een Twitterstalker zou zijn.
” Overigens zou de rechter wat mij betreft ook nader inhoudelijk hebben mogen ingaan op de inhoud van het Californische recht zelf hieromtrent. ”
Dat doet Van Walraven opzettelijk niet, want dan kon zij zelf lezen dat Fair Use op het publieke debat als zodanig slaat (dus op iedereen die kritiek uit), en niet alleen maar op de journalistiek, wetenschap en onderwijs, wat de onzin-interpretatie van Fair Use is in het pleidooi van Cees Nierop. Van Walraven heeft de Fair Use clause zelf helemaal niet gelezen en heeft Nierops foutieve lezing ervan letterlijk overgenomen. Wat moet ik aanvangen met een Nederlandse rechter die de Californische wetten die zij moet toepassen uberhaupt weigert door te lezen?
” Er is geen enkele motivering gegeven over de hoogte van de immateriële schadevergoeding en waarom exact het gevorderde bedrag waarschijnlijk toewijsbaar zou zijn of waarom juist dat bedrag redelijk is gelet op de vastgestelde inbreuk en de geleden immateriële schade. ”
Dit is weer Van Walraven die iets letterlijk overneemt uit het pleidooi van Nierop zonder de realiteitszin ervan te toetsen. Wij hebben in ons pleidooi Van Walraven erop gewezen dat de bedragen van Nierop voor geen meter kloppen, wij hebben in mijn pleidooi een waslijst aan nota’s opgesomd (die Nierop als producties had ingeleverd) waar evident vanalles aan mis was: betalingen voor ongespecificeerde werkzaamheden, anonieme Amerikaanse advocaten die vanalles betaald kregen, een advocaat die niet eens in Californie practiceert maar helemaal aan de andere kust in New York die opeens $1000 toegestopt krijgt voor ongespecificeerde werkzaamheden, gemaskeerde FedEx bonnetjes, gemaskeerde FedEx stickers, bonnetjes van nog voor de rechtsgang die in de berekening waren opgenomen… Van Walraven heeft dit alles totaal genegeerd. Wat moet ik aanvangen met een Barbiepop van een rechter die niet kan of wil meerekenen (“Math is hard!”) en uberhaupt niet eventjes een blik wil werpen op de nota’s om te zien dat er vanalles gemaskeerd is?
” iemand uitmaken voor psychopaat en zeggen dat iemand punishment verdient is nog geen bedreiging. Hoe de rechter het aannemelijk acht dat iemand die in Nederland dergelijke berichten stuurt zich ook daadwerkelijk naar Amerika zal begeven om de personen iets aan te doen, had m.i. onderbouwd moeten worden. “
Kennelijk vindt Van Walraven een uitspraak zoals een ouder die tegen zijn kind zegt, “Als je dat nog een keer doet krijg je straf”, ook een vorm van bedreiging? Kennelijk vindt Van Walraven een schietgebed zoals “God straft” ook al een bedreiging? Overigens heb je de uitspraken die in het vonnis zijn opgenomen niet in context gelezen. Bijvoorbeeld die ene uitspraak die neerkomt op “Ik hoop dat een hond je gezicht afbijt”, dat had ik dus gepost naar aanleiding van dit nieuws-bericht:
http://abcnews.go.com/blogs/headlines/2012/02/rescued-dog-bites-news-anchor-on-live-tv/
Ik had uit dit nieuws-item geciteerd op mijn blog, en plaatste pas aan het einde van het blog artikel (na het citaat) de uitspraak uit het vonnis. Dat het hier om een bedreiging zou gaan heeft Van Walraven heel lui en gemakzuchtig overgenomen uit het pleidooi van Cees Nierop. Van Walraven heeft nooit gekeken naar hoe de uitspraak daadwerkelijk gebruikt was in mijn blogbericht. En let op: volgens Van Walraven moet de uitspraak “Ik hoop dat een hond je smoel afbijt” dus doorgaan voor een bedreiging onder Californisch recht, dus “so unequivocal, unconditional, immediate, and specific as to convey to the person threatened, a gravity of purpose and an immediate prospect of execution of the threat” (California Penal Code Section 422).
