Executiegeschillen. Het klinkt pijnlijker dan het is, hoewel je er als rechter liever niet te veel mee te maken krijgt. Dit zijn geschillen over de tenuitvoerligging of executie van een eerder vonnis. Oftewel: doet hij wel op tijd wat hij moest, en zo niet heb ik dan recht op dwangsommen? Afhankelijk van hoe het vonnis is geformuleerd en hoe hard Murphy toesloeg bij de uitvoering, kan dat tot heel complexe situaties leiden. Maar soms doen partijen zelf ook nodeloos moeilijk, zoals ik tussen de regels opmaak in dit vonnis over de overdracht van een domeinnaam.
In de eerdere zaak (zo te zien niet gepubliceerd – grom) was de eigenaar van een domeinnaam veroordeeld om de domeinnaam naar de andere partij over te dragen. Of, beter gezegd: “binnen 24 uur na betekening van dit arrest al datgene te doen wat nodig is om [nieuwe eigenaar] bij SIDN als enige rechthebbende geregistreerd te laten zijn”. Het arrest was van 9 maart, en op 10 maart stuurde de domeinnaamhouder een mail naar de andere partij met het door hem ingevulde SIDN-formulier voor de houderwijziging. Even tekenen en dan kon dat door naar SIDN. Alleen: daar kwam geen reactie op. Op 16 maart werd nagebeld, en de mail bleek niet te zijn aangekomen.
Vervolgens ontstond er enige discussie over of dat formulier nog wel gebruikt kon worden, want er stond immers 10 maart onder de handtekening en dat zou 16 maart moeten zijn. (“Antedateren” schijnt iets heel stouts te zijn maar in deze context zie ik het probleem niet – en de rechter ook niet trouwens: “Voor zover [nieuwe eigenaar] vreesde zich schuldig te maken aan antedatering, had zij dit immers eenvoudig kunnen oplossen door op het formulier bij haar ondertekening de datum 16 maart 2010 te noteren.”)
Uiteindelijk loste de domeinnaamhouder het zelf op met een ’truc’: hij deed zich zich via een derde-provider voor als de verkrijger van de domeinnaam en autoriseerde zo de overdracht. Niet netjes maar de domeinnaam was nu wel over. Opgelost dus, zou je zeggen. Maar dit is een executiegeschil, en dus ging de andere partij moeilijk doen: dit duurde allemaal te lang dus graag de dwangsommen uitgekeerd.
Daarbij krijgen beide partijen ongelijk. Allereerst oordeelt de rechter dat de domeinnaamhouder genoeg gedaan heeft door dat formulier in te vullen en op te sturen. Andere manieren, met name die truc, kunnen dan niet geëist worden:
Gegeven het feit dat SIDN een speciaal formulier hanteert voor het doorgeven van een wijziging in de domeinnaamhouder, lag het immers zozeer voor de hand de overdracht langs die weg te bewerkstelligen dat van [de domeinnaamhouder] redelijkerwijs niet kon worden verlangd dat hij (daarnaast ook) andere wegen zou bewandelen.
Vervolgens gaat de domeinnaamhouder toch nog onderuit, want op 10 maart mailen en pas op 16 maart nabellen was in deze context veel te traag. Hij was verplicht “alles” te doen om te zorgen dat die domeinnaam over ging, en daaronder valt dan ook dat je er bovenop zit en reageert als er niet meteen een reactie komt:
Onder die omstandigheden kon [domeinnaamhouder] er niet mee volstaan het formulier per e-mail aan [nieuwe eigenaar] toe te sturen zonder rekening te houden met de mogelijkheid dat het bericht door wat voor oorzaak ook niet was aangekomen of in het ongerede was geraakt. [domeinnaamhouder] had zich tijdig ervan moeten vergewissen dat het formulier in goede orde door [nieuwe eigenaar] was ontvangen en van de inhoud kennis was genomen. Nu hij dit heeft nagelaten en [nieuwe eigenaar] stelt dat zij het mailbericht van 10 maart 2010 niet heeft ontvangen en het SIDN formulier pas op 16 maart 2010 in haar bezit heeft gekregen, kan niet worden gezegd dat [domeinnaamhouder] reeds op 10 maart 2010 aan de veroordeling van het gerechtshof ” om al datgene te doen wat nodig is ” heeft voldaan.
De domeinnaamhouder mocht dan ook 12.000 euro aan dwangsommen overmaken. En ja, dat is een consequentie van mail gebruiken: als de wederpartij zegt niks gehad te hebben, heb je een levensgroot bewijsprobleem.
Overigens perfect getimed: op 10 maart meldde de SIDN de formulieren afgeschaft te hebben.
