Mag een werkgever mobiele telefoons verbannen uit zijn bedrijf?

lockersEen lezer vroeg me:

Onlangs gaf mijn werkgever aan dat het per september verboden is om een mobiele telefoon bij je te dragen op het werk dit omdat een aantal collega’s diverse malen zaten te appen e.d onder werktijd. Telefoons moeten bij binnenkomst in een locker worden opgeborgen en mogen alleen in de lunchpauze en na werktijd daaruit worden verwijderd. Voor de duidelijkheid: het gaat hier om een kantooromgeving, geen winkel of iets dergelijks. Mag dat zomaar?

Een werkgever heeft het recht eenzijdig instructies te geven over hoe het werk moet worden uitgevoerd of hoe de goede orde op de werkvloer kan worden bewaard. Hij mag dus bijvoorbeeld bepalen dat je in een kantoortuin zit of juist in je eentje. Of kledingeisen invoeren. Of er iets van vinden als je roddelt via Twitter.

Bepalen dat je geen mobiele telefoon bij je mag hebben, zou je in principe binnen deze instructiebevoegdheid kunnen rekenen. Dat gaat immers over de goede orde op de werkvloer, niet zitten appen met privévrienden.

Alleen: omdat die instructiebevoegdheid eenzijdig is, staat er tegenover dat de instructie redelijk moet zijn voor het doel. En die zie ik hier even niet.

Het probleem zie ik, ook bij een kantooromgeving kan het onwenselijk zijn dat mensen privé zitten te bellen, appen of wat dan ook in plaats van te werken. Natuurlijk moet daar tot op zekere hoogte ruimte voor zijn (het spreekwoordelijke om half vijf op Buienradar kijken als je naar huis moet fietsen) maar je mag daar redelijke grenzen in trekken.

Bij een winkelvloer kan ik me voorstellen dat je redelijkerwijs zegt: geen telefoon als de klant je ziet. Maar in een kantooromgeving? Nee, dat wil er bij mij niet in.

Arnoud

45 reacties

    1. Als ik dat argument zou horen als werkgever zou ik zeggen: geef het nummer van kantoor maar door aan het KDV, we verbinden ze wel door 😉

      Neemt niet weg dat het verbieden van telefoons een belachelijke maatregel is natuurlijk…

    2. Dan kan je ze je zakelijke nummer geven, daar kan je baas moeilijk bezwaar tegen hebben.

      Er zijn echter ook functies binnen kantoor waarbij je niet altijd achter een bureau zit en dan is dit natuurlijk een volledig onredelijke situatie.

      De echte lakmoestest is natuurlijk een nokia 3310 meenemen en kijken of de baas bezwaar maakt. Zo ja dan weet je dat appen een smoes is ?

    3. Ja, maar die kinderdagverblijven zijn gaan bellen vanwege dit soort zaken, omdat mensen altijd bereikbaar zijn, c.q. dat pretenderen te zijn. Vroeger loste zo’n kinderdagverblijf of de kleuterschool dat zelf op. En uiteraard is er nog gewoon de telefoon op het bureau of het algemene nummer.

      1. Dat lijkt me wat kort door de bocht. Je kan het als KDV natuurlijk zelf oplossen en een zieke kleuter als een dood vogeltje met kotsbakje en luier tegen de diarree in een hoek leggen totdat pa of ma ze om 5 uur op komt halen van het KDV, maar het is in het belang van kind, ouders én KDV dat er even gebeld kan worden en het kind meteen naar huis kan. Daarnaast gaat algemene verzorging in dit soort gevallen al snel over in ‘medische verzorging’, en dat grijze gebied moeten KDVs vooral buiten blijven vanwege aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid. Zo snel mogelijk overdragen aan de ouders dus.

        1. Maar dat kan prima via de vaste telefoon van het bedrijf. Dan zul je zien, dat dat soort verzoeken beperkt blijft tot situaties, waarin het kind echt doodziek is en er niet wordt gebeld voor een snotneus. Een werkgever zit ook niet op personeel te wachten, dat elk moment kan worden weggeroepen. Bij dit alles heb ik in het achterhoofd, dat in 1990 voor elk wissewasje bellen en ouders laten opdraven ook niet kon. En dan ga je er ook nog vanuit, dat iedereen een auto heeft, waardoor mensen, die hiervoor niet kunnen of willen kiezen uitgesloten worden van kinderopvang en daardoor betaald werk.

