Een klant bestelt en gaat op vakantie

webshop-closed-gesloten-geschlossen.pngEen lezer vroeg me:

Een klant bestelde iets bij mijn webwinkel. Voor ontvangst van de bestelling moest getekend worden. De bezorger is 4 maal langsgeweest en en tot 4 keer toe was er niemand thuis. Er zijn briefjes achtergelaten, maar niets. Een paar weken later kreeg ik de melding dat het product door DHL aan mij geretourneerd was. En nu wil de klant dat ik het nogmaals verstuur; hij bleek op vakantie een paar weken. Moet ik dat doen? En vooral: moet ik dat betalen?

Het product opnieuw opsturen zal moeten, lijkt me. Het product is verkocht, en de verkoper heeft dan de plicht tot levering (want ook bezorging is deel van de afspraak). Een koop wordt niet ongeldig omdat de verzending is mislukt.

Wel kun je je afvragen wie de kosten van deze nieuwe verzending moet betalen. Daarbij zal de eerste vraag zijn of de klant had moeten weten dat de winkel zou leveren tijdens zijn vakantie. Stond er een geschatte leverdatum op de site? Of was het gebruikelijk dat de winkel zou leveren in die periode, oftewel dat had hij kunnen zien bij eerdere acties?

Als de klant geen rekening hoefde te houden met bezorging tijdens zijn vakantie, dan moet het herversturen voor uw rekening komen. Had de klant het wél moeten weten, dan zijn de kosten van herversturen voor zijn rekening (art. 6:58 BW). Een situatie als deze noemt de wet ‘schuldeisersverzuim’:

De schuldeiser komt in verzuim, wanneer nakoming van de verbintenis verhinderd wordt doordat hij de daartoe noodzakelijke medewerking niet verleent of doordat een ander beletsel van zijn zijde opkomt, tenzij de oorzaak van verhindering hem niet kan worden toegerekend.

Volgens artikel 6:63 BW heeft de schuldenaar, de winkel dus, dan recht op vergoeding van de redelijke kosten die hij daardoor moet maken. De wet noemt daarbij met name de ‘bewaring’, je moet als winkel dat product misschien speciaal ergens opslaan totdat die koper zich eens meldt, en dat opslaan kost geld. Nu is dat bij een webwinkel denk ik niet snel aan de orde, maar de kosten van het nogmaals verzenden lijken me evident voor rekening van de schuldeiser in deze context.

Belangrijkste vraag is dus, had de klant dit kunnen zien aankomen? Ik vind dat nog een lastige. Enerzijds, het is niet zo slim dingen te bestellen vlak voordat je op vakantie gaat. Maar wellicht dat je hoopt op aflevering bij de buren, of op een tijdige levering gezien teksten als “binnen enkele werkdagen in huis” en je vertrekdatum van een week na besteldatum.

Bij de bestelling opmerken “als ik het 12 november niet heb dan laat maar, dan ben ik met vakantie” is misschien nog een optie. Hopelijk leest de webwinkelier dat. Want zo’n melding blokkeert een beroep op schuldeisersverzuim. Dan wéét je het als winkel en dan moet je er dus wat mee.

Arnoud

Bij een faillissement heb je echt pech

sorry-closed.pngHet zal ongetwijfeld met het economische klimaat te maken hebben, maar ik zie een duidelijke toename van het aantal vragen over faillissementen. En dan met name “hoe krijg ik mijn spullen/geld/diensten/data” wanneer de leverancier failliet is gegaan. Het korte antwoord: niet.

Wanneer een bedrijf niet langer aan zijn financiële verplichtingen kan voldoen, kan het zijn faillissement aanvragen. Twee schuldeisers samen kunnen dat ook. De rechtbank beslist, en benoemt daarna een curator die verantwoordelijk is voor afhandeling van het faillissement. De taak van de curator is het verkrijgen van zo veel mogelijk geld uit de boedel, om de opbrengst daarna te verdelen onder de schuldeisers.