Arnoud
En via de provider nagaan wat er met de betreffende mail is gebeurd? Wie zegt dat de ontvangende partij niet even op delete heeft gedrukt?
Ik vind het een mooi verhaal. Maar het toekennen van de dwangsom had voor mijn gevoel wel wat gematigd mogen worden. En wat onduidelijk blijft is hoe en waarom die E-Mail dan niet aangekomen is. En of dat ook echt gebeurd is. Bewijzen zal wel niet lukken (tenzij hij in de spambox zat) maar het is natuurlijk wel erg gemakkelijk om dat te zeggen.
Vanwege spamproblemen kun je tegenwoordig niet meer altijd zien of een mailbox echt bestaat of dat de e-mail in /dev/null terecht komt. Als een e-mailserver aan zou geven dat hij geaccepteerd en afgeleverd is c.q. zal worden, dan hebben de boze spammers dus een trucje om e-mailadressen te controleren…
Je weet dus tegenwoordig niet of de e-mail goed afgeleverd zal worden.
De rechter lijkt te oordelen dat je in een geval met z? veel haast even moet nabellen of de mail is aangekomen. Dat lijkt me niet meer dan logisch. Je stuurt via een onbetrouwbaar medium een belangrijk bericht naar een partij die er profijt bij heeft als het niet aankomt.
De rechter had beter de opgelegde periode van 6 dagen kunnen verminderen met de dagen die het het na 16 maart duurde voordat het domein was overgedragen omdat deze wel verwijtbaar waren aan de eisende partij en duiden op opzettelijke hinder in de uitvoering van de executie.
Nu ben ik ongetwijfeld doemdenker; maar wat nou als de eisende partij de e-mail verwijderd zou hebben, maar telefonisch zou melden wel gehad te hebben, om dit laatste een paar dagen later te ontkennen. Dan nog zou de gedaagde niets kunnen bewijzen (tenzij die toevallig dat telefoongesprek had opgenomen).
Dan kun je in ieder geval aantonen (gespreksgeschiedenis van de telefoonaanbieder) dat er een gesprek heeft plaatsgevonden. Over de inhoud valt de discussi?ren.
Inderdaad. Je kunt ook bellen met een collega erbij en dan op de speakerphone, waarna je een gespreksverslag maakt. Opnemen is nog mooier. En ja, dat mag gewoon bij een zakelijk gesprek waar je deelnemer aan bent.
Arnoud, is deze uitspraak niet iets voor een blogberichtje? Met name dit citaat verbaasde me: Wie de naam van een ander zonder toestemming registreert als internetadres handelt in strijd met de ???zorgvuldigheid die [..] in het maatschappelijk verkeer ten opzichte van een ander persoon of goed betaamt???. Is dat zo? En geldt dat alleen voor natuurlijke personen of ook voor rechtspersonen (GS dat http://www.staatkundiggereformeerdepartij.nl registreert bijvoorbeeld)?
Het is bijna altijd mogelijk om aan te tonen dat de email ontvangen is, je kan namelijk bij de administrator van je mailserver de maillogs na vragen , in zo’n log staat precies of de ontvangende server de email heeft ontvangen, daarna is het hun probleem of zij hem in een spambox gooien ofzo.
Als er bij mij een dwangsom boven mijn hoofd hangt zou ik wel even die logs na willen laten gaan, desnoods tegen betaling.
Als je je mail verstuurd via hotmail, of een van de grotere Nederlandse providers zoals KPN of Ziggo gaat het opzoeken niet zo heel simpel lukken gezien het volume en aantal servers wat die hebben draaien. Heb je een eigen mail server of verstuur je via bijv een hosting provider je mail wordt het al een stuk simpeler. Dat zou mij de 12K ook wel waard zijn om dat uit te zoeken iig 🙂
Overigens krijg je dan eventueel weer het debat of de aangeleverde logfile niet aangepast is…
Wij kregen voor een website per e-mail een verzoek tot verwijderen van een logo naast een nieuwsartikel. Aangezien we nu al 3 keer niet gereageerd hadden, hadden ze er nu maar wat dreiging meegegeven: Verwijder binnen 10 dagen het logo of kom met een naam binnen de multinational die jullie gemachtigd heeft het logo te gebruiken, of anders…
Klonk dan ook flink serieus: Engels geschreven, juridische afdeling erbij en een heuse handtekening. Daarom maar het logo verwijderd twee dagen voor verstrijken van deadline. Het had eerder gekund, maar we waren niet op de hoogte van het verzoek. Ze hadden 3 keer een e-mail gestuurd naar postmaster@website.nl en deze box bestaat helemaal niet, en verwijst ook niet door. Contactinformatie (e-mail en postadres) was overigens duidelijk gegeven op de website zelf en in de meta tags.
