Mogen kinderen anno 2025 zelf smartphones kopen en apps installeren?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 4 reacties
Photo by HelenJank on Pixabay

Een groep van ruim 1400 Nederlandse artsen heeft het kabinet opgeroepen om leeftijdsgrenzen in te stellen voor het gebruik van een smartphone en sociale media door kinderen. Dat meldde Tweakers vorige week. Uiteraard gaf dat veel discussie, met voor mij als interessante uitspringer de vraag: waarom mogen kinderen eigenlijk smartphones kopen en bezitten?

De Consumentenbond meldt dat de meeste kinderen rond de 9 jaar hun eerste smartphone krijgen. Advies is om een paar jaar te wachten: bij 10-12 jaar is er meer ruimte om dit verantwoord te doen. Maar trefwoord is ‘krijgen’, zelf kopen op die leeftijd is niet aan de orde.

Ouders moeten toestemming geven voor iedere aankoop van een kind tot 18 jaar (art. 1:234 BW). Omdat dit natuurlijk snel tot onwerkbare situaties leidt, zegt de wet dat die toestemming geacht wordt te zijn gegeven als de transactie er eentje is “waarvan in het maatschappelijk verkeer gebruikelijk is dat minderjarigen van zijn leeftijd deze zelfstandig verrichten.” Als een kind van 10 dat snoep koopt bij AH, kun je dat niet terugdraaien, dat is normaal.

Vraag is dus: is het gebruikelijk in Nederland anno 2025 dat kinderen van leeftijd X zelfstandig smartphones kopen?

Een relevanter punt is hoe dat zit met de apps op die smartphone, daar komt de verslaving en andere ellende immers vandaan. Hiervoor komen we bij de AVG, en dan met name bij de Uitvoeringswet AVG over persoonsgegevens van minderjarigen. (Want geen app zo leuk of er zit wel een datagraaier in.)

De AVG zegt eigenlijk niets over persoonsgegevens van kinderen bij apps. Ja, er is artikel 8 maar dat geldt alleen bij “een rechtstreeks aanbod van diensten van de informatiemaatschappij aan een kind” en alleen als de dienst op basis van toestemming wordt geleverd. Dan moeten de ouders toestemming geven.

De meeste diensten (apps) verwerken persoonsgegevens op basis van de grondslag uitvoering contract dan wel legitiem belang, en vallen dus buiten artikel 8 AVG. Hetzelfde geldt voor artikel 5 UAVG, dat de regel van artikel 8 AVG uitbreidt naar alle andere situaties: als de dienstverlener niet werkt met toestemming, is ouderlijke toestemming irrelevant.

Het enige soort van haakje dat je overhoudt, is dat overweging 38 en artikel 6(1)(f) AVG bijzondere waarde hechten aan de privacy en rechten van kinderen bij de afweging van het legitiem belang. Apps die persoonsgegevens van kinderen gebruiken, moeten daar dus meer rekening mee houden. (Maar omdat zelden om leeftijd wordt gevraagd, is dat meteen ook een lastige om uit te voeren.)

De populairste categorie apps zijn social media, en dat zijn dan weer diensten die gereguleerd worden door de Digital Services Act of DSA. Artikel 28 daarvan stelt dat

Aanbieders van voor minderjarigen toegankelijke onlineplatforms nemen passende en evenredige maatregelen om een hoog niveau van privacy, veiligheid en bescherming van minderjarigen binnen hun dienst te waarborgen.
Dit gaat over zaken als leeftijdscontrole en weren van voor hen ongeschikte content. En dat is belangrijk, 60% van de kinderen tussen de 8 en 12 jaar heeft een socialmediaaccount.

Nee, dat is niet verboden – er is geen harde leeftijdsgrens voor verwerking van persoonsgegevens in Europese of Nederlandse wetgeving. Die grens van 16 jaar (die tot 13 omlaag mag als een land dat wil) is uit artikel 8 AVG en gaat dus over toestemming geven door minderjarigen.

Het lijkt mij een héél goed idee om smartphonegebruik en afname van online diensten door kinderen te reguleren gezien de vele publicaties over slechte effecten, maar daar is dus echt nieuwe regelgeving voor nodig.

