Mag de Koninklijke Bibliotheek je website indexeren?

kb-archiveren-websiteKennelijk is de KB weer met een rondje spideren bezig, want van diverse lezers kreeg ik de vraag of ze dat wel mogen, zomaar je website indexeren en in hun archief opnemen. “In het kader van het initiatief van de Koninklijke Bibliotheek (KB) om een selectie van Nederlandse websites te bewaren voor toekomstig onderzoek, willen wij ook uw website archiveren” zo opent de e-mail. Leuk en aardig, maar men werkt met opt-out: reageer je niet op deze mail, dan wordt je website in het openbare archief opgenomen. Eh, wacht, wat?

Het auteursrecht vormt een obstakel als men grote aantallen websites wil archiveren, zo constateert men zelf al op de site. Er is geen wet die de KB toegang geeft tot digitale werken en onduidelijk is of er een auteursrechtelijke uitzondering is die voor haar opgaat.

Recenter dan deze tekst is artikel 16n Auteurswet, dat onder omstandigheden “voor het publiek toegankelijke bibliotheken, onderwijsinstellingen en musea of archieven die niet het behalen van een direct of indirect economisch of commercieel voordeel nastreven” (zoals de KB) toestaat om werken zonder toestemming te reproduceren. Alleen: dat recht is beperkt tot restauratie en veiligstellen van oude werken, en omvat geen publicatie in openbare archieven. Dus dat helpt niet echt.

Toestemming vragen is het veiligste, maar hier geldt de 80-procentregel: 80% van de mensen reageert niet op je vraag. Wat moet je dan?

Om te voorkomen dat het archiveren van websites blijft steken in langdurige administratieve handelingen heeft de KB voor een meer pragmatische benadering gekozen, de opt-out aanpak.

Oftewel: formeel mag het niet, maar we gaan er vanuit dat niemand het een probleem vindt dat de KB dit doet, dus bij deze. Een begrijpelijk standpunt; een perfecte handhaving van het auteursrecht gooit per direct het hele internet op slot.

Wat me dan weer wel opvalt, is dat de meeste klachten van die lezers gaan over het stukje dat daarop volgt:

Eventuele beperkende aanwijzingen in het zgn. robots.txt-bestand zullen we daarbij negeren.

Dit wordt als zeer onbeleefd ervaren. Robots.txt is er niet voor niets, en wie dat negeert is geen nette internetter.

Het argument van de KB lijkt te zijn dat robots.txt een ‘verzoek’ is en geen wet. Ik twijfel daar wel over: het zijn toch gewoon regels die de eigenaar van een website (server) stelt, net zoals “Geen sportschoenen” bij een disco of “Neem een mandje” bij de supermarkt? Waarom vinden we dát regels en robots.txt een verzoek? En waarom hebben we geen moeite met de auteursrechtschending maar wel met de beleefdheidsnormschending?

Arnoud

Scrapen mag in de gebruiksvoorwaarden worden verboden, argh

De Nederlandse vergelijkingssite PR Aviation mag geen gegevens scrapen van de website van Ryanair, zodat prijzen automatisch in de vergelijker terechtkomen. Dat meldde Nu.nl gisteren. Het Hof van Justitie bepaalde namelijk dat hoewel de data van Ryanair niet beschermd is, het bedrijf met hun gebruiksvoorwaarden mag verbieden dat mensen deze gegevens gebruiken in prijsoverzichten. Wát een vervelende uitspraak.

Ryanair en PR Aviation hebben al jaren een slepend conflict over of de laatste de prijzen van Ryanair mag opvragen en in haar vergelijker mag opnemen.

Ryanair beriep zich daarbij altijd op haar auteursrecht en databankrecht, maar dat werd eerder door onze Hoge Raad afgewezen: er zit geen auteursrecht of databankrecht op een prijslijst, kom nou. Voor auteursrecht moet je iets creatiefs doen in de tekst, en daar is geen sprake van. En voor een databankrecht moet je investeringen hebben gedaan die specifiek zagen op het maken van de prijslijst, en die zijn er niet. Dat je investeert in je dienstregeling, is irrelevant: dat gaat niet over de lijst zelf.

Als laatste redmiddel had Ryanair ook nog in haar gebruiksvoorwaarden opgenomen dat je niet mocht scrapen. En het Hof van Justitie zegt nu dat dát rechtsgeldig is (in principe), ook al blokkeer je daarmee de rechten die mensen hebben om auteursrechtelijke of databankrechtelijke informatie te gebruiken. Die rechten zijn namelijk niet aan de orde omdat er geen auteursrecht of databankrecht rust op deze data.

Dus, eh, als er auteursrecht op zit dan mag ik citeren en als het een databankrecht is dan mag ik kleine stukjes overnemen voor legitieme doelen, maar als er géén bescherming is dan mag ik niets? Dat lijkt me een beetje raar, dan ga je toch als site met prijzen altijd zeggen, ik heb geen databankrecht, blijf van mijn data?

Welnee joh, zegt het Hof:

Een dergelijk betoog gaat immers voorbij aan het juridische en economische belang dat voor de persoon die heeft geïnvesteerd in het aanleggen van een databank, besloten ligt in de in de lidstaten geharmoniseerde automatische bescherming die verbonden is aan het uit het auteursrecht voortvloeiende uitsluitend recht om de verschillende in artikel 5 van richtlijn 96/9 genoemde handelingen aan zichzelf voor te behouden, en aan het recht om op grond van het recht sui generis de in de artikelen 7, leden 1 en 5, en 8, lid 2, van de richtlijn genoemde handelingen te verbieden.

