Mijn klant wil medische gegevens laten mailen, welke zorgplicht heb ik?

OpenClipart-Vectors / Pixabay

Een lezer vroeg me:

Ik ontwikkel een website voor een zorgverlener. Daarin zit ook een intake-formulier, waarin cliënten zich aanmelden en daarbij medische gegevens (bijvoorbeeld klachten of voorgeschiedenis) kunnen opgeven. De zorgverlener is een eenmanszaak en wil graag dat de gegevens naar hem gemaild worden vanuit het formulier. Ook moet de cliënt de optie krijgen om een kopie naar zichzelf te laten sturen ter bevestiging. Ik vind dat nogal onveilig, maar de klant staat erop. Hoe moet ik hiermee omgaan juridisch gezien?
De kern van de vraag is of e-mail wel een veilig medium is voor het transporteren van medische persoonsgegevens. De AVG stelt hoge eisen aan de beveiliging, en e-mail is natuurlijk niet inherent voorzien van de hoogste beveiliging. Het kan, maar je moet er wel je best voor doen. Denk aan situaties waarin de mailserver binnen hetzelfde domein draait als de website met het formulier, als die omgeving als geheel veilig is dan is natuurlijk dat mailtje ook beveiligd.

Vaak zie je echter dat men een oplossing inzet die voor ‘gewone’ bevestigingsmails (aanvraag offerte, inschrijving nieuwsbrief et cetera) gebruikt. De inhoud van het formulier wordt in een mailtje geplakt en via een standaardfunctie van je websitesoftware verstuurd. Ik zou dat een risico vinden, en daar dus aandringen op end-to-end encryptie of een gespecialiseerde oplossing. Een simpel alternatief kan zijn dat de medewerker een mailtje krijgt met een link naar de informatie, en dan moet inloggen op de backend van de website om de informatie te zien.

Specifiek bij de kopie naar de klant kan het anders liggen. Je kunt dan zeggen, de zorgvrager verzoekt met dat vinkje zelf om de kopie, en daarmee valt het versturen buiten de verantwoordelijkheid van de zorgaanbieder. Dan is er dus niets aan de hand. Alleen: weet de zorgvrager wel wat zhij vraagt met dat vinkje, of gaat die er vanuit dat de zorgaanbieder het veilig ingeregeld heeft? Dat laatste lijkt mij vrij waarschijnlijk. Bovendien ontkom je niet aan het feit dat de zorgaanbieder toch een en ander doet met die persoonsgegevens – en wel in opdracht, dus als verwerker namens de zorgvrager. En dan blijf je zitten met de beveiligingseisen.

Het lastige is natuurlijk dat e-mail over het algemeen wordt gezien als een handig en snel middel, en dat mensen de risico’s lastig kunnen inschatten. Want laten we wel wezen, de meeste mail infrastructuur is vandaag de dag voorzien van TLS verbindingen en stevige security op de transportservers. Het klassieke scenario dat iemand meeleest met de mail in transport, of een admin van een tussenliggende mailserver even koekeloert in de wachtrij lijkt mij ondertussen wel een beetje achterhaald. Maar met alleen het abstracte verhaal “je moet voorzichtig zijn met mail” kom je er niet als dienstverlener.

Wat is voor jullie het meest aansprekende risico dat je loopt met dit soort systemen?

Arnoud

Wanneer is een mail aangekomen als deze in een spamfilter blijft hangen?

Een lezer vroeg me:

Naar aanleiding van een discussie die ik had met andere IT’ers over de macht van MS en Google in de wereld van e-mail en hun interne reputatie systeem vroeg ik me af of een mail juridisch gezien is ‘aangekomen’ als mailprovider Microsoft of Google besluit deze als spam aan te merken en weg te gooien?
Hoofdregel bij communicatie is dat de afzender moet bewijzen dat de ontvanger deze heeft ontvangen. Daarbij maakt het niet uit of je met aangetekende post, e-mail of een WhatsApp-bericht communiceert. Het bewijs mag op iedere manier worden geleverd: een screenshot van twee blauwe vinkjes in de WhatsApp client is prima bewijs, een handtekeningbriefje aangeleverd door PostNL ook.

