Update (12 maart 2012) let op, deze blog is vervangen door Wie is aansprakelijk voor verloren bestellingen bij particuliere verkoop?
Wie gaat zoeken in het wetboek, ziet al snel artikel 7:11 BW, dat het risico bij de verkoper legt:
Indien bij een consumentenkoop de zaak bij de koper wordt bezorgd door de verkoper of een door deze aangewezen vervoerder, is de zaak pas voor risico van de koper van de bezorging af, zelfs al was zij reeds eerder afgeleverd in de zin van artikel 9.Dit is dwingend recht (art. 7:6 BW): tenzij de koper een specifieke bezorger voorstelt, is de verkoper aansprakelijk voor kwijtraken. Ook als hij TNT Post gebruikt, ook als in de algemene voorwaarden staat dat de koper het risico aanvaardt bij gebruik van TNT Post en ook als de koper heeft gezegd dat het zo goedkoop mogelijk doet. Oh ja, en ook als de koper TNT Post uit een lijstje bezorgbedrijven heeft gekozen.
Punt is wel dat dit alleen geldt bij een ‘consumentenkoop’, en dat is (art. 7:5 BW) een koop tussen een bedrijf en een particulier. Een particulier die wat spullen op Marktplaats verkoopt, is niet automatisch een bedrijf (of beroepsmatig handelaar). Daarvoor is echt meer nodig.
Bij verkoop tussen particulieren (consumenten) onderling geldt artikel 7:11 BW dus niet. Je valt dan terug op de hoofdregel uit de wet (art. 7:9 BW): de verkoper moet zorgen dat de gekochte zaak wordt afgeleverd bij de koper. En ‘aflevering’ betekent hier niet ‘bezorging’ maar ‘plek waar de overeenkomst wordt uitgevoerd’. Volgens artikel 6:41 BW is die plek de plaats waar het product zich bevindt (zie ook de Tekst & Commentaar, p. 1038). Oftewel: de koper moet de producten komen halen. Hij kan ze laten opsturen, maar dat is dan op zijn eigen risico (art. 7:10 BW).
De speciale regeling van artikel 7:11 BW is dus ingevoerd om dat risico om te draaien. De wetgever beschermt daarmee de consument die bij een bedrijf koopt. Dat bedrijf kan zich verzekeren of een mooi contract met een vervoerder afsluiten die wél gegarandeerd aflevert, is de gedachte. Een consumentverkoper kan dat niet, dus dan is het oneerlijk om het risico daar te leggen.
Mijn eerdere blogpost over wanprestatie bij niet-levering moet ik dus nuanceren: er is geen sprake van een tekortkoming van de consumentverkoper als het pakketje kwijtraakt in de post, want het risico van kwijtraken ligt bij de koper in die situatie.
Arnoud
Als je nu ook nog even expliciet zegt hoe het zit tussen twee bedrijven, heb je alle gevallen gedekt…
Dat is hetzelfde als tussen twee particuliere partijen. Maar ik krijg zelden van bedrijven de vraag hoe het zit met een tussen hen uitgewisseld en kwijtgeraakt pakketje. Bedrijven betalen gewoon de zes euro voor verzekerd versturen.
En als de verkoper geen mogelijkheid biedt om het af te halen? Maakt dan de bezorging deel uit van de overeenkomst?
Dan is er impliciet inderdaad bezorging afgesproken. Maar ook dan blijft de hoofdregel gelden: het risico van beschadiging of kwijtraken bij de bezorging is voor risico van de koper. De koper moet dus bedingen dat een verzekerd verzendmedium gebruikt wordt. (Soms kun je uit toezeggingen als “Geen zorgen, dit komt gegarandeerd morgen aan” nog een afspraak afleiden dat men verzekerd zou verzenden, maar ik zou daar niet te hard op rekenen.)
Veel vervoerders leveren producten af bij buren of zo. Ben je daarmee af van je verplichting als verkoper?
Het product is dan afgeleverd.
En wat als de vervoerder zegd dat het pakket is afgeleverd en de koper zegt van niet? Moet je dan als koper nog actie ondernemen of de koper enkel verwijzen naar de vervoerder ?
@hAl, doel je op een consumentenkoop of tussen gelijkwaardige partijen?
