Hoe veel varianten van Wordle mogen er in de App Store bestaan?

Apple heeft meerdere klonen van het populaire spel Wordle uit de App Store verwijderd, las ik bij Tweakers. Diverse varianten van de woordleggame stegen in korte tijd in populariteit, maar dat leidde tot kritiek dat de games gekopieerd waren en geld verdienden aan de hype. Het origineel is namelijk gratis en zou dat ook blijven, en heeft bovendien geen app. Klonen van populaire games is aan de orde van de dag in appstores, dus dat riep de vraag op: kan Apple dat zomaar doen, is daar een juridische basis voor en hoe ver gaat de bescherming voor zo’n game concept?

Bij Nederlanders komt de game wellicht bekend voor: vijfletterwoorden raden, groen als letter en locatie goed is en geel als ‘ie goed is maar verkeerd staat. Het enige dat mist is “staat niet op de kaart” maar verder is dit gewoon Lingo, volgens mij.

De uitwerking is wel nogal anders: geen ronde ballen voor de letters, geen presentator en teams tegen elkaar, je speelt individueel en er is niets te winnen. Dan is het juridisch vrij simpel, dan is hooguit het principe van “raad een woord van vijf letters” met hints, en dat is niet te beschermen met auteursrecht, octrooi of ander juridisch recht.

Deze zelfde afweging maak je ook tussen het spel Wordle van ontwikkelaar Josh Wardle en de vele klonen die al dan niet met letterlijk de term “Wordle” in hun naam in de Apple App Store staan. Sommigen lijken buitengewoon veel, anderen bieden alleen het spelprincipe met kleine variaties (zoals zesletterwoorden). Voor mij zou de vraag dus zijn of de vormgeving zodanig is dat je het zou aanzien voor het origineel van Wardle (pas nu bij het typen van deze zin besef ik dat Wordle een woordspeling op zijn achternaam is), dan lijkt het te veel en is er dus auteursrechtelijk ontleend.

Het merkenrecht zou hier meer mogelijkheden moeten bieden. Als Wardle de naam als merk heeft vastgelegd, wat nu niet zo lijkt te zijn, dan kan hij anderen verbieden om hun games met dat woord in de titel aan te bieden. Ook met variaties als “Wordle with friends”. Een vermelding in de omschrijving is iets lastiger, je mág zeggen “Dit spel lijkt op Wordle maar” bijvoorbeeld in je eigen woordenraadspel.

Apple hanteert eigen, strengere regels:

Come up with your own ideas. We know you have them, so make yours come to life. Don’t simply copy the latest popular app on the App Store, or make some minor changes to another app’s name or UI and pass it off as your own. In addition to risking an intellectual property infringement claim, it makes the App Store harder to navigate and just isn’t fair to your fellow developers.
Dat heeft met intellectueel eigendom weinig meer te maken, en het is op zich een legitieme regel om de App Store gezellig en waardevol te houden. (Dit is een van de weinige plekken waar ik “optimaliseren van de gebruikservaring” een relevante opmerking vind.) Het voelt wel ergens arbitrair, maar daar ontkom je niet aan.

Arnoud

Apple moet Nederlandse datingapps eigen betaalsysteem toestaan

LoboStudioHamburg / Pixabay

Aanbieders van datingapps in Apples Nederlandse App Store moeten ook andere betaalsystemen dan Apples betaalsysteem kunnen gebruiken, meldde Tweakers onlangs. Appaanbieders moeten ook de mogelijkheid krijgen om in hun datingapp te kunnen verwijzen naar betaalmogelijkheden buiten de app. Hier krijgt Apple twee maanden de tijd voor. De ACM dreigt met een dwangsom van maximaal 50 miljoen euro als dit niet gebeurt.

