Tag: Certificaat

Auw. Iraans verkeer naar Gmail kon worden afgetapt dankzij een door Diginotar goedgekeurd certificaat, zo bleek deze week. Alle grote browsers revoceerden meteen het certificaat van Diginotar, hoewel Firefox later een uitzondering maakte voor DigiD. Na enig getreuzel kwam Diginotar-eigenaar Vasco met een verklaring dat men in juli was gehackt, waarna bleek dat in ieder geval de website al jaren kwetsbaar was. En daarna dook nieuws op dat er nog veel meer valse certificaten in omloop waren, waaronder voor anonimiteitsnetwerk Tor. Heeft Diginotar nu een probleem of niet?

Laten we eens doen of de publiciteit niet al genoeg is om het einde van Diginotar als merknaam in te luiden, en de juridische gevolgen bekijken van deze faal. De wet kent namelijk de nodige bepalingen over certificatiedienstverleners, oftewel personen of bedrijven die certificaten afgeven of andere diensten in verband met elektronische handtekeningen verleent, zoals de Telecommunicatiewet ze definieert.

Toen e-commerce een beetje populair begon te worden, ontstond behoefte aan het zetten van digitale handtekeningen. Waarom is mij volstrekt onduidelijk, handtekeningen zijn namelijk zelden tot nooit nodig in het handelsverkeer. Ja, als je een huis wilt kopen, maar dat is nu net een van de weinige dingen die je niet via een internetdienst kunt doen. Maar goed, er moesten digitale, pardon elektronische handtekeningen komen en daar moest dan een hele infrastructuur bij opgezet worden om te kunnen controleren wie die had gezet. Ik ben daar ooit op afgestudeerd maar ondertussen best wel cynisch over het nut van deze hele poppenkast. Waar is de infrastructuur voor analoge handtekeningen?

Afijn, die infrastructuur oftewel PKI is waar Diginotar een rol in speelde. De opzet van deze infrastructuur is hiërarchisch: we vertrouwen een partij met een certificaat omdat de uitgever van dat certificaat zegt dat dat klopt. En we vertrouwen die uitgever omdat ook hij een certificaat heeft waarvan de uitgever zegt dat het klopt. Enzovoorts, enzoverder tot we bij de wortel van deze hiërarchische boom zijn. (Terzijde: informatici tekenen zulke bomen met de wortel aan de bovenkant. Argh.) Diginotar heeft de positie van root CA, wat zo veel wil zeggen als dat wanneer Diginotar het zegt, het klopt. Gewoon, omdat het kanergens ophoudt. (Overigens geldt dit niet voor DigiD, daar is Diginotar ‘slechts’ sub-root onder de Staat der Nederlanden.)

Vertrouwen is dus het fundament waar de dienstverlening van een certificatiedienstverleners op stoelt. Immers, een echt certificaat is op geen enkele wijze te onderscheiden van een per abuis of met kwade trouw uitgegeven certificaat. De enige controle is de elektronische handtekening die erbij staat, maar die zegt niets over de inhoud. Het certificaat waar het allemaal mee begon, vermeldde de sites van Google (*.google.com) maar was in gebruik bij een partij die niet Google was. Dat is fataal voor de goede werking van een PKI.

“Gekwalificeerde” certificaten mag je alleen uitgeven als je geregistreerd bent bij de OPTA (wat Diginotar ook keurig is). Een gekwalificeerd certificaat is een certificaat dat uitgegeven is door een geregistreerde partij die zich netjes aan de regels houdt over betrouwbaarheid, en dat aan een persoon gekoppeld is.

Aan een dienstverlener die dergelijke certificaten uitgeeft, worden zware eisen gesteld door de wet en het daarbij behorende besluit. Zo moet je ETSI TS 101 456 naleven en houdt OPTA toezicht. En de wet (art. 6:196b BW) verklaart de dienstverlener aansprakelijk voor alle schade door onjuist uitgegeven certificaten, tenzij zij kan bewijzen dat zij niet onzorgvuldig heeft gehandeld, of als het certificaat ingetrokken was voordat de schade ontstond, of als het certificaat voor een niet in het certificaat vermeld doel werd aangemerkt.

Alleen: de SSL-certificaten waar het om gaat, zijn geen gekwalificeerde certificaten. Daarmee is die bijzonder strenge aansprakelijkheidsregel niet van toepassing. En dan wordt het lastig, want dan is Diginotar juridisch gezien gewoon een club die iets zegt met een digitale handtekening eronder, en tsja, afgaan op wat mensen zeggen is geen reden om ze aansprakelijk te stellen als ze het fout hadden. Anders heb ik nog wel een leuke claim tegen Astro-TV. Voor aansprakelijkheid is meer nodig: je moet een wettelijke norm geschonden hebben (die in direct verband staat met de schade) of je moet maatschappelijk onzorgvuldig hebben gehandeld, oftewel “dit staat niet in de wet maar vinden we toch dusdanig onfatsoenlijk dat je alsnog schade moet vergoeden”.

Bij die onzorgvuldigheidsnorm wegen altijd de exacte omstandigheden van het geval zwaar. Zo zal bijvoorbeeld meewegen wat de oorzaak van de hack is waarmee deze certificaten gegenereerd konden worden. Was men nalatig in het sleutelbeheer? Of was dit een buitengewoon geavanceerde zero-day hack (à la de RSA phish) die niemand had kunnen opmerken? Heeft Diginotar na het ontdekken van de hack alles gedaan om de gevolgen tegen te gaan, of heeft ze juist zitten treuzelen?

Als blijkt dat ze te weinig hebben gedaan, dan kunnen getroffen Gmailende Iraniërs ze aansprakelijk stellen voor hun schade – alleen zal die lastig aan te tonen zijn. Maar ook andere partijen die getroffen zijn door de onjuist uitgegeven certificaten kunnen dit proberen. Zo zou een webwinkel die zijn SSL-certificaat ongeldig ziet worden omdat Mozilla of Microsoft Diginotar niet meer erkent, omzet kunnen mislopen omdat mensen niet meer durven te bestellen door de foutmeldingen die ze dan krijgen. Gemiste omzet is natuurlijk wel lastig om te onderbouwen, maar zoals uit een zaak tussen TROS Radar en een hondenfokker bleek, kan een deskundige worden opgeroepen die de boeken onderzoekt en inschat wat de omzet of winst zou zijn geweest. In de Radar-zaak werd die op een half miljoen euro geschat.

Arnoud