@hAl: Je bent als professionele verkoper aansprakelijk tot het achter de voordeur van de klant is. Niet die van de buren. Natuurlijk kun je wel de schade verhalen op de buren die het pakketje onterecht onder zich houden.
Wat bepaalt of je handelt met een particulier. Neem nu ebay, waar vele opties zijn. De eerste twee lijken me helder.
1) particulier gedraagt zich als particulier. 2) bedrijf gedraagt zich als bedrijf.
Maar hoe zit het met bijvoorbeeld de volgende:
3) bedrijf presenteert zich als particulier. Bijvoorbeeld een ondernemer met eenmanszaak en een webshop die onder eigen naam gedeeltelijk hetzelfde assortiment op ebay verkoopt. Scheelt lekker met de voorwaarden. 4) particulier met een hele webshop, marktconforme prijzen en veel reacties en beoordelingen dus veel transacties. Dit klinkt als een ‘bedrijf’ dat ‘vergeten’ is zich in te schrijven bij de KVK. Lekker makkelijk met de voorwaarden en misschien ook wel zwart. 5) particulier met BTW nummer. De belastingdienst kan vinden dat je BTW plichtig bent terwijl je niet als ondernemer de inkomstenbelsating ingaat maar juist als bijverdiener. In dat geval kan het zomaar zijn dat ook de KVK je niet als bedrijf ziet terwijl je wel BTW facturen stuurt.
Wat maakt een particulier een particulier en wat is een bedrijf. Kun je nog iets met particulieren die een dusdanig grote presence op ebay hebben dat ze eigenlijk ondernemer zijn?
Voor dit soort situaties is naar mijn mening het “rembours” systeem uitermate geschikt…
Er is niet ??n regel waarmee je vaststelt of iemand een bedrijf is. De rechter kijkt naar alle omstandigheden, waaronder hoe je je presenteert als verkoper. In deze oude blog een praktijkvoorbeeld van hoe die afweging gaat.
Als bedrijf ben je verplicht je KVK en BTW nummers te noemen op je webshop of Marktplaats-pagina. Daar zou je het dus aan moeten kunnen zien. (Het is overigens een oneerlijke handelspraktijk om je als bedrijf voor te doen als consument.)
Ik d?nk dat als je BTW plichtig bent, je een “bedrijf” bent in de zin van de wetgeving over consumentenkoop. In ieder geval is iemand die zich met een KVK nummer presenteert, een bedrijf.
Is het criterium dan “in uitoefening van beroep of bedrijf”? Dat zou namelijk aangeven dat de grens vager is en geeft eveneens aan dat het gaat om hoe iemand zich presenteert.
Inderdaad, het is “een verkoper die handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf” (art. 7:5 lid 1 BW). Het hoeft dus niet specifiek een detailhandelaar te zijn. Waar het om gaat, is of je ondernemer bent.
Het maakt denk ik niet uit of je onderneming zich (mede) op dit soort verkoop richt. Zo denk ik dat mijn bedrijf ICTRecht bij het verkopen van ons boek over webwinkelrecht aan consumenten een consumentenkoop aangaat, hoewel ons bedrijf niet bepaald gericht is op de boekdetailhandel.
Nu vraag ik me al een tijdje af, hoe zit het met dat afleveren bij de buren. Is dit sowieso niet helemaal fout van de verschillende pakketdiensten?
-1- De buren hoeven helemaal niet te weten dat ik een pakket ontvang (privacy) -2- Stel dat mijn buren niet helemaal netjes zijn en mijn pakket openen? -3- Wat als de buren ontkennen het pakje gekregen te hebben?
(sorry voor het offtopic zijn)
Dat is inderdaad een probleem, en m.i. moeten de gevolgen voor risico van de verkoper komen. Ik meen dat TNT Post de optie heeft om “Alleen bij geadresseerde afgeven” erop te laten zetten, maar er zijn postbodes die z? behulpzaam zijn dat ze dan toch bij de buren gaan aanbellen. Daar is weinig aan te doen vrees ik.
Voor mensen zoals ik die weinig thuis zijn, zou het een uitkomst zijn om achter de brievenbusklep een soort van glijbaan te monteren waar pakjes wel in kunnen maar niet meer terug uit.