Bij e-mail is er eigenlijk geen goed mechanisme. Het beste werkt nog altijd de reply door de ontvanger zelf. Ook als deze in de reply zegt “hier klopt niets van” of “ik weiger uw e-mail en wens alleen post te ontvangen” (die kreeg mijn incassobureau eens). Waar het om gaat, is of de mail is aangekomen. En dat is ‘ie, als je daarop reageert.

Er zijn trucjes met cookies of transparante pixels waarmee je ontvangstbevestigingen kunt proberen te construeren. Als een bepaalde pixel wordt ingeladen die enkel en alleen in die e-mail was ingevoegd, dan zal die e-mail wel geopend zijn door de ontvanger, is dan het idee. Nog nooit getest, maar het zou kunnen. Maar veel mailprogramma’s blokkeren zulke trucs, en dan sta je nog nergens. Wie écht zekerheid wil, stopt berichten in een portaal en logt wanneer de ontvanger daarop inlogt om het bericht aan te klikken.

Maar goed, de spamfilter. Als jij een spamfilter instelt (bv. alles met “Advertisement” in de subject weggooien) dan is dat jouw risico natuurlijk. Hanteert de provider van de afzender een spamfilter, dan is dat zijn risico. Die twee zijn makkelijk.

Wanneer je een e-maildienst bij een derde afneemt, zoals Microsoft of Google, en deze besluit mail weg te gooien zonder jou in te lichten of zelfs maar in een mapje Spam te zetten, dan ben ik geneigd gewoon te concluderen dat de mail bij de ontvanger is aangekomen. Dat hij een spamdienst afneemt die zo agressief opereert, dat is zijn risico. (Microsoft als postbodebijtende hond?)

Het lastige blijft natuurlijk te bewijzen dát de mail in dat spamfilter is aangekomen. Maildiensten melden dat zelden tot nooit terug, vanwege de overlast die dat geeft. Praktisch gezien heb je er dus weinig aan, behalve in het geval dat iemand zegt “ah ja ik zie je mail nu, hij zat al drie weken in de spam”.

Arnoud

Kijk die Belgen delen wél AVG boetes uit waar je wat aan hebt

De Belgische Gegevensbeschermingsautoriteit heeft een AVG-boete van 10.000 euro uitgedeeld aan een bedrijf, meldde Tweakers begin deze week. Het bedrijf stuurde “door een menselijke fout” een marketingmail naar een verkeerd persoon en deed te weinig om dat probleem op te lossen. Zo te zien was zijn mailadres zonder zijn medeweten toegevoegd aan een commercieel mailbestand waar het bedrijf een reclamebericht mee stuurde, alleen kon niemand hem vertellen waar het adres vandaan kwam of waarom het in het mailbestand stond. Oh en in de tussentijd kreeg hij gewoon nóg een keer reclame. Dat voelt wel erg rommelig dan natuurlijk. Opvallend, het gaat dus om één fout mailbericht dat door een handmatige fout (zo te lezen het overtypen van een papieren formulier) en dat zou leiden tot een boete? Kijk, dat moeten we hebben.

Het reclamebericht was voor een workshop voor kleine ondernemingen, maar de ontvanger was geen klant bij het bedrijf en had ook geen idee hoe die aan zijn mailadres was gekomen. Vandaar een vraag (artikel 15) hoe dat zat. Daar kwam de nodige uitleg op (na een irritante vraag om naam en geboortedatum, hoezo is dat relevant bij een e-mailnieuwsbrief).

Na enig heen en weer mailen kwam er niet echt soelaas. En toen kreeg meneer nóg een keer die reclame gestuurd. Dat wijst erop dat de organisatie haar processen niet op orde heeft: dat mailadres had op zijn minst direct tijdelijk bevroren moeten worden, totdat duidelijk was waar de optin of andere grondslag vandaan kwam. Maar zoals ik het lees, zat de helpdesk in het proces “AVG lastpak, afpoeieren” en wist de marketingafdeling niet van enige klacht. Niet handig natuurlijk.