Blijkt achteraf dat we ooit toestemming hadden gekregen van iemand binnen dat bedrijf die er nu al jaren niet meer werkt. Dat het logo valt onder “fair use” bij een nieuwsbericht en er dus geen sprake was van inbreuk op trademarks. Ook probeerden ze ons te verbieden de naam van de multi-national nog maar te noemen op de gehele website, hetgeen vrij onmogelijk is, en mij lariekoek lijkt.
Ik wilde ze eigenlijk kennisgeven dat wij voldeden aan het verzoek, door een nederlandstalige mail te sturen naar juridische-afdeling@multinational.com, maar ik heb ze maar vriendelijk verzocht, in het vervolg per post hun verzoeken te doen en in de Nederlandse taal, indien mogelijk (het lijkt me niet dat ik, voordat ik kan voldoen aan verzoeken, de vreemde taal moet leren waarin het verzoek is geschreven).
Off-topic en waarschijnlijk ook geen juridisch argument, maar het is erg not-done (als in: RFC822 zei al in 1982 dat het niet zo moest) om die mailbox niet te hebben of ‘m niet te lezen.
Maar het is niet bedoeld voor mensen die te lui zijn om een relevant contact-adres op te zoeken. Het is hetzelfde als ik een mailtje naar het eerste de beste microsoft.com adres dat ik kan vinden stuur, met een juridische claim tegen Bill Gates.
Ik had ook gehoopt dat postmaster actief zou zijn en ook de redactie, site beheerders en eigenaren op de hoogte zou brengen, het is alleen niet het eerste (of zelfs laatste) wat je checkt als je bij een site gaat werken. Het blinde vertrouwen op postmaster, zelfs na een melding dat de box niet actief is, lijkt mij ook niet grondig. De hoster van de mail server rapporteerde ons uiteindelijk wel maanden later op de e-mails op dat adres, maar natuurlijk veel te laat om tijdig stappen te ondernemen. (Postmaster@ was dus wel eigenlijk wel actief voor de beheerder van de mail server, de box “bestond niet” in de zin, dat deze nergens genoemd was in onze publicaties en nergens op internet te vinden is, integenstelling tot info@)
Strict genomen:
Voldeden we aan de RFC. Mijn inziens functioneert postmaster@ voor het rapporteren van spam en andere zaken aangaande het mailing systeem. Beoogde onrechtmatige publicatie op een website, daar gaat onze postmaster (een derde persoon alleen verantwoordelijk voor het mail systeem) helemaal niet over. Functionaliteit van postmaster@ lijkt me dus “misbruikt” voor juridische verzoeken die niets te maken hebben met de mail server zelf.Ah, dan begrijp ik het.
Het mailen van postmaster — als zijnde een adres dat altijd bestaat — lijkt me alleen gerechtvaardigd als er geen andere werkende optie is gevonden om de domein-eigenaar te mailen. Daar zijn we het denk ik over eens. 🙂
Is 24 uur niet een beetje kort om een domeinnaam over te dragen? Het kan natuurlijk wel, maar had er niet meer tijd gegeven kunnen worden? Sowieso had men alvast de DNS records kunnen aanpassen naar het IP adres van de nieuwe eigenaar, waardoor de site al door de nieuwe eigenaar bruikbaar zou zijn, zonder dat de site al op zijn naam staat. Een dergelijk aanpassing zou al een teken van goed gedrag zijn, terwijl de domeineigenaar in dit geval gewoon het domein een paar dagen langer in bezit heeft gehouden en het eigenlijk overliet aan de tegenpartij. Da’s niet slim want door te ontkennen dat hij de email heeft ontvangen kreeg hij wel een mooie dwangsom. Kassa! En dat door even op “delete” te klikken…
Van belang is misschien nog te melden dat de eiser in de oorspronkelijke zaak het zichzelf veel makkelijker had kunnen maken. De eiser had de rechter namelijk aanvullend kunnen vragen te bepalen dat het vonnis op voet van artikel 3:300 BW in de plaats treedt van de toestemming van de houder tot overdracht van de domeinnaam indien de houder niet aan het bevel tot overdracht van de domeinnaam voldoet. Zou dit zijn toegewezen, dan had de oorspronkelijke eiser met medewerking van SIDN de domeinnaam naar zichzelf kunnen overdragen zonder medewerking van de gedaagde/houder.
De mail is niet aangekomen word er gezegd. Het zou kunnen zijn dat die gene die de mail zou moeten ontvangen gewoon de mail heeft verwijdert o.i.d. Maar dat kan nauwelijks aangetoond worden. verder vind ik het overdragen binnen 24 uur erg kort. Maar gelukkig hebben ze het formulier afgeschaft zo zouden er niet meer van dit soort problemen kunnen voorkomen.