De kwestie van Apples verplichte betaalinterface (en het dikke percentage dat Apple vervolgens afroomt) is al lang een hot topic. Vorig jaar liep een conflict tussen Apple en Epic hoog op, maar vooralsnog komt daar weinig uit. De Nederlandse procedure voelt als een bijzaak, zeker omdat het ‘maar’ om datingapps gaat en niet om het wereldwijd beroemde Fortnite. Maar vergis je niet, er wordt nogal wat betaald in datingapps, vrij gebruikelijk is dat mannen per bericht stevig betalen. (En de boze tongen beweren dat de vrouwen dan weer betaald krijgen om de mannen aan het lijntje te houden, maar dat terzijde.)

In ieder geval, ook datingapps moeten de betalingen (de aanschaf van credits waarmee je berichten kunt sturen en dergelijke) via de kassa van Apple laten lopen. En dat vinden zij oneerlijk, vandaar de rechtszaak. Dan krijg je dus altijd meteen de vraag: heeft Apple een machtspositie, en zo ja wat is dan de markt? Als je kijkt naar smartphones dan is het marktaandeel klein, je kunt het dan “high end smartphones” noemen en dan is het hoger, maar dat voelt wat arbitrair.

De ACM ziet het nog scherper, zoals samengevat door de rechtbank:

Volgens de ACM beschikt Apple over een economische machtspositie op de markt voor appstorediensten op het mobiele besturingssysteem iOS ten behoeve van datingappaanbieders. De datingappaanbieders hebben niet in voldoende mate substitutiemogelijkheden voor de appstoredienst van AppleApple kan zich daardoor in hoge mate onafhankelijk gedragen van datingappaanbieders.
Het juridisch meest objectieve argument voor een machtspositie hebben is dat je onafhankelijk van je concurrenten kunt opereren. En dat kan Apple, in ieder geval waar het gaat om app-levering, -onderhoud en -betaling:
Voor een breed bereik van de datingapp moet een appaanbieder in ieder geval in zowel de App Store als de Google Play Store aanwezig zijn (multi-homing). Voor datingappaanbieders is multi-homing essentieel, omdat datingapps sterk afhankelijk zijn van netwerkeffecten: hoe groter de kans op een succesvolle match, hoe aantrekkelijker het wordt om de app te gebruiken.
Anders gezegd, je moet als datingdienstaanbieder wel een app hebben en dat moet wel bij Apple (en Google) zijn, anders kom je er niet tussen als commerciële dienst. Dus Apple (en ja, ook Google) kunnen je dicteren wat ze willen en jij accepteert dat maar, de App Store laten zitten kán gewoon niet. En als jij wel moet winkelen bij Apple, dan heeft Apple een machtspositie en dan mogen ze niet vragen wat ze willen. Ook niet als het moetje door een andere oorzaak komt dan Apples eigen handelen.

Dit verklaart ook meteen waarom het over dating gaat. Bij Tweakers:

Een ACM-woordvoerder zegt daarover tegen Tweakers dat er de afgelopen jaren onderzoek is gedaan naar Apples App Store-beleid en de impact op de markt. Hieruit zou zijn gebleken dat datingappaanbieders de meeste last ervaren van deze voorwaarden.
Dat haakt dus in op bovenstaand argument: je moet een sterke afhankelijkheid hebben van netwerkeffecten om in die afhankelijke positie te komen, en dat zien we met name bij sociale apps. En in Nederland is die categorie grotendeels vertegenwoordigd door de datingapp.

Arnoud

Apple hoeft van rechter voorlopig geen alternatieve betaalmethodes toe te staan

Apple hoeft voorlopig toch geen alternatieve betaalsystemen in de App Store op iOS aan te bieden, meldde Tweakers onlangs. Het bedrijf mag van de rechter het hoger beroep afwachten in de zaak tegen Epic Games. Daarmee is de eerdere gerechtelijke plicht tot het toelaten van alternatieven vooralsnog van tafel: “[Apple] mag hierbij permanent ontwikkelaars niet meer weerhouden van het gebruiken van knoppen, externe links en andere oproepen om klanten naar andere aankoopmethoden te begeleiden.”  Maar de zaak is zeker nog niet afgerond.

