Moet een auteursrechtspeurhond bewijzen dat ze de rechten hebben?

Een lezer vroeg me:

Recent kreeg ik een sommatiebrief van een voor mij onbekende club, die zegt dat ze de auteursrechten hebben op een foto die op mijn site staat. Of ik even 1750 euro wil betalen. Maar ik wil op zijn minst eerst weten of zij wel echt die rechten hebben, iedereen kan wel van alles beweren natuurlijk. Sta ik in mijn recht als ik weiger te betalen tot ik overtuigend bewijs heb gezien?
Het komt nog steeds vaak voor dat mensen foto’s van internet plukken zonder te controleren of de licentierechten wel in orde zijn. Het belangrijkste advies blijft dan ook: haal je foto’s van een legitieme fotosite of maak afspraken met de fotograaf. Er zijn echt héél veel fotografen die mooi werk publiceren en (na vragen) het niet erg vinden als je dat als illustratie gebruikt. En ook voor stockbeeld zijn er genoeg zeer betaalbare en zelfs gratis sites.

Maar goed, daar heb je natuurlijk weinig aan op het moment dat er zo’n claimclub in de mail zit. Er zijn er een hoop; beruchte organisaties zijn het Duitse Copytrack en het Nederlandse advocatenkantoor MillerReyBrighton maar er zijn er veel meer. De werkwijze is vaak min of meer dezelfde: men heeft de foto gevonden met een gespecialiseerde zoektool (omgekeerd zoeken, het kan ook via Google Images) en omdat de naam van de site-eigenaar niet in de licentiedatabank staat, volgt er een rekening voor ongelicentieerd gebruik.

In de basis is het natuurlijk simpel: afgezien van citaatrecht en nog een paar dingen mag je andermans foto’s niet gebruiken zonder toestemming. De daardoor ontstane schade moet je vergoeden, en “ik wist het niet” of “ik heb geen kans gekregen de foto snel weg te halen” is géén argument. Je bent per direct aansprakelijk voor auteursrechtinbreuk, en daar zijn geen excuses voor. De discussie gaat dan ook altijd over de hoogte van de vergoeding, want veel van die claimclubs schrijven met een hark: op een of andere prijslijst staat 750 euro voor “gebruik zonder licentie”, er ontbreekt naamsvermelding dus huppa nog eens 750 erbij, er is een hoekje afgeknipt dus verminking bám nog eens 750 en vier uur opsporingskosten à 195 euro maar we maken het af op 1750 euro als u dat binnen 48 uur overmaakt.

Of je dat moet betalen, is natuurlijk zeer de vraag. De rechter zal kijken naar het normale tarief van deze fotograaf (gemiddelde bedragen uit de branche boeien niet, dus kom niet aan met dat je bij iStock voor een tientje “ook zoiets” koopt). Als die normaal inderdaad 750 euro krijgt voor die foto dan is dat kennelijk de schade. In veel gevallen is dat zeer zeker niet zo, ik kan het aantal claimbrieven niet meer bijhouden waarin men normaal voor minder dan honderd euro foto’s verkoopt en nu 500+ vraagt. De beste reactie is dan ook nagaan wat dat normale tarief is, daar een vrijwillige opslag bij rekenen voor het ongemak en dat bedrag per direct en zonder discussie overmaken. Ga alsjeblieft niet met zo’n club in discussie, dat is als modderworstelen met een varkentje.

Menig vraagsteller zit met het punt dat er geen bewijs wordt overlegd. Verder dan duur briefpapier met in essentie “onze cliënt heeft de rechten en dus moet u betalen” komt men normaal niet. Dat is heel frustrerend want inderdaad kan dat betekenen dat iemand zit te liegen en dan 375 euro overgemaakt krijgt omdat zakelijk gezien dat de beste reactie is. Ik moet zeggen dat ik nog geen enkel geval heb gezien (en ik héb me een stapel claimbrieven gehad door de jaren heen) waarin zo’n club niet in haar recht stond, maar uitsluiten kan ik het niet.

