Hij is al vaak langsgekomen, maar nu is het echt door de rechter bevestigd: mensen een domeinregistratiecontract aansmeren met als verkooptruc “iemand anders wil hem registreren” heet bedrog, en je kunt dat contract daarmee per direct van tafel krijgen. Dat blijkt uit een rechtszaak tussen het bedrijf Trademark Office (sowieso al een dubieuze naam gezien de kennelijke allures naar overheidsmerkinstanties) en een ondernemer die een rekening van € 425,10 voor een tienjarig domeincontract niet wilde betalen. Protip: neem als ondernemer alsjeblieft alle ongevraagde inkomende gesprekken op, als bewijs. En ja dat mag.
De feiten uit de zaak zijn zo simpel als het maar kan. Trademark Office (niet te verwarren met het US Patent and Trademark Office of het Benelux Merkenbureau) had de ondernemer gebeld om haar de dienst van registratie en doorverwijzen van een domeinnaam aan te bieden. Als verkoopbevorderend argument was daarbij gezegd dat een andere partij deze domeinnaam had geclaimd, en dat zij deze nu aanboden aan de gebelde ondernemer. Wees er snel bij want anders is ‘ie weg.
Klinkt dat bekend? Inderdaad, het doet sterk denken aan de vele alarmerende mails die ondernemers krijgen met als strekking dat iemand anders je merk als domein wilt vastleggen en dat jij nu de kans krijgt dit te voorkomen. Vaak wordt daarbij geschermd met enige autoriteit die men zou hebben (“By law we are requried to now seek your consent”). Ik ken deze truc vooral uit verre landen, omdat niemand voor een paar honderd euro naar Hongkong gaat voor een procedure om zijn geld terug te krijgen.
Trademark Office kwam onlangs ook in het nieuws vanwege een collectieve rechtszaak tegen zich namens vele gedupeerde ondernemers. Deze uitspraak staat daar los van, maar de feiten zijn wel precies hetzelfde. En voor mij is jezelf “Trademark Office” noemen net zo misleidend als schermen met verwegwetgeving die zou vereisen dat je bij een merkhouder moet navragen of hij de domeinnaam wil hebben.
In de comments werd nog verwezen (dank Wim) naar dit Vice-artikel over de schimmige praktijken van dit Groningse bedrijf, inclusief screenshots van de interne trainingsgids met daarin pareltjes als “the first registration law” en de aanduiding “handelsmerkenkantoor in de Benelux” voor het bedrijf.
Het hielp het bedrijf natuurlijk niet dat ze stilzwijgend erkenden dat dit het verkooppraatje is geweest. En dan is de rechter heel makkelijk:
Omdat Trademark Office niet heeft weersproken dat zij een ‘verkooptruc’ heeft toegepast om [gedaagde] te bewegen de overeenkomst te sluiten, door hem de onjuiste mededeling te doen dat een andere, onbekende partij de gebruikersnaam [domeinnaam] .com had geclaimd (en dat zij deze voor hem kon veiligstellen), is er sprake van bedrog. Een rechtshandeling die als gevolg van bedrog is tot stand gekomen, is vernietigbaar.
Had TO wél ontkend, dan had de ondernemer een heel stuk zwakker gestaan en waarschijnlijk de zaak verloren. Want als je een beroep doet op bedrog, moet jij bewijzen dat je bent bedrogen. Oftewel, dan moet je bewijzen dat deze club die mededeling daadwerkelijk heeft gedaan.
Er is maar één manier om dat te doen, en dat is een gespreksopname maken. Ik zou dus bij deze iedere ondernemer willen adviseren om bij ieder ongevraagd binnenkomend gesprek een telefoonopname te maken. En ja dat mag van de AVG, het gaat immers om bewijsvoering voor (toekomstige, gevreesde) rechtsvorderingen. Je hebt daarmee een legitiem belang dit te doen, zolang je de opnames maar weggooit zodra ze niet relevant blijken.