Arnoud

 

Kan ik per direct van deze defect geleverde laptopbatterij af?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 7 reacties
Photo by Clint Patterson on Unsplash

Een lezer vroeg me:

Ik heb bij een webwinkel een vervangende batterij gekocht voor mijn consumentenlaptop. Deze werkt alleen niet, ook niet in een andere laptop waar de originele batterij wel werkt. Conclusie: de batterij is stuk. Ik wil daarop van de koop af, maar de webwinkel eist dat ik deze eerst moet terugsturen zodat zij deze kunnen repareren of vervangen. Ik heb nul vertrouwen meer, ik wil gewoon mijn geld terug. Kan dat?
Nee, dat kan niet. Je zult bij een aankoop de verkoper eerst de kans moeten geven om het product te onderzoeken en waar nodig te repareren of vervangen.

Als je iets koopt, moet dat conform de redelijkerwijs gewekte verwachtingen zij (art. 7:17 BW). Een batterij die geen stroom geeft, voldoet natuurlijk niet. De wet geeft je als koper dan het recht om te eisen dat dit in orde wordt gemaakt. Maar dat is geformuleerd als herstel of vervanging (art. 7:21 lid 1 BW), niet als recht om per direct van de koop af te kunnen.

Pas als de winkel er niet in slaagt om de batterij te repareren en ook geen andere op te sturen, dan krijg je een recht de koop ongedaan te maken (art. 7:22 lid 1 BW). Hetzelfde geldt als de verkoper te lang doet over dat herstel, of als ook na herstel er gedoe blijft.

Er is dus geen ruimte om bij constatering van een gebrek direct de koop te ontbinden. Dit lijkt me ook vrij onredelijk. Dingen kunnen nu eenmaal stuk gaan, zeker als het als pakket opgestuurd wordt. Een rondje proberen te herstellen is dan de aangewezen weg.

Arnoud

Hoe lang duurt mijn maand opzegtermijn?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 18 reacties
Photo by Matheus Bertelli on Pexels

Via Reddit:

Ik heb een maandelijks opzegbaar abonnement bij een sportschool, maar ik wil naar andere sportschool. Ik heb op 1 april mijn abonnement opgezegd, maar mijn abonnement loopt door tot 1 juni? Zal dit kloppen?
Deze vraag heeft op zich niets met ict te maken, maar ze is irritant omdat nergens op een obvious manier ‘maand’ gedefinieerd is. En het ict-haakje is dan dat die maand opzegtermijn ook geldt bij telecomcontracten, dus ik voel de ruimte er wat over te zeggen.

Sinds 2011 geldt bij het opzeggen van duurovereenkomsten bij consumenten de Wet Van Dam, die een maximum van een maand hanteert (bij sommige kranten/tijdschriften drie maanden). Zoals de ACM het uitlegt:

U hebt een abonnement op een datingsite tot 1 september. Op 15 september zegt u op. De datingsite zegt dat pas kunt stoppen na de automatische verlenging van 6 maanden. Dit mag niet. Tijdens een verlenging mag u opzeggen met de maximale opzegtermijn van 1 maand. Uw abonnement stopt op zijn laatst op 15 oktober.
Hieruit kun je dus opmaken dat “maand” betekent “zelfde dagnummer in de eerstvolgende kalendermaand”. Iets vergelijkbaars zegt men

Maar waar stáát dat in de wet? Helaas is nergens in de parlementaire behandeling van de Wet Van Dam gezegd wat men hiermee bedoelde. De enige soort van relevante duiding is deze brief:

Voor de volledigheid wijs ik erop dat de opzegtermijn van één maand dan wel van drie maanden aanvangt op de dag van het versturen van de verklaring tot opzegging.
Ook is gezegd (MvA) dat het de bedoeling is dat de algemene regel hetzelfde moet zijn als de speciale regel voor telecomcontracten, waar ook één maand opzegtermijn geldt. Dat zegt de ACM ook zo bij telecomcontracten:
De opzegtermijn is maximaal 1 maand. Die maand gaat meteen lopen op de dag dat u uw abonnement opzegt.
Hierover vond ik dit recente vonnis dat expliciet voorrekent dat je bij opzegging op 6 april met “een maand” uitkomt bij 1 juni, oftrewel kalendermaand:
Dit betekent dat ten aanzien van het afnamecontract een opzegtermijn geldt van een maand. Gelet op het feit dat de opzegging op 6 april 2023 heeft plaatsgevonden, is het afnamecontract geëindigd per 1 juni 2023. Dit betekent dat de maatschap de over de maand juli 2023 gevorderde bedragen niet is verschuldigd.
In de discussie op Reddit werd nog dit arrest uit 2023 aangedragen waarin een opzegtermijn speelde van “1 maand per de 1e van de maand”, oftewel dezelfde berekenwijze als hierboven. Maar de Hoge Raad keurt dat af, omdat de opzegtermijn “maximaal één maand” moet zijn:
Dit betekent dat naast een opzegtermijn een beding waarin wordt voorgeschreven tegen welke dag moet worden opgezegd (zoals per de eerste van de maand) waarmee de toegestane opzegtermijn in feite wordt verlengd, niet is toegestaan.
Daarmee zou het pleit beslecht moeten zijn. Frustrerend blijft het, want ik had liever een formele bron gehad waar het gewoon in stáát.