Wij hebben een grote bak (http://tiny.cc/u0ate) in de voortuin staan om vuilniszakken te bewaren tot de ophaaldag, dat vinden sommige postbodes ook een prima plek om pakjes in te stoppen heb ik gemerkt. Is zo’n pakje bezorgd ? Voor wiens risico is diefstal uit die bak ?
@Arnoud, reactie 7.
Op deze locatie staat dit te lezen (bij artikel 6, 3de punt):
Nou gaat het om een bedrijf dat zowel aan particulieren als aan andere bedrijven levert als ik me niet vergis, maar ik zie in de rest van de voorwaarden geen regeling die anders is voor particulieren. In dat geval hebben ze bij ventilatorkopen.nl wel een vreemde opvatting van hoe het hoort (ook met sommige dingen in de rest van de voorwaarden trouwens, iets terugsturen moet altijd op kosten van de klant, ik meen dat je verplicht binnen 24 uur schriftelijk moet reclameren etc. maar dat even terzijde.)
Ook heb ik de laatste tijd bij zeker drie bedrijven een aparte kostenopslag gezien richting de particuliere consument waarbij deze voor verzekering moet betalen voor het bezorgen. Bij een van die bedrijven (waar het weliswaar slechts om 0,99 euro transportverzekering ging) heb ik een e-mail gestuurd met een verwijzing naar BW 7:11 en de duidelijke vraag waarom dit bedrijf dit zo doet. Helaas heb ik geen antwoord mogen ontvangen.
Wat begin je nu als particulier als je geregeld tegen dit soort bedrijven aanloopt?
Als ik ongevraagd goederen krijg toegezonden mag ik ze toch gewoon houden? 🙂
Als een buur tekent voor ontvangst dan heeft die persoon zich toch opgeworpen als vertegenwoordiger van de koper. Daar kun je toch als verkoper geen verantwoordelijkheid meer voor moeten nemen.
Mijn tweede vraag stond nog open:
Dat is wel heel kort door de bocht. Hoe kan een buur zich nu als vertegenwoordiger opwerpen zonder toestemming van de vertegenwoordigde?
Dat de vervoerder zomaar pakjes afgeeft aan anderen dan de geadresseerde lijkt me voor rekening van de vervoerder of de verkoper, tenzij op expliciet verzoek van de koper.
Het risico is voor de koper vanaf het moment van aflevering. (Art 7:10 BW) Aflevering = “in het bezit [stellen] van de koper.” (Artikel 7:9 lid 2 BW) Bezit = “het houden van een goed voor zichzelf.” (Artikel 3:107 lid 1 BW)
Aflevering is dus zorgen dat de koper de feitelijk macht krijgt over het product. Het risico ligt bij de koper vanaf het moment dat hij het product heeft opgehaald of vanaf het moment dat het product is bezorgt bij de koper. Aan deze logica kan art. 6:41 BW niets veranderen. Het kan hooguit regelen dat een van deze opties niet opgaat.
Op het moment dat de verkoper en koper afspreken dat het product zal worden opgestuurd dan spreken ze af dat de plaats voor nakoming daarvan de voordeur van de koper is. In dat geval verliest art. 6:41 BW zijn waarden want het begint luid: “indien geen plaats voor de nakoming is bepaald…”
@ 19:
Dat is m.i. correct, zie 3:61 lid 2 BW waaruit af te leiden is dat de verkoper slechts mag afgaan op bevoegde vertegenwoordiging (door de buur) wanneer hij (de verkoper) dat uit een verklaring of gedraging van de koper mocht aannemen. Zolang je als koper geen mededeling doet als ‘bij afwezigheid svp afleveren bij de buren’ is het risico van afleveren bij de buren dus voor de verkoper.
Heel interessant stukje! Ik heb meteen deze site toegevoegd bij favorieten 😉
Ik heb nog wel een vraag ik denk dat die hier wel past:
Op marktplaats en andere soortgelijke websites bied ik een aantal producten aan. Ik probeer altijd de advertentie zo aantrekkelijk mogelijk te maken met kreten als ‘Zomer aanbieding!’ ‘Beperkte voorraad OP = OP’ Van sommige producten heb ik 10 stuks in voorraad. Ben ik nu nog steeds een particulier? Of moet ik mij nu verplicht inschrijven bij de KvK. Ik verdien een aardig zakcentje en laat de mensen altijd de producten bij mij thuis ophalen als ze dat willen. Particulier zijn heeft zo zijn voordelen vind ik. Of ben ik dat nu niet meer?
