Hoge Raad: Ziggo hoeft downloadergegevens niet af te staan aan Dutch FilmWorks

De Hoge Raad heeft het cassatieberoep van Dutch FilmWorks verworpen, las ik bij Tweakers. Door deze art. 81-afdoening hoeft Ziggo definitief niet de gegevens van klanten die illegaal zouden downloaden af te geven aan het bedrijf. Dat was immers de uitkomst van het hoger beroep van eind 2019. En dat bevestigt ook dat het Lycos/Pessers-arrest geen vrijbrief is om maar persoonsgegevens te kunnen vorderen “want het is inbreuk”.

Bij Tweakers doen ze een tikje verbaasd dat de Hoge Raad zonder motivatie de zaak afwijst, “Waarom de Hoge Raad het beroep heeft verworpen, is niet bekend.” Voor juristen zou dit geen verrassing mogen zijn, onze hoogste rechtscollege mag zonder motivatie zaken afwijzen

als het cassatieberoep ongegrond is en geen juridisch belangrijke nieuwe vragen oproept. Bijvoorbeeld als rechtzoekenden ‘naar de bekende weg vragen’ door rechtsvragen voor te leggen die al zijn beantwoord, en er verder geen reden is het verwerpen van het cassatieberoep nader te motiveren.
Kennelijk vroeg DFW dus naar de bekende weg. Dat is misschien wat al te onaardig gezegd, want waar het ze in de kern om ging was
[dat het Gerechtshof juridisch onlogisch was] door het verstrekken van de gevorderde NAW-gegevens te laten afhangen van de actie(s) die DFW uiteindelijk tegen individuele downloaders wil nemen en de transparantie die DFW daarover in deze procedure heeft betracht.
Als je namelijk naar de Lycos/Pessers criteria kijkt, dan staat daar niet letterlijk bij als factor wat men van plan is te doen. Maar het Hof had dat meegewogen in de AVG-beoordeling van wat DFW van plan was. Plus, criterium b is of je een “reëel belang” hebt bij je eis, en als je onduidelijk bent over je plannen dan zie ik het daar ook wel over struikelen.

Ook had DFW gesteld dat Ziggo verplicht is de gegevens af te geven als aan het Lycos/Pessers arrest is voldaan. Het Hof had echter geconcludeerd dat het geen automatisme is (zoals al vele, vele malen bevestigd daarvoor) maar dat het een afweging van belangen is. Van de manier waarop het Hof die uitvoerde, daar kun je van alles van vinden, maar dan kom je bij het juridische punt dat zo’n afweging al heel snel feitelijk is. En de Hoge Raad mag niet toetsen aan feitelijke bevindingen, maar alleen het juridisch kader controleren. Dus bezwaren tegen welke factoren zijn meegenomen, zijn niet geschikt voor cassatie.

Voor mij weinig verrassend, maar gezien de belangen bij DFW niet gek dat men er nog een bak geld tegenaan gesmeten heeft om zo lang mogelijk de dreiging in de lucht te houden. En ik blijf erbij, ik zie niet hoe DFW dit anders had kunnen doen. De situatie dat de IP-adreshouder niet de downloader is, is een fundamenteel probleem. Dat los je alleen op door botweg te zeggen, je bent aansprakelijk voor je account. En dan krijg je ook nog het schadebedrag waar al tien jaar over gesteggeld wordt – wat kost dat nou, zo’n illegale download? Is dat de prijs van de DVD, de Blu-Ray, de single play van Videoland of 1/30e van een Netflix maandabonnement? Ik denk niet dat je daar ooit uitkomt.

Arnoud

Ziggo hoeft geen NAW-gegevens van downloaders af te staan

Ziggo hoeft gegevens van klanten die illegaal een film via BitTorrent zouden hebben gedownload niet af te staan aan filmdistributeur Dutch Film Works (DFW). Dat meldde Security.nl vorige week. Dit bepaalde het Gerechtshof in hoger beroep van een zaak uit februari waarin de rechtbank hetzelfde bepaalde. In theorie kan DFW nog naar de Hoge Raad, maar ik zie weinig aanknopingspunten voor een succesvolle uitkomst voor het mediabedrijf. De reden voor deze beslissing zit hem in het grote pijnpunt bij auteursrechthandhaving online: wat kost dat nou eigenlijk, een inbreuk?

De rechtszaak was het logisch gevolg van DFW’s plan downloaders aan te spreken op illegaal downloaden, inclusief boete, pardon schikkingsvoorstel van 50, pardon 150 euro, pardon een nader te bepalen maatregel per download. Nodig daarvoor is dat providers NAW-gegevens verstrekken wanneer DFW een IP-adres verstrekt en een rapportje dat er daarmee gedownload is. In theorie kan dat: het Lycos/Pessers-arrest uit 2006 bepaalt dat je bij evidente inbreuk gewoon die gegevens moet verschaffen.