            1. En zoveel kinderen waren er daarom ook nog niet op het KDV. Ook was het toen een stuk normaler om als er echt geen andere optie was kinderen mee te nemen naar het werk. In een apart kamertje zetten met wat stiften en papier en vermaak je maar. Heb ik de afgelopen 10 jaar twee keer gezien en was een prima oplossing. Dat zal van die werkgevers dan ook wel niet mogen, als een telefoon al afleidt.

              Ik krijg wel het idee dat opvoeding tegenwoordig ook anders is. Toen een vriendje van mij een kinderziekte kreeg mocht ik gewoon met hem spelen. Als ik ook ziek werd, had ik dat ook weer gehad. Tegenwoordig is het paniek als er een ziek kind is, stel je voor dat de rest ook ziek wordt. Tot zover het opbouwen van immuniteit. En een aantal van die ziektes zijn op hogere leeftijd een stuk ernstiger.

              Voor mijzelf is het makkelijk: ik moet 8 uur per dag werken, ik werk er meer. Dat ze niet altijd mooi aangesloten zijn is geen probleem. Bellen of appen ook niet, als de collegas maar geen last hebben.

              O tempora o mores. 😉

            2. (Alsmede de reactie daaronder.) De discussie van tweeverdieners speelt al sinds de jaren ’80, dus voor de opkomst der mobiele telefoon. Door de mobiele telefoon en het zogenaamde ‘altijd bereikbaar zijn’, zijn mensen zich dommer, onzelfredzamer en ongedisciplineerder gaan gedragen. Er worden geen boodschappenlijstjes gemaakt, maar er wordt in de winkel gebeld, wat er nodig is. De juffrouw van het kinderdagverblijf belt voor elk wissewasje, terwijl haar vroegere collega dat zelf opgelost zou hebben (ik kan me herinneren, dat er op de kleuterschool een bed stond, waar je op kon gaan liggen, als je ziek was; geen haar op het hoofd van de kleuterjuf om voor wat hoofdpijn of een hoestje mijn ouders te bellen); mensen bellen afspraken op het laatste moment af. De drempel om dat te doen is lager, omdat ‘iedereen altijd bereikbaar is’. In 1990 sprak ik met iemand af ‘m ergens te treffen en ging dat goed. Nu zijn mensen al gepanikeerd aan het bellen, als iemand 5 minuten te laat is.

              1. Je overdrijft hopeloos. En je hebt geen idee waar je het over hebt. Bellen als iemand er niet is? Pfft, je kunt tegenwoordig ook berichtjes typen op zo’n ding. Bellen is voor opa’s en oma’s. En in de winkel bellen wat je moet kopen? Alsof je niet gewoon je gedeelde boodschappenlijst hebt besteld die je daar even komt afhalen en met een apparaat dat je telefoon scant gewoon achterin je auto wordt geplaatst. Het is geen 2014 meer… Dat kinderdagverblijf waar men je belt? Je kunt toch gewoon op de app meekijken met de camera wat je kind de hele dag uitvreet?

                Maar even serieus, zoals je er nu over praat lijkt het alsof mobiele telefoons alleen maar slecht zijn en mensen dommer maken, ze niets meer kunnen en altijd hun telefoon ergens bij nodig hebben. Dat is niet zo, ook al lijkt dat misschien van wel. Zo’n ding is namelijk heel leuk en handig, en daarom wordt hij veel gebruikt. Als je dat als werkgever gaat verbieden, dan leef je dus net als jij in het stenen tijdperk en kom je er binnenkort achter dat je vreselijk verouderd bent en niet meer mee kunt met de huidige maatschappij.

                        1. ‘Het is 2016’ heeft toch geen argumenterende kracht. De werkgever wordt gevraagd ‘met zijn tijd mee te gaan’ en dit toe te staan. ‘Met zijn tijd meegaan’ doet iedereen automatisch. De gebruikers zullen moeten aantonen, waarom ze niet zonder kunnen en dat lukt ze niet. Vervolgens verschuilen ze zich achter het jaartal erop hopende, dat de werkgever, omdat die niet voor ouwe opa versleten wil worden, het maar toestaat. Maar wat als die radio’s verbiedt op de werkvloer, of tassen, of het lezen van de krant? In 1960 waren die dingen er ook; dan zullen de werknemers met echte argumenten moeten komen.

                          1. ‘Met de tijd meegaan’ betekent dat de wereld niet hetzelfde is als vroeger, en dat er wordt gevraagd om rekening te houden met deze veranderde omstandigheden. Iets wat op mij als volslagen redelijk overkomt.

                            ‘Niet met de tijd meegaan’ betekent dat je vasthoudt aan een manier van doen, met als argument ‘zo deden we dat vroeger ook’. DAT is juist een drogredenering.