Arnoud (PS ik ben er maandag weer, morgen Hemelvaart en daarna dagje vrij)

Auto’s met dit systeem kunnen jouw telefoon permanent beschadigen, mag dat?

Geplaatst op in Security, 27 reacties
Photo by Tomas Gonzalez de Rosenzweig on Unsplash

Het Lidarsysteem van moderne auto’s maakt gebruik van laserstralen, las ik in het AD onlangs. En dat is een probleem: die zijn officieel niet sterk genoeg om oogschade te veroorzaken, maar wel om de telelensmodule van een telefoon te slopen. Mogen ze dan nog wel op de markt zijn, vroegen diverse lezers me.

Een paar weken terug postte iemand op Reddit een video die live laat zien hoe de Lidar-laser van zijn nieuwe Volvo zijn cameralens kapot maakt. Het gaat dan specifiek om de telelensmodule, die in actie komt als je inzoomt. Bij ‘gewone’ foto’s wordt de groothoeksensor gebruikt, en gezien de afstand gaat dat dan wel goed. (In de comments leest u over een paar uur de volledige technische details.)

Die lasers zijn natuurlijk gecertificeerd, anders mogen ze de markt niet op. Het gaat hier om een Klasse 1 laser en daarvan zeggen we algemeen dat deze gewoon veilig is. Maar die certificering gaat over veiligheid richting het menselijk oog, er lijkt nooit rekening gehouden te zijn met digitale sensoren van inzoomende telefoonlenzen.

Is Volvo nu aansprakelijk voor al die kapotte telefoons? Het antwoord “in de handleiding staat dit al” is natuurlijk wat al te makkelijk. Het probleem blijkt al langer bekend, zo vond ik in deze bron die stelt dat het ook met de golflengte te maken heeft:

For instance, LiDAR systems operating at 905 nm, like those from the manufacturer Valeo, are designed to be harmless to camera sensors. However, higher wavelengths, such as 1,550 nm, have been shown to cause issues during testing.
Het is in zoverre nieuw dat LiDAR op de consumentenmarkt pas een paar jaar erg populair is, zodat de kans op deze specifieke combinaties van technieken inderdaad tot nu toe kon duren.

Omdat de producten gecertificeerd zijn, denk ik dat het moeilijk te stellen is dat de schade onrechtmatig is. Belangrijker vind ik de vraag of fabrikanten als Volvo nu de LiDAR systemen moeten aanpassen. Daar zou echt de markttoezichthouder een uitspraak over moeten doen.

Arnoud

 

Wiens probleem is het als mail in de spam komt vanwege ontbrekende DKIM/SPF regels?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 41 reacties
Pexels / Pixabay

Via Reddit:

[I]k heb een bericht ontvangen van een incassobureau die graag wat geld willen innen namens mijn vorige warmte leverancier. Nu wil het zo zijn dat de factuur die zij eerder gestuurd hebben, niet is aangekomen door een fout in de mailconfiguratie aan hun kant. Ik ben het daarom ook niet eens met de extra incasso kosten. Wat kan ik hiermee?
De vraagsteller verduidelijkt verderop wat er misgegaan is. Hij gebruikt Microsoft’s maildienst, en deze controleert tegenwoordig streng op de DKIM en SPF informatie die in mails aanwezig hoort te zijn. Deze geven aan van wie mail echt afkomstig is, en als deze niet goed staat dan komt de mail niet aan.

Al decennia roepen juristen (terecht) dat het spamfilter het risico van de ontvanger is. Maar door deze nadruk op technische kwaliteitsstandaarden kun je wel vraagtekens stellen bij deze uitspraak tegenwoordig. Een spamfilter is onmisbaar, sterker nog is onvermijdelijk want je emailprovider die doet dat gewoon. En DKIM en SPF zijn nuttige indicatoren, dus die kijkt daar naar.

