Dat je geen artikelen of foto’s integraal mag herpubliceren zonder toestemming (behoudens soms citaatrecht), zouden de meeste mensen wel moeten weten zou je denken. De praktijk is echter anders: bijna dagelijks krijg ik mails van mensen die een claim van een of andere fotograaf of andere auteursrechthebbende aan de broek hebben. Bekende partijen die dit doen zijn Getty Images (Van der Steenhoven advocaten), Cozzmoss (Banning Advocaten) en diverse fotografen vertegenwoordigd door i-EE advocaten.
Nou valt er over het principe “mag niet” weinig te twisten: hoewel dat anders zou moeten, is de wet de wet – en die zegt dat je toestemming moet vragen. Lukt dat niet, om welke reden dan ook (al is het maar dat de auteur onbekend is) dan heb je gewoon dikke pech. Het probleem dat ik heb met zulke claims is dat er wel met een heel grote hark wordt geschreven. De grootste boosdoener is de volledige proceskostenvergoeding: volgens de wet heeft een rechthebbende recht op vergoeding van de werkelijke rekening van zijn advocaat als hij wint. En zo’n rekening kan rustig enkele duizenden euro’s zijn.
Ook discutabel is de manier waarop rechthebbenden hun schade uit de duim zuigenberekenen. In principe heb je volgens de wet alleen recht op een vergoeding van daadwerkelijke schade. En die is niet hetzelfde als het geldbedrag dat je grootste opdrachtgever ooit eens betaalde voor een ander artikel. Het moet gaan om de in de markt gebruikelijke tarieven voor dergelijke werken. En een opslag “voor gederfde exclusiviteit” of “ter afschrikking” mag al helemaal niet. Dat is een verkapte boete, en boetes zijn tegen de wet in het civiele recht.
En ja, dat stoort mij buitengewoon. Wie nu zegt dat ik dus auteursrecht wil afschaffen, kan jeuk krijgen: het gaat me erom dat rechthebbenden consequent een veel te grote broek aantrekken met die claims en dat deze wijze van handhaving tegen de wet is maar dat rechthebbenden er regelmatig mee wegkomen. En dat allemaal onder het motto “het auteursrecht moet beschermd tegen internetgraaiers”.
Van een recent vonnis werd ik toch even vrolijk: géén hoge opslagen, geen boetes voor schending auteursrecht en geen tweeduizend euro advocaatkosten voor de gedaagde.
Een bedrijf had een artikel uit de krant over een door haar ontwikkeld kozijnensysteem met zonnepanelen gepubliceerd, inclusief de foto die de krant daarbij had gepubliceerd. De fotograaf diende daarom een claim in: dit was immers schending van het auteursrecht. (Tip aan bedrijven: als je een krant een interview geeft, beding dan het recht het artikel inclusief foto op de eigen site te publiceren. Schriftelijk.) De fotograaf claimde ” 280 aan gebruiksrecht plus ” 250 aan kosten handhaving, maar hij was bereid het voor ” 900 euro af te doen.
Vervolgens meldt het vonnis dat “[gedaagde] tevergeefs diverse pogingen ondernomen om in der minne tot een oplossing met de gemachtigde van [eiser] te komen”. Kennelijk was de fotograaf niet bereid tot enig zakken, want de volgende stap (een klein jaar later) was een dagvaarding waarin een kleine drieduizend euro werd geëist – waarvan 840 euro schadeclaim en 2000 euro advocaatkosten.
De rechter maakt daar echter gehakt van. Hij begint met op te merken dat 280 euro hem redelijk voorkomt. Opmerkelijk genoeg hanteert hij daarbij de richtprijzen fotografie 2010, die echter geen enkele status hebben omdat ze niet door een brancheorganisatie zijn uitgegeven of op enig onderzoek zijn gebaseerd. (En ze mógen niet door een brancheorganisatie worden uitgegeven, omdat dat een verboden prijsafspraak oplevert.) Omdat de gedaagde de foto meteen heeft verwijderd, vindt de rechter die 280 euro echter toch wat hoog, en matigt deze naar 200 euro.
De 560 euro voor “vermindering van exclusiviteit” wordt afgewezen omdat dit niet is onderbouwd. Dit is correct: die 560 euro is gewoon een opslag (2x de 280 euro) en geen daadwerkelijke schade. En hoe je “exclusiviteit vermindert” oftewel je foto minder verhandelbaar wordt omdat iemand die overneemt, ontgaat me volledig. Je auteursrecht blijft toch bestaan?
De advocaatkosten van ” 2.078,48 worden ook afgewezen. Waarom, zo vraagt de rechter zich retorisch af, heeft deze fotograaf niet eerst zelf een briefje gestuurd maar meteen een advocate laten blaffen? En waarom is die dan “” 900,– (!)” gaan eisen als de schade 280 euro is?
Gelet op het verloop van de daarop volgende gebeurtenissen kan alleen maar geconcludeerd worden dat door de opstelling van [eiser] en/of zijn gemachtigde het door [gedaagde] gewenste minnelijke overleg geen doorgang gevonden heeft en het tot deze procedure gekomen is. Conclusie: wat [eiser] meer gevorderd heeft dan voormeld bedrag ad ” 200,–, inclusief BTW wegens derving licentie-inkomsten, moet worden afgewezen.
De fotograaf krijgt dus 200 euro, en geen cent meer. Die 2078 euro advocaatkosten mag hij zelf betalen. Oh, en hij mag óók de juridische kosten van de gedaagde betalen. Die zijn 50 euro omdat hij zichzelf verdedigd had. Had hij een advocaat een weerwoord laten schrijven, dan had diens rekening naar de fotograaf gekund.
Een mooi voorbeeld van hoe het hoort te gaan in de rechtspraak. Een rechthebbende die te veel eist, kan dus zomaar de proceskosten van de inbreukmaker op zijn bordje krijgen. Wel zal de inbreukmaker bereid moeten zijn om een redelijke vergoeding te betalen.
Arnoud
@ron. Het gebruik van de voorwaarden van de FotografenFederatie is voor alle fotografen vrij. Of ze zijn aangesloten of niet. Wij krijgen veel telefoontjes van mensen zoals jij die een inbreuk zaak hebben lopen. Wij adviseren altijd om in gesprek te gaan. Meer kunnen wij niet doen want we zijn geen partij, ondanks dat men schermt met onze voorwaarden. Dat de boete niet bestaat heeft Arnoud al uitgelegd.