Vervolgens werd het stil aan de overkant, waarna de man naar de Gegevensbeschermingsautoriteit (Gba) stapte. Die nam de klacht serieus en constateert de nodige overtredingen. Geen transparantie (waar komt het mailadres vandaan), geen duidelijke uitleg (artikel 12), geen overzicht kunnen geven van de persoonsgegevens – en geen duidelijk geborgd proces met maatregelen om de verwerkingen aan de AVG laten conformeren (artikel 24). Want alleen maar netjes reageren op vragen, en zelfs de mailadressen dan snel weghalen, is niét hetzelfde als je hele organisatie AVG compliant hebben draaien.

De voornaamste reden om dan direct een boete op te leggen, is omdat dat laatste punt “verontrustend” is gezien de omvang van de organisatie. Een groot bedrijf (al heb ik geen idee hóe groot, dat blijft anoniem) kan niet gewoon doorhobbelen met enkel wat instructies voor de helpdesk en handmatig ingrijpen als er een keer een klacht komt. Die moet de boel op orde hebben. Daar staat tegenover dat de overtreding relatief gering is, zodat uiteindelijk de boete op 10.000 euro neerkomt.

Een kleine boete, voor zo’n groot bedrijf? Kennelijk dacht men er zelf anders over: er werd onmiddellijk bezwaar gemaakt tegen publicatie, omdat dat tot “onherstelbare reputatieschade” zou lijden. En daarom ben ik er ook blij mee: dit soort boetes maakt wél indruk, want het is niet leuk en laat zien dat je de boel niet op orde hebt. En omdat het gaat om het soort fout dat u of ik ook kunnen maken, is het generaal preventief effect van die boete een stuk hoger dan bij een boete van zeg 50 miljoen voor Google. Dus ik hoop dat er nog vele volgen.

Arnoud

Mag je inzage in je emailarchief weigeren onder de AVG?

Wat moet je doen als iemand inzage eist in emails die jij in je archief hebt? Met die vraag zag de rechter zich recent geconfronteerd in een zaak tussen zo te lezen een student (of medewerker) en een universiteit. De eerste wilde inzage in emails over hem, de organisatie weigerde dat voor een groot deel.

Bij elke AVG cursus is het weer een verrassing: het inzagerecht onder de AVG kun je ook uitoefenen op emails en andere informele documenten waarin je persoonsgegevens staan. Dat recht (op een kopie en uitleg van je persoonsgegevens) is niet beperkt tot formele dossiers of gestructureerde bestanden. En ja, dan heb je een probleem als je je emails niet netjes archiveert. Gelukkig voor organisaties staat daar tegenover dat als iemand zegt “ik wil alles dat u heeft” je niet elke backuptape op een eventuele nog in de prullenbak zittende mail hoeft na te lopen.

Een lastiger probleem is dat emails natuurlijk meer bevatten dan enkel je persoonsgegevens. Of dat de persoonsgegevens niet zuiver feitelijk zijn maar bijvoorbeeld een beoordeling – denk aan de mail van je manager aan HR over een recent incident waar je bij betrokken was, of de Slack-chatdiscussie over je sollicitatie vanochtend. Dat zijn dan wel persoonsgegevens van jou – ze zeggen iets over jou – maar dat is ook een stukje privé van die manager of collega’s.

De AVG kent daar een oplossing voor: op grond van artikel 23 (lid 1 sub i) hoef je geen persoonsgegevens te verstrekken voor zover dat noodzakelijk en evenredig is ter waarborging van de rechten en vrijheden van anderen. Dat is geen vrijbrief om te weigeren: het komt neer op dat je moet witmaken (niet zoals het COA) of weglaten wat je echt niet kunt onthullen. En ja, dat is een afweging per geval, geen generieke “emails bevatten interne opvattingen en worden dus niet verstrekt”.

In deze zaak was een berg mails weggelaten:

De rechtbank verwijst onder meer naar de e-mails met de nummers 4, 9, 12, 15, 17, 24, 39, 42, 47, 48, 52, 54, 58, 63, 66-68, 73, en 91. De rechtbank noemt als voorbeeld de passages die beginnen met: ‘Een email van een [naam] , die (…)’ in document 9, ‘Officieel zou [eiser] moeten aanvragen maar, (…)’ en ‘Waarschijnlijk omdat [eiser] (…)’ in document 12, ‘De heer [eiser] is sinds begin dit jaar al (…)’ in document 15 en ‘De goedkeuring door [verweerder] heeft lang op zich laten wachten door moeizame communicatie (…)’ in document 24. Deze passages, en ook andere in de hiervoor genoemde e-mail nummers, bevatten naar het oordeel van de rechtbank feitelijke of waarderende gegevens over eigenschappen, opvattingen of gedragingen van eiser. Door deze passages in de e-mails niet in het verwerkingsoverzicht te vermelden dan wel van deze passages geen afschriften aan eiser te verstrekken, kan eiser niet controleren of verweerder zijn persoonsgegevens op juiste wijze heeft verwerkt.