Bij Tweakers was er wat verwarring over welk “Hof van Beroep” (de Vlaamse term voor een hogerberoepsrechtbank) hier bedoeld werd, maar het is dus de Amerikaanse Court of Appeals for the 9th Circuit die deze Order uitsprak. De reden voor het tegenhouden van die plicht is procedureel. Apple moet een heleboel investeren om mogelijk te maken dat dergelijke knoppen en dergelijke mogelijk worden, en als in hoger beroep het vonnis ongedaan gemaakt wordt, dan was dat allemaal voor niets.

De Order schort het werk dus op tot het hoger beroep is bepaald. Dat wil niet zeggen dat de kans op winst van Epic nu klein geworden is (haha epic win), het Hof wil gewoon niet vooruit lopen op haar einduitspraak.

Ondertussen staat Apple al wel toe om hyperlinks naar externe betaalsystemen mogelijk te maken, dit op last van zowel de Amerikaanse rechter als de Japanse Fair Trade Commission. Dat is al een stapje deze kant op, maar hier zitten natuurlijk veel minder haken en ogen aan: een hyperlink haal je zo weer weg als je dat mag als platformaanbieder.

Dit is dan ook de volgende slag in de oorlog om de platformmacht: wie mag bepalen wat er kan en mag op een platform? Het antwoord “Apple bouwt en dus Apple beslist” voldoet daarbij al lang niet meer, deze platforms zijn zó groot en onvermijdelijk dat de maatschappelijke belangen mee moeten gaan wegen. Dat is het zure van een zeer machtige partij zijn, je verliest een stukje autonomie door de sterkste te worden.

Arnoud

 

Spotify: Apple draagt met App Store-voorwaarden bij aan oneerlijke concurrentie

Spotify-oprichter Daniel Ek stelt in een blogbericht dat Apple met enkele voorwaarden van de App Store bijdraagt aan oneerlijke concurrentie, <A HREF=https://tweakers.net/nieuws/150242/spotify-apple-draagt-met-app-store-voorwaarden-bij-aan-oneerlijke-concurrentie.html”>meldde Tweakers onlangs. Apple stelde daarop dat er niets aan de hand is, zonder inhoudelijk op de zaak in te gaan, waarop Spotify verder ging en Apple van monopolisme beschuldigde. Kern van de zaak: wanneer mensen een Spotify-abonnement via de App Store afsluiten, moet Spotify 30% van de prijs afdragen aan Apple. Die afdracht geldt niet voor Apple’s eigen muziekdienst, zodat die een stuk goedkoper kan zijn dan de Zweedse streamer.

De zaak is juridisch zeer vernieuwend, want de kern van de claim is het gevolg van de platforms die we nu massaal het internet zien beheersen. Die situatie is onvergelijkbaar met ‘gewone’ anticoncurrentiezaken of gedrag van monopolisten. Normale monopolisten knijpen de markt af en willen concurrenten er niet bij hebben. Apple en consorten willen dat juist wel, zij het dat ze een graantje meepikken van hun inkomsten.

Natuurlijk kun je zeggen, hoezo is Apple monopolist want je kunt toch ook Spotify buiten hen om afnemen? En dat klopt ook, maar Apple verbiedt het verkopen van abonnementen buiten hen om als je niet óók via hen abonnementen kunt afsluiten. Logisch ook weer vanuit hun standpunt, want anders heeft niemand meer een betaalde app maar krijgt iedereen een “upgrade to premium” knop in de app zelf.

De kern van het probleem is denk ik niet zozeer dat Apple die 30% wil pakken, maar dat Apple er ook een eigen muziekdienst naast heeft staan die goedkoper zijn waren kan aanbieden. Dat levert oneerlijke concurrentie op. Apple speelt vals door de regels voor het platform zo in te zetten dat de muziekdienst altijd goedkoper is, is dan het argument.