Het Gerechtshof gaat er echter eens goed voor zitten en bekijkt de vier criteria uit dat arrest nog eens streng. Het gaat hier om een ‘kleine’ inbreuk (één keer een film), onduidelijk is hoe DFW aan het bedrag komt en wat doe je als de IP-adreshouder niet zelf de downloader blijkt? Je moet echt een goede onderbouwing geven van deze zaken alvorens een provider NAW-gegevens moet geven, en DFW heeft die niet overlegd.

Meer algemeen vindt het Hof eigenlijk dat DFW zich er te makkelijk van afgemaakt heeft. Ik zou het wellicht zelfs lezen als afstraffen van arrogantie, “geef nou maar die NAW gegevens want het is verdorie auteursrechtinbreuk, dan mogen we doen wat we willen”:

Door niet transparant te zijn over de criteria die zij aanlegt bij de inzet van de door haar voorgenomen acties worden de belangen van de betrokken Ziggo-klant aangetast. DFW behoudt zich immers het recht voor pas nadat zij de persoonsgegevens heeft gekregen, eenzijdig en zonder enige motivering of toelichting de actie te kiezen die haar goeddunkt. Dat leidt naar het oordeel van het hof tot een verstoring van het te vinden evenwicht, met name in de situatie dat onzeker is of de betrokken Ziggo-klant ook daadwerkelijk de inbreukmaker is, zoals Ziggo c.s. gemotiveerd en onderbouwd met diverse producties heeft aangevoerd.

Zoals ik in februari al zei, geef je ze die namen, gaan ze blafbrieven sturen waarin op hoge toon van vaststaande inbreuk wordt gesproken die gerechtelijk gestraft wordt met een conform de jurisprudentie berekende staffel van 150 euro, gelieve binnen 14 dagen te betalen bij gebreke waarvan een procedure zal worden gestart waarbij volledige proceskosten ex 1019h Rechtsvordering zullen worden geëist dewelke kunnen oplopen tot 8.000 euro conform het door de Rechtspraak goedgekeurde tarievenmodel. Toch een iets andere brief dan “kunnen wij even praten, volgens mij heeft u een auteursrecht van ons geschonden”, nietwaar?

Ik zie eerlijk gezegd niet hoe DFW dit anders zou kunnen doen. De situatie dat de IP-adreshouder niet de downloader is, is een fundamenteel probleem. Dat los je alleen op door botweg te zeggen, je bent aansprakelijk voor je account. En dan krijg je ook nog het schadebedrag waar al tien jaar over gesteggeld wordt – wat kost dat nou, zo’n illegale download? Is dat de prijs van de DVD, de Blu-Ray, de single play van Videoland of 1/30e van een Netflix maandabonnement? Ik denk niet dat je daar ooit uitkomt.

Arnoud

Ziggo hoeft adresgegevens illegale downloaders niet te delen

De rechtbank Midden-Nederland vindt dat internetprovider Ziggo geen NAW-gegevens (naam, adres en woonplaats) van illegale downloaders hoeft over te dragen aan filmexploitant Dutch FilmWorks (DFW). Dat meldde de NOS vrijdag. De rechtszaak was het logisch gevolg van DFW’s plan downloaders aan te spreken op illegaal downloaden, inclusief boete, pardon schikkingsvoorstel van 150 euro per download. Nodig daarvoor is dat providers gezellig NAW-gegevens verstrekken wanneer DFW een IP-adres verstrekt en een rapportje dat er daarmee gedownload is. Maar de rechtbank vindt dat even iets te makkelijk gaan.

In de basis had DFW natuurlijk een punt om providers aan te kunnen spreken. Dat Lycos/Pessers-arrest uit 2006 bepaalt dat je bij evidente inbreuk gewoon die gegevens moet verschaffen. Maar daar zit wel een belangenafweging bij: hoe reëel is de claim, zijn er andere opties en vooral, welke belangen spreken eventueel tegen het afgeven van die NAW-gegevens?

De rechtbank kiest een nieuwe insteek bij die belangenafweging: wacht eens even, wat gaat u dan dóen met die mensen? Want natuurlijk, ik hoor u zeggen, mensen aanspreken op mogelijke inbreuk, maar hóe dan. Dat was kennelijk ook bij de zitting gevraagd, en het antwoord viel niet goed:

De opmerking van DFW ter zitting dat er een brief zal worden gestuurd en dat er dan rustig zal worden afgewacht wat de reactie zal zijn, is erg mager, zeker in de omstandigheid dat de inhoud van de brief niet (voldoende) bekend is.