Ik kan er juridisch niet de vinger op leggen waar dit precies zit, maar ergens ligt een grens van “de mailprovider mag kijken naar eventueel X” en “de afzender moet X gewoon goed instellen”. Bij dat laatste spreken we van een configuratiefout: het is logisch dat zo’n mail niet aankomt, en dat kun je de ontvanger niet verwijten.

Het enige tegenargument voor het incassobureau is nog dat nergens staat dat het verplicht is om DKIM/SPF te hanteren. Maar anno 2025 is dit wel een redelijk breed gedragen consensus, en dat ís nou net hoe men op internet dingen “verplicht” stelt. Doe mee of je doet niet meer mee.

Ik durf ondertussen wel te stellen dat wie mails zonder DKIM/SPF verstuurt, voor eigen risico opereert. Dit hoor je te weten als ict-dienstverlener (de leverancier van het incassobureau dus), en het dan niet aanzetten kun je de beoogde ontvanger niet verwijten.

Specifiek bij consumentenrecht speelt er nog een discussie. Voordat je incassokosten mag rekenen, moet je de zogeheten 14-dagenbrief hebben gestuurd (art. 6:96 lid 6 BW).

Voordat u aanspraak kunt maken op vergoeding van de incassokosten moet u uw debiteur een ‘14 dagenbrief’ sturen, waarin u hem de gelegenheid geeft om zonder kostenverhoging alsnog te betalen. In die brief moet u dus aanzeggen dat hij na het verstrijken van die 14 dagentermijn buitengerechtelijke incassokosten is verschuldigd. En moet u melden hoe hoog die incassokosten precies zijn.
Een discussiepunt hierbij is of deze ook per e-mail mag. Het Hof ‘s-Hertogenbosch oordeelde in 2017 dat dat inderdaad mag, vooral omdat er in het wetsartikel niet expliciet staat dat het schriftelijk moet.

Arnoud

Mogen ict-fabrikanten nog geld vragen voor security updates van de Cyber Resilience Act?

Geplaatst op in Security, 14 reacties
"System Update" by bovinity is licensed under CC BY-SA 2.0

Een lezer vroeg me:

Bij het bestellen van een aantal switches van een grote leverancier kwam ik er achter dat de security updates alleen beschikbaar zijn als ik ook een jaarlijks supportcontract afsluit. Mogen fabrikanten nog wel geld vragen voor security updates? In de Cyber Resilience Act wordt het aanbieden van security updates voor de expected lifetime van het product toch verplicht gesteld?
De Cyber Resilience Act (Verordening 2024/2847) kent inderdaad een zorgplicht tot het leveren van security updates. Dit staat in Bijlage I deel II:
Fabrikanten van producten met digitale elementen moeten: … in verband met de risico’s die verbonden zijn aan producten met digitale elementen, kwetsbaarheden onverwijld aanpakken en verhelpen, onder meer door beveiligingsupdates te verstrekken; indien technisch haalbaar moeten nieuwe beveiligingsupdates afzonderlijk van de functionaliteitsupdates worden verstrekt;
Daaronder (punt 8) wordt vermeldt dat die updates kosteloos moeten worden verspreid, vergezeld van adviezen. Deze plicht geldt gedurende de hele levensduur, en uitgegeven updates moeten tot tien jaar daarna beschikbaar blijven (artikel 13.9). Het maakt hierbij ook niet uit of de klant een consument of een ondernemer is.

Detail: de CRA treedt pas in 2027 in werking voor apparaten die vanaf dan op de markt komen. Bovendien moet het gaan om verkoop in de EU, dus wie bij een Amerikaanse of Aziatische groothandel bestelt, loopt het risico buiten de bescherming van de CRA te vallen.

Voor updates anders dan security-updates mag men nog wel een vergoeding vragen, net zoals voor ondersteuning die verder gaat dan “adviezen met relevante informatie voor gebruikers, onder meer over eventueel te nemen maatregelen.”

Arnoud

EU: TikTok is niet transparant genoeg over advertenties, krijgt mogelijk boete

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, nog geen reacties
Photo by Deon Fosu on Unsplash

TikTok-moederbedrijf ByteDance overtreedt de Europese Digital Services Act met zijn advertentieoverzicht. Dat meldde Tweakers op basis van onderzoek van de Europese Commissie. Het gaat om voorlopige bevindingen, maar een boetebesluit hangt natuurlijk in de lucht. Maar wacht even: wat is een advertentieoverzicht en waarom moet dat transparant zijn?