Dus navragen, zeker als het niet eens genoemd wordt in de brief, is een logische reactie. Alleen: deze clubs zijn er niet op uit om in een gezond zakelijk gesprek tot een wederzijds acceptabel compromis te komen. Er is dus geen enkel scenario waarin zij zullen zeggen “ach verhip we hebben inderdaad geen akte van overdracht / vertegenwoordiging / procesvolmacht, sorry laat maar zitten die factuur”. De reactie die ik dan zie, is – zeker bij advocaten – niet meer dan een stellige “U mag erop vertrouwen dat wij gelijk hebben”, en dat wordt meestal gevolgd door “En tevens erkent u hiermee de inbreuk want als u een licentie had gehad, had u zelf geweten bij wie”. En omdat het kan gaat het tarief dan ook nog eens omhoog. Dit is dus waarom je niet in discussie moet gaan.

Kortom, ik snap de frustratie en zou ook graag een klap met een forel uitdelen aan zo’n zelfgenoegzame brieventyper, maar als je er zakelijk vanaf wilt dan blijf je bij de basisstrategie: zoek uit wat het normale tarief is, tel daar 25% bij op en maak dat bedrag over. Zonder discussie, zonder te vragen wat ze daarvan vinden en zonder vooraf tegeneisen te stellen (al is het maar dat je een factuur of bewijsje wil). En ga daarna een plan verzinnen waarmee je je oude foto’s vervangt en nieuwe foto’s legaal verkrijgt. Noem het een goed voornemen voor 2023.

Arnoud

43 reacties

  1. Wat mij stoort aan het auteursrecht is dat als je deze strategie toepast op de foto’s die ik op internet publiceer (als ik er verder geen CC-licentie of zo bijzet), ik 0 euro krijg als een groot bedrijf mijn foto gebruikt, maar dat ik andersom heel veel moet betalen. Ik ben een particulier en geen fotograaf voor beroep dus verkoop mijn foto’s niet, maar dat zou toch niet mogen betekenen dat iedereen mijn foto’s maar overal moet mogen gebruiken? (En nee, dat mag niet, maar als ze het wel doen kan ik eisen dat ze de foto weghalen, maar geen schadevergoeding vragen naar het tarief waartegen zo’n bedrijf anders een foto had moeten inkopen.)

    Ik denk dat het toch eerlijker zou zijn als de mate waarin een foto “winst” oplevert voor de auteursrechtbreker meeweegt in de schadevergoeding. Natuurlijk moet daadwerkelijk geleden schade vergoed worden, maar voor hoe veel minder kan een exploitant een foto verkopen als die ook op een website met 100 bezoekers/jaar heeft gestaan? En nee, in een alternatieve wereld waarin die website-maker wel goed op auteursrechten zou letten zou die voor die website ook geen 100 euro voor een foto betaald hebben, maar inderdaad een andere foto gezocht hebben. Dus dan zou de rechtstreekse inkomsten voor auteursrechthouder 0 zijn geweest (en die onbekende stockfotograaf die dan wel een foto had mogen leveren heeft misschien wel 5 euro minder inkomsten). In veel gevallen zie ik dus niet dat de daadwerkelijk geleden schade in de buurt komt van zelfs “regulier tarief + 25%”.

    Ik snap dat het een makkelijke methode is om de reguliere prijs te nemen als basis voor de schade. Het betekent ook dat het overgrote merendeel van de website-makers niet in grote financiële problemen zal komen (wat met zo’n 10-voudig bedrag best wel kan gebeuren). En het argument “Voor dat bedrag had ik hem nooit gekocht” kan veel te makkelijk als get-out-of-jail-free-card gebruikt worden en dat wil je ook niet. Maar toch voelt dit voor mij niet rechtvaardig.