Ook dergelijke mails moeten dus worden verstrekt, zij het dat je irrelevante passages (die dus niet over de persoon gaan) mag weglaten. Maar je moet dan wel een motivatie per passage hebben waaróm het irrelevant is. Enkel de algemene formule dat het “gaat om interne notities die persoonlijke gedachten van medewerkers van [verweerder] bevatten en uitsluitend voor intern overleg en beraad zijn bedoeld”, is daarbij niet genoeg. De universiteit mag dus terug naar de tekentafel en opnieuw per mailtje bedenken waarom ze niet mogen worden ingezien.

Arnoud

Wat mag je nog met tracking pixels tegenwoordig?

orgverzekeraars maken gebruik van omstreden tracking-software die is verstopt in e-mails aan klanten, zo meldde Radio 1 onlangs. Deze reportage was een vervolg op eerdere berichten dat onderwijsdienst DUO trackers gebruikte om te zien of studenten hun mail wel lazen, zonder dit te melden. Dat zou in strijd zijn met de AVG. DUO is ermee gestopt, de door Reporter Radio onderzochte zorgverzekeraars gaan hun privacyverklaring aanpassen maar lijken niet te stoppen. Wat dus de vraag oproept, mag dat nu wel of niet van de AVG?

Een tracking pixel is een al wat oudere truc om te achterhalen of iemand je mailbericht heeft gelezen, althans opengeklikt. Er zit dan een plaatje van 1 bij 1 pixel in de mail, en je mailprogramma haalt dat plaatje op net zoals andere afbeeldingen. Dat valt jou als lezer niet op want het is maar 1×1 pixel en bovendien wit of transparant. Maar bij het ophalen wordt je IP-adres geregistreerd, en de bestandsnaam is uniek voor jou als ontvanger zodat de afzender kan zien dat deze pixel vanuit jouw mailbericht is opgevraagd. Dat is dan het bewijs dat jij die mail hebt geopend.

In deze context is dat IP-adres een persoonsgegeven, of iets preciezer: die unieke bestandsnaam in combinatie met IP-adres en datum plus tijd van opvraging is het persoonsgegeven “persoon ed@example.com heeft de mail opengeklikt”. En dan is de AVG van toepassing.

Onder de AVG moet je allereerst een grondslag hebben. Dat zal gewoonlijk het eigen gerechtvaardigd belang moeten zijn, want toestemming vraagt geen hond en echt noodzakelijk voor een overeenkomst is het niet. Welke nieuwsbrief is zo belangrijk dat je moet moet moet weten dat deze aangekomen is? Maar een eigen belang – marketing en statistieken – dat zie ik wel. Daar staat dan natuurlijk het privacybelang van de ontvanger tegenover, maar wanneer je de vastlegging uitsluitend gebruikt voor algemene statistieken (deze truc geeft 5% meer opens, in België leest slechts 20% onze nieuwsbrief) dan denk ik dat het marketingbelang wint.

Wel moet je duidelijk informeren over de tracking. Dat zal op zijn minst in de privacyverklaring moeten gebeuren. Maar eigenlijk denk ik dat het duidelijker moet dan dat – een zin bij het “inschrijven voor de nieuwsbrief” formulier, en misschien zelfs wel een zin in de mail zelf. Hoewel dat laatst eigenlijk wat laat is, de tracking pixel is dan al ingeladen. Ook moet er een opt-out (bezwaar) mogelijkheid zijn. Dat mensen zelf blockers kunnen installeren, is wat mager. Je zult mensen dat dan uit moeten leggen. Maar ik denk dat je dan een heel eind komt.

