Een lezer vroeg me:
Mijn vriendin werkt bij een kinderdagverblijf waar de directeur iedereen heeft gesommeerd alle ouders van hun Facebooknetwerk te verwijderen. Verder moet je profiel zo veel mogelijk afgeschermd en mag je niet vermelden dat je werkt bij dit KDV. Dit naar aanleiding van een klacht van een ouder dat een collega een foto van haar werk (met kinderen erop) had geplaatst. Kan de werkgever dit zo eisen?
Een werkgever mag eenzijdig instructies geven over hoe het werk wordt uitgevoerd, en hoe de “goede orde op de werkvloer” moet worden behouden. Op die grond kan een werkgever dus reglementen uitvaardigen over internetgebruik, privékilometers met de bedrijfsauto of zelfs het dragen van een stropdas.
Daar zitten wel grenzen aan. De privésfeer van de werknemer is er zo eentje; wat de werknemer thuis of in privéverband doet heeft in principe niets met het werk te maken. En als het niet over het werk gaat, dan valt dat buiten de instructiebevoegdheid.
Echter, je kunt je afvragen of Facebookgedrag van werknemers wel echt altijd “in privéverband” is wanneer het gedrag aan klanten of collega’s raakt. Foto’s of informatie van de werkvloer publiceren is niet echt een privézaak, helemaal niet als daar klantgegevens (of gezichten van kinderen van klanten) op zichtbaar zijn. Daar kan de werkgever dus wel degelijk wat van zeggen, en het lijkt me dat de directie van een KDV best kan zeggen dat werknemers geen foto’s van kinderen mogen publiceren.
De instructie om je Facebook te ontklanten gaat nog een paar stapjes verder. Die instructie is niet relevant voor de klacht of het probleem, maar probeert toekomstige aanverwante problemen op te lossen (bv. geroddel over ouders, ruzieën met ouders, delen van privéinformatie van ouder A met ouder B of een publieke statusupdate, etc).
Op voorhand en zó rigoreus een instructie geven gaat me nogal ver. Zeker omdat dit dieper in de privésfeer raakt dan enkel “geen foto’s van kinderen publiceren aub”. Mensen kunnen gewoon bevriend zijn met ouders, om eens wat te noemen.
Iets proportioneler lijkt mij een set instructies over wat je wel en niet over je werk mag publiceren en hoe om te gaan met ouders op sociale netwerken. Bijvoorbeeld: doe geen werkdingen op en bespreek geen werk via Facebook. Wie dan echt bevriend is kan nog steeds praten over andere dingen.
Wat vinden jullie?
Arnoud
Ik vond de instructies te ver gaan. Vooral de instructies om al dan niet vrienden te worden met bepaalde mensen vind ik te ver gaan, dan nog maar te zwijgen over de eis om je profiel dicht te zetten. Dit zou beperkt moeten zijn tot duidelijke instructies wat wel en niet mag, en die dan in een reglement opnemen. Op de maandagochtend als directie plotseling dit soort zaken dicteren valt IMHO niet onder goed werknemerschap.
Wat ik merkwaardig vind, is dat de ouder die de klacht ingediend heeft dus blijkbaar ‘vrienden’ was met degene die de foto geplaatst heeft. Een simpel ‘he joh, wil je aub geen foto’s van mijn kinderen plaatsen’ zou volstaan hebben.
Dat hoeft niet persé. Eenmaal kan iemand vertellen “Hey, wat is je dochter/zoon groot geworden. Zag die foto op FB en…” en zo de betreffende ouder er op attenderen, dat et een foto zonder medeweten (en toestemming) is gepubliceerd. Verder is het mogelijk dat door de ketting van “vrienden” die op FB bestaat door het niet goed afschermen van een profiel ook niet direkte vrienden de foto tezien krijgen. De mogelijkheid dan de betreffende bij FB aantespreken is beperkt.
Late reactie, maar dan had de werkgever toch alsnog kunnen vragen of die medewerker de foto wilde verwijderen i.p.v. meteen dit rigoreuze beleid neer te zetten? Bij niet luisteren kan dat immers altijd nog.