                            1. “‘Met de tijd meegaan’ betekent dat de wereld niet hetzelfde is als vroeger, en dat er wordt gevraagd om rekening te houden met deze veranderde omstandigheden.”

                              Maar veel zaken zijn ook hetzelfde gebleven en als er gewezen wordt op die onveranderde omstandigheden en aan de hand daarvan die zaken op de ‘verouderde’ manier te doen, dan gaan tegenstanders zich op de drogreden van de tijd beroepen. Het volgt overigens het patroon van iedere nieuwigheid: vrij gebruik zonder regels, waarna vervolgens de uitwassen met regels worden bestreden. Dan ga je inderdaad deels terug naar hoe het was op de werkvloer. En sommige verwachtingen van derden (het kinderdagverblijf) zullen bijgesteld moeten worden. De werknemer is niet zomaar oproepbaar voor elk wissewasje. Dat is ook de bedoeling van een kinderdagverblijf: je kind daar afgeven, zodat jij de handen vrij hebt om te werken.

                              “‘Niet met de tijd meegaan’ betekent dat je vasthoudt aan een manier van doen, met als argument ‘zo deden we dat vroeger ook’. DAT is juist een drogredenering.”

                              Daarom kom je er ook niet uit met puur het gebruik van tijdsaanduidingen.

                            2. Wat ik mis in jullie discussie is “vrijheid”. Waarom mogen mensen niet zelf kiezen of ze wel of niet met hun tijd mee gaan; met welke ontwikkelingen ze wel of niet mee doen? Het is allemaal zo dwingend. Natuurlijk: het wordt allemaal veel ingewikkelder als je je medemens als individu moet gaan behandelen, en met zijn/haar individuele wensen/situaties rekening moet houden, maar zou de kwaliteit van leven niet veel beter worden als we dat allemaal wel zouden doen?

                              1. Doordat ik het onder de drogredenen schaar, is juist de weg vrij voor vrije keuze. De gebruiker van de drogreden van tijd zal immers niet meer kunnen volstaan met op de kalender te wijzen om iemand zijn keuzevrijheid te ontnemen, maar zal precies moeten aangeven, wat er nou veranderd is, waarom de eerste zijn keuze maakt, die ogenschijnlijk niet ‘met de tijd meegaat’.

  1. Ik kan me situaties voorstellen waar appen niet handig kan zijn. Als je in een dealing room van een bank werkt. Een appje later zijn de koersen ineens de verkeerde kant op gegaan. Achter het stuurs als chauffeur. Als je op de IC staat in een ziekenhuis (OP DE IC) In een vuurgevecht als politie agent, “Schat ik kom iets later thuis” Maar op de meeste werklocaties? Klinkt meer als de medewerkers doen niet wat ze moeten doen maar we hebben er geen controle over dus doe maar weg die afleiding ofzo?

    1. Ik denk ook dat het vooral een kwestie is van de werkgever die de productiviteit van zijn werknemers wil maximaliseren door ze geen enkele afleiding toe te laten. Ik kan me daar iets bij voorstellen als je in een fabriekshal staat of in een winkel, maar in een kantoortuin waar medewerkers vooral met hun hoofd bezig zijn, is het juist contraproductief om geen enkele afleiding in het kantoor toe te laten.

      Dat komt een beetje neer op een programmeur beoordelen op het aantal regels code dat hij per week aflevert. Zo werkt het bij een kennisberoep nu eenmaal niet altijd.

  2. Bij een winkelvloer kan ik me voorstellen dat je redelijkerwijs zegt: geen telefoon als de klant je ziet. Maar in een kantooromgeving? Nee, dat wil er bij mij niet in.

    Je stelt dat de werkgever dat wellicht niet mag doen omdat het tegen de eerdegenoemde redelijkheid indruist? Wat zou je adviseren in zo’n geval? Is dit iets dat je zou aanvechten? Vakbond aanschrijven, zoiets? Of is het een kwestie van slikken en/of gaan solliciteren? Voor zo’n soort baas wil ik helemaal niet meer werken. Dat heb ik al eens mee mogen maken in een piepklein bedrijfje waarbij bijv. Facebook (en al het andere dat domweg in categoriën als “entertainment” of “hacking” viel — vooral dat laatste was voor mij als programmeur gewoonweg ídeaal!) voor het hele bedrijf werd geblokkeerd. Overigens heb ik toen weleens Facebook gezien op de baas z’n computer. Tja.