Tot grote frustratie van klanten valt daar niet onder het stipt naleven van eerder gesloten contracten of het leveren van eerder bestelde producten. Wie meent nog iets geleverd te krijgen (geld of product), moet zich melden bij de curator om zijn claim in te dienen. Het paarsekrokodilargument (“maar hij stáát daar”) gaat niet op; het gekochte maar nog niet geleverde product zit in de boedel, en je moet maar zien of je het krijgt. Waarschijnlijk niet, want eerst moeten de bank en de belastingdienst worden betaald.

De enige manier om bij voorrang iets uit de boedel te krijgen, is door er al eigenaar van te zijn of door een pandrecht te vestigen op het product. Wie zijn fiets ter reparatie uitleent aan de hersteller, kan deze natuurlijk zo terugkrijgen (mits hij kan bewijzen dat het zijn fiets is, en probeer dat voor jezelf eens, voor de grap).

Bij internetdienstverlening speelt dit ook. Maar daar gaat het meestal niet om dingen geleverd krijgen, maar om continuïteit van de dienstverlening. En die is er niet bij faillissement, want de curator is gerechtigd onder alle contracten en SLA’s wanprestatie te plegen als hem dat beter uitkomt voor de boedel. Eventuele contractuele boetes mag je indienen als claim, meer niet. Ik heb daar grote moeite mee, en wellicht dat het tijd wordt hier eens een extra regeling voor op te zetten.

Ook omgekeerd ontstaan er lastige situaties. Als een bedrijf failliet gaat, zullen alle leveranciers meteen hun dienstverlening stoppen. Maar daardoor kan een eventuele doorstart juist geblokkeerd worden, en dat is voor de curator ook weer niet de bedoeling. In één zaak (Oilily) werd de leverancier dan ook verplicht om door te gaan met leveren zodat het bedrijf een doorstart kon realiseren. Wel moesten de maandelijkse facturen worden voldaan, maar betaling van de reeds openstaande facturen konden niet worden afgedwongen door leveringsweigering.

Of deze uitspraak navolging krijgt, valt te bezien, maar ik zie er wel wat in. Alleen is dan de vraag, welk criterium hanteer je? Wanneer is een online dienst “essentieel” voor het failliete bedrijf of voor een doorstart?

Arnoud

Tast inroepen van fabrieksgarantie de conformiteit aan?

Een lezer vroeg me:

Op mijn nieuwe laptop zit twee jaar fabrieksgarantie. Ik weet dat ik recht heb op een product conform de verwachtingen en dat ik daarvoor bij de winkel moet zijn. Maar wat nu als ik toch de fabrieksgarantie inroep en de fabrikant de laptop laat herstellen bij een probleem? Kan ik dan later alsnog bij de winkel langs, of heb ik dan mijn recht verspeeld?

Dat is een hele goede vraag, waar helaas nog geen duidelijkheid over is. Zelf gaan knutselen is wél een reden om de conformiteitsclaim af te wijzen. Maar een deskundige het laten repareren?

De wet zegt dat je alleen zaken doet met de winkel. Deze moet het product herstellen of vervangen, en wel kosteloos. Hij mag niet verwijzen naar de fabrikant. Natuurlijk kan het best zijn dat hij het naar de fabriek opstuurt, maar dat is dan zijn keuze en zijn risico. De consument heeft met de fabrikant niets te maken.

Werkt de winkel niet mee, dan heb je het recht om het product elders te laten repareren. De kosten daarvan mag je verhalen op de winkel. En in deze situatie kun je dat omkeren: je hebt dus géén recht het product zelf te laten repareren zolang de winkel nog netjes meewerkt. En dan mag je het ook niet naar de fabriek opsturen zonder overleg.

Praktisch gezien zou ik fabrieksgarantie alleen inzetten als ik weet dat er van de winkel niets te verwachten is én de fabrikant goed bekend staat. Jullie?