Helemaal eens. Dit doet een beetje denken aan werkgevers die hun werknemers verboden te twitteren, omdat ze het maar lastig vonden. Dat is nog eens niet zo heel lang geleden. Een andere trend is dat ouders steedsd hysterischer worden over onschuldige foto’s van hun kinderen. In Zweden is dat al aan banden gelegd: je hebt toestemming nodig om die leuke foto van het kinderfeestje op Facebook te zetten. http://nos.nl/artikel/512434-privefotografie-zweden-aan-banden.html. Fotograferen op school mocht daar ook al niet, zelfs niet de jaarlijkse toneeluitvoering.
Dat heeft met hysterie niets te maken. Het is gewoon het respekteren van de rechten die iemand heeft, vooral iemand die zichzelf niet kan verdedigen, zoals kinderen. Bovendien moet je er van uitgaan, gebaseerd op het gedrag van FB m.b.t. privacy, dat alle informatie die FB nu ter beschikking heeft op termijn comercieel gebruikt gaat worden, het risiko van boetes in koop nemend. De boetes komen namelijk voor het bedrijf en niet voor de individuele directieleden, die dan hun geld allang in hun zak hebben.
Er bestaat volgens mij echter geen generiek recht voor mensen om niet op foto’s te staan.
Met “rechten” bedoel ik in dit geval het recht van ieder mens om gerespecteerd te worden als hij/zij iets niet wil. Je kan van mij zoveel foto’s publiceren als je wilt, vooropgezet ik ben deel van een “massa” (en niet mijn eigen massa) ergens op straat of bij een concert. Op het moment dat ik echter in de (relative) privésfeer van mijn werk ben (op school) wil ik niet, dat zonder mijn medeweten en toestemming mijn foto’s herkenbaar worden gepubliceerd. Ook niet op FB. Die betreft ook de kinderen met wie ik werk. Zijn we op weg naar/van school in de bus, de tram of op het station, dan zijn we “openbaar” en als een filmteam daar opnames van maakt is dat ok, zolang ze de kinderen niet extrem focuseren.
Ook dat is geen recht. Je zit hier gewoon dingen te verzinnen die jou goed uitkomen. Ik wil niet dat je doet.
Aan de andere kant heeft hij dan wel weer het recht om hier van alles uit z’n duim te zuigen, of jij dat nou wilt of niet 🙂
Ik ben het eens met Olav. Jouw privacy is jouw recht. Dat iemand zijn of haar privacy op wil geven door alles op Facebook te plempen, ok, naief en dommig, doch ok, maar beslis niet over de privacy van anderen. Dat is net als meeroken. Roken? Prima, doe je ding. Roken in een druk bushokje? Enorme eikel.
Ik beroep mij op de grondwet:
Zolang ik, of mijn kinderen, niet in een openbare ruimte zijn, hebben we recht op een persoonlijke levenssfeer. Dat betekend voor mij: Geen ongevraagde foto’s ongevraagd op Facebook/NarusInsight gooien.
Ik ben het totaal oneens met de getroffen maatregelingen. Ik krijg jeuk van werkgevers die hun werknemers willen besturen buiten kantoortijden. Maar inbreuk maken op privacy (uit naiviteit of met intentie maakt niet zo gek veel uit voor het resultaat) betekend dat je het totaal niet snapt. In ieder geval voldoende reden om werknemer op het matje te roepen en uit te leggen (waarom) dat dit niet kan. Privacy schending is een groter gevaar voor de samenleving dan het niet kunnen scheiden van werk en privé op social media netwerken, en daarom strenge regels voorgeschoteld krijgen. Als deze maatregelingen privacy schendingen als deze tegengaan, dan weegt dat voor mij op voor het verliezen van een paar Facebook vrienden.
Ik heb een vriendin die lerares is op een basisschool. Ze is al erg voorzichtig met openbaar drinken/feesten, maar we hadden een gezellig huiskamerfeestje, waar best wat gedronken werd. Iemand had een foto van zijn gewaagd geklede vriendin op Facebook geplaatst, waar die vriendin ook op stond (ze zat op dezelfde bank, met drankje in hand). Deze foto kwam uiteindelijk via via onder ogen van de kinderen. Zorgde voor veel problemen op het werk en maakte haar zo voorzichtig dat ze niet echt meer kan genieten van een wild feestje, altijd op de uitkijk voor (foto) cameras.
Ik snap best dat voor sommige banen dit een heikel punt is. Je kan niet naakt op de foto als lerares, of met drugs in handen. Maar als je wil claimen dat zij op een zaterdagavond in een huiskamer met vrienden haar basisschool representeerd… prima. Maar betaal haar dan wel door in het weekend :). Ze werkt 8-10 uur per weekdag, niet 24 uur en in het weekend.
