Eergisteren bij de Rijdende Rechter: een auteursrechtenkwestie, “Wat een bevalling“. Een doula plaatst op haar site een foto van een beschuit met muisjes, gevonden op een gratisfotosite. Enige tijd later krijgt ze een sommatie van het Belgische Permission Machine (“the Graphic Detective”), gevolgd door een sommatie van 820 euro wegens auteursrechtinbreuk. Wat zal het oordeel zijn van Mr. Reid?
De zaak zelf is een standaardverhaal. Een kleine ondernemer zoekt een plaatje bij haar site, vindt die op een kennelijk gratis site en/of denkt niet na over auteursrechten, en krijgt na enige tijd een forse factuur van een fotograaf of een foto-incassobureau met een rare naam. In dit geval de Permission Machine uit Brussel.
Wie een auteursrecht schendt, moet de schade vergoeden. Dat is voor iedere jurist een axioma, en dat de maatschappij ondertussen heel anders denkt over auteursrecht of plaatjes op internet, dat doet er niet toe. Het is dan ook niet gek dat Rijdende Rechter Mr. Reid, John Reid, concludeert dat er gewoon sprake is van inbreuk op dat auteursrecht.
Vervolgens het altijd heikele punt: de schadevergoeding. Menig rechthebbende grijpt zo’n geval aan om eens lekker uit te pakken: eindelijk eens zo’n kwajongen te pakken die in mijn tuin voetbalt, daar zullen we eens een voorbeeld van maken. Daarom komen foto’s van €45 routinematig boven de 500 euro schadeclaim. Ik snap die ergernis maar blijf erbij dat het juridisch niet klopt.
Een voorbeeld stellen, dat doen we niet in het Nederlands schadevergoedingsrecht. Behalve dan in het auteursrecht, want dat kent zijn eigen regels lijkt het wel. Ook Mr. Reid gaat hierin mee. De hoofdregel van de Hoge Raad is dat de schade bij inbreuk op een IE-recht gelijk is aan de normaal te betalen vergoeding. Immers, dat is wat je had gehad als er wél een licentie was gekocht, en het verschil tussen hoe het is en hoe het had moeten zijn bepaalt wat de schade is.
Maar dan komt ‘ie:
Als slechts de misgelopen licentievergoeding als schade zou worden toegewezen, zou schending van het auteursrecht voor de dader een “niet-geschoten-is-altijd-mis” kwestie worden.
Daar zit natuurlijk wat in. Je kunt een foto overnemen zonder te vragen, en als de rechthebbende zich meldt dan zeg je sorry en betaal je zijn normale vergoeding. En stel dat slechts 10% van de rechthebbenden zich meldt, dan heb je dus flinke winst als inbreukmaker. Dat stuit rechters natuurlijk tegen de borst.
Het punt is alleen: dit noemen juristen ‘generale preventie’, oftewel afschrikken door een stevige boete op te leggen. Maar dat is een principe uit het strafrecht. Boetes zijn eenvoudigweg geen schade en het schadevergoedingsrecht is niet bedoeld om mensen af te schrikken. Het is bedoeld om schade te vergoeden, de situatie te brengen naar waar hij had moeten zijn.
De ergernis over dit punt bracht me twee keer ertoe om onderzoek te doen. En daaruit blijkt dat het tégen de jurisprudentie is om zo’n 200% verhoging op te leggen met als motivatie dat je mensen moet afschrikken. Wat wel mag, is een extra vergoeding voor overlast, voor gemaakte kosten of voor ontbrekende naamsvermelding. Erg jammer dat dát niet meegenomen is in het bindend advies.
Arnoud
“Doula” die moest ik even opzoeken…Weer een nieuw woord geleerd!
Dan zie je dus iets verkeerd gaan waar je wél verstand van hebt en dan moet je jezelf realiseren dat het ook (vaak) fout gaat op gebieden waar je géén verstand van hebt.
Dat dat dan op het gebied van (bindend) recht gaat is dan natuurlijk diep triest.
Die extra vergoeding voor overlast kan ook oplopen. Want wàt een ergernis als iemand zomaar je verhaal of foto’s inpikt zonder even te vragen en zonder je daarvoor de credits te geven, alsof die iemand zelf de foto gemaakt of het verhaal geschreven heeft. Terwijl je normaal heel tegemoetkomend bent als iemand even netjes om overname van een foto en/of tekst vraagt. Mensen die geen zin hebben in die kleine moeite, behandelen een maker feitelijk als een persoon die er niet toe doet. En dat is, wat er zo’n kwaad bloed zet.
Aan de andere kant mogen sommige rechthebbenden zich ook wel eens achter de oren krabben. Zo wacht ik al ruim een week op een toestemming en kostenraming van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam voor het mogen plaatsen op mijn weblog van een plaat van een coaster, geschoten door een zee- en schepenfotograaf waarvan zij de rechten beheren. Ben benieuwd of ze dat ook zo doen bij een grote krant of zendgemachtigde. (En natuurlijk krijg je geen afschrift van ze van de aanvraag die je alleen via een webformulier kunt indienen, zodat je zonder screendump ook nog geen bewijs in handen hebt dat je de aanvraag deed en geen poot hebt om op te staan als je de foto toch op je weblog plaatst.)
Was de uitspraak niet als volgt? 200 voor gebruik foto 200 voor niet vermelden fotograaf 100 voor “verminken” van de foto
Het eerste punt lijkt mij het belangrijkste waar de fout zit. Er is in de uitzending niet genoemd wat ze normaal voor die foto vragen. Of is er meer fout gegaan?
Nee, het was 200 misgelopen licentie kosten, 200 voor plaatsen zonder toestemming (een boete dus, foei mr^w kluns Reid). Dus hier gaat een bindend advies volledig de mist in en heb je geen beroepsmogeliojkheid meer omdat je hebt getekend dat het bindednd is. Nooit van mijn leven dus dat ik iets teken waardoor ik geen beroepsmogelijkheden meer heb. Zeker niet als je zo’n klunsen uitspraak ziet.
Overigens zijn er ook rechtzaken waarin dit gebeurt, diep triest.
Die man is ook kantonrechter, dus ook bij een echte zaak kun je hem treffen, en dan kun je door de appelgrens ook niet in beroep gaan.
Op 24:55 komt een hoogleraar intellectuele eigendomsrecht aan het woord. Hij geeft aan dat de doula drie fouten heeft gemaakt: de foto plaatsen, de naam niet vermelden, en de foto bijsnijden (verminken). Zoals ik de uitspraak begrijp, is aan elk van deze drie inbreuken een bedrag gekoppeld. Maar je hebt gelijk dat in de uitspraak het tweede element onjuist is benoemd, en dat daardoor in ieder geval de schijn wordt gewekt dat de rijdende rechter onbekwaam is om in deze zaak uitspraak te kunnen doen.
geen naamsvermelding 50 en verminking ook 50. Die tweede 200 is dus niet fout gelinkt, die is helemaal niet gelinkt aan één van de inbreuk makende handelingen. Noch is het gekoppeld aan de kosten die gemaakt zijn. Het is dus een verkapte boete en deze mr Reid zou eens flink op de vingers getikt moeten worden wegens incompetentie.
Overigens is die appelgrens een schande. Hierdoor blijven evident misstanden bij de kantonrechter ongecorrigeerd. We zien daardoor nu nog steeds kantonrechters dit soort schandalige basisfouten maken.