Ik heb al eens gepleit bij de KVK om een voorlichtingscampagne te starten over het gebruik van auteursrechtelijk beschermd werk. Juist om brokken te voorkomen. Het is nog niet op gang gekomen. Dat je zelf verantwoordelijk bent voor het uitzoeken van de rechten op foto’s voor je ze gebruikt is echter wettelijk vastgelegd. Juist daarvoor is het auteursrecht. Of het auteursrecht nu van deze tijd is of wellicht niet meer. Het is vervelend dat je hiermee zit en ik begrijp heel goed dat het je hard treft.
@Lars Ik zal je zeggen ik zit er niet alleen mee, het houd me elk moment van de dag bezig ! Zoveel onbegrip en halsstarrigheid bij een persoon heb ik nog nooit meegemaakt. Ik probeer het ook te begrijpen op de een of andere manier, maar ik kom niet verder dan dat ik gewoon te maken heb met een nieuwe vorm van afpersing. Ik probeer al vanaf het begin om tot een redelijke oplossing te komen, maar tot nu toe zonder resultaat. Een gang naar de rechtbank wil ik liever niet maken. Ik denk dat ze daar wel wat beters te doen hebben. Maar als het niet anders kan dan moet dat maar. Ik kan niet tegen zoveel flauwekul op.
Arnoud schreef:
Dat raakt aan (ik zou bijna zeggen: ziet op) de definitie van een werk. De jurisprudentie neemt dat (tot mijn verbazing eigenlijk) erg ruim. 99,99 van de e-mails is ook geen kunst met grote k, toch schijn je publicatie te kunnen verhinderen op grond van auteursrecht (las ik ergens op een site, ik weet niet meer, iets met ius geloof ik? (;-))
@Ruud: Dat er auteursrecht op zit erken ik meteen. Maar het ging hier om de morele rechten, dat is een aparte categorie rechten die zegt dat de auteur kan protesteren tegen verminking van het werk of gebruik in een context die zijn reputatie als artiest aantast. Dát zie ik niet opgaan bij een krantenfoto.
@ron
Wat een halstarrigheid van zon fotograaf en hoewel ik de gedachte erachter wel begrijp vind ik dit wel buitensporig. Ik vraag me overigens af 1: wat doen zijn beelden op een CD van een opleidingsinstituut En 2 waarom verkopen zij die beelden. Ik denk dat het verstandig is eens uit te zoeken wat hier de achterliggende gedachte is.
En dit is absoluut negatieve beeldvorming over wat nou auteursrecht is…het is bedoeld om er voor te zorgen dat je als fotograaf de vruchten kan plukken van je werk, zodat je je werk kan blijven doen! Dit is geen vruchten plukken dit is een schip met vruchten kapen….
(en ik ben dus wel fotograaf maar vind dat er van beide kanten redelijkheid moet worden betracht…zowel van de kant van de fotograaf, die zich moet realiseren dat je niet een auto kunt kopen van de vergoeding voor een paar beelden… Als van de kant van de klant die zich moet realiseren dat beelden niet gratis zijn…onder het mom van ik heb je toch al betaald voor het maken dus alle gebruik is verder vrij….)
@Martijn De beelden op de CD zijn onderdeel van een naslagwerk van het opleidingsinstituut waar ook een dikke map bij hoort, dus de hele map ook gedigitaliseerd is. Een deel van het boek bestaat uit een database van alle mogelijke plaagdieren. Bij een aanvraag van een klant die denkt dat hij kakkerlakken heeft kan je dus een foto en een korte beschrijving naar hem toe mailen. Voorheen maakte je een kopie uit het boek en stuurde je dat op. Doordat ik deze digitale beelden ook voor de website heb aangeleverd overtreed ik het copyright. Ik ben me echt wel bewust van de overtreding, maar deze heb ik ter goeder trouw en onwetend gemaakt. Ik wil ook best een vergoeding betalen, maar ???2100.00 ex vind ik buiten alle proporties. Als ik vooraf een offerte had gevraagd was ik daarop never nooit ingegaan uiteraard.
@ron
nee nu begrijp ik dit ook… Wat een lastige situatie… ik zou als de man niet naar rede wil luisteren (en 2100.- voor 21 dagen is niet echt rdelijk) zou ik gewoon naar de rechter gaan…
@Richard, #3:
“Heeft het bedrijf nog rechten die ze kunnen laten gelden richting de fotograaf met betrekking tot het feit dat hun product het onderwerp van de foto is?”
Ja, het bedrijf heeft nog rechten, maar het zal zeer moeilijk zijn daar ook wat mee te doen. Om voor een schadevergoeding in aanmerking te komen, is namelijk niet alleen maar een verbroken recht nodig, maar ook (het woord zegt het eigenlijk al) schade. En die lijkt me hier niet aanwezig. Het bedrijf gaat door publicatie van de foto niet minder verkopen.
Hetzelfde argument kan overigens ook richting de fotograaf gedaan worden – als het bedrijf niet de foto’s zonder toestemming op zijn website had gezet, zou de fotograaf dan meer inkomsten gehad hebben? Zeer twijfelachtig – het ging het bedrijf om het artikel, dus als ze zich gerealiseerd hadden dat daar de bewuste foto niet bij mocht zonder betaling, hadden ze er waarschijnlijk geen foto bijgezet, en niet betaald voor deze of een andere foto. Ook zie ik niet in dat er mensen zijn die de foto op de website zagen en daarom de foto zelf, of een ander medium dat het legaal gebruikte, niet aan te schaffen of te gebruiken. Voeg daarbij dan nog dat het bedrijf kennelijk in goeder trouw handelde (de krant had toestemming gegeven het artikel te plaatsen, het lijkt me in een dergelijk geval niet onredelijk om aan te nemen dat de krant ook het recht had die toestemming te geven; toen bleek dat dat niet zo was, is het meteen verwijderd), en ik althans zou in deze specifieke zaak ook een volledig verwerpen van de eis een zeer goed te verdedigen uitspraak vinden.
@Lars #41
Ik kan deze reactie moeilijk duiden. Op welke basis wordt geprobeerd te schikken ? De daadwerkelijke schade -dus het normale markttarief- of de 300 % tarieven volgens de FF-AV terwijl er geen overeenkomst is ? Gezien de opmerking vermoed ik het laatste. En daarmee zou er dan weldegelijk sprake zijn van een streven om boetes op te leggen.Wat ik vooral mis in deze discussie is dat het in deze zaak steeds over de hoogte van de toegewezen gereduceerde claim gaat (??? 200,–) terwijl de oorzaak daarvan nauwelijks, in ieder geval te weinig aan de orde komt. En die motivering staat duidelijk in punt 22 van het vonnis (LJN BT1960, de link bij Arnoud werkt niet). En dat is samengevat: de onredelijkheid van eiser in deze zaak in de buitengerechtelijke fase, dus van voor de procedure. Je zou het bijna een veroorzaken van een onnodige procedure kunnen noemen.