Hoe moet ik of mijn advocaat een rechter die zo wereldvreemd is gaan duidelijk maken dat een uitspraak zoals “Ik hoop dat een hond je smoel afbijt” of “Moge alle honden overal jouw smoel afbijten” simpelweg een verwensing is, en geen bedreiging? Ik zeg toch nergens dat ik zelf – zoals die ene zombie in Amerika laatst – iemand z’n gezicht eraf ga bijten? In dat geval kun je eventueel spreken van een bedreiging – een hele rare bedreiging, maar a la – maar daarvan was hier absoluut geen sprake. Zelfs een uitspraak zoals “Ik hoop dat je doodvalt” of “Psychopaten mogen van mijn part allemaal doorvallen” is simpelweg een verwensing en geen bedreiging. Van Walraven verkeert in een of ander universum waarin deze volkomen reguliere uitspraken uit het dagelijks verkeer opeens niet meer door de beugel kunnen. Wat moet ik aanvangen tegenover een rechter die zo van de wereld is en kennelijk niet eens weet hoe gewone mensen met elkaar praten als ze ergens ruzie over hebben? Kan iemand Van Walraven effe verwijzen naar Geenstijl.nl? Misschien dat zij straks zelfs 4chan aankan XD
Wat betreft het naar Amerika vliegen om de eisers wat aan te doen, daarvan was nooit sprake en wij hebben Van Walraven gewezen op het feit dat iemand niet zomaar spontaan naar Amerika kan vliegen, maar Van Walraven heeft dit argument uit mijn pleidooi volkomen genegeerd. Je moet namelijk 72 uur van tevoren een visum aanvragen via het online ESTA systeem van de DHS (Department of Homeland Security). Dit visum is dan voor twee jaar geldig. Ik ben sinds oktober 2010 niet meer in Californie geweest, mijn visum is ondertussen al maanden verstreken, en ik heb mijn visum ook niet vernieuwd, ik kan dus niet zomaar naar Amerika reizen, en zeker niet naar Californie want dan loop ik de kans opgepakt te worden aan de grens voor het niet op tijd hebben ingeleverd van het CH-145 formulier, dat je hier kunt bekijken:
Proof of Firearms Turned in or Sold (CH-145) http://findforms.com/singleform.php/form/442/CH145ProofofFirearmsTurnedInorSoldCivilHarassmentCourtFormsState_California
Dit formulier had ik dus binnen 24 na te zitting in Burbank (waar ik dus niet bij aanwezig was) moeten inleveren samen met de wapens die ik dus niet heb; omdat het vonnis mij pas twee weken later in Amsterdam is betekend heb ik dat uiteraard niet gedaan. Ik kreeg dat CH-145 formulier samen met het CH-140 formulier (van hierboven) in de bus en wist niet was ik ermee moest aanvangen. Ik ging ermee naar het Juridisch Loket, die medewerkers keken naar het formulier, keken vervolgens elkaar stomverbaasd aan, en zeiden: “Dit hebben we nog nooit eerder gezien”. Ik ging vervolgens langs bij twee verschillende advocaten, een civiel en een strafrecht, en die wisten ook niet wat ik met het CH-145 formulier vanuit Nederland moest aanvagen. Openbare orde, wat was dat ook alweer? Oh ja, dat was het argument uit mijn pleidooi waar Van Walraven zo hard om moest proesten.
Zo hebben de eisers een standaard-overtreding bewerkstelligd, waardoor ik dus de kans loop om gearresteerd te worden als ik naar Califonie reis (ik moet in dat geval een bail betalen van $2000, $1000 euro per RO zoals op het RO zelf aangegeven staat), voor het niet binnen 24 uur hebben ingeleverd van wapens… die ik dus helemaal nieteens heb! Wij hebben Van Walraven in mijn pleidooi ook op dit feit gewezen, maar zij heeft het genegeerd. Overigens meende Cees Nierop in zijn pleidooi in all seriousness dat ik illegaal Amerika was binnengesneaked, zonder ook maar enig bewijs voor deze zeer kwalijke en zeer belastende aantijging. Dit is dus een soortgelijke leugenachtige aantijging als die andere leugen, namelijk dat er aangifte tegen mij zou zijn gedaan door twee agenten van de Violent Crimes Unit van de FBI, die wij inmiddels finaal ontkracht hebben dankzij het FOIA verzoek om mijn dossier, waaruit bleek dat ik uberhaupt niet voorkom in het centrale systeem van de FBI.