Je zegt “geen naamsvermelding 50 en verminking ook 50”, maar dit komt helemaal niet terug in de uitspraak. Mr. Reid spreekt van drie inbreuken: “daar staat tegenover dat u een driedubbele auteursrechtelijke inbreuk heeft gemaakt: u heeft zonder toestemming van de fotograaf de foto gepubliceerd op uw website, u heeft dat gedaan zonder zijn naam te vermelden, en u heeft de foto bijgesneden, in auteursrechtelijke vaktermen heet dat ‘verminkt'”. Daarna noemt hij de te betalen schadevergoeding: “200 voor de door verweerder misgelopen licentievergoeding, daarboven komt 200 voor het zonder toestemming gebruiken van de foto, en ik verhoog dit bedrag met 100 euro voor het verminken ervan”. Ik ben geneigd deze bedragen te koppelen aan de drie inbreuken, ook al ‘past’ dat niet letterlijk (“zonder zijn naam te vermelden” vs “het zonder toestemming gebruiken van de foto”).
Conform de eis van 50 + 50 euro.
bron: https://rijdenderechter.kro-ncrv.nl/files/uitspraken/uitspraakwateenbevalling0.pdf
(Heb jij soms de aflevering gekeken? Die heb ik niet gezien, ik heb alleen dit document gelezen)
Je hebt gelijk, ik heb alleen de uitzending gezien.
Werkende link naar de uitspraak: https://rijdenderechter.kro-ncrv.nl/files/uitspraken/uitspraak_wat_een_bevalling_0.pdf
Ik vind normaal bijsnijden van een kopie van een foto in alle redelijkheid geen verminking. Is het gangbaar om enkel zulk bijsnijden als verminking te zien?
Alleen de maker (en de rechter) kan en mag oordelen of een wijziging een verminking is of niet. De rest mag alleen maar iets ‘ vinden’ van die wijziging.
Pardon, op deze blog mag een ieder oordelen hoe iets juridisch gekwalificeerd moet worden. En algemeen is het niet zo dat de maker de doorslaggevende stem heeft bij de vraag of iets een verminking is.
Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben en ook geven – tenminste in ons land – maar ik bedoel dat alleen de maker kan weten wat hij bedoeld heeft te maken en of het handelen door derden met zijn werk daar afbreuk aan doet of niet.
Duidelijk een reactie van een “rechthebbende”. Je kan natuurlijk beweren dat het afsnijden van een rand van 1 pixel breed omdat het anders niet in de layout past, een ‘verminking’ is, maar ik betwijfel of een rechter dat redelijk gaat vinden.
Waar die grenzen liggen is afhankelijk van de context en daarin zal de rechter het laatste woord hebben. Minimaal croppen omdat de functie van de foto dat nodig maakt (inpassen in een bestaand layoutkader) lijkt me niet meer dan redelijk, maar dwars doormidden snijden en een halve foto herpubliceren is dat niet.
Wat ik niet begrijp dat een aantal van die sites ECHT gratis lijken te zijn (https://pixabay.com/), maar er zijn ook sites die zeggen royalty-vrije afbeeldingen te hebben (bv https://stock.adobe.com/nl/ met als titel: “stockfoto’s, royaltyvrije afbeeldingen, illustraties, vectoren en video’s”) maar waar je dan toch een licentie voor een foto moet kopen. Dus “royaltyvrij” betekent niet gratis?
En als dit (op https://www.dreamstime.com/) ” Creative Commons Zero (CC0) public domain license” er staat zou het dan kunnen dat ik er alsnog over 2 jaar voor moet betalen?
Als iemand die de rechten niet heeft die foto op die site plaatst met CC0 licentie dan ben jij de pineut als de echte auteur schade komt verhalen.
En probeer jij die dan maar eens te verhalen op de uploader op die site. (Die site zelf heeft ongetwijfeld ergens algemene voorwaarden waarin staat dat ze slechts partijen bij elkaar brengen en verder niet verantwoordelijk zijn.)
Royaltyvrij betekent dat je niet per publicatiehandeling moet afrekenen. Royalties is een vakterm voor een vergoeding per keer. Dus royaltyvrij is hetzelfde als “tegen eenmalige vergoeding bent u van me af”, ook wel lumpsum genoemd. Maar inderdaad is het ernstig misleidend naar een niet-vakpubliek dat het onderscheid tussen lumpsum en royalties niet kent.
Dank voor deze uitleg. Ik snapte dat royaltydinges ook niet. Weer wat geleerd!
Daar hebben we het al eerder over gehad. Is het wel redelijk om vaktermen te gebruiken op het internet. De dagen van offline foto databanken waarin alleen professionals rondkeken zijn echt voorbij.
Voor de leek is absoluut niet duidelijk dat royalty vrij betekent dat je een eenmalige betaling moet doen. Wat mij betreft is een verbod op dit taalgebruik en een gebod om duidelijk te vermelden dat het om een eenmalige betaling gaat op zijn plaats. Men richt zich ook al lang niet meer op alleen de professional, anders had men maar het publiek dat toegang tot de databank moeten beperken door te vragen naar kvk nummer oid voor je plaatjes kan bekijken.
Speciaal voor het auteursrecht is al de “volledige proceskostenvergoeding” bedacht, waarmee het al een stuk afschrikwekkender is geworden. Immers, je kan nu best hoge advocaatkosten in plaats van een genormeerde verwachten naast de schadevergoeding. Dus het is belachelijk dat er dan nog extra “straf” bij komt.
En het is maar een kulargument van dat niet geschoten altijd mis. Omdat er altijd een analogie naar auto’s kan: al jaar en dag, wanneer men na parkeerschade te veroorzaken er vandoor gaat is er weinig kans dat hij gesnapt wordt. Maar áls hij gesnapt wordt, dan betaalt hij nog steeds alléén maar de werkelijke schade. (Ook hier: Doula is woord van de dag voor mij.)
En als je dit van de andere kant bekijkt? De auteursrechthebbende kan nooit alle inbreukmakers opsporen. Daarnaast maakt hij bij de handhaving van zijn auteursrecht soms foutjes waardoor hij niet zijn volledige schade of proceskosten vergoed krijgt. Dit heb ik zien gebeuren: een fotograaf liet bewijs van een online auteursrechtinbreuk vastleggen (bewijsonline.nl, ~300 euro), maar kreeg die kosten van de rechter niet vergoed omdat het geschil niet zag op de vraag óf de foto online stond. In de stukken was aangevoerd dat de kosten in redelijkheid waren gemaakt omdat de site anders de foto kon verwijderen en kon ontkennen dat de foto online stond, waarna de fotograaf met lege handen zou staan. De rechter ging daar niet in mee. De fotograaf kon door de appelgrens niet in beroep, en zat met een schadepost van 300 euro.
Om zijn volledige schade vergoed te krijgen, moet een rechthebbende dus meer vorderen dan zijn schade. Een opslag van 100% is in dit licht niet onredelijk.
In het voorbeeld dat ik noemde kun je niet spreken van een fout van de eiser. De gedaagden trekken soms alles uit de kast om onder betaling van schade uit te komen, zodat de kans op een rechterlijke fout wordt vergroot (“deze foto is zo banaal dat er geen auteursrecht op rust”, “bewijst u maar dat u de foto heeft gemaakt”, “maar u heeft helemaal geen schade”, “die kosten zijn niet in redelijkheid gemaakt”, “u spreekt de verkeerde partij aan”). De inbreukmaker maakt deel uit van een (losse) groep inbreukmakers die erop gokt niet gepakt te worden, dus daar mag in het schadebedrag best rekening mee worden gehouden.