Wall of text! Ik weet het 😉 Iemand die hier het antwoord op weet of moet ik naar de kvk site?
Eerst roep je dat het consumentenrecht niet van toepassing is om vervolgens wel naar hartelust uit datzelfde consumentenrecht te citeren.
Is de hoofdregel niet gewoon dat op de verkopende partij de verplichting rust de gekochte zaak aan de koper te leveren middels de bezitsverschaffing van artikel 3:90 lid 1 BW?
Oh nee, ik zeg het verkeerd. Artikel 7:9 is wel van toepassing, maar het tweede lid van dat artikel is exact hetzelfde als de (werkelijke) hoofdregel van 3:90 lid 1 BW. De vraag is of afleveren in de zin van 7:9 BW gelijk staat aan de levering van 3:84 BW, maar die vraag moet mi zonder meer bevestigend worden beantwoord. Titel, beschikkingsbevoegdheid en (feitelijke) levering, leidt tot eigendomsoverdracht. Of de levering nou in de zin van 3:90 lid 1 of in de zin van 7:9 lid 2 gebeurt.
Bij internetaankopen is veelal bepaald en in ieder geval gebruikelijk dat de verkoper de zaak via de post naar de koper zendt. Zolang het pakket de koper niet heeft bereikt, kan geen sprake zijn van de bezitsoverdracht die 7:9 lid 2 vereist. Zonder bezitsoverdracht geen levering, zonder levering geen nakoming van de leveringsverplichting en blijft op de verkoper die verplichting rusten.
Een en ander brengt ook met zich mee dat een beroep op 6:41 BW faalt. Koper en verkoper hebben immers wel degelijk een plaats van nakoming afgesproken, namelijk het adres van de koper. Die afspraak kan al besloten liggen in het feit dat de verkoper de koper bovenop de koopprijs verzendkosten in rekening brengt en dat de koper de verkoper zijn adres meedeelt.
Zo komen wij ook niet toe aan 7:10 BW, hoewel de relevantie van deze bepaling mij sowieso ontgaat, omdat erin bepaald wordt dat het risico na aflevering voor risico van de koper komt, maar zolang de koper het pakket niet heeft ontvangen, heeft hij niet het bezit over de zaak en is er uberhaupt geen sprake van de aflevering als bedoeld in 7:9 lid 2.
Beste Arnoud,
Via Fok werd ik gewezen op dit stuk en omdat er toch bepaalde mensen aan de hand van jouw stukken bepaalde kennis ontrekken voel ik mij genoodzaakt te reageren. Je gaat de mist in wanneer je BW6:41 hierin betrekt. Bw 7:9 lid 2 geeft al aan wat onder aflevering wordt verstaan en dat is het in bezit van de koper stellen. Je zou er over kunnen discussieren in hoeverre hiervan sprake is als de koper de vervoerder kiest, maar indien daar geen duidelijk afspraken over gemaakt worden is de verkoper conform BW7:10 gewoon verantwoordelijk voor de aflevering.
@Bert: “bezit” wil niet perse zeggen “fysiek het ding vasthouden”. Je kunt ook middellijk bezitten, dan heeft iemand anders het (art. 3:107 BW). En volgens de Tekst & Commentaar boek 7, pagina 1038:
Ik blijf dus bij mijn standpunt dat je naar 6:41 BW moet kijken om te bepalen waar aflevering moet geschieden, en dat 6:41 BW zegt dat bij koop normaal sprake is van een haalschuld.
Maar even het iets algemenere punt: als het dus zo is dat de verkoper sowieso aansprakelijk is totdat de koper het ding fysiek ontvangt, waarom is dan art. 7:11 toegevoegd dat dit nog eens specifiek herhaalt voor consumentenkoop?
De enige logische verklaring voor mij is dat normaal de koper aansprakelijk is voor schade (inclusief kwijtraken) bij de verzending maar dat het bij consumentenkoop specifiek de verkoper is.
