Tag: Dating

We kregen 500 berichtjes van zéér geïnteresseerde vrouwen, las ik bij de NOS. En: Brancheorganisaties willen dat de politie en marktwaakhond ACM actie ondernemen tegen de honderden datingsites die vol staan met valse profielen. De teneur is hetzelfde: op allerlei vage datingsites krijg je enthousiaste berichtjes van geïnteresseerde dames, die vervolgens je aan het lijntje houden terwijl je voor elk berichtje moet betalen. En die sites lijken banden te hebben met die dames, en lopen zelf dus ook binnen op dat aanhetlijntjehouden. Is daar juridisch wat aan te doen?

Mijn eerste gedachte: ik zie hem niet. Ja, het voelt als oplichting, dat je betaalt om een leuke dame binnen te halen en vervolgens een professional blijkt te spreken die alleen maar loopt te rekken. Maar voor oplichting is vereist dat de dader iets aftroggelt bij het slachtoffer. Fysieke goederen, geld, waardevolle gegevens of iets dergelijks. Als de nepdame dus zegt, maak even geld over voor een vliegticket dan ben ik er vrijdag, dan is het oplichting.

Hier gaat het uiteindelijk om een date. En een date is juridisch niets. Je kunt juridisch niet zeggen: ik heb 30 berichten gestuurd en nu wil ze niet afspreken, dat is oplichting. Het is niet strafbaar om niet te willen daten, ongeacht hoe veel geld, beloftes of cadeautjes er zijn gegeven. (En nee Wim, ook niet als je het een prostitutiecontract noemt.)

De oplichting zou dan moeten zitten in wat de aanbieder van de dienst doet. Beloven dat je met echte dames chat en in plaats daarvan gehaaide aanhetlijntjehoudende nepdames, dat zou dan een listige kunstgreep zijn waarmee financieel voordeel (de betaalde berichtjes) wordt gehaald. Daar zit mogelijk wat in. Tegelijkertijd: die bedrijven mélden het wel. Verstopt in de algemene voorwaarden of diep in de FAQ, maar toch. Plus: je betaalt voor het sturen van berichtjes, en de berichtjes wórden verstuurd.

Dezelfde discussie krijg je als je het bij de rechter probeert met een civiele zaak. De meeste kans maak je dan door te zeggen dat sprake is van een oneerlijke handelspraktijk, omdat er informatie wordt verstrekt die feitelijk onjuist is of die de gemiddelde consument misleidt of kan misleiden. De misleiding is dan dat de site suggereert dat je met echte dames chat, terwijl het aanhetlijntjehoudende nepdames zijn. Of (van de zwarte lijst) dat sprake is van

op bedrieglijke wijze beweren of de indruk wekken dat de handelaar niet optreedt ten behoeve van zijn handel, bedrijf, ambacht of beroep of zich op bedrieglijke wijze voordoen als consument;

Voor dat laatste zul je dan moeten bewijzen dat de nepdames werken voor de site-exploitant. Dat lijkt me nog een hele uitdaging, maar de toezichthouder (ACM) kan via het bestuursrecht inzage vorderen in de administratie en zo dus achterhalen of er betaald wordt en op grond van welke afspraken. En die zouden dan bewijs opleveren van het bedrieglijke.

Ik blijf zitten met twijfel. En vooral omdat de discussie uiteindelijk neerkomt op: mag je verwachten dat als je op een datingsite chat met iemand, dat die iemand dan echt is en waarschijnlijk ook wel met je wil afspreken? Want als dat niet zo is, is er dan wezenlijk een verschil tussen de hier besproken nepdames en iemand die gewoon alleen maar wil chatten?

Arnoud