    1. U heeft een goed punt te pakken. En vraag mij vervolgens af: Waarom zou de misgelopen inkomsten uit de verkoop van de inbreukmaker géén schaden zijn?

      U is immers uw recht tot onderhandelen ontnomen waardoor u geen licentie met bijbehorende vergoeding heeft kunnen afspreken. Meestal zal dit een X procent van de verkoopwinst zijn.

      Het is dan ook raar dat dit niet zou meetellen in het bepalen van een schadevergoeding en alleen zou worden gekeken naar de “waarden” ten tijde van het onrecht. Dat een directe waarden 0,- is, betekent niet dat een licentie geen waarden en dus schaden zou kunnen omvatten.

      Hierom zou het wel terecht zijn om naar de marktwaarden en gewoontes te kijken, dit zou dan het meest eerlijk zijn voor de benadeelde en de straf proportioneel houden.

      Misschien is het een idee om in de (voorbeeld)foto’s een disclaimer op te nemen waarin je aangeeft dat “gebruik” van de foto zonder te onderhandelen een vergoeding van het standaard percentage zoals die geldt in de digitale winkels van bijvoorbeeld Apple en Google. (Dit is nu 30%).

      Schijnbaar is het nu zo dat: “wil je dat het niet gebeurt, zet het dan niet op internet.”. Ik bedenk me dan maar, dan maar een standaard licentie om tenminste nog op iets te kunnen terugvallen.

      1. Dat is een heel terecht punt. Winstafdracht door de inbreukmaker is zeker ook een bevoegdheid, apart geregeld (art. 27a Auteurswet). Dan moet er natuurlijk wel winst gemaakt zijn. Maar stel een bedrijf neemt de foto van een particulier en verkoopt deze grootschalig op canvas, tassen, telefoonhoesjes et cetera dan is er zeker weten winstafdracht te claimen.

        1. Ik zat meer te denken aan een foto gebruikt in een reclamecampagne. Dan is heel moeilijk te zeggen wat de winst ervan is. Maar inderdaad als ze kopieën van mijn werk verkopen kan je wel winstafdracht claimen, dat is in elk geval iets.

  2. Dit soort bedrijven rekenen er eigenlijk op dat niemand dit op een zaak aan laat komen, met de gedachte van “Je weet zelf donders goed dat je fout zit, anders kreeg je onze brief niet”. En dat creëert een vrij perverse prikkel om van die schadevergoedingen een verdienmodel te maken. Immers de partij die ze sommeren om te betalen, heeft vaak zelf weinig juridische middelen of poten om op te staan. Immers, de meeste rechtsbijstands-organisaties dekken geen auteursrechtzaken, ook niet als die onterecht zijn aangespannen.

    De grote valkuil is dat je hierdoor de deur open zet voor kwaadwillende ‘waakhonden’ die wél moedwillig gaan lopen liegen en met een half geloofwaardig verhaal brieven gaan sturen om mensen op te lichten.

  3. De rechter zal kijken naar het normale tarief van deze fotograaf

    Praktijk ervaring is dat hier totaal niet naar gekeken wordt. Ik heb meer dan eens een zaak meegemaakt, ingesteld door een groot Nederlands persbureau, waarin de inbreukmaker kon aantonen dat de fotograaf de foto op meerdere plekken voor een tientje verkocht, toch werd de prijzenlijst van Foto Anoniem erbij gepakt (met enkele regels eruit weggehaald, zodat verlagingen van het tarief in het voordeel van de inbreukmaker waren weggehaald) en kwam er dus gewoon een bedrag van meerdere honderden euro’s uit rollen.

    Zelfs toen aangetoond werd dat die teksten waren weg gelaten (ging over verlaging van het tarief bij publicatie op een webpagina anders dan de homepage), ging de rechter gewoon mee in de oorspronkelijke eis.