Om direct op beide stukken te antwoorden, is het m.i. van belang hoe de wijze van vervoer wordt bepaald. Bij professionele verkoop (BW7:11) worden vaak meerdere verzendwijzen aangeboden. Stel de koper kiest voor een goedkope verzendmethode en het goed raakt zoek dan zou de verkoper kunnen stellen dat de koper dan maar had moeten kiezen voor een duurdere methode. Dit principe heeft de wetgever willen blokkeren om zo de consument te beschermen. Dat is dan ook de reden dat dit artikel is toegevoegd. Bij een koop tussen particulieren valt wel te beargumenteren bij wie het risico ligt. De manier van in bezit stelling is hier namelijk van belang. In geval de verkoper de verzendwijze kiest dan is er m.i. geen sprake van middelijk bezit, dit is anders als de koper de verzendwijze kiest. Het zou te vergelijken zijn met de koper die iemand langsstuurt om het op te halen of de verkoper die het door een kennis laat bezorgen. Indien er geen duidelijk afspraken zijn gemaakt over de wijze van verzending dan kiest de verkoper dus voor de vervoerder en daardoor is er geen sprake van bezit voor de koper.
Overigens is BW6:41 alleen van toepassing indien er geen plaats van aflevering overeengekomen wordt. Maar juist bij veilingsite’s is het gebruikelijk dat het goed wordt afgeleverd bij de koper of wordt afgehaald door de koper, zodoende wordt er bij het sluiten van de overeenkomst altijd al bepaald waar het goed moet worden afgeleverd. Maar ik zie vooralsnog geen reden om dit artikel te betrekken.
@Arnoud: Je hebt punt in dat bezit middellijk kan zijn, maar de plaats van aflevering kan ook stilzwijgend worden overeengekomen. (art. 3:35 BW) Jouw uitleg heeft niet alleen consequenties voor overeenkomst waarbij partijen verzending overeenkomt, maar ook voor overeenkomst waarbij partijen overeenkomen dat de koper het product komt ophalen. In jouw uitleg heeft de verkoper heeft op het zelfde moment aan zijn verplichtingen uit de overeenkomst beantwoord als waarop de overeenkomst tot stand is gekomen, tenzij hij het goed niet in huis heeft. (Doorgaans zal er namelijk namelijk spraken zijn van een genuszaak.)
Dat zou niet enkel betekenen dat verzending voor risico van de koper komt, maar ook dat de duur dat het goed bij de verkoper staat in afwachting opdat de koper het product zal komen ophalen voor risico van de koper komt. Dan begin ik toch te giechelen. Een beroep op wanprestatie of non-conformiteit wordt zo heel erg moeilijk gemaakt dan wel onmogelijk.
@Bert: Van artikel 7:11 BW kan in het nadeel van de koper worden afgeweken, zie art. 7:6 lid 2 BW. Afspraken kunnen ook stilzwijgend worden gemaakt, zie art. 3:35 BW.
@Alex: Dat is niet nodig denk ik, volgens art. 6:27 BW is de verkoper verplicht als “zorgvuldig schuldenaar” te zorgen voor de zaak totdat deze is afgeleverd. Komt de koper het dus halen, dan moet de verkoper tot het moment van halen zorgen dat het netjes heel blijft en dergelijke. Dat is de hoofdregel uit de wet.
Het is het punt ‘laten bezorgen’ dat het hier complex maakt, omdat je nu gaat afspreken dat er iets gebracht wordt dat eigenlijk gehaald zou moeten worden. De wet kent dan geen regeling, behalve bij consumentenkoop, over wie daarvoor aansprakelijk is. Ik trek dan maar de hoofdregel door: de koper moet het komen halen, en is daarmee ook aansprakelijk als hij het laat versturen.
(Als de verkoper zegt dat hij het zal versturen dan kun je wellicht betogen dat hij er daarmee een brengschuld van heeft gemaakt en dat aflevering bij koper zal geschieden, maar ik weet niet of de gemiddelde particuliere verkoper dat beseft.)
@Arnoud: Gezien je uitleg, heb ik een probleem met het woord afleveren. Dat is immers “het stellen van de zaak in het bezit van de koper.”