” mij was niet helemaal duidelijk wat de ‘proceseconomische redenen’ kunnen zijn voor het behandelen van de schadeverderingen als nevenvorderingen “
Die uitspraak over “proceseconomische redenen” heeft Van Walraven letterlijk ad verbatim uit het pleidooi van mijn advocaat gepikt, met alle rancuneuze sarcasme die eruit moge blijken. Mijn advocaat had namelijk geprobeerd uit te leggen dat ik wegens mijn economisch precaire status – ik ben minima, ik leef onder het bestaansminimum – niet zomaar kan reageren op een rechtszaak die tegen mij wordt aangespannen in Californie. Overigens is dit ook het geval voor de meeste doorsnee Nederlanders, ook zij zouden net zo machteloos staan tegenover een malafide procedure die tegen ze wordt aangespannen aan de andere kant van de wereld als ik dat nu ben. Ik kan niet zomaar het vliegtuig nemen om naar Burbank te reizen voor een rechtszaak. Het kost minstens 700 – 1400 euro om uberhaupt naar Burbank te vliegen, en waar moet ik dan verblijven? Waar moet ik van eten? Ik heb dat soort geld gewoon niet. Een dure Californische advocaat van $400 per uur inschakelen vanuit Nederland om voor mij te gaan procederen kan ik me ook al niet veroorloven. Ik heb als Nederlandse minima geen recht op rechtsbijstand in Californie (alleen residents hebben dat), dus ik kan ook geen sociale advocatuur inschakelen vanuit Nederland om een malafide RO in Californie aan te vechten. Dit alles is wat mijn advocaat bedoelde toen zij de term “proceseconomische redenen” in haar pleidooi gebruikte, maar Van Walraven heeft die term gepikt en in haar vonnis gebruikt om de schadevergoedingen toe te kennen. Van Walraven heeft dus een letterlijk citaat dat mijn advocaat gebruikte om mij te beschermen op basis van mijn economisch precaire status, juist gepikt en gebruikt om mij financieel kapot te maken ongeacht mijn economisch precaire status. Dit is nou precies het soort rancune waar Marianne van Walraven haar negatieve reputatie aan te danken heeft.
Moet ik nog een keer gaan uitleggen dat ik toch echt het slachtoffer ben van een malafide rechtszaak en een rancuneuze wereldvreemde rechter met een reputatie voor het doen van bizarre uitspraken en het financieel kapotmaken van onafhankelijke auteurs op het internet zoals Micha Kat en Maurice de Hond? Ik begrijp niet hoe een rechter die zo wereldvreemd is en jarenlang zo rancuneus tekeer gaat nog steeds mag practiceren. Ik begin de impressie te krijgen dat rechter Marianne van Hees gaandeweg Marianne van Walraven is gaan heten voornamelijk om haar reputatie als “die ene rechter die de maffe uitspraken doet” te verhullen. Ik vind het ook heel toevallig dat deze rechter zelf familieleden heeft die zo te zien actief zijn in het dierenrechtenmilieu – een van haar familieleden is supporter van precies dezelfde dierenrechtenorganisatie als een van de eisers. Als ik dit alles eerder had geweten had ik Van Walraven zeker laten wraken. Ik raad een ieder aan die als verdedigende partij met deze rechter te maken krijgt om dat bij voorbaat te doen. Je maakt werkelijk geen kans tegenover deze rechter.
“rancuneuze wereldvreemde rechter met een reputatie voor het doen van bizarre uitspraken en het financieel kapotmaken van onafhankelijke auteurs op het internet zoals Micha Kat en Maurice de Hond? “
In elk geval wat Micha Kat betreft is dit geen overtuigend argument, integendeel.
Het klakkeloos volgen en overnemen van wat de aanklager de rechter voorlegt komt me helaas toch iets te bekend voor. Dat doen de heren rechters in Den Haag ook als Brein met een ex parte langskomen. En als het al niet goed genoeg is, dan geven ze aan wat er nog even anders moet.
Helaas blijven zulke praktijken dus duidelijk niet beperkt tot Den Haag.