Wie onder de Digital Services Act (DSA) als zeer groot online platform (VLOP) is aangemerkt, krijgt een berg extra eisen opgelegd. Dit geldt ook voor kortefilmpjesdienst TikTok. Meestal gaat het dan over systeemrisico’s, eerlijke voorwaarden en dergelijke, maar artikel 39 eist ook een advertentieregister of reclameregister.

Het register moet per reclame-uiting zaken vermelden als de inhoud en afzender, de periode van vertoning, hoe en of deze getarget was (en waarop) en de groep van gebruikers die er mee werd bereikt. Achterliggende gedachte is natuurlijk transparantie, maar opmerkelijk is wel de keuze om het register geheel openbaar te laten zijn in plaats van op verzoek door toezichthouders opvraagbaar, bijvoorbeeld. Een reden is dat ook onderzoekers en consumenten er nu in kunnen kijken.

Een mooi voorbeeld van zo’n register vind ik het Centrum voor advertenties van Google. Je kunt hier vrij eenvoudig terugvinden wie waarop adverteert (bijvoorbeeld mijn bedrijf ICTRecht).

TikTok heeft ook zo’n register, maar dat voldoet dus volgens de Commissie niet. Het kennelijke probleem is dat het register geen goede zoekfunctie heeft, en ook geen API-toegang om gestructureerd informatie binnen te harken. TikTok moet nu dus met een reactie komen waarom zij wél voldoet, anders zal de Commissie handhavend kunnen optreden.

Arnoud

 

 

 

LinkedIn-gebruikers verliezen cookiezaak wegens geven van toestemming

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 1 reacties
Photo by Rai Vidanes on Unsplash
Twee LinkedIn-gebruikers die het platform ervan beschuldigden dat LinkedIn zonder hun toestemming trackingcookies plaatste hebben een rechtszaak verloren omdat ze hier toch toestemming voor gegeven hadden. Dat las ik bij Security.nl. Het vonnis leest wat raar: het voelt onlogisch dat je procedeert terwijl je weet dat je ergens mee instemde.

Vorig jaar oordeelde de rechter nog dat Linkedin geen trackingcookies mocht plaatsen, op straffe van een dwangsom van 500 euro per cookie. Mogelijk dat deze personen daardoor getriggerd werden eenzelfde claim te doen, want die teller kan flink oplopen natuurlijk.

Punt in die vorige zaak was wel dat daar vast stond dat er géén toestemming was gegeven. Hier lag dat even anders:

LinkedIn heeft vervolgens bij de mondelinge behandeling van dit kort geding aangevoerd dat [eiser 1] en [eiser 2] voorafgaand aan 12 augustus 2024 (de datum van het door hen uitgevoerde initiële onderzoek) via de privacyvoorkeuren op het LinkedIn-platform toestemming hebben gegeven voor het plaatsen en uitlezen van alle cookies, waaronder ook cookies voor advertentieactiviteiten van LinkedIn.
Dit is dus waar het voor mij raar voelt. Een claim als deze baseer je op een ‘kale’ sessie, waarbij je geen toestemming geeft voor wat dan ook en dan constateer je dat je toch tracking cookies krijgt.

De enige lezing die voor mij enigszins begrijpelijk is, is dat ze op 12 augustus 2024 zo’n kale sessie hebben gedaan, maar daarvóór bij gewoon gebruik wel de toestemmingsknoppen hebben bediend. Toestemming kun je intrekken maar dat moet je wel doen. Als je dat niet doet, dan blijft deze van kracht ook bij nieuwe sessies.

Een ander argument was dat bij Linkedin de toestemmingsknoppen standaard op ‘ja’ staan, en dat je deze dus op ‘nee’ moet zetten. Oftewel een opt-out, en dat is in strijd met de wet. Maar daar was men te laat mee aan komen zetten.

Arnoud

Hoofdaanklager van ICC heeft geen toegang meer tot Microsoft-mail na sancties VS

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, Ondernemingsvrijheid, 21 reacties
Photo by Morgane Perraud on Unsplash

De hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof in Den Haag kan zijn werk amper doen omdat hij geen toegang meer heeft tot zijn Microsoft-e-mail. Dat meldde Tweakers vrijdag. Bij de AP wordt gemeld dat de reden Amerikaanse sancties tegen het ICC zijn, deel van een pakket dat in februari is aangenomen. Hopelijk komt de discussie over digitale soevereiniteit nu eens echt op gang.