Arnoud

De gevolgen van een niet-conform geheugenkaartje

geheugenkaart.jpgEen lezer vroeg me:

Vorige week kwam ik er na het maken van honderden foto’s bij een bijeenkomst ineens achter dat de geheugenkaart uit de camera niet meer te lezen was. Paniek dus, want dit was een betaalde opdracht bij een unieke gelegenheid. Maar nee, de kaart was nergens meer te lezen. De computer kon andere kaarten nog prima lezen, dus die kaart is defect. En hij is nog geen zes maanden oud! Kan ik de fabrikant nu aansprakelijk stellen voor de gemiste omzet? Want ik krijg geen cent als ik geen foto’s aanlever aan mijn klant.

Voor een geheugenkaart geldt dezelfde regel omtrent kwaliteit en garantie als elk ander product. Het moet voldoen aan de redelijkerwijs gewekte verwachtingen, oftewel er moeten gewoon foto’s op opgeslagen worden die ook weer uitgelezen moeten kunnen worden. Blijkt dat niet zo te zijn, dan moet de winkel (niet de fabrikant) zorgen voor reparatie of vervanging.

Mogelijk dat de fabriek een vrijwillige toezegging doet over herstel of vervanging, maar daar zijn ze niet toe verplicht. En als ze het doen, dan mag de winkel niet daarheen verwijzen en weigeren zelf het op te lossen.

In dit geval zal omruilen van het kaartje vast geen probleem zijn, maar de vraagsteller wil natuurlijk zijn foto’s gerecoverd hebben van het kaartje en niet een leeg nieuw kaartje. En dát is even iets lastiger. De kosten van het terugwinnen van de foto’s vormen schade. Dergelijke schade is veroorzaakt door het kaartje, dus in principe kun je daar de winkel voor aansprakelijk stellen (art. 7:24 BW).

In principe, want dit is recht en dus zit er op alles voorbehouden en uitzonderingen. Het gaat hier om gevolgschade, oftewel schade die niet direct aan het defecte product zelf zit maar die een meer indirect gevolg daarvan is. Dergelijke schade is te claimen, mits deze in redelijk verband staat tot de gebeurtenis. En dat is dus de plek waar juristen lekker kunnen debatteren over redelijkheid en voorzienbaarheid. Want kun je de winst van zo’n opdracht wel redelijkerwijs opeisen bij de winkel die dat kaartje van een paar euro verkocht?

Ik vind het moeilijk. Enerzijds, je kunt als professional best een backupkaartje gebruiken, of tussentijds even snel je foto’s kopiëren naar een laptop of portable harddisk. Dan beperk je het risico op gebeurtenissen als deze. Maar anderzijds, je mag toch gewoon verwachten dat een kaartje van nog geen half jaar oud gewoon werkt?

Arnoud

Hoe zeven dagen veranderen in drie maanden

Als je erop gaat letten zie je het overal: een annuleringstermijn van zeven dagen als je iets bij webwinkel X bestelt. Klinkt prima toch? Nou nee, het zijn zeven werkdagen en dat is toch een cruciaal verschil. En een pijnlijk verschil ook, als je het vergeet: de wet bepaalt dat als die zeven werkdagen niet heel duidelijk worden gemeld aan de consument, de termijn wordt verlengd naar drie maanden. Je zou dus denken dat een beetje bedrijf wel op z’n tellen past en even die teksten doorneemt voor ze naar de drukker gaan.

Bij de LOI bleek dat in een recente rechtszaak toch even anders te zijn gegaan. Een vrouw had zich ingeschreven via internet voor een cursus HBO Rechten, maar

Na inschrijving had de LOI gemeld:

Je hebt een bedenktijd van zeven (7) dagen. Binnen zeven (7) dagen na de door ons in onze bevestiging aan jou genoemde datum, kun je de overeenkomst nog zonder opgave van redenen ontbinden.

Dit klopt dus niet. Allereerst moet het dus werkdagen zijn, en ten tweede stond dit alleen in de algemene voorwaarden en dat is onvoldoende om het “duidelijk” uitgelegd te krijgen zoals de wet eist.