En iedereen die zich met openbaarmaken bezig houdt, hoort iets van auteursrecht te weten, zeker als hij met zijn vingers aan andermans werk komt. Bijna dagelijks komt in de kranten het onderwerp AUTEURSRECHT aan de orde. Onwetendheid is geen sterk excuus.
In deze zaak is de eiser mijn inziens veel te hard van stapel gelopen. Dat die dus wordt teruggefloten daar heb ik geen problemen mee. Zo’n kwestie probeer je eerst te schikken. Het wordt wat anders als iemand willens en wetens zonder toestemming van de rechthebbende diens werk (foto) gaat gebruiken. Het is een slechte zaak als die dan enkel dezelfde vergoeding bij toestemming vooraf zou moeten betalen. Dat vormt dan een aanmoediging voor ongeautoriseerd gebruik: als je ermee weg komt heb je het mooi gratis en als je betrapt wordt dan kost het evenveel als bij de wettelijk vereiste toestemming vooraf. Ik ben het er daarom mee eens dat bij toestemming achteraf een hoger tarief in rekening wordt gebracht dan bij toestemming vooraf. Dat zijn verschillende soorten gebruik die een verschillend tarief rechtvaardigen, dat kan ook beargumenteerd worden doordat het vinden van ongeautoriseerd gebruik extra kosten met zich meebrengt in vergelijking met iemand die conform de wet vooraf toestemming vraagt. Hetzelfde principe dat voor zwartrijden geldt denk ik.
@Bert: De link werkt nu wel, excuses voor de overlast. En ja je hebt gelijk, het gaat om het onnodig veroorzaken van een rechtszaak. De gedaagde was bereid tot minnelijk overleg (onderhandelen) en daar behoor je als rechthebbende dan naar te luisteren. Pas als je er echt niet uitkomt of de gedaagde zich onredelijk opstelt, kun je gaan procederen.
Lees net bij Webwereld dat Apple en Samsung weer liggen te rollebollen. De inzet: Samsung claimt een verbod wegens patentinbreuk, Apple zegt dat ze alleen maar een licentievergoeding hoeft te betalen. Indirect zou dat hier wellicht ook relevant kunnen zijn.
Als Apple nu wegkomt met alleen maar de gewone licentievergoeding, dan zou dat een versterking betekenen voor het argument dat de schade inderdaad alleen de gederfde licentie is en niet meer. (Nou ja, een verbod voor de toekomst mag wel, ook bij auteursrechten, maar dat is zelden een issue bij fotoclaims.)
De schade voor een fotograaf overtreft alleen al door de sores, verre de gemiste reguliere gebruiksvergoeding. Denk alleen maar aan de opsporingkosten, het bewijsmateriaal zeker stellen, fotoprints maken en de tijd die het kost een advocaat in te praten. Om niet spreken van de tijd die het kost als het tot een rechtszaak met comparitie moet komen. Naar de letter dekt 1019/h Rv dat allemaal maar in de praktijk is dat lang niet altijd zo. Veel inbreuken zijn,ook met een aardige vergoeding, economisch verliesgevend. Niet voor niets is in de VS een schadevergoeding bij inbreuk van keer drie, bij wet vastgelegd. En dat is wat anders dan de overdreven claim cultuur aldaar.
@61: “Ik ben het er daarom mee eens dat bij toestemming achteraf een hoger tarief in rekening wordt gebracht dan bij toestemming vooraf. Dat zijn verschillende soorten gebruik die een verschillend tarief rechtvaardigen,…”
Op zich heb ik er niets op tegen om een opslag op het tarief te hanteren bij ontdekken achteraf. Alleen moet die dan wel in verhouding staan tot de normale kosten, zodat ook de ‘boete’ in verhouding staat tot het vergrijp. Daarnaast moet die boete ook gebaseerd zijn in de wet. Op het moment is van beide geen sprake.
“…dat kan ook beargumenteerd worden doordat het vinden van ongeautoriseerd gebruik extra kosten met zich meebrengt in vergelijking met iemand die conform de wet vooraf toestemming vraagt. Dat is een moeilijke. De rechtenhebbende zal zoeken naar overtreders. Of hij die vindt of niet maakt voor de kosten niet uit. Wat is dan de schade die één enkele inbreuk hier veroorzaakt? En is die schade dan lager hoe meer inbreuk er wordt gevonden, omdat de kosten dan over meer mensen verdeeld kunnen worden?
Handhavingskosten zijn naar mijn mening dan ook kosten die in de normale prijs meegenomen moeten worden. Degene die de foto ‘koopt’ betaald de verkoper om die exclusief te houden.
Voor de juridische kosten ben ik van mening dat deze uitspraak een erg goede basis vormt. Als de kosten ontstaan doordat een partij zich onredelijk opstelt, is het logisch dat deze ook de kosten draagt.
@64: Auteursrechten schending kent in amerika statutory damages. Zelf als je schade nihil is heb je recht op een vergoeding. Het minimum bedrag is echter dusdanig hoog, dat de straf daarmee niet in verhouding staat tot de daad.
De verdrievoudiging waar je het over hebt is als ik het goed heb begrepen alleen mogelijk als je kan bewijzen dat de andere partij de inbreuk opzettelijk heeft gepleegd.
Maar nooit van een boete spreken! Daarvoor is geen bestaansrecht. Dus verstrek je daarmee de inbreukmaker (ik zou bijna zeggen de inbreker) ammunitie tegen je. Maak een goede schadespecificatie op grond van 1019/h Rv. dan wel met beroep op BW 6:95/96. En laten de profs zich niet te veel laten afleiden – daar heb je al een kostenpost – en ga door met fotograferen.
Ik stel voor dat toekomstige slachtoffers van copyrighttrollen de laatste bijdrage van Bert van Loo van de Fotografen Federatie gebruiken om aan te tonen dat specificaties van ‘kosten’ in werkelijkheid verkapte boetes zijn. (“Nooit van een boete spreken!”)
@59 Eric, Niet zo wantrouwig 😉 Schikken op basis van de normaal gehanteerde tarieven van de fotograaf. Niet meteen boetes maar beginnen met een ‘milde’ inbreuk brief. Daarin doen we het aanbod het op minnelijke wijze te regelen. In zeer veel gevallen wil men dan meteen betalen en blijft de relatie tussen beide partijen goed. Sterker nog: afgelopen jaar hebben we meerdere malen gezien dat er zelfs een opdracht uit voort komt voor de fotograaf! Vooral omdat men niet uit boze opzet te werk ging en het werk van de fotograaf toch al goed vond. Aangezien we weinig of geen kosten maken met onze juridische dienst en de fotograaf het zelf kan oplossen rekenen we dan ook geen overbodige kosten verder door. Bij evident opzettelijke inbreuk pakken we het wat strenger aan. Hier gaat dan ook de kostenteller voor juridische bijstand lopen (wel tegen een redelijk tarief). Hierbij zijn we bij zaken die voor de rechter komen erg succesvol en vaak heeft de verliezende partij achteraf spijt dat hij/zij het niet langs minnelijke weg heeft opgelost.