De sancties dateren uit februari, zo meldt AP:

Neither the U.S. nor Israel is a member of or recognizes the court, which has issued an arrest warrant for Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu for alleged war crimes over his military response in Gaza after the Hamas attack against Israel in October 2023. Tens of thousands of Palestinians, including children, have been killed during the Israeli military’s response.
De sancties zijn bedoeld om de “baseless arrest warrants” tegen Netanyahu ongedaan te maken. Diensten leveren aan een gesanctioneerde partij is in principe dan verboden naar Amerikaans recht, vandaar dat Microsoft de MS365 mailbox van de hoofdaanklager heeft opgeheven. (Hij werkt nu met Proton.)

Kan Europa hier wat tegen doen? MS bevelen dit ongedaan te maken? Dat ligt formeel wat ingewikkeld, omdat het Strafhof geen Europees orgaan is maar een VN-orgaan. Als een en ander wél onder EU-jurisdictie valt, dan is er sinds 1996 de mogelijkheid om via de Blocking statute een partij als Microsoft juridische bescherming te bieden zodat ze door kunnen gaan met levering.

Velen moeten natuurlijk denken aan eind april, toen Microsoft bekend maakte snel naar de rechter te zullen stappen als de Amerikaanse overheid Europese digitale veerkracht in gevaar zou brengen:

Brad Smith pledged during an event in Brussels on Wednesday to protect Microsoft’s European customer data and “agreed to challenge any government demand for EU public sector or enterprise customer data where we have a legal basis for doing so.”
Als jurist vind ik dit geen héle sterke bewering maar de uitspraak had natuurlijk de context van Amerikaanse bevelen tot toegang bij Europese data. En het ICC is geen Europese organisatie dus valt buiten de toezegging. Maar het doet wel vreemd aan, die twee dingen zo kort na elkaar.

De zaak laat voor mij vooral zien dat de juridische en de praktische werkelijkheid fors uit elkaar liggen. En dat de problemen acuut zijn: die stekker eruit is geen proces van maanden. Je probeert in te loggen en dat mag niet, en dat is het dan. Heb je dáár al een strategie voor?

Arnoud

 

 

 

Belgische youtuber moet video met naam veroordeelde student verwijderen

Geplaatst op in Uitingsvrijheid, 30 reacties
"Delete key" by Ervins Strauhmanis is licensed under CC BY 2.0

De Vlaamse youtuber Nathan Vandergunst, beter bekend als Acid, mag voorlopig online geen berichten of video’s plaatsen. Dat meldde de NOS vorige week. Het is deel van de Belgische ophef over een zedenzaak waarbij de dader zonder straf weg kwam; Vandergunst publiceerde zijn naam om zijn mening over deze zaak te delen.

De NOS licht de achtergrond kernachtig toe:

In de video deelt Acid de gegevens van een 24-jarige arts in opleiding uit Leuven die vorige maand schuldig werd bevonden van verkrachting. De rechter legde de student geen straf op omdat hij “zowel privé als professioneel een talentvol en geëngageerd persoon is”. Door een celstraf zou hij “maatschappelijk ontwricht” raken.
Men publiceerde ook het betreffende vonnis uit april. Waar de berichtgeving over de zaak vaak sterk aangezet wordt, zie ik bij mensen die het vonnis lezen vaak een meer genuanceerde reactie. Maar inderdaad, in het vonnis staat:
Uit de bijgebrachte stukken blijkt dat de beklaagde een getalenteerde en geëngageerde jongeman is die zowel privé als professioneel sterk wordt geapprecieerd. … Rekening houdende met 1) de jonge leeftijd van de beklaagde, 2) zijn blanco strafrechtelijk verleden, en 3) de gunstige persoonlijkheid van de beklaagde, is de rechtbank van oordeel dat het passend is om de uitspraak van de veroordeling op te schorten voor de beklaagde, teneinde hem tot schuldinzicht te brengen en recidive te voorkomen zonder hem maatschappelijk te ontwrichten.
In België zijn discussies over klassenjustitie nooit ver weg, en deze observaties zijn natuurlijk zeer geschikt om dit te voeden. Maar het is ook een vorm van eigenrichting, die in dit geval ook een onschuldige derde trof.

Arnoud