      1. Wat Tom zegt gebeurt inderdaad, er zijn kantonrechters genoeg die vanuit hun eigen rechtsgevoel spreken en weinig op hebben met jurisprudentie die het idee “inbreuk maken = bloeden” tegenspreken. Daarbij helpt niet dat rechthebbenden vaak repeat players zijn die weten hoe ze een claim moeten brengen, terwijl inbreukmakers vaak single players zijn die nu voor het eerst het verweer moeten geven. En daarbij dus op 3-0 achterstaan want je hébt een recht geschonden en je bent nu aan het uitleggen dat het heus niet zo erg is, die kras op je auto.

          1. Nee, ik heb geen data over álle kantonrechters. Ik denk dat kundigheid niet het probleem is, ik denk dat sommige kantonrechters te veel op het willen bestraffen van de inbreuk zitten. Ik heb vonnissen in mijn archief waarin men letterlijk zegt dat “inbreuk maken niet moet worden beloond” waarna het tarief maal drie als schade wordt opgevoerd (wat dus een punitieve boete is en wat niet hoort in het civiel recht). Toms relaas van een rechter die het aanhoort en zegt “en toch pak ik Foto Anoniem” is voor mij ook herkenbaar.

            Er zijn ook genoeg rechters die claimen met een hark afstraffen, die facturen willen zien van het werkelijke tarief en daar hooguit dan 25% bovenop doen. Fotograaf Bert van Loo post hier af en toe relazen vanuit rechthebbende-perspectief waaruit dit ook blijkt.

            1. Ik bedoel natuurlijk niet ALLE kantonrechters. Maar als er kantonrechters zijn (al is het er maar 1) die de wet niet volgen of de jurisprudentie negeren, dan is dat toch extreem zorgelijk? Dan zijn ze toch eigenlijk niet geschikt?

              Tuurlijk, rechtspreken blijft mensenwerk, maar je hebt zelf in het verleden ook al overtuigend betoogd dat punitieve boetes niet horen in het civiel recht (ik dacht eigenlijk dat die issue al lang beslecht was in het vakgebied en dat mensen (rechters en anderen) die anders menen, simpelweg achterlopen, maar misschien heb ik het mis)

              1. Maar als er kantonrechters zijn (al is het er maar 1) die de wet niet volgen of de jurisprudentie negeren, dan is dat toch extreem zorgelijk? Dan zijn ze toch eigenlijk niet geschikt?

                Ehh, toeslagenaffaire vergeten? Daar ging het o.a. fout omdat rechters klakkeloos de jurisprudentie van de Raad van State volgden.

  4. Het is tegenwoordig “gewoon” dat je spookfacturen krijgt of blafbrieven van justitie of belastingdienst, chantage berichten omdat je zogenaamd op pornosites actief bent enz. Op het werk al diverse pogingen tot spearfishing meegemaakt. Een mailtje van een advocatenkantoor moet wel heel specifiek met de details van de inbreuk komen, anders beschouw ik het als de zoveelste poging tot oplichting.

      1. Misschien welke rechthebbende ze vertegenwoordigen? Want zo’n “waakhond” is een derde partij die geautomatiseerd naar foto’s loopt te crawlen en brieven gaat sturen.

        Als je informatie hebt over de rechthebbende partij dan kun je ook controleren of ze gelijk hebben, of hun claim weerleggen als je wél rechten hebt afgedragen.

        1. Ja, dat zou wel zo netjes zijn, maar ik weet niet of het nodig is.

          Immers, jij hebt de licenties die je hebt op basis van de foto (de foto is het onderwerp van de licentieovereenkomst), niet op basis van de rechthebbende partij (uitzonderingen daar gelaten als je rechten op een collectie hebt gekocht).

          Als jij dus niet weet wie de rechthebbende partij is op een bepaalde foto die jij (volgens jou) mag gebruiken, dan heb je waarschijnlijk geen contract met de rechthebbende partij, anders wist je wel wie dat was op basis van de specifieke foto.