Een andere analogie: bij de afvalstoffenheffing mag een gemeente wettelijk niet meer heffen dan dat het ophalen van afval kost. Toch betaal je meer dan de kosten gedeeld door het aantal belastingplichtigen, omdat de belasting bij het aantal inwoners wordt kwijtgescholden. Waarom is het in die context heel normaal om er rekening mee te houden dat niet iedereen gaat betalen, maar hier niet?
Daarnaast gaat jouw voorbeeld verder mank als je de analogie wat doortrekt: de gemeente kan namelijk hardmaken dat met de totale afvalheffing de kosten van afvalverwerking precies zijn gedekt en niet meer dan dat. De auteursrechthebbende zal echter vaak de werkelijke kosten van het maken van zijn werk al hebben terugverdiend via enkele licenties. Dus zou je ook kunnen zeggen (in analogie met de gemeente) dat de rechthebbende verder geen geld meer zou moeten/mogen rekenen voor zijn werk als dat punt is gepasseerd. Dat klinkt absurd, maar is wel een mogelijke conclusie van jouw analogie.
Onzin. Zijn schade is niet de prijs in de prijslijst, zijn schade is de prijs in de prijslijst * (de kans dat hij hem voor die prijs had verkocht – de kans dat hij hem alsnog verkoopt). Dus a*(b-c). En ik denk dat hij geluk heeft als a = 0.1 en b = 0.05. In een best case scenario is zijn schade dus 5% van de prijslijstprijs.
De ‘boete’zit hem al driedubbelendwars in het feit dat de inbreukpleger niet meer kan onderhandelen over de prijs, of ergens anders kan kopen,
Schade = schadevergoeding, prima. Maar jongens, wat kunnen die fotografen de schade opblazen.
Fotografen kunnen de boel mogelijk opblazen maar een rechter oordeelt of dat op redelijkheid is gebaseerd of niet. Dus de eventuele opblazerij is veel geschreeuw maar weinig wol. Maak je niet onnodig ongerust cg.
Bert, jij bent fotograaf, en hebt misschien daarom een andere kijk op de zaak.
Maar als er iemand bij jou komt en die zegt: ik wil op een hobbyblogje 5 van jouw foto’s plaatsen, en ik hoef niet eens exclusiviteit, en ik zal ze alleen op de website zetten en er verder niets mee doen, en ik bied je 250 Euro per foto, dus totaal 1250 Euro, dan denk jij toch: yes… doe mij nog een paar van dat soort klanten.
Want jij had het voor 10% van dat bedrag ook gedaan, of niet?
Wel, bij een inbreuk zit je dus met zo’n situatie. Dan heeft die persoon geen onderhandelingsruimte meer. En dan kun je wel zeggen… ja dan had hij maar eerlijk moeten vragen…. Prima, maar dan ben je in je hoofd wel een ‘boete’ als straf aan het inbouwen, en daar (daar zijn we het hopelijk over eens) is alleen in het strafrecht plaats voor.
Kan mevrouw de schade nog verhalen op Dutchfreecard?
In 2009 schrijven ze dat ze info over copyright hebben toegevoegd, blijkbaar stond dat er eerst niet bij.
Verder is de openings zin van de algemene info:
‘Free’ in het engels heeft nog meerdere betekenissen, maar ‘Gratis’ in het nederlands is vrij duidelijk,Zels als de kaarten gratis zijn, betekent dat toch nog niet dat je alle afbeeldingen zomaar mag hergebruiken?
Je mag andermans werk alleen gebruiken om verder openbaar te maken als je toestemming hebt van de maker. Een fiets die op straat niet op slot staat mag je ook niet zomaar meenemen.
Eerder is al terecht opgemerkt dat een gratis kaart nog geen gratis licentie is. Maar enigszins vergelijkbaar inzake vrijwaring is te vinden op IE-Forum.nl onder nr. IEF16609 (en ook ECLI:NL:RBDHA:2017:785).
Mag ik stellen dat de advocaat van de verdediging een kluns was. Er staat letterlijk dat de opgegeven schade niet betwist is.
Beste Elroy, geheel tegen mijn aard in zeg ik even niets. Maar de schade was reëel. En ik reageerde naar je vraag omtrent om derden aansprakelijkheid.
Bert, bedankt voor de interessante link.
Bij het lezen viel mij gewoon het volgende op bij de eis:
basistarief reguliere gebruiksvergoeding € 500,-
toeslag 100% wegens verlies zelfbeschikkingsrecht € 500,-
toeslag 100% wegens ontbreken van de naam € 500,-
toeslag 100% wegens verminking € 500,-
En verderop in het vonnis:
Die toeslag wegens verlies zelfbeschikking is per definitie geen schade. Immers als een licentie was afgenomen was dat bedrag nooit ontvangen.De toeslag voor ontbreken naamsvermelding is ook niet in lijn met andere zaken, zoals het arrest waar Arnoud in zijn andere artikel naar verwijst, waarin 25% opslag wordt gerechtvaardigd voor ontbreken naamsvermelding en verminking samen.
In dat zelfde licht is 100% opslag voor verminking ook buitensporig.
Een goede advocaat had naast de huidige gevolgde lijn op zijn minst die opslagen ter discussie gesteld met gebruik van dezelfde argumentatie als in andere vonnissen waarin veel minder is toegekend; dat is hier niet gebeurd. Zelfs alle ‘mildere’ vonnissen van latere datum zijn, dan zou ik dit nog nalatig willen noemen.
Over de oorspronkelijke geiste schade van 500,- kunnen we kort zijn. Als dat het normale tarief van de fotograaf is voor een licentie is dat de schade.
Het rare is dat als de foto echt verminkt is, waardoor dit bijvorbeeld een slechte foto lijkt, de schade van de verminking naar mijn mening juist lager, misschien wel nihil zou moeten zijn, door het gebrek aan naamsvermelding. Alhoewel het hangen van een bedrag aan reputatieschade in alle gevallen redelijk willekeurig zal zijn.
Elroy, waar maak jij uit op dat de verdediging werd bijgestaan door een advocaat/jurist?
De verdediging van de wederpartijen bestond uit maar liefst twee (!) advocaten. Dat staat te lezen in het vonnis. De rechter was volgens rechtspraak.nl een gespecialiseerd IE rechter. Eiser had begin 60-ger jaren alleen maar goed opgelet tijdens de lessen IE op de Fotovakschool. De vordering was gebaseerd op het gangbare tarief van de maker. De verminking bestond uit het maken van een verticaal beeld tot een horizontaal beeld. Zo’n lachspiegel foto is echt verminking ex art. 25 1/d Aw.. Alles helder toch?
Bert, ik heb alleen de uitzending gezien en zag daar geen partij-advocaten langskomen. Indien deze de verdediging bijstonden hebben ze inderdaad behoorlijk steken laten vallen. Als je even google’t op “inbreuk foto” kom je al diverse sites tegen waarin expliciet wordt vermeld dat we in Nederland geen ‘punitive damages’ kennen. Dit wordt bijvoorbeeld haarfijn uiteengezet op dit draadje op rechtenforum.nl. Kan ik als derde een klacht indienen tegen dit soort advocaten? Ik als IE-jurist had haar al beter bij kunnen staan.
Verminking kan m.i. inderdaad vrij snel geschieden. Ook indien iemand ‘enkel’ de foto van de onderzijde inkort omdat daar een copyright in stond, kunnen de hoogte-breedte verhoudingen al behoorlijk verstoord worden. Ook zaken zoals een gulden-snede kunnen uit balans raken, maar daar heeft de hobbyende-copy-paste-inbreukmaker meestal geen oog voor.