Ik denk dat de strenge regels ook daadwerkelijk erg streng waren. Is niet leuk, maar wel gewoon gevolg van een rotte appel. Als werknemers beetje “common sense” hadden gebruikt was dit waarschijnlijk niet eens nodig geweest. Ook als de KDV een reglement had gehad.
Tja, dat is nou wat ik bedoel met dat je moet oppassen. Dit is “Big Brother” die overal meekijkt en helaas, daar zit niet de regering achter of een andere organisatie maar is een situatie die ontstaat doordat iedereen nu wel een digitale camera heeft (Zelf zit ik op 12 camera’s) en iedere minuut van je leven in principe digitaal vastgelegd kan worden. In deze situatie is de werkgever ook niets te verwijten. De kinderen ontdekten het zelf, waarna de boel losbarst. Maar het is de werkgever die in problemen komen omdat zij een “losbandige lerares” in dienst hebben. Niet dat dit waar is, maar het is wel hoe de kinderen en hun ouders dit waarnemen. Als er op een tafel erbij wat witte lijntjes poeder te zien waren geweest dan had het nog verder uit de hand kunnen lopen. Voor alle banen waar een werknemer op een of andere manier in contact komt met klanten is het gewoon belangrijk dat er geen rotte appels online te vinden zijn. Sommige klanten zijn namelijk best nieuwsgierig naar diegenen met wie zij in contact staan. Dat is immers een bepaalde behoefte aan informatie die men dan heeft. Is de contactpersoon wel betrouwbaar? Met wie gaat hij om? Wat doet hij in zijn vrije tijd?
En dat is wat iedere werknemer moet beseffen en niet alleen voor diegenen die op de voorgrond staan. Weet wat er over jou online te vinden is.
Overigens, iemand die “Jan Jansen” heet hoeft zich minder druk te maken dan iemand die “Titania McDougal” heet, want die laatste naam, die uit mijn duim is gezogen, is veel unieker en dus eenvoudiger online te vinden… 🙂 (En zowaar! 1 link gevonden met Google voor die naam…)
Ik snap wat je bedoelt, en in de praktijk heb je ook gelijk, maar volgens mij trek je daarmee wel een hele grote ethische beerput open. Want feitelijk heb je – zo geredeneerd – geen prive meer (=wen er maar aan dat je hele leven op instagram staat zonder dat jij het weet), wat betekent dat excentriek gedrag – jezelf kunnen zijn – nog sneller en hardhandiger afgestraft wordt door je medemensen dan in de verzuilde jaren 50/60. Offtopic voor dit blog, maar ik vraag me serieus af of we dat als maatschappij wel willen.
Edit: dit was bedoeld als een reactie op Wim ten Brink. Kennelijk ergens verkeerd geklikt…
Naar mate er sprake is exectrieker gedrag neemt het belang toe om het weg te kunnen laten halen en dan heb je met het portretrecht in de hand wel een zaak. Onschuldige foto’s waardoor je geen schade ondervind kun je niet zo vee ltegen doen maar als je redelijkerwijs kan beargumenteren dat de foto’s jou reputatie/image schade doen en je daar nadeel van ondervindt dan kan op basis van het portretrrecht om verwijdering verzoeken. Bij het posten van foto’s is het dus ook altijd van belang dat je even afweegt of je een persoon niet schaadt met die post.