          (Analoog: als jij 20 huizen bezit, weet je ook welk huis Stationstraat 1 in Lutjeknor is, daarvoor hoef je niet te weten wie de verkoper was)

          1. Ja, dat zou wel zo netjes zijn, maar ik weet niet of het nodig is.

            Dat is nodig omdat je dan bij de rechthebbende partij kan verifiëren of die “waakhond” hen wel vertegenwoordigt, en het geen malafide oplichtings-organisatie is die verzonnen claims gaat indienen op basis van willekeurige foto’s en gefingeerde rechthebbenden.

            Analoog: Als ik een boetebeschikking krijg voor een auto met kenteken 123-AB-1 die niet eens van mij is, dan dien ik daarvoor ook bezwaar in, want ik heb niets met die zaak te maken. Op zo’n moment ga ik niet blindelings betalen.

            Met andere woorden, eerst verifiëren dat de claim juist is, voordat je gaat verifiëren of een claim wel terecht is.

      2. Maar wat ze claimen is niet altijd juist. Ze claimen soms voor fotografen die ze ten tijde van de foto waar het om gaat nog niet vertegenwoordigden. Dan hebben ze dus geen rechten. Het loont wel degelijk om dat na te gaan.

        1. Ik zie de meest bizarre claims. Eentje (Clairfort advocaten) vroeg ik de originele foto op omdat de foto in klein formaat via een productenfeed van een grote leverancier op de website terecht was gekomen. Stuurden ze een linkje naar eenzelfde kleine foto in een andere webwinkel als bewijs.

  5. Leuke blog. Twee opmerkingen: 1. MillerReyBrighton is geen advocatenkantoor! 2. In reactie op de vragensteller: de eiser hoeft in de brief geen overtuigend bewijs te leveren dat hij rechthebbende is. Bepalend voor de vraag of de claim terecht is, is het enkele feit of hij rechthebbende is (of niet). Pas bij de rechter komt bewijslevering om de hoek kijken.

    1. Dank voor je reactie! Wat eerste betreft: ik zie inderdaad geen vermelding van het woord ‘advocaat’ op hun website, ben ik er toch ingetrapt door “advocaat zoeken” websites te gebruiken. Dank!

      En 2, duidelijk dat dat niet hoeft, maar als ik als aangeschrevene me verweer met “die foto is niet van u”, dus de blote ontkenning van de blote stelling van eigendom, dan kom je toch uit bij de gewone regels van het bewijsrecht dat de claimer moet bewijzen rechthebbende te zijn?

      Het voelt raar dat ik bereid ben de schade te vergoeden en dat de rechthebbende het dan toch op een zaak kan laten aankomen enkel omdat ik hem/haar niet op de blauwe ogen wens te geloven dat zhij rechthebbende is?

      1. Eens dat het enigszins onbevredigend klinkt, maar voor de vraag of er inbreuk is maakt bewijs in beginsel niets uit. Mogelijk dat een rechter met de toe te wijzen schade en proceskosten uiteindelijk wel rekening houdt met de weigerachtige houding van eiser in de sommatiefase. Grote Amerikaanse softwareleveranciers hebben er soms een handje van om te eisen dat bij tweedehands software door gebruiker wordt aangetoond dat aan alle Usedsoft-eisen wordt voldaan. Vaak zijn ze dan op zoek naar het “lek” in hun distributiesysteem. Juridisch is er geen enkele plicht voor gebruiker om dat aan te tonen en zeker niet om daartoe een formulier van de leverancier in te vullen (waarbij je je vaak de vraag kan stellen of de daarin gevraagde informatie wel rechtstreeks op Usedsoft is terug te leiden). Als het gebruik rechtmatig is, hoeft hij dat niet aan te tonen. Anders is het mogelijk in een rechtszaak, dan komt de stel- en bewijsplicht om de hoek kijken, maar zover komt het doorgaans niet (is althans mijn ervaring).