Bert, Ik bestrijid ook niet nat die bewerking verminking is. Ik geef aan dat een advocaat die zijn werk goed had gedaan het schade bedrag voor die verminking had aangevochten.
Met andere woorden de argumentatie van het hof volgen dat een opslag van 25% voor ontbreken naamsvermelding en verminking gebruikelijk is en dat het geeiste te hoog is.
Overigens is de eiser een linkmiechel 😉 2000 euro schade berekenen en dan zeggen als tegemoetkoming 1750 euro te eisen. We weten allemaal dat die 1750 euro bewust gekozen is om zonder advocaat naar de kantonrechter te kunnen en een hoger beroep onmogelijk te maken. Wat dat betreft had ik zelf nog even gekeken of ik nog een haalbare eis in reconventie kon opstellen om het totaal boven de 1750 te krijgen.
Elroy:
“We weten allemaal dat die 1750 euro bewust gekozen is om zonder advocaat naar de kantonrechter te kunnen […]”
Zo te zien stel je de compententiegrens gelijk met de appelgrens. De competentie grens van de kantonrechter (lees: procederen zonder verplichte advocaat) is al jaren € 25.000 (en voor 1 juli 2011 was dat € 5.000).
Klopt Hakkelaar, Elroy vergist zich met de appelgrens. Maar het is waanzin om voor dit soort bedragen naar het Hof te gaan. En die 25% toeslag zit echt ingewikkelder in elkaar en valt ook binnen de bevoegdheid van de rechter. Zie ook het commentaar van Arnoud dat er na ‘Arnhem’ ook hogere toewijzingen zijn geweest. En waarom de eiser (ik dus) een linkmiechel zou zijn zie ik niet helemaal.
Bert, Elroy zegt dat de éiser een linkmiechel was. Was u de eiser in ECLI:NL:RBDHA:2017:785?
Persoonlijk vind ik partijen die willens en wetens meer vorderen dan waar zij recht op hebben in de hoop dat het niet (voldoende) wordt bestreden wel aan te merken als ‘linkmiechels’.
Hakkelaar, ja, die was ik. Maar zeg maar ‘jij’ hoor!
Maar ik heb niet meer gevorderd dan mijn reguliere tarief plus wettelijk onderbouwde toeslagen. Bovendien ging het om apert commercieel gebruik.
Bert, de reden dat je de toeslagen vordert zijn wettelijk onderbouwd. Ik zie in het vonnis geen onderbouwing voor de hoogte.En juist die vind ik bijzonder twijfelachtig en is niet in lijn met andere uitspraken.
Dat is het grote probleem met niet in hoger beroep kunnen. Het zou niet moeten kunnen dat de rechtbank 200% opslag toekent terwijl het hof in een vergelijkbare zaak bepaald heeft dat een 25% opslag redelijk heeft bevonden. De rechtbank komt hiermee weg omdat ze nooit in beroep wordt teruggefloten.
Dat is niet jouw schuld en ik begrijp dat jij dit vordert als je weet dat er een kans is dat je het toegewezen krijgt. Het is immers jouw inkomen. In dit geval kan ik het niet eens de rechtbank kwalijk nemen, jij hebt denk ik een hoop geluk gehad dat de advocaten van de beklaagde de hoogte van de opslagen nooit betwist hebben.
Een terecht vonnis in mijn optiek zou zijn geweest: 100% van de normale licentie prijs plus 25% opslag voor ontbreken naamsvermelding en verminking in lijn met het hof plus de proceskosten. Geen vergoeding voor ‘verlies zelfbeschikking’. Wat is die zelfbeschikking? Je kan besluiten geen licentie te geven, dan had je niets ontvangen en is je schade nul. Als de licentie wel had afgegeven, dan is je schade jouw tarief; daarvoor ben je al gecompenseerd.
Als ik (kanton)rechter zou zijn en de eiser vordert (willens en wetens) meer dan waar deze recht op heeft en het ’te veel’ wordt terecht bestreden, dan zou ik fijntjes de proceskosten compenseren daar beide partijen gedeeltelijk in het ongelijk zijn gesteld.
Dat willens en wetens zou ik dan het liefste vrij snel aannemen indien de eiser wordt bijgestaan advocaat of IE-jurist. De onderhavige zaak toont echter dat er zelfs advocaten zijn die er zelfs met z’n tweeën niet achterkomen dat geen ‘punitive damages’ kunnen worden gevorderd.
Hakkelaar, ik ben niet meer dan Calimero.
Wel een Calimero met een BV zo te zien. Tegenpartij bestond uit 2 natuurlijke personen.
Ah, deze zaak heb ik al weleens gelezen. In de laatste zin van 4.16 maakt de rechter zelfs een rekenfout (alhoewel het bedrag waar op uitgekomen wordt wel juist is. (De 3.292,88 moet 4.390,50 zijn)).
U geeft aan dat al uw vordering zijn gestoeld op wettelijke toeslagen. Welk wetsartikel legt u ten grondslag aan uw vordering inzake het verlies van zelfbeschikking?
Ik ging ervan uit dat -zoals vaak geschied- de vordering wordt gebaseerd op de Algemene Voorwaarden van de fotografen(?) Federatie. Die AV kunnen dan makkelijk vernietigd worden want er is überhaupt geen overeenkomst tussen eiser en gedaagde (in gevallen waarin plaatjes van internet zijn geplukt). Dit laatste wordt zeer vaak nagelaten door hobbyisten die de zwaarte van de zaak onderschatten en ervan uitgaan dat het allemaal wel meevalt en de rechter wel redelijk zal zijn.
Als het eind bedrag klopt zal het eerder een tikfout zijn.
Een tikfout is 1 of 2 letters. Dit is echt een rekenfout.
Omdat jij en heel veel mensen die zaken voeren met die grens precies weten dat er kantonrechters zijn die de regels ‘ruimer’ interpreteren dan anderen. Zolanmg je de zaken blijft voeren voor dergelijke bedragen of lager kan men niet in hoger beroep en komt er dus nooit een uitspraak van een gerechtshof of de hoge raad hooe je dan wel een redelijke schadevergoeding vaststelt.
En aangezien de uitspraken nu zo verschillend zijn is het zeker niet waanzin om een uitspraak van het hof of de hoge raad te willen. En als daar uitkomt dat 100% opslag voor verlies van zelfbeschikking terecht is, dan ben ik het daar mischien niet mee eens, maar dan is het in ieder geval wel duidelijk enweet iedereen waar hij aan toe is.
Was de uitspraak wezenlijk anders geweest als onze doula het plaatje had ge-embed, en dus nooit een kopie had gemaakt. (img src=dutchfreecard.nl/)
En als je de foto dan bijsnijdt in CSS met clip? (strikt genomen bewerk je de foto niet, alleen de weergave verandert en dat doet dan alleen de eindgebruiker voor eigen gebruik, afhankelijk van zijn instellingen, (CSS is geen verplichting, het is een voorstel voor opmaak))
Is copyright info die in de exif-informatie van de foto is ge-embed, ook naamsvermelding. (Opera browser gaf dat vroeger gewoon weer als je naar de eigenschappen van een foto keek op internet. )
ALS het zo is dat embedden geen auteursrechtelijke openbaarmaking oplevert, dan zal m.i. ook de auteursrechtelijke naamsvermeldingsclaim omvallen. Thans lijkt hiervoor relevant dat de oorspronkelijke plaatsing op het internet met toestemming plaatsvond, dan wel – indien geen toestemming aanwezig was – dat de embedder geen winstoogmerk had en niet van de toestemmingsloze plaatsing op het internet kennis had/kon hebben. (lees: de nieuwe ‘omstandighedencatalogus’ van ’t HvJEU in Geenstijl/Brit Dekker)
Of een naamsvermelding van de maker via de Exif-info van een bestand auteursrechtelijk volstaat vind ik een interessante stelling/gedachte.