Arnoud
2 weken geleden kwamen er bij mijn werkgever soortgelijke e-mails binnen, maar dan door (en ja, ik vind naming and shaming in dit geval helemaal geen enkel probleem, hoewel ik betwijfel of dit échte mensen zijn):
Jos Kuypers van domeinnaamregister.com
Dennis Verbeek van internetservicebenelux.com
Onze officemanager vond dit wel een beetje vreemd en vroeg aan mij hoe dit zit. Ik heb het netjes kunnen houden door ze uit te leggen dat dit gewoon een vorm van fraude en chantage is. Het bedrijf dat de domeinnaam wilde registreren waren zij namelijk zelf. Ook dit is gewoon weer een laffe vorm van geldklopperij, ik heb er maar weinig geode woorden voor over. Ook snap ik niet dat mensen het morale kompas missen waardoor ze dit doen.
Ik heb zelf eens moeten solliciteren bij zo’n soort bedrijf. Hun truc was dat ze opbelden als “enquêtebureau” en vroegen of ze een enquête mochten afnemen. De enquête bestond enkel uit vragen over interesses, van de vorm “Bent u geïnteresseerd in …?” Er waren geen andere vragen. Als afsluiting werd er dan “als bedankje” een “gratis magazine” aangeboden van 3 aangegeven interesses, waarvan ze er één mochten kiezen. Ze moesten alleen even het rekeningnummer opgeven voor de verzendkosten, die waren niet gratis.
Daarmee waren ze ongewild geabonneerd op dat (vrij waardeloze) blad. Natuurlijk mag dit niet zo, maar het doel was het binnen harken van geld van mensen die niet de moeite namen om gelijk op te zeggen.
Hoe dan ook, los van de directeur van zulke bedrijven, denk ik dat veel mensen bij dit soort bedrijven werken, omdat ze ergens moeten werken. Ikzelf kwam daar terecht omdat ik werkzoekende was en een groot uitzendbureau het een goed idee vond om me daarheen te sturen. Ook kan ik me voorstellen dat je daar terecht komt vanuit de uitkering door de sollicitatieplicht.
Ikzelf was het niet geworden, ik faalde hard in het test-telefoontje met de bedrijfsleider. Ik voelde me er ook niet echt prettig bij, maar ik weet niet wat ik gedaan had als ik het wel was geworden, vanwege de druk in mijn omgeving om werk te vinden.
In het gelinkte Vice-artikel zie je het bedrijfshandboek dat uitlegt hoe je moet werken. De uitleg bevat nogal wat juridisch klinkende argumentatie, waarvan ik me goed kan voorstellen dat niet-juristen het gevoel krijgen dat het wel goed zit. Er is zogenaamd een zorgplicht bij een eerste registratie, en als domeinnaamregistratiebureau moet je meewerken aan die zorgplicht door de houder van een andere extensie voor die domeinnaam te informeren en een aanbod te doen. Ga je googelen, dan zie je dat ICT-dienstverleners inderdaad een zorgplicht hebben (artikel 7:402 BW) en grote bedrijven steken bakken met geld in domeinnamen registreren of aanvechten. Dus dan zal er vast wel een wet zijn hierover, toch?
Het gelinkte artikel geeft bij mij nu een 404-error, ook als ik op Vice zoek naar ‘domeinfraude’ kom ik bij dezelfde dode link uit.
Het grote verschil bij ons was echter dat de domeinnamen die geregistreerd zouden worden, de .com varianten waren van .nl domeinen die we bewust 3 maanden eerder hebben opgezegd en hebben laten verlopen, omdat we ze niet meer gebruikten.
Ik kreeg er laatst een (toen Spamassassin tijdelijk in het ongerede lag) over domainregistratie van inderdaad een van mijn domeinen (dat al voor enkele jaren betaald is), maar volgens de kleine lettertjes was het eigenlijk een SEO-ondersteuning (die ik niet heb en niet nodig heb).
Of ik maar even 86 euro wilde aftikken via een link. Ik trapte er niet in, maar het zag er best echt uit.