Dus: niet meteen uit op boetes, maar gericht op een snelle en redelijke oplossing waarbij de verhoudingen meestal goed blijven. Werkt snel en daarmee besparen we een hoop juridische touwtrekkerij.
Ik begrijp dat al te hard van stapel lopen door (in dit geval de erfgenamen van) de fotograaf niet wordt gehonoreerd en zelfs afgestraft (doordat ze hun advocaatkosten niet krijgen vergoed), maar waar ik wel moeite mee heb is dat de kantonrechter de dief (want dat is een website die zomaar een foto plaatst zonder zich om de rechten te bekommeren) niet bestraft. Die hoeft alleen maar het normale tarief te betalen. Als de rechthebbenden het (onrechtmatige) gebruik van de foto niet (toevallig?) hadden ontdekt, hadden ze naar hun vergoeding kunnen fluiten en was de dief geheel vrijuit gegaan. Daarom zegt mijn rechtsgevoel dat in dergelijke gevallen op z’n minst een opslag (2x, 3x?) bovenop de normale vergoeding op z’n plaatst is, enerzijds om media te ontmoedigen foto’s te plaatsen zonder te betalen, en anderzijds om als het ware te ‘compenseren’ voor al die keren dat een fotograaf niet ontdekt dat z’n werk illegaal wordt gebruikt en hij dus inkomsten misloopt. Let wel: het zijn echt niet alleen schimmige weblogs die foto’s jatten, er zijn ook (tamelijk) serieuze media wier beleid het volgens mij is om foto’s gewoon van internet te plukken en op hun eigen site te gebruiken in de hoop dat er geen haan naar kraait… Aanpakken die dieven!
Ik vraag mij af of er ergens statistieken en andere gegevens worden bijgehouden over hoeveel inbreukmakers er in Nederland zijn (17 miljoen of zo?), hoeveel inbreukmakers uiteindelijk een schikking aangaan met de auteur en hoeveel inbreukmakers er uiteindelijk met de auteur naar de rechter stappen en wie daarbij wint, en hoeveel men daarbij wint… Interessant daarbij is dan vooral de hoogte van de schadeclaims die worden gevraagd en wat er uiteindelijk wordt betaalt, per foto.
Deze informatie kan voor zowel inbreukmakers alsmede auteurs handig zijn omdat je dan kunt inschatten wat redelijke claims zijn en wat te hard blaffen als resultaat kan hebben. Of wat het resultaat is als je gewoon weigert te betalen…
Zijn dergelijke gegevens ergens te vinden?
Het burgerlijk recht gaat om vergoeding van schade, niet over afstraffen van ‘diefstal’. Uitgangspunt is dat je niet zelf beter behoort te worden van een inbreuk op je rechten. Je moet schadeloos gesteld worden, meer niet.
@69: “dat de kantonrechter de dief (want dat is een website die zomaar een foto plaatst zonder zich om de rechten te bekommeren) niet bestraft.” Ik vind dat je heel ver gaat door meteen over een dief te spreken. Ben je een dief als je van de krant toestemming krijgt het artikel te reproduceren en je daarbij niet beseft dat je voor de bijgeplaatste foto apart iets moet regelen? Mijn antwoord is nee en de uitspraak is dan ook terecht.
Tevens gaan veel zaken over mensen die Royalty Free als gratis hebben gelezen. Dat gebeurt regelmatig en toch gebruikt men die verwarrende term nog overal. Free op het internet wordt nu eenmaal geinterpreteerd als gratis. Als je dan blijft volharden in in de term Free voor betaalde content te gebruiken, dan mag dat van mij zelfs het gevolg hebben dat alle schade voordat je de inbreuk maker meldt dat het niet gratis is niet te verhalen is.
Noem het “Prepaid royalties” desnoods en zet de term royalty free in de kleine letters, in plaats van groot het woord free en wat je moet betalen ergens in de kleine letters. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat GI en co. het wel makkelijk vinden dat veel mensen free zien staan en dan aannemen dat het gratis is gezien de exorbitante bedragen die ze dan denken te moeten eisen. ntauurlijk heb je dan nog steeds inbreuk, maar die zijn dan niet misleid door het woordje ‘Free’ wat erbij stond.
Inbreuken ’te goeder trouw’ lossen zich meestal snel op omdat die inbreukmaker gewoon wil oplossen. Maar zo gaat het niet altijd. En juist in die gevallen van ’tegenspartelen’ is een toeslag – op welke grond dan ook – moreel gerechtvaardigd. En vergoeding van tijdverlies en kosten van de fotograaf wiens foto is gepikt zijn geen boete beste Branko Collin (@67) maar van vergoeding van vervolgschade. Alleen al is het maar om verdere inbreuken te voorkomen dan wel te beperken.
En wie is nu feitelijk het slachtoffer waarover u het heeft beste meneer Collin: wie pikt of van wie gepikt wordt?
Je moet gewoon af en toe gaan eten bij een restaurant dat niet vol zit en dan weglopen zonder te betalen. Als ze je dan achterna rennen hoef je alleen de ingredienten en de afwaskosten te betalen, want dat is de werkelijke schade.
Lekker geregeld in Nederland, en mooi dat zo’n Arnoud het er helemaal mee eens lijkt te zijn.
Een onderdeel van Reed Elzevier had zonder overleg een foto bij 4 verschillende artikelen gebruikt vanaf 2010 Ik heb daarop een factuur gestuurd en contact opgenomen met de hoofdredacteur . Die vertelde dat door het lage budget en de grote concurrentie min of meer verplicht was om zo links en rechts te graaien zonder te vragen. Via de juridische afdeling van Reed Elzevier kreeg ik wel een excuus maar dat ze mijn gevraagd tarief te hoog vonden ik vraag standaard ???225 dat staat ook in mijn voorwaarden voor commercieelgebruik. Ik werd afgescheept met eindbedrag ???100 voor 4 foto’s omdat ze met niemand wat te maken hadden zij maakte de dienst uit take it or leave it. omdat ik al eerder weigerde bij een vorige kwestie bij Elzevier om dit geld te accepteren heb ik het onder protest toch maar aanvaard anders was het weer ??? 0 Maar zou ik iets van Elzevier graaien dan zijn de rapen gaar en dan kom ik niet weg met het bedrag zelf bepalen op ±???25
Nee hoor, het restaurant zat zoals ik al zei niet vol.