De vrouw had zich na die zeven dagen afgemeld (vanwege Q-koorts, maar de reden doet er niet toe bij dit annuleringsrecht), waardoor de LOI gewoon ging incasseren. De rechter vindt echter dat de vrouw alsnog terecht had afgemeld. Die zeven dagen klopt niet, dus mevrouw had drie maanden. En de annulering was wél binnen die drie maanden gedaan.

Helaas gaat het vonnis een tikje de mist in bij het bepalen wannéér die termijn begint te lopen. De rechter wijst er terecht op dat je voor diensten (zoals een studie) moet kijken naar artikel 7:46i BW, maar hij hanteert toch de beginmomenten uit het artikel 7:46d BW dat voor producten bedoeld is. En dat maakt uit: bij een product begint de zeven werkdagen de dag na ontvangst van het product, maar bij een dienst begint de termijn op de dag dat het contract is gesloten.

Heel veel maakt het in dit geval niet uit, want ook als je vanaf die dag telt dan was mevrouw nog op tijd met de drie maanden. Maar gek is het wel. En nee, ik weet ook niet waarom dienstverlening zo anders behandeld wordt.

Arnoud

Gastpost: Een Duitse webwinkel voeren, toch net even anders

germany-shop.jpgOmdat ik met vakantie ben, blog ik tijdelijk niet. Ter afwisseling een aantal gastblogs. Vandaag een gastblog van Armande Borghardt, webwinkelier in kralen en sieraden die met het Duitse e-commercerecht te maken kreeg.

Al jaren heb ik een webwinkel in Nederland. Dus nu ik in Duitsland woon, was het een logische stap om een webwinkel in Duitsland te beginnen. Ik had al vaker bedacht dat ik best in Duitsland kralen kon verkopen, maar als je geen Duits adres en telefoonnummer hebt, dan schrikt dat de Duitse bezoeker toch af.

Het zakendoen in Duitsland is anders dan in Nederland, zelfs al zijn het onze buren. Duitsers zijn een stuk formeler, ze zijn hiërarchischer ingesteld en ze vinden vakkennis heel belangrijk. Het feit dat ze formelere omgangsvormen hebben, betekent ook dat je heel vlot juridische problemen kunt krijgen als er iets niet klopt op je website. In de meeste gevallen ontvang je dan als eerste een brief van een advocaat. Er is geen stap daaraan vooraf met een brief van het bedrijf zelf, nee ze schakelen gelijk een advocaat in.

Die mogelijke juridische problemen zijn in mijn webshop ondervangen met certificering door Trustedshops. Trustedshops is een Duits keurmerk dat de belangen van consumenten behartigt. Dit keurmerk wordt verstrekt aan webwinkels die duidelijk zijn, zorgvuldig omgaan met de gegevens van hun bezoekers, en een “niet goed – geld terug” garantie geven.

Omdat ik al jaren een Nederlandse webwinkel voer, dacht ik dat het wel mee zou vallen om goedgekeurd te worden maar nee dus. Bij het aanvragen van het keurmerk wordt eerst je juridische status gecontroleerd (dat was akkoord) en daarna wordt de webwinkel gecheckt. Na controle krijg je een zogenaamd “Prüfungsprotokoll” van zo’n 40 pagina’s en blijkbaar was tweederde van de controlepunten niet akkoord. Dat stemt een beetje moedeloos maar ik moet erbij zeggen dat veel punten een herhaling waren omdat bepaalde afgekeurde punten op diverse plekken in de webshop terug kwamen.

Je krijgt er ook het Praxishandbuch van 211 pagina’s bij zodat je alles nog eens op je gemakje kunt nalezen. Of als je niet kunt slapen. Het Prüfungsprotokoll is, hoewel ontmoedigend in eerste instantie, ook behulpzaam want bij elk punt staat precies in de kolom ernaast vermeld wat het wel moet zijn. In de meeste gevallen kun je dit met knippen-plakken overnemen.