Tja, vroeger was dat niet veel anders. Zeker niet voor mensen die ik kleine dorpjes woonden waar iedereen elkaar kende. Als je dan gedrag toonde dat sociaal gezien niet beviel dan werd je in het dorp al snel buitengesloten. Ik weet nog de verhalen van mijn grootmoeder, die heel lang in een klein dorpje heeft gewoond waar twee kerken aanwezig waren. De Katholieken gingen naar de ene kerk en de Protestanten naar de andere kerk. En beide groepen gingen nauwelijks met elkaar om. (En atheisten hadden het al helemaal zwaar.) Het enige wat verandert is dat het Internet de gehele wereld gewoon in een klein dorp verandert. Excentriek gedrag was vroeger misschien bekend bij de 42 andere dorpelingen, maar tegenwoordig weten de Aboriginals in Australie het ook, als jij een keer op Zondag een feestje hield. (Vroeger ook zo’n enorm taboe!) Er is een korte tijd geweest, beginnende ergens na de Tweede Wereldoorlog en voor het begin van de nieuwe Eeuw, dat mensen nog redelijk anoniem en ongestoord lekker excentriek bezig konden zijn zonder dat de omgeving zich daar veel van aan trok. De tijd dat BH’s werden verbrand, drugs voor creatieve doeleinden werden gebruikt, iedereen wel gitaar speelde en seks vrijwel geen taboes kende. Die tijd lijkt echter weer voorbij te zijn en tegenwoordig worden mensen daarop weer aangesproken. Net zoals dat voor die tijd eigenlijk gebeurde. Als maatschappij willen we natuurlijk open en tolerant zijn, maar voor de huidige generaties is dat nog teveel gevraagd. Het wordt al geaccepteerd dat hollandse kaaskoppen trouwen met Surinaamse vrouwen en dat Hollandse meisjes relaties aangaan met Turkse jongens. En homoseksualiteit wordt ook al redelijk getolereerd, hoewel daar best nog wel wat problemen over ontstaan. Maar extremer, afwijkend gedrag tolereren is moeilijk. Een lerares op een basisschool die in haar vrije tijd heeft meegespeeld in pornofilms… Ja, komt voor. Maar als ouders daar achter komen is ze opeens ongewild. En zo zijn er wel veel meer dingen te benoemen waar de huidige maatschappij nog niet tolerant genoeg over is. Om maar eens een heel extreem voorbeeld te geven, wat denk je van al die jongeren die nu richting Syrie gaan om daar mee te vechten met de Rebellen. Jongeren die dus, in hun ogen, willen meehelpen tot het verbeteren van de wereld. Dit is hun eigen keuze, maar de gemiddelde Nederlander is extreem intolerant jegens deze individuen. (Terecht, naar mijn mening, maar daarmee ben ik dus ook intolerant.) Als die jongeren naar Nederland terugkeren dan heeft dat gevolgen voor de rest van hun leven hier. Het is ook een vorm van excentriek gedrag, maar je wilt niet dat deze jongeren straks in de klas staan om les te geven aan jouw kinderen, denk ik. Ik weet het niet zeker. Zou je daar voor open staan?
Verdedigen, tegen wat precies? Okee ik snap best dat je niet wil dat je kinderen zomaar overal op de foto geplaatst worden, maar aan de andere kant, het is maar een foto zeg, kom op. Ik kan me herinneren dat toen ik kleuter was er een filmploeg van sesamstraat ons filmde op het ijs (okee, in allesverhullende bivakmuts, maar toch), daar deed niemand moeilijk over. Tegenwoordig is de reactie wal al heel snel “think of the children!!”
Het probleem is dat het tegenwoordig een stuk makkelijker is om ongein uit te halen. Ga jij bijv. maar eens met je hand voor je mond staan alsof je een microfoon vasthoudt. En laat iemand die foto op sociale media zetten. Wedden dat je binnen de korste keren op zoiets als 9GAG terechtkomt met, gefotoshopt, iets veel seksuelers in je hand? En zie dan ook nog maar eens om het weer weg te krijgen… En kijk maar eens bij de memes hoeveel kinderen gememe’d zijn.
Dus in die zin snap ik de beschermende aard wel. We moeten niet doorslaan, maar voorzichtigheid is wel geboden.
Wat betreft die foto’s lijkt het me duidelijk: daar gaat het over werk én je moet volgens mij vóór publicatie toestemming hebben van de herkenbaar afgebeelde ouders/kinderen en collega’s. Verder lijkt een set stricte instructies voor Facebook mij niet de juiste weg, die zijn er ook niet zo expliciet voor wat je wel en niet mag zeggen over je werk op een verjaardagsfeestje of in de trein. Wel leert de praktijk dat je medewerkers kan helpen ze bewust te maken van zowel de kansen als gevaren van Facebook-gebruik. Toch al wat keren meegemaakt dat medewerkers zich simpelweg niet realiseren dat vaak iedereen kan meelezen en dat ze zichzelf, collega’s klanten of hun werkgever onbedoeld kunnen schaden. En het kan geen kwaad als werkgever aan te geven dat er sancties kunnen vastzitten aan bepaald (schadelijk) online gedrag. Uiteraard geldt dat ook voor offline gedrag, niets nieuws onder de zon eigenlijk, maar als het gaat om online gedrag blijken medewerkers daarover vaak toch nog verrast.