    1. Het standaardantwoord is dat je met elkaar gaat praten om er in alle redelijkheid uit te komen. Een goed werkgever praat over dingen en een goed werknemer denkt mee; zo kom je tot een werkbaar compromis. Maar als praten niet werkt, dan kun je of een rechtszaak beginnen of ergens anders gaan werken. (Als er een OR is, dan kan die met iets meer gezag praten maar uiteindelijk blijven ook daar dat de keuzes.)

  3. “Maar in een kantooromgeving? Nee, dat wil er bij mij niet in. “

    Waarom niet dan? Ook daar word je betaald om te werken. Komt het soms omdat kantoormensen zich verheven voelen? Er zijn werkomgevingen, waar je geen tas mag meenemen, waar je gefouilleerd wordt en als we over de plas kijken, waar zelfs je urine gecontroleerd wordt (hetgeen uiteraard te ver gaat). Maar een maatregel, die ervoor zorgt, dat mensen niet constant afgeleid worden en productief raken; daar kan ik niets fouts inzien. Natuurlijk is het vervelend en even wennen, maar in de jaren ’80 waren er ook geen mobieltjes, dus het gemis hiervan is een idee, dat mensen zich inprenten en wat ook weer uitgeprent kan worden. Tevens zou ik, als ik deze werkgever was, kijken naar het internetbeleid en alleen die sites toelaten, die je nodig hebt voor je werk.

    1. Alleen sites toelaten die je nodig hebt voor je werk is anno 201X niet meer van deze tijd. Je gaat er dan namelijk vanuit dat de werknemer in zijn/haar pauze enkel bammetjes eet en gaat keuvelen over de kinderen of dat feestje van afgelopen weekend. Je kunt mijns inziens beter kijken naar wat eventueel een veiligheidsrisico op kan leveren (advertenties, webmail etc) dan klakkeloos alles verbieden wat volgens jou niet werkgerelateerd is. Dat is ook nog eens enorm onderhouds-intensief, aangezien mensen dan voor elke site waar ze eventueel bij moeten kunnen, een aanvraag in zouden moeten dienen. In de meeste werkomgevingen regelt de sociale controle dat soort zaken beter af dan wat je met een rigoreus filter bereikt, en je werknemers worden er een stuk blijer van.

      1. Iets niet van deze tijd zijn is een drogreden. Wat wel van deze tijd en van elke tijd is, is, dat een werknemer wordt betaald om te werken en dat sites bezoeken, die meer met de vrije tijd dan met het werk te maken hebben, afbreuk doen aan het aantal gewerkte uren. Of om nog eens een woord ‘niet van deze tijd’, maar wel verwijzend naar een nog steeds bestaand fenomeen te gebruiken: het is pure dagdieverij.

        1. Daar zet ik dan tegenover dat het niet meer van deze tijd is om te verwachten dat mensen exact om 8:30 beginnen met werken, om 12:30 het broodtrommeltje verorberen en om 17:00 weer naar huis gaan. Welke werkgever verwacht niet dat mensen ook ’s avonds, op hun vrije dag of in het weekend eventjes naar de mail kijken, om eens wat te noemen? Zo’n werkgever kan dan niet vervolgens eisen dat er op vaste tijden wordt gewerkt. Als ik moet mailen in het weekend dan mag ik appen op werkdagen.

          1. Mensen, die daar tegen ageren, hebben een goed betaalde kantoorbaan en weten eigenlijk niet, hoe goed ze het hebben. Het feit, dat ze van 9:00 tot 17:30 geeft aan, dat ze behalve een vast contract ook vaste uren hebben. Die uren worden kennelijk niet gevuld met werk, dus komt de dagdieverij om de hoek kijken. De consument en de belastingbetaler mogen ervoor opdraaien. Ik vind het elite- en subelitegeklaag. In andere sectoren sturen ze je naar huis, als er geen werk meer is en moet je elke minuut verantwoorden. Dat is lomp en hard, maar wel realiteit. Een eenvoudige regel voor iets, wat vrij nieuw is, kan ik met de beste wil van de wereld niet ‘lomp’ noemen. Het is misschien wat schools.

            1. Prima, in die branche zou ik het dan gerechtvaardigd vinden dat je niet mag appen tijdens de werkuren – mits er een objectieve rechtvaardiging is om zo lomp met je mensen om te gaan. “Ik betaal je om te werken” is géén rechtvaardiging om mensen aan onredelijke regels te binden.