        1. Het KvK-nummer op de website bestaat althans niet meer

          Zou je een ontsnappingsmogelijkheid hebben als ze in de brief naar hun website verwijzen en/of het KVK nummer daar ook vermelden. Zo van ‘U bestaat niet als juridische entiteit dus ik weet niet me wie ik communiceer’.

          Ik kan me ook nog een blogstukje herinneren van een paar jaar terug waarin stond dat je handelsnaam geen verkeerde indruk mocht wekken. Als geen van de personen Miller of Rey of Brighton daar werkt lijkt me dat daar wel sprake van kan zijn.

          1. Ik kan me ook nog een blogstukje herinneren van een paar jaar terug waarin stond dat je handelsnaam geen verkeerde indruk mocht wekken. Als geen van de personen Miller of Rey of Brighton daar werkt lijkt me dat daar wel sprake van kan zijn.

            Er wordt toch niet de suggestie gewekt dat Miller, Rey en Brighton de namen zijn achter het bedrijf? TomTom is ook niet opgericht door twee heren die allebei Tom heten. Daar komt bij dat deze namen geen enkele bekendheid genieten

            Zou je een ontsnappingsmogelijkheid hebben als ze in de brief naar hun website verwijzen en/of het KVK nummer daar ook vermelden. Zo van ‘U bestaat niet als juridische entiteit dus ik weet niet me wie ik communiceer’.
            Het is niet moeilijk om een verweer te vinden tegen een auteursrechttroll, maar de meeste verweren kosten uiteindelijk meer geld dan ze opleveren. Dit verweer schaar ik daar ook onder. Een KvK-inschrijving is verplicht maar niet constitutief: een rechtspersoon die niet is ingeschreven geniet nog steeds rechtspersoonlijkheid.

            1. Er wordt toch niet de suggestie gewekt dat Miller, Rey en Brighton de namen zijn achter het bedrijf?

              Naar mij toe wordt die suggestie wel gewekt (van een sjiek internationaal kantoor met die drie personen als historische grondleggers).

              En sowieso wordt wel de suggestie gewekt dat het minimaal 3 personen zijn. Het zou me niet verbazen als het er maar 1 was.

              1. Ik ben het hier toch niet helemaal met je eens, tenzij het bedrijf nooit mensen met die namen heft gehad en altijd een eenmans actie was.

                Of word je nu misleid als je diensten van PricewaterhouseCoopers afneemt?

                Samuel Lowell Price begon zijn kantoor in 1849, William Cooper in 1854 en Waterhouse voegde zich in 1865 bij Price om vanaf 1874 als Price, Waterhouse & Co. door te gaan.

                Ik twijfel ernstig of die mensen nog bij PwC rondlopen vandaag de dag 😉

                1. Tja, Arnold beweert altijd dat handelsnamen geen verkeerde indruk mogen wekken. (En zelfs dat je je handelsnaam moet veranderen als de omstandigheden veranderen zodat je handelsnaam wel misleidend wordt)

                  MillerReyBrighton geeft mij de indruk een groot kantoor te zijn, vanwege de drie namen en de manier waarop ze aan elkaar geplakt zijn, en een internationaal kantoor te zijn doordat het alle drie geen traditionele Nederlandse namen zijn,

                  Als het gewoon een of twee mensen in een rijtjeshuis in Middelburg zijn zou ik dat wel misleidend noemen.

                  PWC is, daarentegen, een groot internationaal kantoor, waarvan de grondleggers de betreffende namen hadden, dus geen misleiding.

    2. Ik vraag mij, toegegeven enkel gebaseerd op één ervaring met zo’n partij, wel af of sommige partijen uberhaupt wel werk en vooral zorg besteden aan die brieven.

      Zo heb ik één keer een brief gekregen van een Duitse partij met een claim – overigens in het Nederlands opgesteld – voor een foto die ik zelf heb gemaakt. Toen ik vervolgens bij TinEye ging kijken bleek dat deze mijn foto identificeerde als een uitsnede en horizon rotatie van een foto bij Adobe en Shutterstok.