Gezien de beruchte praktijken van rare clubs als Permission Machine ligt het inderdaad bepaald niet voor de hand dat DFW ineens wél netjes gaat zeggen “mogelijk heeft u inbreuk gemaakt, laten we een goed gesprek voeren rekening houdend met uw situatie en zien of de kostprijs van een Blu-Ray wellicht de schade dekt”. Mede vanwege het feit dat DFW in de pers eerder 150 euro als schadebedrag had genoemd, en ook nog “honderden euro’s”. Dan ga je toch denken, is deze partij uit op handhaving volgens het boekje of wil men binnenlopen op illegale downloaders.

En dat telt zwaar:

Het bedrag dat DFW thans wenst te ontvangen, vermoedelijk € 150,–, is echter op geen enkele wijze onderbouwd en niet is uitgesloten dat in het door DFW te vragen schadebedrag ook elementen van een boete zitten. Dat de sancties bij de handhaving van het auteursrecht doeltreffend en evenredig moeten zijn en de sancties ook bijzondere preventieve werking moeten hebben, betekent echter niet dat er ruimte is voor punitieve elementen bij een schadevergoeding. De bestaande onduidelijkheid over het daadwerkelijk te vragen (schade)bedrag en de samenstelling daarvan, werkt bij de afweging van alle belangen in het nadeel van DFW.

De rechter ziet de bui al hangen: geef je ze die namen, gaan ze blafbrieven sturen waarin op hoge toon van vaststaande inbreuk wordt gesproken die gerechtelijk gestraft wordt met een conform de jurisprudentie berekende staffel van 150 euro, gelieve binnen 14 dagen te betalen bij gebreke waarvan een procedure zal worden gestart waarbij volledige proceskosten ex 1019h Rechtsvordering zullen worden geëist dewelke kunnen oplopen tot 8.000 euro conform het door de Rechtspraak goedgekeurde tarievenmodel. Toch een iets andere brief dan “kunnen wij even praten, volgens mij heeft u een auteursrecht van ons geschonden”, nietwaar?

Geen NAW-gegevens dus. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat DFW nooit meer terug mag komen, ze kunnen een nieuwe procedure starten en dan laten zien wat ze concreet wél aan de downloaders, althans de accounthouders gaan sturen. Ik ben heel benieuwd.

Arnoud

Dutch Filmworks gaat in oktober illegale downloaders opsporen en laten betalen

Filmdistributeur Dutch Filmworks heeft aangekondigd illegale downloaders van films vanaf oktober op te sporen en te laten betalen via een schikkingsvoorstel. Dat meldde Tweakers vorige week. De filmmaatschappij is al eventjes bezig, onder meer begin deze maand met toestemming van de privacytoezichthouder om IP-adressen aan NAW-gegevens te mogen koppelen van mensen die torrenten. Maar ik blijf erbij: dit is bangmakerij en geen effectieve bestrijding.

Zoals ik begin deze maand al zei, in theorie is het vrij simpel om achter illegale downloaders aan te gaan. Wie op Bittorrent up- of downloadt, zal daarbij immers zijn IP-adres onthullen aan de andere ‘peers’ in het netwerk. Wat je dus doet, is je aansluiten op dat netwerk en doen alsof je het bestand ook wilt hebben. De IP-adressen komen dan als vanzelf binnen. Daarmee kun je dan naar de betreffende internetproviders om NAW-gegevens te eisen, waarna je de betreffende persoon sommeert en aanklaagt.

Maar daar gaan we dan. Allereerst, hoe sterk moet je bewijs zijn dat iemand zat te downloaden? Is dan één registratie van één ontvangen blokje van de film genoeg, of moet deze persoon als seed geregistreerd staan en aantoonbaar jou alle blokken hebben gestuurd?

Ten tweede, wat gaan de providers doen? In de pers roepen die allemaal dat ze natuurlijk geen NAW-gegevens gaan geven zonder gerechtelijk bevel. Dat klinkt stoer, maar je loopt dan wel tegen dat vermaledijde Lycos/Pessers arrest aan dat bepaalt dat je bij evidente inbreuk gewoon die gegevens moet verschaffen. Heel veel kans geef ik ze dus niet. Althans, niet tot 25 mei: vanaf dan treedt de Privacyverordening in werking en die eist gewoon wettelijke regelingen voor dit soort zaken. En een HR-arrest is geen wet. En ik ben benieuwd welke politicus zo’n wet durft voor te stellen.

En ten derde, wat ga je eisen bij de rechter? Want leuk allemaal dat ze in Duitsland 800 euro per film vragen (en 600 per aflevering van een serie), maar ik ben er nog steeds niet achter wat voor schadeberekening daar nu echt achter zit. En wat daar verder ook van zij, in Nederland geldt gewoon de regel dat je je wérkelijke schade vergoed moet krijgen, en dat is hier simpelweg de gemiste verkoopprijs van de film of serie. Dus als iemand meer dan 50 euro per download aan schade onderbouwd krijgt, dan koop ik een hoed en eet ik die op.