Het (laten) bijsnijden van de foto via CSS lijkt mij ook afhankelijk van het oordeel of embedden een auteursrechtelijke handeling oplevert. Mocht dat het geval zijn, dan acht ik de CSS verantwoordelijk voor de verminking. De websitehouder is m.i. weer verantwoordelijk voor die CSS.
Ik vond het een slimme dame die aan omdenken doet. Voor slechts 500 euro heeft ze kei-veel reclame kunnen maken voor haar eigen bedrijfje. Ze zit nu lachend thuis als je het mij vraagt. Petje af!
Zeer slimme dame: handig genoeg het auteursrechtvoorbehoud om ethische reden weg te knippen (het stond niet mooi) en voor een paar rot centen een hoop reclame. Inbreuk loont!!
om esthetische reden natuurlijk …………. (van fotograferen heb ik meer verstand, hoop ik maar).
“De hoofdregel van de Hoge Raad is dat de schade bij inbreuk op een IE-recht gelijk is aan de normaal te betalen vergoeding.” Als de conducteur me snapt met zwartrijden en ik hoef alleen de normale prijs van mijn kaartje te betalen, dan loont het natuurlijk om zwart te rijden. De risico-analyse valt fors in mijn voordeel uit, bij een pakkans van 25%.
Dat klopt, maar doet niet af aan de stelling dat schade vergoed moet worden maar niet meer. Als ik jouw auto bekras, moet ik ook alleen de overspuitkosten betalen. (Het strafrecht kan me een boete of zelfs gevangenisstraf opleveren, maar dat levert jou geen voordeel.) In het auteursrecht hebben we de volledige proceskostenvergoeding als afschrikking.
De oplossing wordt hier toch al gegeven. Geef de maker (fotograaf in dit geval) zijn gewone vergoeding EN laat justitie (automatisch) een boet opeisen als ware het een economisch delict. Vergelijk het met een te zwaar beladen vrachtauto, concurrenten die zich wel netjes aan de wet houden worden gedupeerd want moeten meer kosten maken. En hiermee haal je ook de hobby blogjes eruit, daar is geen economisch delict (maar zou diefstal ook niet mogen lonen). Een bijkomend voordeel is dat de makers niet meer de toorn van het publiek over zich heen krijgen. Zij schieten er in deze constructie financieel niets mee op.
Jammer dat de regisseur bepaalt wat wordt uitgezonden en niet de rechter. Die belangen zijn nogal verschillend. En je kunt ook niet in hoger beroep op de beslissing van een niet IE deskundige. Eigenlijk maar een vreemd fenomeen die Rijdende Rechter.
Tja, ik heb geen conflicten. Maar als ik er één had lopen dan was de rijdende rechter wel het laatste forum waar ik dat zou oplossen. Bindend en geen beroep mogelijk, klinkt niet al te aanmoedigend.
Het grote voordeel van de rijdende rechter zijn de relatief geringe kosten en relatief lage drempel. Voor genoeg zaken kan dat genoeg zijn om het te overwegen lijkt mij.
Geringe kosten, idd., maar in het schriftelijke Bindend Advies vind ik nergens de opmerking terug die de inbreukmaakster heeft gedaan tijdens de hoorzitting dat ze het auteursrecht voorbehoud van het origineel heeft weggeknipt omdat het niet mooi vond staan op haar site. Opzet dus, en dan dient art. 31 Aw. zich aan met 6 maanden gevangenis als maximum straf. Die aangifte zou natuurlijk direct geseponeerd worden, maar zo onschuldig en te goeder trouw is madame dus niet. En dat de schade moeilijk kan worden vastgesteld is ook kul: de fotograaf en Hollandse Hoogte hebben toch hun tarieven die uiteindelijk ook gevolgd zijn. Inderdaad, geen sterke uitspraak.
Eindelijk een plek waar ik niet via Facebook kan reageren aangezien ik dat niet heb en niet wil. Ik vind het een beetje overdreven die uitspraak van Reid maar als je zijn uitspraken bekijkt is het niet verwonderlijk: Hij doet als het maar enigszins kan uitspraak ten faveure van de overheid of het bedrijf in plaat van voor de privé persoon. Ik vind het vreselijk om dit te moeten constateren maar sinds Reid de rijdende rechter is zijn de uitspraken zeer in kwaliteit en objectiviteit achteruit gegaan. Het recht heeft het verloren van de commercie: Liever een interessante rechter dan een rechtvaardige. Maar goed, nu over deze zaak: Mevrouw is geen groot bedrijf met juristen die alles over deze dingen weten, de meeste mensen zijn er zich totaal niet van bewust dat foto’s herplaatsen/hergebruiken op internet inbreuk kan zijn op auteursrecht laat staan als ze die foto van een “gratis” site afhalen. Dit is in mijn inziens hetzelfde als ik een fiets gratis afhaal bij een tweedehands fietsen weggeef actie en dan later te horen krijg dat die fiets gestolen is. Dan hoef ik de fiets niet aan de originele eigenaar terug te geven of een vergoeding aan hem te betalen omdat ik niet wist dat de fiets gestolen was en hem te goeder trouw in ontvangst heb genomen, de fiets is nu onvervreemdbaar van mij, de geleden schade van de originele eigenaar wordt verhaalt op de dief en/of weggever. Ik denk dat we veilig kunnen stellen dat dit de fout is van de dief en de weggever of in dit geval de uploader en “gratis” fotosite. Dus mij inziens heeft mevrouw te goeder trouw gehandeld en zou zij alleen de fotograaf zijn (verdiende) credits moeten geven.
Ik ben het 100% eens met de uitspraak van De rijdende rechter. Afgelopen week heb ik zelf WEER een website ontdekt die 3 van mijn foto’s commercieel gebruikt voor de verhuur van vakantiehuisjes. Ze schokken nogal van mijn pittige email die ik stuurde en gaven aan zich niet bewust te zijn geweest van de auteursrechtschending en dat de site door een derde partij voor hen was gebouwd. Die partij bood een goedkope website aan, en dat konden ze natuurlijk goedkoop omdat ze het fotomateriaal stelen i.p.v. ervoor te betalen. Ik snap dat wel en heb het dus ook schappelijk gehouden en € 75 per foto’s gevraagd en die hebben ze ook netjes overgemaakt op mijn rekening. Ik heb ze daarna netjes een email gestuurd meet daarin de 3 foto’s als bijlage en de mededeling dat zij deze 3 foto’s met mijn toestemming op hun website mogen gebruiken zolang deze website actief is. Ik ben nu ook met een andere site bezig, maar die reageren niet op mijn email. Dus stuur ik ze deze week nog een rekening en als ze niet betalen een deurwaarder. Werkt dat ook niet dan wordt de gang naar de rechter ingezet en pers ik ze tot op de laatste euro uit, zoals je met mensen moet doen die stelen blijkbaar de normaalste zaak van de wereld vinden en je vervolgens negeren.
ste·len (stal, heeft gestolen) 1 iets dat van een ander is wegnemen om het voor zichzelf te houden
Google anders eens: “piracy is not theft – a handy guide” voor een visuele uitbeelding van het concept.
Voor mij is het stelen van mijn eigendom.