Ik wil je een casus voorleggen. Verkoper en niet-consumentkoper sluiten een koopovereenkomst bestaande uit de koop van 10 computers en de bezorging daarvan naar de koper. Zou je willen motiveren waarom in dit geval niet expliciet noch stilzwijgend is afgesproken dat de plaats voor de nakoming op het adres van de koper is?
Dit lijkt toch te suggereren dat de kantonrechter van oordeel is dat art. 6:41 BW niet van toepassing was geweest indien partijen hadden afgesproken dat het bed zou worden geleverd bij mevrouw. Het was voor de Hoge Raad geen aanleiding om het eens duidelijk te weerspreken.
Met andere woorden art. 6:41 BW gaat niet op, omdat er contractueel wat is afgesproken over de plaats van aflevering. Vervolgens gaat het alleen nog over de plaats van aflevering ergens aan de grens van het erf of ergens op het erf ligt op van de koper.
Ja, afleveren is inbezitstellen maar dat kan dus middelijk. Daarom mag je “afleveren” niet lezen als “de koper heeft het ding fysiek in handen”.
In je casus is het antwoord simpel: er is afgesproken dat er zal worden bezorgd, dus is de plaats van nakoming het adres van de koper. Artikel 6:41 blijft dan buiten toepassing (aanhef: “Indien geen plaats voor de nakoming is bepaald”). De zaak AZ6529 past 6:41 toe omdat er niets is afgesproken, precies zoals het hoort. In AD9976 is kennelijk ook een plaats afgesproken alleen is onduidelijk welke.
In de derde alinea van onderen las ik dat je vond dat wanneer een verkoper en koper een koopovereenkomst met verzending sluit, dat de risico van verzending voor rekening van de koper zou komen. Maar ik begrijp nu dat je dit helemaal niet zo hebt bedoelt. Slechts wanneer de koper later besluit dat de goederen moeten worden opgestuurd is het risico voor hem. Begrijp ik je zo goed?
Als er bij de sluiting van de koop niets is afgesproken over bezorging, dan is het een haalschuld en moet de koper maar zorgen dat hij het bezit verkrijgt. Achteraf een vervoerder regelen is dan simpelweg zijn probleem.
Als er bij de koop expliciet een bezorging is afgesproken, wordt dat anders. Ik aarzel nu wel: verplaats je daarmee de plaats van aflevering, of wordt het product nog steeds afgeleverd op de plaats waar het zich bevindt om vervolgens vervoerd te worden? Dat zoek ik even na.
Je verplaatst daarmee uiteraard de plaats. Immers
BW. Artikel 6:41 Indien geen plaats voor de nakoming is bepaald, moet de aflevering van een verschuldigde zaak geschieden: a. in geval van een individueel bepaalde zaak: ter plaatse waar zij zich bij het ontstaan van de verbintenis bevond
Er is dus wel een plaats bepaald en de aflevering moet dus op die plaats geschieden. De relevantie van het artikel verdwijnt anders, het maakt dan niet uit of je een plaats bepaald hebt of niet. De aflevering zou dan altijd vallen onder 6:41a.
Als er niets is afgesproken, dan zal het meestal gaan om de plaatst waar de verkoper “zijn beroep of bedrijf uitoefent” in het geval van B2B.
Ik heb een parkeerpas besteld bij RGV en betaald. Bij het bestellen had ik de mogelijkheid om te kiezen voor aangetekend versturen voor 7 euro. Dit heb ik niet gedaan. De optie “bezorgd per post (niet aangetekend)” staat standaard en ik heb dit zo laten staan.
Nu is het pakketje niet aangekomen bij mij. RGV legt nu de verantwoordelijkheid bij mij. Ik had volgens hen moeten kiezen voor aangetekend versturen voor 7 euro. Is dat redelijk? Op hun website staat dit: “De parkeerpassen worden na betaling per post (TNT post) aan u verzonden. Verzending geschiedt voor eigen risico. Indien u wilt dat RGV de pas aangetekend verstuurd betaalt u ??? 7,00 verzendkosten en kunt u dit bij uw bestelling aangeven”.
P.S ik heb het wetboek uw blogs en internet en al afgestruind of ik hiet iets over kan vinden maar dat ik vond niets waar ik iets mee kon.