Natuurlijk, de proceskosten. De leuke stok om mensen mee te slaan: bij auteursrechtinbreuk moet de verliezer de héle advocaatrekening betalen van de eiser. Dus dan wordt procederen om 50 euro ineens weer de moeite waard als je weet dat je wint (en je wint als DFW want downloaden ís inbreuk, zelfs als de schade maar 1 cent is). Maar in maart bepaalde de Raad voor de Rechtspraak in haar nieuwe indicatietarieven voor IE-zaken dat bij “zeer eenvoudige” zaken deze proceskostenveroordeling niet opgaat. Dat is gewoon liquidatietarief, dus een paar honderd euro hooguit.

En dan nog: die kosten zijn pas aan de orde wanneer het tot een procedure komt. Wie in reactie op een sommatiebrief de aankoopprijs van de DVD overmaakt, heeft volgens mij zonder enige twijfel de schade (meer dan) vergoed die DFW zou hebben geleden.

Dus alles bij elkaar snap ik niet goed wat nu de gedachte achter deze strategie is. Bangmakerij, verder kom ik niet. Want dit gaat rondzingen, DFW gaat boetes opleggen als je iets downloadt, en de taal in die brieven zal natuurlijk ontworpen zijn om je te doen vrezen voor duizenden euro’s aan kosten per klik. En nee, je rechtsbijstandsverzekering dekt het niet (IE-geschillen zijn altijd uitgesloten in consumentenrechtsbijstandsverzekeringen). Ik zou bijna DFW-content gaan downloaden om het op een proefproces aan te laten komen.

Arnoud

Dutch Filmworks mag van Autoriteit Persoonsgegevens tegen bittorrenters gaan optreden

De Autoriteit Persoonsgegevens heeft een ontwerpbesluit gepubliceerd waarin staat dat de toezichthouder van plan is om Dutch Filmworks toestemming te verlenen om illegale up- en downloaders op te sporen in torrentzwermen. Dat las ik bij Tweakers, met excuses voor de vertraging. DFW roept al een tijdje achter illegale downloaders aan te willen gaan, maar lijkt dus serieus te worden: toestemming van de privacytoezichthouder is immers een vereiste om grootschalig te gaan snuffelen naar persoonsgegevens in openbare netwerken.

In theorie is het vrij simpel om achter illegale downloaders aan te gaan. Wie op Bittorrent up- of downloadt, zal daarbij immers zijn IP-adres onthullen aan de andere ‘peers’ in het netwerk (de zwerm, in Tweakerstaal). Wat je dus doet, is je aansluiten op dat netwerk en doen alsof je het bestand ook wilt hebben. De IP-adressen komen dan als vanzelf binnen. Daarmee kun je dan naar de betreffende internetproviders om NAW-gegevens te eisen, waarna je de betreffende persoon sommeert en aanklaagt.

Het bijhouden van die IP-adressen telt echter als een verwerking van persoonsgegevens, en gezien het doel daarvan (opsporing strafbare/onrechtmatige feiten) is toestemming van de toezichthouder verplicht (art. 31 Wbp). Die krijg je alleen als je een duidelijk protocol uitwerkt en daarbij zo veel mogelijk rekening houdt met de privacy van de personen wiens gegevens je verwerkt.

Kort gezegd komt het protocol van DFW erop neer dat het zonder IP-adressen wel héél ingewikkeld wordt om up- en downloaders aan te spreken, want er is geen overige identificerende informatie. Andere routes dan het aanpakken van die personen zijn er niet; blokkeren bij internetproviders mocht immers niet van het Hof Amsterdam. Plus, wie onrechtmatig bezig is moet zich niet zomaar achter de privacywet kunnen verschuilen. Zeker niet omdat torrenten nooit ‘per ongeluk’ gebeurt; wie een torrent opvraagt doet dat bewust en dan moet je niet klagen als je wordt gepakt.

Het juridisch kader is verder vrij standaard. Een derde partij verzamelt de IP-adressen en legt daarbij op forensisch betrouwbare manier vast wat en hoe. Resultaten worden aan DFW verstrekt, waarna die naar de Nederlandse internetproviders kan stappen om NAW-gegevens te krijgen, “al dan niet vrijwillig”. Het enige dat ik mis, is hoe om te gaan met het onvermijdelijke verweer dat het niet de abonnementhouder maar de buurman/het kind/een huisvriend was die zat te downloaden.

Wie bezwaar wil maken, kan dat tot 25 augustus doen.

Arnoud