Een voorbeeld is de privacy-verklaring. In onze oude versie was dit een paragraaf van 5 a 6 zinnen waarin wij van de shop plechtig beloofden geen enkel stukje informatie over onze klanten te openbaren, waar dan ook. In de versie goedgekeurd door Trustedshops is dit een lap tekst van twee volle Aviertjes geworden waarbij elk snippertje van mogelijke data-verspreiding wordt ondervangen. Hieronder vallen bijvoorbeeld ook de gegevens die Google Analytics verzamelt en het feit dat er op de site “Langzeitcookies” worden gebruikt. Het systeem onthoudt namelijk de inhoud van het winkelwagentje, ook als je niet bent ingelogd.

Tijdens het traject werden we ook bewust gemaakt van een ander belangrijk punt om rekening mee te houden in de Duitse wetgeving. Dat gaat over hoe retourzendingen zijn geregeld in je algemene voorwaarden. Er zijn namelijk twee varianten om uit te kiezen: Rückgaberecht en Widerrufsrecht. Bij Widerrufsrecht moet de klant zelf de verzendkosten betalen voor retourzendingen tot 40 euro. Bij Rückgaberecht mag de klant het item zo zonder frankering op de post doen, en moet je als ontvanger betalen en dan ook nog met strafport als je daar geen regeling voor hebt.

Widerrufsrecht is het meest populair. Wij hebben dat ook want het komt zelden voor dat er voor meer dan 40 euro wordt terug gestuurd. Als de klant iets retour wil sturen boven dat bedrag, dan zorgen we ervoor dat diegene een DHL-label van ons krijgt. Rückgaberecht komt minder vaak voor maar wordt wel gebruikt bij de verkoop van duurdere producten die op rekening zijn verstuurd.

Het hele traject van goedkeuring duurde zo’n 6 weken. Dat had best sneller gekund maar het is toch knap taaie materie om je als leek doorheen te worstelen, zeker in het Duits. Van de kant van Trustedshops was er steeds vlotte en vriendelijke begeleiding.

Nederlanders zien vaak op tegen de formaliteit van het Duitse zakenleven en ook dagelijks leven, maar er is ook een positieve kant. Het is inderdaad formeler maar altijd correcter. Daar komt het stukje vakkennis om de hoek. Je mag wat verwachten van een dergelijke instantie. Ik heb ondervonden dat, als je eenmaal gewend bent aan de formaliteit, je in Duitsland vlotter en correcter wordt behandeld dan in Nederland. Neem nou de belastingdienst. Ook dat is in Duitsland gedecentraliseerd. Wij vallen onder Finanzamt Kleve. Dat houdt in dat we daar alle belastingzaken afhandelen en we hebben een contactpersoon. Diegene is makkelijk bereikbaar want de naam en het directe telefoonnummer staat op de brieven. Kom daar maar eens om in Nederland!

Nu we het Trustedshops logo mogen voeren, geeft dat zekerheid aan de bezoeker. Het feit dat het vermeld staat, is al voldoende. Bovendien geeft het mij gemoedsrust omdat ik zeker weet dat alles juridisch correct is in de shop.

Armande Borghardt woont in Duitsland, net over de grens, met man en “harige kinderen”. Ze verkoopt kralen en sieraden bij [Kralenwebwinkel Kralenkwarts en Perlenversand Steinperlenwelt.

Wie moet het eerst retourneren bij koop op afstand

Een lezer vroeg me:

Ik weet dat je als consument het recht hebt om binnen zeven werkdagen je koop te annuleren onder de Wet koop op afstand. Maar in welke volgorde moet dit gebeuren? Mag ik eisen dat mijn geld eerst teruggestort wordt voordat ik het product terugstuur?

Als consument heb je inderdaad het recht om binnen zeven werkdagen na ontvangst het product te retourneren. De eerste werkdag is daarbij de dag nádat je het product hebt gehad. Dit geldt trouwens ook voordat het product is geleverd.