Ik vraag me af wat de consequenties van vernietiging precies zijn. Je hebt dus niet meer het domein van hun gekocht. Betekend dit dat zij nu zelf domein.com kunnen claimen en er een mooie pagina met “TE KOOP” op zetten? Ik geloof dat de wetgeving in nederland hier nog niet heel ver in gaat om dit te voorkomen
Dat kan sowieso toch altijd? Het is niet onrechtmatig een domeinnaam te registreren en te koop aan te bieden, ook niet als die gelijk is aan andermans merk of handelsnaam. Alleen als je daarbij profiteert van het merk, of als je onrechtmatige hinder veroorzaakt, kan de merkhouder je daarop aanspreken.
Het punt van Victor is -denk ik- dat de gedaagde (het slachtoffer, voor de duidelijkheid) een half jaar lang misschien [domeinnaam].com wel heeft gevoerd. En klanten weten die domeinnaam ondertussen te vinden. Dan is er wellicht schade door het uit de lucht halen van [domeinnaam].com.
Ah, dat is een goede. Dan zou voor mij de simpele oplossing zijn dat het bureau wordt verplicht de domeinnaam over te dragen aan de klant en een door de klant aangewezen registrar. Dat is dan ongedaanmaking in andere vorm. Mogelijk kun je hem ook in de quarantaine laten vallen en daaruit opkopen, met de kosten daarvan als schade te claimen bij het bureau dat het bedrog pleegde.
Er zal in de komende tijd nog heel wat nieuwe jurisprudentie rond Trademark Office de wereld in komen. Bij mijn kantoor hebben wij nu ongeveer 10 zaken in behandeling tegen deze club. Ook de FNV heeft een aantal zaken in behandeling, en er loopt het een en ander bij rechtsbijstandsverzekeraars.
Wij zijn ook weer een nieuwe collectieve actie gestart namens 23 ondernemers, en er staat er derde actie in de steigers. Wij vragen van de rechter een principiële uitspraak over de vraag of er sprake is van bedrog, en of deze ondernemers op deze grond dus onder hun betalingsverplichting uit zijn. Wij verwachten dat wij – ook als Trademark Office ontkend – dit wel hard te kunnen maken. Wij hebben hiervoor een groot aantal verklaringen en gespreksopnamen over de verkoopgesprekken door Trademark Office.
Blijf verder ook vooral aangifte doen. Acquisitiefraude is immers ook een strafrechtelijk vergrijp (art. 326 d Wetboek van Strafrecht). Alleen op deze manier (en veel negatieve publiciteit) kunnen dit soort bedrijven (en de personen daarachter) worden gestopt.
Jeroen Thiele, Berntsen Mulder Advocaten
In het hoger beroep van Telefoongids.com versus Gilde Utrecht gesteund door MKB Nederland stelt de gedaagde tot dwaling verleid te zijn door de leugens van de eiser. De laatste voert een bandopname aan als bewijs dat gedaagde wel degelijk het aanbod aanvaarde. Gedaagde stelt dat die opname slechts een deel van het verkoopgesprek (aanbod) weergeeft en doet een beroep op 6:228 lid 2 BW, met als gevolg dat de bewijslast omgekeerd wordt. Nou moet de eiser aantonen de gedaagde ‘juist en volledig’ geinformeerd te hebben.
Graag gedaan… 🙂
Nu alleen nog een goede suggestie voor een oplossing die ieder inkomend gesprek automatisch opneemt als bewijs en de opnames automatisch wist na b.v. twee weken. Nu is Asterisk wel handige software hiervoor maar je hebt er ook goede hardware bij nodig.
Ik laat mij mobiel bellen. Automatic call recorder (ACR) werkt prima op android, als er geen bijzondere dingen zijn, dan wis ik direct na het gesprek, en anders archiveer ik het tot het irrelevant is.
Ik voel me, als zoon van een leraar Nederlands, enigszins ongemakkelijk bij de manier waarop het woord verkooptruc gebruikt wordt. Als je tegen iemand zegt: iemand anders wil deze domeinnaam registreren, dus als u hem nu niet registreert kunt u dat waarschijnlijk niet meer doen, is dat een verkooptruc, ongeacht of het werkelijk waar is dat iemand anders die domeinnaam wil registreren. Waar de rechter over valt is niet dat deze verkooptruc wordt gebruikt, naar dat het niet waar is dat iemand anders die domeinnaam wil registreren. Dat is namelijk bedrog.