Waarom moet ik bijdragen aan de kosten van de kok en de huur van t pand enz… of ik er nu wel of niet zit: die kosten zijn er sowieso.
Waarom kom ik wel voor de rechter voor een strafbaar feit als ik eet en dan wegloop, en niet als ik een foto zonder toestemming, betaling en naamsvermelding gebruik?
En op jouw vraag: had de persoon die de inbreuk pleegde anders wel normaal betaald of is je foto gewoon onverkoopbaar? Ik ga natuurlijk bij een 2 sterrenrestaurant eten, waar ik normaal nooit kom omdat ik het veel te duur vind. Dus ze lopen geen schade omdat ze mij als klant mislopen: ik was geen klant en zou het met de normale prijzen ook nooit worden. En ik doe het bij een heel slecht restaurant trouwens: daar was ik geen klant en zou ik het ook nooit worden.
Overigens KOPIEERT iemand de foto niet, maar iemand GEBRUIKT de foto. Voor het GEBRUIK van mijn foto’s betalen klanten mij. Als ze een kopie op hun hardeschijf willen zetten gaan ze maar lekker hun gang. Op het moment dat ze iets doen met mijn foto, wat hen hoogstwaarschijnlijk linksom of rechtsom inkomsten oplevert, dan wil ik daar graag in delen op een wijze/hoeveelheid welke redelijk en gebruikelijk is.
Gebruik van een foto is geen probleem. Daarmee schend je het auteursrecht niet. Waar het om gaat is het publiceren van foto’s, ofwel zorgen dat anderen (een kopie van) de foto kunnen zien. Dat mag weer niet. (Nou ja, daar zijn dan weer uitzonderingen op.)
Betreffende arbeidskosten en andere vaste kosten die een restaurant heeft, die blijf je verschuldigd omdat je de plek hebt ingenomen van een betalende klant. Misschien is er een vaste klant die er dagelijks komt maar nu zag dat zijn favoriete plek bezet was en is hij dus maar naar de patatzaak op de hoek gegaan. De schade is dan gewoon gemiste inkomsten van die klant die wel zou betalen.
Het raakt al aardig ingeburgerd om “kopieren” “stelen” te noemen en “oneigenlijke publicatie” “diefstal”. Volgens het woordenboek zijn dat dacht ik toch hele verschillende zaken. Bij diefstal neemt de fysieke voorraad af.
Okay, uit je laatste reactie maak ik op dat je geen inhoudelijke reactie op mijn voorbeelden hebt en het eigenlijk wel met me eens bent. Mooi!
De praktijken van Getty en andere commerciele “doorverlopers” van auteursrecht laat juist zo schijnend zien dat het auteursrecht een recht is wat alleen mag en kan zijn van MAKERS. Deze organisatie’s profileren zich als makers en hanteren dan tarieven die geen enkel verband heeft met hun rol in deze. Auteursrecht is in de wet geregelt en persoonsgebonden. Dat deze doorverkopers zich zo profileren als houders van het auteursrecht is een kwalijke zaak waar ze geen boodschap heeft aan creativiteit. Het is een beroepsgroep die creativiteit als core-business heeft. In praktijk van alle dag in onderhandelingen bij regelmaat door deze monopolisten ‘gewurgd’ worden met hun euro-teken-ogen en liefst de makers ontdaan zien van hun auteursrecht. Hiervoor moet het auteursrecht waar maar mogelijk gebagatelliseerd en aangevallen worden.
Creativiteit is de ziel van een maker en dat heeft niets met het winstbejag van de getty’s te maken. Het is wel de broodwinning van deze beroepsgroep. Dit wordt iets te makkelijk weggezet in een discussie van centen en onhandigheid van gewone mensen. De winnaar is de advocaat die met een hoop geld een wanprestatie heeft geleverd en er nog mee wegkomt ook in deze discussie!
@Mark: Er zijn een aantal punten die je vergeet.
De boete mag wettelijk niet. Het doet er niet toe of je die nu terecht vindt of niet; het mag gewoon niet.
Diefstal auteursrechten schending. Het restaurant voorbeeld is daar perfect voor. Het eten dat je hebt gegeten is weg, je kan het niet nog een keer verkopen. Je kan het zelf niet nog een keer maken, want de ingredienten zijn gebruikt. Een foto die ten onrechte is gekopieerd heb je nog en kan je nog rechten op verkopen. De claim dat die minder waard is heeft nog niemand hard weten te maken en bovendien is dat te herstellen door de ongeautoriseerde kopie offline te halen.
Er wordt wel degelijk rekening gehouden met de belangen van de rechthebbende in de wet. Niet voor niets is er een uitzondering dat je de werkelijke kosten van je rechtsbijstand kan verhalen op de inbreuk pleger. Daar waar verder iedereen het met forfaitaire bedragen moet doen. Dat je die niet krijgt als je de kosten hebt gemaakt doordat je zelf onredelijk bent geweest lijkt me ook niet meer dan terecht.
Met betrekking tot punt 1. zou de wet natuurlijk aangepast kunnen worden dat je recht hebt op een forfaitaire schadevergoeding voor handhaving bovenop de normale prijs, maar hoe moet die dan vorm worden gegeven? Niet zoals in de US iig, waar die tot idiote vorderingen van miljoenen hebben geleid. Een een redelijk percentage in de wet opnemen? Ja, maar dan wel dat die vervalt als 3. wordt toegekend, je hebt dan immers je werkelijke handhavingskosten vergoed gekregen.
Sorry, maar al met al vindt ik niet dat de mogelijkheden voor rechthebbende zo slecht zijn. Dat ze nu in het verdoemhoekje zitten komt door nationale en internationale berichtgeving over de excessieve eisen die men stelt. Om maar niet te spreken van de onzin die hun experts in de rechtzaal spuien? Iedere download een gemiste verkoop? De schade aan de muziek industrie is met die berekeningswijze groter dan hun hele omzet ooit geweest is. Als je begrip wil, zal je je redelijk op moeten stellen.
Als ik de reactie van Lars Boering lees, dan stelt de FF zich redelijk op. Alhoewel ik uit zijn opmerkingen niet op kan maken of zij een opslag conform hun voorwaarden hanteren indien de tegenpartij hier nooit mee akkoord is gegaan. Of wat ze doen als men hier bezwaar tegen maakt en inderdaad aanbied om 1x de normale rechten te betalen. Dat zal de FF ook niet willen publiceren dunkt mij 😉 Hoe dan ook zijn er partijen die nog onredelijker zijn zoals een Getty en daar heeft de FF zo aleen maar last van.