Veel mensen denken dat je binnen deze termijn het product moet terugsturen, maar dat is niet zo. Formeel is sprake van een ontbindingsrecht, en volgens de wet (art. 6:267 BW) oefen je dat uit door de wederpartij te melden “ik ontbind bij deze de overeenkomst”. Je zit dus goed als je binnen die zeven werkdagen de winkel meldt dat je het product terugstuurt, ook al stuur je het product zelf pas ná die zeven werkdagen op. Wel moet je natuurlijk kunnen bewijzen dat de winkel je bericht hierover gehad heeft. Maar het product terugsturen binnen die periode telt ook als mededeling.

De wet (art. 7:46d BW) noemt geen volgorde. Beide partijen moeten -volgens de algemene regels bij ontbinding- alles doen om de koop van hun kant ongedaan te maken. Zo snel mogelijk, en voor de winkel geldt nog de wettelijke grens van terugbetaling binnen dertig dagen (lid 3 van 7:46d BW) van de aankoopsom. Voor de consument staat er geen grens voor de terugzendperiode in de wet.

Het is gebruikelijk dat de consument als eerste het product terugstuurt en dat de winkel daarna het geld terugbetaalt, maar meer dan een gebruik is dat niet. Maar ik zou wel denken dat je iets moet laten weten aan de winkel als jij eerst je geld terug wilt, omdat de winkel vanwege dit gebruik die handelwijze niet zal verwachten. Annuleer in zo’n situatie dus met een brief (of e-mail) waarin je je recht inroept én uitlegt waarom je eerst het geld terug wil.

Arnoud

“De doos is beschreven en dus wordt uw retour niet geaccepteerd”

doos-pakket-beschadigd.jpgRegelmatig krijg ik vragen van webwinkeliers én hun klanten over retourzendingen onder de Wet koop op afstand. Een veel voorkomend discussiepunt is de beschadigde verpakking: van een stukje plakbandrest tot een compleet ontbrekende doos. Winkeliers hebben weinig trek in beschadigde verpakkingen, want dat maakt het product onverkoopbaar, maar klanten zitten vaak met een niet onbeschadigd te openen doos. Of ze willen het product efficiënt terugsturen en schrijven het retouradres op de doos.

De Wet koop op afstand is eigenlijk simpel: de consument mag elke aankoop (nou ja, bijna) terugsturen binnen zeven werkdagen. Dit recht van retour kan niet worden ingeperkt door de winkel. Regels als “u moet eerst een RMA autorisatie hebben” of “indien u niet binnen 24 uur inspecteert vervalt uw recht” gaan dus niet op.

Het recht van retour vervalt óók niet doordat het product beschadigd is, laat staan als alleen de verpakking dat is. Een beschadigde verpakking mag hooguit leiden tot een schadeclaim door de winkelier voor de vervangingswaarde van de verpakking. Een winkel kan dus een paar euro van het terug te betalen bedrag halen als dat bedrag de schade dekt. (En vaste “administratiekosten” of “forfaitaire vervangingswaarde”-bedragen gaan natuurlijk niet op.)

Dat het product onverkoopbaar wordt door de manier waarop de consument het terugstuurde, is erg vervelend maar géén argument om de retour niet te weigeren. Het zou erg fijn zijn als consumenten de bruine verzenddozen bewaren en daar het product weer in terugsturen (en dáár dan dus met grote markeerstiften adressen op zetten) maar de wet eist dit nu eenmaal niet.

Dat gezegd hebbende vraag ik me ook wel eens af hoe mensen bepaalde krassen, deuken of andere beschadigingen voor elkáár krijgen.

Arnoud

“De doos is beschreven en dus wordt uw retour niet geaccepteerd”

doos-pakket-beschadigd.jpgRegelmatig krijg ik vragen van webwinkeliers én hun klanten over retourzendingen onder de Wet koop op afstand. Een veel voorkomend discussiepunt is de beschadigde verpakking: van een stukje plakbandrest tot een compleet ontbrekende doos. Winkeliers hebben weinig trek in beschadigde verpakkingen, want dat maakt het product onverkoopbaar, maar klanten zitten vaak met een niet onbeschadigd te openen doos. Of ze willen het product efficiënt terugsturen en schrijven het retouradres op de doos.

