Onder afwitvlakjes spieken in een PDF bestand kan juridisch problematisch zijn

De gemeente Barneveld mag ‘onzichtbaar’ gemaakte informatie van een grondverwerkingsbedrijf niet gebruiken, las ik bij Security.nl. De rechtbank bepaalde dat hoewel de witte vlakjes in de aangeleverde PDF bestanden met de informatie weg te halen waren, de intentie van het bedrijf was om die informatie niet te geven. Daarom mag de gemeente dat dan ook niet doen.

Het bedrijf kwam in de picture omdat er een partij verontreinigd zand zou zijn gebruikt bij een bouwproject in de gemeente. Een rapport van die strekking kwam op zeker moment in de media terecht, waarna de gemeente een onderzoek instelde. Daarbij werden onder meer twee onafhankelijke bureaus ingeschakeld, die gemengde signalen afgeven (de een: alles schoon; de ander: een lichte verontreiniging maar niet problematisch).

De gemeente wilde toen een stap verder en vroeg om gegevens over de leveranciers, zodat zij de herkomst van de grond nader kon onderzoeken. Dat wilde het bedrijf niet, want dat zou in strijd zijn met de privacywet en bovendien een schending van haar bedrijfsgeheimen (Wet bescherming bedrijfsgeheimen) opleveren. Na enig geharrewar waarbij de gemeente probeerde de provincie de gegevens te laten vorderen, heeft de advocaat van het bedrijf een PDF aangeleverd waarbij bepaalde gegevens wit waren gemaakt met geplakte rechthoekjes in PDF.

Waarop de gemeente doodleuk reageerde:

Dank voor het toesturen van de informatie (…) Daarnaast zagen we bij het openen van de pdf-documenten dat nummers en adressen onzichtbaar waren gemaakt door toepassing van witte vlakjes. Deze witte vlakjes konden gemakkelijk weggehaald worden, waardoor er allerlei informatie beschikbaar kwam.

Waarop de advocaat in de dagvaarding klom en we dus bij de rechter aankwamen. De gemeente stelde daar natuurlijk dat zij wel degelijk die informatie mocht gebruiken, hij was immers aangeleverd. Even op delete drukken bij die vakjes (of select all doen en dan de tekst ergens plakken) is immers een triviale maatregel die geen wetten overtreedt.

De rechtbank ziet dat anders:

Uit het feit dat [eisende partij] bepaalde informatie onzichtbaar hebben gemaakt, moest de gemeente afleiden dat [eisende partij] de betreffende informatie niet aan haar wilden verstrekken, ook al had [eisende partij] daarover eerder (mogelijk) een ander standpunt ingenomen of daarover onduidelijkheid laten bestaan. Van toestemming van de zijde van [eisende partij] voor gebruikmaking van de informatie door de gemeente kan aldus geen sprake zijn.

Bovendien is niet duidelijk geworden op welke grond (haha) de gemeente deze informatie heeft verkregen. Wellicht hadden ze dit kunnen vorderen, maar dat is niet gebeurd. Onder die omstandigheden – en volgens mij ook het feit dat een gemeente net wat zorgvuldiger moet zijn dan een privépersoon – concludeert de rechtbank dan ook dat de informatie niet mag worden gebruikt.

Het voelt ergens wel als een beloning voor incompetentie, maar er zit een sprankje redelijkheid in. Als je nadrukkelijk aangeeft iets niet te willen geven, daarna toch je goede wil toont maar dingen afschermt naar jouw beste kunnen, dan voelt het wel heel wrang om dan een “haha je bent een sukkel” reactie te krijgen en de niet-gewilde informatie triomfantelijk rondgezwaaid te willen. Daar zijn rechters wel gevoelig voor.

Arnoud

Nee, je kunt geen taart in je huurcontract smokkelen

cake-contractJa Arnoud, had je maar beschuit met muisjes in je contracten moeten smokkelen. Dat mailden diverse mensen me naar aanleiding van dit Metro-bericht: Reddit gebruiker GloriousGherkins had een huurcontract als Word-document gekregen en daarin opgenomen dat “De verhuurder zal een verjaardagstaart geven aan de huurders in het weekend dat het dichtste bij hun verjaardagen zit (7 juni en 17 februari). Vanille taart is onacceptabel”. Rechtsgeldig? Mijn juridische hoela.