Op grond van wat ? Portretrecht?
Dat is niet zo eenvoudig als het lijkt. De meeste ouders zullen over het algemeen geen commercieel exploitatie van portretrecht hebben waarmee ze schade kunnen oplopen door deze foto’s. Ouders zouden dan een belang moeten aantonen tegen de publicatie van hun kinds foto’s dat groter is dan het recht op vrije meningsuiting van de persoon die de foto’s publiceert. Dat is bij onschuldige foto’s op de werkplek van een kinderdagverblijf eigenlijk haast ondoenlijk.
De werkgever kan het fotograferen van clienten wel verbieden als onderdeel van de werkafspraken maar de ouders hebben dat recht zelf eingelijk niet. Die kunnen echter wel dreigen naar een ander kinderdagverblijf te gaan en kunnen zo de werkgever dwingen om strengere regels op te stellen. Als je een wachtlijst hebt kun je zeurende ouders nog wel negeren maar als je elke klant nodig hebt dan krijg je dit soort doorgeslagen reacties van werkgevers.
Ik zie vooral een praktisch bezwaar als je de “facebookvriendschap” gaat verbieden. Als ik ooit vader mag worden is de kans vrij groot dat ons kind op een KDV terecht komt waar toevallig ook een vriendin werkt… En dan?
Lijkt mij trouwens ook niet handig om foto’s van je werk waar anderen op staan zonder meer te plaatsen. Er zullen collega’s zijn die dat liever niet hebben, maar als een gevangenisbewaarder foto’s gaat plaatsen waar gedetineerden op staan wordt het ook een beetje raar, niet? Foto’s met kinderen die aan je zorg zijn toevertrouwd vind ik daarin ook ongepast. Boerenverstand mensen!
Dat kan een gedetineerde wel voorkomen. Dit is de situatie waarbij het portretrecht voorziet dat het belang van de gedetineerde groter zal zijn dan het recht op vrije meningsuiting van de gevangenisbewaarder.
Zou dat niet eerder WBP zijn?
Als je bevriend bent met een ouder van een kind op jouw KDV kom je op een hellend vlak. Werk en privé gaan dan door elkaar heenlopen en het is niet meer altijd duidelijk waar de scheidslijn ligt. De ouder maakt een kiekje van de kinderspeelzaal en stuurt jou die foto. Tsja, die staat wel op jouw pagina, dus daar wordt jij weer op aangesproken. Jij stuurt de ouder een foto van zijn kind: stuur je dan als vriend een foto, of als medewerker van het KDV?
Dus ontvrienden gaat wel ver maar die ouders zijn niet jouw vrienden: Het zijn klanten van jouw bedrijf.
Idee: gebruik facebook niet voor ALLES wat je maar kunt bedenken! Twitter is niet voor priveconversaties en die gouden hamer is niet voor schroeven. Is het nou zo moeilijk? Aan de ene kant zijn mensen zo gemakzuchtig dat ze niet beter weten dan facebook te gebruiken, en aan de andere kant wordt er moord en doodslag geschreeuwd als er iets gepost wordt dat men niet zint. Eigenlijk gewoon mag facebook wat mij betreft gewoon kapodt! 😉
Ik vind het eigenlijk opmerkelijk dat dit KDV nog geen regels had. Bij zowel de KDV als de basisschool van mijn kinderen is dit allebei vrij netjes geregeld. Bij KDV apart toestemming voor zowel individuele foto’s als groepsfoto’s, en bij publicatie worden nooit namen gezet. Op de basisschool ook apart toestemming voor groepsfoto’s en individuele foto’s, en nog eens apart toestemming voor besloten publicatie en openbare publicatie (maar weer geen regels over wel of geen naam erbij).
Dus ja: dom van werkgever en dom van werknemer. De maatregelen lijkt me wat overtrokken, simpelere maatregelen waren beter geweest.
Wat mij opvalt: ‘je mag niet vermelden dat je werkt bij dit KDV’. LinkedIn? Of je FB gebruiken als gedeeltelijk CV? Een werkgever mag de ontplooiings- en carrièrekansen in zoverre toch niet in de weg staan dat ze zelfs publicatie van dergelijk verband verbiedt? Dat staat natuurlijk volkomen los van de privacy van je cliënten.