Oftewel: omdat een databankrecht zo leuk is, gaan bedrijven als Ryanair écht liever investeren in alsnog een databankrecht (met verplicht toelaten dat je gescrapet wordt) dan dat ze nu op hun data blijven zitten en “Blijf met je rotpoten van onze rotprijzen af” in juridische taal roepen. Eh, juist.

Inderdaad, ik vind dit storend. Zoekmachines en prijsvergelijkers hebben een legitieme functie in de maatschappij en behoren prijsinformatie en dergelijke transparant te kunnen maken. Daar moet auteursrecht of databankrecht niet aan in de weg staan, daar zijn die rechten niet voor bedoeld. En oké het Hof laat doorschemeren dat dat niet gaat lukken, maar was het nou écht nodig om te zeggen dat je bij afwezigheid van die rechten een pseudo-recht kunt claimen met een contractuele afspraak? Want je wéét dat iedereen de komende jaren gaat roepen “wij hebben ergens een disclaimer met magniet erin, dus je bent in Ernstige Mate Maatschappelijk Onzorgvuldig en wanprestatie en juridische foei”.

Het enige lichtpuntje is dat er natuurlijk wel een contract moet zijn tussen de site en de scrapende bezoeker. En daarvoor is (zou ik zeggen) wel meer nodig dan dat je ergens een bestandje “gebruiksvoorwaarden” neerzet, zeker als je ongebruikelijke bepalingen opneemt zoals “je mag geen prijzen overnemen”. Dus ik hoop dat de Nederlandse rechter die straks het eindarrest moet wijzen, een duidelijke uitspraak doet wanneer je nu met website-gebruiksvoorwaarden een contract tot stand brengt met je bezoeker.

Arnoud

Dedicated metazoekmachines mogen niet zomaar beschermde databanken doorzoeken

gaspedaal-nl.gifMet je eigen zoekmachine op de achtergrond andermans beschermde databanken doorzoeken en dan de resultaten als je eigen presenteren is inbreuk op het databankrecht. Dat is het oordeel van het Hof van Justitie in de Gaspedaal/Autotrack-saga die al sinds 2007 of daaromtrent loopt. Gaspedaal bood een metazoekmachine voor auto-advertenties: wie bij haar zocht op bepaalde auto’s, kreeg resultaten die even snel bij AutoTrack werden opgehaald en omgefrommeld werden naar de eigen huisstijl. Omdat AutoTrack een beschermde databank heeft, is het niet de bedoeling dat een ander zo meelift op die databank, en dus is hier sprake van inbreuk.

Metazoekmachines zijn handig voor gebruikers, maar de exploitanten van de achtergelegen databanken zijn er vaak minder blij mee. Ik vermoed omdat hun aanbod dan makkelijker te vergelijken is met dat van de concurrent, maar bij inbreuk op absolute rechten zoals auteursrecht of databankrecht doet die reden er eigenlijk niet toe. Als een databank beschermd is, mag je die niet overnemen, ook niet als dat alleen maar meer omzet of bezoekers voor de databankeigenaar zou opleveren (en ook niet als jij er geen cent mee zou verdienen).

In dit geval gaat het Hof er vanuit dat de databank beschermd is. Iets waar ik nog wel een boom over zou willen opzettten, de meeste advertentiesites laten immers de adverteerders het werk doen (intypen gegevens, uploaden foto’s) en beperken hun redactionele werk tot een minimum. En voor databankrecht moet je toch echt zélf substantieel aan de bak. Maar goed, het Nederlandse Gerechtshof dat de vragen had gesteld, had erbij gezegd dat we mogen aannemen dat de databank beschermd is.

Inbreuk op een databankrecht doe je normaal door deze (vrijwel) integraal over te nemen, maar daarvan is hier geen sprake. Elke zoekopdracht wordt opnieuw uitgevoerd, en data wordt niet gekopieerd of bewaard. Maar ook het systematisch opvragen en hergebruiken van kleine stukjes databank kan inbreuk zijn.

Wat vooral bijzonder is, is dat het Hof hier zo nadrukkelijk uitgaat van het eindresultaat: dit opvragen doet de exploitant van de databank (AutoTrack dus) economisch pijn, en dús valt het onder de definitie van ‘hergebruiken’. Een doelredenering dus, maar dat kan legaal zijn in het recht.

Het doet er eveneens niet toe dat Gaspedaal bij het zoekresultaat doorlinkte naar AutoTrack. De schade is al geleden, omdat de bezoeker niet de hoofdpagina van AutoTrack is gaan bezoeken. Plus, Gaspedaal detecteerde doublures (zelfde auto bij meerdere sites) dus een bezoeker kon worden weggeleid naar een concurrent van AutoTrack na het zoeken bij Gaspedaal. En als die bezoeker nou naar Autotrack zelf was gegaan, dan had ie bij AutoTrack de auto gekocht. Tsja. Het voelt nogal speculatief.

Maar nee, dit arrest gaat niet Google onmogelijk maken: het is beperkt tot dedicated zoekmachines die “in wezen dezelfde functionaliteiten” bieden als hun bronnen, realtime opvragen bij diezelfde bronnen, resultaten ontdubbelen en de bevindingen vervolgens in een eigen layout presenteren.

Wel gek eigenlijk: als ik tienduizend bronnen doorzoekbaar maak dan ben ik een maatschappelijk nuttig iets, maak ik drie bronnen doorzoekbaar dan ben ik een parasiet.

Arnoud