De fix lijkt me dus simpel: zorg dat die bewerking altijd waar is als je hem doet, desnoods door het domein dan maar zelf te registreren. Erg moeilijk kan dat niet zijn, lijkt me, en dan lijkt me de verkooptruc gewoon legitiem.
De woordkeuze was wat ongelukkig; de wet (art. 3:44 BW) spreekt bij bedrog van een kunstgreep, een opzettelijke omissie of een opzettelijke onjuiste mededeling. Ik denk dat de rechter hier op het eerste doelde: Trademark Office is helemaal geen instantie die mensen erop wijst dat hun domeinnaam bijna wordt ingepikt, maar een domeinnaamregistratiebureau dat gewoon een commerciële kans ziet. Ook is er helemaal geen derde die de domeinnaam wil hebben, terwijl men doet alsof van wel. En zeggen dat er iemand is terwijl je het zelf bent, vind ik nog steeds onjuist. Je doet je dan voor als een neutrale partij (goedemiddag ik zag iemand uw auto bekrassen) terwijl je dat niet bent (sorry ik heb uw auto bekrast).
Als je inderdaad belt en zegt “ik wil eigenlijk uw domeinnaam punt nl registreren maar u krijgt de kans om dat af te kopen door bij mij een tienjarig abonnement te nemen voor x per jaar” dan zie ik het bedrog niet meer. Maar goed verkopen zal het niet, en als die domeinnaam een merk is dan heb je volgens mij nu poging tot inbreuk erkend.
‘Als je inderdaad belt en zegt “ik wil eigenlijk uw domeinnaam punt nl registreren maar u krijgt de kans om dat af te kopen door bij mij een tienjarig abonnement te nemen voor x per jaar” dan zie ik het bedrog niet meer. Maar goed verkopen zal het niet, en als die domeinnaam een merk is dan heb je volgens mij nu poging tot inbreuk erkend.’
Nou nou, dat valt volgens mij nog wel een beetje mee. Het is pas merkinbreuk als je verwarring creeert bij de consument. Alleen een registratie is dus geen inbreuk.
Ook het gebruik, voor heel andere producten/diensten, van die domeinnaam is dat niet.
En zelfs al zou je het wel voor dezelfde producten/diensten gebruiken, dan is dat alleen merkinbreuk als het betreffende merk een woordmerk is, niet een beeldmerk.
De rechtspraak mbt woord- en beeldmerk is aan het schuiven. Het BOIP staat nu registratie toe van woord/beeldmerken en in de jurisprudentie zie je dat soms ook woordbescherming wordt gegeven aan oudere beeldmerken, zeker als ze ingeburgerd zijn. Ik zou niet zo stellig zijn over het onderscheid.
Ja dat heb ik ook anekdotisch vernomen. Alleen is dat niet houdbaar. Je kunt niet enerzijds een woordmerk weigeren (bijv wegens te beschrijvend) en dan dat woord als beeldmerk registreren, en dan alsnog daar de beschermingsomvang van een woordmerk aan toekennen. Dan ontploft het systeem.
Het is mijn ervaring dat dit wel degelijk gebeurt. De toekenning is onvermijdelijk, als je maar een heel creatief logo er omheen tekent dan krijg je gegarandeerd je beeldmerk. En vervolgens ga je gewoon blaffen over je woordmerk, met als donkere wolk die volledige proceskostenvergoeding. In de mkb-markt waar weinig mensen verzekerd zijn voor IE-kwesties en advocaten als langdurig, onvoorspelbaar en duur worden gezien, is dat heel effectief. Ik erger me er al sinds 2009 aan dat het zo werkt.
Ja, dat je dat beeldmerk gegarandeerd geregistreerd krijgt, ben ik met je eens (en vind ik ook terecht).
Maar dat de beschermingsomvang daarvan breder is dan het beeldmerk, dat zie ik nog niet direct.
Ja, als iemand gaat blaffen, en iemand anders trekt zich daar wat van aan zonder naar de grond van de zaak te kijken, dan is het een ander verhaal. Maar juist daarvoor hebben we de rechtspraak, om de blaffer terug op zijn plaats te zetten.