Aaargh! Dat “Het is geen diefstal en nou heb ik de discussie gewonnen” is echt het meest kinderachtige argument ooit. Strikt genomen is het geen diefstal (want het origineel blijft achter). Het eindresultaat is echter EXACT hetzelfde: Fotograaf doet moeite, maar krijgt geen geld. Als je het geld direct uit z’n portemonnee pakt is het wel diefstal.
Tja, weet je waar ik mij aan stoor: weten dat het geen diefstal is en het dan toch diefstal noemen en allerlei onzin campagnes voeren waarin je het vergelijkt met diefstal. Het lijkt niet eens op diefstal en dat is precies waarom er een wet voor is gemaakt en alle regels anders zijn dan diefstal.
Ik wil best een discussie voeren over wat passende straffen zijn voor inbreuk op auteursrechten. Maar zodra ik in welke discussie dan ook maar laat merken dat ik het huidige auteursrecht doorgeslagen en slecht vind, duikt er zonder uitzondering een auteur op die gaat roepen dat ik wil freeloaden en dat auteurs zielige hardwerkende mensen zijn waarvan ik wil stelen.
Propeer eens iets nieuws: Eeen eerlijke discussie over auteursrecht, een eerlijke discussie over schadevergoedingen. Dus niet ik heb het gemaakt, dus ik bepaal wat ermee gebeurt, maar waarom zou jij bepalen wat ermee gebeurt? Waarom moet het auteursrecht duren tot 70 jaar na jouw dood? Waarop baseer je dat jouw schade door verliezen het verliezen van zelfbeschikking hoger is? Waarom vindt jij het een goed idee dat er in civiele rechtzaken verkapte boetes worden toegekend?
Iedere auteur die je in deze discussies tegenkomt begint met Ik maak het ik bepaal alles tot het eind der tijden en alles minder is stelen van mij. Iedereen gaat er aan voorbij dat auteursrecht een gunst van de maatschappij aan auteurs is. Zonder de overheid/auteursrecht heb je niets. Dat is het uitgangspunt en van daaruit moet je rechtvaardigen dat je de mensen beperkt, niet andersom.
Elroy, je kijkt er nu met een helicopter view naar, en je hebt wel een punt. Maar kijk ook eens naar de andere helicopterview:
Iemand heeft foto’s nodig. Dan heeft hij twee keuzes: zelf maken of kopen. Zelf maken is onaantrekkelijk: Hij kan het misschien niet goed, en moet er veel tijd in steken, en misschien wel ver voor reizen.
Is het dan zo gek dat hij een ander betaalt voor een foto die hij graag wil? Als hij niet wil betalen, kan hij ze altijd zelf nemen. Ik wil een ander ook liever niet betalen voor het onderhoud van mijn CV of voor het maken van een doosje ibuprofen, maar ik kan het niet zelf.
Auteursrecht is niet alleen een gunst van de maatschappij aan auteurs. Het dient ook het hogere doel om creatieve uitingen te bevorderen zonder dat de auteur bang hoeft te zijn dat het afgepakt wordt.
Zo is het openbaar maken van zaken door de auteur ook een gunst aan de maatschappij. Anders houdt hij zijn mooie werk lekker verborgen, en kan de maatschappij er niet van genieten.
Het auteursrecht zorgt nu zelf voor een win-win. Vergeet niet: niemand wordt gedwongen die foto’s te pakken/kopieren, ze doen het omdat ze er waarde aan toekennen.
Lang niet zoveel waarde als dat de auteurs zouden willen, maar dat is een ander verhaal.
Met het concept auteursrecht is op zich niet zoveel mis.
cf, je hoeft mij niet te overtuigen van het nut van auteursrecht. Ook ik verdien mijn geld er tegenwoordig door!
Met gunst bedoel ik dat de maatschappij de auteurs een tijdelijke exclusiviteit gunnen in ruil voor naar verwachting meer creatieve werken. Je kan het ook een sociaal contract noemen. En begrijp mij niet verkeerd; ik ben voor auteursrecht! Helaas is het auteursrecht echter zo uitgebreid dat ik niet meer achter het huidige auteursrecht sta. In het begin van de vorige eeuw was het auteursrecht in bijvoorbeel de VS 28 jaar, in die tijd was er een creatieve boom. Door uitvinding van de film en goede audioopname apparaten werd er meer geproduceert dan ooit tevoren. Dat is voor mij een reden om te zeggen dat 28 jaar lang genoeg is voor het auteursrecht.
Ik weet in ieder geval zeker dat een auteursrecht na de dood de auteur niet zal motiveren tot maken van nieuw werk. Zelfs een auteursrecht tot de dood werkt contra productief, een auteur die een hit heeft die hem voldoende oplevert hoeft zo niets meer te doen tot zijn dood. Het sociaal contract is voor de maatschappij zo waardeloos geworden.
Daarnaast zie ik dat waar fotografen nu het slachtoffer zijn van het makkelijke delen op het internet, de TV en film industrie digitale techniek en de wetten die ze er hebben weten door te krijgen met lobbiën (ik noem het altijd legale corruptie) gebruiken om zichzelf meer rechten toe te kennen dan bedoeld door het auteursrecht. Allerlei restricties die niets met auteursrechten te maken hebben worden achter een DRM systeem gestopt dat niet omzeild mag worden omdat het ook auteursrechten beschermt. Ook dat wekt bij mij zeer veel weerstand tegen het huidige auteursrecht.
Daarnaast is er nog een probleem, wat ik zelf ook lastig vind omdat ik geen oplossing zie. Het auteursrecht straft je ook als je te goeder trouw handelde. Er zijn veel mensen die beeldmateriaal onder open licenties zoals CC op het internet plaatsen. Maar eigenlijk kan je als prive persoon deze fotos nooit gebruiken. Je hebt geen mogelijkheid om te controleren of de plaatser wel de auteur is en als dat niet zo is draai jij voor de hoge kosten op. Auteursrechten registratie zou dat op kunnen lossen, maar creert tegelijk weer een hoop bureaucratie.
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk dat je voor gebruik van foto’s de rechten moet hebben. En het is niet gek dat je daarvoor moet betalen. En als die fotograaf meer vraagt dan jij het waard vindt dan gebruik je de foto niet. Alleen met de huidige opzet gaan er ook veel mensen die het wel goed bedoelen de mist in. Die zien overal ‘free’ staan en kennen niet het professionele jargon en beseffen niet dat royalty free niet betekent dat je niets betaald, maar dat je niet doorlopend hoeft te betalen. En of ze het nu willen of niet, als fotografen hun fotos op het internet plaatsen komen deze mensen voorbij. Dit zijn geen criminelen, maar zo worden ze door veel fotografen wel behandeld. Begin eens met je foto’s niet als Royalty Free te verkopen maar onder begrijpelijke termen als ’tegen eenmalige betaling’ en ’tegen periodieke betaling’; dat zal al veel verwarring voorkomen.
En wat de waarde van foto’s betreft. Sommige foto’s zijn tegenwoordig nu iedereen een camera heeft en dingen zoals CC bestaan minder waard. Ik bied zelf mijn foto’s gratis aan voor niet commercieel gebruik. En op verzoek heb ik schriftelijk aangegeven aan een aantal personen/organisaties dat ik reclame om de hosting te bekostigen niet als commercieel gebruik zie (een discussie punt bij Creative Commons)
Elroy ja het auteursrecht is te lang, veel te lang het is niet goed als het steeds verder opgerekt wordt (of dat gebeurt weet ik niet) Te goeder trouw….mwah…. op de markt kun je ook heel gemakkelijk een appel pakken uit een marktkraam, toch weet iedereen dat dat niet mag. Maar dat hele rookgordijn eromheen mag inderdaad wel wel (moet weg!)