Foto’s van kinderen (met of zonder toestemming): Nee Vermelden dat je ergens werkt: Ja (linkedin) Roddels/interne zaken/prive zaken (klanten)/alles wat schade kan toebrengen: Nee Prive relaties/zaken (die ontstaan zijn op het werk): Ja
Ik mis een belangrijk argument hier. Er zijn voldoende gescheiden moeders en vaders die hun kind weg proberen te houden van de andere ouder, soms met een hele legitieme reden. Op deze wijze kan de locatie van een kind en daarmee ook informatie over de woon- of verblijfplaats van kind en ouder uitlekken, met grote risico’s.
Om dat te voorkomen zijn de genomen maatregelen echter totale overkill.
Overigens kreeg ik op het werk wat scheve gezichten toen ik wat vriendschapsverzoeken op facebook weigerde. Ik heb toen duidelijk gemaakt dat hoe prettig ik ook met ze werk collega is doorgaans niet gelijk aan vriend. Ik post bijna al mijn facebook posts alleen zichtbaar voor vrienden (dus ook niet vrienden van). Openbaar posten doe ik alleen als ik er goed over heb gedacht of ik wil dat men dit over 10 jaar of meer ook nog kan terugvinden over mij.
Overigens: posten op facebook over het werk doe ik ook niet. Ik ga mijn vrienden niet met mijn werk vervelen …
Ik heb wel eens vaker gezegd dat mensen op sociale media eigenlijk twee profielen moeten hanteren. De ene is absoluut prive en bedoeld voor de mensen in je prive-leven. Als daar toevallig een klant tussen zit, okay. Maar niet overdrijven. Je tweede profiel is zakelijk en alleen bedoeld in combinatie met je werk, je collega’s en -indien toegestaan- je klanten. Deze account hou je schoon van al je prive-zaken. Een mooie manier om dit te doen is door Facebook voor privezaken te gebruiken en LinkedIn voor je werk. Bedrijven horen eigenlijk niet thuis op Facebook, ook al is het voor sommigen een ideaal medium om met klanten in contact te komen.
Overigens wel opvallend dat werkgevers zich druk maken om Facebook en soms ook Twitter, LinkedIn en Google+, maar de vele andere media gewoon vergeten. Denk aan Behance, BeKnown, Bitpine, BrandYourself, CafePress, ConnectMe, CreativeMarket, DeviantArt, Etsy, Flickr, FourSquare, GitHub, Indiegogo, KickStarter, Klout, MySpace, NuJij, Pinterest, Quora, Reddit, StumbleUpon, TrustCloud, Vimeo, Vizify, VK, Xbox Live, XeeMe, YouTube en WordPress. Allemaal sociale media die door velen over het hoofd worden gezien, simpelweg omdat ze veel minder populair zijn. Maar dat neemt niet weg dat sommige werknemers op meerdere van die media actief zijn en daar ook koppelen met klanten, collega’s en/of de werkgever zelf. Als werkgever zou je compleet in de stress kunnen raken als je merkt dat je werknemer ook op deze minder bekende sites erg aktief is. 🙂
(En vraag jezelf eens af: hoeveel van de sites die ik noemde ken je, gebruik je en hoeveel meer kun je erbij opnoemen?)
Orkut. Verder weet ik er niet meer. Anyway, ook met 2 profielen kunnen werknemers foto’s of andere info op hun prive-profiel plaatsen die daar niet horen. In plaats van te bepalen met wie een werknemer mag communiceren, kun je beter afspraken maken over wat gecommuniceerd mag worden. Dat is vrij simpel, namelijk geen werk-gerelateerde informatie (tekst of foto) die niet al publiek was. Aan de andere kant blijf ik erbij dat mensen tegenwoordig al wel heel snel gekrenkt zijn en er ‘stappen’ ondernomen worden, terwijl het meestal veel simpeler op te lossen door even te zeggen wat je dwarszit. In dit geval dus “Zou je aub geen foto’s van mijn kinderen willen plaatsen op je facebook. Ok dan, en bedankt he!”, in plaats van gelijk bij de directeur te gaan klagen.
Oh, er zijn er nog veel meer maar die zijn nog iets kleiner dan wat ik genoemd heb, of meer locatie-specifiek zoals Hyves. Opvallend is vooral hoe veel andere media gekoppeld worden aan de vier grote media: Facebook, Twitter, LinkedIn en Google+. Het zijn er werkelijk honderden. En ja, ook met twee profielen kunnen werknemers soms de mist in gaan maar dat is gewoon meer een gebrek aan professionaliteit, vind ik. Op LinkedIn koppel je naar klanten, collega’s en je werkgever. Op Facebook koppel je met vrienden en familie. Een beetje kruisbestuiving hiertussen moet kunnen maar sommige mensen gaan hier echt veel te ver mee.