Het is natuurlijk een mooie prank richting al die partijen die ellenlange lappen tekst over de schutting gooien en dan zeggen “had je die maar moeten lezen, je zit er aan vast vriend”. Want iedereen weet dat niemand die teksten leest. Dus als ik vast zit aan de EULA van die verhuurder, dan zij nu ook aan die verjaardagstaart. En je had ooit die Rus die het voor elkaar kreeg. Maar daar had het ook effect: hij had zichzelf een rentepercentage van nul gegeven én gekregen.

Toch denk ik niet dat dit gaat werken. Het komt eigenlijk op een hele simpele regel uit het contractenrecht neer: willen beide partijen dit deel van de afspraak laten zijn? Het antwoord is daar vrij evident ‘nee’ op. En dan ben je dus klaar. Of nee, niet helemaal, want iedereen kan achteraf wel van alles roepen niet gewild te hebben. Vandaar dat de wet zegt, als je de redelijke indruk wekte dat je iets wilde (art. 3:35 BW) dan hang je. Precies dezelfde regel als waarmee al die prijstypefouten worden afgeschoten inderdaad.

Het punt is hier dat door het contract zo op te maken en terug te sturen, je de indruk wekt akkoord te zijn met het originele contract, en niets anders. Redelijke mensen zeggen immers “leuk contract, maar eh ik wil wel graag taart op mijn verjaardag, ik heb het er alvast ingetypt in artikel 16.” Daarom gaat dit hem dus niet worden.

Het is zeer ergerlijk dat grote partijen wél hun voorwaarden kunnen opdringen, hoe onzinnig ook. Dus grappig is het en een mooie taart in de snufferd ook. Maar legaal, nee.

Arnoud

De rechtsgeldigheid van een niet te openen pdf-bestand

adobe-pdf-acrobat-foutmeldingDie kende ik nog niet: “Het is immers algemeen bekend dat er, afhankelijk van bijvoorbeeld het e-mailaccount van de ontvanger of van de apparatuur die hij gebruikt of het netwerk op de plaats van ontvangst, problemen kunnen optreden bij het openen van bijlagen bij e-mailberichten.” Citaat uit een vonnis met een discussie over of een aankondiging van een gemeente wel correct was doorgegeven aan een burger.

De burger in kwestie was eigenaar van een perceel grond met een schuur erop. Die was zonder vergunning gebouwd, dus de gemeente gaf hem een last onder dwangsom tot verwijdering. Daarop volgde de nodige discussie per mail, onder meer over de vraag of het verwijderen van het dak genoeg zou zijn want dan is het geen schuur meer maar een “bouwwerk geen gebouw zijnde”. (Wie zei daar giecheltoets achterin?)

Vervolgens kreeg de man medio september een aanzegging per mail (met een PDF bijlage) waarin werd gemeld dat het bouwwerk nog niet was afgebroken en er dus dwangsommen moesten worden vertaald. Was dat nu rechtsgeldig?

De rechtbank meent van niet, en wel met name omdat de aanzegging in een pdf-bestand was opgenomen. Om rechtsgeldig te zijn, moet een dergelijk bericht correct bekendgemaakt zijn. Normaal gebeurt dat door een brief naar het huisadres, maar de schuureigenaar woonde ondertussen in Frankrijk en daar was de brief niet heengegaan. Maar de brief was ook per e-mail verstuurd, en in theorie kan dat genoeg zijn: er moet dan (art. 3:41 lid 2 Awb) een “andere geschikte wijze” worden gebruikt.

E-mail is in beginsel genoeg, aldus de rechtbank, tenminste als de gemeente en burger eerder al per e-mail hadden gecorrespondeerd. Dat is dan kennelijk een geschikt middel. Alleen, er is een verschil tussen mails kunnen lezen en bijlagen bij mails kunnen lezen. Zeker als je in Frankrijk rondloopt waar l’internet en les iPads toch net even wat minder strak werken. En als de burger dan ontkent dathij de bijlage niet kon lezen én je uit de mail zelf niet kon halen dat er een boete-aanzegging in de bijlage zat, dan moet de gemeente bewijzen dat de bijlage wel leesbaar was op l’ipad en France. Wat dus niet lukte.

Oké daar was ik een tikje sarcastisch. Maar het zal wel aan mij liggen, is het écht zo’n gedoe om bijlagen te openen in het buitenland? Afgezien van lage downloadsnelheden kan ik weinig bedenken. En is het niet logischer dat je even aan de bel hangt als je een bijlage niet kunt openen?

Arnoud