De Wet koop op afstand is eigenlijk simpel: de consument mag elke aankoop (nou ja, bijna) terugsturen binnen zeven werkdagen. Dit recht van retour kan niet worden ingeperkt door de winkel. Regels als “u moet eerst een RMA autorisatie hebben” of “indien u niet binnen 24 uur inspecteert vervalt uw recht” gaan dus niet op.

Het recht van retour vervalt óók niet doordat het product beschadigd is, laat staan als alleen de verpakking dat is. Een beschadigde verpakking mag hooguit leiden tot een schadeclaim door de winkelier voor de vervangingswaarde van de verpakking. Een winkel kan dus een paar euro van het terug te betalen bedrag halen als dat bedrag de schade dekt. (En vaste “administratiekosten” of “forfaitaire vervangingswaarde”-bedragen gaan natuurlijk niet op.)

Dat het product onverkoopbaar wordt door de manier waarop de consument het terugstuurde, is erg vervelend maar géén argument om de retour niet te weigeren. Het zou erg fijn zijn als consumenten de bruine verzenddozen bewaren en daar het product weer in terugsturen (en dáár dan dus met grote markeerstiften adressen op zetten) maar de wet eist dit nu eenmaal niet.

Dat gezegd hebbende vraag ik me ook wel eens af hoe mensen bepaalde krassen, deuken of andere beschadigingen voor elkáár krijgen.

Arnoud

Ik wil mijn VVV-bon terug van Bol.com!

bol-com-cadeaubon.pngEen lezer wees me (dank!) op een topic bij Tweakers, waarin iemand beschrijft hoe hij een mediaspeler wilde kopen bij Bol.com en wilde betalen met VVV-bonnen. Dat kan op zich niet, maar je kunt wél die bonnen inwisselen voor Bol.com cadeaubonnen en dan dáármee je aankoop doen. Maar nu komt het: de mediaspeler was niet meer leverbaar, Bol.com annuleerde de koop maar gaf niet de VVV-bonnen terug. Mag dat?

Wanneer een koop wordt geannuleerd omdat het bestelde niet leverbaar is, is formeel sprake van “ontbinding”. Dit is een juridische term die betekent dat alle reeds verrichte prestaties moeten worden teruggedraaid, voor zover dat haalbaar is. Een aanbetaling moet dus terugbetaald, en wanneer met een cadeaubon is betaald dan moet die kadobon worden teruggegeven.

Hier is echter de complicatie dat de koper niet de Bol.com bon terug wil, maar de VVV-bon die hij eerder had ingewisseld om die bon te krijgen. Dat is formeel een losse overeenkomst, waarbij Bol.com in feite de VVV-bon ‘koopt’ en daarvoor een eigen cadeaubon teruggeeft. Die eigen cadeaubon is voor allerlei transacties inzetbaar, en de koper kiest pas later welke.

Natuurlijk is de praktijk vaak zo dat je de VVV-bon alleen maar ‘verkoopt’ om met de teruggekregen Bol.com meteen een bestelling te plaatsen. Alleen, het blijven twee losse transacties. Ik zie geen grond in de wet waarmee een link is te leggen tussen twee van dergelijke transacties. Dat iets vaak in combinatie gebeurt, maakt de combinatie nog niet wettelijk gezien een gegeven.

In sommige gevallen biedt de wet wél een gelegenheid om twee losse overeenkomsten tegelijk te ontbinden. Zo is bij koop op afstand bepaald (art. 7:46e BW) dat je een kredietovereenkomst bij een koop op afstand mag annuleren als je die koop annuleert. Zelfs als het krediet bij een derde werd afgenomen (mits de verkoper dat dan faciliteerde natuurlijk). Maar een vergelijkbaar artikel is er niet voor cadeaubonnen.

Arnoud