Oh ja, dan is er ook nog de Telecommunicatiewet die in tegenstelling tot wat de Volkskrant zegt wél geldt voor tracking pixels. Er wordt immers een pixel op je computer gezet. Dat “de registratie gebeurt op de server van de afzender” is niet relevant, de Telecomwet gaat niet over waar persoonsgegevens worden verwerkt maar of er data op randapparatuur wordt opgeslagen. Maar het gaat desondanks goed, omdat dergelijke simpele analytics vallen onder de Nederlandse uitzondering op de cookiewet. Dit schendt niet of nauwelijks de privacy en is bedoeld om de effectiviteit van een geleverde dienst te meten. Dan is er geen toestemming nodig.

Dus onder de streep kom ik uit bij een kopje in de privacyverklaring “nieuwsbrief en volgsysteem” waaronder je uitlegt dat je tracking toepast, welke gegevens je vastlegt daarvoor en hoe mensen dit tegen kunnen houden. Toestemming vragen is niet nodig.

Voor DUO ligt dat anders. Dat is een overheidsinstantie, dat die mails verstuurt in de uitoefening van haar publieke taak. In dat geval is zij niet bevoegd de grondslag van het eigen gerechtvaardigd belang in te roepen – zij moet een wettelijke grondslag hebben om dit te mogen doen. En die is er niet.

Arnoud

Mijn mailadres was fout en de webwinkel stuurt me nu incassokosten!

Een lezer vroeg me:

Een tijd geleden had ik wat besteld bij een webwinkel, maar kennelijk een typefout in mijn mailadres gemaakt. Het bestelde is geleverd, en nu twee maanden later krijg ik een brief van een incassobureau of ik even de prijs plus incassokosten wil betalen, anders gaan ze dagvaarden. Het klopt dat ik had gekozen voor achterafbetalen, en toen ik belde met de winkel bleek inderdaad dat het mailadres fout was en dat ik daarom de herinneringen per mail niet gehad heb. Maar moet ik nu zomaar de incassokosten betalen?

Een verkeerd mailadres invullen is in principe jouw risico, net als iets op een onjuist adres laten bezorgen. Een webwinkel kan niet weten dat dit niet jouw adres is. Maar het is in zoverre raar dat accounts normaal worden geverifieerd (klik op deze link om je account te bevestigen) zodat dit niet zomaar moet gebeuren. Ik ben dus verrast dat dat hier niet gebeurt.

Dat gezegd hebbende, de juridische vraag komt neer op wanneer een winkel incassokosten mag (laten) rekenen bij een niet-reagerende consument. Dat is sinds een paar jaar apart wettelijk geregeld: je moet een aanmaning krijgen met daarin een termijn van veertien dagen (art. 6:96 lid 6 BW), en pas daarna mogen kosten worden gerekend. Zo te lezen is dat hier niet gebeurd, de eerste brief van het incassobureau was gelijk mét incassokosten. Dat mag dus niet.

Het lijkt er echter op dat een dergelijke veertiendagenbrief ook per mail mag. Het is geen ingebrekestelling die schriftelijk moet, en de wetgever heeft nergens bij invoering van dit wetsartikel een schriftelijkheidseis ingevoerd. Het is dus mogelijk dat het incassobureau ook die veertiendagenbrief per mail heeft gestuurd, met dus precies hetzelfde effect als de eerdere herinneringen: nooit aangekomen.

Hoofdregel uit de wet is dat wie een bericht verstuurt, moet bewijzen dat het is aangekomen. Bij mail valt dat niet mee, tenzij je met trackers gaat werken of mensen naar zo’n portaal stuurt waar mensen moeten inloggen om het eigenlijke bericht te zien. Dat is hier niet het geval. Ik zou er dus naar neigen te zeggen dat de veertiendagenbrief niet is aangekomen zodat geen incassokosten mogen worden gerekend.

Het enige tegenargument volgt uit art. 3:37 lid 3 BW:

Nochtans heeft ook een verklaring die hem tot wie zij was gericht, niet of niet tijdig heeft bereikt, haar werking, indien dit niet of niet tijdig bereiken het gevolg is van zijn eigen handeling, van de handeling van personen voor wie hij aansprakelijk is, of van andere omstandigheden die zijn persoon betreffen en rechtvaardigen dat hij het nadeel draagt.