Voor mij zit de oplossing in een soort minimale creatieve bijdrage die nodig zou moeten zijn om onder het auteursrecht te vallen. Het toevallig op de juiste plaats op de juiste tijd zijn valt daar niet onder. En het kundig in no time kunnen instellen van allerlei technische fotoparameters ook niet, tenzij het resultaat echt een eigen karakter heeft.
Niet iedere uiting verdient auteursrechtbescherming.
Het probleem is dan natuurlijk: waar leg je de grens en wie bepaalt die.?
En misschien zal het internet/de vrije markt ook zelf wel een oplossing bieden. Als je tegen redelijke tarieven een foto kunt kopen, of een logo laten ontwerpen, of een leuk liedje kunt beluisteren, afkomstig van mensen die niet in een jaar ‘binnen’ hoeven te zijn, is het probleem ook opgelost.
Je zou er aan kunnen denken om te eisen dat auteursrechtelijk werk geregistreerd moet worden voordat je bescherming hebt. Het algemene probleem aan auteursrecht is dat er allerlei rechten geclaimd worden, zonder dat daar enige plicht tegenover staat. Die appelverkoper, is als die appel slecht is bevallen bij de klant zijn appel en zijn geld kwijt. Die ellendige film die je gekocht hebt, kun je niet terug geven (of zelfs maar eisen dat hij op je volgende apparaat weer werkt). Het is dus lekker makkelijk om op de gekste dingen copyright te claimen (staat jouw schilderij op een foto: claimen!!!). Het is jammer dat hierdoor een complete chantageindustrie ontstaan is (hoeveel beeldbanken bestaan er bij de gratie dat niemand zelf zaken durft te doen met iemand die een foto aanbiedt?)
dit allemaal zo lezende heb ik het idee dat er nog heel veel onduidelijk is en dat de wetgever met regels moet komen die internationaal vast legt: Media zonder kenmerk, watermerk of soortgelijks mag vrijelijk gebruikt worden en gedeeld. Dan ben je van alle ellende af. Temeer omdat al lang gebleken is dat dit meer lijkt op een “Verdien Model ” om nietsvermoedende gebruikers geld af te troggelen. Dit speeld al jaren ( Zie Radar, Vara, enz). Het “delen”van foto’s gebeurt binnen de jeugd elke seconde van de dag en verplicht watermerk zou voor iedereen derhalve veel eenvoudiger zijn. De wetgeving op internet loopt zowiezo al jaren achter de feiten aan sinds de eerst dag van gebruik.
Je zou het volgende kunnen doen: Maak een “Auteursrechten Kadaster”. Fotografen kunnen daar hun foto’s uploaden, auteurs hun teksten, enz, en claimen als hun werk. Kom je ergens een tekst of foto tegen die je wilt gebruiken, dan upload je die, en krijg je een lijst van potentieel matchende werken, compleet met de personen die het auteursrecht claimen. Geen match, dan heb je een vrijwaring voor gebruik, in de vorm van een digitaal certificaat geleverd door diezelfde site. Deze vrijwaring is geldig totdat de auteursrechthebbende zich meldt (binnen een redelijke termijn), waarna je het werk alsnog moet verwijderen (maar dan wordt er geacht geen schade te zijn geweest), of een overeenkomst moet sluiten. Wel een match, dan weet je bij wie je moet wezen, of mag je het risico nemen of het binnen het citaatrecht of een andere uitzondering valt. Het ten onrechte claimen van werk (inclusief werken in het publiek domein) moet natuurlijk aangepakt worden met stevige boetes.
De site zelf publiceert niets, maar laat wel (low-res, met watermerk) matches zien als een match wordt gevonden, en krijgt een goede API, zodat bedrijven in bulk kunnen uploaden. Natuurlijk met een stevig stukje software erachter om bewerkte plaatjes te kunnen herkennen. De techniek bestaat allemaal al, dus waarom niet?
Zo een database voor foto’s, tekeningen, plaatjes, etcetera lijkt me inderdaad een goede manier, het is nu voor de gebruiker bijna onmogelijk te achterhalen of op een foto auteursrecht van toepassing is of niet.
Als je iemands anders werk gebruikt heb je gewoon diens toestemming nodig. Gebruik je het toch dan is dat jouw risico. Als op straat een fiets niet op slot staat mag je die toch ook niet zomaar meenemen?
Als jij in de winkel iets koopt en het blijkt gestolen te zijn dan wordt je daarvoor niet beboet en hoef je ook geen schade te vergoeden. Wel moet je aan kunnen geven waar je het gekocht hebt. De prijs moet dan wel normaal zijn geweest, waardoor je niet voroaf al een vermoeden kon hebben dat er iets niet pluis was.
Als jij op het internet een foto koopt en de verkoper blijkt niet de rechten te hebben gehad, dan maakt het niet uit of je kan aangeven waar je het hebt gekocht en of je een normale prijs hebt betaald (en met de eneomr hoeveelheid CC fotos op flickr is gratis niet ongewoon). Je betaalt de schade en als je een slechte rechter treft doet die er nog even een verkapte boete overeen in de vorm van een totaal fictieve schade.
Het gaat hier dus niet alleen om een fiets die op straat niet op slot staat. Het gaat hier ook om mensen die gewoon te goeder trouw hebben gehandeld en daarvoor gestraft worden.
Dat is prettig voor auteurs, maar ik kan het niet anders dan een afgrijselijk gedrocht van een wet noemen dat iets zo regelt.
De hele discussie over auteursrecht wordt door het gelijkstellen van een abstract recht met een fysiek goed enorm ondoorzichtig en verwarrend. Mensen die dat doen hebben of het auteursrecht niet begrepen, of doen dit om anderen zand in de ogen te strooien. Als ik een werk kopieer, dan is de kopie mijn werk, het resultaat van mijn bloed, zweet en tranen. Basta. Alleen door de bijzondere werking van het auteursrecht kan een derde, die helemaal niets voor die specifieke kopie heeft gedaan toch nog een claim hierop hebben. Nu is daar in een aantal gevallen best wel een rechtvaardiging voor te vinden, maar die wordt uiteindelijk ook ondermijnd door de “diefstal” schreeuwende en zand-in-de-ogen-strooiende argumenten gebruikende figuren. Gerelateerd aan een specifiek geval van auteursrechtinbreuk is dat laster en in een discussie over auteursrechten een vorm van sabotage. Laten we een keer afspreken parallellen tussen rechten op fysieke objecten en abstracte concepten te vermijden.
Er is ook een verschil tussen wat de wet zegt en hoe verschillende partijen die interpreteren, en hoe de wet (volgens verschillende partijen) zou moeten zijn. Het artikeltje ging over een uiterst dubieuze interpretatie van de wet door de rijdende rechter. Dat daarnaast de wet zelf uiterst dubieus is wordt door veel mensen (waaronder ikzelf) hier aangedragen. Ik ben soms hogelijk verbaast dat sommigen die wet blijkbaar wel goed vinden, en niet hogelijk verbaast en verontwaardigd zijn dat te goeder trouw inbreuk maken op een auteursrecht harder aangepakt wordt dan het te goeder trouw aankopen van gestolen goed.
Als je iets kopieert zit daar geen eigen (creatieve) inbreng in, anders is het geen kopie meer. Bloed zweet en tranen?
Ok een geschilderde kopie dan…
Maar ja, hij doet het werk voor het kopieren, daar heeft hij volkomen gelijk in.