      Je zou denken dat als ze 1.000 euro gaan claimen ze hun zaken op orde hebben, maar helaas. Er zitten blijkbaar ook partijen tussen die niet verder kijken dan Tineye.

      Dat gezegd hebbend, heb ik na een enigzins bijtende e-mail* nooit meer iets van ze gehoord.

      Specifiek ging het om een foto van Mt. Everest die gezien de schaduw bij vrijwel gelijke licht condities moet zijn genomen op een wolkenloze dag. Het orgineel was niet helemaal horizontaal, door de rotatie en compressie is er dan sowieso geen exacte match meer. Als ik niet had geweten dat ik de foto zelf gemaakt had, had ik ook gezegd dat het een bewerkte kopie was. Wetende dat het niet zo is, kan je aan een klein pluimpje wegwaaiende sneeuw zien dat het een andere foto is. Pluim op dezelfde plek, maar iets andere vorm.

      • Ik heb ze aangegeven dat ze prutsers waren en dat het niet om dezelfde foto ging; iets wat ik verwacht had dat zij voor ze gaan eisen controleren. Dat ik met die constatering de kwestie als afgedaan beschouwde. Dat ik het raw bestand van mijn foto had en dat als ze er onverhoopt er toch werk van maakten ik de gang naar de rechtbank met vertrouwen tegemoet zag en volledige vergoeding van kosten zou eisen. Ik heb niet eens een brief terug ontvangen dat men ervan afzag.
  6. Wij hebben ook een keer in een testomgeving van een website beelden ‘van het internet’ gebruikt. Ook een forse claim gekregen na maanden. De ‘dummy’ beelden stonden toen al lang niet meer op de server.

    Ik heb toen om bewijslast gevraagd en ik kreeg een printscreen van een webpagina met dat beeld en een datum. Onze designer heeft enkele printscreens van de websites van grote advocatenbureaus genaakt en daar dezelfde afbeelding in gephotoshopt. Aangevende dat dit geen bewijs is en dat iedere amateur photoshopper dit kan fabriceren. Verder nooit meer wat van de eiser gehoord.

    Als het beeld niet meer terug te halen is op jouw server / website, is het jouw woord tegen die van de eiser.

    1. Wat je ook ook in zo’n afbeelding niet kan zien is of de afbeelding daadwerkelijk op die site staat , of dat het een embedded image is van een andere website die wel heeft betaald.

      Tenziuj ze de URL van de image in plaats van de website ook gegeven bewijst het exact niets,

  7. Ik herinner me meerdere verhalen over volkomen onrechte copyright-claims op andere gebieden. Onder andere een (ik meen Australische) professor die ruis (“white noise”) produceerde, op YouTube zette, en daar meerdere copyright claims op kreeg. YouTube-artiesten die claims kregen tegen hun eigen muziek, door de kanalen die het gejat hadden. Ook een verhaal over een test (door Tweakers?) die expres een takedown request deden over een stukje uit een boek dat allang publiek domein was. En ik dacht ook ergens gelezen te hebben (misschien bij Cory Doctorow of Popehat) over een firma die inderdaad claims uit deed gaan over foto’s waar zij helemaal de rechten niet van hadden

    1. Die test was van Bits of Freedom: het Multatuli-project. Waarbij juridisch adviseur Droogstoppel de takedown claim deed bij providers, die vervolgens vrijwel allemaal klakkeloos reageerden.

      Mijn kantoor deed in 2009 hetzelfde bij social media, met vergelijkbare resultaten: “Auteursrecht kan niet zomaar vervallen lijkt me”, aldus een helpdeskmedewerker. Verschil natuurlijk dat het hier om gratis diensten ging ipv betalende klanten zoals bij BoF.