Wat zou de oplossing moeten zijn? De meest voor de hand liggende werkwijze zou ontbundeling of opsplitsing zijn: de App Store moet een ander bedrijf worden dan Apple Music, zodat die laatste net als Spotify dan 30% moet afdragen of welk percentage men dan maar relevant vindt. Maar of dat kan, is al jaren onderwerp van discussie. Zo heb je bij Apple het probleem wat de markt nu precies is: is dat Apple-telefoons (waar men inderdaad monopolist is) of smartphones (waar Apple iets van 15% marktaandeel heeft).

Arnoud

Apple haalt tientallen gokapps uit Nederlandse App Store

onlinegokken.jpgTientallen apps voor casino’s en sportweddenschappen zijn door Apple uit de App Store verwijderd, meldde de NOS vorige week. Dit naar aanleiding van verzoeken van de Nederlandse Kansspelautoriteit; kansspelen organiseren is immers verboden en een app die dat faciliteert dus ook. Maar toch vind ik dit gek: hoezo vráág je zoiets als toezichthouder, en dan ook nog eens aan een andere partij dan de aanbieder van die kansspelen?

In Nederland is het organiseren van kansspelen al heel lang wettelijk verboden. Er komt verandering aan, met name ten voordele van internetgokken, maar dat duurt nog even. Tot die tijd mag je dus Nederlanders niet laten gokken (althans niet als er geld te winnen is, behalve als promotioneel kansspel).

Daar kun je van alles van vinden, maar juridisch gezien lijkt het me in de haak dat de Kansspelautoriteit op zoek gaat naar overtreders en ze vervolgens een last onder dwangsom oplegt om daarmee te stoppen. Dat is immers de geëigende weg: er is een wet, er is een toezichthouder die iets een overtreding vindt en dan komt er een last (besluit met verplichting). Daar kun je dan tegen in bezwaar bij de Ksa zelf, en daarna naar de bestuursrechter.

De route die hier wordt gekozen, doet bepaald raar aan. In plaats van een besluit te nemen tegen de aanbieders van de app of het achterliggende spel, zegt de Ksa tegen Apple “volgens ons is dit illegaal, wilt u daar wat aan doen” en dan haalt Apple die apps uit de store. Ja, notice en takedown bestaat en Apple verbiedt in haar voorwaarden apps die in strijd zijn met toepasselijke wetgeving. Dus Apple staat in haar recht, volgens mij.

Alleen: ik blijf erbij dat een overheidsinstantie niet mag vragen. Niet kán vragen. Natuurlijk, ze kunnen dingen in de vragende vorm formuleren en er bij zeggen dat het geen verplichting is et cetera et cetera. Maar uiteindelijk blijft het een uitspraak van een overheidsinstantie die een paar stevige knuppels in de kast heeft staan. En dan komt het toch een heel eind over als een bevel.

Dat is dus waarom we die constructie hebben van besluiten, bezwaar en beroep bij de rechter. Net als in het strafrecht, waar de politie geen dingen vraagt maar ze vordert. Bij die vorderingen staan grenzen en procedures in de wet (met name het wetboek van Strafvordering), en die heeft men dan te volgen. Zo weten we dat de gevorderde zaken legaal zijn en netjes verlopen. En als dat niet gebeurt, dan kan de rechter daar wat mee doen.

Hier gaat het mis. De aanbieders van de apps kunnen niets doen tegen de Ksa, want formeel is er geen besluit tegen ze genomen dat die apps illegaal zijn. Ook kunnen ze niet protesteren bij Apple, want Apple mag immers doen wat haar goeddunkt zo staat in de voorwaarden (en bij zakelijke partijen is dat in principe legaal om in je voorwaarden te zetten). Maar raar is het wel.

Arnoud