@Mark, ik probeer duidelijk te maken dat je geen appels en peren kunt vergelijken op deze manier. Weglopen uit een restaurant is iets heel anders dan een foto door-publiceren. Voor diefstal is er gewoon het strafrecht. En een restaurant verlaten zonder te betalen kan eindigen in een “vakantie” op een plek waar je je zeepje niet moet laten vallen… De vergelijking gaat scheef omdat auteursrechten schenden absoluut geen diefstal is! Ja, diverse media proberen ons dit wel wijs te maken, maar dit is absoluut niet het geval.
Nu de kern van de discussie: wat is een redelijke schadeloos-stelling indien iemand auteursrechten schendt? Ofwel, als iemand de foto’s van een ander openbaar maakt? En dan denk ik aan die kwestie van Manon Thomas die op haar computer naaktfoto’s had staan en die door een hackende buurman waren gejat en openbaar waren gemaakt. Resultaat? Tja, hacken werd strafrechtelijk aangepakt. En verder? Tja, EUR 3.000 schadevergoeding wegens smaad, niet wegens inbreuk op auteursrechten. Maar dat komt mede omdat de rechter de privacy belangrijker vond dan de commerciele waarde van de foto’s. Dus geen dubbel geld wegens smaad en auteursrechten-schendingen.
Aan de andere kant, enkele van die commerciele bedrijven, waaronder Getty, zijn te aggressief bezig en gaan zelfs regelmatig in de fout door claims te maken die ze niet waar kunnen maken. Getty heefy wel eens foto’s doorverkocht zonder dat de auteur hiervan toestemming heeft gegeven of waarbij de auteur de toestemming weer introk. Heel vervelend, maar daar worden ze ook voor beboet.
Wiens taak is het om te controleren of die tussenpersonen zoals Getty wel eerlijk handelen? De makers? Tja, als een auteur zich daar ook druk om moet maken en tijd moet besteden dan gaat dat weer ten koste van zijn werk. Als het maar erg weinig tijd kost is het nog te doen, maar het moet voor een auteur geen dagtaak worden. En dus zullen andere partijen deze tussenpersonen op de vingers moeten tikken. Maar ja, niemand werkt voor nop dus wie moet dan Getty en Co in de gaten houden? Dat lijkt mij een taak voor de Nederlandse staat, de NMA en andere juridische organisaties. Is gewoon enorm lastig te organiseren dus een deel van die taak zou door vak-organisaties gedaan kunnen worden, die vervolgens hun leden kan voorlichten.
Maar laat de auteurs nou gewoon auteurs zijn! Geef ze waar ze recht op hebben en daarmee basta, klaar, af! Laat auteurs hun focus houden bij hun werk.
@ wim nou wordt ie mooi zeg als je iets kopieert steel je niet??? Hahaha nou leg dat maar uit aan iedereen die voor de rechter staat wegens Het schenden van merkenrecht !! Kom op je steelt intelectueel eigendom op het stelen van ideeen staat net zoveel straf hoor!!
Nee de vergelijking is geheel juist . Het enige wat zometeen nog waarde heeft zijn juist ideeen en die moeten heel goed beschermd worden!!
@ Wim: Opzettelijke schending van het auteursrecht zonder de vereiste voorafgaande toestemming van de maker of de eventuele rechthebbende geldt in Nederland als een misdrijf.
Waar creatief werk en in opdracht gemaakt werk met respect wordt verkocht en aangeboden is de afnemer de uiteindelijke winnaar. En daar heb ik het ook niet over. Als je deze tussenpersoon kunt betalen … super top! Deze doorverkopers die wij bedoelen (hoop ik) zien alleen hun eigen (internationale) business-model … de voorbeelden zien we dagelijks bevestigd in de rekken bij tanken en het rokertje.
@ … wim: Als we stoppen met de afspraak van de 3-kleuren (rood-oranje-groen) en daaraan gekoppeld rijden en stoppen wordt het in de fysieke chaos. Rij je door dan en je betaald niet ‘mag je ook je zeepje hoog houden’.
“een man een man, een woord een woord” … is zo gek nog niet in de omgang met elkaar en in zaken.
@85: Inderdaad, je zal door die rechter nooit en te nimmer voor diefstal veroordeeld worden. Diefstal pleeg je als je een afdruk van een foto steelt, maar dan overtreed je het auteursrecht weer niet omdat je geen nieuwe openbaarmaking doet.
Als je inbreuk maakt op auteursrechten steel je niet. Andere wetten, andere straffen, andere regels voor vergoeding juridische kosten.
En je laatste alinea is helemaal kort door de bocht. Als alleen ideeen nog waarde hebben krijgen we dan alles gratis van de fabriek en mogen we de bedenker van het product wat geld overmaken?
Juist met ideeen moet je terughoudend zijn in het verlenen van rechten. Als je iemand alleenrecht op een idee geeft is dat hetzelfde als tegen de rest zeggen, je hebt deze kennis maar je mag hem niet gebruiken. Dat zou naar mijn mening alleen moeten als het noodzakelijk is voor de vooruitgang en dan alleen in die mate dat de bedenker zijn investering erin terug kan krijgen. Zet dat maar eens af tegen levensduur + 70 jaar voor auteursrecht (belachelijk scheef) en octrooien van 20 jaar in de hedendaagse wereld waar alles toch in 5 jaar verouderd is?
@86: Niet ieder misdrijf is een diefstal. Moord is toch ook geen diefstal, men roept toch niet dat je een leven steelt? Door rood rijden is ook geen diefstal. Noem auteursrechten schending dan ook geen diefstal, want dat is het niet. En het feit dat jullie er boetes voor willen is leuk, maar de wet is nu eenmaal anders. Leer er mee leven dat je geen boetes kan vragen als je geen overeenkomst hebt. Ik denk niet dat je hier iemand vindt die van mening is dat auteursrechten afgeschaft moeten worden. We verschillen hoogstens van mening over hoeveel ze waard zijn, de duur en hoe we vinden dat ze gehandhaafd zouden moeten worden.
Met hyperbool aleen win je geen discussies.
Het is mijns inziens zeker zobdatvde echte waarde in ideen en dus creativiteit zit …. Uiteraard hebben fysieke zaken waarde dat betwijfelt niemand maar die waarde neemt wel snel af (zie computercomponenten….) Maar software (ideeen) blijven waardevol enbuieindelijk duurder dan de fysieke computer. De fotos zijn uiteindelijk ook duurder dan het papier waarop ze staan. Inbreuk op auteursrecht en intelectueel eigendom wordt daarmee steeds belangrijker (sidenote als je de nachtwacht vernield ben je dan alleen wat pottenverf schuldig??)