    1. auteur Exupéry stierf in 1944

      Zijn toestel verdween tijdens een missie op 31 juli 1944. Er is vast wel een malafide copyright-jager te vinden die vindt dat je dan maar moet bewijzen dat hij al lang genoeg dood is …

  8. Hmm in het licht van de Oorlog met Rusland/Oekraïne, ( derde Wereldoorlog) heb ik een bedrijf in Rusland, en is Nederland duidelijk een onvriendelijk land voor Rusland . Russische wetgeving heeft alle rechten i.v.m. auteurs rechten en patenen verwijderd van onvriendelijke landen, voor Russische bedrijven, en zijn dus vrijelijk te gebruiken. Nu kan ik dus als ‘Rus’ gewoon straffeloos mij op, bv, de Nederlandse markt richten als ik zou willen, en alle rechten en patenten negeren of zelfs gebruiken in mijn voordeel, dus bijna alle EU landen inclusief Engeland en de VS. Dus zo’n beetje een kwart van de wereld Dat is pas VOC mentaliteit

    1. Let op dat de rest van de wereld het niet eens is met dat Russische besluit. Als jij fysiek bezittingen in de EU hebt, dan zijn juridische tegenmaatregelen goed denkbaar. Net zoals Spanje een Nederlandse kaperbrief niet perse erkende en de betrokkenen gewoon ophing als piraat.

      1. De rest van de wereld? Ok ik ga ff mee met die gemeenplaats:

        Hier de ‘hele’ wereld. https://imgbb.com/qC456j7

        Ik zei ook niet voor niets wonen en werken in Rusland, maar mij richten op o..a. de Nederlandse markt, met de zelfde moeite neem ik alle onvriendelijke landen daarbij en gebruik ik daarvan alle (auteurs) rechten en patenten. Wie doet mij wat in Rusland.

        Heb je nog dollars doe ze maar gauw weg want Saudi Arabie heeft net op het WEF bekend gemaakt dat ze nu ALLE valuta accepteren voor hun olie, dus oliedollar is stuk, ik zie een vergelijk met de Weimar aankomen maar dan met de Dollar straks briefjes van 1 miljoen dollar waar je dan nog net een brood voor kan kopen. Dus op naar de Financiële noodwet uit 1978 waar Rutte ALLE bankrekeningen blokkeert en jouw een (central digital bank currency) digitale portemonnee geeft van 100 euro per week. Want wie bepaald wat nood is en wie zegt dat we in oorlog zijn met…

  9. Zeer interessant artikel! Bedankt hiervoor! We zitten met een gelijkaardige issue met CopyTrack. Als nieuwsmedium publiceerden wij een persbericht van een fabrikant met de foto’s die zij aanleverden. Nu komt CopyTrack klagen dat we de foto onrechtmatig gebruikten. Wij wachten nu op antwoord van de fabrikant of zij over de fotolicentie beschikken. Anderzijds vraagt CopyTrack een licentiekost van 500 euro terwijl op Adobe Stock Photos exact dezelfde foto met een uitgebreide licentie voor 70 euro beschikbaar is. Stel dat de fabrikant toch geen licentie kan voorleggen dan zijn wij als nieuwsmedium alsnog verantwoordelijk vermoed ik? Hoe zou die 25% opslag regeling dan juist praktisch in zijn werk moeten gaan? Koop ik dan de foto voor 70 euro bij Adobe en stort dan 25% of 17.5 euro naar CopyTrack met de melding dat ik een licentie voor die foto bij Adobe kocht een een extraatje van 25% via hun doorstort om aan de fotograaf te overhandigen? Of betaal ik beter 87.5 euro aan Copytrack met de melding dat ik de prijs van Adobe +25% hanteer met een screenshot erbij?

Geef een reactie

Handige HTML: <a href=""> voor hyperlinks, <blockquote> om te citeren, <UL>/<OL> voor lijsten, en <em> en <strong> voor italics en vet.