RGV is een bedrijf. U heeft besteld als consument. RGV is dus altijd aansprakelijk, ongeacht verzendmethode, voor het kwijtraken van de pas. Dit staat letterlijk in artikel 7:11 BW.
Van artikel 7:11 BW mag in het nadeel van de consument worden afgeweken in de overeenkomst.
Ja, maar niet in algemene voorwaarden (zie art. 7;6 BW). De tekst op de website is een algemene voorwaarde (want bestemd om in meerdere overeenkomsten gebruikt te worden).
Aha, dus de stelling “dan had je maar 7 euro moeten betalen voor aangetekend verzenden” gaat niet op omdat ze in beginsel zowiezo verantwoordelijk zijn. Dus ondanks dat ik gekozen heb voor per post en niet aangetekend versturen blijven zij verantwoordelijk.
@Arnoud/post 33: Ik heb dit draadje met veel interesse gevolgd. Ik heb precies een dergelijk probleem. Heb je al duidelijkheid wie er verantwoordelijk voor het vervoer is, als bij een koopovereenkomst tussen twee consumenten direct het verzenden wordt meebesproken, en ook direct meebetaald?
@Bart: Als het verzenden onderdeel is van de overeenkomst en er is betaald, dan lijkt het mij dat de verzender daarmee de plicht heeft te zorgen dat het aankomt. Dat is immers wat “verzenden” dan betekent, en dat is ook waar het geld voor bestemd was.
Misschien is het mogelijk om af te spreken “goed, het gaat aangetekend, maar de ontvanger moet het betalen en als het kwijt raakt is het toch zijn risico” maar ik zou dat dan wel expliciet vermeld willen zien.
Arnoud, dank je voor je spoedige reactie! Ik ben in dit geval de koper, en de verkoper claimt verzonden te hebben. Echter ik heb een lege doos ontvangen, niet het product. Ik ben dus naarstig op zoek naar manieren om hem hiervoor wettelijk aansprakelijk te stellen. Alle hulp is welkom!
Met vriendelijke groet
Bart
Je hebt dus getekend voor de lege doos in de veronderstelling dat deze het product bevatte?
Lijkt me lastig hem dan nog aansprakelijk te stellen, want dan moet je bewijzen dat de doos echt leeg was. Had je getuigen die geen familie waren? :/
Ja, ik heb getekend voor een doos met een normaal gewicht, en toen ik m open maakte bleek er een stel houten planken in te zitten ipv het product. De buren en een vriend, die waren er bij toen ik het open maakte. Morgen ga ik wederom naar de politie (dit speelt al langer), om weer aangifte te doen. Maar hoe/ via welke weg kan ik dit uitspelen, want de politie blijft erbij dat dit geen strafrechtelijke kwestie is, maar civiel.
Bedankt, eventueel kun je een lang antwoord ook wel via mail sturen als je dat liever hebt.
grt Bart
Een doos met een stel houten planken lijkt me toch echt bewijs van een “listige kunstgreep” om jou geld af te troggelen oftewel oplichting. En dan is het strafbaar en moet er aangifte worden opgenomen.
Als de politie het niet oppakt, weet ik het ook niet verder. Het enige wat in me op komt, als de politie van jouw gemeente ‘nee’ zegt, is om bij de politie van de gemeente van waar het pakje vandaan komt het te proberen. Maar weet niet of ze je gewoon weer terugsturen ofzo… Wellicht zijn ze bekend met de praktijk in kwestie(?).
Het is de taak van de rechter om te bepalen of er een strafbaar is geleegd. Het is de taak van de officier om te vervolgen. En het is de taak van de politie om aangifte op te nemen. Artikel 161 van het Wetboek van Strafvordering geeft jou het recht om aangifte te doen. En artikel 163 geeft de politie de verplichting om de aangifte op te nemen. De Nationale Ombudsman heeft hierover geschreven:
Als de politie hierna nog geen aangifte wil opnemen dan raad ik je aan om een klacht in te dienen en daarbij dit te citeren. Mijn verwachting is dat dan eieren voor hun geld zullen kiezen.
Thanks a lot! Ik laat morgen weten hoe het is gegaan!