Maar blijft overeind dat het een bijzondere manier van jatten is Gewoon roepen je voorraad is niet kleiner geworden dus je hebt geen schade is echt veel te kort door de bocht. En mijn stelregel is gewoon als jij mijn werk zo mooi vind dat je het graag gebruikt om jouw zaak goed te doen …. Mag ik daar dan voor beloont worden?? En het is aan mij om een vergieding vast te stellen en door gewoin je gang te gaan heb je het recht op inderhandelen opgegeven…. Helaas als je gaat zitten in een restaurant en besteld zonder t kijken wat het kost Kan je niet achteraf gaan klagen over een hoge rekening…. (ik weet je krijgt ook geen hogere rekening maar datbis ff een ander punt)
@Martijn, hoe kun je ideeen nou stelen? Da’s alleen maar beeldspraak, wat helaas door bepaalde lobbyisten graag wordt misbruikt om auteursrechtenschendingen te doen voorkomen als misdrijven. Koop een DVD in Nederland en kijk de eerste minuten even en je ziet vast zo’n promo-actie van Brein waarin beweerd wordt dat illegaal downloaden gewoon diefstal is en dus strafbaar. (En dat terwijl je in Nederland naar hartelust kunt downloaden wat je maar wilt!)
Wat is het dan wel indien je ideeen steelt? Of als je kopieen maakt van foto’s? Of als je foto’s publiceert? Tja, dat is een beetje onduidelijk. In theorie zal een fotograaf geen inkomsten hebben indien iedereen zijn werk maar continu kopieert en publiceert. Dus in zo’n geval kost het een fotograaf dus potentieel inkomen. Let wel op: potentieel! Want wie zegt dat er iemand bereid voor zijn werk te betalen? Aan de andere kant, kopieren zorgt er ook voor dat bepaalde dingen opeens enorm populair wordt, waardoor mensen besluiten om het origineel te kopen en/of besluiten de auteur ook (financieel) aan te moedigen om door te gaan met het goede werk. Open-source zou nooit succesvol zijn geworden indien niemand hieraan kon verdienen. De praktijk is zelfs dat in diverse situaties iemand meer succes heeft door zijn werk weg te geven en daarnaast nog extra, betaalde diensten aan te bieden dan alleen maar geld vragen voor je werk. Wil je een voorbeeld? Je kijkt er al naar! De WordPress software die Arnoud gebruikt is gewoon voor iedereen te gebruiken. Je kunt bij WordPress een gratis account aanvragen maar je kan de software ook downloaden en op je eigen server installeren, gratis en voor niets. Het resultaat is dat WordPress hierdoor een extreem populaire blogtool is en er veel winst op behaald kan worden ondanks dat het wordt weggegeven. Maar ook Arnoud zelf is een goed voorbeeld. Hij heeft hier een blog waar hij gratis advies geeft en allerlei juridische onderwerpen toelicht. Dat kost hem wel wat tijd iedere dag maar wat hij ervoor terug krijgt is behoorlijk. Sowieso gratis reclame voor ICTRecht en Arnoud zelf. Daarnaast zullen velen toch aan Arnoud denken indien ze een ICT-jurist nodig hebben als ze van hem hebben gehoord of indien ze gaan googlen op ICT-Jurist. (Arnoud staat bovenaan de niet-gesponsorde links!) En ik meen dat Arnoud ook regelmatig interviews geeft en volgens mij ook al eens op TV is geweest, maar dat laatste weet ik niet helemaal zeker. Dit blogje maakt hem de Ster onder de ICT-juristen en ik vermoed dat menig andere jurist daar behoorlijk jaloers op is! 🙂
Dus als ik artikelen van Arnoud steel en elders plaats, kost dit hem dan geld? Vast niet! Hij wordt er waarschijnlijk alleen nog maar bekender door. Wat is dan de schade die hij oploopt? Tja, nul Euro of minder, volgens mij?
En @Martijn, beloning kan een fotograaf krijgen in de vorm van extra werk, bijzondere opdrachten en nieuwe klanten. Een fotograaf die zijn eigen werk weggeeft zal daar niet aan verdienen, maar als zijn werk goed is zullen veel mensen interesse in zijn werk krijgen. De kans bestaat dan dat diverse opdrachtgevers speciale klusjes voor zo’n fotograaf bedenken en dat er mensen zijn werk ergens tegenkomen en opeens klant bij hem willen worden. En daarbij is men vaak ook nog wel bereid om een goede prijs te betalen. Het feit dat je werk massaal wordt gekopieerd betekent nog niet dat je daardoor schade oploopt. Als je werk goed is dan zijn veel mensen zeer gemotiveerd om daar alsnog een financiele vergoeding tegenover te stellen. En hoe gek het ook klinkt, het is eigenlijk een nieuwe manier van zakendoen. Zoals diverse bedrijven gewoon gratis proef-monsters weggeven in de hoop meer klanten te krijgen. Het is een strategie die werkt voor iedereen die goede producten kan produceren!
“”Een fotograaf die zijn eigen werk weggeeft zal daar niet aan verdienen, maar als zijn werk goed is zullen veel mensen interesse in zijn werk krijgen.””
Dat doe ik ook altijd bij dat restaurant.. dan zeg ik buiten dat ik heerlijk heb gesmuld.
Even los van de terminologie want volgens mij is dat voor de discussie niet erg relevant: het is toch belachelijk dat je als auteur iemand enkel een factuur voor het normale gebruik kan sturen? Dan gebruikt iedereen het beeld maar gewoon, hopende dat ze er mee weg komen. En komen ze er niet mee weg, dan kost dat niks meer dan de eerlijke weg gekost zou hebben.
Ik lees iets over een handdavingsvergoeding, hoeveel zou die dan mogen bedragen? Klinkt 1 x het fotobedrag niet als een redelijke vergoeding voor de handhaving? (opspeuren, uitleggen, factureren, verwerken enz). En dan is een opslag voor het al dan niet vermelden van de auteur volgens mij ook best logisch. Kom je toch weer bij die 2-3 x uit..zo gek was dat dus niet
PS: en het is nog belangrijker dat je zelfs maar moet zien of je de factuur voor normaal gebruik betaald krijgt
Mark. jij mag veel willen, maar zo is de wet in Nederland niet. Vergoeding voor aantoonbare schade, dat is wat een fotograaf of auteur in Nederland kan krijgen.
En Martijn, Wim: de juridische term is Auteursrechtinbreuk. Weglopen bij een restaurant zonder te betalen valt onder Flessentrekkerij.
@wim klopt ook uiteindelijk zal het feit dat mensen je werk zien wellicht leiden tot nieuwe opdrachten….. MAAR dat dit KAN gebeuren mag nooit een reden zijn om niet te hoeven betalen Als ik alle klusjes die onder het mom van “dan noemen we je naam en dan zien mensen dat” had gedaan ….. Had ik het retedruk en niks te eten!