Het zijn flinke lappen tekst, maar begrijp ik goed dat de feiten als genoemd in 2.1 t/m 2.4 van het vonnis niet bestreden worden?
Verder moet ik zeggen dat ik het jammer vind dat er zo op de man (/vrouw) gespeeld wordt; het is toch zeker mogelijk om het oneens te zijn met een uitspraak zonder direct de rechter persoonlijk vanalles te verwijten?
@Eric Walten
“maar begrijp ik goed dat de feiten als genoemd in 2.1 t/m 2.4 van het vonnis niet bestreden worden”
Die worden zeer zeker bestreden, voor een groot deel. Maar dat is echt veel en veel te lang om hier te posten. Mensen klagen al dat mijn reacties TL;DR zijn. Als je dat per se wilt lezen mail me effe op dee[atttt]mail2member[dottt]com
@Efthimia: als ik je enige raad mag geven, zou ik je ook adviseren om geen opmerkingen meer te maken over de (persoonlijkheid van) de rechter in deze kwestie, of in elk geval de reeds gemaakte opmerkingen niet te herhalen (kan ook al snel obsessief overkomen). Of er een kern van waarheid in kan zitten en of het maken van de opmerking jou in een goed daglicht plaatsen, zijn verschillende zaken.
Ik moet zeggen dat ik (ook) erg nieuwsgierig ben naar de uitingen als zodanig en de verdere context.
Over het fringe en impopulaire van je uitingen: ook dergelijke uitingen zijn uitdrukkelijk beschermd onder de vrijheid van meningsuiting. Volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens: “[Freedom of speech] is applicable not only to “information” or “ideas” that are favourably received or regarded as inoffensive or as a matter of indifference, but also to those that offend, shock or disturb the State or any sector of the population. Such are the demands of that pluralism, tolerance and broadmindedness without which there is no “democratic society”. (Handyside arrest, al uit 1976)
Een uitspraak als het vonnis dat de rechter in jouw zaak heeft gewezen, moet voldoen aan de eisen van artikel 10 EVRM en zal getoetst moeten worden aan het tweede lid.
Als jij en jouw advocaat dat willen toestaan, zou ik je dossier eens kunnen bestuderen. Als ik op grond daarvan meen dat de uitingen inderdaad niet verder gaan dan impopulaire uitingen zoals bedoeld in Handyside en latere rechtspraak, zou ik je mogelijk willen aanbieden om je te helpen.
Dit gezien je zaak juridisch erg interessant is en (online) vrijheid van meningsuiting een favoriet expertisegebied van mij betreft. Ik zal je daar nog even over mailen.
Zoals ik al aangaf, zie ik een aantal redeneringen en stellingen in het vonnis, die wat mij betreft (te) kort door de bocht zijn. Een voorbeeld dat ik geloof ik nog niet had genoemd: als het waar is dat je in Californië alles mag roepen als het maar waar is, dan klopt de stelling van de rechter “[C] heeft op geen enkele wijze ondersteuning van haar beweringen aangeboden, maar zelfs al zouden haar beweringen juist zijn dan nog is de wijze waarop [C] daarover bijzonder veelvuldig bericht als onwettig aan te merken.” niet. De rechter was naar eigen zeggen immers Californisch recht aan het toepassen.
@Matthijs: de eisen over defamation bevatten inderdaad een zogeheten “absolute defense” gebaseerd op de waarheid. Ik citeer:
Zie art. 44 Civil Code waar de definities van smaad en laster beginnen. Allen vereisen dat je een ‘false’ statement moet doen, oftewel een leugen. Bij ons kan de waarheid smaad zijn, het gaat immers om de bijdrage aan het debat. In de VS is de toets dus wezenlijk anders (hoewel er soms wel elementen overeen komen).
@Arnoud: ik denk dat je gelijk hebt. Voor iemand die naar Nederlands/Europees recht is geschoold, voelt het alleen heel gek dat het roepen van iets dat waar is, nooit een inbreuk op de privacy kan zijn. Wellicht is dat ook de reden dat de rechter het Amerikaans recht op dit punt niet juist lijkt te hebben toegepast.