Opvallend vind ik vooral hoeveel informatie mensen op Facebook met elkaar delen, en het daarbij niet nalaten om ook anderen te noemen en bewust te roddelen over die anderen. Dan staat er b.v. een foto van moeder en dochter op Facebook van zo’n begeleider en dan barst het commentaar los: “Oh, moet je die rare bloemetjesjurk zien.” “Ze heeft deze maand zeker geen geld voor de kapper.” “Ik zag haar laatst zoenen met de postbode.” en ga zo maar door. En dat is geen gewenst gedrag. Zo mag je omgaan met je vrienden en familie (liever niet) maar niet met de klanten van je werkgever. Dus ik snap de werkgever wel en het valt mij dus op dat kennelijk juist Facebook is genoemd en niet de vele andere media.
Ouders weten heel goed hoe Facebook werkt en zullen de begeleiders mogelijk opsporen op de diverse sociale media. (En dan vooral Facebook.) Immers, wat als je ontdekt dat die begeleider van jouw kinderen ieder weekend gaat stappen in het centrum en daarbij keer op keer dronken thuis komt. Of dat ze iedere week weer een nieuw liefje heeft. Of simpeler: wat als een ouder merkt dat een begeleider lesbisch is? Het is dan ook goed advies van die werkgever om de werknemers er op aan te spreken hoe ze zich online gedragen. Maar het moet dan wel advies blijven en geen dwingende regel, hoewel het online gedrag van werknemers hen wel aangerekend kan worden indien dat gevolgen heeft voor hun werkgever. Mensen zijn inderdaad snel gekrenkt, vooral ouders met jonge kinderen die soms extreem veel moeite doen om hun kinderen te beschermen. Een foto online trekt pedofielen aan. Een lesbische begeleider maakt hun kinderen homo. Een Moslima in een Christelijk KDV gaat hun kinderen Islamitisch maken. Dat zijn al snel de vooroordelen waar je mee te maken krijgt in dit soort gevallen. En kun je het ouders kwalijk nemen dat ze hun kinderen zo sterk beschermen? (Maar ondertussen de dop van de fles Glorix niet goed vastdraaien…)
Ja
En in ieder geval vloeien uit de bovenstanade (bizarre) ideeen van ouders geen rechten voort van ouders ten aanzien van de vrijheden van die anderen
Volgens mij is de oplossing niet gelegen in 2 afzonderlijke profielen. Ik ben een persoon en kan geen strikte scheiding aanbrengen tussen zakelijk en privé. Wel denk ik na voordat ik berichten/foto’s/video’s posts op social media. Mijn ervaring is dat ouders vaak helemaal niet weten hoe Facebook werkt en wat precies openbaar is. Steeds vaker zie ik ouders die foto’s plaatsen van hun kinderen en ook van de vriendjes die op bezoek zijn/komen logeren. Ook vanwege de opkomst van de videoherkenningssoftware wil ik dit niet maar het is erg lastig een andere ouder hierop aan te spreken. De vraag die gesteld wordt onderstreept naar mijn idee wederom het belang van heldere, positieve richtlijnen ten aanzien van het gebruik van social media. We spreken allerlei regels af waarom dan niet helderheid bieden zodat social media positief kan worden ingezet door organisaties?
Met twee profielen bedoel ik vooral ook twee verschillende media. Facebook voor prive, LinkedIn voor werk. Dus niet twee keer Facebook. Koppelen met ouders doe je op LinkedIn zodat duidelijk blijft dat de relatie redelijk zakelijk blijft. Overigens, ouders hoeven niet te weten hoe Facebook werkt maar als ze weten dat een bepaalde medewerker daar te vinden is dan kunnen ze wel eens de boel gaan controleren. Of mogelijk dat anderen dat voor hen doen. En als het om richtlijnen gaat… Tja, ieder sociaal medium heeft een bepaald doel. Hyves is voor spelletjes, Facebook voor vrienden en familie, LinkedIn voor zakelijke dingen, Twitter voor korte notificaties, Google+ heeft geen doel en Pinterest gebruik je om foto’s van anderen mee te delen… 🙂