Laat die keus aan mij en betaal gewoon als je mijn werk gebruikt!
Bij het gebruiken van een foto geldt gewoon het recht van de sterkste Wie spant een proces aan tegen een multinational ? na een a twee brieven van mijn kant moet ik door hoge kosten van een advocaat al afhaken . gelukkig zijn er ook die excuus aanbieden en gewoon de factuur betalen. maar het gros heeft een stagiaire in dienst of een werkstudent (zeggen ze) waar ze de schuld op kunnen afschuiven en je hoort nooit meer iets mij overkomt dit ± 50- x per jaar. zie http://flic.kr/p/ab8zfv
Alleen, een restaurant levert maar een enkele dienst, een enkel product, te weten lekker eten met een vriendelijke bediening. (Okay, overdreven maar da’s wel de bedoeling.) Dit kunnen ze dus niet onbeperkt weggeven want dan hebben ze geen inkomsten. Wel kunnen ze af en toe speciale kortings-acties organiseren zoals Little Bay dus heeft gedaan, en hopen dat dit succes heeft. En aangezien Little Bay geen simpele patatzaak is maar een topkwaliteit restaurant kun je wel aannemen dat het eten en de sfeer er vrij goed is, en de meeste klanten er tevreden weggaan.
Een fotograaf levert vaak meer diensten. Naast het feit dat fotografen uit zichzelf onderwerpen zoeken en fotograferen zijn ze ook vaak in opdracht van een klant of bedrijf aan het werk. Of ze gaan op eigen beweging op pad en verkopen de foto’s door aan b.v. weekbladen en kranten omdat deze mooi bij een bepaald verhaal passen. Ze verdienen dus aan het werk dat ze verrichten en niet specifiek aan de foto zelf. Alleen is de fotografie-markt aan het verwateren doordat er tegenwoordig veel amateurs met een digitale camera gewoon ergens 100 foto’s nemen en daar best 1 of 2 mooie foto’s tussen zitten. Flickr barst uit zijn voegen door al die amateurs! Maar dat zijn wel amateurs die hopen dat ze een keer opvallen en vervolgens een interessant aanbod krijgen. Voor hen is het een vorm van adverteren.
Maar inderdaad, als auteur zou je zelf moeten bepalen waarmee je jezelf adverteert. Jij mag dan wel buiten zeggen dat je lekker hebt gesmuld, maar als je dat doet in een oude regenjas besmeurd met modder en een uiterlijk van een zwerver… Ik betwijfel of dat nog goede reclame is. De reclame die jij maakt zal toch aan een bepaalde presentatie moeten voldoen en een gewenste doelgroep moeten bereiken. Als jij voor mij adverteert bij een verkeerd publiek dan heb ik er meer hinder dan gemak van. Als rundvlees mijn specialiteit is en jij adverteert onder veganisten… Zinloos.
Diefstal en auteursrechtenschendingen zijn niet te vergelijken. Bij diefstal heeft het slachtoffer al direct een financieel gemis. Bij auteursrechtenschendingen hoeft er geen sprake te zijn van verlies. Sterker, het kan soms zelfs meer winst opleveren. Dat laatste komt regelmatig naar voren bij diverse bedrijven die hiermee experimenteren. En ook hier hebben bedrijven ondertussen interessante zaken kunnen doen. Ik denk dan aan Kickstarter waar mensen geld kunnen inzamelen om de productie van “iets” te bewerkstelligen. Indien anderen jouw visie delen kunnen ze er financieel aan bijdragen om het een succes te maken en in ruil daarvoor geef je ze weer iets terug. Bijvoorbeeld, je wilt een boek publiceren maar je hebt geen geld. Dus zoek je via kickstarter naar mensen die willen meebetalen om de eerste druk van je boek te bekostigen. In ruil daarvoor krijgen ze vervolgens een exemplaar van je boek. (Met handtekening als ze extra hebben betaald.) Werkt heel goed indien je een goed product hebt.
Het probleem is natuurlijk dat auteurs goede producten moeten maken. Niemand heeft interesse in slechte producten. Van alle foto’s op Flickr is 99% vrijwel waardeloos, omdat niemand die foto’s zou willen kopen. Of ook maar zou willen gebruiken. Wat is in die gevallen dan de schade?
A – in mijn vergelijking zou ik de ingredienten (werkelijke schade) keurig betalen hoor, maar er is (bij restaurant en fotograaf) meer dan enkel de geleden schade
B – los van het feit dat ik inderdaad zelf wil bepalen hoe ik adverteer gaat je uiteenzetting over de fotografie nergens over. Je opmerking ‘ze verdienen aan het werk en niet aan de foto zelf’ is misschien wel de opmerking die de plank het meest mis slaat. Verder is de fotografiemarkt helemaal niet aan het verwateren. Zoals Lars eerder al zei: er is nog een prima markt voor non-amateur fotograferen. Zoals je zelf al zegt zal een amateur 1-2% hitrate hebben, en dat is net niet genoeg als je,..ik noem eens een CEO van ABN moet fotograferen, of een bruiloft, of de troonrede, enz.
Jongens doe eens ff normaal!! Als je werk wil gebruiken dan moet je gewoon een vergoeding betalen! En als je inbreuk maakt en zonder toestemming en zonder naamsvermelding fotos gebruikt dan moet je betalen. En omdat je je positie om te onderhandelen hebt opgegeven moet je gewoon betalen wat er gevraagd wordt . Ik vind excesen als de voorbeelden die aangehaald worden ook overdreven maar het is aan de rechthebbende om te vragen wat hij wil hebben. En als je het er niet mee eens bent ga je naar de rechter.
En rechters aub kijk dan naar de redelijjheid en ga niet uit van de lage internetprijzen. En ik vind het verwerpelijk dat er door grote bedrijven hun macht wordt gebruikt maar helaas is gelijk hebben en gelijk krijgen niet hetzelfde….
“Als je werk wil gebruiken dan moet je gewoon een vergoeding betalen!“
Volgens mij moet je toestemming hebben.
De gemiddelde blogger heeft net zoveel verstand van de wet als jij, namelijk helemaal geen. Lekker scoren dan, als je zo’n blogger vervolgens 1000 euro kunt afpersen voor iets waar je in opdracht hooguit een paar tientjes voor had gevangen. En het is nog legale afpersing ook. Dan is het maar goed dat een enkele rechter eens een piepklien beetje tegengas geeft.
@branko
Dan heb je niet goed gelezen ja ik vind dat iedereen de wet moet kennen En een bloggertje ook!! En ja redelijkheid moet worden betracht mijn stelregel is daarom als jij geld verdient met mijn werk wil ik ook betaald worden