Met iets te goeder trouw kopen verwerf je je – met in inachtneming van art. 2 Aw., – niet het recht iets verder openbaar te maken. Wel om je verworven ding bijv. op je schoorsteen of in de tuin te zetten.
Maar we raken een beetje off topic (zoals dat in goed Frans schijnt te heten). De Rijdende Rechter met zijn BINDEND ADVIES is maar een vreemd instrument. Een Advies is toch vrijblijvend? Maar in dit geval is dat advies Bindend. Een beetje tegenstrijdig. En de regisseur bepaalt wat wordt uitgezonden en niet de rechter. En dat moet dan ook nog rechtspreken waarbij hoger beroep is uitgesloten.
Daarbij maakt de inbreukmaakster terloops nog de opmerking dat het auteursrechtvoorbehoud om schoonheidsredenen was weg geknipt. Lieven mensen, wat een armoe.
Maar hier gaat het er juist om dat mensen denken -te goeder trouw – dat ze het recht op publicatie krijgen. Dat denk je als je op Flickr een CC0 licentie ziet. Alleen als de aanbieder heeft gelogen, heb jij de schade en dat gaat tegen mijn rechtsgevoel in.
beste Bert Wellicht is deze zaak van de Rijdende rechter niet het juiste voorbeeld. Jouw voorbeeld van de fiets is ook niet wat ik bedoel. De algemene regels op internet zijn veel te onduidelijk. Je praat over miljoenen foto’s alleen al in NL. Dat kun je niet afdoen met / of vergelijken met stelen van een fiets. We respecteren allemaal het eigendowmsrecht, maar dat kan alleen als er regels zijn en die ontbreken gewoon. Interpreteren van wetten is vaak onvoldoende en geeft geen goed beeld voor de ( meestal private ) gebruikers. Daar zit ook het verdienmodel voor deze gasten…immers een bedrijf weet vaak beter waar het op moet letten.
Wat ik heb begrepen, ik heb de uitzending niet gezien, is dat desbetreffende inbreukpleger/ ster doelbewust een copyright vermelding negeerde en zelfs van de foto verwijderde. Daarmee heeft deze persoon zijn/ haar rechten verspeelt.
In mijn geval is daarvan geen spraken. Ik Googlede ruim 5 jaar geleden naar een afbeelding ter illustratie voor mijn niet-commerciële amateur blog (waarop ik wat Adsense bannertjes heb om de kosten van hosting e.d. te drukken) bij een blogpost over het verschil tussen scampi, gamba en tyger shrimp. Ik lette keurig op dat ik de afbeelding niet van een commerciële site nam en er geen auteursrechtenvermelding dan wel copyright claim bij stond. Ik trof op een andere amateur kookblog een zeer lage resolutie afbeelding van zeer geringe kwaliteit (een kale scampi op een witte achtergrond) aan van net iets groter dan een postzegel. Ik plaatste deze afbeelding ter educatie in de blogpost.
Dik 5 jaar later krijg ik via de mail een aantal brieven van Permission Machine met het verzoek om even bijna € 400,- over te maken. Via de in de mail opgegeven kernmerken kon ik achterhalen dat desbetreffende afbeelding van een Braziliaanse fotograaf was. In tegenstelling tot de zeer lageresolutie afbeelding ter grote van net even iets meer dan een postzegel die ik gebruikten betrof het een zeer groot formaat haarscherpe foto. Echter, afgezien van de verschillen die ik al noemde qua grote en kwaliteit, het was me duidelijk dat de door mij gebruikte afbeelding hetzelfde was als die van de fotograaf. Ik heb daarop terstond de afbeelding van de server verwijderd.
Feit blijft echter dat ik destijds alle voorzichtigheid in acht heb genomen om niet het copyright te schenden. Er is in mijn geval dus geen sprake van dat ik doelbewust de auteursrechten van de fotograaf schond zoals de persoon bij de rijdende rechter. Ik ben derhalve van mening dat ik Permission Machine geen bijna € 400,- schuldig ben.
Ik snap dat auteursrechtenschendingen en copyright inbreuk voor professionele fotografen een vervelend probleem kan zijn. Het rechtvaardigt evenwel niet dat iedere onbewuste copyright schender neergezet wordt als een notoire dief en copyrightschender die met commerciële bijbedoelingen afbeeldingen jat en die daarom straf verdiend heeft.
Ook hier zie ik, door een belanghebbende, de vergelijking met fietsendiefstal dan wel autodiefstal voorbij komen. Die vergelijking gaat aan alle kanten mank. Als je het al met het wederrechtelijk gebruik van bijvoorbeeld een fiets wil vergelijken dan is het in dit geval zo dat je een zogenaamd ‘witte fietsen plan’ hebt waarbij er op bepaalde plekken gratis gebruik gemaakt kan worden van een witte ter beschikking gestelde witte fiets en de persoon in kwestie per abuis een witte fiets, die geen onderdeel uitmaakten van deze voorziening, aanzag voor een witte fiets die wel onderdeel uitmaakt van deze gratis voorziening. Is diegene dan een fietsendief of gewoon iemand die door alle witte fietsen het verschil niet meer zag en een foutje maakten die voor iedereen relatief schadeloos verliep?
Want laten we eerlijk zijn. De meeste foto’s op mijn blogje maak ik zelf. Soms gebruik ik een afbeelding van het internet. Bijvoorbeeld omdat ik niet in de gelegenheid ben om een scampi te fotograferen. Doordat ik ernstig chronisch ziek ben en daardoor een zeer bescheiden inkomen heb is het uitgesloten dat ik A. doelbewust het risico zou nemen dat ik aangeslagen wordt voor een copyright schending, B. een afbeelding van een commerciële beeldbank zou (kunnen) kopen tegen een soms absurd bedrag. Ik had hoe dan ook nooit desbetreffende afbeelding gekocht. En had ik ook maar enigszins kunnen vermoeden dat er copyrights rusten op de afbeelding die ik gebruikten dan had ik deze nooit gebruikt. Om dan te stellen dat je als fotograaf inkomsten mis bent gelopen door mijn, of andermans, onbedoelde foutje is onzin en ridicuul.
Veruit de meeste mensen die door Permission Machine worden afgeperst, want een ander woord heb ik niet voor dit soort praktijken, zijn mensen zoals ik. Mensen die alle voorzichtigheid betrachten maar die volkomen onbewust en onbedoeld een foutje maken. Iets wat niet verwonderlijk is in een zee van honderden miljoenen zo miljarden online afbeeldingen waarvan een deel volledig rechtenvrij te gebruiken is, waarvoor tientallen varianten op het copyright rusten (wel commercieel, niet commercieel, vrij te gebruiken met of zonder aanpassingen, etc. etc. etc.) gemixt met afbeeldingen waarop wel degelijk een stevige copyright rust. Heel veel mensen zien door de bomen het bos niet meer. Om die mensen zo genadeloos te straffen raakt kant noch wal.
De mevrouw bij de rijdende rechter had hoe dan ook een bedrag moeten betalen. Het bedrag is hoger geworden doordat ze het bestand heeft bewerkt.
Deze mevrouw heeft dan ook doelbewust de copyrights van de auteur geschonden. Daar is in mijn geval geen sprake van. Ik heb alle voorzichtigheid betracht en me, voor zover dat voor mij mogelijk was, gecontroleerd of er geen copyrights op rusten.
Welke gevolgtrekking verbind je aan die vaststelling?
Heb je de webmaster van die andere amateur kookblog benaderd om te vragen waar hij de foto vandaan had of dat de foto van hemzelf was? Zo nee, waarom niet? Heb je TinEye gebruikt of een vergelijkbare dienst?