Je zou hier dan zeggen dat de typefout een “eigen handeling” is waardoor het bericht niet aan kon komen, of dat dit een “omstandigheid zijn persoon betreffende” oplevert. Ik zie die ergens wel, jij máákt de typefout. Maar het is zo gebruikelijk om mailadressen te verifiëren dat ik daar wel moeite mee heb.

Daar komt bij dat je normaal een foutmelding krijgt als mail niet aankomt, zodat de afzender wéét dat hier een typefout was. Dan zou ik het raar vinden dat deze achterover kan zitten en incassokosten kan gaan vragen. Helemaal als je bedenkt dat wanneer de mail wél aankomt en de ontvanger deze negeert, de afzender niet kan bewijzen dat deze is aangekomen en dan géén incassokosten mag vangen. Dat voelt zo oneerlijk dat ik zeg: ondanks deze typefout mogen geen incassokosten worden gerekend.

Arnoud

Hoe lang mag je je zakelijke e-mail bewaren onder de AVG?

Een lezer vroeg me:

Je leest natuurlijk veel over bewaartermijnen onder de AVG. Sommige kun je gewoon opzoeken, zoals de bewaartermijnen van facturen, maar bij andere dingen is dat lastiger. Met name bij e-mail kom ik er niet uit: hoe lang mag je die nu bewaren?

De AVG stelt als een van haar beginselen dat je persoonsgegevens niet langer mag bewaren dan nodig voor het doel waarvoor je ze inzet. Er is dus eigenlijk geen bewaarplicht maar een vernietigplicht-tenzij. Motiveer maar waarom deze mail nog niet door de shredder is, anders mag ie per direct alsnog weg.

De vraag hoe lang je een bepaalde soort persoonsgegevens nodig hebt, is niet in algemene zin te beantwoorden. Al helemaal niet bij mail. Sommige mails kunnen eigenlijk direct weg (“wat was je 06 ook weer”), andere mails wil je langer bewaren (“top werk dit, niets op aan te merken”) en weer andere mails móet je bewaren (“hierbij ga ik akkoord met uw offerte”).

Ik durf de stelling dan ook wel aan dat wie het heeft over “bewaartermijnen van e-mail” zijn zaakjes niet goed op orde heeft. E-mail is geen aparte categorie verwerkingen, het is een middel om persoonsgegevens te transporteren. Daar boven onderscheid je pas die categorieën: kattebelletjes, memo’s, informatieve berichten, formele dossiercorrespondentie, rechtshandelingen, verzin ze maar. En voor díe categorieën kun je bewaartermijnen (oké, wistermijnen) vaststellen.

Het ingewikkelde is denk ik vooral dat de meeste mensen dat onderscheid in soorten mails niet maken. E-mail is je inbox, en wie ouderwets is heeft er nog mapjes onder zitten. En daar zitten de offertes, aansprakelijkheidsstellingen, complimentjes en gebabbel gewoon gezellig naast elkaar. Vanuit dat perspectief wil je alle mails dus als één categorie behandelen natuurlijk. Maar ik denk dat dat niet kan.

Vanuit AVG oogpunt is het denk ik onvermijdelijk om voor zakelijke mails over te stappen naar een CRM systeem, waarbij je mails koppelt aan categorieën. Offerte, aanvaarding, factuur, dispuut, en ga zo maar door. Voor die categorieën kun je dan bewaartermijnen bepalen.

De enige uitweg die ik kan bedenken, is dat je een relatief korte bewaartermijn kiest die voor alle soorten mails die je hebt, redelijk is. Dan zeg je, voor het werkproces e-mail geldt een bewaartermijn van zeg zes maanden omdat we zo operationeel nu eenmaal werken en dit niet anders kan zonder enorme kosten. Het is te ingewikkeld voor ons om dan per klant of per mail terug te gaan en dingen te wissen. Daarom wissen we álle mail na zes maanden, en echt belangrijke zaken bewaren we geselecteerd in een apart klantdossier of archief.

Wie denkt dat hij met meer dan zes maanden wegkomt, ik hoor het graag.

Arnoud

Mag een bedrijf mijn mail tracken vanwege een wettelijke plicht?

Een lezer vroeg me:

Mag een bedrijf via email zonder toestemming tracken of je de email opent en of op een link klikt om te voldoen aan een wettelijke verplichting die op het bedrijf rust?