Wellicht zit daar nog wel een crux: als het geen smaad is, omdat het waar is, sluit dat nog niet uit dat de uiting onrechtmatig inbreuk maakt op iemand’s persoonlijke levenssfeer. Dat zou aan de onjuistheid van het oordeel van de rechter op dit punt, die immers wel over smaad aan het oordelen was en niet over privacy-inbreuk als zodanig, overigens niets veranderen.
Grondrechten werken fundamenteel anders in de VS. Zo bestaat de informationele privacy in het geheel niet, en is free speech in principe het belangrijkste grondrecht (art. 1 US Constitution). Er zit niet zo’n balans in als bij ons EVRM, en ook de toetsing verloopt niet via ons stramien voor een belangenafweging en noodzakelijkheidstoets.
Heel cru, maar je mag in de VS iemand levenslang iets nadragen zolang dat waar is, hoe irrelevant en naar het voor die persoon ook is. Je mag aanzetten tot haat (zie de nazi-sites of de ontkenningen van de Holocaust) en wat al niet meer. Zo ongeveer het enige dat problematisch is, is het direct aanzetten tot geweld of relletjes (het standaardvoorbeeld van valselijk brand roepen in een druk theater).
Dat is een veel gebruikt voorbeeld maar het klopt niet! Dat voorbeeld komt uit een arrest uit 1919 en de toets die daarin gesteld wordt is al in de 1969 verworpen in zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Brandenburgv.Ohio
Betreffende een Klu Klux Klan lid dat op film voor een branden kruis met verscheidene gewapende Klan leden opriep tot “revengeance against niggers, Jews and those that supported them”
De beste man is vrij gesproken.
Dank je. Het is dus nóg erger, als ik het zo zie: alleen directe, letterlijke oproepen tot wetsschendingen zijn verboden. “imminent lawless action” noemen ze het. Pfoe.
De Amerikaanse benadering heeft een aantal heel grote voordelen. Je weet tenminste wel waar je aan toe bent met het soort achterlijke randgroepen die oproepen tot joden- of negerhaat, en kan ze ook behoorlijk effectief van repliek dienen. Hier in Nederland leeft dit gedachtegoed ook bij een heel aantal mensen, maar wordt het ondergronds gedwongen, en kun je juist daardoor minder goed beheersen. Een ondergrondse veenbrand is een stuk lastiger te bestrijden dan een open vuur… Dezelfde beperkingen die ervoor zorgen dat racisten hun mening niet helder kunnen uiten, zorgen er ook voor dat je ze niet helder van repliek kunt dienen (want beschuldigen van racisme is ook laster…)
Het gaat niet alleen om het oproepen tot wetsovertreding, de wetten zelf moeten ook nog eens aan de normen van het eerste amendement (niet het eerste artikel, dat gaat over de wetgevende macht) voldoen. Anders zou er een dijk van een achterdeur in het systeem zitten. Deze contouren van de uitzondering (directe oproep tot wetteloze acties) zijn behoorlijk scherp gesteld, zodat je argumenten voor het wijzigen van wetgeving veilig kunt bespreken (Anders zou elk pleidooi voor het afschaffen van drugswetgeving geïnterpreteerd kunnen worden als een oproep de drugswetgeving maar te negeren, en dus strafbaar zijn). Dat heb ik veel liever dan het Europese systeem van “balanceren van grondrechten” waarbij je toch veel meer aan de willekeur van een rechter bent overgeleverd.
Over privacy heb ik ook zo mijn grote twijfels. Op dit moment wordt privacywetgeving toch steeds meer gebruikt om een machtsonbalans tussen burgers en de overheid te creëren. Het is zo’n makkelijk excuus om dingen maar niet te vertellen en de overheid veel minder transparant te maken. (Terwijl diezelfde overheid zichzelf wel effectief uitzondert van al die privacyregels). Laat maar lekker alles bekend zijn, en pak dan alleen handelingen aan die duidelijk onrechtmatig zijn. Dan weten we namelijk ook over en weer waar we aan toe zijn, en is het ook helder dat als we iets geheim willen houden, we daar zelf verantwoordelijkheid voor moeten nemen.
Dat betekend nog niet dat het Amerikaanse systeem altijd veel beter uitpakt. De extremen zijn vaak groter, en we moeten niet vergeten dat dat hele systeem jarenlang niet strijdig werd gevonden met het instituut van slavernij…