            2. “Dan kan ik je zo een branche aanwijzen, waar jij precies om 8:00 klaar moet zitten, niet binnen mogen komen druppelen, en je moet afmelden met ‘persoonlijke verzorging’, wanneer je naar het toilet moet. ” Ik gok op een (IT?) helpdesk

              1. Precies. Daar is de discussie niet, of je mag appen in de tijd van de baas (nee, natuurlijk niet!), maar of je naar de WC mag en waarom je 15 minuten weg was in plaats van 5. Dus blijf ik herhalen: het midden- en hogere kantoorpersoneel weet niet, hoe goed het het heeft.

                1. In de ‘betere banen’ heb ik meegemaakt, dat mensen eerst even lekker gaan poepen en dan terugkomen naar de werkplek en vervolgens daar alleen nog uitloggen. Overgens vraag ik me al langer af, wanneer zo’n dure advocaat à 600 euro per uur gaat poepen en hij is tien minuten weg, de cliënt dan € 100 mag betalen voor de gang naar de WC.

    2. Als ik een (langer) telefoongesprek heb gehad, een pakketje op het werk ontvang, of iets dergelijks; dan werk ik aan het eind van de middag gewoon even wat langer door.

      Het probleem is niet de afleiding (hoewel ik mijn telefoon overdag meestal op stil heb staan), maar dat de baas zijn werknemers niet vertrouwd om in redelijkheid wel gewoon het werk af te maken/de uren te maken.

  4. Het is heel simpel, er zijn twee opties. Optie 1) Ik mag nu op dit forum reageren, waarvan je jezelf af kan vragen of dat bij mijn werk hoort. Krijg ruimte om dus ook tussendoor een privéberichtje te sturen en even op Facebook te loeren. Daar staat tegenover dat ik ook op mijn vrije dag de telefoon opneem, overwerk als het nodig is en pas ga als het werk af is. Ik lees vakliteratuur vaak in mijn eigen tijd en zelfs op vakantie kan ik dat slecht laten.

    Optie 2) Ik ben er om 08.00 uur stipt en ik verlaat het kantoor om 17.30 uur stipt. Ik neem de twee ‘gratis’ pauzes van een kwartier die in de CAO staan. Eet in de kantine, precies een half uur (eigen tijd). Ik neem mijn werktelefoon niet mee in de pauze(s) en praat dan beslist niet over mijn werk. Ik laat mijn werktelefoon op mijn werk nadien en werk alleen over wanneer dat verplicht is. Ik werk tot het tijd is, niet tot mijn werk af is.

    Situatie twee duurt trouwens precies totdat ik een nieuwe baan heb.

    1. Pauzes zijn over het algemeen geen werktijd. Als je dus een pause opneemt dan verlengt dat je aanwezigheid met die pauzeduur. Als je meer dan 5,5 uur werk hebt je wettelijk recht op minimaal 30 minuten pauze die geplitst mag worden in periodes van minimaal een kwartier.

      1. Sommige CAO’s (waaronder kleinmetaal) geven de werknemer een aantal pauzes van een kwartier die wel worden doorbetaald.

        Niet wettelijk verplicht, maar wel een ‘kadootje’ van de arbeidsvoorwaarden uit de CAO.

  5. Nu ben ik zelfstandige en laat me inhuren door organisaties om daar op kantoor werkzaamheen te verrichten. Gezien de nieuwe wetgeving rond ZZP (WDA) mag ik mij niet meer in laten huren als flexibele loonslaaf maar moet ik worden ingehuurd om een product te leveren. (En dat product is dus niet 40 uur per week doen wat er gezegd wordt). Zou ik dus als externe ZZP-er vrijgesteld moeten zijn van deze oekaze?

    1. Je hebt dus een vergelijkbare status als een monteur die iets komt installeren of repareren. Dan heb je je te richten naar de instructies die je (vanwege veiligheid) krijgt van het bedrijf dat je inhuurt; maar ze mogen je niet zoveel voorschrijven als ze een werknemer zouden doen. (Als zelfstandige zou je je product op een bankje in het park, geholpen door laptop en mobieltje mogen maken.)

      De smartphone verbieden ligt bij een “aannemer” dus moeilijker, maar kan onder bijzondere omstandigheden (ontploffingsgevaar) wel.

        1. In een kantooromgeving denk ik dat een opdrachtgever niet kan verbieden dat een aannemer zijn smartphone gebruikt. De aannemer heeft een belang (nieuwe opdrachten) om bereikbaar te zijn en de opdrachtgever verliest geen productie aan communicatie, want dat wordt gecompenseerd.

          In alle redelijkheid: telefoon stil tijdens vergaderingen en even de gang op voor een telefoongesprek.

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.