Dat mensen geen gebruik maken van de rechtspraak, om welke goede of slechte redenen ook, is eerder een maatschappelijk probleem, niet een probleem van het merkenrecht.
Nee, het is al de rechtspraak ingeslopen dat beeldmerken woordbescherming bieden. Is meer een onderwerp voor een aparte column van Arnoud, als die dat ook waarneemt.
Het is hier meer dan enkel een registratie, je biedt de domeinnaam actief en uit winstbejag vervolgens te koop aan bij de merkhouder. Dat suggereert dat je wil profiteren van de bekendheid van het merk, en je doet dat ook stelselmatig als kernactiviteit van je bedrijf. Dan kom je in het hokje van de domeinkapers terecht en rechters hebben er weinig moeite mee je dan als inbreukmaker aan te merken ook al gebruik je de merknaam niet voor het aanbieden van goederen of diensten. Het aanbieden van de domeinnaam zelf wordt dan al snel aangemerkt als ‘gebruik’. In een arbitrageprocedure verlies je het sowieso, de jurisprudentie van het WIPO is keihard, domeinhandel is afgeven.
Dat is nu net het probleem met zo’n parallelle rechtspraak. Die houden zich over het algemeen maar matig aan hogere rechtsbeginselen (zoals het recht op vrijheid van ondernemen).
Onafhankelijk van of je dergelijke mensen ziet als ‘domeinkapers’ of ‘slimme handelaars in aantrekkelijke en schaarse zaken’, je zult het toch met me eens zijn dat ook zij alleen op basis van wetgeving, en niet op basis van onderbuikgevoel, gestraft kunnen worden en/of eigendommen afgepakt krijgen?
En voor je statement ‘Dan kom je in het hokje van de domeinkapers terecht en rechters hebben er weinig moeite mee je dan als inbreukmaker aan te merken ook al gebruik je de merknaam niet voor het aanbieden van goederen of diensten. ‘ Heb je daar een bron voor? Het lijkt me toch sterk dat een rechter tegen het benelux merkenverdrag ingaat.
Vooor mij is het verschil tussen misleiding en bedrog: bij misleiding wordt iets gesuggereerd dat niet waar is (bijvoorbeeld door bepaalde informatie weg te laten); bij bedrog wordt iets beweerd dat niet waar is. De wet noemt zo te zien alle misleiding bedrog. Tja, dan werkt mijn fix niet, tenzij je eerlijk zegt: als u deze naam niet registreert, doen wij het zelf. En dat moet je dan nog kunnen bewijzen ook. Het normale model van domain squatting, waarbij je het vooraf al gedaan hebt, is dan interessanter.
FNV Zelfstandigen wint procedure tegen Trademark Office. Volgens het bedrijf moest de zzp’er een factuur betalen voor de registratie van haar bedrijfswebsite met de bekende verkooptruc. De rechter oordeelde echter dat het FNV-lid tijdig heeft laten weten dat ze van de overeenkomst af wilde. Tijdens de zitting was er kennelijk a slip of the tongue van Trademark Office omdat de ‘gemachtigde’ van Trademark Office, Norrad Incasso, op enig moment zegt dat er binnen acht dagen kon worden geannuleerd. De rechter oordeelde dat er in dat geval tijdig binnen die acht dagen is geannuleerd en van kosten die Trademark Office claimde, is de rechtbank niets gebleken. Factuur hoeft niet betaald te worden door de zzp-er en de vordering van Trademark Office wordt dus afgewezen.
Het nieuwsbericht : https://fnvzzp.nl/nieuws/2018/08/fnv-zelfstandigen-wint-procedure-tegen-trademark-office
Het eerste verslag van de curator in het faillissement van Trademark Office B.V. is er. Lees en huiver: https://fnvzzp.nl/nieuws/2020/02/eerste-verslag-curator-trademark-office-bv.
Het tweede verslag van de curator is openbaar gemaakt. Lees en blijf huiveren: https://fnvzzp.nl/nieuws/2020/06/tweede-verslag-curator-trademark-office-bv