Het klinkt als een makkelijke vraag: als een bedrijf iets moet van de wet, dan mag men dat ook van de AVG. De AVG is als ‘algemene’ wet namelijk in principe altijd ondergeschikt aan andere wetten.

Het punt is alleen, er is bij mijn weten geen enkele wet die eist dat een bedrijf nagaat of een werknemer (of een klant) een mail geopend heeft. Ik kan de opmerking van “wettelijke verplichting” dus niet plaatsen.

Ik denk dat het bedrijf dit zo zegt omdat ze moeten bewijzen dat een bericht is aangekomen. Denk aan een aanzegging voor een niet-verlengd arbeidscontract, een bevestiging van een online aankoop of een formele waarschuwing. Het tracken van de e-mail en loggen dat een daarin opgenomen link is aangeklikt, geeft daarvoor voldoende bewijs.

Echter, dat iets effectief is onder wet A betekent nu net nog niet dat het onder de AVG ineens mag. De AVG is dus ondergeschikt, maar een gekozen maatregel om een andere wet na te leven moet wel noodzakelijk zijn om die wet na te leven. De vraag is dus altijd: is dit echt de enige manier, kan het niet een onsje minder privacyonvriendelijk?

Er zijn vele manieren om een bericht te doen aankomen en daar bewijs van te krijgen. Daarmee is “ik moet bewijzen dat je dit bericht hebt gehad” op zich dus géén excuus voor privacyonvriendelijke tracking. Grofweg zou dit alleen kunnen als dit de énige reële manier is om te bewijzen dat het bericht is ontvangen. Maar ik moet de eerste situatie nog tegenkomen waarin dat werkelijk zo is.

Arnoud

Mogen loonstroken onder de AVG nog gewoon per e-mail als pdf?

Een lezer vroeg me:

Als administratiekantoor verzorgen wij onder meer salarisadministratie voor medewerkers. De loonstroken sturen wij dan per mail met in de bijlage de pdf met de informatie. Mogen we dit onder de AVG blijven doen, of moeten we het versleutelen of op een portaal aanbieden?

Onder de AVG gaat er veel veranderen, maar specifiek waar het gaat om beveiliging blijven de regels in de kern gelijk. Je moet als bedrijf zorgen voor “adequate” oftewel gewoon goede beveiliging bij alles dat je doet met persoonsgegevens.

De AVG eist vooral duidelijkheid, vastgelegd in beleid. Er moet dus vastgelegd zijn welke beveiligingskeuzes zijn gemaakt en waarom dit zorgt voor het gewenste niveau van beveiliging.

E-mail is daarbij een heikel punt. Het is het meestgebruikte medium om informatie van A naar B te transporteren, maar een erg veilig medium is het van zichzelf niet. Goed beveiligingsbeleid heeft dus ook een sectie over e-mail en regelt daarin wat wanneer mag worden gemaild, wanneer encryptie moet worden gebruikt en wanneer een ander, veiliger kanaal moet worden ingezet.

Financiële gegevens zoals salarisstroken vind ik relatief kwetsbaar en daar moet dus extra aandacht voor veiligheid bij komen. Dit per mail sturen zou ik alleen acceptabel vinden als de wederpartij daar zelf om vraagt (zoals een particulier die per mail vraagt om een financieel advies) maar een ‘gedwongen’ situatie (je werkgever laat je loonstroken per mail versturen, zonder te vragen) zou ik er meer moeite mee hebben.

Specifiek bij loonstroken geldt nog dat de werknemer er uitdrukkelijk mee ingestemd moet hebben. Dat mag in de arbeidsovereenkomst of later zijn gebeurd. Als daarbij is gezegd dat dit per mail gebeurt, dan denk ik dat dit ook wel door de beugel kan. Als werkgever zul je dus wel moeten nagaan of je personeel kan overzien waar ze voor tekenen als ze hier ja op zeggen, en afgedwongen toestemming kan natuurlijk niet door de beugel.

Encryptie of de zaken via een beveiligd portaal aanbieden zijn goede alternatieven. Hun nadeel is wel dat het technisch complexer wordt en dat je dan weer moet nadenken over beheersing van de wachtwoorden.

Arnoud